Verder na ontrouw deel 2

Ik gun het je :-)

ik schrik

Ik ben zelf bedrogen, hem vergeven, relatie toch niet gelukt om allerlei redenen waarvan verbroken vertrouwen de grootste was. Ik ben gestopt met die man na drie jaar toch blijven proberen. En ik had niet eens kinderen met hem... Dan zou ik het nog langer geprobeerd hebben.
Drie jaar van hard werken om toch tegen beter weten in (mijn gevoel was zo beschadigd) er nog iets van te maken. Dus ik begrijp jullie.
Ik was niet eerlijk tegen mijzelf: eigenlijk was het verraad te groot geweest. Genoeg om er meteen mee te stoppen. maar ja ik hield van hem, hij deed er alles voor etc. Drie jaar weg. Dom dom dom

Waar ik van schrik is dat ondanks de grote hoeveelheid wanhopig verdriet vrouwen maar door blijven gaan. En ik begrijp het hoor, was er zelf ook toe in staat.
Maar kijk nou eens naar de diepte van het verdriet, de lengte van de draad. Is het dat nou echt allemaal waard?
Ik zie dat de bedrogenen zó de last dragen. En de bedriegers hebben heus wel spijt, maar hun vertrouwen is niet aangetast. Ze blijven de upperhand houden lijkt wel.

Van ravijnen naar heuvels

'Voor ons is er te veel moois om voor te knokken en door te gaan. Het brengt ons ook meer emotie en openheid van man naar mij. '

Krachtig dat je tot dit besluit bent gekomen. Nu zijn de kliffen en ravijnen veranded in een heuvelachtig landschap of ook wel gezegd, de bramen en scherpe haken zijn er ten delen af. Dat geeft je ruimte om te ademen en weer wat vertouwen en plezier te voelen. Nu zijn heuvels ook heuvels, maar gelukkig zijn ze niet zo stijl en ondoenlijk als kliffen en ravijnen. En deze klim versterkt je vertrouwen voor de toekomst en dat voelt zo goed.
Ik herken het als fijne kriebels in de buik. Zo van: ' wees trots op jezelf, deze slag ben je doorgekomen, deze klim heb je gehaald.'

En de winst: meer openheid en emotie van je man!

Marina,

Net alsof het niet voor iedereen goed afloopt, loopt het ook niet voor iedereen slecht af. Geef Gitta een kans, ze kan altijd nog stoppen.

Flanagan

Ja ik hoop voor iedereen alle goeds natuurlijk. Maar ik bedoel het algemeen hoor: is het zoveel strijd en verdriet waard? Zelfs met kinderen: die voelen dat toch ook aan hun moeder.
Het is geen retorische vraag, ik weet ook oprecht het antwoord niet.

Toch flanagan

Geef je iemand de meest eerlijke kans als er de meest diverse inbreng is. Dus ook het verhaal van Marina.
Daarnaast denk ik ook niet dat je ineens van rotsen naar heuvels gaat als er iets positiefs te noemen is.
Met als noot dat ik best denk dat mensen verder kunnen en dat ik dat Gitten van harte gun als zij dat wil en dat ik het volste vertrouwen heb dat zij en haar man dat kunnen als beide dezelfde inzet geven.

Niet mee eens

Natuurlijk is iedereen vrij van meningsuiting en iedereen kan hier schrijven wat hij wil. Toch vind ik het een beetje flauw dat men hier in Gitte's draadje, die eindelijk na maanden worstelen en denken, voor zichzelf een bepaalde richting heeft bepaald, met veel vallen en telkens terug opstaan, men hier dan gaat schrijven...
"Waar ik van schrik is dat ondanks de grote hoeveelheid wanhopig verdriet vrouwen maar door blijven gaan. En ik begrijp het hoor, was er zelf ook toe in staat.
Maar kijk nou eens naar de diepte van het verdriet, de lengte van de draad. Is het dat nou echt allemaal waard?
Ik zie dat de bedrogenen zó de last dragen. En de bedriegers hebben heus wel spijt, maar hun vertrouwen is niet aangetast. Ze blijven de upperhand houden lijkt wel."
Ik vind dit zo Gitte's eindelijk herwonnen gevoel onderuit halen en ik vind dit persoonlijk echt een beetje laag.
Ieders verhaal is natuurlijk welkom maar dit is echt al een oordeel vellen over diegenen die wel de moed en de vechtlust opbrengen om door te gaan.
Er zijn voldoende draadjes " verder na echtscheiding"... ga daar dan even je mening verkondigen hoe slecht het bij je gelopen is.
Ik weet dat ik nu heel stout klink maar ik had zo te doen met Gitte

Maete2

Ik heb echt niemands gevoel onderuit willen halen. Dat was zeker niet zo bedoeld. Als dat gebeurd is, daarvoor mijn excuses.
Misschien was mijn post, die - nogmaals- geen mening verkondigde dat men maar met de relatie moet stoppen juist uiting van twijfel: had ik eigenlijk niet nog langer door moeten gaan met hem vergeven en aan mijzelf werken? Ik houd nog steeds van die man en huil nog iedere dag over hoe het gelopen is, want er was ook oprechte liefde. Gezien mijn voorgeschiedenis en leeftijd zal ik de rest van mijn leven alleen blijven.
Echt niet dat ik iemand niet gun dat het bij haar gaat lukken, integendeel, ik hoop van harte dat het haar lukt en zou er ook goede moed voor een herstart uit putten.
De suggestie om te posten in een draadje 'verder naar echtscheiding' vind ik dan wat minder sjiek. Daar kan je het heus niet hebben over 'goh ik heb zoveel jaren gestoken in het toch goed krijgen van een relatie na vreemdgaan, het is voorbij maar ik heb nog steeds verdriet en twijfel heel erg want die man zou me dolgraag terug willen en ik houd nog steeds van hem maar ik zag dat ik steeds verdriet bleef houden, '. Nee daar is iedereen bezig de nieuwe draad weer op te pakken.
Maar wellicht was het een beter idee geweest in de rubriek 'relaties' daar een nieuw topic over te starten. Dat het bij mij niet gelukt is, zegt niets over de relatie van anderen, maar het maakt mijn schrik van herkenning niet minder. Sorry voor het onhandig communiceren

Heuvels

Met de beeldspraak heuvels, doel ik niet op herhaling van vreemdgaan maar op strubbelingen binnen een relatie, die niets te maken hebben met vreemdgaan maar met verschil van mening of inzicht. Gewoon strubbelingen over opvoedingsverschillen en dergelijke, wanneer die zich voordoen, zoals ik aanneem, elk gezin niet vrij is van strubbelingen.

Wie een strijd als GitteNN achter de rug heeft, kan in geval van heuvels, anders tegen de strubbelingen aankijken vanwege die ervaring. Strubbelingen met een andere maat meten en op waarde inschatten, meer relativerend.

Maar die ervaring kan ook inhouden dat GitteNN bij een strubbeling waarin haar man haar opnieuw ' in de steek laat', anders kan besluiten omdat , zoals Marina aangaf, het vertrouwen is verrminderd.

Het positieve van de heuvels is, dat die minder steil zijn en minder overdonderend. Glooiend en minder snel.

Ps Maete 2, bedankt. Je beschrijft het hoe ik het ook beleefde: ' herwonnen gevoel onderuit halen'. Ik las het daarnaast ook als waarschuwin, die nogal rauw op de dak viel.

Marina,

Oeps net je draadje gekruisd.
Het ljkt mij ook zwaar nog altijd dagelijks verrdriet te voelen. <<>>

Niet bedoeld om te kwetsen

Ik wou je ook niet kwetsen Marina maar ik voel soms boosheid opborrelen wanneer Posts niemand vooruit helpen en eerder mensen verder sleuren in hun verdriet. Mijn excuses als ik te hard overkwam. Maar mijn bedoeling van hier te schrijven is steun bieden en steun zoeken en soms raak ik wat overtriggerd

lieve dames

Wat een bezorgdheid om mij. Diep geroerd ben ik. Toch wil ik graag zeggen dat ik het niet erg vind wat Marina schrijft. Ook zij is hier welkom en mag haar verhaal doen. Ik heb alles juist opgevat en voel me momenteel heel sterk dus niet onderuit door wat iemand anders ervaren heeft. Bobbie heeft dat immers ook. Het zet je wel weer tot nadenken en niet altijd wil ik dat dan. Maar ook dat hoort erbij...net zo goed als dat vreemdgaan bijna dagelijks radio en tv voorbij komt en ik ook weer aan alle shit denk.
Toch probeer ik telkens te kijken naar ons verhaal, de goedheid van mijn man etc., en ook bij het verhaal van Marina denk ik; wat knap dat zij zo lang gevochten heeft. als wij geen kinderen hadden gehad was het bij ons HEEEEEEL anders gelopen. Dan waren we per direct uit elkaar geweest.

Maar als iemand diep zit/zat is het wel fijn als je verhalen leest die je moed geven..en ik wil wel bekennen als ik Marina's verhaal had gelezen als ik heel erg onderuit had gelegen ik daar wel nog dieper mee gezakt was. Waarmee ik wil zeggen dat mij dat dan op zo'n moment niet had geholpen.

Mss te vergelijken met als je je eerste kindje krijgt. Al die enge verhalen over bevallingen zit je niet op te wachten. Toch?

Ik hoop echt niemand geraakt of gekrenkt te hebben of te verjagen hier. Veel te fijn dat jullie er ALLEMAAL zijn wat je verhaal ook is.

liefs GitteNN

****

Heeej,

Hier nog even een post vanuit een zeer warm land aan zee

Wat een mooie berichten Gitte!
Ik hoop echt voor je dat je deze staat van zijn lang zult vasthouden. Er zullen misschien nog wat uitglijdertjes komen maar denk dan hier aan terug; ze gaan weer voorbij.
Dat je je niet onderuit laat halen is ook een goed teken, dat is wel eens anders geweest.
Thumbs up for you xxx
Ik hoop dat iedereen een fijne vakantie heeft (gehad) en nieuwe energie heeft opgedaan voor een nieuw liefdes-; werk-; schooljaar.

Zonnige groetjes van OE <<>>

Marina, nu in alle rust

LIeve Marina, mijn hart breekt als ik lees wat je uiteindelijk na mijn opmerking schreef...
"k houd nog steeds van die man en huil nog iedere dag over hoe het gelopen is, want er was ook oprechte liefde. Gezien mijn voorgeschiedenis en leeftijd zal ik de rest van mijn leven alleen blijven.
, het is voorbij maar ik heb nog steeds verdriet en twijfel heel erg want die man zou me dolgraag terug willen en ik houd nog steeds van hem maar ik zag dat ik steeds verdriet bleef houden"
Wat houd je tegen? Ben je nu dan beter af? Op voorwaarde dat je overtuigd bent van zijn goede bedoelingen nu en dat jullie oprecht eraan werken... go for it. Het leven is zo kort en veel te mooi om de rest van je leven verdriet te hebben. Weet je, iets verwerken, dat komt niet vanzelf of dat slijt niet gewoon... voor sommigen is dat keihard werken aan jezelf en aan je zienswijze. En ook jezelf toelaten om weer gelukkig te zijn.
Weet je, het doet me een beetje denken aan het verhaal van een jong collegaatje van mij... haar ouders zijn gescheiden toen zij nog een tiener was, ook door ontrouw en ja, het kon echt niet, dus uit elkaar.
Nu 20 jaar later hebben beiden intussen een nieuwe relatie en raad eens... op elk feest van de kleinkindjes zoeken haar ouders eigenlijk constant contact met elkaar en zitten ze uren te praten. Mijn collega zegt dat die twee zo duidelijk mekaar eigenlijk nog heel graag zien maar al 20 jaar te koppig zijn om die vroegere fout opzij te zetten. Hoe zielig is dat toch?
Ik weet natuurlijk niet echt iets van jouw situatie maar lieve Marina... denk goed na, wees vooral trouw aan jezelf en aan je hart en niet aan je bedenkingen en oordelen. Het leven kan zo mooi zijn...
En nogmaals, sorry als ik je gisteren gekwetst heb x

maete2 en Marina

Geweldig geschreven Maete2, en idd ze heeft nu ook verdriet. Ik heb een aantal boeken gelezen en ben die aan het lezen. daarnaast volgen we samen therapie. de boeken die ik lees zorgen dat ik deal met het verdriet dat ik er telkens van heb. de therapie samen zorgt voor ons samen. voor mij en ons een goede combi; ik merk dat ik er stappen mee zet, soms langzaam soms grote soms in de ahteruit...maar per saldo toch wel vooruit; de heuvels en geen ravijnen meer zoals hier ook werd geschreven.

in een van die boeken las ik ook dat het aantal stellen dat gescheiden is, en de reden maakt niet uit....,na de scheiding niet gelukkiger zijn geworden dan ervoor. sterkter nog een groot percentage zou weer terug willen. misschien helpt dat nog meer om toch nog een stap te wagen. en echt het boek: IK HOU VAN JOU MAAR VERTROUW JE NIET...lees er gewoon lekker in en maak dan een balans voor jezelf.

weet je ik vind het zo raak wat maete2 schrijft..het leven is te kort, en wat je zelf schrijft je houd nog steeds van hem, hij wil jou nog steeds en je blijft de rest van je leven alleen schrijf je. wat heb je nog te verliezen. verdriet heb je nu ook zo schrijf je. is dit verdriet meer te dragen dan het verdriet dat je hebt over zijn fout. jij bent de enige die daarover gaat.

xxGitteNN

Maete2/ Gitte

je schrijft: "Wat houd je tegen? Ben je nu dan beter af? Op voorwaarde dat je overtuigd bent van zijn goede bedoelingen nu en dat jullie oprecht eraan werken... go for it. Het leven is zo kort en veel te mooi om de rest van je leven verdriet te hebben. Weet je, iets verwerken, dat komt niet vanzelf of dat slijt niet gewoon... voor sommigen is dat keihard werken aan jezelf en aan je zienswijze. En ook jezelf toelaten om weer gelukkig te zijn."

Dank je voor je lieve woorden. wat jij zegt heb ik mijzelf echter ook heel lang voorgehouden. Daarom hebben ik en hij en veel therapeuten er jarenlang aan gewerkt. En toch werkt het niet, dat wil zeggen: er komt geen verwerking, het verdriet en de angst blijft. De plaat blijft hangen.
Maar... dat komt waarschijnlijk wel omdat mijn situatie anders is dan die van jullie. In het geval van mijn ex gaat het om iemand met een gediagnosticeerde persoonlijkheidsstoornis en een daaruit voortvloeiende extreme bindingsangst/ bindingsdwang.
Aan de ene kant een prachtig iemand maar zodra de ander dichtbij komt, gaat hij afwijzen, verliest hij kwetsend snel en grondig zijn interesse en als de ander dan toch van hem blijft houden en geduld opbrengt gaat hij 'triangulate' dus vreemdgaan uit bindingsangst.
En omdat hij eerst zo voor mij gaat en zo leuk en zo lief is, heb ik ettelijke keren mijn hart weer opengezet om de keer daarna weer afgewezen te worden. Het eerste jaar hield ik gewoon vol en ging hij vreemd, daarna liet ik het niet meer zover komen.
Hoewel hij er van alles aan gedaan heeft met therapeuten, blijft de angst bij mij, vooral omdat ik zie dat een aantal zaken toch echt heel diep zitten.
De therapeuten waar we samen naar toe gingen, (drie) begonnen er welgemoed en vol goede moed aan: dit waren twee mooie (karaktertechnisch dan) bereidwillige mensen die zo te zien veel van kan hielden. Na een aantal sessies zeiden ze stuk voor stuk tegen mij, waar hij bij zat nota bene "NOu Marina je kan ook altijd nog een andere man nemen"
En toch... mocht ik ook maar een beetje weten dat er een redelijk normale relatie met hem op te bouwen was, zou ik heb zo terug nemen.

Zo moeilijk Marina

Voor jouw situatie vind ik echt geen woorden. Zo moeilijk. Ik denk dat je ten eerste moet bekijken of hij inderdaad alle nodige therapie heeft gehad en vooral de juiste therapie. En als dat inderdaad zo is en er is nog geen beterschap, dan moet je hem vrees ik inderdaad loslaten.
Soms moet je dingen of personen effectief loslaten en voor jezelf kiezen. En je hierin echt voldoende laten steunen. Lees boeken, laat je begeleiden door vrienden en familie, zoek een goede therapeut, etc
Want van één ding ben ik intussen echt overtuigd... ons geluk dat maken we zelf. Daarvan zijn we niet afhankelijk van één persoon. Hoe je naar de dingen kijkt, ze verwerkt, lessen uittrekt en stappen voorwaarts zet, dan kan alleen jijzelf. Blijf niet zitten in je verdriet maar word opnieuw gelukkig, op welke manier dan ook.
Ik wens je heel veel moed en strijdlust x

Maete 2

Dank je wel voor je betrokken woorden. Tja de juiste therapie is het probleem. Hij wil echt wel, besteedt al zijn geld en veel tijd daar naar te zoeken. Maar het probleem is: ze zijn (nog) niet zo ver. Dat geven (de beteren) zelf ook toe.
Effectief voor jezelf kiezen: ja dat bedoel ik met jarenlang geduld opbrengen maar dat het niet werkt. En natuurlijk heb ik alle boeken gelezen, ben naar therapeuten geweest, die altijd zeggen: tja je doet alles goed, ik weet het verder ook niet.
Kwestie is: geen familie (behalve zoon die ik nergens mee wil belasten). Veel vriendinnen overleden. Paar over, maar die zie ik eén keer per week, kun je niet echt een rijk sociaal leven noemen. Daarnaast een chronische ziekte, op leeftijd en al veel meegemaakt (weduwe geworden). De strijdlust is vrijwel op. Ook door het onmogelijke gevecht van de laatste jaren (als ook: voor zieke familieleden moeten zorgen die nu zijn overleden).
Je begrijpt misschien hoeveel wilskracht het moet kosten om een man waar absoluut chemistry en liefde mee is, los te moeten laten en de eenzaamheid in te gaan. Maar ik moet het toch doen. Het is een kwestie van overleven.

Verder na ontrouw deel 2

Gitte ik heb bewondering voor jou doorzettingsvermogen. Zelf vecht ik momenteel ook voor de relatie met mijn man maar geloof me, soms ga ik keihard onderuit. Dan spelen bepaalde gedachten weer door mijn hoofd en op de een of andere manier krijg ik dat "wijf" (sorry maar ik heb er geen ander woord voor) niet uit mijn hoofd. Soms is het dagen lang prima, en soms komt het opzetten als hoofdpijn. En dan moet ik zo uitkijken want dan is niets meer goed... dan ga ik lelijk doen en verval ik in verdriet.

Marina, jou verhaal is heftig. Ik begrijp goed dat een relatie met iemand met een persoonlijkheidsstoornis behoorlijk lastig moet zijn. En dat je aan jezelf moet denken!

Dank voor al jullie verhalen. Ik lees ze allemaal en probeer er kracht uit te halen.

Soms zegt het duiveltje in mijn hoofd nog steeds: ga bij haar langs, ga verhaal halen. Maar ik weet dat dit niets op gaat lossen. Ik weet dat ze bang was voor contact met mij. Dat ze bewust alle mogelijke contactmogelijkheden had dichtgezet (geblokkeerd op socal media etc.) zodat ik geen contact op kon nemen. Waarom wil men zo graag stoken in een gelukkig huwelijk? Ik snap het nog steeds niet en zal het waarschijnlijk nooit begrijpen.

Ik hoop dat de schaamte en de pijn ooit weg zullen zakken. Het lijkt minder te worden, heel langzaam. Maar we zijn nog maar 8 maandjes verder dus het is nog vers. En ik probeer voor ogen te houden dat het mogelijk is, dat het bestaat, dat hij me dit nooit meer opnieuw aan zal doen. Maar jeetje wat is dat soms lastig!

Uptown

Ja mijn verhaal is heftig, thanks voor de erkenning.
Wat ik in wat je schrijft niet begrijp is dit: dat je zo kwaad bent op degene met wie je man vreemd ging. Ik hoor dat wel meer van vrouwen wier man vreemd ging. Ik had dat niet. Zij had geen relatie en was niet verantwoordelijk voor de mijne. Hij wel.
Ik zou zelf nooit iemand daten die in een relatie zit. Gewoon omdat ik hem dan niet leuk vind. Maar ik heb degene waarmee mijn ex vreemdging, nooit kwalijk genomen dat zij iets met hem had. Die verantwoording ligt toch echt bij hem.

uptown

helaas is dat voorlopig wat het is, vallen en opstaan. heel veel verdriet voelen en telkens waarom waarom. doe je het helemaal alleen? hebben jullie therapie? ik lees er ook een boek over, over doorgaan na enorme beschadiging van vertrouwen. en wat marina schrijft over je man is verantwoordelijk niet die ander ben ik het niet helemaal mee eens. JA hij is 1e verantwoordelijke. Maar ook zij gaat niet vrijuit. Ik vind ook dat je met je poten (excuus voor mn taalgebruik)van een getrouwd iemand afblijft. Maar dat is ook wat ik ervan vind. Momenteel heb ik niet de behoefte haar een fikse uitbrander te geven. Man is verantwoordelijk. Bij ons gaat het nu best wel goed na bijna 2 jaar van ploeteren. En ja de pijn zit er. Maar ik merk ook dat ik het goed vind dat dit af en toe boven komt, ik laat het dan toe en weet dat het meestal na een dag maximaal weer weg is.
Maar ik vind ook en dat meen ik ook heel erg; man verdiend hierin ook een compliment. hij is een kanjer in het helpen hierin.
iemand schreef dit onlangs dat zij niet zo gefortuneerd was met de medewerking van man. er zijn er ook die gewoon meteen de biezen pakken en daar zit je dan als bedrogen partner. ik heb het geluk dat wij al worstelend samen boven zijn gekomen. ik hoop dat mijn verhaal degenen die nog heel diep zitten kan helpen te zien dat er echt een uitweg kan zijn aan het eind van de tunnel.
daarom startte ik hier ook dit draadje en wil ik hier ook nog graag blijven.

dikke kus en knuffel.
GitteNN

Speechless

Wow Gitte,

Ik heb wederom erge bewondering voor je!
Vanwaar je gekomen bent, je ups en downs, die plekken waar je in gedachten bent geweest en waar je nu staat.
Zeer gaaf om te lezen hoe je nu praat over Gitteman.
Dit doet me goed, echt, ook binnen mijn eigen situatie doet me dit goed.

Ik ben zo blij dat je de tip van 'Ik hou van je maar ik vertrouw je niet' ter harte hebt genomen.

{{{{{knuffel}}}}}

Dank je wel. Wat een lieve complimenten weer. Ja dat boek was voor mij goud. Ik bedoel IS voor mij goud. Ben er nog steeds in aan t lezen maar doe dat als ik er behoefte aan heb en op andere tijden geniet ik van de rust en fijne gevoelens in m'n hoofd. X

Tel je zegeningen

Wat mooi dat je ziet hoe er ondanks alle pijn en verdriet ook een knoeperd van een kans voor jou/jullie ligt. Gebruik die kans. Koester de wil die er bij beiden is, hoe moeilijk ook. Vertrouwen kan herstellen. Liefde kan weer groeien. Kies daarvoor.
Als een van beiden het opgeeft, is er niets meer te kiezen. En geloof me, de wetenschap dat 'zij' aan het langste eind trekt en instapt in wat jouw liefdevolle domein was (je huwelijk, je gezin), is een afgrijselijk bittere pil. Dan komt er bovenop het verraad ook de diepe twijfel waarom je niet genoeg was om voor te vechten.
Tel je zegeningen.

Marina

Ik begrijp je punt. Maar ik heb ik echt wel een slecht gevoel over haar. Zij kwam aan iets wat van mij is. Iets waar ik heel erg veel van hou. En dat heeft een bepaalde woede in mij omhoog gehaald. Wat had zij wat ik niet had? Wie dacht ze wel niet dat ze was? En natuurlijk neem ik mijn man het grootste deel kwalijk. Hij nam de beslissing om haar zijn nummer te geven en vanaf toen ging het fout. Natuurlijk is dat het ergste. Maar toch had ik haar het liefst aan haar haren over straat getrokken. Gewoon zo boos was ik. En dat veel vrouwen hun "concurrente" niets kwalijk nemen dat vind ik zelf weer lastig te begrijpen. Want dat is de persoon die jou grote liefde af wil nemen... en dat moet je gewoon niet doen vind ik. En nog steeds is het beter dat ik haar niet tegen zou komen. Want ik zou niet normaal kunnen doen...Maar zo zie je dat een ieder hier anders mee omgaat.