Verder na ontrouw deel 2

......

We waren elkaar echt niet enorm kwijt. Er waren gewoontes en aannames ingeslopen. En mannen moeten gewoon communiceren. Ik doe en deed dit wel. Maar man niet. Nu wel. Ik heb zo vaak gezegd en gevraagd en vaak zei hij dat er niets was. Helemaal toen ie midden in z'n affaire zat. Ik heb alles goed aangevoeld. Niet om mezelf op m'n schouders te kloppen!
In je verhaal lees ik een soort traditionele rol van er moeten zijn voor man en zo. Nou daar ben ik zeer wars van! Als man niet zegt wat hij mist of nodig heeft dan is dat zijn probleem. Zijn daden zijn zijn verantwoordelijkheid en als hij eea mistte had ie z'n mond open moeten doen. Dit accepteer ik NOOI echt NOOIT.

Pfffff ik wil weer weg en word weer boos. Eigenlijk vind ik m maar een zak

En voor z'n voeten gooien...denk dat ik begrijp wat je bedoelt maar helaas telkens komt dat boven. Als ik boos en verdrietig dan .......

Helaas

laten we het zelf gebeuren dat die patronen er in sluipen, ook al ben je er wars van, je staat er bij en je kijkt er naar. Ook niet echt mijn levensstijl.
Je zou wel wíllen dat mannen móeten comminiceren maar ze dóen het niet.
Die van mij gaf nog enigszins aan dat ie iets miste maar ik heb er niks mee gedaan, voede ik me best schuldig over.

Nou ja, elk verhaal is weer anders blijkbaar.
Ik had gehoopt je wat positiviteit te kunnen sturen.
Maar laat het dan komen zoals het komt.

Patronen

Logisch toch dat die er in sluipen. Niets werkelijk niets kan een argument zijn in mijn optiek om dan maar vreemd te gaan. Zo denk ik er over.
--

Zwart wit

Als je niet maar een klein sprankje genuanceerd de boel beschouwt, gaat dit onmogelijk zijn voor jou om te 'accepteren' dat dit is gebeurd en er daardoor overheen te komen.

Waarom ben je dit topic ook alweer begonnen?
Om door te gaan!
Als je er zo rigide tegenover staat, dan wens ik je veel succes verder.

We proberen je te helpen, inzichten te geven, en er op een (zover mogelijk) positieve manier tegen aan te laten kijken.

Ik denk dat mijn manier niet de jouwe is.

Eens met GitteNN

Je kunt voor elke slechte beslissing in je leven een excuus verzinnen. Feit blijft dat niet iedereen onder diezelfde omstandigheden hetzelfde reageert en dan wordt een voor iemand overduidelijke reden ineens een excuus.
Want het hoeft niet hoor, echt niet. Niemand houdt (zolang) een pistool tegen je slaap.

Dat het gebeurt is helaas een feit.
Dat ze er vaak mee wegkomen ook.
Vergeven door de partner (man/vrouw).

Als je dan besluit verder te gaan en dat lukt, dan is dat mooi en afhankelijk van veel factoren.
Niet iedereen lukt dat.
Niet iedereen heeft 10000 tinten grijs en nog meer en nog eens of is onuitputtelijk vergevingsgezind.
En dat mag ook.

Het werkt niet zo dat als er 1 positieve post is de hele boel vanaf nu alleen maar vooruit zal gaan.
Het is lief om aan te moedigen maar het is ook belangrijk om haar te laten voelen wat ze voelt.
Of ze nu 1 goede en 100 slechte dagen heeft of omgekeerd.
Soms stop je even op het level van degene met de wirwar van gevoelens.
Dan zeg je niet: veel succes verder want je ziet het niet zoals ik het zie, dan stop je en ga je naar het level van degene toe. Of dat nu omhoog of omlaag is.

Ook ik heb de wijsheid niet in pacht hoor, echt niet en naar mij hoeft ze ook niet te luisteren. Maar ze heeft dat positieve niet. Misschien komt het, misschien niet, maar de tijd moet haar gegund worden. Dat fix je niet even op een forum.

Mooi

dat je het voor Gitte opneemt.
Ik wens haar gewoon oprecht succes, het kwam er misschien een beetje beroerd uit.

Ik kan ook wel niks van me laten horen, maar ik probeer ook maar wat, bijvoorbeeld de andere kant van het hele gebeuren te laten zien.
Maar het komt niet over, jammer. Het komt nooit over, niet op een goede en niet op een slechte dag heb ik het idee.
En af en toe mag je best iemand hier even een virtuele, tja, hoe zeg je dat op een normale manier, een schop onder de kont geven.

Om alsmaar te horen dat je mag/moet huilen, woedend mag/moet zijn en je je mag/moet overleveren aan al je ellende, dat weet iedereen wel.
Maar juist er op een andere manier mee om gaan kan je redding zijn!

Dit is ook maar een lapmiddel, zo'n forum.
Ik heb ook niet de illusie dat ik het hier op het forum wel even fix, hoor.
Als je een topic begint kun je van alles verwachten.
Daar ben ik inmiddels ook wel achter.

maar jouw aandeel is ook prima

Daar heb ik geen oordeel over, ze kan denk ik alle steun gebruiken.
Wat ik alleen in het dagelijks leven vaak heb meegemaakt is dat als mensen vinden dat je niet genoeg meedeint, dat ze dan zeggen: tja, je luistert niet, dan wil je zeker niet. Ik voelde me daar wel gepusht door en kon die belasting er eigenlijk niet bij hebben.

Natuurlijk mag je het zwartwit, nuanceloos vinden, maar mensen denken zoals ze denken en het ervaren. Voor mij was doorgaan geen issue, voor jou wel en nog geslaagd ook, voor GitteNN dan wel, dan niet, dan spijt, dan blij.
Zoveel mensen zoveel ervaringen, zoveel meningen.

Zelf ben ik geen emoties uit de weg gegaan. Hoe ik me voelde mocht ik me voelen en ik ben er ook gekomen. Ik had namelijk geen zin, zoals 3 van mijn vriendinnen, om 3 jaar na de scheiding er achter te komen dat zomaar verder gaan leidde tot hun burn out.
Jouw ervaring is niet fout, de mijne niet, die van GitteNN ook niet.
Maar elke ervaring is wel waardevol en kan heel goed bijdragen aan herstel; de ene keer heb je die nodig, de andere keer die. Dus vooral niet stoppen

OMG t is niet de bedoeling geweest om je boos te maken of onaardig te doen. Vergeef me dat ik te strak m'n uitlatingen doe. M'n laatste post is niet persoonlijk tegenhou ofjullie bedoelt maar tegen man. Hoe ik tegen hem aan kijk in hetgeen hij heeft gedaan.
Excuus als t op je overkwam als aanval op jou. Was niet m'n bedoeling

Nee joh,

...dat snap ik wel, dat je zo boos bent op je man en niet op mij ;-)
Maar af en toe laat je zo'n mooi glimpje zien van (ja daar ben ik weer) dat je er 'positief' tegenaan kijkt en lijkt het alsof dat jou toch de kracht gaat geven om door te kunnen gaan.
Het zou zo mooi zijn om dat vast te kunnen houden.
Met ups en downs natuurlijk, die hier ook nog wel zijn, maar niet meer zo scherp als bij jou. Hier zijn ze vaak gelinkt aan de hormoontjes, mild en overkomelijk.

Tijd, tijd, tijd en nog eens tijd, gun het jezelf en je gezin. Het zou mooi zijn.
Maar inderdaad: wees waakzaam voor wat Bobbie zegt over haar vriendinnen!

Bijval

Sorry dat ik me er weer inmeng maar ik ben het echt roerend eens met Ook ervaring. Lieve GitteNN zo gaat het helaas niet lukken. Ook ik wil je steunen maar niet door mee te huilen. Het liefst zou ik je liefdevol even door elkaar willen schudden. Ik mijn ogen maken zachte heelmeesters stinkende wonden ook moet je af en toe tegengas krijgen hier op OO om je uit de negatieve spiraal te trekken waar je nu inzit. GitteNN, het is k.....wat er gebeurd is. Ik weet er alles van, maar je wil verder. Antwoorden op al je vragen ga je niet krijgen, geloof me, en weet je waarom? Omdat je man het mogelijk zelf niet weet. Mijne werd verliefd....tja dat kan....je bent alleen een zwakkeling als je daar dan aan toegeeft. Mijn man was zo'n zwakkeling. Ik ben hem met andere ogen gaan bekijken en ook mezelf. Ik was en ben de moeite waard en jij ook GitteNN. Nu moet jij dat nog beseffen en ik denk dat daar dan echt de eerste slag is gemaakt. Probeer niet steeds achterom te kijken maar vooruit. En ja, het zal altijd een litteken blijven nu en in de toekomst, een litteken dat, als je ertegen aan stoot toch weer even pijn zal doen.........maar ook dat mag. Blijf niet zoeken naar het waarom, maar probeer de positieve kanten van jullie relatie te zien en deze weer te herstellen/verder uit te bouwen, zo kun je verder gaan naar ontrouw.....

eens...

Dat het moeilijk is, hard, kl...., de hel, om bij te huilen roepen en schreeuwen...daar zijn we het over eens. Individuele verhalen kunnen elkaar helpen.

Zelf ben ik heel erg geholpen met een luisterend oor, iemand die mijn pijn erkenning geeft maar me ook een spiegel durft te geven. Ik hou daar zelf enorm veel van, als dat terecht is tenminste.
Ik kreeg laatst nog zo een spiegel van een lieve vriend, mijn pijn mocht er zijn maar er werd me ook heel rechtuit gezegd dat ik ook wel blij mag zijn dat man bleef. Dat ik ook een tweede kans kreeg.
En dat is ook zo. Want, op een totaal andere manier, ik was ook niet trouw aan mijn beloften, aan mezelf en aan hem door de weg die ik ingegaan was. Dat grotere plaatje helpt mij en dat is waar Ook ervaring zo op aan stuurt. Wat je man deed was een grote, grove fout...maar hij IS niet een fout, hij is meer dan die fout, hij is ook nog een heleboel andere dingen. Aangezien je blijft neem ik aan dat die zeer de moeite zijn.
De kunst is dus om door de fout heen naar de essentie van het probleem te kijken. In ons geval was het overspel een symptoom van dat probleem. En geloof me, ik moet daar elke dag mee aan de slag maar dat is the only way out! En hoort daar nog veel verdriet en pijn bij? Tuurlijk! en goed ook, zo gaat dat met zo een proces.

Ik ging één keer bij een therapeut en zij kon voor mij dit goed verwoorden:
het is een beetje zoals die tekenfilm "inside out". Een vergelijking om je te helpen. We zitten allemaal met die verschillende emoties in ons; angst, woede, jaloezie, vrolijk etc... kunst is om naar al die stemmetjes te luisteren. Dus niet wegduwen of te veel in meegaan. gewoon zoals je doet bij kinderen; "ik hoor jullie allemaal en dan nu die weg op." Jij kiest als volwassenen om balans te vinden tussen al die emoties. Dus als je boos bent...goed, even bij wijze van spreke die boosheid op je schoot nemen naar luisteren en dan "hup nu weer door" Niet in blijven hangen.
Het is een dagelijkse oefening en het vraagt veel tijd, geduld, moed en wilskracht.

Een een excuus verzinnen voor elke slechte beslissing in je leven... als het overkomt als een excuus zal het wel een excuus zijn... maar zo moet het ook niet zijn. het kan ook een verklaring zijn, een manier om iets heel pijnlijk te kunnen begrijpen. We maken toch allemaal fouten en de weg even kwijt zijn is ook maar heel menselijk. Dat las ik hier ooit ergens op het forum, geen idee waar "wat is er eigenlijk mis met het even niet meer weten en de weg kwijt zijn?" vond ik zelf een goeie. Opnieuw; in het grotere plaatje bekeken. Als we ons vergrootglas enkel op het overspel leggen...tja...dan komen we er niet uit vrees ik.

Ik las de afgelopen maanden al heel veel over vergeven. Los van ons thema. Wauw, wat mensen kunnen vergeven binnen themas die véél erger zijn dan de onze... wel dan denk ik dat ik dit ook kan. met tijd en veel liefde. want voor onszelf is dat écht het enige wat ons kan helpen, vergeven. of we nu blijven of niet. ik weiger om bitter door het leven te gaan! en ben ik het soms nog?ja! maar ik weet dat het een fase is naar een nieuw deel van mezelf. vergeven doe je in eerste plaats voor jezelf.

voila, hoop dat jullie hier iets aan hebben. ik alvast wel gewoon door het nog eens te schrijven!

lieve allemaal

veel steun, veel mooie woorden. wat fijn om idd zo'n steun te mogen ervaren. de schop onder de kont heeft weer geholpen. ik ga die van de boosheid op schoot en dan weer door vaker doen. super!

Dat grotere plaatje helpt mij en dat is waar Ook ervaring zo op aan stuurt. Wat je man deed was een grote, grove fout...maar hij IS niet een fout, hij is meer dan die fout, hij is ook nog een heleboel andere dingen. Aangezien je blijft neem ik aan dat die zeer de moeite zijn.
De kunst is dus om door de fout heen naar de essentie van het probleem te kijken. In ons geval was het overspel een symptoom van dat probleem. En geloof me, ik moet daar elke dag mee aan de slag maar dat is the only way out! En hoort daar nog veel verdriet en pijn bij? Tuurlijk! en goed ook, zo gaat dat met zo een proces.

deze alinea is geweldig. ik ga m vaker lezen. tekst kan ook zo enorm helpen. herkennen jullie dat?

Been There en SkiHappy

Haha, Been There, geen probleem!
Altijd mooi om iets van je te lezen, maakt niet uit onder welke nick

Ja, ook SkiHappy is door diepe dalen gegaan, maar ziet licht aan de horizon.

GitteNN doe je voordeel met onze posts, van ervaringsdeskundigen.
You can do it!
Maar nogmaals, hou jezelf in de gaten, want: werkt het niet? Dan werkt het niet!
Zou zo mooi zijn als het wel zou werken, alleen al voor de kids.

toevoeging

weet je als ik in een dip zit en dat is tig keer per week, ga ik om me heen slaan, figuurijk. hier op het forum en tegen man. wat doen jullie hiertegen? mediteren? huilen? weet je ik wil dat zelf aan kunnen en oplossen en wegpoetsen. ik wil eigenlijk niemand er mee lastig vallen. idd het vertellen dat je je k...voelt is vaak al oke maar soms helemaal niet.

psych zegt dat ik het er niet laat zijn. het ontken of zoiets.

Heeel diep zuchten enzo :-)

Bij zo'n paniekaanval (nu niet meer zo erg) zucht ik heeeeeel diep en adem naar mijn buik.
Sporten is ook goed, maak je endorfine mee aan, is een gelukshormoon en daar wordt je blij van. Ik doe soms fitness en bodybalance in de sportschool.
Maar daar moet je maar net zin in hebben. Yoga is ook een goeie.
En natuurlijk, de tip van de dag: veel vrijen

hahaha

die laatste tip. zo bizar. we doen t al 3 keer per week. maar in een dip moet ik niets van m hebben. ;-)

genant

toen het net uit was gekomen hebben we ook keren van 3 keer per dag gehad. ik vond dat toen zo vreemd. had wel alle frustratie op dat gebied; wat ik allemaal niet durfde te zeggen daarvoor, er uit gegooid.
het is nu zo veel beter lekkerder en leuker. hihi

oh ja Bobbie

heb jij kids?

Ik heb er 2, toen nog thuiswonend, inmiddels uit huis.
Ik heb hem zelf laten vertellen wat er was gebeurd en ze begrepen dat ik niet verder kon. Ik heb het niet over jonge kinderen of pubers hier. Het is ook niet gedetailleerd verteld, maar de hoofdlijnen en ze houden van beide ouders.

Kijk, misschien zit ik anders in elkaar, maar voor mij werkt het zo:
Als iemand ziek is en de ander de kar moet trekken, dan blijf ik en houd ik nog steeds van die partner.
Als het huwelijk door drukte of deels uit elkaar groeien een mindere tijd doormaakt, dan blijf ik, want dat kan weer bij elkaar komen. Ik ben zo trouw als een hond en dat verwacht ik ook van mijn partner.
Als iemand daar een schepje bovenop doet door vreemd te gaan ben ik daar geestelijk meteen klaar mee en neem afstand en ga uiteindelijk weg. Dat heb ik altijd al gezegd in gesprekken en dat heb ik dus ook gedaan.
Natuurlijk is iemand meer dan zijn fout. Maar dit is een fout waar ik niets mee kan en niets mee wil; het ondermijnt al waar ik voor sta en in geloof. Dit is een fout van partner naar partner binnen een verbond van een relatie die voor mij heilig is.
Ik laat mensen 1 keer over mijn rug lopen maar nooit heen en weer, die kans krijgen ze nooit meer.
Klinkt hard, maar als je de situaties op zou noemen waarbij mensen vaak al heel snel weglopen en waarbij dat nooit in mijn gedachten zou opkomen, dan is dit 1 van de dingen waarbij ik wegloop: verraad in de relatie, vertrouwen kapot; dan ben je in mijn ogen geen (gelijkwaardig) team meer.
Anderen rennen weer weg bij ziekte of invaliditeit, geen sex, geen connectie meer, ik niet en zo heeft ieder zijn of haar eigen grens.

We gaan trouwens (zeker voor de kinderen) heel goed met elkaar om en zien elkaar regelmatig. Maar door het verbreken van de relatie hoefde ik niet zoveel meer met Zijn fout. Het kon me minder kwetsen en ik kon dat bij hem laten liggen. Verbitterd ben ik niet, eigenlijk ontspannender dan ooit. Wat niet wegneemt dat er natuurlijk ook bij mij gewoon een wond zat/zit.

shit

als ik jou (bobbie) verhaal lees kan ik daar ook weer zo in komen. ik zei ook altijd ik gooi hem buiten. ik deed het niet. maar worstel wel iedere dag met die fout.

soms denk ik ook dat als kids deur uit zijn ik de stap mss wel doe. want het klopt zo niet met waar ik voor sta en wt mijn grenzen zijn. kijk hier ga ik weer....hij is zo over mijn grenzen gegaan. het is alles waar ik in geloof waar hij overheen liep.

mss moet ik maar niet meer meelezen of schrijven. het maakt me onzeker als wat. mijn kinderen willen niet dat we uit elkaar gaan. zelf wil ik ze dat verdriet ook besparen. waren ze er niet geweest was ik weggegaan dat weet ik zeker.

Ook van slag geweest

Ik kon me ook zo laten meeslepen door verbitterde, negatieve verhalen.
Hup, en daar ging ik weer, adem in, adem uit.....
Maar het begint er nu in te slijten dat dat niet meer gebeurt, gaat vanzelf zonder moeite, zonder wegduwen, proppen of verstoppen, puur natuur.
Puur door in te zien dat iemand meer is dan zijn fout, en... tja, ik heb ook fouten gemaakt waar ik man mee heb gekwetst, dat leg ik dan op de weegschaal.

Bobbie probeert je te laten zien dat het elastiekje een maximale rek heeft (toch?), houd dat ook in de gaten.
De 'negatieve' verhalen lezen zijn ook een test voor jezelf.
Wat wil ik, wat voel ik als ik dit lees???
Mij doet het niks meer en dat voelt goed, want het is goed nu.
Bij jou is het allemaal nog erg broos.
Moodswings horen er allemaal bij.
Haal uit onze verhalen wat je er uit wil halen, ga er mee aan de slag en parkeer waar je even niks mee kan, want in het hier en nu wil je door, toch?

Ik heb ook veel gehad aan de vele vergelijkbare verhalen van anderen, films, songteksten noem maar op.

Een prachtige film met dit thema is: "The kids are allright". (Spoiler alert: happy ending!)
Gaat over gemis, vreemdgaan en vergeving bij een gewoon amerikaans gezin, aanrader!

GitteNN; soms kan te veel lezen over het thema ook een omgekeerd effect hebben, merkte ik zelf. Ik heb dat ook een hele tijd losgelaten omdat ik het niet altijd aankon...
Probeer inderdaad goed te voelen waar jij iets aan hebt.
Blijf je echt enkel voor de kinderen? Ik vind dat ergens een nobele keuze maar ook erg dubbel want dan cijfer je jezelf zo weg...Is kiezen voor je kinderen ook kiezen voor je eigen geluk in dit geval? ik stel het als vraag, niet als oordeel. want zitten wachten tot ze de deur uit zijn om dan weg te gaan...als je dat nu al weet. dat vind ik zo verdrietig voor jou.

ik kreeg net in de auto nog zo een verdriet golf en ben inderdaad goed gaan ademen en het ging wonderwel voorbij... maar evengoed huil ik ineens hoor, kan me nog zo overvallen.

xxx

Klopt

Kijk uit voor hoever jouw grens meerekt ivm je gezondheid en daarnaast vooral:
Niet bang zijn voor (je) emoties/ervaren. Stop het niet weg want het achterhaalt je.
Ben je blij wees dan blij. Dito voor ziek sterk boos zwak misselijk kwaad wordt gelukkig.
Toen ik stopte met de angst voor mijn emoties, voor wat er misschien kon gebeuren, of ik wel alleen kon leven enz kon ik beginnen met verwerken en dat is nu eenmaal geen weg van hoogtepunten alleen.

Geen kind wil dat ouders scheiden, maar soms snappen ze het en in heel zware gevallen zijn ze zelfs opgelucht. Wat kinderen wel willen is dat hun ouders gelukkig zijn.
Mijn kinderen zeiden afzonderlijk van elkaar dat ze het offer voor mij te groot vonden en dat zelf nooit zouden doen.
Je verziekte je eigen leven voor ons, dat moet niet, zeiden ze.
Nu zal dat per leeftijd en per kind verschillen, maar zo kan het dus ook en ik kon daardoor hem weer als mens zien en daarmee een betere band met hem hebben. ( Daar werk ik iets harder aan dan hij, maar houd dat maar op onvermogen).

Je hebt meer keuzes dan je denkt, ik wijs je niet een kant op nog keur ik welke keuze dan ook af, maar wil je laten zien dat je vrij bent in die keuze.
Zodat je misschien wat kunt ontspannen. Niets wat je doet of voelt is fout.

dank voor jullie lieve woorden.

fijn weekend.
xxGitteNN