Verder na ontrouw deel 2

Ik weet het niet meer

Ik vind het heel fijn om te lezen dat het zo goed met GitteNN gaat. (En natuurlijk ook met de vele anderen)
GitteNN ik had er wel eens een hard hoofd in of je het wel zou kunnen volhouden maar petje af hoor dame, wat heb jij een vechtlust en kracht om door te gaan!
Helaas moet ik bekennen dat ik er de laatste tijd moeite mee heb om door te gaan met alles.
Met de relatie, mijn werk, hobby's, vrienden en het gevecht met mezelf.
Ik zit al wat langere tijd weer in een negatieve flow en heb overal weer veel last van, de affaire, achterdocht, wantrouwen,de beelden die dit mee brengt en ben weer veel met haar bezig. (Truus)
Laatst kwam ik haar tegen bij tandarts waar ik met ons zoontje heen moest, zij ging net weg en passeerde ons.
Nou als blikken konden doden dan was ik nu dood geweest.
Ik herstelde me gelukkig direct maar krijg echt de kriebels van haar.
Dan krijg ik s'avonds beelden van haar en man die zich samen creactief uitleven in hun stiekem geboekte hotelkamer en walg,huil en schreeuw ik diep van binnen om verlossing van deze hel.
Dan denk ik waren jullie maar samen verder gegaan,dan had ik nu rust gehad maar weet ook dat onwaarschijnlijk is.
Het klinkt nu misschien niet zo maar weer hebben nu echt een veel betere relatie, ik zou ook heel gelukkig kunnen zijn zoals het nu is maar ik ben het niet.
Ik twijfel nu vaak over mijn gevoelens voor man, weet soms niet meer zo goed wat ik voor hem voel.
Het lijkt wel te zijn ondergesneeuwd door alles.
Ik wil hem eigenlijk niet kwijt maar ik kan het hele gebeuren maar niet los laten.....
De ups en downs zijn er nog vaak en ook al neemt de heftigheid steeds meer af de pijn blijft wel.
Ik ben zo moe door alles, het vechten, het verwerken en doorgaan met het gewone leven, ik ben al die tijd maar door gegaan ook op het werk. De batterij is leeg en laadt niet meer goed op.
Een deadline op mijn werk en dus stress en ik vlieg tegen het plafond, vorige week zoontje ziek thuis die al mijn aandacht wilde, ik zat er na een halve dag gewoon doorheen en voelde me falen als moeder.
Ben ik alleen niet gewoon beter af?

Regenboog

Je neemt jezelf overal mee naar toe, je kunt het niet ontvluchten door weg te gaan, dat is echt een misvatting, dat dat een makkelijkere weg zou zijn.
Je moet weer door deze dip heen en je gedachtes en gevoelens ordenen. Maar wat je ook kiest, vluchten kan niet xxx

ik begrijp je volledig Pennestreek

Je voornemen om niet meer uit te barsten is net een groei die je in jezelf probeert te setten. Dat heeft in mijn ogen niets te zien met perfect te willen zijn, want inderdaad niemand is dat. Het heeft er mee te maken dat het leven één grote leerschool is van processen en daar ben jij nu goed mee bezig.
Daarom ben ik het niet helemaal eens met wat Victoria schrijft
", de aard van het beestje verandert niet, nooit. Je kunt hoogstens je gedrag wat aanpassen."
Mijn persoonlijke mening is dat mensen wel veranderen, groeien, evolueren, leren, ontplooien.... Kijk naar de weg die we allen afleggen, die onze mannen afleggen, kijk rondom naar je naasten. Het leven is echt een groeien als je dat zelf wil inzien en toelaat en ernaar wil werken. Dus ik begrijp perfect wat Pennestreek bedoelt als ze schrijft dat ze niet meer zo wil uitvallen.
je moet echter niet bang zijn van reactie van man. Als hij er echt voor jou is na alles wat jullie hebben meegemaakt, dan zal hij daar zeer begripvol op reageren, wat ook zo was heb ik begrepen.
En wat Victoria verder schrijft:
"En, sorry dat ik het zeg, je hebt heel veel redenen om aan je man te twijfelen. Hij is vreemd gegaan, hij wilde scheiden, etc. Je zegt nu zelf ook dat je het ziet gebeuren dat je man zijn biezen pakt als jou iets zou gaan mankeren."
... klein beetje kortzichtig en scherp door de bocht.
Kijk... In elke relatie kan elk persoon op elk ogenblik de biezen pakken. Wij zijn allen vrije mensen en de realiteit leert ons dat, gezien het aantal echtscheidingen, dat ook dagelijks gebeurt. Dus daar waar twee mensen, ondanks hun problemen die ze gehad hebben, bereid zijn om voor elkaar te vechten en hierdoor te groeien, daar kan je alleen maar met grote bewondering naar kijken. Want uiteindelijk IS de man van Pennestreek er nog en werkt mee aan herstel. Het zou voor hem misschien veel makkelijker zijn geweest om weg te blijven en opnieuw te beginnen. Maar hij is er nog en werkt mee ... uit liefde voor Pennestreek. Dat wil toch wat zeggen.Dus ja, Victoria, hij is het waard!.
Iedereen verdient een tweede kans in het leven. Maar ik hou het ook daarbij. Zeker geen derde. Nooit!

Normaal Regenboog

Ik ben het volledig eens met Bobbie... vluchten kan niet. Het laat ons nooit meer los, welke weg we ook inslaan.
Daarom denk ik dat het ook normaal is wanneer we soms slechte dagen of mindere periodes hebben. De kunst is om dat dan ook even gewoon zo te aanvaarden dat het even wat minder gaat ( is voor soms ook moeilijk hoor) maar het belangrijste... bespreekbaar maken met man. Voor mij blijft dat het belangrijkste... dat ik het kan bespreken, dat hij daar voor open staat, begripvol en liefdevol op reageert. Dat haalt me er telkens weer door.
Ook afleiding zoeken, doe iets leuks, herleg de focus, dat helpt echt.
Neem opnieuw wat literatuur ter hand die je misschien in de beginfase hebt gelezen. Helpt bij mij ook altijd.
En als het echt te zwaar wordt, zoek opnieuw hulp bij therapeut, psycholoog, iemand die er professioneel mee bezig is en waar je vertrouwen in hebt.
We zijn tenslotte allemaal mensen met onze sterke en zwakke momenten.Maar ook die zwakke momenten mogen er zijn en moeten we leren liefdevol omarmen en eruit leren. Moeilijk leerschool soms. Maar het lukt elke keer weer wat beter.
En dat trieste herfstweer en korte dagen helpen ook niet echt om alles positief te bekijken.
Misschien moeten we een therapeutisch reisje naar de zon organisren :-)
wie gaat mee???????

Eens met Maete,

Zelfs echtparen zonder problemen, zie ik veranderen. De mensen die op je pad komen, de onderwerpen die je bezig houden, dragen bij aan een verandering van jezelf.
Dat kan betekenen dat mensen, wanneer de kinderen zelfstandiger worden, kiezen voor een groei in hun carrière zodat hun partners beleven dat deze behoefte aan groei tot gevolg heeft dat ze elkaar minder zien. Het vanzelfsprekende ondergaat een aanpassing van de tijd. Dat is op zich geen punt want we roepen toch heel hard dat het maar ouderwets is als je niet meegaat in het tempo van de vooruitgang en dat je op je toekomst moet zijn voorbereid.
Maar door die verandering kan je ook anders tegen het begrip relatie of familie gaan aankijken. Zelf ben ik meer egocentrisch in het leven gaan staan. Een balans vinden waar ik mee leven kan en waar ik mijzelf niet in wegcijfer.
Ergens ervaar ik dat als bevrijdend, ik heb nu meer tijd voor mijzelf en zit niet overal boven op. Ik hou de ander niet uit de wind,, ze zullen zelf ook hun boontjes moeten doppen en leren rekening te houden met een ander. Dat laatste kan geen kwaad. Ik ervaar dit proces als een vernieuwd evenwicht voor het gezin in totaliteit. Ik zou de stoorzender bijna dankbaar moeten zijn. Maandag ben ik niet want het heeft mij ook een rottijd bezorgd die ik liever aan mijn deur voorbij had laten gaan. Dus, nee vergeten, doe ik het niet. Mijn hart is gesloten voor ongewenste individuen.

Derde regel van onderen: Maandag = Maar dat

Kapper

Ondanks het druilerige weer, ga ik straks even naar de kapper om mij te laten verwennen. Goedkoper dan een reisje naar de zon en net zo effectief.

Regenboog,

'Als blikken konden doden, was je nu dood geweest'. Ja, En? Kan jou het wat schelen wat zij denkt.
Dat stuk vreten. Zij moet jou juist vrezen. Draai de boel om, al was het maar voor je zelfvertrouwen. Dan heb je mogelijk ook minder last van die naargeestige dromen.

De aard van het beestje verandert wel of niet

Ik weet niet of je kunt zeggen dat de aard van het beestje verandert, denk het niet, maar wat wel verandert (kan veranderen, bij mij is veranderd) is de manier waarop ik naar dingen kijk, en wat ik voel. En daardoor is mijn gedrag veranderd. De uitbarsting richting puber was iets dat vroeger met enige regelmaat voorkwam, maar de hele gedachtengang en de gevoelens die daartoe leidden dacht ik losgelaten te hebben. Nog niet helemaal, dus. En dat wil ik wel graag, omdat die gedachten (en dus de gevoelens) niet reëel zijn. Dat is waarom ik teleurgesteld ben in mezelf. Dat gaat dus niet over perfect willen zijn.
En bang zijn voor de reactie van man: het was een van de punten waar hij de meeste problemen mee had in onze relatie, mijn communicatie met de kinderen. En grotendeels terecht, vind ik zelf. Daarom ligt dit bij mij zo gevoelig. Gelukkig snapt hij nu wat eraan ten grondslag lag, en kan hij mij vaak helpen op het goede spoor te blijven. Dat is winst, voor mij, voor de kinderen en voor hem. Ook heeft hij geleerd dat af en toe een uitbarsting normaal is. Hij heeft daar overigens nooit last van, is uitzonderlijk gelijkmatig van humeur (of, als je het negatief wil stellen, emotie-loos). En kan zich daardoor heel moeilijk in mij verplaatsen. En dat soort dingen zie je nooit van een ander, dus hij dacht echt dat ik raar was. Hij weet nu beter, en zal dus echt niet meteen alsnog willen scheiden, maar dat is wel wat er door mij heen gaat. Onterecht, dat bleek ook wel, en dat is dus precies wat ik graag kwijt zou willen, dat gevoel van paniek, wat volkomen nergens op slaat.

Tja, of hij het waard is? Ik vind nog steeds van wel. In ieder geval is ons gezin het waard. En natuurlijk zou hij blij moeten zijn met het feit dat ik zo lang heb volgehouden en zo hard heb gewerkt aan mezelf. Maar ja, zijn gevoel voor mij was weg, het is niet zo dat dat er direct weer wel is natuurlijk. Dat moet weer groeien. Het is dus niet vanzelfsprekend dat hij zo begripvol reageert. Ik ben daar dus blij mee, al snap ik dat het overkomt als me afhankelijk opstellen.
Geloof me, dat is een van mijn grootste worstelingen. Ik vind namelijk ook dat hij in zijn handjes mag (zou moeten) knijpen, maar het is bij ons nu eenmaal niet zo als bij andere stellen waar er 1 is vreemdgegaan, daar enorm van is geschrokken en de vreemdganger degene is die hard moet werken om de fout weer goed te maken. Ik kan wel willen dat het bij ons ook zo was, maar zo is het nu eenmaal niet. Ik moet dus mijn eigen weg hierin vinden, een evenwicht zoeken, en dat is verdomd lastig. Maar het gaat steeds beter, gelukkig.

Regenboog

Je geeft haar teveel 'eer'. Inderdaad, zoals Flanagan zegt, jouw blikken hadden haar moeten doden. Volgende keer steek je je neus in de lucht, je slaat je arm om je kind en je stapt met een overwinnaarslachje langs haar heen, en je kijkt haar triomfantelijk aan. En geniet daarna van hoe goed je je daardoor voelt .
Sterker nog, ik zou daar op aan proberen te sturen. Zoek haar op en voer bovenstaande uit. Volgens mij kan dat wonderen doen voor jouw gevoel van eigenwaarde.

En verder: probeer gas terug te nemen, op zoveel mogelijk vlakken. De dingen die we meegemaakt hebben kosten heel veel energie. En die moet weer aangevuld worden. Dat kost tijd. Leg de lat voor jezelf even lager. Wees lief voor jezelf.

Toppunt van energieverspilling

Haar opzoeken en aansturen op een wederzien, is toch wel een energieverspilling waarbij je eigenlijk alleen maar laat zien dat ze nog steeds onder je vel kruipt. Niet doen dus, is mijn mening.
Maar als je haar op straat tegen komt, denk dan aan een hondendrol op de stoep. Te smerig om aandacht aan te besteden.

Pennestreek

Ja, ik ben het met je eens dat je anders tegen dingen aan gaat kijken in de loop van je leven en door bepaalde gebeurtenissen, etc. Het leven blijft een continue leerweg. Maar wat ik idd bedoel is dat je aard, je karakter, je persoonlijkheid niet verandert. Die blijft hetzelfde.
Wat ik om me heen zie, is dat veel mensen denken dat hun partner zal veranderen na zo'n heftige gebeurtenis als een bijna-scheiding of vreemdgaan.
Maar de persoonlijkheid van je partner zal nooit veranderen. Natuurlijk verwerf je inzichten, mits je daarvoor open staat. Maar bepaalde patronen binnen een relatie veranderen is extreem moeilijk. En vaak verval je na een bepaalde tijd toch weer in dezelfde patronen.
Het enige dat je eigenlijk kunt doen is zelf anders reageren op je partner en dan maar hopen dat dit een positieve uitwerking heeft.
En dat kost heel veel tijd en moeite.
Verder lijkt het me niet meer dan normaal dat je in een lange relatie niet altijd 'liefde voelt'. Hopelijk nog wel verbondenheid en vriendschap.
Wanneer iemand zich moeilijk in een ander kan verplaatsen, lijkt me dat toch wel erg vermoeiend. Nou ja, het is erg vermoeiend. Mijn ex had/heeft daar ook erg veel moeite mee.
Ik hoop dat jouw man daar in ieder geval hard zijn best voor doet.
En dat alles ten goede zal uitwerken natuurlijk.
Maar houd alsjeblieft in de gaten dat jij jezelf niet hoeft te bewijzen, dat zou niet nodig moeten zijn in een relatie.

oei Pennestreek

"En natuurlijk zou hij blij moeten zijn met het feit dat ik zo lang heb volgehouden en zo hard heb gewerkt aan mezelf. "

Je was al goed zoals je was, waarom blijf je maar denken dat jij aan jezelf moet werken om je man weer van je te laten houden?

Maete2; en voor allen die dit graag willen gebruiken als back-up

Ik zal proberen hieronder het formulier dat ik heb gebruikt te zetten; uploadden gaat niet helaas. in hoofdletters zal ik erbij zetten hoe ermee om te gaan.Hiervoor heb ik mijn formulier nodig. Dat ligt veilig opgeborgen. Dat zal ik voor de dag halen volgende week en je dan eea uitleggen

grt GittNN

ook Ervaing

Ik herken het heel erg wat jij schrijft toppic 945; de hormonen en speldenprikjes. dat heb ik nu ook. zo goed gaat het dus al. laatst nog bij all you need is love. een man die een baan in ierland had omdat ten tijde van de crisis hij in nederland niets kon vinden. hij was al heel lang niet thuis geweest. en meteen schiet door mijn hoofd; jaja wat zou hij daar uitvreten met andere vrouwen. dat had ik voorheen NOOIT echt NOOIT. dat vind ik wel verdrietig dat ik dat heb. maar vermoed dat dat ook nog wel zal slijten...eerst dacht ik bij iedere kerel die ik zag lopen 'waarmee bedonder jij je partner?' dat heb ik nu ook al niet meer.
en soms (gisteren nog) gingen we naar amsterdam .....de omgeving van truus en dan komt het ook op. en maak ik het bespreekbaar maar man heeft het dan ook moeilijk dat zie ik. het grijpt hem ook naar zijn keel en dan hou k me in. maar ik moet het besproken hebben. op een ander tijdstip dat gedaan en het helpt.
in al die tijd leer je wat je zelf nodig hebt. dat is belangrijk. die ander (je partner) kun je niet beinvloeden. dat blijktalleen al uit wat hij deed. dus dan zorg ik maar goed voor mezelf..en weet je uiteindelijk is dat ook goedvoor hem. en ik ben wel zo arrogant geworden om te denken "als dat je niet zint dan zoek je maar een ander" Ik ben zoals ik ben.

pffff best beetje arro he?

dank je voor je lieve woorden OE

grtjs GitteNN

Bobbie

JIJ SCHREEF: go with the flow
Ik neem het zoals het komt, heb diverse gevoelens in een week, minder op 1 dag. Af en toe overvalt het me en kan ik even intens verdrietig zijn of teleurgesteld of gewoon pislink. Het mag, ik val er niemand mee lastig; ik woon natuurlijk alleen dus dat is in mijn geval ook niet erg als ik een dagje wil vloeken.
Het blijft denk ik een zwakke plek, zoals zoveel andere gebeurtenissen in je leven dat kunnen doen. Ik daar wel vrede mee, wat niet inhoudt dat ik vergeet, puur omdat het niet uit te wissen is.

Ik ben het er helemaal mee eens. Ik voel dat het zo steeds meer zal blijven. Een zwakke plek. Die soms pijn doet maar ook vaak niet aanwezig is. HEt is gewoon niet uit te wissen. Ik probeer er maar iets mee te doen dat voor MIJ maakt dat er mee te leven valt.

Het leerde me ook dat niets vanzelf sprekend is. Het leerde me ook mezelf te accepteren zoals ik ben. Het leert me ook dat later nu is. Het leerde me ook dat er nog veel moois is. Het leerde me ook dat iedereen zijn portie krijgt vroeg of laat waardoor ik me niet alleen voel in mijn struggle.

Dank je voor je lieve woorden

xxGittNN

Flanagan

jij hebt het over je minder kwetsbaar op stellen; hoe doe je dat? wat moet ik me daarbij voorstellen? Wellicht heb je het al vaker verteld. maar zou het fijn vinden het van je te lezen.

gt
Gitte NN

lieve anderen

ik ga op jullie ook reageren. wil jullie helpen daar waar ik dat kan...heb alleen wat weinig tijd momenteel. maar vergeet jullie niet. Wil graag een voor een de topics af. vandaar dat ik er echt aandacht aan wil kunnen besteden.

tot snel

xx GittNN

Helena

Dat hard werken aan mezelf was niet om man weer van me te laten houden. Nou ja, dat was een fijne bijkomstigheid. Maar het was vooral nodig voor mezelf. En voor de relatie en omgang met de kinderen. Ik had al eerder pogingen gedaan hoor, maar dat was toch niet voldoende om echt een verandering in gedrag en gevoel tot stand te brengen. Soms is er een crisis nodig om dingen echt in beweging te krijgen. Maar het is me dus onder deze druk wel gelukt om een paar hele grote stappen te zetten op persoonlijk vlak (eindelijk, was toen 46 en worstelde er al minstens 30 jaar mee).

Niet iedereen is 'goed zoals ie is'. Soms is het echt beter als je aan jezelf werkt. Niet eens zozeer voor je omgeving, maar voor jezelf. Ik had heel veel last van de aannames en gedachten die ik had, die helemaal niet reëel bleken te zijn, maar waar ik me wel heel erg ongelukkig door voelde, waardoor ik mezelf minderwaardig voelde en van waaruit ik wel (negatief) op de mensen om me heen reageerde. En daar hadden zij dus ook last van. Dus voor iedereen is het fijner dat ik aan mezelf heb gewerkt. Het heeft de sfeer in huis enorm verbeterd, maar vooral voel ik mezelf een stuk beter. Ik heb meer zelfvertrouwen, durf ook op andere momenten meer voor mezelf op te komen en voor mijn mening uit te komen. Kortom, ik ben een stuk gelukkiger met mezelf. En dat is toch waar het steeds op neerkomt, alle adviezen op relatie-gebied: zorg dat je van jezelf houdt, wees lief voor jezelf, zorg goed voor jezelf, want pas dan ben je als partner interessant.

GItteNN,

Je bent al aan het warm lopen. Door pislink te voelen. Dat is een sterker gevoel dan ineen krimpen van verdriet. Ookal ben je boos, op die momenten heb je de scherpte om het gemakkelijker van je af te gooien dan wanneer je je klein en niets waard voelt. Dus puur de beleving bepaalt of je het je aantrekt zoals een kwetsbaar iemand of dat je het niet de moeite waard vind om dat een irritante discussie aan te wijden wat weinig opbrengt.
Dus pick yout battles en ook op welk moment.
Je geeft aan tijdens het bezoek aan Amsterdam aan haar te denken. Je wist je grieven op te schuiven naar een geschikter moment. Nog zo'n goed bezig -puntje. Praten over emoties zijn belangrijk, timing nog belangrijker. Ook voor jou. De emotie is op een later moment vaak wat naar proporties bij gesteld. Dan kan je ook beter je zegje doen en voel je je minder kwetsbaar als je je mening over iets uit en je een weerwoord krijgt. Dan laat je jezelf minder onderuit praten of lheb je snel in de gaten als er om heen wordt gepraat, of naar de mond wordt gepraat.
Met pick your battles kan je ook overdenken of iets wel de moeite waard is. Is dit een discussie waard? Moet ik hier eigenlijk nog wel woorden aan besteden omdat het voltooid verleden tijd is?
Met dergelijke overdenkiingen trek je de ellende niet naar je toe maar schuif je het van je af.

Ps tijdens een opruimng heb ik. Alle foto's van haar weggegooid. Dat zal mijn man niet fijn vinden maar ik wilde geen spoortje herinnering in mijn huis. Als hij behoefte heeft aan een foto van haar, gaat hij maar naar zijn familie.
Er is nog een voorwerp in huis dat van mij in de container mag. Iedere keer als man in het buitenland is, gaat dat voorwerp de schuur in. Laatst vroeg man waarom het in de schuur stond, uitgelegd dat dat ding spinnen en rag aantrekt en mij werk bezorgt. Man weet natuurlijk dat er meer speelt en heeft besloten dat ding maar niet meer mee naar binnen te halen. Zo merk ik aan man dat hij bewust is van mijn afkeer naar haar. Hij is al blij dat ik met kerst hem vergezel naar die schijnheilige mensen. Maar dat kan ik omdat ik het gezelllig vind om andere gezinnen weer te zien, en ik doe het ook voor mijn kinderen.
De laatste keer dat ik haar tegenkwam, gaf ik een hand en feliciteerde haar. Ze keek langs mij heen, best zielig en grappig, zoals ze zich in alle hoeken moest wurmen om mij te negeren. Ze weet wat ik van haar vind. Dat helpt mij met verder gaan. Ik laat niemand meer over mij heen lopen.
Soms ga ik extra lang sporten zodat ik niet bereikbaar ben voor wie dan ook. Meer tijd maken voor mijzelf, dat doet mij echt goed. Dan merken de gezinsleden, dat ze zelf in actie moeten komen. Oftewijl hoe een centraal figuur ik ben waar ze niet zonder kunnen. Hopelijk vergeet mijn man dat niet als er weer pijlen op mij worden afgeschoten.
Mocht hij ooit weer eens wegkijken, heeft hij aan mij een verkeerde. Ik laat mij niet meer kwetsen.

Hoepelijk dat deze uiteenzetting bij jou het vuur van eigenwaarde en de kracht daaruit doet oplaaien. Maar oals ik al schreef, je bent goed op weg, put daar kracht uit. Enne , kunnen vergeven geeft je ook kracht.

Immuun

Wat ik van die fase heb meegekregen is dat je meer immuun wordt. Dat het je vaker koud laat wat een ander meemaakt. Niet immuun voor iedereen, maar wel allergisch voor mensen die een zootje maken van hun leven en bij jou om raad vragen. Een ' laat me met rust ' houding. Geeft ook meer rust in het hoofd.
Degene die verantwoordlijk was voor die fase, mijdt mij zo veel mogelijk. Ik denk dat zij er meer last van ondervonden heeft dan ze verwacht had. Pleister op de wonde.

antwoord op #933 reactie van Gitte

Ik heb lang niet meer gelezen (soms ook ter zelfbescherming) maar denk vaak aan je omdat ik zoveel in je herken.

Blij om te horen dat je langzaam beter gaat voelen, dat wilde ik ook schrijven ik begin me nu langzaam beter te voelen. het komt elke dag nog voor bij maar lijkt inderdaad steeds meer bij een ander te horen. Ik kan man nog niet als geweldig zien maar zie wel dat hij zijn best doet.

Voor de kinderen ga ik naar ontmoetingen waar zij is en probeer dan inderdaad niet weg te kruipen voor haar en te laten zien dat ik er ben. Ik denk meestal dat ik het erg vind dat zij er is maar nu probeer ik te denken dat zij het misschien ook wel erg vind dat ik er ben, dus dan zal ze weten dat ik er ben.

Ik ga straks alles doorlezen, maar wens iedereen sterkte en als je door wilt. Het kan maar het is niet makkelijk en duurt lang en zoals iemand hier ook zei sommige mannen veranderen niet van gedrag of karakater (en dan bedoel ik niet het vreemd gaan) wat vaak wel gedacht wordt. je moet voor jezelf besluiten of je met die man verder kan/wil. Ik ga voor nu verder, omdat ik mijn leven met mijn gezin zo best fijn vind. En hopelijk wordt het weer beetje bij beetje fijner en ooit geweldig Voorlopig gaat het bergop en geniet ik van kleine dingen die we samen doen en vooral van mijn kinderen.

pennestreek

Ik lees af en toe mee, dus ik weet niet alle ins and outs van jouw relatie. Maar het lijkt me behoorlijk "spannend" als je toch steeds bang bent dat je man alsnog zijn biezen pakt. Tenminste daar zou ik zelf slecht tegen kunnen om in zo'n afhankelijkheidsrelatie te zitten. Maar wat me vooral verbaast is de reden ("En bang zijn voor de reactie van man: het was een van de punten waar hij de meeste problemen mee had in onze relatie, mijn communicatie met de kinderen. En grotendeels terecht, vind ik zelf. ") Denkt je man oprecht dat jullie kinderen dan beter af zijn bij een scheiding? Of zou hij dan proberen te bewerktstelligen dat jij nog maar beperkte omgang met de kinderen zou mogen hebben vanwege jouw schijnbaar zeer slechte communicatie met de kinderen.

'vluchten kan niet"(Bobbie Regenboog e.a.)

Bobbie: "Je neemt jezelf overal mee naar toe, je kunt het niet ontvluchten door weg te gaan, dat is echt een misvatting, dat dat een makkelijkere weg zou zijn." Natuurlijk kan dat wel. Nu wordt de wond voortdurend opengetrokken. En je leeft in voortdurend wantrouwen en paranoia. Als je alleen zou zijn, kan je het gaan afsluiten en gaan helen.
Ik weet dat mensen het liever niet lezen in dit draadje maar ik word soms echt plaatsvervangend verdrietig van alle energie die er gaat zitten om het toch maar te redden met vreemdgaande man terwijl de verdrietnaald in de groef blijft hangen...

Marga anders bedoelt

Ik denk dat je me niet goed begrijpt. Of Regenboog nu wel of niet doorgaat heeft niets mee te maken van wat ik bedoel.

Alleen: wat ze ook doet, ze zichzelf tegen blijft komen, of die energie in doorgaan of stoppen zal zitten maakt niet uit. Ze moet hoe dan ook een proces van vallen en opstaan door. En daar doel ik op: je kunt een proces niet ontvluchten, je moet er doorheen. Dat ze er bij blijven steeds in gedrukt wordt: logisch, maar ook dat is een gevolg van een keuze, evenals scheiden dat is. En scheiden is niet per definitie makkelijker want het gevoel van verraad en het niet goed genoeg zijn blijft ook een zwakke plek en gedaan is gedaan: het kwaad van vreemdgaan is al geschied. Een leven alleen is ook niet makkelijk. Ik ben nog geen dag vergeten hoe dat allemaal gekomen is. En als Regenboog alsnog weg wil dan kan dat, maar een garantie dat je dan niet in een groef met een verdriet naald blijft zitten heb je niet.