Partners van narcisten: hoe is de relatie met je moeder?

Ad Hombre

Wel apart ja, als je daar dan later achter komt, dat anderen dat veel beter dan jij hebben gezien. Soms kan een gezin ook als geheel wat narcistisch zijn. Dat was bij ons denk ik wel het geval. Dan is het ook al wat lastiger om te zien denk ik als kind. Dan kun je iets hebben van, gelukkig maar zeg, dat ik in dit gezin geboren ben. Natuurlijk heeft mijn ouder wel eens wat te veel oordelen over anderen, het is ook moeilijk bescheiden blijven als je zo goed bent als wij...

(sorry voor mijn nieuwsgierigheid, maar je hebt geluk met een niet narcistische partner, maar ook geluk met een niet saaie partner? Om even je theorie te testen hoor... )

En over aantrekkelijkheid van narcisten, ja ik snap het wel..
Maar soms dan zijn mensen met narcisme zo zielig. Vooral als het niet alleen trekken zijn natuurlijk. Ik las ergens: ze hebben anderen nodig als spiegel voor hun eigen toneelstuk. Dat zijn dan anderen, daar gaan anderen in op. Dat is toch eenzaam eigenlijk!
De mensen die veel bereiken, ik denk dat dat vaak mensen zijn met unieke eigenschappen en ook wat narcistische trekken. Maar het kan ook zijn dat mensen met een heel sterk en mooi karakter soms onterecht narcistische eigenschappen worden toegediend. De symptomen zijn dan hetzelfde, maar het komt ergens anders vandaan. Je kan zeg maar ook bezig zijn met een groots plan, waarvan echt je doel is dat het de wereld beter maakt (en niet alleen maar jou eigen ego) terwijl je dan wat menselijke zaken uit het oog verliest. Maar iemand die echt narcistisch is, kan niet bezig zijn met een groots plan waarvan het doel is de wereld beter te maken, los van het feit of het zijn ego voedt of niet. Misschien moet ik het anders formuleren, ik heb het gevoel dat hier wat tegenin te brengen is...

Thera en Madelief

Dank jullie wel voor jullie reactie. Voor mij werkt de manier van in dit geval narcisme bespreken zoals jullie dat doen niet. Dat zal aan mij liggen hoor. Ik bespreek dingen nu eenmaal liever zonder allerlei vaktermen, die ik vanuit mijn achtergrond ook niet beheers. Maar goed, ik zal daar wat omheen proberen te lezen.

Madelief: Voor mijzelf (bijna 60) geldt dat in mijn tijd moeders de eerste opvoeders waren. ===

Nou, is dat zo? Dat waag ik te betwijfelen. Ze waren dan wel de persoon die de kinderen verzorgde, maar wie bepaalde de regels? Ik ben 57, dus van dezelfde generatie.

Ik weet nog dat mijn zus een vriendje had die uit Mauretanië kwam en die verbaasde zich (jaren '80) over het feit dat vrouwen thuis bij ons zo weinig te vertellen hadden. Dat was bij hem vroeger thuis toch wel anders! Daar waren vrouwen thuis de baas.

Natuurlijk heeft dat gevolgen, ook omdat de eerste hechtingsfiguur (de moeder dus) wel last moet hebben van de stoornis. ===

Volgens mij is er al heel wat besproken, in de andere topics over dit onderwerp, waaruit je heel stellig kunt concluderen dat moeder (of omgekeerd vader) last van die stoornis hééft. Maar zolang ze (of hij) niet door heeft wat er gaande is, is dat inzicht er ook niet en zal ze niet tussen man en de kinderen gaan staan. Mijn vader had de neiging om zijn gedrag voort te zetten bij de kleinkinderen en werd werkelijk boos omdat mijn neef zijn advies over zijn studierichting niet ter harte nam. In dit geval kon aan mijn neef duidelijk gemaakt worden dat hij zich vooral niets moest aantrekken van opa, maar die buffer hadden wij als kind niet.

Ik denk dat je wel kunt stellen dat mijn vader, zeker als jongeman, best leuk was om te zien. Wat mij opviel en mij op een gegeven moment ook mateloos kon irriteren, was zijn ijdelheid, ik vond het bijna 'verwijfd' overkomen.

Thera

"Wel apart ja, als je daar dan later achter komt, dat anderen dat veel beter dan jij hebben gezien."

Ik heb een beetje een afkeer van labeltjes plakken (met name als het gaat om mensen dicht uit mijn buurt), dat zal er wel mee te maken hebben. Ik weet natuurlijk heel goed hoe mijn moeder was. Ik heb ook niet het gevoel dat ik er al te zwaar onder lijd (maar misschien denk ik daar later ook anders over).

"Soms kan een gezin ook als geheel wat narcistisch zijn. Dat was bij ons denk ik wel het geval. Dan is het ook al wat lastiger om te zien denk ik als kind."

Als kind denk je natuurlijk dat alles normaal is.

"Dan kun je iets hebben van, gelukkig maar zeg, dat ik in dit gezin geboren ben."

Dat kan ik me niet herinneren.

"Natuurlijk heeft mijn ouder wel eens wat te veel oordelen over anderen, het is ook moeilijk bescheiden blijven als je zo goed bent als wij..."

Gelukkig heb ik daar zelf helemaal geen last van

"(sorry voor mijn nieuwsgierigheid, maar je hebt geluk met een niet narcistische partner, maar ook geluk met een niet saaie partner? Om even je theorie te testen hoor... )"

Ik ben in het verleden wel eens 'benaderd' door vrouwen/meisjes met (wat ik nu denk) narcistische trekken, maar daar heb ik altijd vriendelijk voor bedankt. Mijn broer viel daar blijkbaar wel voor, dus die heeft een, ahum, veel interessantere relatiecarriere achter de rug en zit nu weer alleen.

Mijn partner is totaal niet narcistisch, maar gelukkig wel bijzonder aantrekkelijk, intelligent, humorvol en zorgzaam. Als je dat 'saai' moet noemen, dan hou ik wel van 'saai'.

"En over aantrekkelijkheid van narcisten, ja ik snap het wel..
Maar soms dan zijn mensen met narcisme zo zielig. Vooral als het niet alleen trekken zijn natuurlijk. Ik las ergens: ze hebben anderen nodig als spiegel voor hun eigen toneelstuk. Dat zijn dan anderen, daar gaan anderen in op. Dat is toch eenzaam eigenlijk!"

Het maakt het leven er niet makkelijker op.

"De mensen die veel bereiken, ik denk dat dat vaak mensen zijn met unieke eigenschappen en ook wat narcistische trekken. Maar het kan ook zijn dat mensen met een heel sterk en mooi karakter soms onterecht narcistische eigenschappen worden toegediend. De symptomen zijn dan hetzelfde, maar het komt ergens anders vandaan."

Ik zou het andersom zeggen. Het komt van dezelfde plek, maar de verschijningsvorm is anders.

"Je kan zeg maar ook bezig zijn met een groots plan, waarvan echt je doel is dat het de wereld beter maakt (en niet alleen maar jou eigen ego) terwijl je dan wat menselijke zaken uit het oog verliest. Maar iemand die echt narcistisch is, kan niet bezig zijn met een groots plan waarvan het doel is de wereld beter te maken, los van het feit of het zijn ego voedt of niet. Misschien moet ik het anders formuleren, ik heb het gevoel dat hier wat tegenin te brengen is..."

Ik geloof niet dat er mensen zijn die werken aan een 'groots plan' zonder dat ze daar hun eigen persoonlijke doeleinden mee nastreven. Natuurlijk is het prachtig als er ook nog een 'wereldverbeterend' plakkertje op kan, daar wordt de narcist nog blijer van. Geloof maar niet dat narcisten zeldzaam zijn in de top van liefdadige instellingen. Het feit dat de topmensen vaak vinden dat ze best een heel behoorlijk salaris waard zijn spreekt wat dat betreft boekdelen.

Ad Hombre

" Misschien is een saaie man wel de enige redding voor jou. Veilig, maar saai."

Ik ben benieuwd wat jij denkt welke kenmerken een narcist tot een narcist maken. Narcisten zouden dus niet saai kunnen zijn, begrijp ik uit je woorden. Maar wat dan wel?

Kindertijd en wereldverbeteraars

"Dan kun je iets hebben van, gelukkig maar zeg, dat ik in dit gezin geboren ben."

Dat kan ik me niet herinneren.===

Wij hadden een leuke kindertijd, dus dan heb ik het over de tijd tot de puberteit. De vakanties die we hadden waren leuk en we kregen wat we nodig hadden. Pas toen we een eigen mening kregen, kwam naar buiten dat mijn vader daar niet mee om kon gaan. Hetzelfde met vriendjes en later de serieuze relaties... het kwam er volgens mij op neer dat hij niemand náást zich duldde. Dus toen mijn zus met een man aankwam die maar 7 jaar jonger dan mijn ouders was, was het hek van de dam. Het was een man die geen blad voor de mond nam en tegen mijn vader in durfde te gaan. Ongekend! Toen deze man tegen mijn vader zei: als we allebei naakt voor de spiegel gaan staan, zien we er hetzelfde uit!, kwam er stoom uit mijn vaders oren. Vanaf die tijd is het nooit meer goedgekomen. Eerst tussen mijn zussen en mijn ouders en niet lang daarna ik en mijn man ook.

Ik denk dat narcistische mensen wel aan een wereldverbeteringsplan kunnen werken. Ik zou niet weten waarom niet. Alles waarbij ze het gevoel hebben dat zij de regels kunnen bepalen, pakken ze op. Eenmaal op die plek kunnen ze het leven voor anderen flink zuur maken.

Omdat mijn vader zelf een camper van een busje had gemaakt is hij lid geworden van een campervereniging, waarvan de leden ook gezamenlijke vakanties ondernamen. Mijn vader was tekstschrijver, dus hij stortte zich op het clubblad. Dat heeft niet lang geduurd. Men was het niet overal mee eens en al snel was de hele club geen knip meer voor de neus waard. Tja, tegengas, hoe durfden ze!

Madelief

Saai, like beauty, is in the eye of the beholder.

Kaaskopje,

Ik denk dat de mensen van de camperclub hem het gevoel gaven dat hij geen grip op hen had.
Eigenlijk net als de vriend van je zus; de vriend was niet afhankelijk van je vader, dus geen grip.

Het is natuurlijk interessant wat iemand maakt dat diegene narcistische trekjes vertoont, om het een beetje te kunnen begrijpen en misschien zelfs wat medeleven te kunnen opbrengen.
Maar het is belangrijker om in te zien hoe je dat kan stoppen; afstand nemen of het ding waarmee de narcist zich zo sterk mee voelt, niet te 'voeren'.
De ene is sterk in schrijven of regelen en de ander is sterk in debatten voeren. Allemaal punten waar ze mee kunnen scoren, als een ander hen die ruimte biedt.

Je zegt dit: "Saai, like beauty, is in the eye of the beholder."

Maar daarmee geef je geen antwoord op mijn vraag: "Ik ben benieuwd wat jij denkt welke kenmerken een narcist tot een narcist maken. Narcisten zouden dus niet saai kunnen zijn, begrijp ik uit je woorden. Maar wat dan wel?"

Zou je dat wel willen doen? Anders wordt het zo'n cirkelredenering: het maakt niet uit hoe saai de man is, jij als gepredisponeerde partner hebt hem toch uitgezocht omdat je geen saaie partner wilde en dat moet je wel doen. Maar wat is dan saai? ja dat is in the eye of the beholder en opwindend dus ook. Dus ja, je kan geen kant op als gepredisponeerd type want je hebt het hoe dan ook zelf uitgezocht hoe saai ook.

Ik vraag het omdat voor mij 'saai' of opwindend helemaal het issue niet is. Integendeel zou ik zeggen

Dus Ad "Narcisten zouden dus niet saai kunnen zijn, begrijp ik uit je woorden. Maar wat dan wel?

Madelief

"Dus Ad "Narcisten zouden dus niet saai kunnen zijn, begrijp ik uit je woorden. Maar wat dan wel?”

Spannend? Opwindend? Gekmakend? Saai is subjectief, dus het gaat er hier om wat jij saai vindt. Mijn inschatting is dat jij onnarcistische mannen waarschijnlijk saai vindt, maar dat zul je zelf moeten beamen c.q. verwerpen.

De interessante vraag lijkt me voor jou: Hoe komt het dat jij, na geleden te hebben onder je narc ouder, ook nog eens een narc partner krijgt?

Het antwoord op die vraag zit ergens in jouw persoonlijkheid. Net zo als het feit dat ik wel voor een onnarcistische partner heb gekozen in mijn persoonlijkheid zit. Daarbij aangetekend dat het voor een man misschien ook nog weer anders is dan voor een vrouw.

narcistische partner juist saai

Ik denk eerder dat narcistische partners saai zijn. Ze hebben een bepaald repertoire van manieren om anderen te benaderen. Die is vrij voorspelbaar als je ze een beetje kent. De relatie lijkt niet zo saai omdat perioden van verwijdering afgewisseld worden met perioden van verzoening. Maar op een gegeven moment wordt dit ook voorspelbaar en dus saai.

Ik denk wel dat een narcistische partner als je hem nog niet kent iets mysterieus kan uitstralen. Ik heb dat zelf wel zo ervaren. Dat fascineerde mij zeker. Het was toen wij nog niet met elkaar om gingen. Het was wel de reden dat hij mij opviel. Heel veel in hem vind ik nu voorspelbaar. Het mysterieuze vind ik nog wel terug in tijden dat hij een soort breakdown heeft. Het is dan net of hij om een hoekje van zijn hart komt kijken.

"Koe komt het dat jij, na geleden te hebben onder je narc ouder, ook nog eens een narc partner krijgt?Het antwoord op die vraag zit ergens in jouw persoonlijkheid. "

ja, zou kunnen, maar dus misschien ook helemaal niet.Zie de mensen hier die totaal geen narcistische ouders hadden. En het feit dat dit enige relatie met een narcist in mijn leven was, naast een aantal andere relatie met volkomen non-narcisten.

Waar het mij in mijn vraag aan jou om gaat is dat het beeld van 'spannenn, omwindend, gemakend" een soort traditioneel beeld is wat bij openlijke narcisten hoort. Mijn moeder was ronduit saai. En als ik goed kijk, vriendlief een normaal midden tussen saai en wat spannender maar ook weer niet. Het ging helemaal niet om saai of niet.

Ik heb veel spannender relaties gehad met mensen die niet narcistisch waren.

Madelief

Kijk nou even naar die video van De Botton. Hij heeft het niet specifiek over narcisten, maar over ouders in het algemeen en dat hun gebreken in ons een zucht naar de verkeerde partners veroorzaken omdat we gewone partners saai vinden.

Al geldt dat blijkbaar niet voor mij lijkt het voor anderen wel te gelden. Jouw verhaal deed me er in ieder geval aan denken.

Openlijk versus verborgen

Madelief, je beschrijft je moeder als een verborgen narcist. Tenminste, zo komt dat bij mij over. Een onzekere moeder die dmv manipulatie haar 'doel' weet te behalen.
In de link worden openlijk en verborgen naast elkaar gezet.
Kan het zijn dat je om niet weer in de valkuil van een verborgen narcist te vallen, juist op zoek bent naar een persoon met de tegenovergestelde karaktertrekjes om zo herhaling te voorkomen?

Het nadeel is dat die persoon weer raakvlakken KAN hebben met de eigenschappen van een openlijke narcist; een groot eigen ego. Zo val je van de ene sloot in de ander.

Sommige vrouwen vallen op mannen die zo veel op hun vader lijken ( vertrouwd en voorspelbaar). Sommige vrouwen willen een man die juist het tegenovergestelde is, als hun vader ( meer respect voor de partner). Het laatste is een vorm van wegvluchten, daarbij kunnen ze doorschieten.

Je geeft aan meerdere relaties te hebben gehad. Één daarvan was dus met een narcist. Je hebt een voorkeur voor bepaalde karakters. Je kan uitzoeken wat matige hechting met jou heeft gedaan, je kan ook uitzoeken welke eigenschappen bij een man jou aantrekken. Zo kijk je naar de tijd die voor je ligt.

https://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/180545-de-verborgen-narcistische-persoonlijkheidsstoornis.html

Nou voor mij is het dit

Mijn moeder kon (net als veel andere narcisten dat hebben) mij niet zien als persoon. Ik was alleen een verlengstuk van haar, een pop. Verder bestond ik niet. Was alleen voeding. Zij 'bezette' dus eigenlijk, zoals dat in psychologische termen heet.
Gevolg daarvan is, dan ik vaak in relaties op een gegeven moment mijzelf niet meer voel. Dan moet ik even alleen zijn en dan gaat het weer goed. Daar leef ik al jaren mee een probeer zo goed en kwaad als kan mijn gebrekkige egogrenzen te voelen en te bewaken.
Nou heb ik verschillende relaties gehad. Velen begrepen dat ik zo was en respecteerden mij hierin. En natuurlijk heb ik hierin steeds meer bijgeleerd door de jaren heen. Door het leven maar ook door veel therapie
Iemand die zo entitled is als een narcist, grijpt onmiddellijk terug naar hele oude conditioneringen: hij vindt dat hij zo erg recht op alles heeft (gruwelijk verwend thuis en op het paard gezet prinsje) Ik heb nergens recht op en ben eigenlijk geen mens, een verlengstuk.

In die zin kan ik wel zien dat deze man in mijn leven is gekomen om dat speciale oude stuk als het ware op te lossen.

Daar neem ik nu afscheid van door dit te onderzoeken en no contact te gaan.

Maar omdat ik ook veel relaties heb gehad met non-narcisten, vind ik het helemaal niet nodig te gaan denken: op wat voor mannen val ik eigenlijk. Ik viel op mannen die op mijn moeder leken, op mannen die op mijn vader leken, op mannen die het tegenovergestelde van mijn moeder of vader waren. Er zit geen lijn van een bepaald soort man of bepaald soort hechting in en daar ga ik ook niet coute que coute naar zoeken, net zo als Flanagan niet hoeft te gaan zoeken naar waarom ze een narcistische schoonmoeder aantrekt.

Door zo'n artikel kan ik wel zien waarom ik extra kwetsbaar ben door mijn opvoeding als ik zo'n soort man tegenkom. En dat ik daar langer in blijf hangen dan anderen zouden doen. Maar ik geloof inmiddels al lang niet meer dat ik daar toe gepredestineerd ben. En ik voel me daarin gestaafd doordat ik veel mensen hoor die een liefdevolle opvoeding hadden maar ook helemaal door de mangel gehaald zijn door een narcist.

Madelief

Ik vind dat je het mooi uitlegt hoe het bij jou werkt.
En inderdaad, onderzoeken naar partnerkeuze kunnen interessant zijn, maar in jouw geval gaan ze gewoon niet op. Er wordt nog niet zo heel lang onderzoek naar gedaan geloof ik en misschien dat men er ook wat te enthousiast over is.
Ik kreeg het dan zelf wel te horen van de therapeut en misschien dat ik er toen ook wel wat te krampachtig naar gezocht heb, wat er van waar is. Misschien moet ik het ook maar wat meer loslaten.

Over wat je schrijft over je moeder, dat je bezit van haar was. Ik snap dat helemaal. Bij mij was het wel anders, ik ben eigenlijk mijn hele leven bezig geweest om dat niet toe te laten. Ik vormde daardoor juist heel sterke egogrenzen. Wat natuurlijk ook weer bijwerkingen heeft, maar net wat anders.

Aangevallen

Madelief, je doet steeds zo aangevallen. Eerst de niet en wel ervaringsdeskundigen, dan de saai-factor en nu weer deze felle reactie. Lees mijn reactie niet als kritiek of lotbestemming of eigen schuld.
Zie het als een spiegel en haal eruit waar je wat aan hebt. Het is puur om je voor herhaling te behoeden.

Ik hoef niet op zoek te gaan waarom ik een narcistische schoonmoeder getroffen hebt. Ik weet waarom ze om zich heen schopt en liegt en manipuleert (ongelukkige jeugd en huwelijk).
Haar leugens en gemanipuleerd mogen niet openbaar worden. Ik was net degene die een kaart uit haar kaartenhuis had getrokken. Ik heb ervan geleerd, geval vette pech. Als ik niet thuis was geweest had haar man niet legen mij gelogen en had zij zijn fout niet hoeven te verbloemen.
Het was ook een leerzame ervaring; afstand bewaren is niet bij voorbaat slecht. Het beïnvloedt mijn karakter niet; ik ben in het algemeen nog even lief en vriendelijk maar ook zeer gesteld op mijn eigenwaarde.

Flanagran

Dus eigenlijk doe jij hetzelfde als wat Madelief doet, je niet bezig houden waarom je iemand getroffen hebt (in jouw geval een partner met zo'n schoonmoeder) maar gewoon kijken hoe je er mee om gaat en er van leren.
Ik vind dat van jullie allebei even verstandig.
Jullie hoeven allebei niet voor herhaling behoed te worden. Al is er bij jou gelukkig geen sprake van dat je op zoek moet naar een nieuwe partner met schoonmoeder.
Ik heb trouwens niet begrepen dat Madelief op zoek was naar een nieuwe partner. Of ik moet dat begrijpen uit het klagen erover dat dat moeilijk zal worden om er een te vinden... Maar ik heb meer begrepen dat Madelief ermee bezig is hoe ze nu alleen kan zijn en kan herstellen van haar relatie met haar ex.

aangesproken worden op je keuze voor een partner

Stel dat Madelief nu weer geduldig gaat uitleggen hoe dat zit, dan wil ik alvast van te voren zeggen dat ik grote bewondering voor haar heb.

Het wordt wel een beetje uitgekauwd. En ik wil ook tegen Madelief vast even zeggen dat ik begrijp hoe dat voelt.

In een relatie met een narcistische partner wordt je steeds door je partner voorgehouden dat het aan jou ligt als het niet goed loopt. Als je dan uit die relatie komt, dan moet je weer horen van anderen dat het aan jou liep dat je in die relatie kwam... En als je dat geduldig uit legt, zoals je in het begin van de relatie ook vaak geduldig zaken uitlegde aan je partner, wordt je tegengesproken en wordt gezegd dat je gevoelig bent.

Meenemen voor later

Ik was bewust van tegenslagen in mijn puberteit. Ik accepteerde ze omdat ik wist dat het mij inzicht gaf hoe mensen in elkaar staken en hoe ik door zelf goed plannen en prioriteiten stellen, tijd kon winnen en ellende besparen. Het ontbrak mij aan steun, maar de brussen die wegkeken, hebben de boot gemist om er zelf ook van te leren zodat ze later hard onderuit gingen.
Een paar jaar geleden mocht ik weer meemaken hoe mensen wegkeken. Dat was flink balen, maar ik wist door de ervaring in de puberteit dat ik het alleen ook zou redden. En dat ik opnieuw zou leren, alleen nog niet wetende wat.
Wederom een inzicht meenemen voor later. Toch bleek dit een heel leerzame fase; minder praktisch, meer individualistisch en meer balans.
Elke ervaring kan ook waardevol zijn. Hier wil ik niet mee zeggen dat het fijn is om het mee te maken. Maar hoe belangrijk het is om er in ieder geval door te groeien en het verleden een plek te geven. Dat is m.i. niet hetzelfde als loslaten; de opgedane ervaring neem je mee, maar beheerst je niet.

Als ik de reacties van madelief lees, lees ik nog veel boosheid alsof ze zich onbegrepen voelt. Die negativiteit kan haar afsluiten voor vertrouwen in mensen.

Flanagran

Best wel typisch hoe verschillend mensen iets opvatten. Ik lees namelijk niet zoveel boosheid (wel wat onrust) als ze zich onbegrepen voelt (en ik denk dat ze zich dat niet alleen voelt, ik denk dat ze ook echt een paar keer niet begrepen wordt) en daarbij ook heel veel geduld om het uit te leggen.

Ik hoop dat ze dat ook blijft doen, want ik leer er veel van.
Ik denk zelf dat Madelief heel veel geleerd heeft tijdens haar leven, dat blijkt uit wat ze schrijft. En dat ondanks een start die je op heel veel achterstand zet in het leven.

Thera,

Ik snap waar je met dat laatste op doelt. Maar die anderen behoeven niet tot in den treure uitgelegd te worden hoe het er bij jullie aan toe ging. Zo kunnen ze ook geen mening over jou vormen.
Het klopt dat het een eenzaam proces is. Maar wel één waarbij je zelf de lijnen uitstippelt.

Hoe Thera het zegt

daar heb ik niets aan toe te voegen. Inderdaad, niet boos, wat onrustig en ongeduldig als ik het weer eens moet gaan uitleggen...
en totaal niet op zoek naar een nieuwe partners.

Flanagran

Ik snap nu niet wat jij bedoelt. Maar dat komt ook vast wel een keer weer goed.

Thera

Ik voel me gezien door jou. Dank je wel.

Geen narcistische ouders

Nee, ik heb geen narcistische ouders. Lieve mensen, warm, niet overdreven warm, met een lang en stabiel huwelijk (wel met ups en downs natuurlijk). Wel wat conflictvermijdend, tegelijkertijd kon er over alles wel gepraat worden.
Natuurlijk heb ik ook nagedacht waarom ik bij zo'n man beland ben. Hij was grappig, intelligent, ondernemend, slim, droeg mij op handen. Toen nog wel. Na ongeveer twee jaar werden de eerste barsten zichbaar, maar dan moest je heel goed kijken, en ik heb ze niet als zodanig herkend. Toen we al 10 jaar een relatie hadden, kwam ons eerste kind en pas toen ging het mis. Maar na een paar jaar trok hij weer wat bij, werd het wat rustiger, en toen kwam er een tweede kind. Daarna ging het helemaal mis. Hij kon er totaal niet mee omgaan dat hij mijn aandacht moest delen en dat kinderen eigen behoeften en zelfs, oh help, een eigen mening hebben. Hij heeft ze ook nooit leeftijdsadequaat kunnen aanspreken, soms veel te kinderlijk, dan weer verwachtte hij van een kleuter vaardigheden die je een 12-jarige nog niet zou toedichten. Dus ofwel volledig beschermen en van de wereld afschermen, ofwel volledig loslaten en alles zelf laten uitzoeken en alleen laten, op zeer jonge leeftijd. Echt bizar om te aanschouwen.
Ik heb me wel gerealiseerd dat mijn communicatiemethoden niet goed werken bij hem. Ik heb altijd geleerd over alles te praten en problemen in de minne te schikken. Bij hem kom je nergens als je niet heel hard met je vuist op tafel slaat. De vader van mijn ex vertoont overigens wel problematische trekken.

Na mijn scheiding heb ik gedate met een man die na een paar maanden ook dit soort trekken begon te vertonen. Bij hem kwam het anders naar buiten maar ik herkende het natuurlijk meteen en ik ben heel hard weggerend. Hij had wel degelijk problemen met hechting en was zich daar zelf ook van bewust. Maar dat vertelde hij me pas achteraf. Zijn moeder was ook niet helemaal normaal, duldde bijvoorbeeld geen tegenspraak en eiste dankbaarheid van haar volwassen kinderen.

En ja, nu heb ik een relatie met een nogal saaie man. Hij is aantrekkelijk, slim, humoristisch, warm, trouw, maar weinig spannend en erg aan rust en regelmaat gehecht. Maar hij heeft wél zelfspot, hij kan materieel en emotioneel op eigen benen staan, wil leren van zijn eigen fouten en ervaringen, zoals je van een volwasene zou verwachten. Ik vind dat prachtige eigenschappen. Ik zorg dan wel voor wat extra spanning en uitdaging in ons leven, en dat vindt hij dan weer erg leuk. Het werkt, al jaren.