U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
toch zelf een scheiding aanvragen en een paar overwegingen
Ik heb hier al eerder geschreven. Ik begin nu even een nieuw draadje en voor de herkenbaarheid een andere naam.
Ik ga dinsdag naar een advocaat om eenzijdig de scheiding voor te bereiden. Niet dat ik het niet meer volhou. Met een man die al een half jaar niet tegen mij praat. Het is heel gewoon om dat niet vol te houden. Maar ik kon het steeds beter volhouden. Er was geen strijd. Er waren zijn uitspraken dat hij zeker zou gaan scheiden. Hij had mij in de nazomer meegenomen naar een mediator. Maar omdat die hem op een gegeven moment ergens op aansprak, in het belang van de kinderen, heeft hij het vertrouwen in die mediator opgezegd. Hij wilde toen wel met mij naar een andere. Maar ik weigerde dat. Ik zei dat hij het maar zelf moest doen. Ik zou dan zo nodig ook een advocaat zoeken. Dat was begin november vorig jaar. Hij heeft nog niks gedaan.
Ik dacht, het kan zijn dat zo’n tijd dat je eigenlijk als gescheiden mensen samen toch heel goed voor de kinderen zorgt, ook zijn nut heeft. Het kan zijn dat hij die rust nodig heeft om voor zichzelf meer duidelijkheid te krijgen. Er is geen sprake van een ander. Wellicht wel een midlife crisis. En sterke vermoedens van een persoonlijkheidsstoornis bij mij.
Ik had hulp aangevraagd voor mijzelf, ruim een jaar geleden. Omdat anderen daarop aandrongen. Soms werd gezegd dat ik toch ook wel mijn aandeel zou hebben. Vorige week was ik eindelijk aan de beurt. Bij de intake had ik een heel fijn iemand. Ze snapte mij zomaar. Begon zelf over narcisme. En zei ook dat ze eigenlijk niks voor mij konden doen. Ik heb helemaal geen klachten. Ik slaap goed, ik heb in van alles interesse en ik ben gelukkig. De verzekering betaalt het dan niet. En zelf kan ik het niet betalen.
Eigenlijk heb ik daar wel vrede mee. Het gaf ook voor mijzelf helderheid in mijn situatie. Ik merk vaak dat mijn situatie heel moeilijk uit te leggen is. Ik bedacht dat mensen heel gauw een plaatje in hun hoofd hebben, zodra ik iets vertel, over mij als slachtoffer, als iemand die het misschien niet meer langs zal volhouden en dus dringend hulp nodig heeft. Maar ik ben eigenlijk helemaal geen slachtoffer. Eigenlijk is mijn man het slachtoffer, van zichzelf. En ik vind dat heel tragisch, maar ik kan er niets aan doen. Mijn man probeert mij wel tot slachtoffer te maken. Hij heeft tegen iemand gezegd, weet ik, dat hij wel weet hoe hij mij kapot kan krijgen. Alleen, hoe vreemd het ook klink, ik kan er om glimlachen. Ik ben ook niet gekwetst, niet boos. Dat heb ik allemaal wel gehad. Mensen denken ook vaak dat je niet helemaal normaal bent, dat je mist dat je boos kan worden. Maar ik ben daar allemaal al doorheen gegaan. En ik zie dat voor een groot deel mijn man niet anders kan zijn dan hij is. Het is ook weer niet zo dat ik dat dan maar goed vind. En dat heeft hij ook van mij gehoord. Op allerlei manieren.
De psycholoog waar ik was, samen met de psychiater die er ook nog even bijkwam, zeiden mij dat ik nog wel aan mijn man kon vragen om een gesprek met hen te hebben. Dan konden ze in zijn taal met hem spreken. Ik zou het kunnen proberen. Ik wist zeker dat hij het niet zou doen. Maar ik wilde het voor hen toch gevraagd hebben. De manier waarop mijn man liet merken dat het niet de bedoeling was dat ik tegen hem begon te praten, liet mij, na één nacht slapen, besluiten dat ik zelf de scheiding eenzijdig moet gaan voorbereiden. Ik kan hem niet in de waan laten dat hij zo mag doen van mij. Eindelijk, zei mijn man. Ik heb dezelfde dag een afspraak gemaakt en kon een week later bij de advocaat komen. Dat is overmorgen.
Ik heb geen idee hoe het verder gaat op allerlei vlakken. Wel dat ik hier blijf. Dat het nog best een tijd kan duren voor het rond is. Dat ik dat ook niet erg vind. Het gaat eigenlijk gewoon meer om het gebaar. Maar dat gebaar moet wel zo in elkaar zitten dat het ook serieus is. Ik heb het gevoel dat ik uit liefde ga scheiden. Ik moet hem duidelijkheid gunnen. Ik moet hem duidelijkheid geven over het feit dat er geen weg is, door mij eerst kapot te maken. Ik gun hem ook geen gemanipuleerde vrouw.
Mijn overwegingen zijn eigenlijk alleen maar: tussen de kinderen en mijn man is er juist een herstel van de relatie opgetreden. Dat kan allerlei (misschien ook wel dubieuze) oorzaken hebben. Maar het is wel zo, het is duidelijk te zien. Ze vragen ook nooit meer om te scheiden, wat ze eerder wel deden. Hoe ga ik daarmee om? Wat vertel ik hen? Hij heeft het eerder gehad over een flatje hier in de buurt, zodat de kinderen makkelijk naar hen toe kunnen. Hij zal waarschijnlijk ook nog gebruik maken van de garage die hier aan het huis vast zit en wat zijn hobbyruimte is. Kunnen we daar problemen mee krijgen als de bijstand vermoedt (hij zal een aanvullende bijstandsuitkering moeten aanvragen) dat er een gezamenlijke huishouding wordt gevoerd? En ik overweeg om het laatste stukje van het officieel maken van de scheiding ut te stellen tot hij al een tijdje op zichzelf woont. Tenzij hij dat zelf niet wil. Ook vraag ik me af, voor het zoeken naar een andere woning, alleen te doen door te reageren op spoedwoningen, ga ik hem daarvoor stimuleren, of wacht ik het gewoon weer af. Ik zal hem nooit het huis uitzetten. Dat kan denk ik ook niet.
Dus eigenlijk heb ik niet veel vragen, alleen deze laatste. Het valt me op dat als ik het er met mensen over heb, ik allerlei antwoorden krijg op vragen die ik niet gesteld heb. Ben benieuwd hoe dat nu hier gaat 
Wat het kind wil
Jo Hanna, ik vind dat altijd een lastig punt, wat het kind wil. Zeker als je vor een nieuwe situatie staat die het kin dook nog niet kent. Bovendien is de kans groot dat de ouder die het kind het meeste ziet ook een bepaalde invloed uitoefent op het kind. Ik vind bijvoorbeeld dat het tricky is wat Natasja tegen haar kind zei: 'maar 1ding nu even waar je nog wel over na moet denken: het kan zijn dat je nu zo blij bent dat hij weer normaal doet, dat je nu steeds bang bent om een foutje te maken. Wil je daar af en toe over nadenken?' Nou ja, wat moet je daar als kind op zeggen? Hoe groot is de kans dat het kind zegt: ja mama, dat vind ik fijn? Het is zo'n indirecte wirwar aan boodschappen en vragen op een niveau dat absoluut niet bij een kind thuis hoort, dat de kans heel groot is dat het kind een andere boodschap aanvoelt: mama vindt papa niet goed; en het is ook heel groot dat het kind eerder denkt in de belangen van de ouders, iedereen te vriend willen houden, degene waar hij meer uren zal slijten nog meer te vriend willen houden en dus uiteindelijk precies dezelfde wil heeft als wat moeder denkt dat goed voor hem is.
Je kunt je er zelf wel zorgen over maken, natuurlijk. Kind heeft deze vader en dat brengt moeilijkheden met zich mee. Kind zal daar zelf een weg in moeten vinden. Als je gescheiden bent ben je er niet meer bij. Vandaar de suggestie dat de twee oudste kinderen om en om een weekend meegaan (als het al elk weekend wordt).
Tsjor
Het zijn KOPP-kinderen
Oudere kinderen meesturen kan alleen uit vrije wil en begrip. Ze moeten heel goed weten waarom ze dat zouden doen en er zelf voor kiezen. De hele familie loopt anders straks te rennen om vaders gaten dicht te lopen. Tenzij ze echt voelen en weten dat het hun eigen keuze en belang is. Om zover te komen moet er heel veel en heel eerlijk gepraat kunnen worden. Dit is geen normale situatie en geen normale vaderrol. Ik blijf maar het vervelende gevoel houden dat vooral die jongste zoon steeds in de positie wordt geplaatst dat hij zijn vader gelukkig moet maken ten koste van zichzelf. Die oudere kinderen passen daar kennelijk al voor. En dat is hun goed recht.
Groet,
Jo Hanna
Het kind zelf
heeft gezegd tegen mij: ik ga zeggen niet elk weekend. Ik wil niet elk weekend. Hij vroeg wel aan mij: hoe zal papa reageren. Ik heb hem verteld dat ik snap dat hij daarover nadenkt. Maar dat hij toch moet zeggen wat hij zelf wil.
Hij en ik zijn denk de enigen die op dit moment van mijn man houden. Mijn jongste en ook de anderen weten dat ook van mij.
Ik vond het trouwens heel bijzonder dat m'n dochter gisteren heel open tegen mij was. Ze zei dat zei niet hoefde te weten waarom papa deed zoals 'ie deed. Ze zei: ik wil genezen van hoe hij heeft gedaan tegen mij. Dat is alleen maar wat ik wil en dat kan ik niet als hij hier nog is.
Misschien als er wat tijd overheen gaat, zal zij wel gaan. Ik vermoed zomaar van wel.
Gekruist
Toen ik mijn vorige bericht schreef, had ik jouw laatste bericht nog niet gelezen Tsjor. Ik snap wat je zegt en kan alleen maar zeggen dat je als het puntje bij paaltje komt niet anders kan dan op je eigen gevoel voor realiteitszin te vertrouwen.
Vader eist dat hij er ieder weekend is. Anders kan hij het niet aan. Dat zet kind volkomen klem, geeft hem 0,0 vrijheid om er zelf iets van te vinden. Als kind er zelf zijn weg in moet vinden, is frequentie ook een manier om aan de knoppen te draaien.
Moeder probeert kind te ‘ontzetten’, altijd een hachelijke zaak omdat het een beoordeling van iemands gedrag inhoudt. Toch vind ik dat je dat niet kunt ontlopen. Dan maar vuile handen maken. De realiteit is dat mensen goede en slechte kanten hebben. Ik vind dat een kind er niet bij gebaat is te twijfelen aan zichzelf als hij te maken krijgt met dwingend gedrag van anderen, ook als dat een van zijn ouders is. Dat moet benoemd kunnen worden. Met deze zoon is niks mis als hij niet ieder weekend naar zijn vader wil. Met zijn vader is ook niks mis dat hij zijn zoon ieder weekend zou willen zien. Maar er is wel iets mis als hij emotionele dreigementen uit om te forceren dat zijn zoon ieder weekend komt. Je zou je zelfs kunnen afvragen of hij misschien manipuleert met onuitgesproken dreiging, bijvoorbeeld van zelfdoding? Want wat gaat er eigenlijk gebeuren als vader ‘het niet aankan’?
Ik ben een stuk minder genuanceerd dan jij. Ik vind dat je de verantwoordelijkheid hebt om kinderen te empoweren tegen dwingend en destructief gedrag van anderen, al dan niet hun ouders. Ik hoop dat anderen mijn kinderen ook op hun voeten zetten als ze tegen mijn blinde vlekken aanlopen, ik zou niet willen dat ze uit misplaatste loyaliteit zich verantwoordelijk gaan voelen voor mijn foute aannames en emotionele mijnenvelden. Als ze daar schade van ondervinden, hoop ik dat ze de helderheid en de moed hebben een stapje achteruit te doen in plaats van te gaan proberen om het voor mij goed te maken. Dat is namelijk helemaal niet in het belang van mijn kinderen.
Groet,
Jo Hanna
Liefde en schade
Wat pijnlijk en prachtig tegelijk dat je dochter dat zo kwetsbaar en duidelijk kan uitdrukken Natasa. Het is beter dat ze nu ruimte neemt om te genezen en vanuit gezondheid ook de liefde voor haar vaders mooie kanten weer kan terugvinden. Als ze zich nu forceert is de kans groot dat ze met heel veel wrok blijft zitten.
Zoon mag voelen dat liefde je niet structureel mag dwingen tot keuzes die ten koste gaan van jezelf. Ik vind het heel goed dat jij hem dat duidelijk maakt.
Jullie zitten in een moeilijke, verdrietige situatie.
Succes & groet,
Jo Hanna
Jongste
Jongste wil niet elk weekend naar vader, maar durft hij dat wel tegen vader te zeggen als hij alleen is met vader?
Wat als vader dan expliciet of impliciet met iets ‘ergs’ dreigt? Wil je je kind dit aandoen bij zijn manipulerende en zielig doende vader?
Moet je als moeder niet gewoon zeggen: nee, niet elk weekend. Wil ik niet voor jongste. Kom maar met een ander voorstel?
Dit klinkt als een zeer ongezonde situatie en een jongste kind dat zeer onder druk wordt gezet door zijn vader. Arm kind. Dat moet je helpen. Je moet het hem niet zelf laten opknappen.
Vind ik.
Laat de rechter maar beslissen
Dit ziet er niet gezond of redelijk uit.
Als je er niet samen uit komt, dan kun je een eenzijdig verzoek indienen en de rechter om een oordeel vragen.
Hoeveel tijd
Hoeveel tijd wil je je man nog geven? Hoe lang wil ie je kinderen nog in deze ongezonde situatie laten?
Overigens voor jou als kostwinner/meestverdienende wel beter om het echtscheidingsverzoek wel na 1 januari pas in te dienen (niet 12 jaar alimentatie meer), dus misschien nog even een paar maanden volhouden. Nu even de druk niet teveel opvoeren, maar daarna zou ik er wel vaart in zetten.
Je wilt nog een keer een fijn leven voor jezelf en je kinderen zonder continu een negerende en manipulerende man in de buurt.
Zonnebloem
Ik heb hem geschreven dat ik vind dat 1 december het ouderschapsplan wel klaar zou moeten kunnen zijn, toen hij geen reactie gaf op de vraag hoeveel tijd hij nog nodig had.
Als we 1 december nog niet op een lijn zitten, ga ik het eenzijdig indienen.
Kinder en partneralimentatie, daarbij gaat het bij ons niet om veel geld. Ik heb op een gegeven moment aan hem geschreven dat we elkaar buiten de afspraken om nog kunnen helpen. Dat ik dat in ieder geval wel wil en hoop dat hij dat ook wil. En we laten de rechter de partneralimentatie bepalen, wij zetten hem op 0. Het wordt toch afgetrokken van zijn bijstand.
Ik heb vanmorgen tegen mijn jongste gezegd dat ik ook zal zeggen, niet elk weekend. Ik was ook nog niet akkoord gegaan met elk weekend. Maar ik moet het ook van de kracht (die hij echt al wel heeft) van de jongste hebben, want als ik zeg, niet elk weekend en mijn man houdt vol, wordt het allemaal zo beladen als de jongste dan ook nog door de rechter gehoord moet worden. Ook nu kan dat natuurlijk nog zo zijn.
Natasa
Jullie kunnen 'm op 0 zetten, je moet het wel betalen, aan hem of aan de gemeente. Als de gemeente bepaalt dat jij aan hem moet betalen krijgt hij minder uitkering van hen, als je aan de gemeente moet betalen krijgt hij de volledige uitkering van hen.
De gemeente bepaalt zelf aan de hand van nomen hoeveel je moet betalen. Zij mogen het bedrag dat er in een convenant of door de rechter is bepaald naast zich neerleggen al zal dat bij een door de rechter bepaald bedrag minder waarschijnlijk zijn.
De spinter en de balk
'Ik vind dat een kind er niet bij gebaat is te twijfelen aan zichzelf als hij te maken krijgt met dwingend gedrag van anderen, ook als dat een van zijn ouders is. Dat moet benoemd kunnen worden.'
Jo Hanna, allemaal heel mooi. Maar ik ben mezelf er drommels goed van bewust, dat het voor mij gemakkelijker is om de splinters te zien in de ogen van de ander en niet de balk in mijn eigen ogen. Ik zie moeders ook nogal wat druk uitoefenen op hun kinderen, alleen is dat in de vorm van zorg. Heel mooi verpakt, maar o wee als daaraan getornd wordt.
Tsjor
Flavia
Mijn man dacht dat de gemeente dat wel vooraf alvast voor ons wilde uitrekenen. Maar ik heb gebeld en dat doen ze niet. Ze gaan uit van de tremanormen waar de rechter ook vanuit gaat. Ik vraag me af, als wij zeggen 0 en we zijn het daarover eens, neemt de rechter dat dan over? En als de gemeente het dan later gaat berekenen, kun je er dan zeker van zijn dat ze het niet in hun eigen belang hoger uit laten vallen?
Tremanormen
Natasa: je zegt het zelf al: de gemeente gaat uit van de tremanormen. Dus jullie kunnen het wel eens zijn over 0, als het volgens de tremanormen 300 moet zijn (ik zeg maar wat), dan hanteert de gemeente dat bedrag en komen ze dat -linksom of rechtsom- bij jou halen zolang jouw man in de bijstand zit.
Persephone
Dat moet dan maar. Het kan ook nog wel echt 0 zijn. Ik verdien niet veel meer dan bijstand en er wirdt rekening gehouden met wat de kinderen kosten.
Splinter en balk
Ik snap het Tsjor. Je hebt gelijk. En we zullen het met ons eigen beoordelingsvermogen en geweten moeten doen. Ik hecht zelf bij moeilijke beslissingen veel waarde aan feedback van mensen die helder kunnen nadenken, over de werkelijkheid, ook over mijn aandeel, geen gemakkelijke ideologie of meegaan met mijn ego-gedoe. En zoals ik al zei: schone handen zal ik niet hebben. Ik zit er duidelijk anders in dan jij, al neem ik mijn verantwoordelijkheden ook heel serieus. Ook voor mij is verantwoordelijkheid nemen, staan voor waar ik in geloof. Ook hier. Natasa weegt zelf wel.
Groet,
Jo Hanna
Forum
'Ik hecht zelf bij moeilijke beslissingen veel waarde aan feedback van mensen die helder kunnen nadenken, over de werkelijkheid, ook over mijn aandeel, geen gemakkelijke ideologie of meegaan met mijn ego-gedoe.'
Ik ook. Daarom vind ik dit forum ook zo mooi. Het laat veel verschillende insteken zien en dat helpt om zelf goed na te denken.
Tsjor
Tsjor
" Ik zie moeders ook nogal wat druk uitoefenen op hun kinderen, alleen is dat in de vorm van zorg. Heel mooi verpakt, maar o wee als daaraan getornd wordt."
Als onze jongste mij had laten weten wel alle weekenden naar zijn vader te willen, zou ik niet zo snel druk uitoefenen op hemzelf. Ik zou wel aandragen dat het jammer is dat hij dan zijn zus (die zoals je begrepen hebt, voorlopig niet naar haar vader zal gaan) in het weekend niet ziet. Maar de jongen is er vrij zeker van dat hij liever de weekenden om en om wil. Ik vind het lastig. Zelf zit ik eraan te denken om voor te stellen dat de weekenden dat hij bij mij is dat hij dan vanaf vrijdag er is tot zaterdag na de middag. Een soort compromis.
Mijn man zelf komt nu met een bericht waarin hij het heeft over zijn recht en waarin hij schrijft dat de jongste nog geen 18 is en dus zelf niet hoeft te beslissen. Niemand moet hem (mijn man) zijn recht ontnemen schrijft hij, met als toevoeging "pas op".
Ik ga er even over nadenken hoe ik ga reageren.
Geen recht
Hij heeft geen recht op alle weekenden, dus laat je niet intimideren. Hij heeft gelijk dat kinderen onder de 18 niet zelf beslissen, ze mogen wel hun mening geven en vanaf 12 is dat zelfs een recht. Maar de ouders beslissen, en als zij er niet uit komen, beslist de rechter. Dan zal daar niet een regeling met alle weekenden voor pa uitrollen, dat geef ik je op een briefje, dat staat namelijk een normaal familieleven voor jou in de weg.
Wat is de reden voor dat compromis dat je voorstelt? Dan kun je nog steeds nooit een weekend weg met je jongste. Niet doen. Ik zou inzetten op om en om een weekend, dat lijk me een stuk beter voor de geestelijke gezondheid van je jongste. Als pa niet akkoord gaat en niet met een redelijk tegenvoorstel komt, dan laat je de rechter beslissen.
De rechter
Als je er niet uit komt...
Kan je ook direct dit laten voorleggen aan de rechter? Zo zit er geen schort in.
Je staat ook sterker als de rechter bepaalt; kan ieder achteraf niet zeggen dat het anders moet of dat het niet zo bedoeld is. Bij een klacht, verwijs je naar woord van de rechter.
Flanagan
Als we er 1 december niet uit zijn, dan zal het wel zo gaan. Ik heb mijn man geappt dat hij rechten heeft en ik ook en dat het fijn zou zijn als we er samen uit kunnen komen, omdat het voor de jongen ook niet fijn is als het via de rechter moet. Zo heb ik maar geprobeerd constructief te reageren en heb ik zijn "pas op" genegeerd.
Niki, het gaat me niet om een weekend weg kunnen gaan. Ik probeer gewoon iets te vinden waar iedereen mee kan leven.
Precies
Dat begrijp ik, en met zo'n regeling wordt het geen leven voor jou. Deze regeling geldt in principe totdat je jongste 18 wordt, dat is nog heel lang.
bijstand
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/bijstand/vraag-en-antwoord/bijstand-verhalen-ex-partner
De gemeente KAN de bijstand op jou gaan verhalen, volgens de Tremanormen, maar het hoeft niet. Ik zou het even afwachten. Maar van een man met zo weinig inkomen kun je beter geen alimentatie vragen. Je krijgt zelf al een stuk meer aan toeslagen. Eenoudertoeslag, kinderbijslag enzovoort.
En er zijn ook mogelijkheden als je kind gaat studeren of een vervolgopleiding doen om vanwege een laag inkomen een extra bijdrage te krijgen of via een prestatiebeurs te regelen.
Geen gedoe over een paar tientjes kan ook schelen in de verhoudingen onderling. Kijk wat je aanstaande exman nu al bijdraagt aan de kinderen en vraag of hij dat wil blijven doen.
AnneJ
Ik sta er ook wel zo in. Heb dat vooral hier ook van jou geleerd om te kijken hoe je ook na een scheiding met een moeilijke man er het beste van kan maken.
Ik heb allerlei betekening al gedaan die je zelf kan doen. Daaruit komt dat ik in het gunstigste geval wel iets draagkracht heb, maar toch komt de partneralimentatie dan steeds op 0 uit. Onze burgerlijke gemeente heeft voor de kinderalimentatie een rekenmodule online staan, waaruit komt dat hij 57 euro zou moeten betalen. Ik vraag me af of ze gaan controleren of hij dat ook gaat doen. Ik denk het niet. Wel kunnen ze het gebruike bij de berekening van de partneralimentatie. Maar dan nog komt die op 0 uit.
Ik heb met verl ingewikkelde zaken te maken, maar op financieel gebied is het dus heel goed te overzien.
Objectieve toetsing
Ik zou toch voor die rechter gaan. Het lijkt soms alsof de rechter een sluitstuk moet zijn van hooglopend conflict met en pas kan worden ingeschakeld als de partners er helemaal niet meer uitkomen en elkaars bloed wel kunnen drinken. Maar je kunt ook juist emotionele confrontaties voorkomen, door de rechter om een oordeel te vragen. Het recht staat voor een objectieve toetsing.
Jouw ex manipuleert voortdurend met emoties: je wordt bedreigd ('pas op!'), hij kan het niet aan, en hij suggereert dat jij en zoon hem tekort doen ('zijn recht'). Door het juridisch te maken, sluit je in één keer dat hele manipulatieve complex af. Het gaat niet om emoties, om emotionele rechten en redenen, om genoegdoening. Het gaat om iets objectiefs en noch je man, jij of je zoon gáán erover. De rechter toetst de wensen van alle betrokkenen aan de wet en besluit erover. Van de uitkomst kun je je zelfs in zekere zin distantiëren: de rechter heeft het besloten, zo staat het in de wet, daar moeten we het mee doen. Je hoeft niet meer in zijn oververhitte redeneringen mee te gaan, kunt zijn eisen en klachten gewoon afkappen; "dit is niet hoe we het besluit gaan nemen". Daardoor krijg je een kans op een koelere, afstandelijker verhouding, met minder emotionele dwingende interactie
Ik denk dat zo'n koers aan een kind best is uit te leggen als een weloverwogen, wat zakelijke stap om uit de hoogoplopende, dwingende emoties te komen en rust in de situatie te brengen: zo gaan jullie het als volwassenen oplossen. Zoon tegen zijn wens toch een dag in het weekend bij zijn moeder verplichten om naar zijn vader te gaan, is een boodschap aan zoon dat hij verantwoordelijk is voor de de-escalatie van zijn vaders drama. Het dwingt zoon tot parentificatie. Dat lijkt me eerder iets om zoveel mogelijk te vermijden. Het is zijn verantwoordelijkheid niet.
Groet,
Jo Hanna
Jo Hanna
Ik ben het weer erg met jou eens.
Slecht plan om zoveel mee te bewegen met je manipulerende ex.
Inderdaad een slecht voorbeeld voor zoon en je doet hem (!) en jezelf tekort door maar mee te willen bewegen om de rust te bewaren. En dat tot hij 18 is. Arm kind, wordt opgeofferd door zijn moeder tbv zijn manipulerende en dreigende vader. Lekker dan.
En dan beloon je dus je man voor zijn manipulerende gedrag.