Verder na ontrouw deel 2

achterdochtige gedachten

Ik merk dat ik af en toe nog last heb van achterdochtige gedachten.
Ben dan bijvoorbeeld bang dat man nog door is gegaan met zijn affaire met haar en een tweede telefoon heeft voor hun contacten.
Dit klinkt belachelijk en ik weet dat het niet reëel is maar soms komt het wel in me op.
Dat komt ook omdat man tijdens en na de affaire glashard tegen me heeft gelogen en hij het voor mij maanden heeft kunnen geheim houden.
Ik weet het dit zijn gedachtes en die leiden nergens naar toe, die moet ik accepteren en weer loslaten maar het is af en toe verrekt moeilijk om je niet te laten meeslepen door achterdocht.
Zijn er meer die hier wel last van hebben en hoe gaan jullie hier mee om?
Ik controleer man bijvoorbeeld niet meer en bespreek zulke gedachten ook wel met hem.
Schaam me eigenlijk best wel dat hij nu alles voor me over heeft, me helpt en steunt waar hij kan en ik dan nog wel eens zo over hem kan denken.
Alsof hij onze relatie waar we zo hard voor moeten hebben vechten om het weer goed te krijgen nu weer op het spel te zetten.
Stomme gedachten, kon je ze maar uitzetten!

Normaal

Hé Regenboog,

Dit lijkt mij helemaal normaal.

"OMG, wat als....." en dan komt er weer zo'n warmte vlaag opzetten.
Ik dacht op een gegeven moment dat ik in de overgang raakte (had gekund, maar redelijk te vroeg Het was een vertekend beeld.
De warmte vlagen zijn voorbij, had alles te maken met de situatie en paniek aanvallen wegens achterdocht. Ik had zelfs van die overgangspilletjes aangeschaft via de huisarts om van die 'opvliegers' af te komen, maar nooit genomen godzijdank (na de bijsluiter te hebben gelezen...) omdat de paniek en achterdocht ook wegebde.

Je vertrouwen heeft zo'n enorme dreun gehad en dat moet hij ook begrijpen.
Het is maar net hoe je het brengt als je er over wil praten, denk ik.
Voor de voeten werpen is iig geen goed idee.
De achterdocht heeft ook niks te maken hoe hij nu weer zijn best voor je doet.
Het moet heel erg slijten met de tijd, heb ik gemerkt.
Ik denk altijd maar, dat ze wel héél erg foute mensen zouden moeten zijn, willen ze hier nog mee door gaan....

Je er voor schamen dat je zo denkt is ook typisch iets voor mij.
Ik voelde me ook altijd bezwaard om er over te beginnen, maar toch deed ik het, met bonkend hart en knikkende knieën.
Je schaamt je naar de persoon toe die hij nu weer is, maar je hebt achterdocht naar de persoon die hij tóen was...dat je daar last van hebt mag je af en toe nog wel even benoemen, toch? Hopelijk kan hij je dan weer geruststellen en dan zakt het weer weg, deed OE man ook...

En wat je zei over dat de relatie deze crisis 'nodig' had: daar verbaas ik mij nog elke dag over!
Jij vraagt je af of als man er over was begonnen dat hij niet lekker in de relatie zat of er dan iets zou zijn veranderd?
Hier in ieder geval NIET....
Bij ons was ik de 'niet prater' (zat ook niet lekker in mijn vel).... ik heb gewoon niet geluisterd, ik heb niks met zijn (milde) noodkreten gedaan.
Daar kan ik mij nog zó ontzettend schuldig over voelen!
Vaak als ik jaartallen zie voorbij komen tussen 2007 en 2015 denk ik er aan: had ik maar.....

Maar daar schiet je ook niks mee op.
Geweest is geweest en we kunnen de tijd (helaas) niet meer terug draaien.
We kijken vooruit en we genieten vooral van het moment.

XXXOE

Héél herkenbaar maar ik vind dan altijd mijn rust in de gedachte dat hij en wij nu zo diep gaan dat dit niet meer zal gebeuren. En ergens denk ik ook; deze dingen komen gewoon uit. Doet hij het weer dan is het klaar. Het is ergens ook jezelf vertrouwen om niet nog eens door die hel te gaan. zo iets

ik heb zelf ook een vraag, één van de dingen waar ik nog mee worstel. Het stukje rond de kinderen. Ergens voelt het alsof zij ook ingezet zijn in het spel. ik kan er met veel moeite en begrip wel inkomen dat dit eenmalig kan gebeuren maar daarna zou ik gewoon mijzelf voor de kinderen alleen al kunnen beheersen. mijn liefde voor hen zou mijn kracht zijn, mijn liefde voor mijn man eigenlijk ook... maar mezelf kan ik dan nog even opzij zetten in deze. maar mijn lieve kindjes... dat deel kan ik moeilijk vergeven.
en hij kan wel herhalen dat het allemaal niks zei over zijn liefde voor ons, en met de tijd zal ik dat wel moeten geloven. en nog eens, voor mezelf kan ik dat wel. maar naar de kinderen toe ligt dit nog héél gevoelig (merk ik nu al door hier gewoon te schrijven). misschien kijk ik in dit deel van de kinderen wel nog te zwart / wit... dont know...wat denken jullie? hoe gaan jullie hier mee om?

x

nee skihappy

Dit is echt iets tussen jou en je vent, de kinderen staan er los van. De gedachte dat de kinderen ook een soort van bedrogen zijn, moet je echt loslaten. Het lijkt daarmee alsof je bondgenoten zoekt en/of een reden om hem extra iets kwalijk te nemen. Maar je blik is vertroebeld door de emotie, denk ik. En misschien een soort eenzaam gevoel; behoefte aan 'gezelschap in je verdriet'. Maar doe dat niet!
Je hebt het ook niet NODIG om de kinderen hierin te betrekken. Het is echt al erg genoeg dat hij jou bedrogen heeft en dat is hetgeen jij hem kwalijk mag nemen. Maar de kinderen er gevoelsmatig zo in betrekken, nee dat is niet terecht.

tante sidonia

dank je wel voor je eerlijke reactie. ik weet eigenlijk niet goed hoe ik dit gevoel moet verwoorden, rond hen is het inderdaad troebel. het is zeker niet een gezelschap in mijn verdriet zoeken , echt niet. gezelschap heb ik ze weten van niks hoor, ik hou hen weg van dit verhaal. uiteraard zagen ze wel wat tussen ons maar nog meer ook veel liefde en schoonheid.
maar misschien voelt het soms wel of hij ze ook bedroog als ik heel diep in mezelf kijk. en rationeel weet ik wel dat dat niet klopt...
maar maak mijn blik dan helder rond dit; hoe moet ik dan dan wel zien? dat je soms je kinderen dan ook even opzij zet? klinkt nu hard, bedoel het zo niet hoor... gewoon , ik vraag het me af. hij begrijpt er zelf niet zo veel van.

dank je wel om mee te denken in deze kronkel

Ojee.....even een rectificatie.

Ik lees mijn eigen post #353 nu terug en zie dat ik het heb over de periode 2007 en 2015.
Nu LIJKT het misschien alsof OE man ál die tijdlang een affaire had, omg, nee gelukkug niet zeg!!!!!
In deze periode is de communicatie en de intimiteit weggeëbd en begon man met tevergeefs aangeven dat er iets miste...

Hij had iets van eind 2014 tot april 2015......

ski happy

Misschien ben je wel zo bezig met het vraagstuk om de kinderen omdat je in een soort te stevige relatie met je kinderen staat: heeft jouw band met je kinderen misschien wat symbiotische trekjes?

Jouw opmerking "als ik heel diep in mezelf kijk, voelt het alsof hij hen ook bedroog" vind ik hierin bevestigend. Het klopt namelijk per definitie niet he, dat jij 'heel diep in jezelf' moet kijken om te voelen dat hij de kinderen ook bedroog. Laat het los, het raakt kant nog wal!

Als dat zo is en dat is best moeilijk voor jezelf om toe te geven als dat zo is, dan is deze gedachtekronkel wel min of meer logisch, maar zeer zeker ongezond...

wow, wat een analyse en oordeel uit één zin. je schreef het vast met de beste bedoelingen maar een heel gezonde relatie hier met de kinderen maak je geen zorgen. Ik moest er wat om lachen om je reactie en als je me zou kennen zou je mee lachen maar he, zo gaat dat op een forum. geen probleem. dus daar zit je niet op het juiste spoor. dat ik het los van elkaar moet leren zien daar ben ik het wel mee eens.

en toch, een eerder wrang smaakje hoor als er kinderen in het spel zijn. de mijne of die van andere. ik denk dat je in een affaire je partner, je kinderen en al wat je lief is in je leven even aan de zijlijn zet. en dat het in eerste instantie en issue is tussen het koppel, akkoord én toch staan daar die kinderen ook.
volgens mij voorkom je ook zo de verleiding; alles wat je lief is voor de geest halen en de ander vriendelijk bedanken.
( zie you tube ; Esther Perel, Infidelity series: before an affaire happens)

Krasjes

Iemand die vreemd gaat, kwetst niet alleen zijn/haar partner maar brengt ook krassen aan op de veiligheid van het gezin, dus ook de kinderen.

Precies Flanagan

Ik kan dat echt niet los zien van elkaar. Niet dat een vreemdgaande man de kinderen bedriegt, maar hij bedreigt met zijn gedrag wel heel erg de basisveiligheid van de kinderen, namelijk het (intacte) gezin. In die zin vind ik dat hij wel degelijk ook de kinderen bedriegt.

SkiHappy

Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoeld met het stukje rondom de kinderen.
Misschien zit ik er naast hoor, voor een ieder is het weer anders.
Ik heb het hier ook als een soort ontrouw naar ons kind ervaren, tuurlijk is de relatie tussen vader en kind iets totaal anders dan tussen man en vrouw maar ik vond wel dat man zijn kind ernstig tekortschoot door zijn huwelijk op het spel te zetten voor een ander.
Hij wist dat als het uit zou komen er een enorme crisis zou uitbreken en dat dat ook gevolgen voor ons kind zou hebben.
Wij zijn gelukkig door gegaan maar ook ons kind heeft van de crisis wel wat meegekregen....tranen kun je niet altijd verbergen.
Vreemdgaan is niet goed te keuren en al helemaal niet als er kinderen in het spel zijn dan moet je echt gaan afvragen waar je mee bezig bent.
Ik begrijp echt wel dat als je niet meer van elkaar houdt en je ondanks pogingen om de relatie te redden het gewoon niet meer wil dat het dan voor iedereen beter is om goed uit elkaar te gaan!
Ik ben ook kwaad geweest op man dat ik vond dat als dan niet aan mij dacht tijdens zijn affaire hij maar aan zijn kind moest denken.
Maar zo werkt het niet en dat snap ik nu ook wel.

regenboog

ja zo iets is het inderdaad ongeveer.
ik moet dat deel nog helder krijgen voor mezelf. hoe het dan in zijn hoofd was. hoe ik er moet naar kijken. want die man ziet zijn kinderen doodgraag! hij zou ze nooit willen pijn doen! maar dat is idem naar mij toe.
hij kijkt zelf vol ongeloof naar alles wat hij deed en ik weet dat er ook veel pijn ligt bij hem als hij naar de kinderen kijkt. hij doet er nu dan ook alles aan om weer de vader en man te zijn die hij is en wil zijn. waar hij trots op kan zijn.

Misschien als Fay nog mee leest dat zij dit deel wat helder kan maken?

Van tijdelijke aard

En als het vreemd gaan van tijdelijke aard is, vraag je je af of dat nu de moeite waard was.
Gevalletje niet verder kijken dan je neus lang is.
Dat geldt ook voor de persoon waarmee iemand vreemd gaat. Ook die is kortzichtig bezig en haalt heel wat op het hoofd.

Ik lees nog mee!

Ik lees nog mee lieve skihappy en ik heb al 3x geprobeerd iets te typen, omdat ik je zo graag verder wil helpen. Maar ik heb er niet de rust voor en ben ook bang. Laatst typte ik hier vrij impulsief iets en vond ik het erg lastig dat het blijkbaar kwetsend of verkeerd was overgekomen. Dat wil ik niet. Daarbij is dit ook voor mij een gevoelig onderwerp.
Soms zou ik willen dat ik met een aantal van jullie privé berichten kon sturen of kan ik ga ik mee in Gitte's wens om een aantal van jullie in het echt te zien (hoe ondenkbaar ook in de realiteit).

Je houdt nog een reactie tegoed, maar ik wil er even de tijd voor nemen, goed?

Sterkte in ieder geval en alvast een dikke knuffel!

Prive

berichten versturen kan.
Je moet een mail naar 'contact met forum beheer' sturen en daarin je wens kenbaar maken met wie je zou willen mailen en dus het privé mailadres zou willen.
Naar aanleiding van de goedkeuring van de persoon om wie het gaat in het topic, krijg je het mailadres. Easy does it.

Ook Ervaring mee ;-), werkt heel goed en is erg fijn!

XXXOE

Fay; lief dat je iets laat weten. Zie maar hoe het voelt! Je bent hier niks verplicht, is helemaal niet de bedoeling je te forceren. Zorg maar goed voor jezelf! Misschien moet ik gewoon ook aan man zeggen dat dit nog speelt en of hij dat nu wel al een stuk duidelijker heeft.

Flanagan; ik begrijp je reactie wel maar voor mij is die te zwart wit, ik wil leren er anders naar te kijken. Want "niet verder kijken dan je neus lang is" klinkt te eenvoudig . En hoe fout hij ook was, ik heb wel een héél lieve en geweldige man. Hij is zichzelf verloren, hield niet van zichzelf, zat vast, mega onzeker , voelde zich niet geliefd etc...ik wil nog meer het bredere perspectief kunnen zien. En dat vraagt een ruime blik en mildheid en geen vergrootglas op enkel het feit zelf. Volg je mijn kronkels beetje? anyway, zo voelt het voor mij!

Ik denk (wat betreft gezinsissue)

dat hier sprake is van een enorm gevalletje gevoel uitschakelen...
Gevoelens wegduwen, blokkeren, zoals ons 'Truusje' het aan mij uitlegde in ons korte mail contact. Zo ook sprak een vriendin van mij over haar kortstondige Truusrol.
'Maar', zegt ze, 'het is het allemaal totaal niet waard geweest'.
Prachtig mooi hoe alles áchteraf pas beredeneerd wordt.
Maar als je er middenin zit gelden er andere normen en waarden.

Op dat moment overheerst toch de plastic fantastic van het instant geluksgevoel van op deze manier weer even geliefd worden, de verslavingsdrang, noem maar op...
En dan wordt het gezin en alles wat je maar verder lief is opzij geschoven. Keihard, maar waar.

klopt

...zo denk ik het wel Ook ervaring... kei hard maar waar.

x

Gewoon email / offtopic

Je kunt ook even een emailadres aanmaken of eentje met vage naam die je al hebt gebruiken voor dit soort dingen.
Meer privacy omdat je niet je vaste adres gebruikt en minder gedoe voor forumbeheer.

Aanvulling

En ik denk dat er mensen op de wereld bestaan die dit gevoel wél kunnen uitschakelen (al dan niet eenmalig) en mensen die dit nooit zouden kunnen en zich ook niet kunnen inleven in de mensen die dit wel kunnen, of zoiets

XOE

Lang getwijfeld of ik dit zou schrijven

maar we zijn hier zo heerlijk open tegen elkaar dat ik het aandurf.

Ik ben ergens wel een heel klein beetje jaloers op jullie. Jullie mannen laten duidelijk merken dat ze spijt hebben en jullie niet kwijt kunnen. Hier ligt dat heel anders. Hij is zijn liefde voor mij echt kwijt. En er is zoveel gebeurd de afgelopen bijna 2 jaar dat ik ook echt heel erg twijfel over of die verschillen tussen ons te overbruggen zijn, of ik ooit echt ontspannen in de relatie kan staan (deed ik al heel lang niet meer, en nu is dat allemaal alleen nog maar moeilijker geworden natuurlijk).

SkiHappy, zoals jij je man beschrijft, dat ben ik. Maar in mijn geval ben ik dus niet vreemd gegaan, maar hij. Okee, dat was nadat hij hij had aangegeven dat hij wilde scheiden. Ik voel me een beetje alsof ik dubbel gestraft wordt. Ik heb al die tijd heel erg mijn best gedaan voor de relatie (pas later bleek dat mijn methode de verkeerde was), en ben wel heel erg veel van mijn man blijven al die tijd.

Ik vind het ook heel moeilijk dat hij geen spijt heeft van truus. Hij voelt hij zich heel wel erg schuldig over hoe het allemaal gelopen is, en vindt het heel naar dat hij mij zoveel verdriet en pijn heeft bezorgd, maar spijt van truus, nee. Hij was namelijk in zijn hoofd al van mij gescheiden op dat moment. Dat we in de praktijk nog niet eens aan het feitelijke proces begonnen waren maakt voor zijn gevoel niet uit. Voor mij maakt dat wel degelijk verschil. En bovendien had ik hem al heel veel eerder, en ook verschillende malen, duidelijk gemaakt dat ik ondanks dat ik die scheiding niet wilde, erg bereid was mee te werken om alles soepel te laten verlopen, maar op 1 voorwaarde: geen ander voordat wij echt daadwerkelijk uit elkaar zouden zijn, zowel op papier als fysiek. En hij heeft zich daar niets van aangetrokken.

Ik snap dat het voor hem ook een moeilijke tijd was. Maar ik vind het zo respectloos. Voel me zo 'ingeruild' voor een jonger en beter exemplaar. Bah.

Hij weet hoe ik me voel, maar denkt/vindt dat hij me daar niet in kan troosten omdat hij de veroorzaker is van de pijn en het verdriet...

Hopelijk komen we hier dmv relatietherapie uit. Want het is voor mij een enorme hoop ballast, waar ik moeilijk overheen kan stappen...

Skyhappy,

Ik volg je kronkels. Maar als iemand vreemd gaat maar niet de intensie heeft om met die persoon iets blijvends te willen bereiken, dan kan een ieder die daarbij betrokken is gaan puin rapen. Dat is in mijn ogen niet zwart wit maar een constatering.
Ik zeg niets over het karakter van die persoon. Je schrijft dat je een hele lieve man hebt. Dat geloof ik zonder meer. Klopt het dat hij je wilde sparen voor de emoties in hem?
Vaak is de truus iemand die de vreemdganger zo goed begrijpt. Juist omdat zij hem zo goed begrijpt, kan hij zonder remming zijn emoties delen. Zo spaart hij zijn vrouw.

Toevoging

Met vrouw sparen bedoelde ik het niet hoeven vertellen dat ze je niet gelukkig maakt.

Pennestreek,

Van begin tot de laatste alinea dacht ik dat jullie besloten hadden toch te gaan scheiden. De laatste alinea spreekt dit tegen. Aan jullie nu in therapie om op een goede manier uit elkaar te gaan of is er zicht op herstel?

Flanagan

Dan zou ik niet meeschrijven in een draadje 'Verder na vreemdgaan' .

Nee, man heeft aangegeven toch te willen kijken of we samen verder kunnen. We zijn allebei erg veraanderd in de afgelopen periode en hebben veel geleerd over onszelf, elkaar en onze relatie, en over de wisselwerking tussen ons. We hebben redelijk in beeld wat er mis ging, waar het scheef zat. We hopen dat we met die kennis een kans maken op een succesvolle doorstart.

Maar zoals ik al schreef hebben we wel heel veel hobbels te nemen...