Deprecated: Automatic conversion of false to array is deprecated in /var/www/oudersnl/system/core/class_system.php on line 259
Verder na ontrouw deel 2 | Pagina 28 | CJG forum door Ouders.nl
Relaties Relaties

Relaties

U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

GitteNN

GitteNN

10-02-2017 om 10:02

Verder na ontrouw deel 2


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Pennestreek

Pennestreek

08-08-2017 om 14:08

Flanagan

Je hebt gelijk hoor. Zo kun je er ook naar kijken. Zo moet ik er misschien ook naar kijken. Maar het bleek dat hij geen flauw idee had waar ik het over had. Tenminste, dat zei hij toen hij me daarnet belde. Dan zit er ergens toch een stemmetje dat zegt, ja, tuurlijk, zo maakt hij zich er wel het makkelijkst van af. Maar als ik zo ga denken wordt het natuurlijk nooit wat.
Dus, les die ik moet leren is: heel duidelijk uitspreken wat ik bedoel en waar ik het over heb (had ik niet zo expliciet gedaan, ik ging ervan uit dat hij wel begreep wat ik bedoelde).

En wat betreft zoon, tja, die heeft niet voor niets een diagnose ASS natuurlijk. Maar hij is geen 'zwaar geval' zeg maar, en ik had vanochtend expliciet gevraagd of hij me wilde bellen als hij klaar was. Ik vind het heel moeilijk inschatten of ik hiermee nou teveel van hem vraag, of dat hij 'gewoon' heel puberaal alleen maar met zichzelf bezig is. Maar ja, zijn vader had ie wel gebeld...

tante Sidonia

tante Sidonia

08-08-2017 om 14:08

en het berichtje van zoon...

als ik naar mijn zoon kijk zou hij dat ook kunnen doen. En dan met de vanzelfsprekendheid in zijn hoofd dat ouders elkaar informeren. Je bent met je man misschien wel zo'n tweeeenheid voor zoon dat hij er niet eens bj stilstaat dat hij nu wel zijn vader en niet zijn moeder geinformeerd heeft. Zo zou het bij mijn zoon werken althans.
Jullie wonen toch gewoon samen nog; jij en je man? Je zoon denkt toch niet dat jullie uit elkaar zijn?

En ook feit dat het over het rijexamen gaat, is misschien een trigger om het eerder met zijn vader te delen. Omdat auto's e.d. meer een mannending zijn?

Pennestreek

Pennestreek

08-08-2017 om 14:08

Oh, nog meer reacties

Ja, dat is altijd lastig als het over andermans situaties gaat he. Het is een gewoonte van mijn man om dingen te 'downplayen' met zulke grapjes. In allerlei situaties. En inderdaad is humor vaak een manier om de angel uit een situatie te halen (zeker met pubers), maar je kunt zo ook elke mogelijkheid tot een serieus gesprek doodslaan. Of iets afdoen als niet belangrijk, als je er een grapje van maakt. En voor mij voelde het zo aan. Alsof mijn gevoel niet belangrijk is. En natuurlijk ben ik overgevoelig op dat vlak nu, maar ik vind dat hij daar ook wel rekening mee kan houden. Juist omdat we het hier van de week over hebben gehad. Dat ik zo vaak, o.a. door zijn gewoonte om alles af te doen met een grapje, me niet serieus genomen voel door hem (dat geld overigens ook voor de kinderen, die klagen daar ook vaker over). En juist als het om truus gaat ligt natuurlijk alles gevoelig bij mij. Maar inderdaad is het meer een communicatiestijldingetje dan dat we echt anders over de situatie denken.
Maar, toch, het kan toch niet zo zijn dat ik de enige ben die me aan moet passen, dat hij geen rekening hoeft te houden met mijn manier van communiceren en dat ik maar steeds moet begrijpen hoe hij iets bedoelt en ik dat van hem niet mag verlangen. Ik moet juist leren aangeven wat ik wel en niet prettig vind, maar tot nu toe werkt dat juist averechts merk ik.
Kortom, we zijn er nog lang niet. Maar dat wist ik al.

Pennestreek

Pennestreek

08-08-2017 om 14:08

Even een wat meer universele vraag

over rekening houden met aanpassen aan. Zie bovenstaande voorbeelden. Is het van mij nou echt zo onredelijk om te verwachten dat man en zoon rekening houden met wat ik fijn vindt/hoe ik over dingen voel/wat ik verwacht? Ik vind dat echt een lastig te beantwoorden vraag. In heel veel draadjes in deze rubriek wordt zo vaak als advies gegeven dat je vooral uit moet gaan van wat jij wil en nodig hebt, en dat je vooral je niet in allerlei bochten moet wringen om een ander maar gelukkig te maken. Naar mijn idee heb ik in beide gevallen, bij zowel man als zoon, duidelijk aangegeven wat ik graag wil. Geen van beiden geven ze daar gehoor aan. En dan is de reactie dat ik vooral moet kijken naar de intentie van man (aangeven dat het wat hem betreft niet zo'n issue is) en dat zoon ervan uitgaat dat man mij wel inlicht (wat hij ook heeft gedaan). Maar waar blijf ik dan? Met mijn vragen en duidelijk aangeven wat ik wil? Ik vind dit echt oprecht lastige materie.

Angela67

Angela67

08-08-2017 om 14:08

je moet het zéggen

je zegt het zelf hierboven al een keer: je moet gewoon precies vertellen hoe je je voelt en niet 'verwachten' dat ze dat ruiken. Elke keer weer zeggen wat je bedoelt, hou het in de omschrijving 'bij je zelf' en vraag hen/hem expliciet wat je van hen wilt.
gr Angela

Angela67

Angela67

08-08-2017 om 14:08

en als het niet uitpakt zoals je het bedoelde, en je man appt terug 'nat'. Dan pak je 'm op als voorbeeld als hij thuiskomt. Goh, je appte 'nat' en ik moest wel een beetje lachen, maar snap je dat ik xxxx bedoelde en dat ik benieuwd ben hoe jij je voelt xxxx etc.
gr Angela

en ook Pennestreek

Je kunt aangeven bij anderen wat je nodig hebt en bedoelt, maar je kunt het niet afdwingen dat ze ook daadwerkelijk zo reageren. Ook je man en je zoon niet. De kunst is dan natuurlijk dat jij het je ook niet persoonlijke aantrekt als ze anders reageren dan waar jij op dat moment het meest behoefte aan hebt... Dat is het lastige.

Blijf bij jezelf en ga niet onmiddellijk twijfelen aan jezelf! (hoor wie het zegt!! )

Pennestreek

Pennestreek

10-08-2017 om 14:08

Ik maak me zorgen over Gitte

Haar laatste bericht is inmiddels van een week geleden...

Helena

Helena

11-08-2017 om 14:08

Pennestreek

Wat had je dan van je man willen horen?

Je zou boos zijn als hij aangaf dat hij ook aan haar dacht. Je zou boos zijn als hij zou zeggen: ik heb haar een appje gestuurd om haar te feliciteren. Je zou boos zijn als hij zei: ik heb net een stukje taart bij haar gegeten. Je zou boos zijn als hij.....

Zie je het patroon? Jij schrijft iets heel vaags en hij kan nooit goed reageren.

Want wat bedoel je met "deze rare dag"? Dat je zoon al zo groot is dat hij met zijn rijbewijs bezig is? Hoe kon hij weten wat jij bedoelde? En als hij het wel had geraden, kijkt hij natuurlijk wel twee keer uit om iets over Truus te zeggen, wetende dat jij met dat vage bericht nog wel tien andere dingen had kunnen bedoelen. En was het iets anders geweest en hij noemde Truus, dan waren de rapen helemaal gaar geweest!

En over je zoon: het is een puber, schroef je verwachtingen iets naar beneden. Zij zijn niet de hele dag met hun ouders bezig, jij bent niet meer het middelpunt van zijn bestaan, zoals hij dat wel van jou is.
Ik snap dat je teleurgesteld bent, waarschijnlijk omdat je al in een dipje zat vanwege man, maar trek het je niet zo persoonlijk aan.

Pennestreek

Pennestreek

11-08-2017 om 16:08

Helena

Je hebt gelijk hoor. Daar hebben we het ook over gehad, dat ik duidelijker moet zeggen wat ik bedoel. Maar ik ben niet met je eens dat
het nooit goed was geweest. Ja, als hij haar had geappt was ik inderdaad ontploft, want is heel nadrukkelijk tegen alle afspraken. Maar dat is niet wat ik bedoel. Ik had graag gezien dat hij mij had laten weten zich te realiseren dat er bij mij weer emoties boven zouden komen op zo'n dag. Ik had het fijn gevonden als hij had laten zien zich in mij te kunnen verplaatsen. Maar hij vindt het nog steeds moeilijk om zelf een gesprek over dit soort onderwerpen te beginnen. Zoals gezegd, hij struisvogelt nogal. Net doen of die verjaardag niet allerlei emoties losmaakt is natuurlijk wel de makkelijkste manier op de korte termijn, maar ja, die emoties zitten er (bij mij in ieder geval) wel. Ik ga ze ook niet meer wegduwen omdat dat makkelijker is.

Wat betreft verwachtingen tav zoon, tja, ik had het 's ochtends nadrukkelijk gevraagd, of hij wilde laten weten hoe het was gegaan. Ik verwacht van een puber van bijna 18 toch echt wel dat hij rekening houdt met anderen. Dat heeft niets met persoonlijk aantrekken te maken, wel met je houden aan afspraken.

GitteNN

GitteNN

11-08-2017 om 20:08

Alles Oke hoor. Ivm vakantie en slechte en soms geen WiFi geen reactie
Grt gittenn

Anders Pennestreek

Je kunt wel wat vragen maar misschien kun je je ook voorstellen dat er al zoveel omgaat op een dag waar iemand met ass zich op moet concentreren dat zon, voor jou eenvoudig, verzoek, heel wat attentie vraagt op een onvoorspelbaar moment.
In zon geval stuur ik zelf een sms-je: stel je moeder even gerust, ben je geslaagd? Dan krijg ik meestal wel ergens antwoord.
Ik heb er meer aan om te kijken wat ze mij wel geven. Zoon biedt, vooral nu tijdens de vakantie, regelmatig een knuffel aan: knuffel?:-)
Dat kan ik nooit spontaan met die kinderen doen en dat vind ik wel heel fijn, dus als hij het aanbied ga ik er altijd op in. Bovendien bedanken beide kinderen mij altijd voor het heerlijke eten of de zorgzaamheid. Ze geven beiden aan dat ze blij zijn dat ik hun moeder ben. Je concentreren op wat ze wel doen.
En als het heel belangrijk voor je is kan het handig zijn om zelf het goede voorbeeld te geven en dat dan ook te blijven vragen van hen. Al is het honderd keer. Uiteraard terwijl je beoordeelt of dat goed gaat. En of er praktische manieren zijn om het makkelijker te maken. Een alarm zetten op de telefoon of zo.

O, en

Als je zoon je wel 'spontaan' belt met een uitslag dat je dat benoemt: fijn dat je aan je moeder denkt en mij meldt dat je geslaagd bent. Dat vind ik fijn om te horen van jou. Dan geniet ik ook even met je mee.

Bibi

Bibi

16-08-2017 om 23:08

Lieve lotgenoten

Ook ik ben op zoek naar lotgenoten omdat ik er met niemand over kan en mag praten ( bedrijf, klein dorp etc.)
Wat een heerlijke zomervakantie had moeten worden, eindigde in een nachtmerrie toen ik de telefoon van mijn man in handen kreeg en ontdekte dat hij er een maar liefst 20 jaar jongere vriendin op na hield..

En weet je, ik begrijp het. Ons huwelijk was sinds 2 jaar niet goed omdat al onze energie in het bedrijf ging zitten. We hebben geprobeerd wat vaker een avondje samen op pad te gaan om dichter tot elkaar te komen omdat we wisten dat we wegdreven van elkaar.

De avondwandelingen die hij maakte werden steeds langer. Ik heb op de man af gevraagd of er een ander was en kreeg te horen dat het niet zo was. Meerdere keren gevraagd ivm. Lang weg in de avond, tel. Angstvallig bij zich houden etc. Op den duur was mijn man het zat dat ik zo wantrouwend was. Ik ben zelfs in therapie gegaan om aan mijn negatieve zelfbeeld te werken.

En nu blijkt dat ik beter naar bij intuïtie had moeten luisteren want het was al ruim een half jaar een feit dat er wel een ander was..

En dat er een ander was, kan ik begrijpen. Want het liep niet goed tussen ons. Maar hoe kun je de moeder van je kinderen, de liefde van je leven ( zegt hij nog steeds) recht in de ogen kijken en zeggen dat er geen ander is?? Dat je in staat bent te liegen??

Dat doet zoveel pijn, en wat vind ik het knap dat ik verhalen lees van lotgenoten die ondanks alles doorgaan. Respect!

Ik ben het vertrouwen helemaal kwijt, heb hem weggestuurd en denk niet dat ik ooit nog iemand kan toelaten. Mijn eigenwaarde is weg. Maar ik wil door voor mijn kanjers van kinderen, en daarom wil ik kostte wat kost een normale omgang. De buitenwereld is verteld dat we uit elkaar zijn gegroeid, maar het liefst zou ik het van de daken schreeuwen, maar dan is ons bedrijf en dus ook de toekomst van de kinderen kapot. Maar wat is dit zwaar...

Eigenwaarde

@Bibi, je bent je eigenwaarde niet kwijt. Hoogstens het besef naief een ander te hebben vertrouwen. Maar uit eigenwaarde, heb je hem weggestuurd. De kracht van eigenwaarde zal je baken zijn in de moeilijke tijden.
Door bewust terug te vallen op die eigenwaarde, ben ik meer mijzelf ben gaan waarderen, sterker van mijzelf gaan houden zonder egocentrisch in het leven te staan. Daardoor drong het tot mij door wat voor mooi mens ik ben. Dat wat ik voor anderen deed en doet niet zo vanzelfsprekend is.
Het hielp mij staande te blijven.( Mijn man ging niet vreemd maar we hadden wel struggles.)

Het is lastig om je mond te moeten houden. Maar het zal de anderen wel duidelijk worden wat de reden van jullie 'split off' is. Hij zal zijn vriendin niet lang kunnen verbergen. Het is niet nodig om energie te steken hoe jezelf te verdedigen hoe graag je ook wilt. Wanneer anderen ontdekken wat de ware reden was, zullen ze of hun schouders ophalen want 'hé, mijn probleem niet' of aangeven waardering te hebben voor je professionele opstelling door hen geen partij te laten kiezen.

Probeer de komende tijd vooral zakelijk in dit proces te staan zodat je niet voor onaangename verrassingen komt te staan. Je man heeft namelijk ook verstand van zaken.

@ Bibi

Lieve Bibi, liefst zou ik je gewoon heel erg willen troosten en een schouder bieden om op te huilen. Want dat is wat je in eerste instantie nodig hebt. Laat je verdriet toe, word boos, gil en schreeuw, het moet er allemaal uit!
Je man heeft een grote fout gemaakt door een verhouding te beginnen en daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Als jullie huwelijk niet meer liep zoals het hoorde was het aan jullie beiden om daar iets proberen aan te doen en eventueel samen besluiten te trekken. Troost zoeken in overspel is niet de juiste manier. Dus voel je daar niet mede verantwoordelijk voor.
Laat eerst alles even bezinken, zowel voor jou als voor hem. Wat willen jullie nog samen, wat wil jij, wat wil hij. Misschien goed dat je hem weggestuurd hebt om even tot rust te komen.
In dit draadje vind je veel waardevolle posts...lees ze en laat het tot je doordringen. En luister vooral naar je hart, laat je niets opdringen.
Of je er met de buitenwereld over praat of niet is een keuze die je zelf moet maken. Maar mij heeft het enorm geholpen om er met mensen over te kunnen praten.
En weet dat geen situatie met een andere te vergelijken valt. Luister naar je man, luister naar jezelf en neem pas grote beslissingen als er opnieuw wat rust is.
Wat betreft "verder na ontrouw"... het kan echt lieve Bibi. Niet bij iedereen natuurlijk en het hangt af van vele factoren. Maar het kan echt. Ik heb nu een fijne warme relatie waarin ik een grotere verbondenheid voel als voorheen. Maar het heeft tijd en veel verdriet gekost. En soms komt dat verdriet nog naar boven. Maar laat je daardoor niet afschrikken.
Zoek steun zoveel als je die denkt nodig te hebben... hier op dit forum...bij familie...bij vrienden... Het is geen schande wat je overkomen is... het is des levens en het overkomt meer koppels dan je op het eerste zicht zou denken.
Dus heel veel liefs en hou moed!

Bibi

Bibi

18-08-2017 om 22:08

@maete2 en flanagan.

Dank je wel voor jullie opbeurende woorden. Dat doet me heel goed.
Vervelend genoeg kwam ik gisteren de " lady in kwestie" op straat tegen en heb haar gevraagd of ze zich beseft wat ze heeft aangericht ( ze is 20 jaar oud..) ik ben erachter gekomen dat ze nog hebben afgesproken nadat ik ben weggevlucht van ons vakantie adres, terwijl manlief er alles aan wilde doen om ons huwelijk te redden..de onverschilligheid die er vanaf straalde brak me echt.
Maar later realiseerde ik me; waarom verspil ik hier mijn energie aan? Het is gebeurt, ze waren beide in staat om tegen me te liegen terwijl ik ze volledig vertrouwde. Maar waarom moet ik zoeken naar antwoorden? Ik moet dit mezelf niet aanrekenen.
Ze hebben een onherstelbare fout gemaakt, en als ik schreeuw, boos ben en woedend word het er niet beter op.

Wat werkt is knokken. Voor mijn kinderen en mijzelf. Ik heb nu een sterke versie van mijzelf laten zien, door actie te ondernemen, dingen te regelen en vooral rustig te blijven. En wat merk ik nu? Een man die breekt, die nu inziet hoe stom hij was. Maar ik kan hem echt niet meer vertrouwen. En ik denk dat een relatie met wantrouwen geen succes is.

Dus ik ga mijn relatie afronden en me richten op een stabiele en rustige thuisbasis. Ik zeg dat nu heel daadkrachtig, en het zal niet makkelijk zijn, maar het gaat lukken! We zijn allemaal sterker dan we denken dames!!!!

Herkenbaar

Ik heb de afgelopen tijd veel berichten hier zitten lezen. En wat herkenbaar allemaal.

Mijn situatie:
Inmiddels 6 jaar getrouwd en al 12 jaar samen.

Begin dit jaar gebeurde er iets heftigs op het werk van mijn man. Collega raakte ernstig gewond en is uiteindelijk overleden. Uiteraard een situatie die er behoorlijk in hakt. Dus man was anders dan ik van hem gewend was. Ik heb geprobeerd hem hierin te steunen, een luisterend oor te bieden en er gewoon te zijn voor als hij me nodig had. Wat opviel was dat hij zich juist van mij verwijderde ipv dichter naar mij toe te komen. Dat zat mij wel dwars, maar anderzijds verwerkt iedereen op een eigen manier en dus liet ik het maar gaan.

Man heeft een telefoon van werk (waar ik niet op kan kijken ivm privacy/veiligheid) en het viel mij op dat hij deze steeds vaker ging gebruiken. En als ik in de buurt was werd scherm uitgedrukt etc. Iedere avond in bad gaan zitten en direct daarna naar bed gaan, geen tijd meer hebben voor momentjes samen (filmpje kijken ofzo). Ik begreep het niet en als ik er naar vroeg wat er aan de hand was dan zei hij dat het hem allemaal dwars zat m.b.t die collega en dat hij gewoon tijd nodig had. Dus zei ik tegen mezelf: geef hem de ruimte dan komt het wel weer goed. Niet dus!

Er kwam een moment dat ik toevallig achter hem stond en op zijn werktelefoon een berichtje binnen zag komen van een meid. Ik kende haar nog niet maar vond het vreemd wat ze allemaal stuurde. Het berichtje ging over dat ze koekjes aan het bakken was en eindigde met kus smileys. Man zelf is helemaal niet zo naar andere toe met knuffels en kusjes etc. Man leek te schrikken toen hij merkte dat ik achter hem stond. Ik reageerde er niet direct op omdat ik echt even moest laten bezinken wat ik nou net had gezien. Was dit een bekende? Was dit gewoon een collega? Ik hield mezelf voor dat dit gewoon een goede vriendin of collega zou zijn met in mijn hoofd ook de gedachte dat man zelf een enorme afkeer van vreemdgaan heeft.

Om een lang verhaal kort te maken:
Man bleef vreemd gedrag vertonen en op een dag werd dit mij teveel. Dit was ongeveer een maand na overlijden collega. Ik ben zo kwaad geworden, gewoon omdat ik er voor hem wilde zijn maar hij mij helemaal niet meer zag staan. Hij liet mij niet meer toe. En toen kwam het hoge woord eruit. Ja er was iemand anders! En drie keer raden, dat was dus de meid waar hij steeds mee op zijn werktelefoon zat te appen. En die hij dus iedere avond als hij geen tijd had voor mij zat te appen. Ik was zo ontzettend boos en verdrietig. Waarom? Waarom deed hij dit. We hadden het zo enorm goed samen.

Hij was verliefd geworden zei hij, en dat was wederzijds. Prima, dat kan iedereen gebeuren. Maar het gaat er om wat je er mee doet natuurlijk. En dat was het frustrerende voor mij... hij had dus gewoon hier in mijn huis (als ik ook thuis was) via telefoon hele avonden contact met haar. En ik wist dus eigenlijk nergens van. Ik vond alleen dat hij zo afstandelijk werd maar dacht dat dit gewoon met overlijden collega te maken had. Het was een meid die in zijn werkgebied woont/werkt en waar hij zijn koffie en broodjes (ze werkt bij een bakker) ging halen voor de lunch. Ze hadden leuk gekletst en ze hadden nummers uitgewisseld (god mag weten waarom want dit heeft hij nooit gedaan bij andere vrouwen). Ik neem hem dat puntje ook wel kwalijk want hij wist gewoon dat dit fout zou gaan en ging er toch mee door. Verliefdheid maakt blind zeggen ze dan....

Na een heftige ruzie heb ik hem de keuze gegeven: je kiest voor ons of je gaat! Ik ben geen 2e optie ofzo. En ik wilde dat hij die keuze die dag nog zou maken. Hard misschien, maar de bodem was weg onder mijn voeten. Ik voelde me zo alleen en zo machteloos. Man is uren weg geweest om na te denken. Want wat moest hij met die gevoelens? Hij zei zelf ook niet te weten waar het vandaan kwam. Hij zei ook dat het echt niet aan mij of onze relatie lag. Maar die woorden betekende weinig meer voor mij eigenlijk.

Na uren kwam hij thuis en zei dat hij voor ons wilde gaan. Maar dat het tijd nodig had om de verliefdheid te laten zakken. Dat snapte ik, dat is niet zomaar weg. Maar ik eiste van hem dat hij per direct het contact met haar zou verbreken. En daar komt het meest pijnlijke (voor mij): hij wilde perse bij haar langs gaan, thuis, om haar het te vertellen. Dat hij voor mij had gekozen en dat het fout was geweest. Dat er geen contact meer moest zijn en hij onder werktijd dus ook niet meer langs zou komen voor koffie en een broodje. Geloof me, de dag dat hij naar haar toe ging en ik op mijn werk zat is echt de meest ellendige dag uit mijn leven tot nu toe. Erger nog dan het moment dat hij zei dat hij verliefd was, want dat wist ik eigenlijk al een beetje door dat berichtje wat ik had gezien. Ik wist dat er iets niet helemaal klopte maar maakte mezelf wijs dat hij niet zo was.

Ik ben erg argwanend geweest, en nu soms nog. Ook omdat ik wist dat zij mij op alle social media etc had geblokkeerd enzo. Ik kende haar niet eens maar merkte dat zij enorm bang was voor contact met mij.
Ik wilde weten wie ze was en wat zij dan had wat ik blijkbaar niet had. En geloof me ik ben echt zo boos geweest dat ik op het punt stond om naar die bakkerij te rijden en haar over de toonbank heen te trekken voor uitleg. Ze wist verdorie dat hij getrouwd was. Maar omdat het een heel andere stad is waar man werkt en zij woont en ik wist dat het meer problemen zou geven als ik langs zou gaan heb ik het niet gedaan. Maar ik had haar echt wat aan willen doen. Ze kwam aan iets dat van mij was, wat vertrouwd was... en dat was nu allemaal anders! Zelf had ze geen relatie en dus niets te verliezen... lekker je gang gaan en achter getrouwde mannen aan gaan. Het maakte me woedend!

Man heeft contact verbroken. En richt zich op onze relatie. Toch blijft de angst (we zijn pas 8 maanden verder). Ik wil dit nooit meer meemaken! Het lijkt een soort zelfbescherming. Je bent voorzichtig met opnieuw vertrouwen en probeert een soort "klaar te zijn" voor alsnog een moment dat het fout gaat.

Wat fijn dat ik hier lotgenoten tref die soortgelijke dingen hebben meegemaakt. Want op dat moment denk je echt dat je alleen bent op de wereld. En delen met bekende wilde ik niet. Waarom? Omdat ik wilde knokken om het goed te krijgen en niet de rest van mijn leven met de stempel op ons wilde rondlopen dat hij een ander had gehad.

Ik moest dit even van mij afschrijven... soms moet het er gewoon even uit en is het fijn het te kunnen delen. Mochten mensen tips/advies hebben dan hoor ik dat graag. En verder lees ik gewoon graag hoe jullie er mee omgaan, ook na langere tijd. Dat het nooit over zal gaan dat heb ik al een soort van geaccepteerd. Het zal onderdeel blijven van ons leven, het is nu eenmaal gebeurt. Maar ik wil er niet meer elke keer in mijn hoofd mee bezig zijn.

zo pijnlijk allemaal

@ Uptown
Wat een vreselijk verhaal ook bij jou. En nog zo recent in je verwerking want 8 maand is echt nog niet lang genoeg hoor om alles verwerkt te krijgen. Maar wat doe je dat goed. Hem voor de keuze stellen en je eisen stellen... gelijk had je. Maar dat hij nog even bij haar persoonlijk wou langs gaan om dit van mens tot mens te bespreken, dat vind ik eigenlijk wel heel menselijk en zelfs mooi van hem. Op voorwaarde dat nadien ook alle contact effectief verbroken werd. Maar daar ga je toch vanuit begrijp ik.
Ik snap ook volledig je gevoelens van boosheid naar die Truus toe... zo herkenbaar. Maar wat brengt het ons bij...
probeer je te richten op wat jullie nog hebben, op de liefde die overblijft en probeer te werken aan jullie relatie. Hebben jullie hulp van therapeuten ingeschakeld? Om jouw verdriet te verwerken? Om vertrouwen opnieuw op te bouwen? Om man inzicht te geven in het waarom?
Kan je met je angsten, twijfels en vragen bij hem terecht? Kan hij met zijn angsten en twijfels bij jou terecht? Voor mij allemaal heel waardevol geweest en zonder die therapie zou ik niet staan waar ik nu sta. Ik weet dat sommige dames hier geen voorstander zijn van therapie en vinden dat ze alles zelf moeten klaren. Maar daar ben ik het niet mee eens. Ik vergelijk het soms met een kankergezwel... je kan het eruit halen en dan is het weg maar als je zeker wil zijn dat het niet meer terugkomt, dan moet je na-behandelen, hoeveel nare bijwerkingen dat op het moment zelf ook kan geven, het is iets wat nodig is.

@Bibi
Wat goed dat je zo sterk staat en dat je laat zien dat er met jou niet te sollen valt. Wat goed ook dat je zo rustig kan blijven, dat kon ik helemaal niet hoor toen ik erachter kwam. Ik ben helemaal door het lint gegaan.
Toch hoop ik dat je jezelf voldoende tijd hebt gegeven om alles goed te overwegen, dat je er zeker van bent dat er onvoldoende liefde is overgebleven om voor te vechten. Want in de beginfase is het vaak een rollercoaster van emoties. Ik stroomde de ene dag over van liefde en de dag nadien voelde ik totaal niets meer voor hem, alsof ik volledig verdoofd was en mijn emoties gewoon had verbannen. Heel raar allemaal, onverklaarbaar soms. Daarom is voldoende tijd ook zo belangrijk om alles wat op afstand te kunnen bekijken.
Wat kwetsend ook dat er zo'n snol van 20 jaar totaal gevoelloos voor je ogen staat. Ik kan het me haast inbeelden. Maar ben je zeker dat je man niet gewoon met haar heeft afgesproken om er een eind aan te maken zonder meer? Als het een echt afspraakje was... dat vind ik ook niet kunnen en is zo extra kwetsend.
En boos zijn en schreeuwen gaat niets oplossen maar kan oh zo geweldig deugd doen en je verder helpen in de verwerking, echt waar!

Aan beiden kan ik enkel zeggen, lees dit draadje want er staat vaak ook erg zinvolle literatuur aangehaald (en Bibi, ook trouwens over het opnieuw leren vertrouwen) en ik vond dat vaak zeer zinvol. Het helpt je en geeft nieuwe inzichten.

En natuurlijk laat het ons nooit meer los, het blijft een deel van ons in ons verdere leven en dat blijft zo of je nu met je partner of zonder verder gaat. Want ook in een nieuwe relatie neem je deze ervaring mee en daar kan je niets aan veranderen. Maar in beide gevallen kan je er wel lessen uit trekken en er iets positiefs uithalen.

En voila, telkens als ik nieuwe verhalen lees geeft dat bij mij een trigger en word ik ook telkens opnieuw wat triest. En toch wil ik af en toe op dit forum blijven lezen en blijven reageren om anderen een hart onder de riem te steken want ik vind dat zoooooo belangrijk in de verwerking.... dat je hier je hart kan luchten en dat anderen even je verdriet helpen dragen....

Heel veel sterkte... voor iedereen x

Therapie?

Ik ben geen tegenstander van therapie maar tijdens een gesprek met zwager, vroeg hij mij of ik wilde dat hij met mijn man ging praten. Ik gaf aan dat niet te willen en dat zelf op te pakken. Ik zou het namelijk pijnlijk vinden als zwager wel tot mijn man zou doordringen terwijl dat tot dan toe mij niet lukte.

Soms duurt het een tijd voor de ogen van een ander open gaan. Dat zelf ondervinden en inzien, gaat vaak gepaard met gepast ' los laten' en wat afstand nemen van de partner, zonder koud en liefdeloos in de relatie te staan. Er zijn genoeg onderwerpen in een relatie waarin je wel open kan staan voor elkaar. Denk aan zorgen om baan of gezamelijk kinderen begeleiden met huiswerk.etc. Zaken die ook niet weg zijn, als je gescheiden bent.

De persoon die de oorzaak was van de struggles heb ik niet meer gesproken of geholpen of aandacht aan geschonken. Dat mocht mijn man doen. Zodoende is hij zelf gaan inzien hoe het voor mij was geweest.
Dat ik hem op andere onderwerpen niet liet vallen, zaken die het gezin aangingen, heeft bijgedragen aan een bewuste steun aan mij.
Dat is eigenlijk eengelijks resultaat als wat een stel bij een therapeut hoopt te bereiken. Maar niet omdat het aangestuurd is door een derde persoon zoals de hulp van en zwager of een therapeut. Maar het herstel waar het tweetal zelf aan gewerkt hebben, hun einddoel.

Een oprechte steun aan elkaar, maakt dat je kan praten over gevoelens. Maar ook over gevoelens die eerst niet begrepen werden. Het maakt ook dat je een ander kan vergeven omdat je een verandering in houding ervaart.

Het heeft wel best lang geduurd, het geduldig zijn en kunnen relativeren ipv verbreken wat in jaren is opgebouwd, maar het is de moeite waard geweest. Een langdurige relatie kan verzanden in vanzelfsprekendheid. Nu praten we meer, en niet over de problemen binnen andere relaties maar over onze eigen zorgen. Dat vraagt vertrouwen in elkaar. Door mijn geduld en zijn steun steun is dat vertrouwen terug.

Ik weet niet of we dit resultaat met een therapeut bereikt hadden. Dan had dat proces van 'zelf ondervinden' mogelijk niet die vorm gekregen waardoor hier nu de ogen open gingen. Dan had de therapeut mogelijk een andere regie gevoerd.

Het samen eruit komen voelt wel goed, mag ik zeggen.

Nog maar eens een mooie tekst :-)

LOSLATEN

Wat loslaten niet is:

- Loslaten is niet vergeten of ontkennen wat er gebeurd is.
- Loslaten is niet de gevolgen bagatelliseren.
- Loslaten is niet jezelf vernederen.
- Loslaten is niet ontkennen dat je gekwetst en beschadigd bent.
- Loslaten is - niet een zwaktebod.
- Loslaten is niet jezelf ongelijk geven.
- Loslaten is niet het eens zijn met wat iemand deed of juist naliet.
- Loslaten is niet het goed praten van verkeerd gedrag.
- Loslaten is niet “het” maar goed vinden.
- Loslaten is niet zeggen dat het niet meer uitmaakt.
* Niet loslaten is maar blijven hopen op een beter verleden…
Wat loslaten wel is:
- Loslaten is onvoorwaardelijke liefde voor jezelf.
- Loslaten is je zelf bevrijden van angst, woede, wrok, haat en pijn.

- Loslaten is machteloosheid toegeven.
- Loslaten is de situatie voor jezelf zo goed mogelijk maken.
- Loslaten is groeien en kiezen voor leven in het nu.
- Loslaten is afstand nemen.
- Loslaten is de verantwoording nemen voor je eigen geluk.
- Loslaten is besluiten geen slachtoffer meer te zijn.
* Loslaten is alle hoop op een beter verleden laten varen en
- besluiten gelukkig te zijn.

~* Bron van Wijsheid *~

Verder na ontrouw deel 2

@Maete 2

Ik begrijp je gedachtegang over het feit dat mijn man bij haar langs ging. Maar wat zo zuur was is dat het allemaal zo hard binnen kwam. Dat het dus echt waar was dat die berichtjes meer betekende dan ik hoopte, dat hij gevoelens had voor een ander etc. En als je dan zegt: verbreek het contact of vertrek dan is het heel lastig als je hoort dat hij langs gaat (omdat zij zo zielig is?!) en het gaat bespreken. Ik heb me die dag zo rot gevoeld, zo machteloos. Hij was meer met het gevoel bezig wat het haar zou geven dan met de gevoelens die ik had. En dat deed echt goed pijn. Dat heb ik ook uitgesproken naar hem. Hij heeft uren rondgereden in de auto voor hij bij haar langs durfde te gaan. Hij vond het moeilijk. De gevoelens waren op dat moment ook nog niet weg natuurlijk. Alles was nog vers...

Mijn man bezoekt nu een psycholoog. Hij zit niet goed in zijn vel en waarschijnlijk is het een burnout. Al vanaf het begin van dit jaar dus. Niet alleen in onze relatie ging het opeens fout maar ook op andere vlakken ging het opeens niet goed. Nu zien we dat pas. Hij had nergens meer zin in, werk gaf geen voldoening meer, sliep slecht, ging weer roken. Als deze misstap is veroorzaakt door die burn out dan kan ik daar mee leven. Als je begrijpt wat ik bedoel. We maken allemaal wel eens fouten als het slecht met ons gaat. Ik was ook bang dat ik verkeerde keuzes zou gaan maken nadat alles uitkwam. Daarom heb ik hem niet de deur gewezen. Ik vond het echt niet fijn dat hij om me heen was maar ik wist dat dat alleen maar kwam door die stomme verliefdheid. Want ik heb geen moment tijdens dit alles niet van hem gehouden!! Ik heb hem gehaat en van hem gehouden tegelijkertijd. Gehaat om wat hij had aangericht, maar gehouden van hem als persoon.

Vanaf het moment dat het eruit kwam heb ik tegen mezelf gezegd: wat er ook gebeurt, dit gaat ons echt niet uit elkaar krijgen. Natuurlijk had ik ook zwakke momenten. En nu nog wel eens, dat ik me afvraag of ik niet toch gewoon had moeten stoppen. Maar het ligt er echt aan waaruit die verliefdheid is ontstaan. Onze relatie was goed we zijn al jaren gelukkig samen en zo ervaart man dat ook. Maar nu zakte hij weg in een soort put en leek het contact met haar een uitweg van alles. Wat ik me kan indenken.

We gaan eerst zorgen dat man weer zichzelf wordt. Langzaam komt dat terug. Erg langzaam, maar dat geeft niet. Het zijn stapjes in de goede richting. We praten veel met elkaar en onze gevoelens worden geaccepteerd van beide kanten. Want pas als hij zich weer goed voelt kunnen we werken aan "ons". Anders is het teveel en dan gaat het zeker fout. Hij heeft al zijn fouten toegegeven en zegt dat het hem enorm veel pijn deed om te zien wat hij mij had aangedaan. Zelf voel ik me na deze maanden wel wat beter. Ik zie verbetering in onze relatie, hoe langzaam het ook gaat. Misschien ook omdat man nu aan zichzelf werkt. Dan zie je verandering en dat geeft hoop voor de toekomst.

Ik ben super blij met de ervaringsverhalen hier! Soms lees ik weer even wat maar ik probeer me niet meer in verdriet of wrok te laten wegzakken dus soms laat ik het ook even voor wat het is. Het moet een plekje krijgen. En deze verhalen helpen me wel met het verwerken van alles. En hoe anderen er mee om gaan en dan zie je ook weer dat je eigen situatie niet altijd de ergste is!

Voor mij is belangrijk: vechten voor wat ik heb, en waar ik van hou! Dat is wat ik nu doe. wat de toekomst gaat brengen weet ik niet, maar ik geef dit niet zomaar op.

GitteNN

GitteNN

29-08-2017 om 10:08

uptown en bibi

Wat een vreselijke verhalen weer. Boos en opstandig word ik er echt iedere keer weer van..ook op jullie mannen. Waarom toch waarom?? Zoveel verdriet voor jullie en ook de kindjes. Het is echt fijn de steun die je hier hebt. Het begrip de adviezen zijn werelds. Ze helpen mij enorm. Ook hoe mooi iemand kan schrijven. Dat is echt super fijn.
Naast al deze (helaas) lotgenoten(en dat gun je echt niemand!!) heb ik steun aan boeken. De tip die ik onlangs kreeg van een boek heeft denk ik onze relatie gered: Mira Kirschenbauw; Ik hou van jou maar vertrouw je niet. Vooral ook omdat ze het schreef uit eigen ervaring (zelf ook een ontrouwe partner gehad en door gegaan met hem) maar ook alle verhalen waaruit ze put uit haar praktijk; ze is relatietherapeut. Ik heb het nog steeds niet uit maar put er veel steun uit. Hopelijk ook voor veel anderen.
lieve groet
GitteNN

Bobbie

Bobbie

29-08-2017 om 12:08

Dat gevoel heb ik ook.

Dat ik bij het lezen van de verhalen boos kan worden op de overspelige partners.

Het waarom, en waarom zo'n goedkope ordinaire non-oplossing voor problemen zoeken. Fouten maken is menselijk, maar dat zie ik altijd meer in andere dingen, niet in deze verwoestende fout die als een tornado levens verwoest voor 3 minuten plezier voor je egoïstische manier van leven.

Ben ik verbitterd of nog steeds boos? Nee, klinkt misschien wel zo, maar ben ik niet. We hebben nog steeds een goed contact zelfs. Maar wat dat verraad betreft vind ik hem nog steeds een ego op 2 poten. Zo dom, zo'n infantiele manier van leven, zo arm ook eigenlijk.
Is hij slecht of is hij zijn fout?? Nee, verre van. Het is een goed mens.
Alleen in zijn relatie was hij oprecht een sukkel en heeft me beschadigd tot op het bot.
En als ik dan over vreemdgaan lees, dan jeukt het enorm, dat wel.

GitteNN

GitteNN

29-08-2017 om 18:08

Ik snap je helemaal

Bobbie, iedereen maakt z'n eigen keuzes en afwegingen om man er uit te zetten of door te gaan. Ik snap beide keuzes NU! Toen ik dit nog niet had meegemaakt stond ik hier heel anders in dan nu. Als iets jezelf overkomt is t ZOOOOO anders . Met je eigen gevoel en je eigen referentie kaders geef je hier invulling aan. Ik ga er ook NOOIT meer over oordelen. Nog steeds zegt mijn meest basale gevoel vanalles en andere dingen dan m'n hart, als ik over de FOUT(te zwak uitgedrukt vind ik t) heen kijk heb ik een hele fijne mam. Het boek dat jullie me tipte helpt me er enorm bij. Ik wil er voor gaan maar heb af en toe een hand nodig die me vast en overeind houd. Dit boek bied me dat buiten jullie als lotgenoten. En geloof me ik ga de fout NEVER goedkeuren of accepteren. Maar ik probeer t te Zien als een ernstig ongeluk dat me is overkomen waar ik ook mee zou moeten dealen. Voor ons is er te veel moois om voor te knokken en door te gaan. Het brengt ons ook meer emotie en openheid van man naar mij. Dat was vele malen minder ervoor. Hij is zooooo bang dat ik weg ga en doet er alles aan om ons bij elkaar te houden. Daar ben Ik wel blij mee.
Xx GitteNN

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.