Over narcisme, misschien interessant voor iemand

Woede

Ik ben volgens mij nooit bang geweest voor zijn woede. Ik denk dat hij dat ook weet. Een half jaar geleden heeft hij bij een gezamenlijke kennis van ons, zonder dat ik erbij was een woedeuitbarsting gehad om mij. Hij deed dat niet bij mij. Die kennis vertelde mij later dat hij nog nooit iemand zo boos heeft gezien. Ik denk dat hij weet dat het niet werkt bij mij. Niet dat het me niks doet, maar ik wordt er niet bang van.

Het zwijgen vond ik in het begin het ergste denk ik. De onmacht die je dan voelt. De eerste keer ging ik toen maar op zolder slapen. Daar stond hij toen op een gegeven moment naast mijn bed woest te schreeuwen dat ik de relatie kapot maakte. Omdat het voor mij zo duidelijk was dat het nergens op sloeg, eigenlijk belachelijk was, kon ik daar ook makkelijk afstand van nemen.

Eigenlijk is mijn man ook een beetje kinderlijk als hij zo boos is. Hij kan dan bijvoorbeeld ook zeggen, ik ga helemaal uit mijn dak. Of, ik krijg het aan mijn hart, terwijl hij dan gaat stotteren. Soms haast vertederend. Maar het ergst vindt ik het als hij uitvalt naar de kinderen. Omdat hij dan zo van zichzelf uitgaat en op dat moment dus laat merken dat hij zomaar kan stoppen een vader te zijn. En als hij tegen anderen uitvalt dan schaam ik mij soms.

Ik denk dat een narcist zoekt wat het beste werkt.

Miss, ik weet het natuurlijk ook niet of jouw man narcistisch is. Het kan ook zijn dat iemand narcistisch gedrag aangeleerd heeft, maar niet zelf een echte narcist is. Hoe jij je nu opstelt is in ieder geval goed. Ik wist trouwens niet dat je vroeger wel dat please gedrag had. Je had het er wel vaak over dat je naief was, maar ja, dat kon in het plaatje van jouw verhaal natuurlijk ook makkelijk uitgelegd worden zonder dat daar please gedrag bij hoort.

De silent treatment

Die ken ik ook. Maar meer zijn gespannen stemming, waardoor de kinderen en ik op eieren liepen om het/hem niet te laten ontploffen. Elk incident of kleine tegenslag kon genoeg zijn om hem langdurig te keer te laten gaan. Niet altijd schreeuwend, maar wel tirades over hoe moeilijk en zwaar hij het had, met dat dingetje, want het was immers Belangrijk voor hem. En als wij dan susten, werd ie boos. Want Wij Begrepen Er Niets Van. Een van de fouten die ik heb gemaakt, dat sussen, pappen en nathouden. Ik had 'm gewoon moeten afkappen. Maar dat durfde ik niet.. ik ben er zeker van dat zijn huidige vriendin dat wel durft.

En uit jullie verhalen maak ik op dat jullie ook voor jezelf op durven komen. Sterk hoor! Dat lef had ik niet. Ik was nog een tiener toen we verkering kregen en hij had me er helemaal onder.

God, er komt van alles boven nu.. flarden van hoe het was. Voorbeeldje, dat me altijd bij zal blijven; ons eerste kind was net geboren. Ik lag in het kraambed thuis, de familie kwam langs. Toen-nog-man zat met hen beneden. Mijn moeder (een heel zachtaardige vrouw) zei of deed iets wat hem niet beviel. Waarop hij met de deuren klappend naar boven stormde, naar mijn bed, en tegen me begon uit te vallen wat mijn moeder wel niet gedaan had. En dat ik daar Nu Direct iets aan Moest Doen. Ik lag verstijft van schrik in bed... en praatte het voor mezelf daarna maar weer goed. We hadden toch samen een kind dus je gaat door..?

Achteraf denk ik dat hij de geboorte van ons kind, de verantwoordelijkheid als vader, niet aan kon. Hij leeft sinds onze scheiding zonder kinderen (ik heb in alles de verantwoording genomen), inmiddels met alleen zijn vriendin, en dat gaat beter. Hij hoef geen rekening te houden met. Want dat kan hij niet.

Naïef/pleaser

Thera, dat pleasen is voor mij ook pas sinds kort een bekent verhaal omdat ik het nu anders zie dan toen, mede door de trainingen.
Voor mij was het normaal om jezelf voor een groot deel opzij te zetten en te doen wat er van mij verwacht werd.
"Alles voor de lieve vrede " is mij met de paplepel ingegoten van thuis uit.. dus nu zie ik in combinatie met mijn toen nog naïeve blik wat er ontstaan is bij mij.
Mijn moeders wil was altijd wed. Toen ik mijn man leerde kennen verzetten ik me extreem hard tegen haar en ging snel uit huis. Nu zie ik in dat ik " in een oud patroon viel " en dat is juist wat ik nu doorbreek. Soms val ik nog wel eens hard terug, maar ben me er nu bewust van.
Het is een extreem harde leerschool steeds opnieuw. Maar niet meer zo uitzichtloos als een tijd terug. Langzaam aan ga je het steeds sneller herkennen. Min of meer wat jij zegt: ik ging op zolder liggen en liet hem tieren.
Stilletjes moet ik lachen, toen mijn kind klein was moest ik niet aan nog een kindje erbij denken, ik maakte vaak de grap dat ik er twee had. Eén grote en één kleine. Blijkt nog waar te zijn ook.
Dus herken je daar compleet in zoals je het verwoord.
Dat uitvallen naar de kinderen is vreselijk. Zijn jou kinderen al wat groter? Om te begrijpen dat hij anders reageert dan andere?
Wonen jullie nog wel samen? Heb je de scheiding al aangevraagd ?
Heb je nog tips kwa boeken die ik kan lezen?

Paasei

Heftig dat voorbeeld. En dan heb je net een kindje.. die je juist als moeder veel veiligheid wilt geven.

Jouw kinderen zijn mee gaan doen met sussen? Heb je het nu nog wel eens met ze over die tijd? Of is dat nog te lastig?

Paasei

Dankjewel! Heel lief.

Vlak jezelf niet uit, het is een machtig moeilijke beslossing geweest er uit te stappen...

k was ook nog piepjong toen ik hem leerde kennen. Hij was de prins op het witte paard wat me van thuis uit "redden"
Terwijl nu terug blikkend thuis niet eens zo erg was, maar ik niet gehoord werd bij mijn ouders. Vast een verlaten puberteit.

In mijn werk en hobby's deed ik wel altijd wat ik wilde. Daar had hij totaal in gezag in. Maar de rest daarom heen wel, te veel, te vaak. Zie Ik nu.

En vandaar ook dat ik dat nu ook niet meer wil. Ik vaar vanaf nu mijn eigen koers, hij vaart langzaam aan mee. Maar is vaak het spoor totaal bijster. Omdat Ik zo veranderd ben. Me anders opstel. En het kost me steeds minder moeite omdat ik niets meer te verliezen heb. Ik ben toch alles kwijt wat ik dacht te hebben.
Het kan eigenlijk alleen nog maar beter worden. Maar daar moet je wel zelf voor knokken en het tijd geven.

Hoe staan jou kinderen daarin, hebben die er veel last van? Of nemen ze het zoals het is?

Kindlief en man hebben een zeer nihille band. Het was vorig jaar beter maar merk daarin langzaam aan een oud patroon wat weer terug komt. Kind wil niet meer door hem naar bed worden gebracht etc etc. Moeilijk te doorbreken. Maar Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik daar niets meer van " verwacht "
Is aan partner zelf. Ook daarin was het destructief/pleasend. Smekend of hij dat eens wil doen of naar de voetbal wil komen kijken. Ze lijken daarin minder geïnteresseerd? Hij staat niet op de voorgrond, zoiets paasei?

Miss

youtubefilmpjes van Petra van Deijl (nederlands) en van Little Shaman, dr Ramani, Melanie Tonia Evans en Stephanie Lyn (engels) zou ik eerder aanraden dan boeken. Je bent zelf al zo veel aan het nadenken en dan is het fijn om iemand te horen die het wat persoonlijker brengt dan in een boek. En filmpjes kun je gewoon af en toe kijken. Het zet aan het denken. Het gaat ook vaak juist over hoe je je zelf weer op de rails krijgt.

Mijn kinderen zijn wat ouder dan jouw kind, de jongste 12, de andere allebei jong volwassen. Ja, ze weten dat hij vaak niet normaal reageert. En ze gaan daar allemaal weer net iets anders mee om. ik geloof dat ze zich er allemaal wel genoeg aan onttrokken hebben. Dat is op zich goed, maar het is ook verdrietig dat dat nodig is met gedrag van een ouder.

Niet op de voorgrond

Miss, in mijn ervaring zijn voor ex juist de zaken interessant waar hij zichzelf belangrijk kan voelen (wat past bij een narcist). Ik schreef al dat ik de verantwoording voor de kinderen volledig alleen heb genomen. Ex heeft met bv middelbare school van jongste niet veel van doen gehad. Maar toen jongste uiteindelijk toch zijn diploma haalde, stond hij vooraan bij de uitreiking. Met een extra grote fotocamera, zich dermate te gedragen dat het bijna genant werd. Dat iedereen wel zag dat het Zijn Zoon was. Waar hij zoveel voor had Gedaan (wat dus niet waar was..).

Ander voorbeeld; ik ben lid van een patientenvereniging. Ex ging wel eens mee naar ledenbijeenkomsten. Deed zich daar erg begripvol en meelevend naar mij voor, dusdanig dat de andere aanwezige leden jaloers op me waren ('was mijn man maar zo begripvol als de jouwe'). Ze wisten niet dat het begrip achter onze voordeur direct weer op hield. Daar moest ik alleen rekening houden met hem.

De kinderen; waren destijds (bijna) pubers. Inmiddels (jong) volwassenen. De oudste heeft de meeste ellende mee gekregen. En heeft leren 'mee sussen'. Hij heeft een (te) groot verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkeld. Gelukkig leeft hij nu wel helemaal zijn eigen leven, fysiek en mentaal ver van zijn vader. Houdt hem ook op afstand, bekijkt hem met een stevige portie argwaan. Jongste was nog jong, heeft minder bewust mee gemaakt en is afgeschermd door mij en (vooral na onze scheiding) grote broer. Ik merk aan hem dat hij nog in zijn vader wilt geloven. Ziet hem dan ook nog wel eens. Contact houden gaat alleen op vader's voorwaarden en tot nu toe wilt jongste perse mee werken. Maar ik zie dat nog wel eens klappen.

Bedankt

Voor de filmpjes. Diverse ken ik er al van via marinet.
En blijf ze steeds kijken!

Paasei, ontzettend sterk van je. Weet dat je niet alleen bent ( helaas )
Bedankt dat je je verhaal deelt, het geeft veel inzicht.

En wat herkennen jullie hiervan?

Een heel goed artikel over narcisme en seksualiteit. Ik herken mijn ex hier naadloos in. Ben er erg door beschadigd geraakt. Durf eigenlijk niets meer met een man te beginnen.
https://mailchi.mp/mjon/waarom-heeft-een-narcist-zo-veel-problemen-met-seks?fbclid=IwAR0YTPMX6j6nMI3LYhOyGj4x1H68_9mLg2s88zIX8TLIYXEdbMhYjqJaxGs

Wat ik herken

Dat hij zichzelf op dat gebied altijd heel goed vond. Dat hij altijd vroeg erna hoe hij het had gedaan. Totdat ik hem dat verbood te vragen. Dat hij wel knuffelde erna maar dan wilde hij het liefst ook praten over hoe goed hij het had gedaan (dit klinkt toch best raar of niet?), maar nooit ervoor of zomaar.
Toen het op een gegeven moment niet altijd meer lukte kreeg ik de schuld.

Toen kwam t ergste

Ook mijn ‘cluster b’-achtige ex vond dat hij altijd recht had op sex. Woest werd hij als ik dat niet wilde. Een beetje lief doen of strelen was onzin. Mijn Hemel wat was ik blij dat ik besloot te scheiden en dus nooit meer sex hoefde te hebben. Omdat de scheidingsmelding gepaard ging met geweld van zijn kant kregen we psychologische begeleiding van VT. Toen heeft mn ex tegen die psycholoog gezegd (waar ik bij zat!) dat ik verplicht was n afscheids-wip te hebben met hem. Spaans benauwd kreeg ik het bij dat idee! Wat was ik blij dat de psycholoog duidelijk maakte dat dit echt niet ging gebeuren. Wild schreeuwend en zwaaiend viel mijn ex uit. Dan mocht ik niet scheiden vond hij. Ook toen stond de psycholoog me bij. Een huwelijk kun je ook eenzijdig opzeggen. Zelf had ik t nooit gedurfd.
Sex moest ook steeds idioter en gekker. En dat ik vooral intimiteit wilde dat snapte hij niet. Knuffelen was voor sukkels die geen sex konden hebben was zijn idee. Eerst boos worden omdat ik nooooooooooit sex wilde en als we dan sex hadden gehad was hij direct boos dat het te snel voorbij was. Dat was MIJN schuld!!!
Gelukkig heb ik nu een lieve man waar dit niet totaal niet aan de orde is.

Durven openstellen

Ik kan me niet echt herinneren dat mijn ex agressief of vreselijk dominant was in bed. Wel dat het altijd het standaard riedeltje was; ff friemelen, erop en er weer af in 5 minuten. Daarna omdraaien en slapen. Ik ben nooit aan mijn trekken gekomen; meer dan missionaris was het niet. Verder ging hij niet, want ik 'stonk naar vis' tussen mijn benen. Genot geven..? Wat is dat..? Dat staat gelijk aan rekening houden met de behoefte van de ander en als dat buiten bed al niet lukt, dan in bed zeker niet. Dus heb ik jaren stiekem gezucht 'is het nu alweer zaterdagavond' en heb me voor frigide laten uitmaken. Ach.. ik heb er tenminste nog 2 kinderen aan over gehouden.

Toch kan ik hem niet helemaal de schuld geven; het lag ook aan mij. Goede seks betekent intimiteit tussen 2 mensen, jezelf open stellen en overgeven aan elkaar. Dat kon ik niet. Overgave? Absoluut niet. Daarvoor is een basis van vertrouwen nodig en die was er niet. Een deel van mij was altijd op zijn hoede. Ook in bed.

Mijn enig voordeel is dat ik in mezelf ben blijven geloven, ondanks alles, en mezelf niet af heb laten breken. Ik zag om me heen voorbeelden van hoe het zou moeten zijn (mijn ouders en brussen, met goede en langdurige relaties). Daarom durfde ik een nieuwe relatie, met een 'normale' man aan. Mijn man heeft heel veel geduld moeten hebben om mijn vertrouwen te winnen, ook in bed. Het heeft me veel tijd gekost voordat ik mezelf durfde over te geven. Maar dat is goed gekomen. Dat is een positief verhaal voor jou, Marinet.

En nee, ik stink niet naar vis, weet ik inmiddels.. ik ruik naar mij.. en dat vindt mijn man alleen maar geweldig.. ;-)

Paasei

Wat een herkenning; ik stonk ook vond mijn cluster B ex. Wat heeft me dat onzeker gemaakt!
En geef jezelf de schuld niet dat je je niet open kon stellen voor hem. Als iemand je zo behandelt dan gaan alle deuren op slot.
Trouwens mijn ex was ook panisch voor zijn eigen geur. Twee keer per dag douchen, en maar onder zijn oksel ruiken de hele dag. Bang dat ik hem ergens op aan zou spreken zoals hij dat bij mij deed? (ik was ondertussen wel een ster in koekje van eigen deeg, dat was mijn wapen geworden.Als hij t recht had, dan ik ook)

Paasei/ Toedeloe

Ik denk dat het heel goed is dat je je niet open hebt gesteld, Paasei. Ik denk dat dat je beschermd heeft. Ik stelde me wel open, verwachtte dat hij een fijne minnaar kon zijn omdat hij zo gevoelig was. En dat is hij ook maar hij gebruikt dat voor zichzelf, om te kunnen manipuleren. Toen ik heb ontmoette was ik een seksueel gezonde vrouw, ik had daar altijd prima mijn weg in kunnen vinden.
Maar die vrouwelijke sensualiteit is door hem helemaal weg gemanipuleerd: het was bedreigend voor hem. Ik hield van gezelligheid in bed, lang en intens vrijen en overgave aan elkaar. Hij hield van zo snel mogelijk nemen inderdaad zonder rekening met de ander te houden. Zijn ex had nog nooit een orgasme gehad, hij beweerde dat ze frigide was, maar gaf ook toe dat hij haar gebruikt had als een verlengstuk van zijn pornoverslaving. Er werd bij hen zelfs niet eens gezoend.
Ik pikte zo'n houding niet en hij heeft wel nog wat geprobeerd zich open te stellen. Lukte van geen kant: als er bij mij enigszins een seksueel gevoel was, kreeg meneer een slappe: hij kon geen vrouwelijke seksuele energie verdragen. Ik ben toen wel snel gestopt met hem te vrijen en gezegd "ga het maar aan, ga het maar onderzoeken dan". En maar blijven hopen dat het wel zou kunnen, ik dus. Hij is zelfs een paar keer naar een seksuoloog geweest. Hij had toen nog niet de diagnose narcist en de seksuologen konden er niks mee. Maar ze vroegen ook niet door. Ook op dit gebied denk ik dat er veel meer kennis over narcisme moet komen.

Marinet

Terecht dat je boos bent als je er bij stil staat wat er van jou hierdoor is afgepakt. Daar is boosheid toch? Teleurstelling en boosheid. Verandert het voor jou nog hoe je dat ervaart als je er meer van begrijpt hoe narcisme werkt?
Over het niet doorvragen op verschillend gebied en ook hier, begrijp ik je frustratie helemaal.

Stel dat je er geen verklaring voor had waarom deze man dit met jou gedaan heeft, zou het misschien nog schadelijker geweest zijn. Nu je het kunt verklaren, achteraf, is er toch nog schade natuurlijk, maar hoef je in ieder geval niet zozeer aan jezelf te twijfelen. Kun je je zelf juist bevestigen in je gevoelens die je had. Alleen nu is de boosheid misschien ook meer gericht, niet eens op deze man, maar op het feit dat er zo weinig over bekend is en mij gedaan wordt. Klopt dat?

Deze berichten, ook van de anderen, helpen mij ook wel weer om over mijn eigen relatie met mijn man (eigenlijk ex) na te denken. Ik bedacht dat ik aan de ene kant wat overdreven heb toen ik schreef dat hij nooit wilde knuffelen. Hij wist eigenlijk best goed dat dat belangrijk was. Alleen op het moment dat iemand vindt dat hij dat goed doet en het eigenlijk om hemzelf gaat en als je het op een gegeven moment aangeeft dat je liever alleen wilt knuffelen (of zouden alle mannen dat maar raar vinden) en het dan als belediging wordt opgevat, dan verpest dat het zeg maar.

Ik las ooit dat een narcist nooit een arm om je heen zal slaan. Dat klopt bij mij wel dat hij dat nooit deed. Bij jullie ook?

Het is bij hem niet altijd heel rigide geweest verder zijn gedrag. Maar als het erop aankwam wel. Daarom was het lange tijd ook best verwarrend voor mij.

Over zoenen nog even. Het is natuurlijk allemaal nog al persoonlijk, deze gesprekken. Maar omdat we zo veel vragen hebben gehad over hoe het nou toch werkte tussen die persoon en ons, wel gerechtvaardigd denk ik. Hij wilde dat wel. Wilde mij ook leren hoe je dat goed moet doen. Maar op een gegeven moment had ik het liever zonder. Nu zit ik te denken waarom.. Ik denk dat het bij het zoenen duidelijker was dat hij erg met zichzelf bezig was. Dan ervaarde ik meer dat hij zich niet kon geven aan het 'samen' om het zo te zeggen. met de daad zelf moet dat wel. Hij deed wel alsof met het zoenen.

Toets

Vrijen is ook wel eens een toetsmiddel; zolang je partner meegaat in sex, is de relatie nog tiptop in orde, denken ze. (Helemaal als een minder vaak voorkomende handeling ook aan bod komt.)
Als de partner er niet open voor staat, slechte timing of dag ervoor een matige opmerking, dan zie je een kinderachtig persoon die zijn zin niet krijgt en de silent threat-kaart op tafel legt.
Ik weet eigenlijk niet of dat narcistische trekjes zijn, eerder een geval egoïsme en een bord voor de kop. In ieder geval respectloos en belangrijk om de rug recht te houden.

Flanagan

Richard Grannon, ex slachtoffer van een narcist en psycholoog vertelde eens waarom hij, toen hij nog niet los was van zijn ex zo gericht was op sex met haar. Hij dacht, ben ik sexverslaafd? Later bedacht hij, sex is maar sex. Dan leek het alsof er verbinding was. Maar er was voor de rest geen verbinding. Toen hij dat bedacht, lukte het hem om dat ook los te laten. Hij wilde zich niet langer inbeelden dat er to h nog hoop was op verbinding omdat in ieder geval de sex goed was. Ik vond dat wel verhelderend.

Verder, natuurlijk kan elke persoon tactieken gebruiken die een narcist ook gebruikt. Dat maakt iemand nog niet narcistisch.

Arm/knuffel

Arm om me heen? Of een knuffel omdat ik dat nodig had, of gewoon om affectie te tonen? Nee. Trouwens niet alleen naar mij niet maar ook naar de kinderen niet. Amper fysiek contact, na de babytijd dan, en dat vind ik nog het meest jammer. Alleen stoeien of kietelen, dat nog wel eens. Nu hebben wij jongens, dus dat ligt dan misschien ook eerder voor de hand (voor hem althans).

Ik kan daar nog wel eens jaloers om worden, als ik vaders met kleine kinderen zie. Kinderen die op papa afrennen om opgevangen, opgetild en geknuffeld te worden. Geheel vanzelfsprekend. Nou dat was het bij ons niet. Ik denk dat de kinderen snel hebben geleerd zich automatisch gereserveerd naar papa op te stellen. Dat soort spontaniteit was bij ons onbekend.

Dat vind ik voor de kinderen het meest jammer. Ik heb mijn portie fysiek contact ingehaald, ben nog aan het inhalen, in mijn huidige relatie. Maar zij hebben maar 1 vader en 1 kindertijd gehad..

Toedeloe

Ik zat nog even na te denken over deze opmerking van je: "ik was ondertussen wel een ster in koekje van eigen deeg, dat was mijn wapen geworden.Als hij t recht had, dan ik ook".
Eigenlijk net zo iets als dat wel eens het advies wordt gegeven een dreumes die bijt ook te bijten zodat ze weten dat het pijn doet.
De meeste narcisten weten alleen juist wel dat ze pijn doen, dat is juist de bedoeling.

Als mijn man eens een keer iets perongeluk liet vallen of een , is vaak door me heen gegaan, nu zou ik hem een koekje van eigen deeg kunnen geven en een kritische opmerking kunnen maken, in plaats van begripvol iets zeggen als, ah jammer. Maar ik deed dat nooit en vroeger hoopte ik nog wel eens dat mijn goede voorbeeld hem iets zou leren.

Paasei

Ja, ik heb dat ook wel eens dat ik bedenk hoe anders het voor de kinderen had kunnen zijn.
Niet om het minder moeilijk te maken, maar het is toch ook wel goed om daarbij oog te hebben voor hoe de kinderen zich ondanks wat ze missen toch ontwikkelen. Ik bedoel, we moeten alerte moeders zijn, maar niet alleen maar angstig, zoiets..

Mindhunter

Kennen jullie de serie mindhunt, op Netflix?

Ik lijk tegenwoordig een beetje op inspector holden ford.
Hij gaat het brein in van diverse psychopaten en moordenaars. En dat is wat ik nodig heb anders ga ik nooit begrijpen waarom mijn partner doet wat hij doet. Of heeft gedaan.

Miss

Ik ken de serie niet, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen.
Ik doe het zelf ook, proberen me voor te stellen wat er in zijn hoofd omgaat. Niet iedereen heeft dat geloof ik. Het is bij mij soms ook puur nieuwsgierigheid geloof ik. En helpt mij ook om de vraag 'was het dan wel echt wat er vroeger leek te zijn' te beantwoorden'
Plus dat het voor de toekomst bescherming kan geven omdat je beter kan inschatten wat je kan verwachten en niet zo verbijsterd zal zijn.

Er wordt ook wel eens gezegd dat het niet goed is om te proberen te begrijpen wat er in het hoofd van zo iemand omgaat. Ik kan me alleen voorstellen dat dat niet goed is, als het iemand teveel in beslag neemt. Als je daardoor niet toekomt aan je eigen gevoelens en je niet kan richten op wat je zelf wilt. Of als je geen vrede (een minimale hoeveelheid vrede tenminste) met de situatie kan hebben voordat je alles snapt.

wellicht ook interessant voor iemand

Waarom relatietherapie vaak niet werkt bij toxische relaties
https://blogs.psychcentral.com/recovering-narcissist/2019/09/why-couples-therapy-doesnt-work-for-people-in-abusive-relationships-with-narcissists/?fbclid=IwAR35-9fhMWgQ7sdRi8TgqydT1NSBYJ9ebfe7UHhsTYoAc9AWjsdEMljvl3c

Nou ja, het komt er gewoon op neer dat de hulpverleners er te weinig vanaf weten.

Klopt

Zoals ik al schreef; ik heb ooit mazzel gehad met een systeemtherapeute. Die me liet praten en zich daarna naar mijn toen-nog-man omdraaide en zei dat 'de huwelijksboot was gezonken' en hij iets voor zichzelf moest gaan zoeken. En hij luisterde. Waarschijnlijk ook omdat ik me nu zo opgeladen voelde dat ik sterk kon zijn en mijn poot strak kon houden.

De mediator (een psycholoog.. ingeschakeld op ex' initiatief...) begreep het niet. Sterker nog; toen ik in onze eerste gesprekken alleen maar hamerde op de veiligheid van de kinderen (ik had reden om aan te nemen dat het risico op een 'familiedrama' reeel was) werd ik weg gezet als een zeurvrouwtje. Pas toen in latere gesprekken bleek dat ik toch wel een punt had (met voldoende feiten kwam) draaide hij bij. Dat was ook het moment waarop ex afhaakte en ik een advocaat heb ingeschakeld. Mediation werkt echt niet in zo'n situatie. Ouderschapsplan opstellen..? Laat me niet lachen..

Paasei

Jeetje wat een verhaal ook weer over die mediator. Gelukkig ben je er uit gekomen. Ik ook maar wel na tal van therapeuten die er niks van begrepen en het toxisch gebeuren nog verergerden. Soms heb ik wel eens zin een brief op te stellen en wat van dit soort artikelen en/of video's mee te sturen.
Ik bedoel: er zullen nog velen zijn die er op dit moment tegen aan lopen. Dat vind ik rot