U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
toch zelf een scheiding aanvragen en een paar overwegingen
Ik heb hier al eerder geschreven. Ik begin nu even een nieuw draadje en voor de herkenbaarheid een andere naam.
Ik ga dinsdag naar een advocaat om eenzijdig de scheiding voor te bereiden. Niet dat ik het niet meer volhou. Met een man die al een half jaar niet tegen mij praat. Het is heel gewoon om dat niet vol te houden. Maar ik kon het steeds beter volhouden. Er was geen strijd. Er waren zijn uitspraken dat hij zeker zou gaan scheiden. Hij had mij in de nazomer meegenomen naar een mediator. Maar omdat die hem op een gegeven moment ergens op aansprak, in het belang van de kinderen, heeft hij het vertrouwen in die mediator opgezegd. Hij wilde toen wel met mij naar een andere. Maar ik weigerde dat. Ik zei dat hij het maar zelf moest doen. Ik zou dan zo nodig ook een advocaat zoeken. Dat was begin november vorig jaar. Hij heeft nog niks gedaan.
Ik dacht, het kan zijn dat zo’n tijd dat je eigenlijk als gescheiden mensen samen toch heel goed voor de kinderen zorgt, ook zijn nut heeft. Het kan zijn dat hij die rust nodig heeft om voor zichzelf meer duidelijkheid te krijgen. Er is geen sprake van een ander. Wellicht wel een midlife crisis. En sterke vermoedens van een persoonlijkheidsstoornis bij mij.
Ik had hulp aangevraagd voor mijzelf, ruim een jaar geleden. Omdat anderen daarop aandrongen. Soms werd gezegd dat ik toch ook wel mijn aandeel zou hebben. Vorige week was ik eindelijk aan de beurt. Bij de intake had ik een heel fijn iemand. Ze snapte mij zomaar. Begon zelf over narcisme. En zei ook dat ze eigenlijk niks voor mij konden doen. Ik heb helemaal geen klachten. Ik slaap goed, ik heb in van alles interesse en ik ben gelukkig. De verzekering betaalt het dan niet. En zelf kan ik het niet betalen.
Eigenlijk heb ik daar wel vrede mee. Het gaf ook voor mijzelf helderheid in mijn situatie. Ik merk vaak dat mijn situatie heel moeilijk uit te leggen is. Ik bedacht dat mensen heel gauw een plaatje in hun hoofd hebben, zodra ik iets vertel, over mij als slachtoffer, als iemand die het misschien niet meer langs zal volhouden en dus dringend hulp nodig heeft. Maar ik ben eigenlijk helemaal geen slachtoffer. Eigenlijk is mijn man het slachtoffer, van zichzelf. En ik vind dat heel tragisch, maar ik kan er niets aan doen. Mijn man probeert mij wel tot slachtoffer te maken. Hij heeft tegen iemand gezegd, weet ik, dat hij wel weet hoe hij mij kapot kan krijgen. Alleen, hoe vreemd het ook klink, ik kan er om glimlachen. Ik ben ook niet gekwetst, niet boos. Dat heb ik allemaal wel gehad. Mensen denken ook vaak dat je niet helemaal normaal bent, dat je mist dat je boos kan worden. Maar ik ben daar allemaal al doorheen gegaan. En ik zie dat voor een groot deel mijn man niet anders kan zijn dan hij is. Het is ook weer niet zo dat ik dat dan maar goed vind. En dat heeft hij ook van mij gehoord. Op allerlei manieren.
De psycholoog waar ik was, samen met de psychiater die er ook nog even bijkwam, zeiden mij dat ik nog wel aan mijn man kon vragen om een gesprek met hen te hebben. Dan konden ze in zijn taal met hem spreken. Ik zou het kunnen proberen. Ik wist zeker dat hij het niet zou doen. Maar ik wilde het voor hen toch gevraagd hebben. De manier waarop mijn man liet merken dat het niet de bedoeling was dat ik tegen hem begon te praten, liet mij, na één nacht slapen, besluiten dat ik zelf de scheiding eenzijdig moet gaan voorbereiden. Ik kan hem niet in de waan laten dat hij zo mag doen van mij. Eindelijk, zei mijn man. Ik heb dezelfde dag een afspraak gemaakt en kon een week later bij de advocaat komen. Dat is overmorgen.
Ik heb geen idee hoe het verder gaat op allerlei vlakken. Wel dat ik hier blijf. Dat het nog best een tijd kan duren voor het rond is. Dat ik dat ook niet erg vind. Het gaat eigenlijk gewoon meer om het gebaar. Maar dat gebaar moet wel zo in elkaar zitten dat het ook serieus is. Ik heb het gevoel dat ik uit liefde ga scheiden. Ik moet hem duidelijkheid gunnen. Ik moet hem duidelijkheid geven over het feit dat er geen weg is, door mij eerst kapot te maken. Ik gun hem ook geen gemanipuleerde vrouw.
Mijn overwegingen zijn eigenlijk alleen maar: tussen de kinderen en mijn man is er juist een herstel van de relatie opgetreden. Dat kan allerlei (misschien ook wel dubieuze) oorzaken hebben. Maar het is wel zo, het is duidelijk te zien. Ze vragen ook nooit meer om te scheiden, wat ze eerder wel deden. Hoe ga ik daarmee om? Wat vertel ik hen? Hij heeft het eerder gehad over een flatje hier in de buurt, zodat de kinderen makkelijk naar hen toe kunnen. Hij zal waarschijnlijk ook nog gebruik maken van de garage die hier aan het huis vast zit en wat zijn hobbyruimte is. Kunnen we daar problemen mee krijgen als de bijstand vermoedt (hij zal een aanvullende bijstandsuitkering moeten aanvragen) dat er een gezamenlijke huishouding wordt gevoerd? En ik overweeg om het laatste stukje van het officieel maken van de scheiding ut te stellen tot hij al een tijdje op zichzelf woont. Tenzij hij dat zelf niet wil. Ook vraag ik me af, voor het zoeken naar een andere woning, alleen te doen door te reageren op spoedwoningen, ga ik hem daarvoor stimuleren, of wacht ik het gewoon weer af. Ik zal hem nooit het huis uitzetten. Dat kan denk ik ook niet.
Dus eigenlijk heb ik niet veel vragen, alleen deze laatste. Het valt me op dat als ik het er met mensen over heb, ik allerlei antwoorden krijg op vragen die ik niet gesteld heb. Ben benieuwd hoe dat nu hier gaat 
onvoorspelbaar
Natasa, weliswaar heeft hij aangegeven te willen scheiden. Mar als jij de daadwerkelijke stap neemt met de brief, dan kan hij dat als zeer krenkend ervaren.
En waar de ex van Doenja ook nooit fysiek geweld gebruikt had, deed hij dat toen opeens wel.. Idem dito bij iemand anders die ik ken. Onvoorspelbaar. Dus potentieel gevaarlijk! Hopelijk valt het mee, maar onderschat het niet. Als hij explodeert is hij veel sterker dan jij. Stel je erop in en tref de juiste maatregelen, dan valt het hopelijk mee.
Angela
Ik moest even over je bericht nadenken, maar je hebt helemaal gelijk!
Ik overweeg om toch nog te zeggen: je weet dat er een brief komt van mijn advocaat?
En om met ons oudste kind er wel over te spreken.
lost
Natasa, sorry, ik ben totally lost door jouw laatste reactie.
Je zegt dat je Angela begrijpt, maar schrijft vervolgens dat je de komst van de brief bij je man wil aankondigen en oudste wilt informeren.
Maar Angela schreef in #49:
"je kunt hem toch niet beïnvloeden als hij plotseling iets dreigends doet?
Ik snap wel dat je je mentaal heel goed voorbereidt en dat is ook een belangrijk onderdeel, maar zorgen dat er geen confrontatie KAN plaatsvinden op het moment dat hij het leest lijkt me de eerste stap. Met mentale kracht kun je zijn onverwachte acties niet *voorkomen*.
En dat betekent dus jij niet thuis, kinderen niet thuis, slaapspullen bij een logeeradres (dat hij niet direct bedenkt), belangrijke papieren en geld veilig gesteld. Neem de helft van het cash geld mee, je hoeft niet heiliger dan de paus te zijn natuurlijk . . . "
Angela zegt dus: als jij vertelt dat je echt wil scheiden, kan je man opeens iets dreigends doen. Dus zorg dat je op dat moment (samen met de kinderen) niet thuis bent.
En jij reageert dan: ik vertel het hem (en oudste zoon) wel vast van tevoren.
Ik weet niet of je Angela nou goed begrepen hebt.
Maar je lijkt je ogen te sluiten voor het risico dat hij explodeert en opeens iets (fysieks) dreigends doet, dat jij met je goede mentale toestand echt niet fysiek kunt tegenhouden.
Besef je dat nou? Dat je man kan exploderen? En gevaarlijk kan worden?
Verder hoop ik natuurlijk dat het allemaal rustig verloopt.
Zonnebloem
Ja hoor, ik heb Angela goed begrepen. Het is echt niet zo dat ik jullie aan het pesten ben doordat ik wel om raad vraag, maar soms meedeel iets anders te doen dan sommigen van jullie zeggen. Ik denk dat ik redelijk goed kan luisteren. En ik heb aangegeven hoe ik omga met jullie waarschuwingen.
Zonder jullie waarschuwingen was ik niet met de advocaat begonnen over voorlopige voorzieningen. Had ik niet nagedacht over wat ik nodig heb als ik toch weg zal moeten gaan.
Maar ik ga niet op voorhand weg.
Natuurlijk weet ik dat mijn man kan exploderen. Dat heb ik al zo vaak gezien. Alleen nog nooit is hij handtastelijk geweest. En natuurlijk sluit ik dat niet uit. Maar ik ben wel degene die met allerlei waarschuwingen in mijn achterhoofd en met alles wat ik heb meegemaakt al, hier nog wel zelf een afweging in mag maken, dacht ik.
Heb jij trouwens wel begrepen wat ik twee berichten terug schreef. Dat dit voor hem niet uit de lucht komt vallen?
De advocaat en iemand uit mijn omgeving vonden dat ik wel van te voren iets moest zeggen. Het is gewoon een moeilijke afweging. Wel of niet heeft allebei misschien evenveel voor- en nadelen.
Ik heb het nog niet gedaan trouwens. Wel met zoon gepraat. Dat verliep goed.
Verder
Ik vroeg net aan m'n man, zullen we straks even wandelen en praten, het is belangrijk. Hij schudde z'n hoofd van nee. Even later zei ik, je krijgt wel een brief van mijn advocaat. Hij explodeerde niet. Ik zie dat hij nu onrust van binnen heeft aan de manier waarop hij beweegt. Doet kattig tegen zoon. Zegt dat hij samen naar een andere mediator had gewild. Ik krijg kans om te zeggen waarom ik dat niet wilde. Hij zegt dat hij ook een advocaat gaat zoeken. Natuurlijk zei ik. Ik zeg dat ik van hem hou, maar dat het zo niet kan. Dat hij niet mag denken dat hij zo mag doen. In het verleden heb ik ook wel eens gezegd dat hij niet moet doen alsof hij een god is, dus hij is wel wat gewend.
ik heb medelijden met hem echt. Maar ja, 'hier sta ik, ik kan niet anders'. Dat zei Luther. Ik heb eens gehoord dat Luther helemaal niet iemand was die zich alleen maar als een held tegen de misstanden in de kerk keerde, maar dat hij er ook onder leed dat hij zich los moest maken van de kerk. Het was wel de kerk waar hij eigenlijk onddanks de misstanden voor altijd bij wilde horen. Zo voelt het voor mij ook. Niet zo van: gelukkig, daar zijn we straks van af.
Natasa
En dat was het dan. Toch een heel belangrijke stap gezet. en dat is goed gegaan. Er kunnen in de loop van het proces nog wel emoties komen, de een huilt, de nader wordt boos, de een zwijgt en de ander schreeuwt. Hoe het ook zij, het zijn ingrijpende processen. Maar de eerste stap heb je al gezet en dat is gelukkig goed gegaan.
Tsjor
Tsjor
Ja, we moeten zien.
Dank je voor je berichtje.
blij
Natasa, ik ben blij dat hij rustig is gebleven en niet is geëxplodeerd.
Kan nog veranderen natuurlijk, bij ontvangst van de brief bijvoorbeeld, maar die kans acht ik nu kleiner.
Succes met het vervolg.
Heel goed
Vertrouw op jezelf en je inzicht. Succes en sterkte.
De kop is eraf
Goed gedaan en goed gegaan. Hou vol in je voornemen om niet te gaan uitleggen - misschien antwoord geven als hij iets vraagt maar ga niet alles willen bespreken. Dat hielp hiervoor niet en nu heb je het niet meer nodig.
Gr Angela
goed gedaan
Ik was aan het lezen en stond op het punt te adviseren dat je de komst van de brief wel nog even moest aankondigen, en toen ik verder las begreep ik dat je dat ook had gedaan. Wel zo netjes. En zie daar, hij is niet ontploft (de kans op een ontploffing lijkt mij persoonlijk groter bij een brief die toch min of meer onverwacht op de mat valt).
Goed voorbereid zijn is verstandig (misschien even een backup van die harde schijf en een kopietje van je paspoort in de cloud?) altijd op het ergste voorbereid zijn (bijvoorbeeld nu maar vast het huis uit gaan want hij zou wel eens...) lijkt mij niet alleen niet nodig, maar soms ook een beetje contraproductief. Je maakt je kwetsbaar voor het verwijt dat je alles veel te zwaar aanzet en de ander ten onrechte als een boeman afschildert.
Eigenlijk bedoel ik: alle voorbereidingen die je ongezien kunt treffen, kun je treffen, maar bij alles wat zichtbaar is en als een blijk van angst of wantrouwen kan worden opgevat moet je denk ik even nadenken of het wel echt nodig is.
Sterkte ermee
Temet
hoe'st gegaan?
Natasa? Heb je stappen kunnen zetten?
gr Angela
Angela
Ik heb nog geen brief gezien. Ik weet niet of m'n man hem zelf weggelegd heeft en niets heeft laten merken of dat hij binnenkort komt.
Gisteren zei m'n man voor het eerst in 5 maanden hoi terug toen ik hoi zei. Ik vond het wel heel bijzonder, maar ja, wat moet ik ermee...
ik ben voor een tweede keer bij de psycholoog geweest. Zij luistert heel goed naar mij, dat is zo fijn. Ze zegt dat ik het goed doe. Ook is het fijn dat ze exact zijn cultuur en subcultuur kent omdat die ook de hare zijn, zodat haar opmerking dat het gedrag van mijn man niet verklaard kan worden uit alleen cultuurverschillen. Dat wordt in mijn omgeving nog wel eens gedacht. En ik vind dat dan altijd lastig omdat ik best om kan gaan met cultuurverschillen (denk ik) maar dit nog weer anders was.
Ze wil wel nog om het uit te sluiten een onderzoek afnemen of ik nog iets mankeer aan mijn persoonlijkheid. Niet dat ze dat denkt, ze zei zoiets van, we stellen dan zogenaamd vast dat er een vermoeden is van iets, anders betaalt de verzekering het niet.
Ik zei dat ik het fijn vond omdat het eventueel een hulpmiddel kan zijn als ik normaal wordt bevonden voor het geval mijn man gaat proberen mij in het echtscheidingsproces in een kwaad daglicht zou gaan zetten. Zij dacht zelf dat ik daar niet zo bang voor hoefde te zijn.
advocaat
dan zou ik toch als de wiedeweerga m'n advocaat bellen als ik jou was, je wilt toch wel 'vooruit' neem ik aan? Van je man moet je je even qua praktische stappen niets aantrekken . . .
Fijn dat psychologe jou goed doet!
gr Angela
Hoe snel vooruit
Ik wil dat er wat gebeurt, dat klopt. Maar hoe en hoe snel het precies gebeurt, dat laat ik nogal open. Ik zal wel de advocaat vragen of de brief verstuurd is. M'n man mag dan even de tijd hebben om een adcvocaat te zoeken. Misschien moet ik alvast bezig om de rekening te splitsen, dat is ook best een symbolische stap natuurlijk.
voor praktisch zijn
en alles doen wat je kunt doen.
denk even aan draadje van Mara die alles op z'n beloop liet en veel geld kwijt was (misschien dat het ook niet 'van haar ' was maar in ieder geval heeft haar 'ex' alles van de rekening gehaald(. Verwar niet 'mentale rust' met 'zijn reactie leidend laten zijn en hem tegemoet komen' met 'wachten met handelen'. . .
gr Angela
Dat is een goeie
Om die dingen niet met elkaar te verwarren. Dat is iets wat ik in de gaten moet houden. Ik observeerde mezelf al wel op die manier. Stel dat eindelijk weer eens een keer terug groeten is er een voorbode van dat hij komt met een plan om het weer goed te maken, wat doe ik dan.. vroeg ik mij af.
Ik bedacht dat ik dan heel goed over de voorwaarden ga nadenken. Hem dat vertel. En ook laat weten dat zolang het niet duidelijk is of aan die voorwaarden voldaan kan worden, mijn aanvraag geldig blijft.
Maar ik weet helemaal niks over het verdere verloop. Voor een deel zal ik toch moeten afwachten. Voor mij is mentale rust ook zorgen dat ik helder heb wat mijn valkuilen zijn, wat mijn rechten zijn en verder heb ik voor mentale rust ook vooral nodig dat ik goed voor de kinderen zorg en voor mijzelf. Ik geniet erg van het voorjaar. Dat is denk ik wel een goed teken.
Kom uit je bubbel
“Stel dat eindelijk weer eens een keer terug groeten is er een voorbode van dat hij komt met een plan om het weer goed te maken, wat doe ik dan.. vroeg ik mij af.”
Deze zin trof mij. Vooral omdat ik er zo ook in zat. Je groeten is voor jou al een reden om je scheidingsverzoek in te trekken? Laat dat even op je inwerken. Ik begroet iedereen die ik tegenkom en iedereen groet mij terug. Draai ik het om dan zou ik ook kunnen zeggen dat ik zou kunnen trouwen/samenwonen met iedereen die mij groet? Het doet me verdriet te zien hoe weinig je jezelf waardeert dat groeten voor jou al genoeg is. Genoeg om mee samen te leven als man en vrouw. Ik zie de groet als een kenmerk dat je man nu eindelijk heeft gezien met jou rekening te moeten houden. Want jij gaat weg bij hem en hij kan daar niks aan veranderen.
Voor mij kenmerkt jouw beeld bij groeten hoe weinig gewaardeerd en gerespecteerd jij je gevoeld moet hebben. Een hele dikke knuffel.
Doenja
Ik snap je reactie. Maar ik heb dat niet zo gezegd.
Ik dacht wel, als ik ga vertellen dat het me opvoel, dat groeten, dan zal wel gedacht worden wat jij denkt. En ik moet toegeven, het is ook door me heengegaan en tegelijk het tegen mezelf zeggen, dat het puur het absurde gedrag van mijn man geweest is dat mij doet denken dat een groet iets bijzonders is.
Maar wat ik hier alleen schreef, was stel dat dit een voorbode is van.. wat dan.. Ik schreef niet, o ik moet geloof ik mijn aanvraag voor een scheiding intrekken want hij heeft vandaag teruggegroet.
Je niet gewaardeerd voelen
Doenja, ik wil niet te stoer doen. Het klopt dat ik me door mijn man heel erg afgewezen voel. Maar het maakt wel heel veel verschil te weten dat het een stoornis kan zijn wat hem zo maakt. Ik had me geen raad geweten als ik die kennis niet had.
nee maar . . .
je moet wel heel goed voor je zelf herhalen elke dag waar je naar toe aan het werken bent. Ik neem aan dat je een doorlooptijd hebt van xxx tijd waarin je de zaken geregeld kunt hebben (een soort minimaal benodigde tijd) en dat je met je advocaat de eerste stappen hebt uitgestippeld? Ik zou me niet laten leiden door wat je man vindt/doet/zegt/niet doet/denkt etc. Dat is namelijk niet belangrijk voor jouw doel, namelijk op datum xxx gescheiden zijn. Dus als je hem niet je actielijstje voorschotelt en hem vertelt wat er van hem verwacht wordt in dit proces en op welke datum, dan zou ik in ieder geval alles regelen wat je zonder hem kunt.
Dan laat je je advocaat het stappenplan opsturen en kun je verder.
Die bubbel is er niet, alleen als je ogen dichtdoet en luister naar zijn 'hoi'.
gr Angela
Mijn doel
Ik moet toch even eerlijk zeggen dat mijn doel niet de scheiding zelf is (die is een noodzakelijk middel) maar het stoppen van het manipulerende gedrag van mijn man.
Een beetje ingewikkelde gedachtengang misschien. Het is makkelijker om ald doel te hebben, gescheiden zijn en zo snel mogelijk. Maar dat is het nooit geweest. Niet dat ik nu zeg: ik wil niet scheiden. Ik wil scheiden omdat dat op dit moment de enige manier is om mijn man te doen inzien dat hij een doodlopende weg bewandeld door met allerlei lage middelen te proberen macht over mij te krijgen.
doe dit niet Natasa
zorg dat je je doel vasthoudt en ernaar toe werkt. zet die mijlpalen uit, je hoeft er niet een datum van morgen aan te hangen maar wel een datum/doorlooptijd. Dit is geen spel, dit is serious business. Het klinkt mij zeer onverstandig en gevaarlijk in de oren en als je het van de andere kant bekijkt is het naar je kinderen en je man heel belastend als je niet doorzet. Wat hebben zij aan jouw mentale rust als het zwaard van die scheiding blijft hangen? Voor je het weet groet hij je twee keer en de derde keer een kus op je wang en poefff weg is zelfstandigheid en je daadkracht. Denk even aan de mooie tijd die op je wacht dat je nooit meer last van hem zult hebben omdat je vrij bent.
gr Angela
Angela
Ik denk dat je te ongerust bent. Mijn doel zoals ik dat beschrijf is steeds mijn doel geweest. Ik hou daar juist aan vast, daarom zie ik mijn aanvraag voor een scheiding ook niet als een spel. Dan zou ik hetzelfde doen als hij, besef ik heel goed.
Maar ik bedoel alleen maar, het hoeft echt niet zo snel mogelijk. Dat is het doel niet. Dat moet je niet uileggen als uitstel of afstel.
toch
is dit niet netjes naar kinderen en man. Waar hangt het dan vanaf?
wat zeg je als je kinderen zeggen: mam, ga het nou regelen dan kunnen we allemaal door met ons leven?
gr Angela