Verder na ontrouw deel 3

Vertrouwen winnen

Precies, dat zou 'ie moeten doen, zou je denken. Maar dat lukt niet zo best...
Ik was een paar dagen weg voor mijn werk. Blijkt vandaag dat hij bij een goede vriendin op bezoek is geweest. Zonder dat hij het nodig vond mij dat te vertellen.
En het gaat er niet om dat ik hem niet vertrouw, ik denk niet dat er wat voorgevallen is, maar we hebben het hier zo vaak over gehad. Dat ik graag heb dat hij het me gewoon even van tevoren vertelt. Nu voelt het zo alsof hij heeft zitten wachten tot ik weg was. Ik weet heus wel dat het zo niet zit, maar toch, maar toch. Het is gewoon allemaal zo vreselijk kwetsbaar. En ik had het zo fijn gevonden als hij me gewoon even had geappt dat hij even bij haar langs ging. Nu voelt het zo achterbaks. Bah.

Ik wou dat ik het kon Lissie, gewoon verdergaan. En ik doe echt mijn best, maar dit soort dingen gooit me gewoon weer maanden terug in het proces.

Ik denk trouwens dat het niet zozeer een vrouwen/mannendingetje is hoor. Meer dat degene die bedrogen heeft en zo lekker makkelijk terugkeert in de relatie, geen idéé heeft van hoe kapot het vertrouwen is. Echt geen idee van hoeveel pijn dat doet. Lees het draadje van Rb maar (We hebben geen gemakkelijk huwelijk gehad...).

En nog even

Verder willen gaan staat natuurlijk helemaal los van de pijn die je voelt of de emoties die je hebt. Misschien juist omdat we verder willen met onze mannen blijft het zo verdomde pijn doen. Als je je man nou los kon laten, kon stoppen met van hem houden, zonder hem verder zou willen gaan, dan zou je ook geen last hebben van al die pijn en verdriet, want dan was het gewoon klaar. Ik denk dat het een het ander juist in stand houdt...

Pennestreek

Weet je, lotgenotencontact is enorm waardevol.
Maar daar zitten ook valkuilen in.
Iedereen is anders, Pennestreek, en iedere situatie ook.
Verlies dat niet uit het oog.

Zoals jij automatisch reageert op mij, alsof ik het tegen jou had. Maar ik schreef het aan GitteNN. (100% goedbedoeld overigens, maar als dat niet zo wordt gezien dan is dat zo)

Dat jouw vertrouwen Pennestreek niet hersteld is, snap ik dan weer heel goed.
Ik vraag me af of jij überhaupt wel gerouwd hebt over de breuk van vertrouwen, of dat je alleen maar in stress en angst hebt gezeten.
Bovendien héb je mi reden om te wantrouwen, je man zegt NU dat hij iets mist. Dat lijkt me heel lastig om mee te leven.

En Flanagan

Als ik toch met de botte bijl bezig ben, ga ik nog wel even door.
Flanagan, jouw man lijkt (soms, vaker?) te kiezen voor zijn moeder in het conflict dat is ontstaan tussen jullie.
Je kunt dat ook zien als een compliment!
Misschien ziet hij zijn moeder, of de relatie met moeder, als zwakkere in het geheel. Iets dat bescherming behoeft. Meer bescherming dan jij of jullie relatie.(die dus sterker, minder kwetsbaar is)

Nuja, ik ken je man natuurlijk niet.
Maar het lijkt me zo pijnlijk, die strijd. Is uiteraard ook volledig ongelijkwaardig. Hem willen laten kiezen is vragen voor het onmogelijke.
Ik denk dat hij op zijn manier aangeeft dat je er zelf mee moet gaan dealen.

Pennenstreek

"Als je je man nou los kon laten, kon stoppen met van hem houden, zonder hem verder zou willen gaan, dan zou je ook geen last hebben van al die pijn en verdriet, want dan was het gewoon klaar. "

Dat kun je niet weten en ik kan je vertellen dat het niet klopt. Je denkt dat je de moeilijkste weg hebt genomen als je blijft. Het is anders, als je gaat. Maar niet minder pijnlijk of verdrietig, niet minder zwaar, niet minder om te rouwen of verwerken. Besef je dat als er wel gescheiden wordt je alles alleen moet doen van je leven en gevoel? Besef je dat zelfs al kies je om te gaan, je je gezin vreselijk kunt missen? Dat je wel eens zonder je kinderen verder moet? Dat het financieel en met woonruinte/buurt wel eens heel zwaar kan zijn? Het gras is niet groener en sappiger als je gaat scheiden, echt niet.

Bobbie

dat bedoelde ik uiteraard niet. Wat ik bedoelde was dat het makkelijker zou zijn om te gaan met het bedrog en de leugens, als je zelf niet meer van zo'n man zou houden. Dan raakt bedrog je toch veel minder (neem ik aan)? Juist omdat je zo veel van iemand houdt doet het zo vreselijk veel pijn als de ander niet hetzelfde voor jou voelt.

Natuurlijk mis je je gezin, ook als je niet meer van je partner houdt of er misschien zelfs een gloeiende hekel aan hebt. Maar over dat stuk heb ik het hier nadrukkelijk niet.

En ik ben niet voor niks niet gescheiden he.

Gescheiden

Bedrog blijft bedrog en scheiden betekent niet dat alles zomaar stopt, net zo min als blijven betekent dat het er zomaar weer is.

Jij bent niet zomaar gebleven, maar ik ben niet zomaar gescheiden.
Het is niet makkelijker, ik begrijp niet goed waar dat idee bij mensen vandaan komt, evenmin het idee dat je als je scheidt direct nul gevoel meer hebt of niet alles hebt geprobeerd.

Lissie

ik geloof dat je denkt dat ik boos op je ben, maar dat is niet zo hoor. En ik ben het helemaal met je eens dat het goed is om af en toe het perspectief van de man voor ogen te houden. Die vaak heel anders naar dingen kijkt dan een vrouw. In ieder geval met minder emotie, meer afstand, nuchterder. Mannen zijn (over het algemeen he) maar met 1 ding tegelijk bezig.

Zoals ik al aangaf in mijn eerdere voorbeeld, als man op zijn werk is, is hij niet met zijn hoofd bij mij/ons gezin. Met als gevolg dat als ik hem app en hij kan niet meteen reageren, dan vergeet hij dat. Mijn tweede voorbeeld werkte ook zo. Hij was met heel andere dingen bezig (nee, niet die andere dame ), hij heeft iets heel liefs voor me georganiseerd, was daar druk mee en daardoor ontschoot het hem dat hij mij even moest inseinen.

Ik moet leren te zien dat veel van zijn gedrag niet bedoeld is om mij te kwetsen, en in verreweg de meeste gevallen ook niet omdat hij niet aan mij denkt, of niet geïnteresseerd is in mijn gevoel, of wat dan ook, maar dat het simpelweg is omdat hij met iets anders bezig is/was. En dat lukt gelukkig steeds beter. We hebben het gisteren uitgebreid over het gebeurde gehad, en we zijn heel trots op onszelf dat we het hebben kunnen omdraaien en er juist iets positiefs van hebben kunnen maken.
Maar die eerste reactie, dat eerste gevoel van verraad, pijn, wantrouwen, ik denk niet dat dat op de heel korte termijn verdwijnt bij mij. Misschien wel nooit. Ik moet leren om niet meteen van daaruit gekwetst/boos te reageren, maar te vragen naar het hoe en waarom. Zodat we in gesprek gaan en blijven met elkaar, en zo weer dichter bij elkaar kunnen komen.

Verdergaan, dus.

Je vroeg me nog of ik gerouwd heb over de breuk in vertrouwen. Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Ik denk het niet. Ik heb geprobeerd te overleven in de periode dat man zo twijfelde, en al helemaal in de periode dat we onze scheiding aan het regelen waren. Toen was er eigenlijk geen ruimte voor die emoties, ik moest zakelijk en in harmonie een scheiding regelen die ik niet wilde. De omschakeling naar het toch weer samen proberen (in combi met een overspannen zoon) was heel heftig, letterlijk op 1 dag.
En nu gaat het goed tussen ons. Dus wil ik geen energie stoppen in al dat verdriet en de pijn. Die is niet meer van toepassing nu. Maar hij was er natuurlijk wel. En die heeft fysiek en mentaal sporen nagelaten. Ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet. Er zijn momenten dat ik uit het niets zit te huilen. En ik weet dan niet eens goed waarom. Dus het zit er denk ik nog wel, ergens diep weggestopt. Hopelijk slijt dat.

Bobbie, nee, dat bedoel ik echt niet

he wat lastig uitleggen toch, zo op papier.

Ik heb het puur over het gevoel. Dat het bedrog je niet/minder raakt als je zelf geen gevoelens meer zou hebben voor die ander.

Ik begrijp heel goed je worsteling, en dat scheiden echt niet 'de makkelijkste oplossing is'. Ik denk wel dat veel mannen in zo'n situatie denken dat scheiden de makkelijkste uitweg is. En misschien is dat voor hen ook wel zo. Zie het makkelijker kunnen scheiden van dingen (met 1 ding tegelijk bezig zijn), het hokjesbrein van mannen. Ik hoor regelmatig van mannen die het ene gezin achterlaten en vrolijk met een nieuw gezin beginnen, alsof het oude nooit bestaan heeft. Ik denk dat dat bij mannen echt anders werkt dan bij vrouwen. Overigens ken ik geen vrouwen die besloten bij hun man weg te gaan, dus of dat echt een mannending is weet ik niet. Maar dat denk ik wel. Dat vrouwen die knop veel minder makkelijk om kunnen zetten, langer blijven vechten.

Maar ik bedoel dus echt niet te zeggen dat ik denk dat jij (of wie dan ook) door te scheiden de makkelijkste weg hebt gekozen.

Hoop dat ik het zo duidelijk genoeg heb verwoord.

Pennenstreek

Ik snapte je, maar, laat ik het dan bij mezelf houden, voor mij werkt/werkte dat zo niet.
Ik wist dat het niet goed zou komen. Ik zat toen ongeveer 15 jaar in dat huwelijk. Mijn gevoel was door omstandigheden weggeëbd en zijn gevoel bleek er nooit te zijn geweest, maar dat wist ik niet.
Dat laatste is mijn druppel en beslissing geweest om te scheiden. Voor de rest heb ik gevochten, zelfs zonder nog van hem te houden. Jaren lang. Voor de kinderen, hem, mijzelf. Dus zelfs toen mijn gevoel weg was bleef ik proberen. Want wie wil er nou scheiden...ik niet, nog steeds was ik liever samen, alleen niet meer met hem. Van dat deel ben ik bevrijd, al gaan wij nog heel goed met elkaar om, zien elkaar regelmatig.
Mijn verdriet dat ik bij voorbaat kansloos en daarnaast verraden was, was enorm.
Mijn gevoel als partner was dan weg, maar ik had wel mijn gezin met deze man opgebouwd, kinderen met hem gekregen, langer met hem samen dan ooit alleen geweest. En dan ben je verraden als kers op de taart. Had niet gehoeven als hij de ballen had gehad mij de deur te wijzen, de moed had gehad te praten, eerlijk was geweest. Dan was me echt veel bespaard gebleven.
Lang verhaal kort: je kunt niet simpel stellen dat bedrog minder pijn doet als je niet of niet meer van iemand houdt. In wat voor een relatie ook, hoort bedrog niet thuis.

Ook niet veel aanwezig

Ook ik ben hier niet veel aanwezig omdat ik ook merk dat ik dan een beetje in het negatieve blijf hangen. Toch vind ik het ergens wel fijn om mee te lezen en soms te antwoorden.
Dus ik ben er wel, niet altijd schrijvend

Overigens heb ik het idee dan Olijfman mij op het moment een beetje wantrouwt. Ik heb geen idee waarom, ik ga hem er vanavond weer naar vragen.
Het viel me op omdat ik de afgelopen week een keer met mijn moeder aan het appen was. Ze stuurde op een gegeven moment een smiley met een hartje. Dat zag mijn man net op het moment dat ik het weg klikte. Hij vroeg me meteen wie dat was. Toen ik hem vroeg waarom hij dat wilde weten zei hij dat ik het zo snel weg klikte. Uiteraard uitgelegd dat dat toeval was en berichtje laten zien. Ik vroeg hem of hij mij niet vertrouwde, hij antwoordde dat hij even dacht dat ik hem terug zou pakken.
Later in de week heb ik gebeld met een schoonheidsspecialiste, een mobiel nummer. Omdat ik hem af en toe nog check (jaja, ik geef het toe, Olijfman weet het ook gelukkig) zag ik dat hij dat nummer gecheckt had. Blijkbaar heeft hij in mijn telefoon gekeken en had vraagtekens bij dat nummer. Zal hem daar vanavond eens naar vragen.

Het is wel een beetje 'zo de waard is vertrouwt hij zijn gasten'

Niets is zwaarder of minder zwaar

Het valt me wel eens op dat er gedacht wordt dat als je samen besluit om verder te gaan na ontrouw dat dat zwaarder of moeilijker is dan als je uit elkaar gaat.
Ik lees eigenlijk nergens dat dit gezegd wordt ook niet tussen de regels door.
Het gaat er toch ook niet om voor wie het het nu moeilijker is?
We hebben allemaal ons eigen verdriet en de pijn zal voor een ieder heftig zijn of je nu bij elkaar blijft of gaat scheiden.
Niets is moeilijker of makkelijker.
Alleen denk ik wel als je gescheiden bent ben je hier dan wel op je plek?
Er is niet voor niets een gedeelte echtscheiding.
Ik zou zelf bijvoorbeeld niet naar een topic gaan met als onderwerp 'scheiden na ontrouw'.
Ik heb een bewuste keus gemaakt om verder te gaan en zoek mijn heil dus bij lotgenoten die in hetzelfde schuitje zitten.
Ik bedoel dit absoluut niet verkeerd en vindt je het hier fijn om te komen dan is dat prima!
En iedereen is vrij om zijn zegje te doen.
We kunnen allemaal wat aan elkaar hebben maar vaak wordt gereageerd vanuit een eigen afloop van de relatie, ik weet niet hoe ik dat moet beschrijven.
Nogmaals hoop dat ik niemand voor het hoofd stoot want dat is niet zo bedoeld.
Moest het gewoon even kwijt want alle vormen van kwetsing door een geliefde doet zeer.

Regenboog

Je schrijft "Alleen denk ik wel als je gescheiden bent ben je hier dan wel op je plek?"

Mijn relatie heb ik uiteindelijk verbroken nadat ik eerst nog drie jaar geprobeerd heb het wel weer goed te krijgen door: therapie, de gevoelens helemaal aangaan, de gevoelens negeren, werken aan mijzelf, werken met elkaar met relatietherapeut enz enz.
De pijn, het verdriet en het wantrouwen bleven. Toch mis ik hem nog steeds, ik heb er nog steeds pijn van hoe het gelopen is.
En ik lees ook hier. Waarom vraag je je af?
Nu ga ik iets zeggen wat misschien heel hard en egoïstisch klinkt maar het is wel eerlijk: ik lees hier om te herkennen waarom ik uiteindelijk weg ben gegaan. Al die moeite, de pijn het onevenredige verdriet van de bedrogene, al die paranoia en het wantrouwen: ik ben er van af. En eerlijk gezegd denk ik ook vaak (als er geen kinderen zijn) meiden houd er toch mee op, moet je zien hoe je je in allerlei bochten wringt. Ik begrijp het, heb het ook gedaan. Kreeg hier meteen al de raad: geen kinderen? Stop! het zal nooit meer hetzelfde zijn. Nee ik wilde toch doorgaan want er was nog liefde. Het zijn de meest ongelukkige jaren van mijn leven geweest (en ik heb veel meegemaakt hoor)

En ook al mis ik hem stikveel, en is de kans dat ik voorgoed alleen blijf (door leeftijd en uiterlijk) zo goed als zeker: ik ben toch een klein slagje gelukkiger. En soms moet ik mijzelf daar even aan herinneren...
Betekent niet dat ik niet iedere beweegreden begrijp en ook meeleef met de betrokkenen hier.

Omdat

Ik daarvoor kies, omdat ik in jullie positie gezeten heb zo'n 15 jaar lang, omdat ik het wil, herken, de pijn ken, de hele weg al gelopen heb, troost wil bieden én de andere kant wil laten zien, simpelweg omdat het meerdere kanten heeft.
Omdat ik een voorstander ben om niet te vechten tegen gevoel, niet weg te stoppen, niet flinker voordoen dan je bent, omdat dat je nekt; is het niet nu dan over jaren. Omdat ik hier mag schrijven, omdat ik geen echtscheidingsproblemen heb, omdat ook ik recht heb op een stukje diepere verwerking met lotgenoten.

Het werd wel genoemd op pagina 11 ,en alleen daarom gaf ik een reactie om dat uit te leggen. Het wordt namelijk inderdaad vaker gezegd, ook in real life. Ik werd notabene stoer genoemd omdat ik voor mezelf koos en mijn beslissing werd ook de makkelijkste weg genoemd, dat raakt mij nog steeds omdat het onjuist is.

Pennenstreek (reageren op app)

Jij schrijft dat wel of niet reageren een man-vrouw ding zou zijn. Dat denk ik niet. Ik denk dat het alles te maken heeft met hoe stevig je in je relatie staat. Met vertrouwen. Ik merk zelf dat ik bij begin van mijn nieuwe relatie veel alerter was met reageren op appjes. Was toch soort bevestiging. Nu vergeet ik het rustig of mijn vriend reageert oas 6 uur later. Daar vind ik helemaal niks van. Hooguit onpraktisch in sommige gevallen (ik ben bij AH, hebben we nog iets nodig?)

Marin,

Eigenlijk bijzonder dat je hier komt kijken om te herkennen waarom je bent weggegaan bij je man.
Je zult zeker veel van onze gevoelens herkennen en dan vooral de negatieve.
Heb je de bevestiging voor jezelf nodig dat het de juiste keuze was dat je weg bent gegaan?
Vindt je het niet steeds te confronterend?
Ik ben gewoon benieuwd hoor.
Het lijkt me toch ook dat je op een gegeven moment het achter je wilt laten en het niet steeds weer wilt opzoeken.
Als ik toch zou besluiten om een punt achter mijn relatie te zetten dan zou ik hier niet graag komen meelezen want ik zou niet willen steeds geconfronteerd willen worden met andermans zijn pijn en verdriet over iets wat mij ook is overkomen.
Ieder zijn mening hoor maar ik vind zeker niet dat ik mij in allerlei bochten wring om mijn relatie te behouden.
Het blijft inderdaad nog wel moeilijk met het vertrouwen daar heb je gelijk in.
Jij hebt jarenlang nog gevochten voor behoud van je huwelijk maar dat mocht baten, je kon er niet overheen komen.
En dat kan gebeuren, het is goed dat je dan een besluit maakt om voor jezelf te kiezen.
Dat is mijn mening hoor.
Ik begrijp ook heen goed dat jij af en toe denkt, jullie zijn knettergek dat jullie doorgaan,stop er toch mee en kies voor jezelf.
Maar je leest hier met name de moeilijke en verdrietige verhalen en dat schept weer een bepaald negatief beeld.
We zoeken hier ook niet voor niets steun.
Er is gelukkig ook wel vaak iets positiefs te melden.
En fijn dat jij je nu een stuk gelukkiger voelt ondanks het gemis.

Bobbie,ik begrijp heel goed dat de andere kant ook niet makkelijk is hoor.
Bij scheiden krijg je er weer veel andere problemen bij.
En mensen hebben altijd een oordeel klaar over een keuze die je maakt.
Totdat ze zelf zoiets meemaken dan piepen ze opeens anders.

Regenboog

"Heb je de bevestiging voor jezelf nodig dat het de juiste keuze was dat je weg bent gegaan?
Vindt je het niet steeds te confronterend?"

Nee ik vind het niet confronterend, juist niet. het herinnert me aan wat ik niet meer wil. Ik zit dan in een fase waarin ik de mooie en lieve dingen ga ophemelen (en die waren er maar veel minder dan de lelijke). Ja ik heb dan bevestiging nodig dat ik dat in ieder geval niet meer wil.
Maar... dat komt ook omdat ik weggelopen ben uit een ingewikkelde situatie namelijk de relatie met een gediagnosticeerde narcistische persoonlijkheidsstoornis. Dat geeft een soort trauma bonding, een double bind die een heel andere dynamiek geeft dan meer gewone relaties. En het komt ook omdat deze man zo lang is vol blijven houden en alles er aan gedaan heeft (therapieén e.d.) zodat het bijna mogelijk leek... Alleen weet ik dat het risico op herhaling door zijn NPS veel te groot is.

overigens ben ik maar een stukje gelukkiger hoor, niet veel gelukkiger. Maar dat komt omdat ik post traumatische stress heb opgelopen door het zijn met een full blown narcist.. Ik bedoel: ik moet er hard aan werken weer mijn oude zelf terug te krijgen.

Heftig

Heftig hoor Marin!
Nu begrijp ik ook beter waarom je uiteindelijk toch bent weggegaan.
En PTSS heb ik vermoedelijk ook opgelopen door alles, heb al een aantal EMDR sessies gehad en dat heeft gezorgd voor verbetering maar de klachten komen nu weer terug.
Ik hoop dat je je oude zelf weer terug kunt vinden of misschien ook wel je nieuwe ik.

Regenboog

ja haha, dat zal toch mijn nieuwe ik moeten worden... want ik ben nooit meer dezelfde na deze ervaringen.
Ja, ik heb ook een aantal EMDR sessies achter de rug en dat haalt inderdaad wel de angel uit sommige herinneringen. Maar omdat narcisten zo 'mess with your head' heb ik dus een CPTSS: een complexe post traumatische stress stoornis. Nou ja, druk met weer opstaan bezig dus.

Marin

Je bericht waarin je aangeeft waarom je hier blijft lezen en waarom je uiteindelijk bent weggegaan bij je man heeft me wel wat gedaan.
Het heeft me geraakt op een gevoelig punt, dat punt van dat ik ook vaak denk kom ik ooit van deze rotgevoelens af.
Want inderdaad het verdriet, de pijn, achterdocht en wantrouwen zijn er nog vaak, plus dat ik 'haar' nog regelmatig tegenkom wat me iedere keer weer triggert.
Jij schrijft daar ben ik nu vanaf.
Denk alleen dat ik het wel weer zou meenemen in een eventuele nieuwe relatie.
En als ik de reacties van Bobbie lees is dat bij haar ook niet zo.
Corrigeer me als ik het fout heb Bobbie.
Ik wil liever niet weg uit deze relatie maar het gevecht waarin ik nu weer in volle hevigheid zit, het doet zoveel met me. (En dan niet veel goeds)
De ups en downs zijn er naar 2,5 jaar nog steeds en ook al zijn de goede periodes heel fijn de slechte zijn nog nog zo zwaar.
Ik voel me steeds meer verward door alles, zie het soms niet meer zitten in het leven.
Zal weer aan de bel trekken voor hulp want alleen met man zijn hulp lukt het me niet.
Ik blijf dus nog in gevecht Marin, ondanks ik uitgeput ben en we ook al een aantal jaren verder zijn.