Partners van narcisten: hoe is de relatie met je moeder?

OokZo

"Hij heeft ze ook nooit leeftijdsadequaat kunnen aanspreken, soms veel te kinderlijk, dan weer verwachtte hij van een kleuter vaardigheden die je een 12-jarige nog niet zou toedichten."
Dat herken ik heel erg.

Je vond je ex dus spannend in tegenstelling tot je huidige man. Ik ben benieuwd waar dat in zit. Is het misschien de spanning die het bij jezelf oproept? Dat het erop aan komt hoe jij je opstelt bij heen narcistische man, dat je niet achterover kunt leunen zeg maar? Of dat er veel bepaald wordt hoe de zaken gaan door een narcistische man, dat je nu meer zelf moet bepalen en dat je dat dan ergens toch mist dat je leven in grote mate wordt bepaald door een wat grillige man?

Thera, (ot)

#44: 'Als je dan uit die relatie komt, dan moet je weer horen van anderen dat het aan jou liep dat je in die relatie kwam... En als je dat geduldig uit legt, zoals je in het begin van de relatie ook vaak geduldig zaken uitlegde aan je partner, wordt je tegengesproken en wordt gezegd dat je gevoelig bent.'

Uitleg: Het van anderen horen dat het aan jou ligt en de boodschap dat je gevoelig bent, las ik als de woorden uit de mond van school.
Als derden ervan weten, hebben ze vaak ook een mening waar je dan ook nog rekening mee dient te houden.
Door sommige zaken voor jezelf te houden, kan je ook zelf bepalen zonder dat iemand over je schouder meekijkt, hoe je de emoties verwerkt of hoe je er zelf in staat.

----
Ik heb een tijd veel erover gelezen zonder erover te praten. Zo kon ik afwegen welke weg ik in moest slaan. Zo won ik tijd om te heroverwegen of ik niet opnieuw spijt ging krijgen van het aanhalen van contact met de narcist.
Want of het nu een ouder is of een ex, helemaal los van elkaar gaat moeilijk als er kinderen in het spel zijn.

Zo kreeg ik een sms van haar ter ere van van mijn verjaardag. Mijn man vond dit lief. Ik vond dit eerder een actie van iemand die ons heeft uitgenodigd voor de verjaardag van haar man, welke binnenkort plaats vindt en die bang is dat we alsnog afzeggen. Ik bedankte beleefd voor de felicitaties. Zo weet ze dat ik haar op gepaste afstand hou en dat de deur naar mijn hart potdicht blijft. Een narcist in familieband, lijkt mij moeilijk uit de weg te gaan. Maar je kunt wel duidelijk maken dat je hart gesloten is. De narcist is in weze de persoon die daar het meeste last van heeft omdat die geen respons meer krijgt. Dat effect werkt bij mij als een genoegdoening, als een soort van schadeloosstelling.

Flanagran

zonder dat ik snap wat je bedoelt met "woorden uit de mond van school", ben ik het met je eens dat het heel handig kan zijn om soms tijd te hebben zelf iets te verwerken zonder dat je er met anderen over praat. En ook dat als je er met anderen over praat, dat je dan toch je eigen verhaal niet zomaar uit handen geeft. Ik bedoel eigenlijk, dat je er rekening mee houdt dat je niet altijd begrepen wordt. Het lastige is vaak dat het ook energie kost om dan te schiften, waar heb ik te maken met advies en een kijk op de zaak die nieuw voor mij zijn en die ik kan overwegen en waar heb ik te maken met onbegrip.

Jouw afstand nemen van je schoonmoeder lijkt heel erg op het afstand nemen van mijn man van ouders. Ik heb daar trouwens altijd begrip voor gehad.

Thera: nee, echt niet

Ik wil juist niet meer dat mijn leven bepaald wordt door een man en ik heb dat nooit gewild. Ik krijg heel erg de kriebels als het daarop begint te lijken. Ik heb mijn hobbies en mijn partner kan het soms ongezellig vinden dat ik daar tijd aan besteed (1 of 2 uur per week, niks dramatisch), maar ik zal ze echt niet voor hem laten vallen. Hij heeft naast knutselen in huis weinig of geen hobbies en ook geen rijk sociaal leven. Ook goed, maar ik wel. Ik nodig hem regelmatig uit om mee te gaan, maar dat is geen moeten. Voor mij is het ideaal als je elkaar daarin toelaat én vrij laat. Dat lukt goed.

Flanagan

Thera: 'Als je dan uit die relatie komt, dan moet je weer horen van anderen dat het aan jou liep dat je in die relatie kwam... En als je dat geduldig uit legt, zoals je in het begin van de relatie ook vaak geduldig zaken uitlegde aan je partner, wordt je tegengesproken en wordt gezegd dat je gevoelig bent.'

Ik geloof dat Thera dit bedoelde als uitleg dat ze begreep waarom ik bleef uitleggen hoor ( Thera zegt het als het anders is) (wat jij dan weer als een aangevallen reactie interpreteerde)

Volgens mij een misverstand want ik zei juist "flanagan hoeft ook NIET in het verleden op zoek te gaan naar waarom ze zo'n schoonmoeder heeft" Vervolgens reageer je daar ietwat... tja... aangevallen op dat jij niet op zoek hoeft te gaan. Euh ja maar dat zei ik al)

Goed, Thera legt mijn visie en reactie uit vervolgens zeg je dan:

"Uitleg: Het van anderen horen dat het aan jou ligt en de boodschap dat je gevoelig bent, las ik als de woorden uit de mond van school.
Als derden ervan weten, hebben ze vaak ook een mening waar je dan ook nog rekening mee dient te houden."

Maar dat deed jij toch juist met mij? zeggen dat ik zo negatief en aangevallen reageerde (ook nog verkeerd gelezen imho)? Anderen noemen dat "overgevoelig, Laat het van je afglijden"

In het geval van praten over 'saai' of 'ga op zoek naar je hechtingswortels" heb ik gewoon rustig uitgelegd hoe het voor mij werkt. Het zijn stations waar ik al jaren geleden uitgestapt ben, koffie gedronken heb (= met therapeuten gepraat) , uitgebreid de omgeving heb verkend en vervolgens in de volgende trein ben gestapt.

Gepasseerd dus, die stations. Vandaar mijn stellige reactie. Dat is niet omdat ik het op voorhand van de hand wijs, dat is omdat ik het al heel erg onderzocht heb, snap je?

Ik ben iemand die zaken tot op het bot uitzoekt voordat ze handdoek in de ring gooit, en dan in de eerste plaats mijn eigen rol en psychodynamiek. Dat heb ik met mijn verse ex ook gedaan. Niet altijd handig, want hoewel het loffelijk is naar je eigen stuk te kijken door artikelen, theraprieen stukken schrijven e.d. kan je misschien beter sneller conclusies trekken.

Het brengt wel met zich mee dat ik een behoorlijk uitgekristalliseerde visie en verhaal heb over hoe het lijkt te zitten. Ik heb wel gemerkt dat het slachtoffer zijn van iets en er toch een doorwrochte mening over hebben, niet altijd begrepen wordt. En dat begrijp ik dan weer, want ja, als je het allemaal zo goed weet, waarom ging je dan niet eerder weg? Ja en dat komt dan weer door een leven lang toch iets van de band met mijn moeder proberen te maken door het bij mijzelf te zoeken. Niet slim maar gegeven de omstandigheden begrijpelijk.

Bedenk ook dat ik pas vier weken no contact ben. Ik hield en houd van deze man. Het doet erg pijn. Mijn hart is een open wond. Ik moet in mijn heling kiezen wat resoneert bij de paden die ik tot nu toe heb gelopen en wat ik diep voel dat mijn volgende stap kan zijn, maar wil nog wel dingen uitleggen hoe zaken werken, ook voor bekendheid omtrent dit onderwerp. Misschien moet ik dat niet doen en het alleen houden bij mijn eigen genezing.

Dat brengt mij op het volgende:
Je schrijft:
"Ik bedankte beleefd voor de felicitaties. Zo weet ze dat ik haar op gepaste afstand hou en dat de deur naar mijn hart potdicht blijft. Een narcist in familieband, lijkt mij moeilijk uit de weg te gaan."

Daar voel ik dan een psychodynamiek in die zo anders is dan de mijne en velen hier in het draadje. Hoe lang zijn alle narcistische interventies van je schoonmoeder nu geleden? Ik zie je veel posten in draadjes die eigenlijk bezijden met jouw topic te maken hebben. (zoals hier: ze is ouder noch een partner van je). Wat je goed recht is natuurlijk Maar het komt mij voor dat het nog zo dagelijks speelt in je gevoelsleven? Het lijkt je (begrijpelijk) nog zoveel te doen. Heb je daar therapeutische hulp voor gehad?

Je schrijft ook dit: "Maar je kunt wel duidelijk maken dat je hart gesloten is. De narcist is in weze de persoon die daar het meeste last van heeft omdat die geen respons meer krijgt. Dat effect werkt bij mij als een genoegdoening, als een soort van schadeloosstelling."

Dat lijkt me rot. Moeten leven met een gesloten hart als zij in de buurt is. Bovenstaande woorden voelen ook een beetje als wraak willen, willen terugbetalen, genoegdoening willen krijgen. Ik zie dat veel slachtoffers van narcisme dat hebben, en ik heb het ook bij tijd en wijle. Maar ik voel ook dat dat mij in ieder geval niet helpt. Daar doe ik mijzelf pijn en tekort mee.

Veel sterkte daarmee.

OokZo

Ik vroeg me alleen af waaruit dat spannende van een narcistische man dan bestaat voor jou. Omdat je je huidige man saai noemt vergeleken met hem.
De spanning en uitdaging, schrijf je, die breng je zelf wel in.
Gewoon benieuwd daarnaar. Ik probeerde zelf te bedenken wat de spanning en uitdaging dan was bij je ex. Maar met wat ik bedacht zat ik er dus naast. Wat dan wel?

trigger

De trigger bij mijn ex zat het wat mij betreft dus niet in saai/ spannend. Het zat in iets anders. Zoals ik al vertelde ben ik thuis vroeger gewoon niet gezien. Deze ex 'zag' me in mijn intenties maar ook in mijn behoefte er gewoon te mogen zijn. Er was een bijzonder contact. Dat was niet fake zoals vaak van narcisten gezegd wordt. Alleen was het een soort eilandje in zijn wezen dat hij afsloot als hij het gevoel had dat hij me eenmaal 'had'. Dan kwamen er allerhande nare trekken naar boven. Hij verlangde dan wel terug naar dat hartscontact of gewoon fijn menselijk contact maar hij kon er pas naar terug als hij voelde dat hij me kwijt was.
Storms beschrijft dat erg goed, de niet verbondenheid in zichzelf van de narcist, noemt hij het

Madelief

Had hij dan ook dat als dat er niet was, hij dat jou verweet? Of was dat bij jullie niet zo. Zo gaat het bij mij namelijk wel.

Thera

"Had hij dan ook dat als dat er niet was, hij dat jou verweet?" Jazeker wel. En de eerste tijd trapte ik daar nog even in. Of dat het iig iets van ons samen zou zijn. Maar op een gegeven moment zag ik zo'n patroon daarin dat ik zei "ja euh, ga er maar aan werken want hier heb ik geen zin in. Steeds bezit van de zaak einde van het vermaak" Ik zag er een enorme bindingsangst in. Maar het lag natuurlijk veel complexer. Hij probeerde er wel aan te werken maar het bleef. Hij heeft het trouwens met alles: even interesse en daarna laat hij het vallen.

Met de tijd

Op sommige punten praten we langs elkaar heen. Toen Thera over de anderen begon, dacht ik aan haar post in een ander draadje waar ze de leerkracht op school had geïnformeerd over de thuissituatie en daar achteraf zich had afgevraagd of ze daar goed aan deed. De reactie van mij had dus niets met madelief te maken.

Maar ik moet wel bekennen dat madelief m.i. soms wat drammerig over komt alsof ze zich aangevallen voelt. Goed mogelijk dat ze het zelf niet ziet. Ik doel op de vraag aan Ad Hombre:' dus geef eens antwoord op de vraag..' Dergelijke reacties vind ik stekelig. Eerlijk gezegd komt mijn schoonmoeder zo over. Misschien dat ik daarom wat allergisch ben voor de wat eisende toon in een vraag. Het legt reacties onder een loupe. En dan vraag ik mij af wat de opmerking 'flanagan hoeft ook NIET in het verleden op zoek te gaan naar waarom ze zo'n schoonmoeder heeft" voor functie had, waakzaam als ik ben..

Ik ga ook niet iedere vraag beantwoorden; wie mijn reacties uit andere draadjes heeft gelezen, weet dat het bij mij gaat en staat met eerlijk en open zijn. Door de leugens in het verleden, weet ik dat de schoonmoeder onbetrouwbaar is. Door de leeftijd weet ik dat therapie geen zin heeft want de leugenaar zal niet veranderen. Ik hou de leugenaar uit mijn buurt. Ze zal een fijne metgezel missen. Ze heeft mij meer nodig dan ik haar. Die gedachtegang houdt mij met beide benen op de grond..
Dat is geen wraak maar een conclusie, die mij helpt in het op afstand houden en zorgt dat ik waakzaam blijf.

En leven met een gesloten hart is niet zo moeilijk, als je drie jaar getwijfeld hebt of je nog wel verder kon met de zoon van die rat. Ik heb die tijd nodig gehad om uit te zoeken of haar zoon vrij was van die vervelende trekjes. Of hij itt zijn moeder wel rekening hield met anderen. Ik had geen behoefte aan een huwelijk met een evenbeeld van zijn moeder.

Madelief, we verschillen in verwerking; je wilt het tot op het bot uitzoeken. Maar je bent ook pas vier maanden nc. Het begin van de 'gaslighting' waar ik mee te maken kreeg, vond zo drie jaar geleden plaats. Ik ben niet zo geïnteresseerd in het ontrafelen van narcisten of hoe tegen de slachtoffers wordt aangekeken. Dat is ergens te veel eer aan mensen die niet echt in jou als mens geïnteresseerd zijn;( de familie wist van de leugens en het zwartmaken, maar keek weg en de schoonmoeder loog en begon te stoken en deed alsof ze zelf slachtoffer was. Het heeft mij doen besluiten geen verwachtingen te koesteren maar vooral voor mijzelf op te komen. Ik denk dat met de tijd de behoefte aan inzichten en antwoorden wijzigen. Maar helemaal los van, gaat niet lukken wanneer er bloedverwanten bestaan.
----
Madelief wat wil je eigenlijk met je speurtocht bereiken? Herkenning? Heb je dat nodig om het te plaatsen?

Flanagran

Ik ben evenals Madelief wel geïnteresseerd in het ontrafelen van narcisten en noodgedwongen ook hoe tegen de slachtoffers aangekeken wordt.

Misschien snap je dat als jij drie jaar nodig had om er achter te komen of je man vrij was van zulke trekken.

Maar waarom ben jij er zo in geïnteresseerd dat wij ons daarvoor interesseren?

over de school

Flanagran, bedankt voor die uitleg over de woorden van school, nu snap ik het pas. Ja, achteraf heb ik er spijt van dat ik school in vertrouwen nam. Het was wel in een tijd die heel onrustig voor mij was. Ik was net begonnen met ontdekken dat mijn man narcistisch is, het was allemaal nog niet geland. En onze hulpverleners zeiden plotsklaps dat ze de jeugdbescherming zouden gaan inschakelen en zeiden dat ze mij zagen als iemand die niet 'bij mijzelf' is. Dus ik vergeef het mijzelf...

flagagan

Misschien kun je gewoon mijn berichten beter lezen. Ik ben namelijk pas vier weken no contact. Achte en twintig dagen dus. Bijvoorbeeld. Tweede keer dat je misleest.

In het geval van Ad, laat je helemaal weg dat ik het al een paar keer gevraagd heb en hij alleen maar op wil leggen hoe hij het ziet en al een paar berichten gewoon niet reageert op mijn gewone vragen. Dat is leading the withnesse En als je dan iemand gaat aanvallen op die laatste vraag is dat selectief aanvallen. Dat ken ik van narcisten.
Je reageert zelf aangevallen op iets wat je verkeerd leest en verkeerd interpreteert maar zegt dat ik aangevallen reageer, dat ken ik ook ergens van. Dat heet projectie. Dat doen narcisten ook veel. De ander verwijten wat ze zelf doen.

Ik ben vier weken nc. Over vier maanden zie je mij hier echt niet meer over dit onderwerp. Laat staan over drie jaar. Laat staan bij allerlei draadjes die maar zijdelings met mijn situatie te maken hebben.

tot het bot uitzoeken was ooit om mijn relatie toch te behouden. Dat doe ik als ik van iemand houd. Nu doe ik dat niet meer, ik schetste een situatie zoals die was, Wederom: lees nou eens. (Of wilde je een soort van pinnige tegenzet doen?)

Nu schrijf ik hier om het te verwerken en het dan achter me te laten. En ook om niet zo te hoeven zijn "En leven met een gesloten hart is niet zo moeilijk, als je drie jaar getwijfeld hebt of je nog wel verder kon met de zoon van die rat."

Ik vind mijn ex geen rat. En ik ga mijn eigen leven niet vervuilen met haat voor hem, wat hij ook gedaan heeft. Het is een gemankeerde man die verkeerde keuzes maakt(e) en mij diep gekwetst heeft maar zo kan kan ik beter leven met mededogen voor zijn ziekte en de leerpunten die ik er voor mijzelf uit heb meegenomen. Daarbij kan ik zien dat mijn situatie anders is dan de jouwe, omdat ik me er voor af kan sluiten en verder kan gaan met mijn leven. Dat lijkt me oprecht rot om dat in je omgeving te hebben. En dat weet ik uit ervaring door mijn moeder. Ik hoop oprecht dat je vrede in deze situatie kunt vinden.

Inderdaad een andere weg. En ik heb ook het gevoel dat je me niet wílt begrijpen. Op de berichten die Thera hier over schrijft ("Madelief wordt ook daadwerkelijk soms verkeerd begrepen")ga je niet in.

Ik ga je berichten niet meer lezen. Ik heb geen zin meer in mensen die me niet willen begrijpen, niet goed lezen en mijn woorden verkeerd uitleggen en bij geduldige verdere uitleg weer gepikeerd gaan doen en gaan projecteren. Dat heb ik genoeg meegemaakt. Gegroet

vermijdende persoonlijkheid door narcistische ouder

Even dan maar een ander onderwerp.

Ik ben benieuwd of er mensen zijn die een narcistische ouder hebben (of een ouder met narcistische trekken) die last hebben van een vermijdende persoonlijkheid.

Ik kom daarop omdat ik er vandaag is geconstateerd dat er bij mij een vermoeden is van een vermijdende persoonlijkheid. De reden dat dit is geconstateerd is omdat er iets gezocht moest worden over wat ik zou zijn, iets uit de dsm, omdat ik anders geen verwijzing kon krijgen naar een psycholoog. Een verwijzing die ik wel wilde. Eigenlijk had ik wel gewild dat de verwijzing zou kunnen bestaan uit: deze mevrouw zo sterk en wijs mogelijk maken, want zij leeft met een heel moeilijke man, maar dat durfde ik niet te vragen. Ze weten het wel, maar ze zoeken dus ook echt iets bij mij. Dat mag. Ik bereid mij voor op gesprekken met een hulpverlener die hopenlijk zelf bekwaam genoeg is om dat uit te gaan zoeken.

Maar nu dus over die vermijdende (of ontwijkende) persoonlijkheid. Ik wist er eigenlijk niet zo veel van. Vroeger paste dat wel bij mij. Ik kon heel verlegen zijn. Maar nu eigenlijk niet meer. Ik heb heel veel gekke dingen gedaan in mijn leven. Maar ik zat er over na te denken. Ik weet wel dat ik het wel prettig vond dat mijn man in het begin zoveel leiding nam als het ging om de relatie. Zou daar dus een (veel meer voor de hand liggende reden dan die van Ad) in kunnen zitten waarom kinderen van een narcistische ouder een relatie krijgen met een narcist? De fase van de "lovebombing", he die hadden we nog niet gehad, die goed van pas komt als je zelf wat vermijdend bent?
En dat kinderen van narcistische ouders een vermijdende persoonlijkheid kunnen krijgen, dat lijkt mij dan best logisch. Maar ik weet niet of anderen die zo'n ouder hebben, dat ook herkennen. Misschien ben ik wel een uitzondering.

Thera

Tja ik herken me slechts ten dele in het beeld van de vermijdende persoonlijkheidsstoornis. https://www.deviersprong.nl/persoonlijkheidsstoornissen/de-ontwijkende-persoonlijkheidsstoornis/kenmerken/

Maar ik kan me wel heel goed voorstellen dat het ontstaat door een narcistische opvoeding. Dat het een van de paden is die gekozen wordt. Ik zelf ben een vechter en erg souverein (op zijn slechtst inderdaad wat narcistische stukjes die mij, zoals een ieder ook niet vreemd zijn).

Ik heb weinig sociale angst... geloof ik. Hm als ik erover nadenk is dat niet helemaal waar. Ik kan heel sterk zijn in sociale situaties (feest, workshops en lezingen geven) maar in andere situaties weer niet... Ik weet niet altijd wat gepast is (had ook geen broers of zussen dus kon me nergens aan afmeten). In de Albert Heijn kan ik zelfs bang zijn voor de energie van anderen... maf. En in de situatie met dierbaren ben ik dus een soort van grenzeloos, kan pas echt weer dingen voor mijzelf gaan doen als ik alleen ben. Dat is ook een sociale angst.

Mijn relatie hoeft geen leider te zijn. Juist niet, ik wil gelijkwaardigheid, gelijke inbreng, geven en nemen vind ik het prettigst.

Hm interessant Thera, Ik geloof niet dat ik naadloos in het profiel pas maar er wel trekken van heb

Vervuilen

Ik zal dit draadje laten voor wat het is.
Mijn visie is voorkom herhaling en hecht waarde aan eerlijkheid. De rest is bijzaak.

De drie jaar heeft te maken met de bescherming van kinderen.
Als er kinderen in het spel zijn, wordt een boek mogelijk anders gelezen; dan ben je niet alleen met je eigen lijden bezig maar probeer je ook te overleven in belang van je kinderen.

De positie van de narcist doet er niet toe; of het nu je moeder, schoonmoeder, man, ex man of een broer is. Het gaat erom hoe je buiten het web blijft. Die zoektocht, dat leerproces is al enerverend genoeg. Als je dat onder de knie hebt, verdwijnt de vraag hoe dit je is overkomen.

herkenning

"In de Albert Heijn kan ik zelfs bang zijn voor de energie van anderen... maf."
Een soort vervreemdend gevoel, dat herken ik wel. Het is bij mij wel overgegaan. Nu heb ik ook een beroep waar ik veel onder de mensen ben. Het leven zelf ik vaak ook therapie denk ik wel eens. Maar grappig dat ik dit dan wel weer herken.
En soeverein, ja, dat is iets wat ik dan ook wel weer herken. Dus jij bent ook een vechter (we hebben het gezin hier ja ) , dat vind ik dan wel bijzonder, omdat je ook schrijft dat je veel te weinig ego grenzen hebt. Of had?

jahaa (thera)

Daar zeg jij zo wat "Dus jij bent ook een vechter (we hebben het gezin hier ja ) , dat vind ik dan wel bijzonder, omdat je ook schrijft dat je veel te weinig ego grenzen hebt. Of had?

Nou het is dus een mengeling bij mij van aan de ene kant te hard werken en aan de andere kant geen vanzelfsprekend gevoel hebben van er mogen zijn.
Ik kan me voorstellen dat dat dan ook in draadjes als deze naar boven komt: mijn vechtkant (het al die jaren tot op het bot gaan) botst met de pijn van er niet mogen zijn en dat voelen mensen aan natuurlijk. In mijn 'gelijk' zit ook inderdaad altijd iets wanhopigs: 'ja maar ik werk zo hard en word toch gekwetst, zie dat dan toch'

Ik heb dat vervreemdende gevoel ook veel minder dan vroeger maar het is een levenslang punt.

Die de afwezigheid van die ego grenzen doet zich vooral gelden in nabijheid. Als je me zo in het wild tegen komt lijk ik en ben ik best assertief, in nabijheid kun je van me 'eten'. En dan kan ik zelfs nog heel goed grenzen stellen ('nee ik heb even een week of twee alleen nodig') maar toch, in de energie van het samenzijn 'verdwijn' ik als het ware. Net als in mijn jeugd dus. Het is in allerlei detailvormingen voorgekomen maar ex kwam bijvoorbeeld een keer hier, stapt meteen op mij af en kust me. Nee was niet romantisch, was onafgestemd. Hij voelde helemaal niet of ik dat wilde... maar ik voelde op het moment dat hij op me afkwam een gedachte van 'oh maar zo ver ben ik helemaal niet, maar daar is hij al, oh nou dan zet ik mijzelf wel opzij," en hup ik vloog zo mijn lichaam uit. Klinkt vaag maar ik zag het gebeuren.

Dat is dus iets van mij. Maar ook iets van hem want hij overrulede mijn helemaal. Terwijl hij op andere momenten ineens voelde "oh maar ik voel dat ik veel te veel jouw eigenheid overschreden heb" En dat was dan geen mooipraten want toen waren we nog helemaal niet zover dat alles bekeken was en een naam had.

Maar het gaat er maar om dat energetisch ik niet ferm ben, zo mijzelf opzij zet of mijzelf zelfs niet meer voel. En wederom: bij andere relaties ging dat veel beter dan bij deze man. Het lijkt wel of ik hier moest voelen wat ik echt niet meer wilde.

Madelief

"In het geval van Ad, laat je helemaal weg dat ik het al een paar keer gevraagd heb en hij alleen maar op wil leggen hoe hij het ziet en al een paar berichten gewoon niet reageert op mijn gewone vragen."

Kun je die vragen dan nog eens stellen? Ik heb eigenlijk niet eens zozeer een echte mening op dit gebied. Ik vind de stelling dat mensen (de verkeerde) dingen aantrekkelijk vinden in hun partners omdat ze door hun opvoeding gevoelig zijn geworden voor bepaalde triggers interessant, waarbij ik aanteken dat dat voor mij niet zo heeft uitgepakt.

En we verschillen blijkbaar van mening over de al dan niet subjectieve betekenis van het woordje 'saai'. Saai is wat jij saai vindt.

Vermijdende persoonlijkheid

Ik geloof niet dat álle punten in de omschrijving op mij van toepassing zijn, maar ik herken er heel wat in. Maar jeetje... is dat ook al een 'stoornis'?

Ik heb vorig jaar een training gehad n.a.v. de add-diagnose. De psychologe die dat begeleidde vertelde dat 70 procent van de add/adhd'ers er een stoornis naast heeft. Je ziet nog wel eens dat er een vorm van autisme naast is, maar ook angststoornis o.a.. Ik vond het te ver gaan bij mij om dat een stoornis te noemen, maar goed, er zal dus iets in zitten.

Ik ben toen ik 24 jaar was ook in groepstherapie geweest, dagtherapie zelfs, elke dag op en neer. Ik was bij de psychiater terechtgekomen omdat ik met mezelf in de knoop zat. Ik vond mezelf lui, maar dat werd al snel omgezet naar andere eigenschappen, die niets met lui te maken hebben, maar meer met dat de moed me bij voorbaat al in de schoenen zakt, of mijn motivatie verdwijnt. Ik las deze week ivm met mijn hernieuwde onenigheid met het UWV maar weer eens een rapport door van 30 jaar geleden en daar staat in dat in angstig overkom, snel afgeleid, gebrek aan concentratie e.d.. Toen ik dat voor het eerst las, was ik een beetje boos. Hoezo angstig? Ik vind het nog steeds een lastige, zéker om het een stoornis te noemen. Je kunt dus concluderen dat ik moeite heb met het woord stoornis ).

Ik weet niet of het nog steeds gedaan wordt, maar tijdens die therapie moest ik dus in een zitzak mijn vader zien en daar al mijn woede op loslaten. Nou... daar ben ik dus niet voor in de wieg gelegd. Die zak bleef een zak en niet mijn vader. Ik ben na negen maanden hardgillend (bij wijze van spreken) uit die therapie weggegaan. Na al die maanden had ik niet het gevoel dat het mij verder hielp. Sommige mede-therapiegenoten waren daar boos om. Een dame zei dat ze voor niks energie in mij gestoken had en teleurgesteld én boos was. Het bevestigde dat ik er niet thuis hoorde. Als je het aangaan van een vriendschap, of op zijn minst een goed contact, als verspilde energie voelt, dan klopt er ook iets niet. Eigenlijk vond ik het heel erg dapper van mezelf. Ik had zomaar die beslissing genomen, terwijl ik wist dat men er niet blij mee zou zijn. Later, toen zij ook al klaar was met deze therapie, kwamen mijn zus en ik haar samen tegen. Mijn zus werd hartelijk begroet, mij negeerde ze volkomen. Mijn zus zat namelijk in dezelfde therapie (ja, hoe is het mogelijk nietwaar?), maar in een andere groep. In haar geval is mijn vader uitgenodigd voor een gesprek. Ik neem aan dat jullie zijn reactie zonder dat ik het vertel weten. Deze zus is zelf tot het inzicht gekomen dat zij het meest op mijn vader lijkt en dat is ook zo. Voor zover ik kan beoordelen heeft zij geen narcistische persoonlijkheid en is ze door de jaren heen tot bepaalde inzichten gekomen, waardoor ze foute eigenschappen kon aanpakken. Mijn andere zus is zoals ik eerder verteld getrouwd geweest met een veel oudere man. Zij is, voor zover ik weet, niet in therapie geweest. Maar zou de oudere man er dan toch ook mee te maken hebben, vraag ik me nu af.

Tot slot, wat betreft dat kinderen een partner zoeken die op een ouder lijken... ik zie het nu bij mijn dochter. We maken er grapjes over. Dochter en ik dus.

Tot zover weer een editie persoonlijke verhalen .

Kaaskopje

Tja, ik wist eigenlijk ook niet dat het een stoornis is. Ik moest een vermoeden ergens van krijgen en daarom is het dat geworden. Door de verwijzer werd eerder gezegd dat ik ook mijn aandeel zou moeten hebben in onze relatieproblemen (moet dat altijd, vraag ik me af, ik vind het leuk om over de logica hiervan na te denken. Hoe weten ze namelijk of onze relatieproblemen zonder mijn aandeel niet nog veel erger waren geweest... Ik zeg niet dat het zo is, maar dat zouden ze dan toch moeten onderzoeken. Nee, in plaats daarvan werd er vanuit gegaan dat ik ook iets had.. )
Maar nu ik er over nadenk, moet ik soms wel lachen. Het vermoeden van een vermijdende persoonlijkheid.. Tot mijn 20e klopte het wel, maar ik heb zoveel zelf overwonnen. Ik kan met allerlei soorten mensen goed omgaan. VAn zwerver tot filosoof. Ik heb heel vaak spontane gesprekken. Ik startte een buurtproject op. Toen ik voor het eerst vloog, was dat alleen naar een onbekend land en onbekende mensen. Ik ging met een baby'tje alleen naar de familie van m'n man.
Als ik een diagnose zou krijgen, zou dat volgens mij alleen die van add zijn. Daar voldoe ik heel erg aan.
Dit lijkt misschien dan wel weer in tegenspraak met wat ik eerder zei over het feit dat ik misschien wel fijn vond dat mijn man zo duidelijk leiding nam in het begin van onze relatie. Het kan wel zijn dat er in mij toch nog wel wat zit van dat vermijdende als het aankomt op intieme relaties. Ik had het met de kinderen bijvoorbeeld wel, dat als ik aanvoelde dat ze iets nodig hadden en dat dat misschien wel alleen maar een dikke knuffel was, dat ik dan toch twijfelde omdat ik nog aan het piekeren was of dat dan wel het beste voor ze was en of ik wel in staat was om ze het beste te geven. Ik wilde natuurlijk mijn kinderen het beste geven wat er bestaat, maar door er mee bezig te zijn of ik dat wel op een goede manier zou doen, deed ik soms niets. (Heel vaak ook wel hoor)
Misschien is er ook wel gezien dat ik mij soms afsluit voor mijn man als het niet goed zit tussen ons. Ik vertelde dat soms (jaaa, we hadden ruzie want mijn man zat aan me en toen vroeg ik: vind je me wel lief? Ik wilde dat eerst horen, want de dagen daarvoor was hij heel afwijzend geweest naar mij als persoon. En toen voelde hij zich beledigd omdat hij niet aan me mocht zitten..) en dan hoopte ik dat ze mijn verhaal zouden begrijpen. Maar misschien is er iets blijven hangen van dit verhaal zonder de clou te begrijpen en denken ze nu, hé vermijdende gedrag... we hebben het.

Ad Hombre

Saai is wat jij saai vindt...

Maar dan is het toch juist logisch dat iemand van jou wil weten wat jij dan saai vind? Jij begon er namelijk over.

Thera

In oplopende mate van saaiheid:

Great minds discuss ideas, average minds discuss events, small minds discuss people. (Eleanor Roosevelt)

vraag

Is narcisme eigenlijk erfelijk?

ik vind het prachtig

Gewoon af en toe een mooie spreuk van jou luistert ons gesprek enorm op. Dan laten we het verder als het aan mij ligt maar zitten wat jij nou precies wel en niet saai vind aan niet-narcisten en narcisten, toch? Ik kan niet voor Madelief spreken, het kan natuurlijk zijn dat zij dat toch nog wel weten, maar als ik mag kiezen, dan kies ik voor af en toe een mooie spreuk als een omlijsting van ons gesprek. Als een soort achtergrondmuziek