Partners van narcisten: hoe is de relatie met je moeder?

Jippox

Ik geloof dat er wel psychische factoren zijn die erfelijk zijn als het gaat om narcisme. Een combinatie van een aantal bepaalde genen zal bevorderend werken voor narcisme, zoiets...
Maar als het in meerdere generaties voorkomt in een familie, dan is er grotere kans denk ik dat narcistisch gedrag van ouders, de kinderen narcistisch kùnnen maken. Hoeft niet, maar kan wel.

correctie

dan is er grotere kans dat het er aan ligt dat het narcistisch gedrag van ouders de kinderen narcistisch heeft gemaakt (in plaats van het overdragen van genen alleen)

Erfelijk

Ik heb me ooit ingelezen en alle info opgezocht die ik vonden kon. Toen mijn ogen open gingen en ik begreep dat mijn (a.s.) ex erg ziek is, ondanks wat hij zelf allemaal beweert. Daaruit heb ik geleerd dat een bepaalde gevoeligheid voor het ontwikkelen van een stoornis in de genen kan zitten. Maar dat opvoeding, karakter en gebeurtenissen des levens bepalen of het ontwikkelt. Inderdaad, mijn schoonmoeder zou ook een bepaalde diagnose kunnen krijgen. Schoonzus ook. En ook in de volgende generatie van de familie is er een nichtje waar ook een etiket op geplakt is. Ik heb het geluk dat mijn eigen kinderen nog geen tekenen vertonen. Hoewel ik het meest vrees voor mijn jongste, die zijn vader's intelect en diepe denkvermogen heeft geerfd.

Voor wat betreft mijn eigen 'stoornis'; in onze scheidingsprocedure, via de rechtbank, heeft ex een eigen stuk bij het stuk van zijn advocaat gedaan. Daarin beweert hij van alles, maar onder meer dat ik borderline heb..;-)

Thera

Kortom... als het beessie maar een naam heeft Ik vrees dat ik werkelijk wel eens onder de noemer vermijdend gedrag kan vallen, maar niet bij alles en overal. Door de jaren heen is het gelukkig wel minder geworden.

Net als paasei,

Mijn schoonmoeder had een traumatische en onveilige jeugd. Zo bouwde ze een afweermechanisme op die op gezette tijden de kop op stak. Vervelend voor degene die het mocht ondergaan. Niemand waarschuwde haar of praatte over de wijze waarop zodat het afweermechanisme vorm kreeg. Nu is dat mechanisme haar eigen.
Als ik haar toets aan de lijst met eigenschappen, valt een deel af. Maar andere elementen zijn aanwezig. Het vind niet continu plaats, daarom moet je alert blijven om te voorkomen dat je je hoofd stoot.

Net als Paasei, maak ik mij ten deel zorgen om een kind. Deze hsp-er heeft een traumatische periode meegemaakt. We boden het kind een veilige haven met praten en rust, maar wantrouwen heeft ook sporen na gelaten. Gelukkig bemerk ik nog veel empathie en blijft liegen of gaslighting weg.
We leggen wel uit dat botheid averechts werkt, zo willen we voorkomen dat een afweermechanisme vorm krijgt.

Ik denk niet dat het erfelijk is, eerder samenloop van omstandigheden en een daaruit voortvloeiende ontwikkeling, mogelijk door gebrek aan begeleiding en vroegtijdige communicatie zodat iemand uit het gevoel van onveiligheid, reageert.

Leren communiceren

Plus dat je vooral van je ouders leert communiceren. Communiceren zij disfunctioneel, dan kun je dat van ze overnemen.
Vandaar dat het heel belangrijk is om je kinderen erop te wijzen als ze iets onhandig aanpakken (botheid, zwijgen, de ander jouw fouten verwijten). Ze kunnen het nu nog goed leren.

oorzaken narcisme

Wat op mijn speurtochten omtrent dit onderwerp ben tegengekomen als oorzaken van narcisme: trauma's in de jeugd (misbruik, mishandeling etc) maar ook: gruwelijk verwennen aan de ene kant versus ontkend worden aan de andere kant, vooral die laatste combinatie levert de entitlement van de narcist op.
Het is dus een situationeel geïnduceerd construct in de persoonlijkheid en niet doorgegeven via de genen, zoals autisme.

In het geval van mijn ex kwamen we tot dit als oorzaak: adoptie op de eerste dag van zijn leven (trauma) gevolgd door een adoptiemoeder die hem gruwelijk verwend en op het paard gezet heeft.

oorzaak

Ik weet natuurlijk niet precies wat de oorzaak bij mijn man is. Wel weet ik dat hij bijzonder geliefd was en een heel sterke wil had. Hij kreeg op jonge leeftijd 'breath holding spell' en de artsen zeiden toen dat de familie er maar voor moest zorgen dat dat niet zou voorkomen, want het zou gevaarlijk zijn. Dat is het niet, hoewel er één zeldzame vorm is waarbij het wat anders ligt. Ik weet niet of hij dat had.

Iets anders, ik plak het maar hieraan vast.
Ik was n.a.v. de stoornis vermijdende persoonlijkheid, aan het nadenken over introvert en extravert. Ik bedacht dat ik dat eigenlijk allebei was. Dat zal het voor de hulpverleners (onder andere) ook wel moeilijk gemaakt hebben om mij te plaatsen. Ik ging daar op googlen en kwam de naam daarvoor tegen: ambivert.

Misschien dat degenen die een narcistische ouder hebben, ook wel een grotere kans hebben om dit te ontwikkelen. Omdat je misschien van nature een extraverte kant hebt, maar omdat je op je hoede bent voor je narcistische ouder (of ouder met narcistische trekken) ook een sterke introverte kant ontwikkelt. Nu ben ik denk ik zelf ook wel van nature introvert. Het kan dan misschien ook wel weer zo zijn dat het ontworstelen aan je narcistische ouder, je extraverte kant ontwikkelt.

Hier een stukje van de site waar ik de term vond.
"Je kan op het ene moment best aanwezig zijn, maar je hoeft heus niet áltijd in de spotlights te staan en bent soms ook redelijk in jezelf gekeerd. Herkenbaar? Grote kans dat je een ambivert persoon bent: het derde persoonlijkheidstype naast introvert en extravert. Maar wat is dat eigenlijk? HLN zocht het uit.
Wanneer je een ambivert bent, betekent dat dat je zowel introverte als extraverte eigenschappen hebt. Geen van beide zijn echter dominant. Eigenlijk zijn ambiverte personen meer in evenwicht en hebben ze een meer genuanceerde persoonlijkheid dan introverten of extraverten, verklaart Daniel Pink, auteur, gastheer van televisiereeks over menselijk gedrag en expert op het vlak van ambiverte mensen. ‘Het is alsof ze tweetalig zijn. Ze hebben bredere vaardigheden en kunnen met meer mensen contact maken, net zoals iemand die zowel Engels als Spaans spreekt dat kan.’

Best of both worlds
Ambiverte mensen hebben het beste van twee werelden, volgens Adam Grant, organisatiepsycholoog en professor in de psychologie. ‘Ze bieden niet te veel aan maar ook niet te weinig,’ verklaart hij. Daarnaast zou hun hoge emotionele intelligentie ervoor zorgen dat ze unieke vaardigheden hebben wat het ouderschap en het huwelijk betreft.

Er zit volgens hem echter ook een nadeel aan ambivert zijn, doordat het lastig is om aan te voelen welke kant van hun persoonlijkheid in welke situatie het meest gepast is. Dat beaamt Laurie Helgoe, assistent professor in de psychologie: ‘introverte en extraverte mensen weten meteen hoe ze willen reageren. Wees je bewust van het feit dat je ambivert bent. Als je weet dat je beide kanten kan opgaan, vraag je dan af wat het meest effectieve gedrag zal zijn."

Introvert - extravert

Zoals gezegd hier geen narcistische ouders, maar dat ambiverte herken ik wel.

Ik heb mijn ex vrij jong ontmoet. Destijds was ik nog redelijk verlegen (maar met een positief zelfbeeld), nog wat uit mijn schulp aan het kruipen. Ik wil best geloven dat ik onder zijn invloed ambivert kan zjin geworden. Ik herinner me ook dat ik in karaktertesten altijd moeite met introvertie/extravertievragen heb, omdat alles zo van de context afhangt. Ik vind het gemakkelijker om op mijn werk extravert te zijn dan thuis. In een professionele context weet ik beter wat er van me verwacht wordt en hoeveel extravertie gepast is. Op mijn werk kan ik ook gemakkelijk mijn grenzen aangeven, thuis veel minder gemakkelijk. Eigenlijk is dat raar, nu ik het zo lees. Maar ik kan het goed verklaren doordat er vele jaren lang zo enorm met mij gesold is thuis.

Tegelijkertijd vind ik ambivert een beetje een non-type, is introvertie-extravertie niet een continuüm en zitten we niet allemaal ergens op die schaal, en slechts weinigen helemaal aan een van de uiteinden?

Ambivert

Oh, dat ben ík! Wow. Hier ga ik even over nadenken. Sowieso levert dit draadje veel stof tot nadenken. Ik herken in mijn moeder ineens een heleboel narcistische trekken, wat voor mij weer een heleboel verklaart over onze relatie en de relatie met mijn man.

Die verschillende persoonlijkheden, daarvan ik me op het moment zelf niet bewust. Maar ik hoor van mensen om mij heen dat ze dat zien bij mij. En als ik erop let merk ik het inderdaad zelf ook.
De vermijdende persoonlijkheid herken ik ook deels bij mezelf. Dus (weer/nog) werk aan de winkel!

Ik baal wel dat de relatie met mijn moeder nog meer invloed blijkt te hebben gehad en nog heeft dan ik toch al dacht. Ik wil namelijk ook niet al mijn problemen en mankementen daaraan ophangen. Ik had gehoopt daar nu (loop inmiddels tegen de 50) wel los van te zijn. Heb ik zo hard aan gewerkt al mijn hele leven . Maar deze inzichten helpen me hopelijk wel weer een stap daarin te zetten.

OokZo

Zoals ik het begrijp is ambivert wat anders dan halverwege de schaal zitten. Je hebt van allebei redelijk opvallend veel. Als je haverwege zit heb je van allebei niet zo veel.

Vermijdend

Dat vermijdende herken ik zeker ook, maar weer veel meer in mijn privé-leven dan op het werk. Ik weet heel goed dat ik bepaalde zaken zou moeten aanpakken of bespreken, maar op een rare manier lukt het me vaak niet. Daarmee ben ik al een tijd zelf aan het werk, veel schoppen onder mijn eigen kont. En bij elk succesje (als ik een conflictje aanga) zie ik dat er niks ergs gebeurt, integendeel, dus dat helpt.

Kijk en hier herken ik mij heel erg in

Inzichtgevend en tevens een mooie opstap om te zien wat mijn rol en groei is in dit proces

Ambivert

Ik heb er nog niet meer over gelezen dan in de vorige postings in dit draadje, maar ambivert klinkt mij toch een beetje als vergezocht in de oren.

Ik ben extravert (geen twijfel over mogelijk), maar - natuurlijk - ben ik niet de hele dag extravert. En ben ik ook wel eens in mezelf gekeerd.

Net zoals adhd'ers ook niet de hele dag door stuiterend rondlopen en introverte mensen soms op hun praatstoel zitten.

Maar goed, dat is mijn eerste reactie na het lezen van de postings hierover.

Introvert

Ik kan me goed voorstellen dat je een betere antenne ontwikkeld wanneer je beter geen informatie kunt delen of überhaupt je mond open doen vanwege de dysfunctionele consequenties. Het kan een vaardigheid zijn om beter af te stemmen op wie je voor je hebt.

AnneJ

"Ik kan me goed voorstellen dat je een betere antenne ontwikkeld wanneer je beter geen informatie kunt delen of überhaupt je mond open doen vanwege de dysfunctionele consequenties. Het kan een vaardigheid zijn om beter af te stemmen op wie je voor je hebt."

Noemen ze dat niet "op eieren lopen"? :-)

Mmmmmm..... op eieren lopen lijkt me nou weer eerder de dysfunctionele manier om om te gaan met dysfunctioneel gedrag.:-)

Ff zo en AnneJ

Op eieren lopen hoort dan denk ik bij het kind wat zich zoveel mogelijk aanpast en geen egogrenzen ontwikkelt.

Als je je egogrenzen wel weet te ontwikkelen, is het niet zo zeer op eieren lopen, maar jezelf tussen de eieren door schuiven. Je laat de eieren voor wat ze zijn, je hoeft er niks mee. Je houdt zodoende meer aandacht over voor wat zich binnen je egogrenzen bevindt. Zoiets..

Ff zo

"Ik ben extravert (geen twijfel over mogelijk), maar - natuurlijk - ben ik niet de hele dag extravert. En ben ik ook wel eens in mezelf gekeerd.

Net zoals adhd'ers ook niet de hele dag door stuiterend rondlopen en introverte mensen soms op hun praatstoel zitten."

Ja inderdaad, zo star is het allemaal niet.
Ik heb nog niet meer gelezen dan jij (dat citaat dat ik gaf, was namelijk het hele artikel en meer heb ik er nog niet over gelezen) maar ik had gelijk zo iets van: hier ben ik blij mee, want nu snap ik mezelf weer een stuk beter.

Ik ben namelijk ontzettend introvert, maar ik ben niet alleen dat. Ik ben soms in gezelschap de meest drukke persoon die er is. Ik laad mij dan op door de contacten met anderen, terwijl volgens dat artikel introverte mensen juist energie kwijt raken in gezelschap.

Mensen die alleen één kant van mij kennen, zullen bij het meemaken van de andere kant ook snel kunnen denken dat er iets met mij is. Dat heb ik ook eigenlijk wel vaak meegemaakt. Nu snap ik dat ook beter.

Madelief

"Kijk en hier herken ik mij heel erg in

Inzichtgevend en tevens een mooie opstap om te zien wat mijn rol en groei is in dit proces"

Abdul Saad vind dat je als empath je beter niet teveel bezig kan houden met hoe de narcist denkt, maar hoe je zelf reageert.

Ik kan dat bijvoorbeeld wel met mijn moeder, maar bij mijn man is het een ander verhaal. Ik merk wel dat het echt nodig is om dat overwegend te doen, alleen bij je eigen stuk stil te staan.
Maar ik kan het niet laten om toch ook soms erover na te denken hoe het nou werkt bij hem. Voor een deel is dat ook gewoon nieuwsgierigheid. Maar ook om mij eigen houding beter te kunnen bepalen. Niet dat ik mij aan pss, dat denken mensen vaak.
Bij jou ligt dat weer anders Madelief, omdat je no contact bent. Maar ik kan me voorstellen dat jij de goede momenten goed wilt kunnen plaatsen tussen alle destructieve momenten in.

Nou inderdaad Thera

Ik heb de gedragingen, motieven en ook de pijn van de narcist nu wel in kaart gebracht. Omdat ik no contact ben, kan ik dat achter me gaan laten en ik merk nu al dat ik eigenlijk geen zin meer heb in youtube filmpjes over hoe narcisten in elkaar zitten (met af een toe wel een reminder van Vaknin of zo). Ik kom nu pas toe aan het bekijken hoe ik heb gereageerd en wat mijn motieven waren om er niet eerder uit te stappen en maar te blijven geven en geduld te hebben. Ik begin ook te voelen hoe ik gevangen heb gezeten (terwijl de gevangenpoort gewoon open was in mijn geval, ik bedoel ik heb geen kinderen noch bindingen met hem). Ik voel me nu echt bevrijd uit het gevangenenkamp, mis hem dus ook niet meer, heb geen twijfel meer. De opgelopen wonden zullen nog moeten helen maar daar heb ik nu de ruimte voor. En rust

Maar zo lang je dus de narc in je omgeving hebt, blijf je er over denken hoe het nou werkt bij hem. Grannon legt dat ergens heel mooi uit: het is een mechanisme van je hersenen om iets wat zo buiten je eigen motivatie en belevingsveld ligt, te begrijpen teneinde er niet meer door gekwetst te worden.

Ik heb me jaren de hele dag stukgedacht hoe het nou in elkaar zat. Het voelt voor mij heel fijn dat dat niet meer hoeft.

toevoeging #97

Maar wat blijft, is dat ik niet in al mijn relaties deze interactie heb gehad, of slechts heel zwak. Zoals ik al eerder heb gezegd: volgens mij geeft deze relatie mij de mogelijkheid (hopelijk voorgoed) komaf te maken met dit patroon.

Sabia

Gisteren moest ik weer aan deze draad denken.. toen ik Shownieuws zat te kijken en er iets over Sabia Boularouz langs kwam. In het kader van 'herken de narcist'.. Weten jullie nog? Haar zwangerschap waar veel twijfels over waren? Haar hang naar aandacht, van Rafael maar ook van de media?
Er waren toen veel speculaties van voor- en tegenstanders. Mensen die niet kunnen geloven dat iemand een zwangerschap kan faken om een ander te manipuleren. Ik val onder de categorie mensen die dat wel kan geloven. Het zou me oprecht niet verbazen wanneer zou blijken dat die Sabia een rasechte narcist (met borderline of zo) is ipv een zielig vrouwtje waar iedereen medelijden mee moet hebben..

Wat denken jullie? Is ze er een..?

Madelief, hoe is het?

Dat vroeg ik me ineens af.

Hoe het is

Wat lief dat je het vraagt Ookzo. Tja wat zal ik zeggen? Ik ben nog steeds no contact en ik voel dat ik steeds meer bij mijzelf kom. Ook meer energie krijg en inititatieven ontplooi. Dus in die zin gaat het goed. Maar ja, wel behoorlijk alleen en soms kan ik de mooie momenten ontzettend missen.
Een vriendin probeerde mij aan iemand te koppelen maar toen ik terugappte kon ik alleen maar huilen. Het maakte duidelijk hoe beschadigd ik ben geraakt. Ik weet niet hoe ik dat moet helen anders dan altijd alleen te blijven. Ik ben erg bang geworden.