Verder na ontrouw deel 2

Ik snap jou niet

Je kunt niet bij iemand blijven die niet trouw is. Tsja. Volgens mij moet de vraag zijn of je van je man houdt. Daar draait het toch om?

Ik weet niet hoe oud je dochter is, maar ik vind het erg heftig dat je bij haar "polst' wat zij van een scheiding zou vinden. Daar mag je je kind helemaal niet mee belasten. Dat is tussen jou en je man.

Gitte, ook als je gaat scheiden blijft de pijn om het vreemdgaan, de vernedering, dat gaat ook dan niet weg. Het zal je dus in dat opzicht geen verlossing brengen. Ik wens het je echt niet toe. Scheiden is afschuwelijk.

Even praktisch..

Gitte, je wilt een flatje huren zodat de kinderen thuis kunnen blijvn wonen. Wil je dat de vader dan ook een eigen flat gaat huren? Dat zijn extra kosten die zwaar kunnen drukken op jullie budget.
Als je echt een nieuw leven wil, niet meer herinnerd wilt worden aan de pijn, dan is de goedkoopste oplossing toch twee woonplekken ipv drie. Dat betekent dat je kinderen zullen moeten hoppen.
Maak maar eens een rekensom, wees realistisch in de berekening en pas op dat je jezelf niet te rijk rekent.

Ps lees nog maar eens het draadje van moederziel. De vader huurde een flatje maar moest vanwege de kosten de flat weer opzeggen. Jij wilt een flat voor jou. Ik neem aan dat de vader ook een adres nodig heeft. Kunnen jullie dat ideale beeld op langere termijn wel betalen?

Scheiden geeft je wel de ruimte om later gelukkig te worden met een andere man. Maar als de zorg gedeeld wordt met vader, zal de pijnlijke herinnering blijven bestaan omdat je elkaar blijft zien en met elkaar praat over zaken die met de kinderen, het huis en financiën te maken hebben.

Zo ken ik iemand die dacht de vader helemaal uit haar leven te kunnen bannen. Zelfs de kinderen kregen andere achternamen om maar niet aan hem herinnerd te worden. Maar de vader heef jaren gevochten voor een omgangsregeling. Als je samen kinderen hebt, kom je niet van elkaar los. Die moeder was blind, te kunnen denken dat een scheiding gelijk stond aan het uitwissen van zijn bestaan..

net als iedereen

hier, nu en in het verleden, moet Gitte zelf haar beslissing nemen.
Betekent dat ik scheiden oke vindt, dat er niet gevochten moet worden?
Nee, ik heb de ervaring al achter de rug.
Het voordeel van scheiden vond ik dat ik er niets mee mee moest. Het hing in iets dat ik niet meer deelde.
Het nadeel is dat ik jaren na dato nog steeds alleen ben en alles zelf moet doen, niets kan delen.
Maar a la, in elk geval de kans op geluk heb gewonnen.

Scheiden hoeft geen hel te zijn, als de omstandigheden neutraal worden gehouden of zijn. Wij hadden geen ruzie, geen schulden, de kinderen waren ouder, 20+ en wij zien elkaar nog, ook buiten de kinderen om. Ik help hem, hij helpt mij. Het kan, niet elke scheiding is een hel, niet altijd meteen een ander in het spel, niet overal financiele ellende, niet overal beschadigde kinderen die hulpverlening nodig hebben of ouders die zichzelf martelen (waaronder wat ondergetekende ook heeft gedaan, maar in je eentje kan het niet).
Wat zover betreft scheiden.

Wat blijven betreft, dat gaat mij geen bal aan, ik trek niemand weg uit zijn relatie, maar heb ook nergens een oordeel over. Als er nog iets van liefde is dan zou ik het proberen. Niet geschoten is altijd mis. Als je twijfelt zou ik niet oversteken en dus nog blijven.
Als je kapot gaat kun je ook tijdelijk uit huis, misschien met betere begeleiding.

Waarom ik hier blijf lezen vroeg je, omdat het je pijnlijk leek.
Dat is het ook, maar dan vooral als je mening afgeserveerd wordt als te negatief gezien en het lijkt of je jezelf moet verdedigen. Het gebeurt, maar niet volledig in openheid. Ik weet niet wat ik erger vind.

Ik ben zo ongeveer 5 jaar verder en heb de hel al in mijn huwelijk gehad. Nu ben ik in niemandsland Ik verwerk (daar is dit ook goed voor) en als ik maar 1 iemand een soortgelijke ellende kan besparen (en nee dat is niet per definitie door scheiden, wel door eigenwaarde én erkenning te geven, te laten weten dat ze gehoord worden), dan ben ik daar blij om.

Ik begrijp je heel goed Gitte

Die pijn blijft binnen de relatie. Je kan zielsveel van iemand houden maar als je steeds herinnerd wordt aan het verraad, blijft de pijn in stand, wordt de wond steeds opengebroken. Nu heb ik meer gelegenheid om te helen.
Maar ik heb ook makkelijk praten want ik had geen kinderen met deze man. (wel verder heel moeilijke omstandigheden om op te breken) Dan had ik het misschien wel veel langer blijven proberen. Een helse situatie voor ieder die bedrogen is. Mijn hart huilt als ik jullie verhalen lees. sterkte!

Ik vraag me ook af Bobbie

waarom je hier blijft schrijven.
Het lijkt me idd ook heel pijnlijk en het opnieuw openrijten van alles. Want je blijft op die manier in de stinkende pot roeren die in jouw geval niet meer te fixen is. En dat bedoel ik dus helemaal niet kwetsend maar echt omdat ik het niet begrijp.

Je geeft vaak heel overtuigende meningen maar wie de moeite doet om al je berichten terug te lezen, kan zien dat het soms heel tegenstrijdig is. Het ene moment doe je het overkomen alsof je huwelijk goed was en je de ontrouw niet pikte en je daarom de moedigste beslissing ooit hebt genomen en bent weggegaan.
Maar op een ander moment schrijf je in post 275
"Het is persoonlijk. Na jaren in een huwelijk gezeten te hebben wat niet goed was, waarin ik niet geliefd was, besloot ik te gaan.
En dat was voor mij het sterkste dat ik ooit heb gedaan.
Niet blijven voor een ander, maar kiezen voor mezelf.
Niet uit egoïsme maar omdat ik er aan onderdoor ging.
En echt, ik ben nog veel langer gebleven dan veel mensen.
14 jaar nadat ik zeker wist dat het niet mogelijk was en toen was ik al 11 jaar getrouwd en had al 14 jaar een relatie."

Ik heb het je denk ik al eerder geschreven. IEDEREEN zou dan weggaan.
Maar bij Gitte lees ik eigenlijk een heel ander verhaal. En natuurlijk moet zij haar eigen beslissingen nemen en kunnen wij enkel onze mening geven. Maar elk van ons weet hoe beïnvloedbaar we zijn als we in deze rollercoaster zitten. Ik heb het gevoel dat Gitte jou nu een beetje ziet als haar grote voorbeeld: "Bobbie, ik ga jou achterna".
Met dat verschil dat zij wel een man heeft die met haar verder wil, die zoooo bang is dat ze zou weggaan, die mee met haar in therapie gaat en aan zichzelf werkt. Dit alles haal ik tenminste uit Gitte's schrijven hier.

Als ik het voor mezelf bekijk. Ik was niet gebaat bij commentaren die me vertelden hoe slecht het allemaal was. Ik was het meest gebaat bij mensen die me een spiegel voorhielden en me niet met hun eigen sterkte probeerden te overtuigen.

Als ik mijn commentaar herlees vind ik hem best aanvallend en eigenlijk is het zo niet bedoeld. Eerder een waarschuwing hoe iets iemand in een bepaalde richting kan duwen.

En Gitte....
Als je 100% zeker bent dat je niet meer in deze relatie wil blijven, dan moet je gewoon gaan. Je kinderen kunnen en mogen je daar geen raad in geven. En voor de kinderen in een relatie blijven waar je niet gelukkig in bent heeft ook geen zin. Dan moet je weg.
Maar ergens blijk ik het gevoel hebben dat je helemaal niet weg wil. Wat je hoopt door van hem weg te gaan is dat de pijn van het bedrog zal weggaan. Helaas... zo zal het niet werken.
Dat klinkt misschien hard maar zo is het. Je draagt dit mee tot het eind van je dagen. Aan jou hoe je er de rest van je leven wenst mee op te gaan. Die beslissing ligt alleen bij jou en bij niemand anders.
Anderen hebben je het hier al ooit gezegd... ga eens een weekje weg... alleen... tijd om te denken, te overwegen.
Ik heb het toen "het" uitkwam gedaan, een weekje vakantie met een vriendin... veel gepraat, veel geweend maar op vele vlakken verhelderend.

Maete

Ik blijf niet echt in de pot roeren want die pot is er niet meer :-)
Dat stuk doet geen letterlijke pijn meer. Het lijkt misschien tegenstrijdig maar dat is het niet. Ik wil mijn verhaal niet online hebben. Daarom her en der wat flarden en aangepast.
Mijn huwelijk leek goed, maar was het niet, eenzijdig. De waarheid kwam na jaren pas boven tafel en toen heeft het me nog jaren gekost te vechten en te gaan.
Blijft het een gevoelige plek? Ik denk van wel, maar daar maak ik me geen zorgen om. De anderen die dit meemaakten schrijven hier ook terwijl ze regelmatig nog last hebben van het gebeuren en daar is het nog verser van dan bij mij.

Ik ben oprecht geen voorstander van scheiden.
Ik wil er alleen geen oordelen over, niet over mij, niet over een ander. Mensen maken een keuze en welke kant die opvalt, dat moet je denk ik respecteren. Dat mis ik soms richting mij.

gitte

Volgens mij haat jij niet zozeer je man en/of Truus, maar vooral jezelf. En volgens mij kun jij ontzettend veel leren en veel gelukkiger worden als je hier wel met je man uit kunt komen, als je wel deze hele misschien lange weg gaat met hem. Scheiden lucht misschien ergens op, maar volgens mij word jij daar niet gelukkiger van. Ik hoop dat je deze post niet aanmatigend vindt, hij is echt goed bedoeld en mocht je het totale onzin vinden negeer 't dan vooral.

Knor

Wie ben jij. Voor m'n gevoel kom je "uit de licht van el" of was je hier al eerder?

GitteNN off topic

Ik weet niet precies wat je bedoelt met "uit de licht van el", maar wees je ervan bewust dat OO een openbaar forum is en talloze mensen mee (kunnen)lezen, ook met jouw verhaal, ook al reageren ze nooit. Of stuiten ze per toeval op dit draadje op een rustige zaterdagavond.
Dit draadje mag heel intiem lijken maar dat is het dus niet

You lost me

Gitte gaat het wel goed met je? Ik begrijp je laatste post echt niet.

laatste post:

Ze is niet mesjokke :-), ik denk dat de auto-correct er iets van gemaakt heeft en dat er moet staan: kom je uit de lucht vallen. maw: de hele tijd niet gezien en nu meepraten. Zoiets?

uit de licht van el :)

Wat Alkes zegt klopt, ik lees mee op OO maar reageer niet zo vaak. Dit draadje volg ik omdat het me raakt. En mijn post was een beetje in een opwelling. Ik denk echt dat als jij dit samen met je man kunt overwinnen het niet alleen helend is voor jullie relatie maar ook vooral voor jouzelf.

Emotie

Moederziel denkt ook niet dat Gitte 'mesjokke'is, maar maakt zich oprecht zorgen :-)
Ik had ook al vaker gemerkt dat Gitte vanuit een bepaalde emotie vrij snel op de knop 'versturen' klikt zonder het bericht nog even te checken. Dat is Gitte's emotie.
Het schiet heen en weer.

Ik zou haar zo graag mentale stabiliteit toewensen, voor welke keuze dan ook.

Smiley offtopic

Er stond een smiley achter mesjokke.

Ik wens die stabiliteit aan ons allemaal, denk dat ieders wip wel eens wipt, dat is menselijk en geeft niks. Ze heeft tijd nodig, en dan nog zal het wel eens wiebelen.

Tijd is in dit geval je vriend

Ik denk ook dat je vanuit de emotie van het moment heel stellig kunt zijn. En dat je er op een ander moment toch anders tegenaan kijkt. Man en ik gebruiken het nu als onderling grapje, maar mijn oneliner in onze gesprekken was heel vaak 'scheiden kan altijd nog'. En ik denk dat dat voor jou ook opgaat. Je hoeft nu nog geen beslissing te nemen. Ook al vind je misschien zelf, of je omgeving (?) dat je nu wel eens een keer een knoop door moet hakken, dat is niet zo. Er staat geen termijn voor. En je bent je kinderen, jezelf en je man verplicht om die beslissing rustig en weloverwogen te nemen, en niet vanuit de emotie van een bepaald moment. Geef het tijd. Nog meer tijd. Zoals velen hierboven ook al schreven, je houdt van je man en hij van jou, hij is bereid te werken voor jullie relatie, wil in therapie, dat is al heel veel. Dus geef je gezin die kans.

En als je nu toch al heel zeker weet dat je wilt scheiden, is blijven totaal zinloos. Ook al noem je het bij elkaar blijven voor de kinderen, die doe je echt geen plezier met twee ouders die in een verziekte relatie bij elkaar blijven. Dat kan alleen, denk ik, als je uit elkaar gegroeid bent en in een soort broer/zus relatie zit en het beiden niet erg vindt je leven 'on hold' te zetten. Maar dat gaat niet als er zoveel emoties bij zitten, liefde, boosheid, gekwetstheid en verraad, dat zorgt naar mijn idee onherroepelijk voor grote problemen en ruzies. Dus dan zou ik zeggen: ga nu. Voor je elkaar echt de hersens inslaat en een vechtscheiding begint.

Maar ik denk net als Maete2 dat je eigenlijk helemaal niet weg wil. Ik schreef het al eerder, weggaan maakt niet dat de pijn verdwijnt, dat zorgt alleen maar voor extra pijn. Denk dus heel goed na. En om dat te doen kan het helpen om even weg te gaan. Alleen, of met een goede vriendin of zus. En ik hoop dat je voor jezelf op zoek gaat een of andere vorm van therapie of coaching. Want dat helpt jou sterker en vooral stabieler te worden, en dat gun ik je van harte, dat je niet meer zo de speelbal bent van je eigen emoties.

Jij bent de moeite waard om voor te vechten, je gezin en je relatie zijn dat ook. Ik ervaar nu dat onze relatie sterker aan het worden is, we hebben elkaar meer te bieden dan voorheen. Ik voel me, hoe raar dat ook klinkt, veiliger nu dan vroeger. Ook al realiseer ik me dat we geen garanties hebben, en ook al zal de pijn nooit meer verdwijnen.

Mooi Pennestreek

"Ik voel me, hoe raar dat ook klinkt, veiliger nu dan vroeger. Ook al realiseer ik me dat we geen garanties hebben",

Het is een bepaalde naïviteit die we hiermee kwijt zijn geraakt.
Dat kan je beangstigen maar het is naar mijn mening een verrijking van het leven.
Dat is ook wat een crisis kan veroorzaken.
Tenmiste; ik spreek nu voor mezelf

OE, dat ben ik met je eens

In mijn eigen draadjes destijds heb ik het ook al eens gezegd, maar zelfs toen ik er nog middenin zat en vreselijk worstelde, kon ik toch al zien en merken dat ik er door groeide, me meer ontwikkelde, zekerder werd van mezelf, minder afhankelijk van man. Ja, dat is een verrijking.
En nu het erop lijkt dat we elkaar weer aan het vinden zijn is het een verrijking van onze relatie dat we veel meer met elkaar bespreken en veel meer durven te zeggen en bespreken.

Gitte, als je geluk hebt en er allebei voor wil knokken hoeft vreemdgaan niet het einde van de relatie te zijn. Je kunt er als je ervoor openstaat allebei van leren. Ja, je man heeft een grote fout gemaakt en je vreselijk gekwetst. Maar als je kunt zien dat dát niet de bedoeling van het vreemdgaan was voel je je misschien minder verraden. Mij helpt het om te bedenken dat man op dat moment ontzettend egoïstisch bezig was, en dat hij verschrikkelijk stom is geweest, maar dat het nooit zijn bedoeling is geweest om mij zoveel pijn te doen. Ik heb het gevoel dat jij er wel zo naar kijkt, dat het een bewuste actie van je man was op jou pijn te doen. Maar zo zit het over het algemeen niet. Het was een zwakte, en wij hebben allemaal onze zwakke kanten en momenten. We zijn nu eenmaal allemaal mensen. En nee, dat is geen excuus, maar ik gun je zo dat je pijn wat minder wordt. Ik hoop dat ik je met mijn visie daarbij een beetje kan helpen.

Iets anders

Ik zie iedereen hier vechten met haar pijn en kwaadheid. En ik ken het zelf meer dan goed en begrijp elk standpunt (blijven/weggaan). Maar ik wil jullie toch het volgende verhaal niet onthouden. Het is best vaag maar ik ken mensen die het geholpen heeft. Wellicht zou het hier iemand kunnen helpen.
De man van een vriendin van mij was vreemdgegaan. Net zoals jullie en ik nu, was ze tijdenlang verdrietig, voelde zich aangeschoten wild. Ze vocht om het te vergeten, maar de pijn kwam steeds terug en de kwaadheid ook. Ze voelde zich ultiem slachtoffer. Toen kwam er een therapeut op haar pad die zei "tja als een van de twee vreemd is gegaan, is de natuurlijk energetische harmonie van een koppel verstoord. De een is dader de ander slachtoffer met alle dynamiek die daar uit voort komt. Als je echt door wilt met elkaar, zou het beste zijn dat jij ook een kleine affaire hebt. Niet uit wraak maar gewoon om te resetten." Eerst vond ze het belachelijk, dit wilde ze niet, ze hield van haar man wilde trouw zijn en dat hij dat ook was geweest. Maar... toen kwam er bij toeval toch iemand op haar pad en ze heeft daar aan toegegeven. Het was kort, maar drie of vier keer. Maar zij zegt dat het wonderen voor haar huwelijk heeft gedaan. Ze heeft het hem verteld (achteraf geloof ik). Maar voor dat ze het vertelde voelde ze al herstel: ze zag dat je een affaire kan hebben maar dat het niet veel voor hoeft te stellen, dat je hart nog helemaal bij die ander kan liggen, maar ook voelde het dat ze geen slachtoffer meer was. Niet door wraak maar omdat ze voelde "niets menselijks is mij vreemd' Ze zijn na dit gebeuren alweer acht jaar probleemloos bij elkaar
Enfin zij heeft op mij natuurlijk ook ingepraat van 'probeer dat, als last resort'. Ik moet zeggen: ik heb ook gedate, nog tijdens de relatie (met medeweten van partner die het pijnlijk vond maar er ook alles voor over had toch met me verder te gaan) maar ik kon het niet. Maar dat kwam ook doordat het met ons zo heel vreemd in elkaar zat: hij was toch te seksueel verknipt door een persoonlijkheidsstoornis maar we hadden ook iets heel moois en puurs. Dus elke keer als ik op een date zat, dacht ik "ja ik kan dit nou wel doorzetten maar eigenlijk had ik dit met X gewild". Ik kon het niet zomaar met iemand anders gaan doen.

Ik zou zeggen: als je het wel zou kunnen en het is een manier om met minder pijn en slachtoffergevoel je huwelijk/relatie in stand te houden. Waarom niet?

Mooi discussie punt

In mijn fantasie ben ik ook al 100x vreemdgegaan met die en die...
Ook om mij te kunnen verplaatsen in OEman, het kan denk ik wel, zónder je eigen partner te willen kwetsen of te verliezen.
En inderdaad, ik kán mij voorstellen dat je je dan weer in balans voelt.
Maar je kunt dit alleen doen als je zéker weet dat je met je man verder wilt en er geen gevaar dreigt voor de relatie, anders ben je ook met vuur aan het spelen.

In mijn geval heb ik OE-man jarenlang in de klem gehad met mijn afwijzingen en ontwijkend gedrag.
Klinkt misschien gek en onderdanig, en sommigen zullen het totaal niet snappen (die niet het héle verhaal kennen), maar, tja, bij ons is het door onze crisis een soort in balans gekomen.

Maar stel

je wist zéker dat het daarvóór aan je relatie niets ontbrak, dan is het weer een heel ánder verhaal.

Zou voor mij niet werken

Ik heb bepaalde normen en waarden, zaken die ik belangrijk vind. Trouw vind ik ontzettend belangrijk, ik zou het dus gewoon niet kunnen. Ik wil me ook niet verlagen tot het niveau oog om oog, tand om tand. Ook al is het neit de bedoeling om wraak te nemen.
Nog los van dat ik, in de tijd dat ik me aan het voorbereiden was op een leven alleen, echt mijn best heb gedaan om leuke mannen te vinden, of andere mannen leuk te vinden, maar dat is niet gelukt. Ik hield en hou gewoon teveel van mijn eigen man, ondanks alles. En eigenlijk vind ik dat mooi aan mezelf, dat ik die gevoelens niet zo gemakkelijk uit kan zetten of los kan laten. Ik ben daar trots op, dat ik door ben blijven knokken.

Maar dat neemt niet weg dat het voor een ander, in andere omstandigheden, zou kunnen werken. Ik denk alleen dat het risico dat het als een boemerang weer terugkomt bij je enorm groot is.

Hoor je wel vaker

Het is eenr eactie die je wel vaker tegenkomt. Wordt jou onrecht aangedaan, dan doe je dat toch terug? Alsof je dan weer 'even' staat.
De gedachte is begrijpelijk, maar de vraag is wat voor relatie je wilt hebben. Als je vertrouwen, trouw, belofte, eerlijkheid belangrijk vindt in je relatie is dit een weg die je denk ik niet moet willen gaan. Maar voor anderen kan het misschien werken.

Gitte lijkt te blijven vastlopen op het verlies van het idee dat ze altijd heeft gehad van haar relatie. Ik begrijp dat gevoel, kan invoelen wat zij voelt. Je kunt het gewoon niet bevatten, je voelt zoveel verzet, woede, teleurstelling, verraad. Hoe kan iemand die je beschouwde als een liefdevol deel van jezelf dit doen? Dat is een enorm rouwproces. Maar de rouw gaat niet weg als je uit de relatie stapt, want ook dan zul je moeten gaan verwerken wat er is gebeurd. Het is geen 'verlossing'.

Ik begrijp je woede, Gitte, maar laat de woede je niet verteren. Jij hebt de touwtjes in handen. Niet 'de affaire'. De regie ligt bij jou.
Hou van je man en laat hem met al zijn goede bedoelingen weer van jou houden. Sla een nieuwe weg in. Zoek hulp.
Precies wat Pennenstreek vaak zegt: Scheiden kan altijd nog.
En hou je kinderen erbuiten...

Moed

Als een vreemdganger twijfelt aan een toekomst met de partner, moet die partner heel veel moed bij elkaar rapen om toch nog te geloven in een toekomst met hem. Soms lukt dat, soms lukt het niet omdat de twijfelende vreemdganger niet meewerkt en de partner het herstel niet op de rails krijgt, terwijl dat de grootste wens is.

Maar het lukt wel als de vreemdganger van begin af aan direkt voor herstel kiest. Zo hoeft de partner niet te twijfelen of de vreemdganger twijfelt. De bedrogene zal zelf nog wl twijfelen omdat het een aantasting is van het geluk aan veiligehid en vertrouwen en de toekomst zo broos is geworden, maar die twijfel komt niet uit de hoek van de vreemdganger. De partner hoeft zodoende niet alle moed bij elkaar te vergaren om nog te geloven in een toekomst met hem. In dat geval vraagt de situatie om vergeving.
En heus, je zult die tijd nooit vergeten omdat het je overkomen is. Het gaat om hoe je het kn plaatsen.

Pennestreek

Helemaal met je eens. Hoe vaak ik ook heb gedacht: hoe zou jij reageren als ik hetzelfde deed?
Toch zou ik het niet kunnen. Ik heb hem trouw beloofd en wil mij niet verlagen tot wat hij deed.
Daarnaast weet ik niet of ik het gevoel van quit staan zou ervaren. Het zou meer voelen alsof er een grens weg is die er ooit wel was.

Ik vind het nog steeds fijn jullie ervaringen/verhalen/adviezen te lezen en probeer eruit te halen wat voor mij kan helpen.

Man weet inmiddels dat ik op dit forum zit en dus in contact sta ben met vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Er kwam niet echt een reactie. Geen idee wat hij er van vindt. Maar ik merk dat ik dit nodig heb. Het liefst zou ik wel met een coach willen praten maar na wat rondzoeken op internet kwam ik erachter dat die uurprijzen erg hoog liggen en met dit onderwerp ben je helaas ook niet met 1 a 2 keer praten klaar. Dus daar loop ik tegen aan... zonde, want soms zou ik gewoon even alles wat in mijn hoofd en hart omgaat willen zeggen. Maar dat kan niet altijd!

Coach

Je kunt naar je huisartsgaan en een verwijzing vragen omdat je in de knoop zit. T is een stuk dat je overkomen is en uiteindelijk zelf een plek moet gaan geven. Bv omgaan met je gedachtes; ik doe aan the work van byron Katy. Zij helpt me daarbij. Zij kwam ermee. En mijn psycholoog word vergoed. Mss heb je er iets aan
Grt
GitteNN