Verder na ontrouw deel 2

Hij kon niet praten met mij, maar ook niet met Truus hoor. daar was het emotioneel en inhoudelijk zeer oppervlakkig. Gelukkig denk ik maar, voor mij. Nu praat hij wel, heel goed en wat heerlijk dat hij dat nu kan.Het ging hem om het gevoel van graag gezien worden en nog zo veel meer. Het ging niet om Truus. Helemaal zichzelf kwijt, nooit willen weg gaan en inderdaad puin gemaakt. Maar hij ruimt wel al die tijd dapper puin, liefdevol, is bereid om alle puin die geraapt is soms ook opnieuw te gaan oprapen. samen. want 1 slecht hoofdstuk maakt je hele verhaal niet slecht. ik heb in dat hoofdstuk even het slechte van hem gezien, en nu zie ik opnieuw het mooiste van hem. gaat het daar niet over ook? we hebben allemaal wel een duister kantje in ons, sommige gaan in hun leven over een grens. maar zijn daarom niet slecht. als je als partner dit kan zien en voelen dat je ondanks dat toch nog van elkaar kan houden, tweede kans geven, vergeven... want eerlijk is eerlijk, ik kreeg ook een tweede kans. man had best ook reden om bij mij weg te gaan.

pennenstreek, klinkt hard daar voor jou. goed dat je het kan neerschrijven. jullie hebben zoveel geleerd lees ik . dat is toch mooi? mis je de liefde? is die er niet meer? hoop dat je het vuur weer kan aansteken!

x

Pennestreek

Pennestreek, hier was man zijn gevoel voor mij ook kwijt en het heeft zeker wel een half jaar geduurd voordat het weer terugkwam.
Het is dus wel zeker mogelijk hoor!
Moet er wel zeggen dat wij gelijk na het uitkomen van de affaire van man in relatietherapie zijn gegaan en we ook om de week een gesprek hadden.
We volgden een zeer intensief traject dus waarbij het flink op en neer ging en uiteindelijk een bom moest barsten.
Dus weer een crisis hier en man wilde niet verder meer, zat er compleet doorheen maar toch ons beiden voor de allerlaatste keer bij elkaar geraapt en daarna als gezin op vakantie gegaan.
De vakantie is onze redding wel geweest, de rust en ontspanning, de andere omgeving en het zien genieten van ons kind heeft ons weer bij elkaar gebracht.
Ik hoop dat je gauw wat rust mag ervaren en dat de relatietherapie meer duidelijkheid brengt.

vanalles

oh dat verhaal van ontrouw aan de kinderen. wel eens tegen man gezegd; en wat als een van jou kinderen later zo behandeld wordt?? oh man ik kan er nog zo boos over worden als ik dat zeg. maar meer over dat hij dat deed. niet nu in het heden. hemel hoe raar klinkt dit?

volgens mij moet je idd in relatie therapie samen als het zo gaat als bij sommigen hierboven. t Lijkt me zo moeilijk als man's gevoelens zo overhoop liggen. Je wilt niet kwetsen maar ook je verhaal kwijt. Hoe moeilijk is dat. Ik zou denk ik ook doen wat Regenboog deed. Therapie samen.

Maar ik zie dat ook jullie allemaal dagelijks worstelen. Ja meiden ons leven is drastisch veranderd. Ook veel moois dat zeker. Wij durven veel tegen elkaar te zeggen. Vragen meer aan elkaar. Letten meer op elkaar's welbevinden. Dat is wel mooi.

Maar de boosheid is er nog steeds. Dat zou ik nog steeds wel uit willen schreeuwen naar hem. Maar onze kindjes wil ik daar geen getuigen van laten zijn...dus dat hou ik binnen.

Daar heb je het weer. De kindjes. Zij zorgen er ook voor dat ik langer doorzet hoor. Meer doorzet om er uit te komen. Dat is de andere kant van het bedrog van man naar de kinderen toe. toch?

groetjes GitteNN

ps: De 'vertaling' naar puinhoop scheppen van Skihappy vind ik werkelijk een hele mooie.

ps; hebben jullie ook al een keer gehad dat je bijna je eigen naam typte ipv je nickname?

leeg

herkennen jullie dat? je leeg voelen. niet weten waar je het zoeken moet. je wilt praten over je verdriet maar ja ik wil niets vertellen. dus daar kun je geen opluchting zoeken.
naar een hotelkamer? ja en dan alleen op je bed liggen?
naar huis? daar zijn de kinderen en kun je ook niet praten. (ik zit op mijn werk nu).

heeft iemand tips.

Herkennen jullie het dat als je een meningsverschil hebt met man dat je daar soms zo anders in kan staan dan vroeger? man gaf eerst nooi tegen gas. nu wel . gelukkig. weet je als maar alles oke vinden klopt toch niet.

maar ik merk ook dat ik soms zo boos kan worden dat ik denk;dan zoek je toch een ander, kun je prima. en dat me dat dan ook werkelijk geen ene malle moer kan schelen.

of heeft het met instabiliteit te maken. ik weet het niet. ik voel me eigenlijk gewoon verdrietig. snif.

kga nog even door

en wat ik ook flik is kijken op dating sites. dat deed ik nooit. niet dat ik er iets interessants vind maar er zal toch maar die ene voorbij komen.

that's so not me. in welke modus zit ik eigenlijk?

archhhhh

nou GitteN

dat lijkt me helder; je zit in de wraak modus!
Wat je zegt geeft wel te denken, dat je er echt iets mee moet als je een partner hebt die het altijd overal mee eens is.
mijn zus heeft een partner; hij komt al 2 x eerder uit een relatie waarin hij eerst zijn vrouw of vriendin bedroog. En ook bij hem zie ik een bepaalde mate van meegaandheid (mijn zus is vrij dominant) die ik wantrouw. Zou het een bepaald soort relatie ook zijn, waarin eerder voor vreemdgaan gekozen wordt?

Maar GitteN; pas op met waar je mee bezig bent. Je weet het vast zelf al heel goed, maar nu je laten gaan gaan en een reboundrelatie zoeken, is in velerlei opzichten heel onverstandig.
Wat is er anders aan t.o. van je man; heb jij nu wel het recht om dit te doen? En is het dan opeens naar de kinderen toe een rechtvaardig iets? En, is het naar jezelf toe eerlijk: heb je daarvoor al die pijn en verdriet doorstaan, om zelf daarna hetzelfde te doen? En is het eerlijk naar de persoon waarmee je dat zou doen?

Je weet het waarschijnlijk heel goed allemaal al, wat het antwoord is. Ik zou zeggen bespreek deze neiging met je man. Dat zal het ook relativeren.

tante sidonia

Ik heb hem verteld dat ik dat doe. ik bn altijd heel open. Ik doe het toch niet maar wil alleen aangeven dat (en dat zei ik ook tegen man) ik me anders voel. dingen doe die ik nooit deed. nu kijk ik veel meer naar andere mannen. dat deed ik voorheen ook maar nu met meer gedachtes; zou hij eerlijk zijn, lekker zijn, lief zijn. pfff vreselijk. nee aan mijn man had ik genoeg...maar dat overtuigende gevoel heb ik niet meer. waarschijnlijk omdat mijn vertrouwen niet volledig terug is. wat een shit levert het allemaal op.

Gitte,

Dit is wel weer heel grappig en herkenbaar!
Elke keer denk ik: ik kap met dit forom, want soms brengt het me weer terug bij af (en tóch blijf ik lezen) maar soms poppen er weer nieuwe dingen op waar ik op wil reageren omdat het zo herkenbaar is.

Dit ook weer, met die andere mannen in de weer zijn.
Ik vind het juist wel een grappige bijkomstigheid, maar dat is weer die ras-positivo in mij.

Soms bekijk iemand alsof dat een potentiële affaire voor mij zou kunnen zijn (ook om me in te leven in OE-man). En dan vraag ik mij net als jij vanalles af over die persoon (zeker als het ong zelfde leeftijd is met kinderen).
Niet dat ik daar iets mee zou willen doen in werkelijkheid want ik kom niks tekort en natuurlijk omdat ik weet wat het doet, maar ik speel met de gedachte, mag toch? Als het daar maar bij blijft en OE-man hoeft daar ook niets van te weten, zou denk ik voor onrust zorgen naast wat er weer is.

Dit is nu een reden voor ons om in de weer te zijn met met andere mannen en wie weet zijn die mannen van ons ook op een bepaalde manier getriggerd geraakt. Maar zij hebben er dan ook iets mee gedaan.
Gaandeweg is er dus een zaadje geplant op een andere manier en is het gaan groeien....

Maar altijd leuk om te kijken of wij nog goed in de markt liggen, maar ga geen wraak nemen, hou het bij oogcontact

Zoiets?

Relax girl.
Fijn weekend!

XXXOe

Ik snap wat je bedoelt maar ik bedoel t anders.

--

Hoe dan, serieuzer?

GitteNN

Ik herken het wel van je leeg voelen.....soms wil ik ook wel eens vluchten van alles.
Gewoon even helemaal alleen zijn, liefst zonder mijn gedachten en op en neergaande emoties.
Heerlijk me in een hotelkamer opsluiten en urenlang in de jacuzzi liggen bubbelen met een fles wijn binnen handbereik en daarna slapen, slapen en nog eens slapen. (Zonder die na te dromen)
En dan wakker worden en alles is weg, geen herinneringen meer aan wat er gebeurt is, geen onrust, er is niets meer wat je dwarsboomt in je relatie.
Helaas dat gaat niet lukken, dus zal er mee moeten handelen en dat lukt me gelukkig aardig.
Ik voel me nu vaker goed en weer wat happy dan slecht.
Waarschijnlijk zit jij nu nog in een andere verwerkingsfase, volgens mij ben jij eigenlijk nog heel erg boos op je man.
Mis je iets van hem naar jou toe? Heb je het idee dat hij te weinig doet om je te helpen of steunen?
Ik heb ook wel gehad dat ik dacht ik ga ook een affaire beginnen om jou hetzelfde aan te doen als jij mij aan hebt gedaan.
Een koekje van eigen deeg geven.
Ben zelfs wel eens hevig opgetut in een wolk van parfum "even" weggegaan, man met vraagtekens achtergelaten om dan vervolgens gewoon wat rond te rijden en dan terug komen en vage antwoorden geven als man vroeg waar ik heen was geweest. Hahaha, nu moet ik erom lachen toen was ik bloedserieus.
Je zult er in de therapie wel meer achter gaan komen wat je nu zo plaagt en bezighoudt.
Bij ons kwam na enkele sessies ook de beerput los en konden we bezig gaan met puinruimen.
Man zei gisteravond tegen me dat ik niet moest twijfelen aan zijn liefde voor mij en dat hij me dit nooit meer zou aandoen.
Stilletjes heb ik een paar tranen laten gaan.
Vond het ontzettend lief en het raakte me heel diep....laat het duiveltje op mijn schouder het niet verpesten.

Iedereen een zonnige zondag gewenst!

Hier ook

Paar jaar geleden hetzelfde meegemaakt. Therapie gehad en er samen sterk uitgekomen.
Man zou mij dit nooit meer aan doen. Veel beloften en heel veel spijt. Mijn vertrouwen was weg. Groeide een klein beetje terug.
Paar weken geleden bleek hij opnieuw vreemd te gaan. Weer veel spijt.
Ik kan er niks mee. Voel me dood van binnen. Alles automatische piloot. Een impasse. En ik weet niet hoe het verder moet.

Zou t liefst voor eeuwig vertrekken.

Ophelia

Wat afschuwelijk voor je dat je man weer de fout in is gegaan en dat je dit weer opnieuw moet meemaken.
Waarom is je man weer vreemd gegaan?
Heeft hij niets geleerd van zijn fouten?
Ik neem aan dat hij nu heel goed weet wat voor een ellende hij er mee teweeg brengt en dat het heel wat bloed, zweet en tranen kost om het weer goed te krijgen.
Weet uit eigen ervaring dat een verhaal twee kanten heeft maar dit valt niet recht te praten omdat het voor de tweede keer gebeurt en je heel goed moet weten wat je doet en wat je ermee kapot maakt.
Ik kan dit niet begrijpen en ik vind het heel verdrietig voor je!!!
Kan nu makkelijk oordelen want sta niet in jouw schoenen maar als het mij weer zou overkomen dan is het exit en voorbij.
Ik weet hoe zwaar en moeilijk het is om te vechten om de relatie weer goed te krijgen, dat het zoveel van jezelf vergt en dat het kostbare vertrouwen maar langzaam weer groeit.
Nog een keer hetzelfde traject in zou ik niet trekken en ik zou man ook nooit meer kunnen vertrouwen.
Één keer de fout in gaan wil ik vergeven want we kunnen allemaal wel eens een grote fout maken maar dan nog eens dezelfde fout begaan, volgens mij heb je dan niets geleerd van de eerste keer.
Hoop dat je sterk bent en blijft en een gezonde keus gaat maken qua je toekomst!

Heel veel sterkte!

2 kanten?

Soms zit een pannenkoek gewoon vastgekoekt aan de koekenpan, heeft de situatie geen twee kanten en tref je een man of vrouw die het niet leert. Daarvoor hoef je niet in je eigen leven of gedrag te duiken. Die doen dat omdat het in ze zit, die leren niet van eerste keren.
Het is natuurlijk van de zotte om jezelf de schuld te geven van de uitvlucht van de ander, je zegt dan eigenlijk dat je het wel snapt en er zelfs begrip voor hebt. Dat een huwelijk niet loopt: prima, maar het vergoeilijkt niet wat fout is.

Dat je vergeeft...knap, ik kan het niet en wilde dat ook niet, maar bij de tweede keer jezelf mede schuldig laten voelen is in mijn ogen toch niet oké.

Ophelia

Wat een ramp!! Ik las t een paar uur geleden. M'n tel weggelegd want moest huilen. Mijn god mijn god wat een klootzak. Ja sorry maar dit kan echt niet nooit!! En al helemaal geen tweede keer. Ik weet zeker dat t dxit zou zijn. Maar ben nog met de eerste keer bezig een plek te geven. Moet er niet aan denken. Ik weet eigenlijk bijna niets te zeggen. Ik vind t heel verdrietig voor je. Heel veel sterkte!
GitteNN

Te fel

T is stil hier. Heb ik te fel gereageerd?
Of heeft iedereen voor rust gekozen. Ja soms word idd ook eea aangewakkerd als je leest.
Snap ik
GittNN

Misschien

Komt t door mij. Ik heb spijt van m n bijdrage gister. Het zat me zo hoog - heb niet nagedacht. Had gistermiddag al spijt. Veel van jullie zitten net middenin dit proces. Vaak positief, met uitzicht op een liefdevolle relatie. En dan ineens bericht dat t na jaren weer mis kan gaan. Ik kan me voorstellen dat niemand daarop zit te wachten. Destijds had ik ook al genoeg aan mezelf en m n eigen sores en wilde ik zo graag een positief einde. Ik dacht dat we t bereikt hadden. Ik had beter een ander draadje kunnen starten.

Hoop dat jullie de draad weer op kunnen pakken. Het is mooi dat jullie zoveel steun aan elkaar hebben. Heb ik ook gehad hier en dat heeft me enorm geholpen.

Ontrouw leugens en verdriet

Geen idee of het de bedoeling is je eigen verhaal in lopende topic te delen, maar hopelijk lucht het delen al iets op.
Mijn vriend en ik zijn 14 jaar samen, nog van de middelbare school tijd, hebben een zoontje van 2 en wonen al 9 jaar samen.
Een ideaal plaatje met een zwart randje blijkt.
Vorige week zondag kwam hij iets beschonken terug van de voetbal en liet hij snel telefoon slingeren.
Een unicum want hij is al maanden maar dan echt maanden spastisch met dat ding. Als mijn telefoon nog in mn tas zit en even snel een foto wil maken krijg ik rot opmerkingen je hebt er zelf een etc, achteraf gezien had ik moeten doorvragen ...
Maar goed ik zag in zijn appjes eigenlijk niet echt iets noemenswaardig een smiley met hartje verstuurd aan voor mij onbekend meisje maar goed zelf stuur ik die ook naar vriendinnen.
Tot ik bij de foto's kwam, allemaal foto's van dat meisje. Mn maag draaide om en zat te rillen als een rietje en maakte links en rechts wat foto's van het blonde meisje.
Kotsmisselijk ben ik naar bed gegaan, onder het mom van even ademhalen, de volgende dag heb ik hem geconfronteerd, eerst was het nog doe normaal ze heeft n kind.
Langzaam kwamen de excuses en hij was er mee gestopt en stelde niets voor.
Ik zag ook een foto in London.
De stad weer we bijna iedere jaar samen heen gaan. Nu met een ander.
Maar hij had maanden terug al bedacht dat hij dat niet wilde maar wist niet hoe te stoppen. Stoppen is niet moeilijk lijkt me.
Ik mocht alles checken en hij zou overal antwoord op geven.
Hij dat hij voor werk naar London moest en zij zou er toevallig ook zijn. Even koffie drinken verder niets. Hoe er dan een foto va s middags en s avonds was werd iets van even doei zeggen.
Was in december begonnen waarom wist hij eigenlijk ook niet echt.
Op de vraag waar appje van andere meisje opsloeg dat ze iemands naam niet mocht noemen kreeg ik een uitleg over tennis, best logisch.
Toch voelde ik ergens nog nattigheid.
De volgende dagen ging ik verder spitten en kwam mailtjes uit 2014 en 2015 tegen met niet echt normale teksten zullen we maar zeggen.

Hij heeft dus veel langer tegen mij gelogen, hij in tranen de mailtjes zeiden m niets meer want anders had hij ze nooit laten staan. Juist ja.
Hij zei dat er echt niets gebeurd was en dat hij verder nooit met haar had afgesproken.

Ergens wilde ik m graag geloven.
Maar het klonk zo makkelijk.
Ik ontdekte dat dat meisje mij was gaan volgen op Instagram tot zo ver het is niets... en ik vond het vreemd dat ze niets over London had geplaatst aangezien haar halve leven erop stond.

Maar nee hij wilde echt met ons door, wij zijn zo belangrijk maar hij wist niet hoe hij het moest oplossen.

Ik besloot dat ik hier best mee kon leven en wilde al het gemaakte bewijsmateriaal weggooien toen ik nog eens zonder trillende handen naar de foto's van london keek dat was niet het meisje van de selfies of de mailtjes dat was een ander.

Hem weer geconfronteerd, weer dikke tranen dat was het meisje van de tennis.
De hele relatie affaire is dus tijdens een tennis toernooi in de zomer begonnen met afspraakjes en uiteindelijk een dag London waar ze gezoend hebben.
Daarna hebben ze nog paar keer afgesproken en heeft hij luchtje gegeven en toen wilde zij meer en hij niet dus werd het beetje raar en wilde zij mij zwart maken en daar sloeg dat appje op. Ze mocht mijn naam niet noemen.
Dus na alle ontrouw ook nog dagen zitten liegen.

En het meeste nare is dat het inderdaad niet goed ging tussen ons, wat hij toen op mij afschoof ik was niet actief genoeg en werd huismus. Onze zoon is nogal een nachtbraker en ik heb veel slaap nodig dus dat eist zn tol.
Hij was altijd aan het werk nou ja achteraf gezien niet dus.
En ik heb hem altijd verdedigd als mensen zeiden vind je het niet vervelend dat hij zoveel weg is en werk en ik maar zeggen hij doet zn best.
Maar in januari hebben we lang gepraat en dingen geprobeerd anders aan te pakken.
Voor mijn gevoel ging het een stuk beter we deden weer leuke dingen boekte reisjes.
En nu voelt het alsof ik in een grote leugen heb geleefd.
Ergens weet ik dat dit de shock is maar man man man wanneer houden de tranen op.
Hij is echt mn maatje iemand met wie ik alles deel en nu voelt het als 1 leugen.
En zodra ik mn ogen sluit zie ik ze samen lopen kussen wat helemaal niet kan maar ik krijg het er niet uit.
En ik wil ergens gewoon voor ons vechten we zijn zolang samen en ons zoontje is gek op ons allebei, maar hoe vergeef je zoveel leugens.
Hoeveel tranen moeten er vloeien voor ik weer normaal kan ademen.
En aan wie vertel je zoiets geen onderwerp voor bij de koffie of een verjaardag.
Al met al iemand tips om mij hier doorheen te slepen?

Ophelia

Ik vind dat we hier allemaal ons hart moeten kunnen luchten. Dus jij ook in dit draadje. En hoewel het niet 'mijn' draadje is (bestaat dat eigenlijk wel, online???) denk ik dat iedereen die hier meeschrijft er ook zo over denkt.

Alleen...dit is natuurlijk wel waar iedereen bang voor is. Ons vertrouwen is al beschadigd. Het is bepaald geen geruststellende gedachte dat er mannen zijn die het nog eens doen. Maar eigenlijk weten we dat natuurlijk al wel. Het gebeurt gewoon, en het blijft lang niet altijd bij 1 keer. Ik neem aan dat de andere dames (en heren?) hier even bij moeten komen van je bericht. Maar voel je alsjeblieft niet verplicht om ergens anders te gaan schrijven, en denk alsjeblieft niet dat jouw pijn hier niet (of in een ander draadje) gedeeld kan worden!

Cpr1738

Heftig he, als je zoiets meemaakt. Je wereld stort letterlijk in! Goed dat je hier je verhaal doet, dat lucht al op. Heb je het al gedeeld met een zus of een vriendin? Je hebt steun nodig van mensen om je heen, dus schaam je niet, echt, geloof me, er zijn veel meer mensen die het meemaken of meegemaakt hebben, en vaak vinden zij het ook een opluchting om het te kunnen delen.

Verder: neem je tijd. Je hoeft geen beslissingen te nemen, je hoeft niet je kind nu op te pakken en te vertrekken. Kijk rustig wat het met je doet, krabbel weer op en praat met je man.
Velen hier hebben relatietherapie nodig (gehad) om er samen uit te komen. Daar zou je je in kunnen verdiepen. Heel belangrijk is wel dat je man je serieus neemt, en dat betekent dat hij schuld bekent, jou troost in je verdriet en pijn, en dat je zeker weet dat alle shit nu boven tafel is. Hij moet eerlijk tegen je zijn, hoe erg het misschien ook is en hoe zeer hij zich nu misschien ook schaamt. Hij moet alle vragen die jij hebt beantwoorden. Dat heb jij nodig om te kunnen bepalen waar je staat, maar ook, als je niet zeker weet dat je hem nu kunt vertrouwen de waarheid te zeggen is er geen basis om op verder te gaan.

Er is hier op het forum de laatste jaren heel veel geschreven over ontrouw en scheiden, daar kun je veel van leren.
Heel veel sterkte.

Ik ben er nog

Het klopt ik was even wat van slag door het trieste bericht van Ophelia.
Heb het ook aan man verteld hij was er ook wel van onder de indruk.
Als je vreemdgaan in je relatie samen hebt overleefd en je er voor je gevoel ook sterker uit bent gekomen dan verwacht je dit toch nooit meer?
Ik ben me er ook wel degelijk bewust van dat zulke partners wel bestaan, die gewoonweg niet van hun fouten leren en er steeds opnieuw voor kiezen om de fout in te gaan en hun partner pijn te doen.
Ik weet zelf hoe vreselijk moeilijk het is om het vertrouwen weer op te bouwen en hoe lang dat kan duren.
Als het dan nog een keer beschadigd wordt door weer vreemd te gaan dan zou ik deze persoon nooit meer kunnen vertrouwen.
Ik ben gelukkig niet bang dat het hier ook weer zou kunnen gebeuren, betrekt het dus niet op mezelf.
Alles is mogelijk maar als ik zo in de relatie moet gaan staan dan kan ik beter gelijk stoppen.
Ook al zou ik gaan scheiden en een nieuwe relatie krijgen wie zegt me dan dat deze man me niet bedonderd of op den duur ook vreemdgaat?
Het leven biedt geen garanties, je gaat ervan uit dat iets naars nooit meer gebeurt maar zekerheid hebben we niet.
De enige zekerheid is dat als je de rest van je leven vrijgezel blijft je niet bang hoeft te zijn dat je gekwetst wordt door een vreemd gaande partner.
Ik wens Ophelia heel veel wijsheid en sterkte toe!
En je mag hier zeker je verhaal komen doen, het is hier niet allemaal met een "happy ending".

Liefs Regenboog

alsnog reactie

We zijn inmiddels alweer een tijdje verder en de onderwerpen blijven veranderen, maar ik wil toch nog even reageren op het stukje m.b.t. de kinderen. Als ik er ook maar iemand mee kan helpen doe ik dat graag. Bij deze mijn "uitleg":

Voordat ik in mijn affaire stapte zat ik een behoorlijk diep dal. Door een aantal ingrijpende situaties (waar ik nul controle op had) was mijn zelfvertrouwen tot een vriespunt gedaald en voelde ik mij letterlijk waardeloos. Door hier niet duidelijk (genoeg) over te zijn en verkeerde negatieve gedachten steeds maar toe te laten, had ik mezelf wijs gemaakt dat ik niet meer zo belangrijk was en dat ze het thuis ook wel prima zouden redden zonder mij.
Door de man die op mijn pad kwam begon ik mij heel langzaam weer een beetje gewaardeerd te voelen en dat had ook zijn effect op hoe ik me thuis voelde en ging gedragen. Ik werd steeds iets vrolijker, kreeg weer meer zin om dingen te ondernemen met de kinderen. Deze man gaf me weer wat energie en die wist ik goed om te zetten. In eerste instantie was/leek het nog zeer onschuldig, de energie en positiviteit die ik kreeg haalde ik vooral uit de complimentjes en aandacht. Maar, omdat er wezenlijk niets verandert aan je zelfbeeld en eigenwaarde sluipt de verslaving er in en zijn alleen de complimenten van deze man ook niet meer voldoende. En zo worden de grenzen langzaam verschoven, voor meer van dat fijne gevoel. Want, zo maakte ik mezelf wijs; daar was uiteindelijk iedereen bij gebaat! en zo veranderde een vriend waar ik fijn mee kon praten en wat mee kon flirten in een verslavend project, waaraan ik uiteindelijk veel te veel tijd en energie kwijt was. Ja, soms was ik die vrolijke moeder die opeens heel veel leuke dingen deed met haar kinderen en voelde ik me weer even trots en goed. Maar soms voelde ik me ook vreselijk schuldig, vooral ook naar de kinderen, wanneer ik druk bezig was met 'mijn verslaving'; onrustig appen terwijl de kinderen mijn aandacht zoveel beter konden gebruiken, sacherijnig en kort reageren omdat ik al een tijdje niks gehoord had van degene die mij mijn goede gevoel moest geven. Dat nare gevoel wanneer ik de kinderen tekort deed brak me op. En ik ging inzien dat deze man niet mijn 'leegte' kon opvullen, dat er iets wezenlijk mis zat in mijn zelfbeeld en dat het op deze manier alleen maar slechter werd. Want hoe hard je jezelf in het begin ook wijsmaakt dat anderen er ook iets aan hebben dat jij je zogenaamd beter voelt, wanneer je de grenzen gaat verschuiven komt ook steeds meer het besef dat je dingen doet die niet kunnen. En dat komt met heel veel pijn en schuldgevoel en dán, dan kom je tot het besef dat je je uiteindelijk nóg waardelozer voelt dan je al deed en moet die cirkel ergens doorbroken worden!

Ik ben dankbaar en probeer er nog een soort van trots op te zijn dat het me is gelukt om dat zélf te doen. Ik ben niet betrapt, maar heb er zelf voor gekozen om er uit te stappen. Voor de kinderen. Voor mijn man. Maar ook voor mezelf.

Aan die zelfliefde en acceptatie word nog steeds gewerkt.

Ik vind het lastig om iets te zeggen over de liefde voor mijn kinderen en man in die tijd. Als je nul liefde voor jezelf voelt en denkt dat je gezin wel zonder je kan, dan is dat eigenlijk al zo'n bizarre misvatting! Hoe kan ik gedacht hebben dat mijn kinderen wel zonder mij konden?! ik wil het eigenlijk niet hebben over de liefde voor mijn kinderen. Deze is enorm en allesoverheersend. Maar op dat moment was het gebrek aan liefde voor mezelf blijkbaar groter, waardoor ik het niet meer goed overzag.

Ik kan dat niet uitdrukken in woorden om het begrijpelijk te maken, zelfs niet voor mezelf! Dus ik hoop dat een ieder die daar nog vragen over heeft richting zijn of haar partner dat ook los kan laten! Het is zo pijnlijk om daar bij stil te (blijven) staan, voor iedereen! Er komt geen duidelijk antwoord. Er is niks of niemand die het zo kan uitleggen dat je het écht zult begrijpen!
Ik ben gezegend met een fantastische man die het los kon laten en die zelfs in staat is om mij te helpen om het achter me te laten en alle aandacht te richten op wat NU belangrijk is! We hebben er zo vaal van geleerd en ja, ook wij kunnen allebei zeggen dat we het een soort van nodig hebben gehad om iets te doorbreken en dat maakt ons dankbaar.
En dat, dat is uiteindelijk iets waar de kinderen ook heel veel van voelen! en dat maakt dat ik het schuldgevoel ook een beetje kan loslaten. We weten niet hoe het gelopen was als we gewoon door waren blijven modderen en deze affaire het niet (op brute wijze) doorbroken had.

Nou. een beetje een warrig geheel. het is zo lastig om er weer even in te duiken en toch kort en genuanceerd iets zinnigs over te zeggen. toch hoop ik dat het misschien iemand een klein beetje meer inzicht kan geven.

ps: ik besef me dat ik voor sommigen misschien wel erg 'luchtig' en 'dankbaar' over kan komen. Maar dat is wel hoe ik nu (weer) in het leven probeer te staan en wat mij zelf ook helpt. Nu helemaal terug in het vreselijke schuldgevoel duiken helpt niemand, vandaar dat ik de nadruk leg op het hier en nu en het stukje dankbaarheid. Niet om recht te breien wat krom is!

Liefs voor iedereen,
Fay

en nog iets heel anders

na het lezen van wat laatste berichten hier kwam er nog iets in me op wat ik graag wil meegeven. gewoon ter info. me heel goed beseffend dat geen relatie hetzelfde is!!

Wat voor mij en mijn man ook iets is geweest wat naar voren is gekomen door de hele affaire is dat mijn man altijd erg bang is geweest om mij kwijt te raken en mij altijd ontzettend vrij heeft gelaten! Soms liet hij dingen toe die hij eigenlijk niet fijn vond, maar deed hij dat omdat hij er niks van durfde te zeggen. Bang dat ik het niet zou accepteren, bang voor ruzie, bang om me van hem af te duwen.

Doordat hij dit nooit uitsprak en alles altijd allemaal wel prima leek te vinden, ben ik zijn gedrag helemaal verkeerd gaan interpreteren! ik zag het als desinteresse, laksheid. Hij vind het allemaal wel best!! Hij is nooit jaloers, hij wordt nooit boos; dus eigenlijk interesseert het hem blijkbar niet zo. al zou ik 5 avonden in de week weg zijn, het boeit hem niet.

Bizar he? Wat er gebeurt wanneer je de dingen niet eerlijk uitspreekt!!!
Ik had het nodig dat hij mij grenzen gaf en daarmee duidelijk liet merken dat ik belangrijk voor hem ben. En hij dacht dat juist te laten merken door me zo vrij te laten.

Inmiddels vind ik het heerlijk als hij af en toe lekker streng voor me is!!

Dat wilde ik nog even delen. Kun jee r niks mee dan is t ook helemaal prima!

Ik begrijp je eigenlijk wel en vindt je inbreng hier ook een aanwinst.
Het geeft een andere kijk op alles.
Ik weet ook wel dat als je verliefd word op een ander en deze je liefde beantwoord door je te zien staan, je te horen en je dat speciale gevoel geeft dat je er mag zijn en je speciaal en bijzonder bent dat dat verslavend is en je steeds meer wilt.
Het is net een drugs die je verlamt en je niet meer helder laat nadenken.
Je liefde voor je kind(eren) is er nog wel maar het maakt je ook wat egoïstisch en zet jezelf tijdelijk op nummer 1.
Het klinkt nu net alsof ik zelf ervaringsdeskundige ben en een affaire heb gehad, haha nee ik weet het van man en ook van alle verhalen en boeken die ik erover heb gelezen.
En zo was het hier hoor, dus voor iedereen anders maar man heeft het zo ervaren.
Ik praat niets goed en keur het ook nog steeds af wat man heeft gedaan maar snap nu wel veel van hem.
Ik heb er begrip voor en nu begeef ik me op glad ijs want sommigen hier vinden dat een belachelijke redenering.
Maar goed zo denk ik erover en het zorgt er ook voor dat ik kan vergeven.
Fouten maken is menselijk...als we er maar van leren en niet dezelfde fout weer maken.
Fijn dat je zo'n geweldige man hebt die jou ook vergeeft en je zelfs nog helpt, zuinig op zijn.:-)