Verder na ontrouw deel 2

GitteNN

Lastig om naar je huisarts te stappen voor een doorverwijzing.
Ik zou niet weten of dat bij mij vergoed zou worden vanuit de zorgverzekering.
Toch nog maar eens kijken want zelf kan ik echt niet per gesprek minimaal 75,- gaan betalen.

Dank voor je antwoord!

Uptown , basis

Uptown, veel mensen weten niet dat psychologische zorg tot de basis verzekering hoort. Eenvoudige en gespecialiseerde zorg. Vraag om een doorverwijzing, dat lijkt moeilijk, maar geloof me de huisarts doet de hele dag niets anders. Je loopt vast door heftige gebeurtenissen in je leven en daar zoek je hulp voor. Schaam je niet, je mag ook precies vertellen hoe en wat, ook dat vind een huisarts heel gewoon. Wees niet bang voor het oordeel, want er komt geen oordeel. Daar gaat de huisarts niet over. Huisarts zal wel vragen of je al weet bij wie je die gesprekken wil, dan wordt de verwijzing direct naar die persoon doorgezet. Verdiep je even in bij wie je denkt te willen gaan praten.

GiteNN, the Work!

Ik heb twintig jaar heel intensief en met zorgvuldige integriteit The Work gedaan. Ik denk dat ik duizenden worksheets heb waarin ik mijn eigen meningen deconstrueer om naar mijn eigen rol te kijken. Het kan van grote waarde zijn. Maar het heeft mij ook jarenlang gevangen gehouden in een toxische relatie omdat ik het daardoor veel te veel bij mij zelf zocht en met alle goede wil wel weer door kon gaan.
Het ging dan zo:
X moet mij niet manipuleren. Waar: ja Echt zeker waar: ja. Met die gedachte: verdriet kwaadheid weg willen. Zonder die gedachte: vrij, opgelucht mijzelf. Zijn er stressvrije redenen om die gedachte vast te houden? Nee. Zijn er reden om hem los te laten? vrij, opgelucht mijzelf. Omkering: a. X moet mij manipuleren b. Ik moet X niet manipuleren c. ik moet mijzelf niet manipuleren etc.

En dan was ik blij want ik had weer een breaktrough en ja het lag toch ook erg aan mij en hoe ik er stond etc. Maar de manipulatie ging door. Later bleek dat partner een persoonlijkheidsstoornis had waarbij manipulatie tot een van standaard gedragingen behoorde. En ik had het allemaal verdragen met behulp van the Work.

tot ik ging voelen: maar hier klopt iets niet. Ik moet niet zo heilig willen zijn. Ik ben boos hierom en wil weg.

Voor mij, die was opgegroeid bij ouders met eenzelfde persoonlijkheidsstoornis was The Work weer een nieuwe, ongezonde manier om mij zelf weg te zetten en niet voor mijzelf te kiezen.

Het is soms een mooi instrument. Maar pas op.

Pfoeh Marina

Ik werd getriggerd door dit zinnetje: 'Maar het heeft mij ook jarenlang gevangen gehouden in een toxische relatie omdat ik het daardoor veel te veel bij mij zelf zocht en met alle goede wil wel weer door kon gaan.'

Die komt binnen.
Pas als je echt afstand neemt, en dan ook ECHT, kun je zien en voelen wat je eigen rol is geweest en wat die van de ander. Veel (niet alle) vrouwen zijn geneigd om omwille van de liefde teveel te geven. Veel geven in een gezonde relatie zonder angst voor de afwijzing van de ander, is gezond. Veel geven uit angst afgewezen te worden (bewust of onbewust) is 'toxisch'. Kiezen voor jezelf hoeft niet hetzelfde te zijn als een keuze tegen de relatie. Maar jezelf terugvinden binnen een relatie waaruit het evenwicht weg is, is heel, heel moeilijk en vraagt om vergaand zelfinzicht van beiden.
Wie te maken heeft met een vreemdganger die spijt heeft, kan een heleboel goede bedoelingen en oprechte liefde tegenkomen, maar dat is nog geen zelfinzicht. Ik durf zelfs te stellen: mensen die zichzelf echt goed kennen en hun rol in de relatiedynamiek begrijpen en beheersen, gaan niet vreemd

Op Facebook

kwam vanmorgen een tekst langs van Caroline Franssen. Zij schrijft wel vaker iets waar je even bij moet nadenken.

Vergeven is vaak de zoveelste manier om je met de ander bezig te houden in plaats van met jezelf

Nou....

Ik krijg juist vaak het gevoel dat op dit forum veel mensen zich volop met zichzelf bezighouden, in de zin van dat zij zich opwerpen als oplossers - ook van dingen waarvan ze niet de veroorzaker zijn. Ook in dit draadje.

Vergeven is mooi. Loslaten soms verstandiger. En dan niet om vervolgens te lijden in stilte jezelf te ontrafelen op eventuele weeffoutjes, maar om de verantwoordelijkheid te laten waar hij hoort: bij de ander.

Moederziel

je schrijft "Pas als je echt afstand neemt, en dan ook ECHT, kun je zien en voelen wat je eigen rol is geweest en wat die van de ander. " Nou dat weet ik niet. Als je allebei bereid bent te groeien en te werken in een situatie die niet gezond was, denk ik wel dat je er uit zou kunnen komen.

Wat ik vaak zie gebeuren is dat (veelal niet altijd) vrouwen, bij scheef groei heel hard aan zichzelf gaan werken. Nog harder dan voorheen. Terwijl de ander het wel best vindt.

Je schrijft: "Veel (niet alle) vrouwen zijn geneigd om omwille van de liefde teveel te geven. Veel geven in een gezonde relatie zonder angst voor de afwijzing van de ander, is gezond. Veel geven uit angst afgewezen te worden (bewust of onbewust) is 'toxisch'. "

Ja precies dat zie ik ook gebeuren (en heb ik zelf ook gedaan vanuit een heel oud patroon uit mijn opvoeding). Dan gaan bijvoorbeeld partners van bindingangstige personen het boek 'Liefdesbang" kopen, zichzelf afwijzingsangstig verklaren en daar heel hard aan werken. Terwijl de ander gewoon doorgaat met het toxische gedrag.

Dat zie ik als valkuil aan werken aan jezelf.

Vergeven (Alison)

Nou ik ga er eigenlijk vanuit dat vergeven sowieso niet kan. Althans de ander vergeven. Je kan alleen jezelf vergeven: dat je gedacht heb dat het gedrag van de ander iets over jou zei. Dat je minderwaardig bent bijvoorbeeld.

Doenja

Ik wist niet dat het bij basiszorg zat. Ik heb sowieso een hoog eigen risico dus dat moet dan eerst op

En toch - vergeven

is voor mij wel noodzakelijk om zelf verder te kunnen merk ik. En ik denk dat dat net zo goed zou gelden als we uit elkaar waren gegaan. Ik blijf anders hangen in boosheid, en dat is misschien wel leuk als bron van energie, maar helpt mij niet verder in mijn proces, boosheid blokkeert en zorgt ervoor dat je in cirkeltjes rond blijft draaien en ook je eigen aandeel niet kunt zien.

Ik begrijp waarom de dingen bij ons zijn gelopen zoals ze zijn gelopen, dat helpt mij wel bij het vergeven van man. Ook al vind ik nog steeds dat hij het allemaal, zacht uitgedrukt, onhandig heeft aangepakt, en dat hij kortzichtig en onnadenkend en egocentrisch bezig was. Maar goed, ik heb zelf natuurlijk ook de nodige fouten gemaakt, en ik hoop dat man mij die kan vergeven.
Allebei hebben we namelijk die fouten niet gemaakt met de intentie om elkaar (of in mijn geval de kinderen) pijn te doen. Dat geldt denk ik voor de meeste mensen en situaties in dit draadje.

Ik ben het ook niet eens met Marina en Alison. Ik vind niet dat vergeven vooral bezig zijn met de ander is. En ik vind ook niet dat je alleen jezelf kunt vergeven. Ik denk juist dat de ander vergeven ruimte geeft om je te kunnen verplaatsen in de ander, en van daaruit kun je begrijpen hoe je eigen gedrag van invloed is (geweest) op de situatie. En pas dan kun je gaan werken aan verandering. Dat kan dan wel weer alleen bij jezelf trouwens. Maar vaak verandert 'de ander' dan vanzelf mee.

Overigens blijft het - ondanks dat ik hem heb kunnen vergeven - soms heel moeilijk. Dit weekend weer een enorm heftige dip gehad. In eerste instantie ging man er met gestrekt been in. Was niet geinteresseerd in mijn kant van het verhaal. Ik ging er zelfs al helemaal vanuit dat dit dan toch definitief einde verhaal was. En ik was niet van plan om, zoals vroeger, dan als eerste excuses aan te gaan bieden of het gesprek weer aan te gaan. Dan maar niet. En warempel, na een tijdje kwam hij bij me om te vragen wat er nou eigenlijk bij mij gebeurd was, hoe het kwam dat ik zo heftig reageerde. Dat voelde echt enorm goed. We gaan nog steeds de goede kant op. Met af en toe een terugval, maar als we die kunnen blijven zien voor wat het is, een tijdelijke terugval, blijven we op de goede weg.

Uptown

Is het een idee om het traject 'coach' te starten, dus doorverwijzing via huisarts en zoeken naar een goede coach, maar pas volgend jaar daadwerkelijk te starten? Dan kun je je eigen risico voor 2018 nog aanpassen. En bovendien, als je dat hele eigen risico al aan het begin van het jaar opmaakt, is de drempel om later in het jaar zorg (voor wat dan ook) aan te vragen misschien lager.

Pennestreek

Die terugvallen zijn herkenbaar hoor en zijn ook onderdeel van het proces. Dat gaat met bergen en dalen. Fijn dat het in ieder geval goed gaat en jullie praten! Hier merk ik dat ook. Meer openheid naar elkaar over gevoelens.

Door meer inzicht in "de oorzaak" van het overspel te krijgen wordt de last die je meedraagt ook minder. Tenminste dat is bij mij zo. Nu we weten waar het bij man mis ging, dat dit los staat van mij of onze relatie (want die was echt wel goed) maar dat het bij hem vanbinnen even mis ging dat geeft meer rust. Neemt twijfels weg...

Ow dat is ook nog een idee, dat ik het bij stel en dan volgend jaar er gebruik van ga maken!
Maar moet je dan dus echt vragen om een coach(traject?). Of bij je huisarts aangeven dat je graag met iemand wilt praten over wat heftige gebeurtenissen. Ik ben zelf tegenover huisarts ook terughoudend. Heb er toch moeite mee als sommige mensen teveel van me weten met een onbekende coach/psycholoog/therapeut zou dat anders zijn.

Bedankt voor het meedenken!

hoeft niet

Je hoeft er niet bang voor te zijn, maar je kunt dat niet onzichtbaar doen, tenzij je het zelf gaat betalen.
Maar waar je een verwijzing voor nodig hebt moet in elk geval wel zodanig gespecialiseerd zijn dat je niet voor zwetende oksels bij een relatietherapeut terecht komt of met relatieproblemen bij een uroloog (bij wijze van).
Daarnaast vraagt de coach hoogstwaarschijnlijk ook (als dat niet automatisch gebeurt, dus laat je voorlichten)of de huisarts een verslag mag krijgen.
Er komt in elk geval een eindverslag, omdat je verwijzing daarmee beeindigt of juist door mag blijven lopen.
Laat je gewoon voorlichten, maar nog beter: vertrouw je huisarts, of vertel die eerlijk waar je moeilijkheid in de openheid zit.

Pennestreek

Je schrijft: 'En toch - vergeven is voor mij wel noodzakelijk om zelf verder te kunnen merk ik. En ik denk dat dat net zo goed zou gelden als we uit elkaar waren gegaan. Ik blijf anders hangen in boosheid, en dat is misschien wel leuk als bron van energie, maar helpt mij niet verder in mijn proces, boosheid blokkeert en zorgt ervoor dat je in cirkeltjes rond blijft draaien en ook je eigen aandeel niet kunt zien.'

Mijn ervaring is een andere. De boosheid heeft het uiteindelijk mogelijk gemaakt om juist uit het kringetje, uit de wurggreep, uit de vervlechting te raken. En juist dát was nodig om op afstand te kunnen zien hoe de relatie nou ècht was. Oneerlijk en uit evenwicht. En hoe een bedonderde partner ook zijn best doet om een deel van die verantwoordelijkheid over te nemen ('je eigen aandeel zien'), het is onterecht. Bedrog is bedrog. Daar heeft de bedrogene geen enkel aandeel in gehad. Laat je niets anders wijsmaken.

Boosheid

Onderdanigheid zorgt in mijn ogen dat je je veel te veel blijft focussen op jouw aandeel. Als je je vuist maakt, je grens aangeeft, dan blijf je gericht op dat iemand je dit nooit meer mag aandoen. Daarnaast zorgt het voor een sterker gevoel dan het verdriet, waardoor je veel scherper ziet dan wanneer je gelaten bent.
Zeg ik dat je dan maar niets, scheldend en schreeuwend, chagrijnig moet rondlopen? Nee, het omhelst zoveel meer dan dat primaire waar mensen meestal aan denken. Het hoeft heel niet negatief of verbitterd te zijn. Het kan zelfs kracht geven om te vechten.

Ligt bij ons toch iets anders denk ik

Omdat we al zo ongeveer gescheiden waren, en man bovendien voor het grootste deel van de tijd elders woonde, lag het in ons geval toch iets anders. Het voelde in ieder geval voor man niet als vreemdgaan. Hij was al weg uit de relatie. Ik nog niet.

Dat neemt niet weg dat hij, zoals ik al eerder schreef, nooit de bedoeling heeft gehad om mij pijn te doen. En hij heeft dus oprecht spijt van wat hij heeft aangericht bij mij. Dat is voor mij heel belangrijk. En nee, ik heb in het bedrog zelf geen aandeel gehad, sterker nog, ik heb meermalen bij hem aangegeven dat dat voor mij onacceptabel was en dat het voor mij heel erg moeilijk zou worden de scheiding 'in harmonie' te regelen als er een derde in het spel zou zijn. Daarom neem ik daarvoor geen enkele verantwoordelijkheid. Wel zie ik mijn aandeel in het scheefgroeien van onze relatie. En dat heeft niets met schuld op me nemen te maken, zeker niet nu man ook goed inziet wat zijn bijdrage daaraan is geweest.

Ik snap dat het in jullie geval anders is, moederziel. Dat jij je echt los moet maken en dat daarbij boosheid veel bruikbaarder is dan vergeven. En je hebt alles in gradaties he. Mijn man heeft de kinderen (en mij) niet zo op alle mogelijke vlakken in de steek gelaten als jouw man heeft gedaan. Dat zou ik ook niet te verteren vinden.

Bobbie, ik ben toch niet direct onderdanig, als ik mijn aandeel in het geheel zie en daar verantwoordelijkheid voor neem? En ik focus niet alleen op mijn aandeel, ik ben juist ook heel erg bezig met bespreken met man wat hij kan doen om de relatie te verbeteren, waar ik last van heb, wat ik nodig heb. Naast dat ik mijn eigen gedrag probeer te veranderen. En ja, boosheid kan helpen, kan de energie geven om te vechten. Dat heb ik in het begin ook zo gevoeld. En het gaf me ook de kracht om vol te houden, want ik vond dat de kinderen en ik recht hadden op een eerlijke kans, en ik wilde vol blijven houden tot ik echt zeker wist dat die eerlijke kans niet meer zou komen.
Maar nu wil ik niet meer vechten, dat hoeft ook niet. Hoogstens samen vechten voor onze relatie, maar daar zit geen boosheid achter, alleen het verlangen om het samen goed/beter te hebben/krijgen.

Ja, begrijpelijk, Pennestreek

Ik volg goed wat je schrijft. Zolang je heel goed voelt dat je onrecht is aangedaan en dat je man dat niet had mogen doen. Oprechte spijt van hem past daarbij. Vergeven van jou ook. En mildheid naar elkaar.

En dan nog even over mij.... Ik heb de boosheid nooit zo gevoeld, in al die anderhalf jaar niet. Tot nu. Tot ik nu voldoende op afstand sta om te zien wie hij in werkelijkheid is: een bedrieger die in zijn eigen fantasie leeft. Dat dit ten koste gaat van zijn kinderen en mij, de vrouw die hij beschouwde als de grote liefde in zijn leven, is voor hem niet meer van belang. Dat is verbijsterend en bikkelhard, maar ook een wijze les voor mij. Uiteindelijk weet dus blijkbaar niet iedereen wat de waarde van houden-van is.

Embrace your shit

Pennestreek, wat goed om te lezen allemaal!

Al een paar dagen denk ik er over om te posten maar dan zou ik slechts in herhaling vallen over het thema.
Maar nu toch echt even.
Van een vlaamse vriendin (die, als 1 van de velen met ons, een zelfde verhaal heeft) kreeg ik de tip over het volgende filmpje.

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/10/03/bieke-ilegems---ik-heb-3-jaar-gezwegen-over-overspel-erik--maar-/

Citaat uit het boek in het filmpje:

"Want fuck it; alle taboes ten spijt: Zelfs bedrog krijgt grote liefde niet zomaar klein. Daar vechten we keihard voor. Daar willen we in geloven, daar móeten we in geloven.
Dus zetten we een beetje bibberend, maar vastberaden onze maskers af, zodat we elkaar recht in de ogen kunnen kijken.
Omdat kwetsbaarheid ook een kracht kan zijn."

PS.:

"..die, als 1 van de velen met ons, een zelfde verhaal heeft..."

Geen 1 verhaal is hetzelfde, dat realiseer ik mij ook, maar het gaat om een "Verder na ontrouw" verhaal ;-)

Verder na ontrouw deel 2

Nu man naar psycholoog gaat is er meer duidelijkheid. Begin dit jaar zat man tegen burn out aan en heeft meerdere keuzes gemaakt die hij, in normale staat, nooit zou hebben gedaan. Psycholoog geeft aan dat dit vaak gebeurd. Dat mensen doordat zij zich zo anders voelen, zo slecht voelen, ze zichzelf ook heel anders kunnen gaan gedragen. Het verliefd worden op een ander was hier een deel van. En man geeft aan het ook zo vreemd te vinden dat hij verliefd werd maar zoveel van mij houdt en het dus ook niet begreep. Waar kwam dat gevoel vandaan? Psycholoog geeft aan dat dit dus vaak gebeurt bij mensen in die toestand. Dat dingen zoals verliefdheid ze overkomen, ze zoeken er niet naar.

Het is een verklaring van het gedrag. Het verklaard zijn onstabiele houding die periode. Het geeft enerzijds rust dit te weten. Dat het dus niet zo bewust was allemaal. Anderzijds doet het niet minder zeer. Dat zei psycholoog ook tegen man: het gevoel wat je iemand hierdoor aandoet blijft hetzelfde. Het is en blijft ontrouw. En dat doet iets met je.

We gaan er wel komen. Mijn gevoel ligt een beetje overhoop door alles. Het is lastig om te zeggen: ow dus je deed het niet bewust, je kon er niets aan doen, het is goed. Want het heeft me echt enorm zeer gedaan. En op dat moment vond ik het een bewuste actie. Hoe in de knoop hij blijkbaar ook zat. We gaan zien hoe dit verder gaat verlopen.

sorry dat ik zo egoistisch ben

ik heb al lang niet meer gereageerd hier. ook omdat ik vaak lees vanaf mijn telefoon. daar vind ik typen erg lastig op. denk dan ik reageer later wel....maar zit wat minder op m'n computer of heb dan een hele goede vibe en wil even niet in mijn wespennest roeren.

t gaat allemaal redelijk goed. vallen en opstaan en de tijd dat ik na de val op de grond lig is niet lang. kan niet anders zeggen dan dat ik een man heb die heel hard vecht en werkt ervoor.

toch word ik iedere iedere iedere dag wakker met het rot-gevoel. ik was niet de enige echte ware. dat is wat voor MIJ (!!!) essentieel is aan een huwelijk/relatie zoals de onze.

wat moet ik er toch mee doen. het feit is en blijft dat dit is gebeurd.

en als ik dan denk aan Anne Faber, aan haar familie en vrienden denk ik WAAR heb ik het in godsnaam over. dit staat TOTAAL niet in verhouding. waar ZEUR ik over. laat gaan laat gaan. en terwijl ik dit alles typ zakt het kut gevoel ook weg...maar het kruip ook zo weer in me.

hoe doen jullie dit. het vreet ook zoveel energie.

liefs GitteNN

Struisvogelen ;-)

Daar ben ik heel goed in. Mij vliegt het ook regelmatig aan. Man was al weg uit onze relatie, wat maakt nu dat hij wel wil blijven? Hoe bestendig is dat? Wil hij blijven omdat hij van mij houdt, of omdat hij scheiden teveel rompslomp vond/vindt? Wat als hij zich toch bedenkt? En daarnaast inderdaad beelden van hem en die andere vrouw. Heb ik de laatste week weer heel veel last van, zonder echt aanwijsbare oorzaak (dat zou het dan weer wat verklaarbaar maken, en daardoor zou ik er vertrouwen in hebben dat het weer zakt. Nu ik niet weet waar het vandaan komt maak ik me ook nog zorgen over dat ik het niet weer kwijt kan raken...). Kortom, het is vaak heel erg aanwezig.
Maar... ik weet dat erbij stilstaan en mijn leven erdoor laten bepalen niet is wat ik wil. Ik wil genieten van het nu, en ik wil door, vooruit, niet achteruit. Neemt niet weg dat ik het ook af en toe bespreek met man. Lang niet altijd, want dan zouden we blijven hangen in dat negatieve, maar zo af en toe heb ik behoefte aan mijn hart luchten, en ook aan bevestiging dat we het goed hebben en dat hij dat ook zo ziet.

Mijn advies aan jou zou zijn, zoek afleiding. Realiseer je dat jullie al een eind gekomen zijn/jij al een eind gekomen bent als je het vergelijkt met een half jaar geleden. Koester dat, wees er blij mee en trots op. En het gaat nog steeds met kleine stapjes beter. En verder: kun je ook bedenken wat je nodig hebt om dat gevoel, die gedachten kwijt te raken? Kan je man daarin helpen, of zit het meer in jou? En kun je dit misschien ook aankaarten bij je therapeut (je bezoekt toch iemand, of vergis ik me?).
En hoe dan ook, zoals met alles slijt uiteindelijk ook dit. Het wordt vanzelf minder, als jij er minder aandacht aan geeft.

En nog even voor Uptown

Fijn dat je blijkbaar iets meer rust ervaart doordat er een goede verklaring voor het gedrag van je man is. Ik snap dat de pijn er niet minder om is, maar voor mij zou het wel iets uitmaken denk ik in de zin dat ik er meer vertrouwen in zou hebben dat het in de basis wel goed zit tussen jullie en dat de kans dat het weer gebeurt niet groot is.

pennenstreek

je schrijft:

Maar... ik weet dat erbij stilstaan en mijn leven erdoor laten bepalen niet is wat ik wil. Ik wil genieten van het nu, en ik wil door, vooruit, niet achteruit. Neemt niet weg dat ik het ook af en toe bespreek met man. Lang niet altijd, want dan zouden we blijven hangen in dat negatieve, (MIJN REACTIE: HOE ZO BLIJVEN HANGEN IN HET NEGATIEVE?? JE BENT IETS AAN HET VERWERKEN IETS DAT IN HET VERLEDEN GEBEURDE MAAR WAT GROTE GEVOLGEN HEEFT VOOR JE VERTROUWEN EN VEILIG VOELEN. DAT IS IN HET HEDEN!! DAT IS WAAR JE MEE MOET DEALEN EN ALS JE ER MET MAN NIET UITKOMT EN BANG BLIJFT GAAT HET NIET WERKEN VRES IK) maar zo af en toe heb ik behoefte aan mijn hart luchten, en ook aan bevestiging dat we het goed hebben en dat hij dat ook zo ziet.

Mijn advies aan jou zou zijn, zoek afleiding.

VOOR MIJ NU IS AFLEIDING NU WEGLOPEN VAN WAT IK AAN MOET GAAN. NIET WILLEN DOORLEVEN. WANT STIEKEM BEN IK BANG VOOR DAT ENE ECHTE. DAT MAN NIET MEER DE WARE VOOR MIJ IS. DAAR BEN IK NA VELE THERAPEURTISCHE SESSIES ZELF ACHTER GEKOMEN. HOE IK DIT VORM GA GEVEN WET IK NOG NIET.

deze concluie komt weer bovendrijven. Dat hij niet meer de ware voor mij is. zonder dat verhaal wel. maar dat verhaal is er nu eenmaal. als ik daar overheen moet kijken verloochen ik mezelf. dus ja wat moet ik kiezen. het is wel de conclusie die na 2 jaar eruit komt. en nu?

Perfectie

Tja, ik zag mijn man met zijn ijzersterke principes ook als een toonbeeld van perfectie. Toch ook een afknapper toen bleek dat dat toonbeeld haperde.
Des te trotser ben ik op mijzelf dat ik een inschatting kan maken in waarde geven aan wat voor mij belangrijk is, waar ik voor moet vechten ( eigenwaarde en respect) en op welke slakken ik geen zout op moet gaan strooien.
Het huwelijk staat nooit stil, het leert je te gaan voor wat voor jou belangrijk is.