Verder na ontrouw deel 2

Bobbie

Nee ik ben met je eens dat je niet om een proces heen kunt. En ik weet maar al te goed dat een leven alleen ook niet makkelijk is. Maar het kan wel eerlijker naar je zelf toe voelen als je besluit dat je door alleen te zijn eindelijk mag gaan rouwen en gaan helen. Het voelt misschien meer als de eer aan jezelf houden. Ik voelde doorgaan op den duur als mijzelf verraden. Toen ik eenmaal alleen was voelde ik me oprechter naar mijzelf. Maar... ieder proces wellicht anders.

Zelf

Ik ben zelf ook weggegaan en hoewel ik liever een stabiele relatie had gehad, heb ik van de scheiding zelf geen spijt.

Wat iemand besluit, zolang ze er zelf vrede mee hebben is het goed en zolang ze weten dat er een keuze te maken is en van alle opties weten.

....

Ik ben me er ook wel van bewust hoor dat als je uit elkaar zult gaan je je litteken mee neemt.
Je bent beschadigd voor het leven en ook al zal het minder worden ook in een nieuwe relatie zul je het meenemen.
Ik heb gewoon nog iedere dag last van wat er gebeurt is en dan niet zo erg dat ik er helemaal door in beslag word genomen maar vooral op de momenten dat ik alleen ben en even niets voor handen heb.
Man zit voor zijn werk door heel het land en ik vind het moeilijk om niet te denken dat ze elkaar nog ontmoeten.
Ik ben best nog vaak wat achterdochtig en wantrouwend, zijn er meer die dat hebben?
Ook al weet ik heel goed dat er geen contact meer is tussen hun, in mijn hoofd gaat de affaire gewoon door.
Ik denk soms dat als we zouden stoppen met de relatie ik hier meer rust in zou vinden want dan is er geen reden meer om achterdochtig of wantrouwend te zijn en kan man mij nooit meer zo kwetsen. (Door me te bedriegen dan)
En dat zou dan inderdaad vluchten zijn.
Een eventuele nieuwe partner kan mij net zo goed bedonderen met een ander.
Ik ben op zoek naar zekerheid en garantie en deze zijn er niet.
De laatste loodjes zijn het zwaarst en dan vooral als je bijna geen kracht meer hebt.
Ik wil wat we hebben nu niet kwijt, het is in vele opzichten een fijnere en betere relatie geworden.
Ik voel me nog steeds gehoord door man als ik het moeilijk heb.
Zou zeker voor een deel rust krijgen als ik voor mezelf zou kiezen maar wat zou ik dit gezin gaan missen.
Het is nu ook een rottijd voor me, de periode dat de affaire uit kwam komt dichterbij.
December vond ik altijd een heel gezellige maand met al die feestdagen maar het heeft nu een donker randje gekregen.

Regenboog

Je hebt heel helder op een rijtje wat je ervaart. Complimenten daarvoor!

Mijn wantrouwen in de mens heeft een knauw gekregen. Ik heb ook geen nieuwe relatie. Deels omdat ik nu alleen met mezelf te dealen heb, maar ook omdat ik ze niet tegenkom.

Wat je zegt is waar: als je gescheiden bent hoef je er niets meer mee.
Dat is net zo goed een opluchting als een utopie.
Je moet het nog steeds verwerken.

Waar je rust krijgt van het ene, krijg je stress en problemen met zaken die je in een gezinsvorm kunt delen.

Blijven is vast niet altijd ideaal, maar alleen wonen ook niet.

Misschien geeft het je rust als je weet dat: je mág blijven en niet móet blijven. En dat je mág gaan, maar niet móet gaan. Dat het ene het andere niet uitsluitend maar dat het gras niet groener is aan de gescheiden kant. Er groeit net zoveel onkruid en moois als aan de andere kant.
Sterkte met je dip. Je wordt gezien :-)

Dank

Dank je wel Bobbie, doet me goed en zet me aan het denken.(positief)

Liefs Regenboog

Alkes - zo lastig over te brengen wat ik bedoel

De manier waarop man destijds de bom dropte - voor mij out of the blue - heeft ervoor gezorgd dat ik niet meer durf te vertrouwen op wat ik nu voel, zie en ervaar. Voor mij was er destijds geen enkele reden om te denken dat hij wilde scheiden. Er was op dat moment ook geen ander, hij was gewoon niet gelukkig en dacht dat scheiden dat probleem op zou lossen. Hij heeft er heel lang over gedaan, ruim 1,5 jaar, om door te krijgen dat het probleem vooral in hemzelf zat, en dat zijn gedrag en opstelling in ons huwelijk ervoor zorgde dat ik niet happy was. Wat zich o.a. uitte in cynisme, vooral naar de kinderen. Dat was dus voor hem uiteindelijk de concrete aanleiding om te willen scheiden, hij vond dat ik met mijn manier van communiceren de kinderen beschadigde. Dus ja, destijds dacht hij echt dat ze beter af zouden zijn met een scheiding. Nu kijkt hij er overigens anders tegenaan. En nee, hij zou de omgang niet beperken, we hadden gewoon co-ouderschap 50-50 verdeling in het convenant staan.
En hij had gelijk hoor, over mijn manier van communiceren, en natuurlijk wilde ik ook helemaal niet zo zijn, alleen wist ik niet hoe ik dat kon veranderen. Zoals gezegd, ik had al verschillende keren therapie gevolgd, maar dat hielp niet (genoeg).

Dus, als ik nu uit mijn slof schiet, of eens een kort lontje heb, dan schiet meteen door mijn hoofd dat dit wel eens de druppel kan zijn. Dat is het niet, die gedachte klopt niet, maar hij is er wel, even. Dus het is niet dat ik afhankelijk ben hierin, het is ook niet zo dat man die gedachte wel heeft. Hij is zelfs erg trots op me dat het me eigenlijk nooit meer gebeurt, dat ik mijn gedachten en gedrag heel grondig om heb weten te buigen. En bovendien, hij weet inmiddels dat af en toe ontploffen heel gewoon is, en dat zijn enorm gelijkmatige humeur juist bijzonder is. En ik geloof dat hij het misschien zelfs wel prettig vindt dat dat kan, in een gezin waar je van elkaar houdt, af en toe gewoon laten zien wat je voelt, ook je boosheid. Hij is in ieder geval de laatste maanden ook af en toe gewoon boos. Nee, dat zeg ik verkeerd, hij is af en toe boos, voelt dat ook (vroeger stopte hij al zijn gevoel zo effectief weg dat hij oprecht dacht dat hij geen emoties had) en laat het ook zien. De kinderen kunnen af en toe een veeg uit de pan krijgen, en dat lijkt me heel goed voor beide partijen.

Pennestreek

Aha, dat klinkt inderdaad anders dan in bericht dat ik las. Mooi dat jullie er zo goed uit zijn gekomen.

Pennenstreek, hoe zat het nu?

Geen ordinaire nieuwsgierigheid, maar het verhaal loopt in mijn hoofd niet meer zoals ik dacht dat het zat. Ik dacht eerst een bijna affaire daarna niets meer. Je had het over een affaire, heeft hij die later nog gekregen?
Nu zeg je dat er eerst geen affaire was en ik dacht dat je erachter was gekomen dat een zekere vrouw meer dan gewone vriendschap koesterde.

Misschien wil je er niets over kwijt, hoeft ook niet uiteraard! Ik bedacht me alleen dat net een beginnende affaire naar niets naar een affaire, maakt dat je een klap 2 x gekregen hebt en dan was je er slechter aan toe dan ik dacht.

Klopt Bobbie

Was wel dezelfde dame overigens. Man gaf in spetember aan dat hij het niet meer zag zitten, eind december bleek hij gevoelens voor haar te hebben (kwam ik achter doordat ze met Kerst bij ons was - net gescheiden, ik gunde haar en haar kinderen een leuke Kerst, was mijn idee. Hij kon zijn handen niet van haar afhouden en biechtte op Oudjaarsdag op dat ze verliefd waren. Maar toen was er nog geen sprake van een echte relatie). Uiteindelijk hebben ze toch wat met elkaar gekregen. Ik weet niet meer of je destijds mijn draadjes hebt gevolgd. Daarin kwam vaak ter sprake dat man zo twijfelde, gemengde signalen afgaf. Achteraf bleek dus dat hij afwisselend bij mij en bij haar was, dat hing ervan af hoe sterk hij zijn overtuiging was dat hij met mij verder wilde of niet. Dat ging dan niet om dagen hoor, maar perioden van weken waarin wel of niet energie stak in de relatie met mij. Dat verklaart natuurlijk een hele hoop.

En het kan heel goed dat het verhaal in je hoofd niet klopt met wat ik nu vertel. Er was toen een heleboel dat ik niet wist en niet begreep . En wat ik misschien ook liever niet had geweten...

Gevolgd

Jazeker, heb het gevolgd en meegeschreven. Onder een andere nick, maar dat heeft als enige reden dat ik een keer online aan de schandpaal heb gehangen waar een kind van mij zijdelings bij betrokken was. Daarom geen vaste nick meer

Vandaar dat ik het vroeg, maar je hebt die ontdekkingen toen nog moeten doen dus, wat een tijd moet dat zijn geweest..

Pennestreek

"Dus, als ik nu uit mijn slof schiet, of eens een kort lontje heb, dan schiet meteen door mijn hoofd dat dit wel eens de druppel kan zijn."

Je schrijft dit en ik herken het zo enorm goed. Hier de laatste periode veel ruzie gehad. Het ene moment gaat het prima, het andere moment lijkt het wel een bom. Zeker als man weer liegt. Dit keer niet over een relatie of iets, maar toch. Het liegen is mij zo tegen gaan staan na alles dat ik niet eens meer normaal kan en wil luisteren naar een verklaring. Ik merk dat ik echt woedend wordt.

Zijn excuus was dit keer: ik deed het om jou geen pijn te doen en omdat het net beter ging.
Tja, als ik er dan later achter kom dat hij gelogen heeft dan ben ik nog bozer natuurlijk. Maar dat ziet hij blijkbaar niet helemaal.

Ik lees in verschillende berichten dat je niet op je tenen moet lopen. En toch heb ik het idee dat ik dat doe. Omdat ik wil dat het goed komt. Maar perfect zijn gaat toch niet, dus vraag ik me ook af waarom ik het doe. Het is frustrerend.

Uptown, dat is omdat je in de opbouwende fase zit

en alles nog heel kwetsbaar is. Precies daarom ook liegt je man tegen je. Hij loopt ook op zijn tenen, weet dst hij het niet goed kan doen (of denkt dat in ieder geval). En wees eerlijk, het ís ook niet goed, linksom of rechtsom. Hier tenminste niet. Is hij eerlijk en open dan vindt ik hem bot en weinig meegaand. Houdt hij zijn mond en slikt hij dingen in dan deelt hij niet genoeg. Gelukkig zien we dat allebei, en realiseren we ons dat we elk op onze eigen manier heel hard werken en erg ons best doen. Maar alles is gevoelig, overal heb je dubbele gedachten en gevoelens bij, en het is heel verleidelijk om dingen negatief uit te leggen. Wees je ervan bewust dat je dat allebei doet, dat scheelt al heel veel.

@Bobbie, ja het was een hele heftige tijd, anderhalf jaar lang. En dat is het soms nog steeds. Maar we gaan nog steeds de goede kant op. Man is heel begripvol en berouwvol. Dat helpt mij.

Uptown

Toendertijd gaf ik aan, mede op zijn verzoek, een streep te trekken achter die beschamende geschiedenis maar dan verwachtte ik wel open en eerlijke samenwerking zoals we dat vroeger wel hadden. Ik eiste het eigenlijk omdat hij ook flinke steken had laten vallen.
Ik heb hem wel laten zien hoe ik dat bedoelde door zelf ook meer te delen over waar ik naar toe ging, wat mijn plannen waren, wat mij bezig hield. Ik vroeg ook meer naar zijn plannen. Zo was er weer meer communicatie. Communicatie op evenredig niveau.
Maar ook om met elkaar informatie te delen. Een proces waarin ik aangaf waarom we van elkaar moesten weten wat onze plannen waren omdat we er beiden rekening mee konden houden. Niet meer langs elkaar heen leven, maar elkaar opzoeken. Als een team.

Dat betekent niet dat er altijd aan gedacht wordt, maar nu kan er wel gewezen worden op het belang van delen, zoals een echtpaar met elkaar omgaan. Ik ben wel allergisch geworden voor er om heen draai antwoorden. Ik wordt dan niet woedend maar geef dan emotieloos aan iets onnodig te vinden. Zo leg ik het zwaktebod bij hèm en weet hij dat hij verkeerd zat.

Als iemand een tijd in een denkwijze heeft gehanteerd van wegkijken of stil houden om ruzie te voorkomen, vraagt het tijd om van die denkwijze af te komen. Ik noem het maar werken aan het vertrouwen dat delen niet leidt tot spanning.

Waarom ik het wil volhouden, omdat ik weet hoe goed we vroeger konden samenwerken en ik geloof dat die band nog bestaat en hervonden kan worden. Of anders hervormd kan worden tot een teamverband waar we ons allebei goed bij voelen en van elkaar houden.

Pennestreek je hebt gelijk

Dank voor je bemoedigende tekst. Het is waar wat je schrijft. Ik zie nu ook wel dat hij zijn best doet maar dit lijkt precies met de verkeerde dingen. En juist dingen als liegen zijn nu zo gevaarlijk omdat hij al zo tegen mij gelogen heeft. Dus het voelt extra dubbel dan en het maakt me echt woedend. Zo kwaad ook dat ik echt van plan was er mee te kappen. Op internet al zitten zoeken hoe een scheiding in gang te zetten. Het was echt even raak... en daar baal ik van, maar ik baal dan zo van het feit dat die maanden van vertrouwen opbouwen zo weer omver geschopt worden. Ik vertrouwde hem weer een beetje en dit voelt dan als een schop na.. zo zonde! Hij heeft spijt van het liegen en zei dat het was om mij te beschermen maar zo voelt het gewoon niet. Ik probeer dat te begrijpen maar ik was gewoon zo boos.

Ik denk dat ik er het meeste moeite mee heb dat ik geen controle over de situatie heb. Niet over mijn gevoel, niet over wat er tussen ons gebeurt. Ik wil het zo graag weer hebben als hiervoor maar dat gaat moeizaam.

Flanagan, ik wil ook volhouden omdat ik weet hoe het was. Ik heb hiervoor nooit getwijfeld aan hem of aan zijn liefde. Dat is nu wel anders. En dat vind ik lastig want ik wil wel gewoon vertrouwen. En als ik dan bij mezelf merk dat er gedachtes zijn als "zonder hem ben ik misschien gelukkiger" dan schrik daarvan. Maar dat is vluchtgedrag, dat realiseer ik me heel goed. En vluchten heeft geen zin. Het is vechten, of gewoon opgeven. En gisteren was het opgeven voor mijn gevoel mijn enige optie nog.

Dank voor jullie woorden!

Uptown

Het is niet vechten maar werken aan. Dat klinkt heel wat bemoedigender dan vechten. Vechten lijkt zo onbereikbaar.

Ik denk dat het voor mannen ook heel moeilijk is om op een juiste manier te reageren wanneer een huwelijk onder spanning staat. Daar zijn mensen niet op voorbereid. De meeste hebben het hoofdstuk, 'hoe red ik mijn relatie' niet bij hun opvoeding meegekregen omdat hun opvoeders er van uit gingen dat dit hun kinderen niet zou treffen.
Wanneer het je overkomt, ben je zoekende en aftastende.
Kijk of je elkaar kan helpen, elkaar weer begrijpen waardoor je ook weer meer van elkaar gaat houden.

Uptown

Hier helpt bij ons de EFT heel erg goed. Je hebt het met elkaar over wat het gedrag van de een aan gevoelens oproept bij de ander, en waarom. Probeer dat eens goed te verwoorden aan je man. En laat hem dan vertellen waarom hij het nodig vond om te liegen en hoe hij zich daarbij voelde. Juist die gevoelens, die kwetsbaarheid blootleggen helpt om elkaar te begrijpen. En van daaruit kun je aangeven wat jij prettiger vindt, nodig hebt, hoe jij het graag zou zien.

Uptown

Ik herken heel veel in waar je nu tegen aan loopt en meezit.
Wilde het liefst en nu nog de controle hebben over onze relatie, man en ook over haar.
Heb inmiddels wel geleerd dat dat niet kan en mensen van zichzelf zijn en je geen grip kan krijgen op hun gevoelens en gedrag.
Ik heb dat destijds wel steeds geprobeerd bij man en trok constant maar aan hem terwijl hij aangaf rust en ruimte nodig te zijn.
Dat is ons bijna fataal geworden.
Man wist ook niet meer wat te doen, wat hij ook deed of juist niet deed het was voor mij nooit goed.
Hij zat ook met zijn handen in het haar.
Kwam waarschijnlijk omdat we beiden in een emotionele achtbaan zaten met alles wat daarbij komt kijken en dan ook nog elk ons eigen verdriet.
Hij was ook bang om mij nog meer te kwetsen of achterdochtig te maken en verzweeg dan ook wel eens wat.
Dom natuurlijk want dat wekte alleen maar meer achterdocht op en werkte niet mee het vertrouwen op te bouwen.
Kleine dingen in zijn ogen maar voor mij juist heel belangrijk.
We hadden tijdens de relatietherapie ook beloofd om niets meer achter te houden en eerlijk te zijn.
En het gebroken vertrouwen weer opbouwen is een heel lang en moeilijk proces.
Ik vind dat nu een paar jaar later nog moeilijk.
Je tips geven vind ik lastig want wat voor het ene stel werkt werkt voor de ander niet.
Ik weet wel dat ik het nu jammer vind dat ik me toen wat weggecijferd had, ik was te bang om man te verlIeren en nam mijn eigen verdriet een beetje op de koop toe.
Daar loop ik nu wel tegenaan. Dus als je het kunt, geef elkaar de ruimte,rust en wees vooral lief en zorgzaam voor JEZELF!

Wie herkent deze gevoelens?

De laatste weken twijfel ik vaak over mijn gevoelens voor man,ik weet soms niet zo goed meer wat ik voor hem voel.
Na het overwinnen van onze relatiecrisis vond ik man leuk, aantrekkelijk en had ik weer wat verliefde gevoelens voor hem.
Ik vond het ook heel fijn om hem Veel om me heen te hebben.
Nu voelt het allemaal wat vlak en heb ik niet zoveel de behoefte aan knuffelen of intimiteit met man.
Man is juist erg gelukkig met onze nieuwe relatie en met mij.
Hij zegt meerdere keren per dag dat hij zo blij met ons is en van me houdt.
Ik vind het moeilijk om daar volledig op te vertrouwen en heb het idee dat ik een deel van mezelf afsluit voor hem.
Ben bang om me weer volledig voor hem open te stellen en hem toe te laten in mijn kwetsbare gebied.
Mijn therapeut zegt om weer volledige binding te krijgen met man moet je op een gegeven moment je weer kwetsbaar durven op te stellen.
Er blijft altijd een risico dat hij je weer zo kwetst, er is geen zekerheid dat hij nooit meer een affaire begint.
Het zal klein zijn maar het is er wel en kun je dat verdragen?
En dat we moeten blijven investeren in de relatie dus nu ik een dip heb leuke dingen met elkaar blijven doen en blijven praten over wat je dwars zit.
Moeilijk want heb ik niet altijd zoveel zin in.
Ik weet van man dat je gevoel niet kunt sturen, hij was zijn gevoel voor mij ook kwijt maar dat is gaandeweg weer terug gekomen.
Ik hoop maar dat dat voor mij ook geldt.
We hebben zo'n lange zware strijd geleverd samen het zou zo zonde zijn als het toch stuk gaat lopen.

pennestreek

goed van je dat je aan je zelf bent gaan werken omdat je dat zelf goed vond om te gaan doen. weet je juist omdat je niet door had dat er iets aan de hand was in je huwelijk is het goed om alleen nog maar dingen te doen omdat JIJ ze ZELF wil. en pubers helpen nu eenmaal niet hierbij. maar als je merkt dat je te heftig reageert en je wilt daar wat aan doen...go fot it. ik vind het ook bizar dat je bang bent voor man's reactie. iemand schreef al dat hij blij mag zijn dat jij hem nog toelaat in je leven. heb je dat van die angst ook aan je coach verteld? je ging een sessie plannen meen ik?

regenboog

Heel herkenbaar. Moe van het vechten ben je. Kun je er over praten met regenboog-man? Of iemand anders? hij stijd ongetwijfeld ook. Mss als hij jou dit laat zien dat je het samen kan dragen.

JIJ SCHREEF:
Met de relatie, mijn werk, hobby's, vrienden en het gevecht met mezelf.
Ik zit al wat langere tijd weer in een negatieve flow en heb overal weer veel last van, de affaire, achterdocht, wantrouwen,de beelden die dit mee brengt en ben weer veel met haar bezig. (Truus)

EN:

Het klinkt nu misschien niet zo maar weer hebben nu echt een veel betere relatie, ik zou ook heel gelukkig kunnen zijn zoals het nu is maar ik ben het niet.
Ik twijfel nu vaak over mijn gevoelens voor man, weet soms niet meer zo goed wat ik voor hem voel.
Het lijkt wel te zijn ondergesneeuwd door alles.
Ik wil hem eigenlijk niet kwijt maar ik kan het hele gebeuren maar niet los laten.....
De ups en downs zijn er nog vaak en ook al neemt de heftigheid steeds meer af de pijn blijft wel.

MIJN REACTIE HIEROP:
het hele gebeuren bevatten, laten landen, verwerken, mee omgaan is een hel of a job. daarnaast hebben we een baan, een huishouden, sociaal leven en kind(eren). Dat er nog eens bij is haast niet te doen. Het is echt van (OVER)levensbelang om rust in te plannen voor jezelf en voor jullie samen. Nee niet voor sociaal leven, niet voor kind(eren) of werk. Als je dit wil overleven; wat je ook beslist uiteindelijk, moet je tijd ervoor maken. mijn psych zei dat ik dates moest plannen met Gitte-man om er over te praten. Zelf had ik ook behoefte aan rust en praten met iemand(maar vertrouw niemand meer) en maakte daar tijd voor. HEt is idd lastig om dit te realiseren. Maar door mss eens even weg te zijn ervaar je mss ook welke gevoelens je nog voor Regenboog-man hebt. Wat bobbie ook wel zegt; weggaan kan altijd nog.

zou dat lukken voor je?

Eens met Gitte

Plan tijd in voor jullie samen en praat erover. Ik merk dat het niet uit man zelf komt, hij is nou eenmaal een binnenvetter en bovendien gaat hij het onderwerp natuurlijk liever uit de weg, ook omdat hij het zo moeilijk vindt als hij ziet hoeveel pijn ik nog steeds heb. Dus ik heb eerst een paar maanden geworsteld met dat ik het opzoutte tot ik het niet meer hield, en dan kwam het er altijd uit op een vervelend moment. Toen heb ik afgewacht tot hij dingen zou plannen, gebeurde ook niet (zelfde reden - hij wist dat ook bij leuke uitstapjes soms moeilijke gesprekken horen). Van de week weer eens besproken. Hij gaf aan dat echt heel moeilijk te vinden, praten zit gewoon (nog?) niet in zijn systeem, maar hij vindt het heel erg fijn als ik daarin het voortouw neem. Niet wat ik graag had gewild, ik wil natuurlijk graag dat hij het vuur uit zijn sloffen loopt voor mij en allerlei leuke spannende avontuurlijke uitstapjes verzint en wekelijks een goed gesprek aanknoopt. Maar ja, ik kan wel gaan zitten afwachten en teleurgesteld raken steeds, maar daar schieten we niks mee op. Dus dit neem ik dan maar op me.
Staat een hoop tegenover hoor, maar zo geef en neem je dus wat, en daar komen we best ver mee. Ik vind het al heel wat dat hij het aan me vraagt, omdat hij het wel belangrijk vindt, maar zelf dus niet aan mijn wensen kan voldoen.

Waarom schrijf ik dit? Omdat ik het vermoeden heb dat jij de lat voor je man ook best wel hoog legt. En natuurlijk, hij heeft een hoop goed te maken, maar hij blijft wel gewoon een mens, met fouten en gebreken en zwakke kanten, en die blijven ook. Zoals Alkes al schreef, een mens verandert niet echt, ook niet bij dit soort gebeurtenissen. Hij verandert niet ineens alsnog in Prince Charming (helaas, of misschien maar goed ook - perfectie is zo saai...).

En ik denk dat het heel gewoon is wat je nu voelt. Na zo'n heftige periode ben je ineens weer heel intens met elkaar verbonden. En dat zakt na verloop van tijd toch weer een beetje weg. Jullie moeten weer een nieuw evenwicht vinden. En dan komt bijna helemaal vanzelf, maar je moet er toch wel een klein beetje voor doen. En dat kleine beetje moet je ook vasthouden om niet opnieuw af te glijden naar sleur en elkaar vanzelfsprekend vinden.

de lat hoog

Dat mag best. Niet onmogelijk om te springen, maar hij mag er best een tijd voor trainen. Niet voor straf, maar om te laten zien dat hij het meent en dat hij bereid is tot aanpassen. Dat hij het gevoel heeft niets goed te kunnen doen laat hem misschien nadenken over hoe het dan wel moet. Die weg heb ik ook afgelegd toen ik nog dacht dat alles aan mij lag en dat ik vast kreeg wat ik verdiende.

"hij is nou eenmaal een binnenvetter en bovendien gaat hij het onderwerp natuurlijk liever uit de weg"

Het "nou eenmaal" daarvan zou ik persoonlijk hebben: Ja en? Jij verandert jezelf slagen in de rondte en hij is nu eenmaal zo. Dat is toch wel bijzonder. Hij zou dat op zn minst moeten aanpassen, want dat werkte blijkbaar niet voor allebei.

Die van mij zei eens: ik ben nu eenmaal zo, ik praat liever niet.
En mijn reactie was dat ik daar last van had in onze relatie en dat we allebei moeten werken, niet alleen ik. Ik vond dat te gemakzuchtig.
"ik ben nu eenmaal een botte boer, ik vloek nu eenmaal graag, ik ga nu eenmaal graag vreemd".
Ik kan daar niks mee, dat is mij veel te makkelijk en als partner neem ik daar geen genoegen mee

Regenboog

'Na het overwinnen van onze relatiecrisis vond ik man leuk, aantrekkelijk en had ik weer wat verliefde gevoelens voor hem.
Ik vond het ook heel fijn om hem Veel om me heen te hebben.
Nu voelt het allemaal wat vlak en heb ik niet zoveel de behoefte aan knuffelen of intimiteit met man.'

Ik denk dat met de lengte van een relatie, de intimiteit ook meerdere 'functies' heeft gekregen.
Functie 1) Zo kan je aangeven geen behoefte te hebben op dat moment wanneer je hoofd of gevoel er niet open voor staat. Je bent geen robot die je even op aan zet. Wel toegeven en met een nare smaak in slaap vallen is best een negeren van de ander. Geen intimiteit 'opdringen' is een vorm van respect naar de ander. Ookal is er dan geen intimiteit, het is wel een waardevolle uiting van liefde tonen. Want dan heb je oog voor de ander.
Functie 2) De behoefte om haar te behagen. De egocentrische variant waarbij het puur om haar fysieke genot gaat. Een soort van gigolo-variant. De man mag ook genieten maar het gaat met name om haar genoegen.. Menig man vind het niet erg om zijn vrouw zo egocentrische te zien genieten. Dat is voor hem ergens ook een vorm van intiem bezig zijn.
Functie 3) de ontladingsvariant; zo gespannen van de stress kan een vrijage leiden tot een emotionele ontlading dat het hart doet opluchten. De intimiteit zorgt voor verlichting van de stress. Een kwetsbare variant maar ook heel troostend en liefdevol.
Functie 4) de traditionele vrijage met z'n tweeën om van elkaar te genieten.

Als je intimiteit alleen verstaat onder de algemene gebruikelijke functie 4, ga je voorbij aan de andere functies. Ik ervaar dat de andere functies met de tijd vaker voordoen. Andere leeftijdsgenoten hoor ik ook wel eens praten over functies 2 en 3. Dat komt mogelijk door de verandering in behoefte als gevolg van meer evenwicht in de relatie door duidelijk er te zijn over je eigen behoefte.
Dus wie moeite heeft met knuffelen en intimiteit,, zou kunnen aangeven vaker verwend te willen worden volgens functie 2. Dan komt functie 4 vanzelf.;-)
Ook dit doet een beroep op communicatie.

pennestreek

Jij schreef:
Plan tijd in voor jullie samen en praat erover. Ik merk dat het niet uit man zelf komt, hij is nou eenmaal een binnenvetter en bovendien gaat hij het onderwerp natuurlijk liever uit de weg, ook omdat hij het zo moeilijk vindt als hij ziet hoeveel pijn ik nog steeds heb.

Mijn reactie:
ik snap het helemaal dat hij er niet graag over praat. Gitteman idem. Het is ook niet iets om trots op te zijn en ik denk dat (veel) mannen liever zaken wegstoppen dan bespreken.
Toch is mijn advies: Wat heb jij nodig. Het gaat om jouw!! Jij kan alleen voor jezelf nagaan wat je nodig hebt. En ja ik heb ook geworsteld met het feit dat het altijd van mij uit moest gaan. Alle therapie en de meeste gesprekken. Maar ook dat heb ik hem gezegd. Ook ik heb man niet niet veel uit maar ze kunnen het leren hoor! Door onze relatietherapie raakte Gitteman er wel van doordrongen dat het 2 voor 12 was. En dat hielp.

De lat hoog??
Geen idee of ik dat doe. Zou kunnen (in andermans optiek0. Maar ik doe zoals ik doe. Voel wat ik voel. Ik ben zo. En na deze affaire denk ik; en als dat niet goed is...dan weet hij waar de deur is. Ik wil bij mezelf blijven.

Bij ons is het durven uiten van Gitteman en merken dat ik er ook iets mee deed een heel blenagrijk iets. Daardoor is onze relatie meer in balans gekomen. Ik uitte wel. Ik ben extrovert. Zelfs zo dat als hij boos werd ik er vaak overheen klapte. Hij dacht dan vaak; laat maar. ontwijkend dus en niet het conflikt aangaan. Dat gaat nu veel beter en ik vind het heerlijk als hij een keer tegen mij vlamt.

Dus vecht door voor wat jij nodig hebt. en als hij niet van je houdt zoals je bent moet jij hem dan wel willen.

mss helpt het als je aan hem vraagt wat hij moeilijk vind aan het er over hebben. mss een open deur het antwoord, maar mss gaat hij wel iets heel anders zeggen dan je verwacht. we denken vaak voor een ander...maar laat het ze maar eens zeggen. mss komt hij wel los.

Ga samen een hapje eten en praat. het is echt zo belangrijk.

suc6 GitteNN

Bobbie en Gitte

De lat hoog mag best. Maar dat ligt 'ie ook. En man doet heel erg zijn best en hij past zich op veel vlakken enorm aan. Maar niet alles lukt. En praten over gevoelens, uit zichzelf, dat lukt (in ieder geval nu nog) niet. Dus dan kies ik ervoor, omdat ik het zo belangrijk vind (en hij ook!) om zelf het initiatief nemen. Je zoekt in een relatie naar balans, je moet elkaar aanvullen. Dat gaat bij ons dus prima zo.
De verandering ten opzichte van vroeger, is dat ik toen ook niet aangaf dat ik er wel behoefte aan had. En dat doe ik nu dus expliciet wel. En daarmee help ik hem ook over de drempel.

En ik verander mezelf niet, ik pas me niet aan, ik heb alleen geleerd dat veel gedachten die ik had niet klopten, maar dat ik wel vanuit die aannames mijn leven leefde. En daar niet gelukkig van werd. Nu ik die gedachtes heb leren verdringen, ombuigen, is mijn gedrag veranderd. Maar of ikzelf nu veranderd ben? Ben ik mijn gedachten? Filosofisch geneuzel . Zoals het nu gaat tussen ons, werkt het in ieder geval stukken beter dan voorheen. En we zijn er nog niet hoor, maar in ieder geval op de goede weg.