U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Omgaan met verlatingsangst
Dag allemaal, ik heb in de maanden hiervoor verschillende draadjes geopend over de crisis die uitbrak toen mijn man een relatie bleek te zijn gestart met truus en ons liefdevolle gezin voor mij als donderslag bij heldere hemel uiteenspatte. Zie: Hel, deel 1 enz. In deze rubriek.
Ik leef nog/weer, ben door een heel diep dal gegaan en nog maar net aan het opkrabbelen. Stap voor stap.,Echtscheiding is ingezet, na een lange periode van onzekerheid en verdriet.
Een van de weinige lichtpuntjes van het afgelopen half jaar was de hernieuwde kennismaking met een oude studievriend. 2 x elkaar gezien, bijgekletst en met regelmaat contact gehouden per whatsapp. Studievriend, laten we zeggen Frits, woont ver weg. Te ver om ff te gaan buurten. Ik vond Frits vroeger al serieus interessant, en voel die vonk toch steeds weer oplaaien. Voelt goed, licht en vrolijk.
Tot mijn grote ergernis kost het me tegelijk waanzinnig veel moeite om normaal contact met Frits te onderhouden. Ik word bloednerveus als hij niet meteen reageert op een bericht. Heb serieus gedacht dat hij me blokkeerde. Allemaal dik overtrokken, maar het lukt me niet altijd om er zo nuchter naar te kijken. Op sommige momenten kan ik me niet beheersen en stuur veel te veel appjes achter elkaar, in de hoop dat hij reageert of dat het tot een afspraak komt. Ik wil veel te veel te snel, maar ik raak in paniek als ik 2 dagen niks hoor.
Ik weet dat deze irreële reacties komen van de verlatingsangst die er bij mij diep in zit. Wordt met een therapeut op dieper nivo aan gewerkt.
Maarrrrr.... hoe pak ik het contact met Frits aan? Hij heeft me kort geleden al eens laten weten dat ik soms wel wat loop te drukken op een afspraak en dat hij daar slecht tegen kan. Dat hij ook graag weer eens wil afspreken maar niet nu ivm andere (werk)verplichtingen. Ik voelde het meteen als een persoonlijke afwijzing....
Hoe pak ik dit netjes aan zonder mezelf in de vingers te snijden en Frits weg te jagen??
Wow!
Wat vind ik dit heerlijk om te lezen. Ik word er helemaal blij van! Dikke knuffel!
Hoe dat zo komt?
Ik weet het niet, tante Sidonia, ik scan vanalles in mijn hoofd af. Is er iets gebeurd, gedaan, gezegd? nee, alles bij elkaar niet. Ik ben gewoon tevreden en happy in het moment. Hier en nu.
En dat is genoeg :-)
Golfbeweging
Ook ik lees weer met interesse jouw draad, Moederziel, ook omdat ik, vanwege een aantal overeenkomsten in onze situaties, veel heb aan de adviezen die jij kreeg en krijgt. Hoewel er in mijn geval geen sprake is van een Frits, herken ik mij wel (weer!) in wat RoosjeRaas een week of twee geleden aan jou schreef: veel informatie tot je laten komen, (dwangmatig) analyseren, rationaliseren, managen, in een poging maar (be)grip proberen te krijgen/houden. Bezig in het hoofd, met het verstand, (om maar) niet (te) voelen. Veel van jezelf verwachten en vooral: altijd maar zo hard je best doen.
Ik merk wel, dat het in golfbewegingen gaat, die minder frequent en minder heftig gaan.
Ja, golven
Zo ervaar ik het ook. Het lukt me tussen alle rationele analyses door steeds beter om te doorvoelen wie ik op dit moment nou echt ben. Tsjonge, dat klinkt zo soft en zweverig, maar dat echte *voelen* is voor mij cruciaal. Zo voel ik soms dat ik een ongelooflijk diepe hekel aan mezelf heb. En daar ben ik dan oprecht verbaasd over, al weet ik dat die 'hekel' daar al mijn hele leven zit. Maar het is alsof ik dat nu pas in twijfel durf te gaan trekken: waarom zou ik (of wie dan ook) eigenlijk een hekel aan mij hebben? hahaha, volg je me?
Ik voel het als kleine stapjes naar meer zelfacceptatie. Ik ben goed zoals ik ben en wie een stukje met me wil meelopen, is welkom. Maar ik stap niet van mijn weggetje af ;)
En er zijn de confronterende stukken onderweg. De pijn, hartzeer, de eenzaamheid, het verdriet, het gemis, het verraad. Maar ik weet dat ik het allemaal niet heb kunnen voorkomen, al was ik de meest ideale partner ever geweest. Ik heb niet gefaald, hoef me niet schuldig te voelen. Het hoort bij het leven, en het lijden zal minder worden. En wat van de ander is, is niet meer van mij. I didn't cause is, I can't control it and I can't cure it. Dat geeft ook rust.
Mooi moederziel
Die golven, ja, heel herkenbaar. Ik zit in een wat langer durende dip op dit moment merk ik, ben weer een beetje in oude gewoonten en oud gedrag aan het vervallen. Dus het wordt weer tijd om met mezelf aan de slag te gaan. Zelfacceptatie begint te komen, maar ik ben er nog lang niet.
Ik merk dat ik het lastig vind, nu man en ik weer/nog bij elkaar zijn, om mijn eigen pad te blijven lopen. Oude gewoontes zijn moeilijk uit te roeien, dat blijkt maar weer. Voor mijn gevoel kost het me extra veel energie en doorzettingsvermogen om mezelf los van man te ontwikkelen. Dat 'doorvoelen wie ik werkelijk ben' is ook lastiger om te doen als partner van, merk ik. Mijn hele leven heb ik me gericht naar anderen, het is verdomd moeilijk om dat los te laten en echt te voelen wie ik ben en wat ik wil, zonder te bedenken wat anderen (man, kinderen) zouden willen. Ik heb zelfs even gedacht dat we toch maar uit elkaar moesten zodat ik mezelf beter kan ontwikkelen/meer mezelf kan worden. Maar dat is natuurlijk het kind met het badwater weggooien. Want uiteindelijk hoop ik dat we toch samen gelukkig kunnen zijn.
Jouw laatste alinea vind ik prachtig, maar is helaas niet helemaal op mij van toepassing. In ons geval was het wel echt een wisselwerking en heb ik er in die zin wel degelijk een aandeel in gehad, ook al ben ik niet degene geweest die zich terugtrok uit de relatie en ook niet degene die vreemd is gegaan. Ik voel me niet schuldig, maar die rust die jij kunt ervaren omdat het echt iets van jouw man is, die heb ik niet. Het lag wel degelijk ook aan mij, en ik ben wel degelijk ook onderdeel van de oplossing. Ik merk dat ik dat de laatste tijd weer een beetje uit het oog ben verloren, heb me vooral gefocust op wat ik van man wil en nodig heb, wat ik vind dat er moet veranderen. En dat was ook goed, want ik heb natuurlijk veel te lang alles bij mezelf gezocht en in mijn eentje gevochten, maar nu schiet ik door naar de andere kant. Nou ja, ik leer nog dagelijks bij zullen we maar zeggen 
.
Als ik straks thuis ben (mijn contract loopt binnenkort af en ik heb (min of meer bewust) nog niks anders) wil ik weer hard aan de slag met mezelf. Ik ga even een inventarisatie maken van het hier geopperde leesvoer, en we gaan dan ook weer naar de relatietherapeut. Verder denk ik erover om toch weer een paar sessies met mijn coach te doen, maar dat kan misschien ook wel bij de relatietherapeut, daar ga ik met haar over hebben. En daarnaast wil ik toch, eindelijk, aan de slag in ons huis. Ook daar wil ik verder, het zou fijn zijn om dat samen met man te doen, maar dat hoeft niet. Doel is zelf groeien en tegelijk de relatie verbeteren. Pittig, maar we zijn al een heel eind gekomen, dus ik heb goede hoop.
aan jezelf werken
Pennestreek, je schrijft dat je aan jezelf wilt werken, maar je beschrijft dat vervolgens steeds in verbinding met je man. Ik denk (maar hou me ten goede, ik heb de wijsheid niet in pacht) dat je alleen aan jezelf kunt werken als je uit die verbinding gaat. Dan bedoel ik niet dat jij je man moet achterlaten, maar wel dat je emotioneel terug moet naar jezelf. Je beschrijft het zelf eigenlijk al:
'k merk dat ik het lastig vind, nu man en ik weer/nog bij elkaar zijn, om mijn eigen pad te blijven lopen. Oude gewoontes zijn moeilijk uit te roeien, dat blijkt maar weer. Voor mijn gevoel kost het me extra veel energie en doorzettingsvermogen om mezelf los van man te ontwikkelen. Dat 'doorvoelen wie ik werkelijk ben' is ook lastiger om te doen als partner van, merk ik. Mijn hele leven heb ik me gericht naar anderen, het is verdomd moeilijk om dat los te laten en echt te voelen wie ik ben en wat ik wil, zonder te bedenken wat anderen (man, kinderen) zouden willen. Ik heb zelfs even gedacht dat we toch maar uit elkaar moesten zodat ik mezelf beter kan ontwikkelen/meer mezelf kan worden. Maar dat is natuurlijk het kind met het badwater weggooien.'
Ik denk niet dat je hoeft te scheiden (letterlijk of figuurlijk), maar ik geloof wel dat je nog meer dan nu alleen maar focus op jezelf moet hebben. Daarmee gooi je niet het kind met het badwater weg, maar spaar je het juist.
Als ik in onze relatie over mezelf had geweten wat ik nu weet, en als ik de dynamiek tussen moederzielman en mezelf had begrepen zoals ik die nu begrijp, was mijn weg een andere geweest. Daarvan ben ik overtuigd.
En natuurlijk heb ik ook een aandeel in het stuklopen van de relatie gehad, alleen ben ik me daarvan niet bewust geweest en ik kon er daarom ook niet op 'sturen'. Ik zag niet wat er gebeurde en toen ik het eenmaal wel zag, was het al te laat.
Maar ik voel geen verantwoordelijkheid voor de verwoesting die vervolgens is aangericht. Dat echt totaal niet. Gelukkig niet. Je zult er maar mee moeten leven 
en ook, Pennestreek
De angst die ik in de relatie steeds op dieper nivo voelde om moederzielman kwijt te raken, heeft mij heel vaak belemmerd om voor mezelf te kiezen op momenten dat het had gemoeten. Grenzen stellen, voor mezelf opkomen, rustig mijn wensen en verlangens delen en duidelijk zijn over mijn verwachtingen, ik kon het niet. Zo bang dat ik niet voldeed, niet goed genoeg was. Tsjonge, wat zat/zit dat diep. Ik voel pas nu hoe diep, en hoe desastreus dat is als je een gezonde, veilig relatie wilt hebben en houden. Ik denk dat bij jou soms ook tussen regels door te lezen, die angst.
Klopt
Die angst is er zeker. Altijd geweest ook. En dat is (daarom?) heel moeilijk om te buigen. Ik doe heel erg mijn best, en er zit ook wel vooruitgang in. Maar zoals ik al schreef, ik denk dat het lastiger is om die stappen te zetten, zelfs al om het je bewust te zijn, als je in diezelfde situatie en relatie zit.
En ik vind het nog steeds heel lastig hoor. Ik geef nu vaker aan wat ik graag wil, en ik kom erop terug als dingen niet zijn gegaan zoals ik had gehoopt of verwacht, of hoe dingen op mij overkomen (want ik moet afleren om van alles voor hem in te vullen). Maar ik ben dan weer bang dat ik de zeur ben, dat de nadruk teveel komt te liggen op het negatieve terwijl we allebei graag het positieve willen benadrukken. Wat ook niet helpt is dat man hierin nog veel meer stappen te zetten heeft dan ik. Ik krijg van hem heel weinig feedback. Niet positief, maar ook niet negatief. Dat heeft hij ook nooit gedaan, maar met als resultaat dat hij er pas mee kwam toen het in zijn ogen niet meer ging. Ik had gehoopt dat hij al wat meer had geleerd van het verleden. Gelukkig kunnen we het wel allebei als winst zien dat we het hier überhaupt over kunnen hebben .
En eigenlijk moet ik die angst nu wel los kunnen laten. Het diepste dal heb ik al gehad. Hij is al bij me weg gegaan. We zijn op papier al gescheiden. Maar hij heeft toch voor mij gekozen, wil mij niet kwijt. Overigens, dat hoorde ik pas gisteren van hem. Het komt gewoon niet in hem op om dat soort dingen met mij te delen, terwijl die voor mij zo ontzettend belangrijk zijn om te weten. Ik heb al sinds hij besloot om het toch nog een kans te geven enorme twijfels over zijn waarom. En daardoor over de kans van slagen. Want dat hij mij niet kwijt wil heeft hij nooit zo direct tegen mij gezegd. Ook niet dat hij wel van me houdt. Of dat hij zich intussen realiseert dat hij ook een aandeel heeft in het scheeflopen van onze relatie. Dat hoor ik dan bij de therapeut, of als we met een gezamenlijke vriend praten. Gek he? Man vindt dat ik dat ook best op kan maken uit zijn opstelling, uit het feit dat hij heel erg zijn best doet. Ja, dat zie ik allemaal wel, maar hij heeft me nogal wat voor de voeten gegooid de afgelopen jaren. En dat hij daar niet met woorden op terugkomt vind ik erg lastig. Ik heb dat wel heel erg nodig, die bevestiging. Maar, ik wil kijken naar het positieve, hij heeft het de afgelopen week toch uiteindelijk allemaal wel tegen me gezegd. Dat geeft mij erg veel rust. Naast dat het me wel weer heel duidelijk maakt dat dat communiceren nog een lastig dingetje is .
Het lastige is
Dat ik twee paden tegelijk moet/wil bewandelen. Ik wil mezelf ontdekken, mezelf accepteren. Maar daarnaast wil ik de relatie met man verbeteren. En dat loopt soms door elkaar heen. Tenminste, ik vind dat lastig te scheiden.
het een komt na het ander
Misschien helpt de gedachte je dat het één zal leiden tot het ander: als jij jezelf accepteert, zal de relatie met je man verbeteren. Zolang jij bang bent om niet te voldoen, zul je emotioneel afhankelijk van hem zijn en zal je angst nog verder worden gevoed. Dan kom je (weer) in die afschuwelijk negatieve spiraal terecht, en die is heel erg moeilijk op bewust nivo te beïnvloeden.
Jij zult op eigen benen moeten staan, eerst en vooral, om in de relatie de rol te kunnen nemen die je toekomt. Dat kan beginnen met de overtuiging dat je de moeite waard bent voor je man om een relatie mee te willen. Dat hij dat nu zelf gisteren tegen je heeft gezegd, is de bezegeling van wat je al wist. Jij bent de moeite waard. Punt. Met of zonder hem.
Ja, dat helpt ;-)
Maar maakt het helaas niet minder lastig...
Okee, verplicht leesvoer is dan dus nu Zelfcompassie en Verslaafd aan liefde denk ik ;-)
Update, pffffffff
lieve allemaal, wat kan er een hoop gebeuren in een paar weken. De rollercoaster gaat maar door, maar ik heb er al zo lang geen zin meer in om de rit uit te zitten.
Snelle round-up, eerst zakelijk: moederzielman is zijn baan kwijt, zal per einde van het jaar 50% salaris moeten inleveren, wil zijn woning nog dit najaar opzeggen. Gevolg van dit alles is grote financiële kwetsbaarheid bovenop de toch al zeer problematische schulden. Gezinshuis zal in de verkoop gaan, maar staat (ver) onder water. hypotheekbank is alert maar (nog) geduldig, maar weet nog niet van ontslag man. Scheidingsprocedure ligt stil.
Dan de emotionele kant: kinderen hebben een zware tijd, kind 3 (tiener) gaat niet meer naar vader op eigen initiatief, 'voelt niet meer goed'. Oudste 2 (pubers) willen vrijheid in de regeling, maar durven gesprek met vader moeilijk aan. Jongste gaat wel, maar wil na 3 dagen weer naar mij. Ik worstel hier enorm mee, ik vind het zo waardevol voor allemaal om de relaties goed te houden, maar de emotionele onbeschikbaarheid van moederzielman is voor de kinderen op sommige momenten niet meer uit te houden. Hij zit er doorheen, heeft geen perspectieven voor de nabije toekomst, is dan weer dagen van de aardbol (naar truus), duikt dan weer op. De wisselvalligheid van zijn gedrag trekt een grote wissel op iedereen.
En ik...? Het gaat. Ik hou me staande. Ik heb me de afgelopen maanden even kunnen optrekken aan contact met leuke frits, maar na nogal abrupt zwijgen van de frits-kant (wtf??) was ik er wel klaar mee. Niet nog meer polonaise graag.
Ik hou me bezig met keihard werken, de kinderen begeleiden, de schulden managen, niet omvallen, rustig blijven, www.chumplady.com lezen en OMG wat nog meer....
Ik snak naar schouderklopjes, steun, steun, steun. Ik voel soms dat ik bezwijk, maar het.kan.gewoon.niet.nu. Iemand moet het hoofd erbij houden.
Wat een treurigheid is dit hele proces geworden. Er resten alleen nog puinhopen. Ik vind het een verschrikking.
Schouderklop
Je doet het onwijs goed. Wat een hoop gedoe bij elkaar. Persoonlijk vind ik het belangrijker je kids te bekrachtigen dan coute que coute hun relatie met hun vader in stand te willen houden. Dat moet hij doen!
heel veel sterkte! (en frits leek dan wel even een verzachting maar onder deze omstandigheden en na dat lange zwijgen is het misschien beter van niet)
Je hebt het echt rot {{{{{{{ moederziel}}}}}}}} en je doet het fantastisch.
Dit is wat er steeds al is maar wat "uitgesteld en weggestopt" kon, iig door hem. Enige nieuwe is baan kwijt. Komt hij bij jullie wonen? Ik klink hard maar wil je eigenlijk laten zien dat er niet zo veel veranderd is. Nét zo veel dat jij het in de afgrond vallen niet meer langer kunt tegenhouden. Vreselijk natuurlijk. Waarom de procedure stilleggen? Waarom zo hard werken voor de relaties waarop je nauwelijks invloed hebt? Komt hij in het huis wonen? Kijk of je je kunt informeren en grenzen kunt trekken. Mijn en dijn. Misschien schuldhulp. Hoe lang wil je in een schijnwereld leven? Hoe lang kun je je met je vingers aan de rand van die afgrond vasthouden? Is loslaten en aanvaarden wat er dan is niet uiteindelijk nodig voor een oprechte, zuivere weg omhoog?
Uitstellen en wegstippen
RoosjeRaas, je kunt trots op me zijn, geen uitstellen en wegstoppen. De echtscheidingsprocedure is aan het begin van de zomer door mij stilgezet, ik kón niet meer. Was op. Ik ben nu weer verder op mijn weg. Hij doet niets anders dan laten gebeuren wat er gebeurt, zinspeelt nu op wachten met scheiden vanwege de financiën. Maar ik wil niet meer wachten en ga ook niet meer wachten. Ik wil los.
Komt hij weer bij ons wonen? Hij zegt het soms. Deels bij familie straks, deels hier in het aparte deeltje van het huis waar hij eerder 3 maanden woonde. Krankzinnig idee. Ik moet er niet aan denken, ik vond het de hel. Maar het huis is ook voor de helft van hem, dus ik weet niet of ik kan weigeren. Desnoods een voorlopige voorziening aanvragen als het zo ver komt? Misschien wel maar daarmee zou ook alles op scherp kunnen komen te staan. Kan ik dat opbrengen, wil ik dat opbrengen?
Mijn en dijn is voor mij volstrekt helder. De in en in trieste balans na 1,5 jaar in deze chaos is dat ik niets meer bij hem voel. Niet eens afkeer. Gewoon niets meer. Alles is de nek omgedraaid. Uitgezet. Weggesijpeld.
Dat is er nu dus veranderd. Ik wil geen deel meer uitmaken van zijn leven. Het verdriet over wat we deelden blijft. Mijn hart breekt als ik denk aan ons mooie gezin, aan het complete en normale leven dat we hadden. Maar dat is er niet meer en de man van wie ik zo diep kon houden, herken ik niet meer.
Ik kan niet heel lang meer met mijn nagels aan de rand hangen, dat klopt. maar ik ben ook niet van plan om los te laten en mee te gaan de diepte in. Ik moet zsm de scheiding doorzetten en mezelf en de kinderen behoeden voor nog meer.
Moederziel
Dappere held ben je. Je houdt je roer recht. Heel heel heel zwaar maar de enige weg is hier uit. Dat voel je heel goed zo te lezen. Sterkte meid.
Huizenmarkt stijgt
Het huis blijft zo als een moker om je heen hangen; schulden en te weinig inkomsten. Heb je met een maatschappelijk werker of een coach een scenario doorgesproken igv voorkomen gedwongen verkoop?
Misschien is het met de stijgende huizenmarkt, nu de tijd om het huis te verkopen en bij de gemeente je positie, alleenstaande moeder met 4 kinderen, aanspraak te maken op een huurwoning met subsidies etc.
Het is niet wat je voor ogen had, maar het geeft je wel de vrijheid om niet afhankelijk te zijn van je ex.
Je moet er toch niet aan denken dat hij over twee jaar nog werkeloos is.
Soms lijkt een onaantrekkelijk vooruitzicht (vb flat ipv rijtjeshuis (sorry voor flatbewoners)) zo'n hoge obstakel. Maar als je eenmaal voelt dat je niet meer bang hoeft te zijn voor geldzaken vanwege een hypotheek, kan het onaantrekkelijke vooruitzicht juist een verademing zijn.
Flanagan
Het bittere is dat de hypotheek niet zozeer de boosdoener is, maar de andere schulden. De hypotheek heeft erg gunstige voorwaarden en een lage netto woonlast. Een woonlast die zo laag is dat ik die nooit meer terugkrijg, zeker niet voor een fantastische woonplek als deze. Ik kom niet in aanmerking voor subsidie of sociale huur (verdien te veel). Ook als dit huis wordt verkocht zal ik ergens moeten wonen. Dat zal voor mij zelfs duurder gaan uitpakken. Er wordt alleen iets opgelost als het huis zonder restschuld wordt verkocht.
Pfffff
Deze week de mediator gesproken. Nu moederzielman gaan vertellen dat ik het traject weer ga oppakken.
Moederziel
Als jij een significant kleiner huis koopt, wordt de maandlasr niet hoger met deze rentestand.
Moederziel
Goede raad heb ik niet. Wel een stevig schouderklopje en een dikke knuffel.
Je eigen route
Ik snap dat het moeilijk is en dat je er niet aan wilt om een mooie woning/ plek op te moeten geven. Maar het huis is van jullie beiden. Je man kan ook eisen in het huis te willen wonen, zeker nu hij ( tijdelijk) geen geld heeft voor zijn eigen flat. Zo kom je niet van hem los.
Door in het huis te willen blijven wonen, bljf je ergens afhankelijk van zijn 'financiële' support en ben je genoodzaakt 'dank je wel te zeggen' .
Als je hem niet kan uitkopen dmv financiele steun ouders of iets dergelijks, blijf je in zijn greep.
Een kleinere huurwoning kan inderdaad duurder zijn dan je hypotheek last van nu. Maar dan hoef je niet je deur op een kier te houden voor een mede-eigenaar die op papier net zoveel recht heeft op een slaapplek als jij.
Ergens heb je ' mazzel' dat je zolang in die mooie woning hebt kunnen wonen omdat je ex vertrok. Er zijn ook exen die minder inschikkelijk zijn en een huis in de verkoop zetten omdat ze dit hun ex-vrouw niet gunnen.
Het gevaar van de hypotheek bank ligt ook op de loer. Als er niet meer voldaan kan worden aan de verplichtingen, zit je op een executieverkoop van 70%. Als je in die fase belandt, heb je helemaal geen grip meer op je eigendommen.
Angst is in principe een slechte raadgever, maar ik weet niet wat een mediator voor je kan betekenen. Een gesprek met een bekende aangaande de financiële situatie, lijkt mij een hogere prioriteit hebben. Sterkte
Rekensommen etc
Het voert een beetje ver om hier alle rekensommen te benoemen, maar ga er maar vanuit dat ik echt weet hoe de vork in de steel zit. Er is een mediator betrokken, financieel advies, alles. Maar de situatie is niet zo simpel te fixen.
Voor moederzielman besloot een relatie met een ander aan te gaan en huis en haard te verlaten, was de situatie riskant. We waren wel op de goede weg maar het was nog opkrabbelen met de financiën (agv werkloosheid, langdurige ziekte). Maar in de lift. Toen moederzielman een eigen woning betrok klapte het plaatje al flink in elkaar. Maar ook dat kon net. Met heel veel discipline en advies regelingen getroffen en alle verplichtingen nakomen. Maar... nu komt er dus een inkomensterugval van 50% bovenop omdat mzm zijn baan kwijt is. En nu is er geen houden meer aan.
Maar de kogel is door de kerk. Voor het einde van de maand moet het verzoek tot echtscheiding bij de rechter zijn ingediend. Er is een reële kans dat man persoonlijk failliet gaat als er niet snel een nieuwe baan komt. Ik kan niet worden meegetrokken, ik moet mijn kinderen en mezelf in veiligheid brengen.
Hij ziet dat gevaar en wil de schade naar eigen zeggen voor ons ook zoveel mogelijk beperken (klinkt trouwens heel zorgzaam maar ik wantrouw het aan alle kanten). Maar ondanks alles wens ik hem dit alles niet toe. Mijn hemel, hoeveel schade moet er eerst zijn voordat dit nieuwe leven van hen vorm heeft.... versterkt bij mij alleen maar het gevoel van nutteloosheid, zo zonde, zo onnodig. Ik geloof gewoon nog steeds niet dat hier ook maar iets goeds uit kan voortkomen. Pffffffff
Van mij ook even een schouderklop
Ik vind je zo sterk! En ik weet wel dat je moet, dat je niet anders kan, maar het lukt je toch maar mooi om je roer en je rug recht te houden!
Inderdaad is denk ik de enige manier om de schade voor jou en de kinderen te beperken zo snel mogelijk die scheiding af te ronden en het huis te verkopen. Ik zou voorlopig geen energie steken in de relatie tussen mzm en de kinderen. Daar doe je op dit moment niemand een plezier mee. Dat komt hopelijk wel weer, maar nu moet je je energie in andere zaken stoppen.
Je doet het fantastisch! {{{{{moederziel}}}}}
dank, zo lief
Dankjulliewel voor de schouderklopjes, ik heb het zo hard nodig. Ik voel me een dagelijkse fake-it-till-you-make-it. Ik doe wel zo stoer, maar ik *voel* me helemaal niet stoer. Integendeel. 's Nachts droom ik vaak van ons complete gezin, en altijd gebeurt er iets dat voor een slechte afloop zorgt. En van de kinderen verdwaalt, of ik, of de helft zit ergens vast, of er gebeurt een ongeluk, of... Ik word er vaak beroerd wakker van. In de weekeinden word ik met regelmaat overvallen door diep verdriet, wat nog wordt aangewakkerd door de 'niks aan de hand-contacten' met mzm die ik op het sportveld, in onze kleine woonplaats en waar dan ook in het weekeinde domweg niet kan vermijden. Ik vind het een verschrikking, confronterend, ik kan er zo slecht mee omgaan. Ook net nog, een uur geleden, levert hij na een appje vanochtend jongste 4 uur te vroeg bij me af en vertrekt vervolgens in z'n auto die om praktische redenen nog altijd bij ons huis staat. Ik weet waar naartoe: zondagavond, truusavond. Ik walg ervan. Echt, het maakt me fysiek misselijk. Nog steeds. Het wordt wel beter, maar het doet ook nog steeds zo diep vernederend veel pijn. Het mes in mijn rug toch nog een centimetertje gedraaid.
Ik zou willen dat ik erboven kon staan, dat ik mijn schouders kon ophalen en denken aan alle ellende die hij heeft veroorzaakt. Truus mag het allemaal hebben, de domme gans. Ze kan geen vermoeden hebben van de werkelijke omvang: de rouw, de schulden, de ontkenning. Maar steeds voel ik de donkere wolk boven me meereizen, vol van het verdriet en gemis. Ik heb heimwee naar ons met zijn allen, zei kind 3 vanochtend, maar ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken. Dapper kind (inmiddels in therapie), verstandig kind. Maar ook: inmiddels beschadigd kind. En ik heb het niet kunnen voorkomen. Maakt me woedend en overstuur tegelijk.
Woede
Ik snap dat je het vreselijk vindt, dat je niet hebt kunnen voorkomen dat je kinderen beschadigd zijn. Maar op wie richt die woede zich? Je man heeft zijn erfenis uit verleden, waar hij lang aardig mee kon dealen, maar uiteindelijk toch niet. Je bent boos op hem denk ik, omdat hij er nu voor zorgt dat de geschiedenis zich herhaalt. En jij hebt ook de nodige bagage. Daarmee heb jij op je eigen manier leren omgaan. Maar je hebt je kinderen niet kunnen beschermen, en daarom ben je ook boos op jezelf, schat ik in. En beide reacties zijn te begrijpen, maar ze zijn ook allebei niet reëel en niet helpend. Je man doet dit niet express, niet om jullie met opzet pijn te doen. En jij hebt je uiterste best gedaan, en je hebt volgens mij heel veel erger kunnen voorkomen. Dus laat die boosheid los. Je hebt er alleen jezelf mee.
Wil je het ons laten weten als er iets is dat we voor je kunnen doen? Anders dan naar je luisteren, een spiegel voorhouden, schouderklopjes geven?