Partners van narcisten: hoe is de relatie met je moeder?

Te vroeg

Dat was vast lief bedoeld van die vriendin, maar veel te vroeg. Ik denk dat je eerst je leven en gevoelsleven weer op de rit moet zien te krijgen, en dat kan gerust een paar jaar (of meer dan een paar jaar) duren. Gun jezelf die tijd, en geniet ondertussen zo goed en zo kwaad als het gaat van het leven en de dingen die er zijn.

tja tijd

Ja hoor Ookzo dat bedacht ik me ook maar er is ook iets met tijd. Ik ben al bijna 60 al zoveel alleen geweest (ja ook de laatste jaren eigenlijk toen er nog wel hoop was maar ik mijn ex alleen nog maar 1 of 2 keer per maand zag voor een kopje koffie of een wandeling), dus al jaren geen intiem contact of iemand die er voor mij was.
Het kan niet anders maar de gedachte van 'ik ga er nu eens twee of drie jaar voor nemen en dan komt er wel iemand' verandert snel in 'ja dag dan kan je er beter helemaal van af zien, de kans voor vrouwen van 63 met mijn uiterlijk (nu al) is echt heel klein.
En dan word ik ook heeel moe van mensen in mijn omgeving die al 30 jaar in een veilige relatie zitten en die zeggen 'ja maar de buurvrouw van mijn tante is ook 60 (en heel goed geconserveerd denk ik dan) en die heeft ook zo'n leuke man ontmoet op relatieplanet.
Veel mensen lijken niet te willen meeleven in juist dat eenzame en relationeel uitzichtloze stuk en fladderen er snel overheen met dat soort platitudes. En juist dat maakt eenzaam eigenlijk.Vrouwen van mijn leeftijd die al langere tijd alleen zijn of zijn geweest, begrijpen het meestal wel. die kunnen zeggen "ja wijfie dat is shit en dat maakt je rouwproces zwaarder, des te rotter omdat jullie ook momenten van liefde hadden en je keuze in die zin zo kiezen tussen twee kwaden was. Dan voel ik me gezien snap je?

Eenzaam?

"Veel mensen lijken niet te willen meeleven in juist dat eenzame en relationeel uitzichtloze stuk"
Zie jij dat zo, of die mensen? Alleen zijn, geen relatie hebben, hoeft toch helemaal niet te betekenen dat je eenzaam bent? Ik heb tijdens mijn herstelperiode het gezelschap van vrouwen opgezocht. Liefst ook alleenstaande vrouwen, al dan niet zelfgekozen. Ze hebben me zo gesterkt. Ik heb helemaal geen man nodig! Ik kan het leuk hebben in mijn eentje, met mijn vriendinnen of niet. En nu is er wel weer een man, maar die is een bonus, geen voorwaarde voor mijn geluk. Dus die frase "relationeel uitzichtloze stuk" zou ik snel vergeten. Vergeet een relatie. Niet nodig. Komt hij wel, dan zie je dat dan wel weer. Maar bouw nu een sociale kring om je heen van mensen die jou kunnen steunen en voeden. Meer hoeft echt niet.

En waar hoor ik je nu zeggen over uiterlijk? Moet je mooi zijn om de liefde van een man te verdienen, zeg je dat? Wil je dat ook heel snel uit je hoofd zetten alsjeblieft? Iedereen verdient liefde, van mannen, vrouwen, huisdieren, God, verzin het maar. Daarbij gaat om de inhoud van je hoofd en je hart, niet om een prachtig hoofd of je perfecte billen!

ja Ookzo

Ja weet je wat het is? Ik ken het heel goed, alleen zijn. Ik ben van de afgelopen 40 jaar er 30 alleen geweest. Heb vriendinnen en dus ook heus wel twee afspraken per week of zo. En doe ook wel hobbies ontplooien e.d. En ik kan het ook heel leuk hebben in mijn eentje. Ik heb mijzelf in die 30 jaar zo vaak er toe gezet mijn eigen leven helemaal leuk te maken. En nu ben ik daar doodmoe van. Ik heb geen familie, (ja een kind maar die wil ik hier niet mee belasten). Ik heb veel pijn in mijn lichaam door een ziekte en ben daardoor beperkt in mijn mogelijkheden. Vriendinnen zeggen vaak dat ze bewondering hebben voor hoe goed ik mijzelf kan vermaken. Maar ik wil een arm om me heen. Iemand die een kopje thee voor me zet. Die, - zoals nu, nu mijn kind alleen maar ziek is, en ik radeloos ben omdat ik zie hoe hij aan het knokken is en zijn jonge leven alleen maar uit ziek zijn bestaat- alleen maar naar me luistert en me steunt. Gewoon mee dan vriendinnen die zeggen 'oh ja, wel rot, ik zou me ook zorgen maken'. Gewoon er voor me zijn. Ik heb gewoon de kracht niet meer het allemaal uit mijzelf te halen.

Ik vind niet dat je mooi moet zijn om de liefde te verdienen maar heb inderdaad de indruk dat het voor de meeste mannen wel heel erg een pré is en daardoor je 'kansen' beïnvloedt.

Verlies

Alleen je ouders zijn er, als het goed is natuurlijk, onvoorwaardelijk voor jou. Vooral als baby en klein kind kun je daar helemaal in opgaan. In een partnerrelatie kan dat voor een deel wel terugkomen maar in werkelijkheid is dat ook maar beperkt. Iemand die er onvoorwaardelijk voor je is dat is een verlangen dat maar deels vervuld wordt en als dat zo is is het heerlijk, maar een moment.
Uiteindelijk kun je zelf dat verlangen stillen door er voor jezelf te zijn. Klinkt ook wel idealistisch misschien, maar zo zie ik het wel.
Als ik er voor mijn vriendinnen kan zijn, en zij voor mij, familie idem, dan zijn dat ook weer versterkende momenten. Maar geen garantie.
We delen allemaal een stukje de weg door het leven en het is echt fijn als je dat kunt delen met een partner, ik heb nog steeds bewondering voor een goed huwelijk, maar de realiteit is dat je dat maar momenten meemaakt. Maar wat je jezelf geeft daar heb je meer controle over. Vriendschap met jezelf, op jezelf rekenen, jezelf met compassie bekijken, genieten van jezelf. Dat is toch de basis die je deelt met anderen.
Het is niet alles of niets.
En als je ouder wordt is daar ook zeker de herinnering aan de goede gedeelde momenten, die soms ook echt niet meer terug komen. Maar je kunt jezelf altijd, hoe oud en ziek je ook bent, de kans geven om te genieten van jezelf en van welke band dan ook met anderen.

nou ja dat weet ik allemaal. Je treft op een slecht moment: kind veel ziek, zelf veel pijn en kan het me niemand delen.
En ja het zou schelen als zou zeggen: jeetje dat is shit. En niet, hoe goed bedoeld ook met oplossingen komt waar ik al zoooo hard aan werk, al jarenlang.

Natuurlijk: al die dingen: zelfliefde, compassie etc, ik leef het ik werk eraan. Maar dit is precies wat ik bedoel: je krijgt altijd een preek van anderen, nooit eens "ja meid dat is shit".

sorry ik weet dat je het goed bedoelt

Oke Madelief

Hopelijk scheelt het iets als je het met ons kunt delen. Natuurlijk is het shit. Ik zou je gunnen dat die gepropageerde zelfliefde je meer vanzelfsprekend zou toevallen dan dat je er zo hard aan moet werken.
Sorry voor de preek.:-)

dank je wel

Weet je dat is het wat je nu zegt: het is nooit vanzelfsprekend, het is zo hard werken. Ik mediteer, ik schrijf mezelf toe, ik maak lijsten met positieve zaken in mijn leven, ik train vijf uur per week, ik ga drie uur in de natuur wandelen per week, ik schilder, ik reik uit, ik maak het gezellig, ik entameer contacten, ik sluit me aan bij gezamenlijke dingen van mensen. Ik lees boeken en zie filmpjes over zelfcompassie. Ik doe fucking hard mijn best en dat is óók de reden dat ik er nog steeds ben.
Maar ik voel me ziek en alleen en dat kan ik nog wel handelen maar op het moment dat mijn kind steeds ziek is, voel ik me gewoon ff helemaal shit. (kind: geboorteafwijking, behandeld met trial and error medicatie waarvoor geen andere keuze is maar lijkt toch weer op andere gebieden nadelig) en ik zie dat hij zoveel van zijn jonge leven moet missen, ja dan zit ik even op de bodem. En dan wil ik uithuilen tegen en schouder. En mijn zelfcompassie is op dit moment dat ik dat mag missen, ook al helpt het niet

Shit

Ach weet je Madelief, het leven is gewoon af en toe shit. En hoewel ieder huisje zijn kruisje heeft, hebben sommige mensen ook nog eens meer pech dan anderen. Echt shit. Niet voor niets zeggen ze (zeg ik als ik het moeilijk heb tegen mezelf en moet dan een beetje glimlachen): Live sucks and then you die.

Ik denk dat je heel goed bezig bent om positief in het leven te staan en sociale contacten te hebben. Veel meer kan je niet doen denk ik. En het is gewoon zwaar als je kind ziek is of het anderszins moeilijk heeft.

Ik snap je behoefte aan die arm om je heen.

"Maar ik wil een arm om me heen. Iemand die een kopje thee voor me zet. Die, - zoals nu, nu mijn kind alleen maar ziek is, en ik radeloos ben omdat ik zie hoe hij aan het knokken is en zijn jonge leven alleen maar uit ziek zijn bestaat- alleen maar naar me luistert en me steunt. Gewoon mee dan vriendinnen die zeggen 'oh ja, wel rot, ik zou me ook zorgen maken'. Gewoon er voor me zijn. "

Anne heeft gelijk dat het mooiste/hoogste wat je kunt bereiken dat je je beste vriendin bent. En dus inderdaad lief voor jezelf bent. Ik kreeg van iemand de tip: Sla je armen om jezelf heen als je het moeilijk hebt. Ja, het helpt echt.

Ik ben ook jaloers op mensen met een partner van wie ze steun krijgen (ik dus niet). Heb ik een partner, heb ik er nog niets aan .

Ik heb wel goede vriendinnen en als ik zou zeggen, ik heb behoefte aan een arm om me heen zouden ze dat doen. Wonen ze helaas niet om de hoek, maar een vriendin kan ook eens een arm om je heen slaan. Moet je wel durven aangeven dat je dat graag zou willen hebben.

Mijn ervaring is wel, soms heb ik een dipje (gelukkig nooit hele diepe en m.n. niet langdurig), maar er komt een einde aan en dan gaat het weer een stuk beter. Die wetenschap geeft vertrouwen op moeilijke momenten.

Ik hoop dat het je helpt om hier te schrijven.
Ik sla even symbolisch mijn armen om je heen.
{{{{{{{ }}}}}}.

Hoop dat het een beetje helpt .

Sorry

Ach Madelief, ik wilde echt niet preken. Natuurlijk is het dikke shit nu, maar dat steeds benoemen werkt bij mijzelf averechts. Vandaar dat ik het liever positiever aanpak. Dat had je even niet nodig, mijn excuses.

Ik vind het wel bijzonder dat je nu schetst dat je bij je vriendinnen niet kunt uithuilen, geen arm om je schouder krijgt. Al komt dat niet spontaan, je kunt er ook om vragen. Ook daar zijn vriendinnen voor.

Knuffel op afstand.

Dank jullie wel!

Het helpt echt, het meeleven hier. Dank!

Ja ik probeer doorgaans best positief te blijven, zie heel veel mooie dingen ook in mijn leven. Maar mijn kind is mijn achileshiel, als hij maar ziek blijft, breek ik.

Madelief

Ik ben al een tijdje in een ander draadje actief, ontrouw deel 3..

Ik lees veel herkenning in je posts...

Mijn zoontje is dan wel niet ziek maar kampt nu ook met veel verdriet wat hij over pakt van mij zonder de ware rede te weten waarom ik zoveel "onenigheid" met papa heb.
Ik voel me vaak alleen in de zorg voor hem en snap geheel wat je bedoeld.

Wat ik je graag zou willen zeggen ook al heb je een partner en dacht je de juiste te hebben gevonden ( wij zijn 15 jaar samen waarvan we vorige zomer getrouwd zijn en ik na 5 maandem via de scharrel er achter kwam dat hij al WEKEN loog en vreemd ging) dat je dus werkelijk op jezelf aan gewezen bent. Al heb je de arm om je heen en dat gezetten kopje thee. Zelfs dat lijkt nu een illusie... een droom die een nachtmerrie is geworden.
Die arm is het niet waard. De pijn die partners elkaar( ook ) aan doen is het niet waard.
Richt je op jezelf en zorg goed voor jezelf. En geef jezelf veel liefde in de contacten die je hebt met hobby s en vrienden.
Ik ben 33 jaar en daar van heb ik 10 jaar bij mijn familie gewerkt en na een klein misverstand ben ik daar een jaar geleden gestopt met werken. En om meer thuis bij mijn zoon te zijn. Dus van je eigen familie hoef je niets te verwachten.

Met andere woorden: je bent niet alleen!!
Liefs Miss