U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Omgaan met verlatingsangst
Dag allemaal, ik heb in de maanden hiervoor verschillende draadjes geopend over de crisis die uitbrak toen mijn man een relatie bleek te zijn gestart met truus en ons liefdevolle gezin voor mij als donderslag bij heldere hemel uiteenspatte. Zie: Hel, deel 1 enz. In deze rubriek.
Ik leef nog/weer, ben door een heel diep dal gegaan en nog maar net aan het opkrabbelen. Stap voor stap.,Echtscheiding is ingezet, na een lange periode van onzekerheid en verdriet.
Een van de weinige lichtpuntjes van het afgelopen half jaar was de hernieuwde kennismaking met een oude studievriend. 2 x elkaar gezien, bijgekletst en met regelmaat contact gehouden per whatsapp. Studievriend, laten we zeggen Frits, woont ver weg. Te ver om ff te gaan buurten. Ik vond Frits vroeger al serieus interessant, en voel die vonk toch steeds weer oplaaien. Voelt goed, licht en vrolijk.
Tot mijn grote ergernis kost het me tegelijk waanzinnig veel moeite om normaal contact met Frits te onderhouden. Ik word bloednerveus als hij niet meteen reageert op een bericht. Heb serieus gedacht dat hij me blokkeerde. Allemaal dik overtrokken, maar het lukt me niet altijd om er zo nuchter naar te kijken. Op sommige momenten kan ik me niet beheersen en stuur veel te veel appjes achter elkaar, in de hoop dat hij reageert of dat het tot een afspraak komt. Ik wil veel te veel te snel, maar ik raak in paniek als ik 2 dagen niks hoor.
Ik weet dat deze irreële reacties komen van de verlatingsangst die er bij mij diep in zit. Wordt met een therapeut op dieper nivo aan gewerkt.
Maarrrrr.... hoe pak ik het contact met Frits aan? Hij heeft me kort geleden al eens laten weten dat ik soms wel wat loop te drukken op een afspraak en dat hij daar slecht tegen kan. Dat hij ook graag weer eens wil afspreken maar niet nu ivm andere (werk)verplichtingen. Ik voelde het meteen als een persoonlijke afwijzing....
Hoe pak ik dit netjes aan zonder mezelf in de vingers te snijden en Frits weg te jagen??
De vrouw in de spiegel
Ik denk dat iedereen wel eens onzeker is en zich afvraagt wat de toekomst voor diegene in petto heeft. ( Lees houvast). Wie geen grote tegenslagen in het lleven heeft meegemaakt, weet niet eens zeker of hij/zij genoeg doorzettingsvermogen heeft om die tegenslagen op te kunnen vangen.
Maar je weet dat je dat wel kan want dat heb je reeds bewezen. Je hebt een grote ingrijpende besissing durven nemen en je bent overeind gebleven. Dus waarom zou je jezelf vervloeken om wie je bent, wanneer je ook bewezen hebt een doortastende vrouw hebt te zijn. Wees wat vriendelijker tegen jezelf. ( Niemand is perfect.)
Mochten er andere hindernissen zijn die de neerslachtigheid, ( denk aan schoolprestaties, ziekte of financiele verplichtingen of puberteitsconficten), kunnen verklaren. zie die dan niet als persoonlijk tekortkomen.
Beslissingen nemen
Flanagan, je raakt een voor mij belangrijk punt aan. De grootste beslissingen in mijn leven, en dan vooral die beslissingen die mij groot verdriet en pijn hebben gegeven, zijn niet door mij genomen, maar door anderen. In de belangrijkste gevallen ging het om mensen die ik liefhad en koesterde.
Het is niet louter het 'verlaten worden', niet als kind, niet als partner. Het is de diepe vernedering, het verraad, de onnodig kwetsende manier waarop dat is gebeurd. In het geval van mijn vader door het geweld dat hij gebruikte en de terreur die we als gezin ondergingen. Het leverde niets op, hij ging uiteindelijk toch - waarmee overigens wel het geweld stopte, maar niet de terreur.
Bij mijn partner ging het opnieuw om verraad, vernederd worden, gekwetst, gewond, bovenop de erfenis die er al zat (en die hij maar al te goed kent).
Ik kan best rationeel concluderen dat deze manieren van 'oplossen' van anderen voortkomen uit eigen machteloosheid, gebrek aan volwassenheid, narcisme, onvermogen te hechten of wat dan ook. Maar de gevolgen voor mij zijn zo groot, zo voelbaar, en het is echt zo verschrikkelijk moeilijk om je daartegen te beschermen.
Controle houden over wat er gebeurt is voor mij een manier om me te wapenen tegen wat er komt. Ik hoop daarmee voor te zijn dat ik opnieuw wordt geraakt, dat de moker nog een keer komt. Dan zie ik in elk geval waar de moker vandaan komt en kan ik misschien de klap opvangen.
Want het houdt niet op, de kwetsuren blijven komen. Klein maken en oprollen, zoals RoosjeRaas zegt, helpt een beetje. Maar er zijn nachten dat ik in paniek wakker word, me afvragend waarom anderen niet zien hoe kwestbaar ik ben en me toch steeds weer hard raken.
Ik ben best doortastend, maar niet van beton. En ik ben het vechten moe.
Hagelslag
Vroeger kende mijn moeder diepe dalen. Als puber nam ik tijdens die dalen het huishouden over zodat wat achter die deur leefde, niet gezien werd. ( schone schijn heet dat). Tijdens het leren voor een belangrijke herkansing vroeg ik de huisgenoten of ze een keer rekening met mij konden houden omdat ik altijd voorhen had klaar gestaan. Antwoord van vader: 'Ik heb je nooit wat gevraagd.' Die kwam binnen. Ik gaf aan dit te mogen horen. Jaren heb ik op een excuus zitten wachten, tervegeefs. Die jaren gingen gepaard met verdriet vanwege de ongevoelige ondankbaarheid die ik niet verdiend had. Tot het moment kwam dat dat excuus ook geen waarde meer voor mij had omdat de klok niet meer terug gedraaid kan worden. Maar ik kwam ook tot de conclusie dat ik mijzelf door die behoefte aan dat excuus, gekwetst had. Toen heb ik een excuus aan mijzelf gemaakt. Van dat excuus wist ik zeker dat die diep uit het hart kwam. Daarna schoof ik die 'box' dicht en ging ik verder met mijn leven en de opgedane wijsheid. Vroeger zei mijn opa dat ik als kind niet de hagelslag van mijn brood liet eten. Mijn opa had gelijk. Die lijfspreuk maakt mij minder kwetsbaar en maakt dat anderen minder gemakkelijk over mij heen lopen.
----
Jouw scheiding zie ik ten dele ook als jouw beslissing omdat je ook had kunnen wegkijken terwijl je man een minares erbij hield. Je hebt grenzen aan je relatie gesteld omdat je er niet mee kon leven. Ik denk dat er relaties bestaan die wel intakt blijven omdat de bedrogen vrouw of man, niet hun partner een formulier onder de neus schuiven. Ik wil hiermee aangeven dat je, ondanks die positie als slachtoffer, beslissingen durft te nemen. Iets waardevols dat wat over jou zegt. Ook jij bent in staat te voorkomen dat een ander de hagelslag van je brood pakt en je zodoende kwetst.
Oprollen helpt om weer op krachten te komen. Je kracht gebruiken voorkomt dat je moet oprollen.
Woorden weggevallen
Regel 6: ' ik gaf aan fijn te vinden dit te mogen aanhoren'.
Niet helemaal
Flanagan, je schrijft: 'Jouw scheiding zie ik ten dele ook als jouw beslissing omdat je ook had kunnen wegkijken terwijl je man een minnares erbij hield. Je hebt grenzen aan je relatie gesteld omdat je er niet mee kon leven. Ik denk dat er relaties bestaan die wel intakt blijven omdat de bedrogen vrouw of man, niet hun partner een formulier onder de neus schuiven.'
Dat is niet helemaal hoe het ging, of eigenlijk: helemaal niet. Toen moederzielman met truus in zee ging, besloot hij tegelijk mij en ons gezin te verlaten. Ik heb dus geen schijn van kans op het maken van een beslissing gehad. Sterker nog: ik heb nergens meer voor kunnen vechten. Het wanhoopsoffensief dat erna kwam, is achteraf bezien een gevecht tegen windmolens geweest.
Ik vind dat heel erg spijtig, want dat beetje regie had ik graag gehad. Misschien wel met dezelfde pijnvolle afloop, maar dan in elk geval vanuit een bewuste, overwogen keuze. Mijn keuze.
Maar ik heb hierin niets in te brengen gehad. De bom is gedropt en ontploft.
De clou
De clou lag hem juist in het tweede deel van die alinea; beslissingen durven nemen en dus in je eigen kracht durven geloven. Toendertijd heb je gekozen om een eind te maken aan de onzekerheid. Ook dat is een keus.
Ik wil je juist wijzen op je vermogen om sterk te zijn wanneer dat nodig is. Omdat dat nodig is om het verleden los te laten.
Eens met Flanagan
Dag lieve moederziel, ik ben net terug van vakantie en zie hier je nieuwe draadje. Een heel mooi draadje, omdat het aangeeft dat weer stappen zet, kleine stapjes weliswaar, maar wel stappen op weg naar een meer geheelde moederziel. En ik vind het heel fijn om te zien dat er hier weer/nog zoveel mensen zijn die je daarbij willen helpen.
Ik ben het eens met Flanagan. Je bent sterk. Je neemt moeilijke beslissingen. Je blijft overeind. Deels omdat je moet, voor je kinderen, maar voor een deel ook zeker omdat dat is wie je bent, een sterke vrouw. Een mooie vrouw. Ja, je man is een relatie met truus begonnen en heeft je verlaten. Maar jij bent degene die de werkelijke scheiding in gang heeft gezet, om jezelf en je kinderen nog zoveel mogelijk te beschermen (in dit geval tegen de financiële problemen die alleen maar groter zouden worden als je het niet zou doen). Ik weet dat jij het voelt alsof je niet anders kon, en dat het DUS niet je eigen keus was, maar ik zie dat anders. JIJ hebt de beslissing genomen, de stappen gezet. Besloten er echt een punt achter te zetten. En die beslissing kost kracht, doorzettingsvermogen.
En dat je in deze storm zo goed voor je kinderen hebt kunnen zorgen is ook sterk, je had ook in kunnen storten, maar dat heb je niet gedaan. Je bent overeind gebleven. Geloof inderdaad in je eigen kracht. En natuurlijk wou je dat je sterker was, onkwetsbaar liefst, maar dat is natuurlijk onmogelijk. En natuurlijk ben je bang om weer gekwetst te worden. Maar weet je, zelfs als dat weer zou gebeuren, ook dan ben je sterk genoeg om staande te blijven. Echt.
Ik wou dat ik je kon helpen met je vraag over hoe je dwangmatige gedrag en gedachten over contact met anderen te veranderen. Maar ik zou niet weten hoe. Ik snap helemaal wat je beschrijft. En ik denk dat het enige dat je kunt doen, geduld hebben is. Geef het tijd. De kramp trekt vanzelf weg denk ik. Naarmate je meer tot rust komt, jezelf meer accepteert, misschien inderdaad met therapie wat weg kunt werken van je oude en nieuwe zeer, denk ik dat het vanzelf beter wordt. En nee, weggaan zal het vast niet. Daarvoor zit het denk ik teveel 'op je harde schijf', maar je zult er vast mee leren leven. Er een weg in vinden.
Dikke knuffel maar weer.
Pennestreek!
Wat fijn om van jou een bericht te lezen. Oke, oke, ik geef me gewonnen.... ben beetje sterk(er) geworden ;-)
Het gaat inderdaad met stapjes 'vooruit'. Ik zet dat 'vooruit' tussen aanhalingstekens omdat het zo ontzettend dubbel voelt dat verdergaan ook verder weg gaan van mijn oude leven betekent. En dat was misschien niet perfect, en terugkijkend ook scheefgetrokken op bepaalde punten, maar ik voelde me wel gelukkig. En daar drijf ik nu dus stapje voor stapje verder van weg.
Hoe is het met jou?
Ja, dat is inderdaad heel dubbel
Maar terug kan niet meer. Ook als jullie weer bij elkaar zouden komen, zou je dat veilige gevoel niet meer terugkrijgen, niet na alles wat er is gebeurd, na alles wat je man heeft gedaan. Dus je moet voorwaarts, een andere kant op, een nieuw leven opbouwen. En daarin word je ook weer gelukkig. Op een andere manier dan met je man, maar ook weer gelukkig.
Hier gaat het op het oog best goed. Er zijn zeker heel veel dingen veranderd en verbeterd. Met zoon gaat het stukken beter. Dochter is zo'n beetje puber-af en dat doet de sfeer in huis veel goed. En ik heb zeker van die momenten die RoosjeRaas beschrijft, dat het gewoon goed is en voelt. Maar er blijft een permanente onderstroom staan, en die is zo vermoeiend. Het voelt alsof ik soms best een stukje kan zwemmen, maar af en toe moet ik watertrappen, en dan voel ik die onderstroom trekken. Naar beneden. En het kost heel veel kracht om daar weer uit los te komen. En die stroom, dat is het feit dat man zijn gevoel voor mij nog (lang?) niet terug is. En we niet zeker weten of dat ooit zal gebeuren. In tegenstelling tot de mannen in het draadje Verder na ontrouw heeft hij (nog) niet voor mij gekozen, maar alleen maar voor het proberen te herstellen van onze relatie, in de hoop dat die liefde dan vanzelf terugkomt.
Zeker, ik kan heel blij zijn als ik merk dat hij nu inziet dat hij onze relatie nooit echt een kans heeft gegeven in het verleden (en dan bijt ik heel hard op mijn tong om niet te zeggen dat ik dat al heel lang geleden heb gezegd, maar dat hij dat toen onzin vond 
. En hij is nu ook echt bezig om zijn rol en zijn houding en zijn gedrag te veranderen. Dat is heel fijn. Maar ik vind het zo moeilijk, zo niet onmogelijk, om mezelf helemaal te laten zien, om te geloven dat het ooit goed kan komen. En ik heb af en toe het geduld niet meer. Ik vecht hier al zo lang voor, doe al zo lang mijn best, hij heeft zulke nare dingen gezegd en gedaan, er is zoveel gebeurd dat me zo gekwetst heeft, ik heb zoveel verdriet gehad, en met al die emoties weet ik me geen raad. Ik kan ze nog steeds niet bij hem kwijt, ik kan dat niet met hem delen. Of nou ja, ik kan het wel met hem delen, maar hij begrijpt het niet. Niet echt. En ik ben zo bang dat hij dat gewoon niet kan, zich zo in mij verplaatsen. En ik heb dat wel nodig merk ik om deze relatie te laten slagen. En ondanks alles hou ik van hem en wil ik niets liever dan ons huwelijk alsnog te laten slagen. Ik heb zo'n helder beeld van hoe ik het zou willen, en ik weet zeker dat het had gekund, maar of we nu nog op tijd zijn? Of hij het kan? Of ik over alle pijn en gekwetstheid heen kan stappen? Ik betwijfel het.
Flanagan schreef over het jarenlang wachten op excuus. Dat nooit kwam. En hoe ze dat uiteindelijk achter zich kon laten. Ik zit ook te wachten op excuus. Op erkenning van hoe moeilijk het is geweest voor mij. Erkenning van de pijn die hij veroorzaakt heeft. Van hoe kwetsend hij is geweest. Van hoe onbeschoft hij zich heeft gedragen. En van hoe bijzonder het is dat ik het heb volgehouden en hem niet zelf een keer een schop onder zijn **** heb gegeven. Maar die is er nog lang niet. Sterker nog, de twee keer dat ik wel echt een grens heb getrokken neemt hij me erg kwalijk, in een sessie met de therapeut gaf hij aan dat dat twee momenten waren dat ik hem heel erg heb gekwetst. En dat hakt er dan bij mij weer ongelooflijk hard in.
Nou ja, ik moet mijn advies aan jou ook maar aan mezelf geven. Geef het tijd. Heb geduld. Met kleine stapjes wordt het beter. En soms doe ik een enorme stap terug. En perfect wordt het nooit, dat moet ik ook niet verwachten. Het gaat nu beter dan ik ooit had kunnen hopen, het gaat echt 100% beter met me en met ons dan ik een half jaar geleden had kunnen denken. Ook al moet ik weer op zoek naar een nieuwe baan, ook al is de situatie thuis heel nog steeds heel onzeker. Ik ben trots op mezelf, ik ben heel veel gegroeid op heel veel vlakken. En dat is een goed gevoel.
Andere achternaam
Mijn vriendin beleefde net zijn tijd als jij. Sinds ze haar meisjesnaam weer aangenomen heeft, voelt dit als de aanvng van een nieuw begin. Een andere invulling van haar verwachtingen in het leven, dus nog niet zo vertrouwd, maar waar wederom ruimte is om gelukkig te zijn. Ik bedoel niet het geluk delen met een andere man, maar jezelf goed voelen.
Moederziel, draag jij je meisjesnaam? Of voel je je nog mevr. Naam ex.
Pennestreek
Excuus:
Mogelijk typisch manlijk eigenschap 
. Niet kunnen voorstellen dat een ander daar niet over heen kan stappen omdat ze dat zelf wel kunnen en ondertussen flink op hun pik getrapt voelen als ze die tekortkoming onder de neus gewreven wordt. Getuigenismomentje van imperfectie.
Maar toegegeven, dat vermogen niet zo lang in het verleden te blijven hangen. ( sterke eigenschap van veel mannen) maakt de ellende wel dragelijker.
Zou het door de manlijke hormonen komen? Geef mij dan ook maar een potje. Kan ik een pil slikken wanneer dat handig is.;-)
Trouwens, op het moment dat ik tot inzicht kwam mijzelf te vergeven zoveel waarde te hechten aan het excuus van een ander, was dat wrs ook zo'n minuutje typische manlijke gedachtegoeddingetje.
Ps , sorry voormeelezende heren als ze zich door mijn woorden beledigd voelen.
"sorry voormeelezende heren als ze zich door mijn woorden beledigd voelen"
Nee hoor.
Eigen naam
Flanagan, ik heb mijn eigen naam altijd gehad en (dus) gehouden. Zag er nooit het nut van in inde naam van mijn echtgenoot aan te nemen ;-)
Pennestreek
Man, wat een strijd. Ik schrijf later meer, maar wil je nu vast laten weten hoe dapper ik je vind. Maar ik word er ook ongerust van. Wat je schrijft aan mij, is ook waar voor jou: het wordt nooit meer hoe het was. Er is iets stukgegaan wat niet te vervangen is. Vertrouwen, onbevangenheid.
Dat klopt
Maar we hopen allebei dat er in plaats daarvan/daarnaast iets nieuws ontstaat, dat mooier is dan het was. Wie weet, de wonderen zijn de wereld nog niet uit . En we doen er in ieder geval allebei ons best voor.
De nieuwe ik
Kan ook gecreeërd worden met dank aan de kapper en de altijd zo verlangde haarkleur. Als een rups die na metamorfose verandert in iets nieuws.
Ik ken vrouwen die daarom besloten tot het aanbrengen van een tattoo!
Zelf heb ik een knieoperatie ondergaan. Het litteken is als een soort tattoo waar ik, vol trots op mijzelf, wel eens over aai. Het staat voor pijn, revalidatie, herstel en het doet mij herinneren aan de keren dat ik begrip eiste van anderen voor mijn onvermogen de wasmand de trap op naar boven te brengen. Mijn symbool voor het voorkomen mijzelf weg te cijferen.
Daarbij komt dat als ik mij wel wegcijfer, mijn knie gaat protesteren. ;-)
Of zoals johan cruijff zei: ieder nadeel heeft zijn voordeel.
heel lang nagedacht
Moederziel ik heb heel lang nagedacht over je vragen en de situatie waarin je verkeerd. En ik herken er veel in. In mijn 'verwonding' die ik opliep in het eindigende huwelijk was ik ook naarstig op zoek naar goedkeuring, gezien worden, er mogen zijn. Dat lang en echt lang niet iedereen die je levenspad kruist daar toe in staat is, en dat je dat ook echt niet moet willen drong pas later tot me door. De schrammen op je ziel die je na je echtscheiding oploopt doordat er iemand die je heel leuk vind net iets te weinig teruggeeft heb ik achteraf als therapie gezien. Telkens als het gebeurde vlamde mijn pijn op en was er ook plaats voor dat verdriet en het diepe verdriet uit mijn verleden/echtscheiding. Stapje voor stapje leerde ik er beter mee om te gaan en kon ik het sneller achter me laten. Op een gegeven moment werd het een soort mantra; 'de volgende wordt veel leuker dan dit'. Wordt je er niet gelukkig van? Vind je dat je te weinig aandacht krijgt? Dan betekent het dat er ergens in dit universum iemand is waar je veel blijer van wordt. Echt waar, waarom zou je iemand willen die jou blijkbaar niet zo graag wil? Het duurde bij mij 2 1/2 jaar voor ik zoiemand tegenkwam. En dat kan ook nog veel langer duren. Tot die tijd lekker openstaan voor allerlei contacten en nieuwe dingen. Bevalt het je een nanoseconde niet? Weg ermee. Kies voor jezelf. Je bent zelf veel leuker en daar moet je het je hele leven nog mee doen.
Leer je partner kennen
https://www.youtube.com/watch?v=SWiBRL-bxiA
Mark Gungor : the nothing box
Misschien heb ik dit filmpje al eens eerder gestuurd maar het helpt mij begrijpen geduld te hebben met een partner. Of hoe de ene partij niet meer op een gebeuren terug komt en de andere partj het niet kan laten rusten.
Dat zie je ook op een schoolplein. Als kinderen vechten, wilt een moeder vaak dat het tot op het bot uitgesproken wordt om herhaling te voorkomen en de kinderen er iets van te laten leren. Een vader zegt snel, 'jongens kappen en verder voetballen'. En ' ik wil er geen woord over horen'. Deze snelle verandering van actie en positie is vaak effectiever dan de uitpluizende aanpak.
Zo kan je een fout van je partner ook luchtiger bekijken omdat de partner jouw tekortkomigen ook niet zo zwaar weegt; het verlaagt het spanningsveld. De denkwijze van mannen ( even in het algemeen) is echt zo slecht nog niet. Soms zelfs verademend. Ontrouw buiten beschouwing gelaten.
Het realiseert mij ook dat gevoel van geluk iets is dat mij niet op een dienblaadje aangeleverd wordt. Ook moet ik bekennen dat het verkregen gevoel van geluk het meest intense is, als ik daar actief aan hebt meegewerkt. Bepaalde mate van girlpower, ookal klinkt dat weer zo onvolwassen.
grappig
Leuk, Flanagan, ik ken dat filmpje inderdaad. Grappig en herkenbaar. Ik heb zelf deze vakantie het hilarische boek over Mars en Venus van John Gray maar weer eens tevoorschijn gehaald 
Ter lering ende vermaeck. Ik vind het erg over de top, maar evengoed best leuk om te lezen.
Meer heb ik op dit moment aan het boek 'Attached' van Amir Levine (google maar), die feilloos de verschillende hechtingsstijlen en de gevolgen voor je relaties fileert. Man, wat een herkenning én opluchting ineen. Had ik dat maar eerder geweten. Ik ben dus niet getikt, hysterisch of geobsedeerd; nee, er wordt bij onzekerheid in contact met een man die belangrijk voor me is iets in mij wakkergeschud wat de overhand krijgt. Dat is die kramp, die ervoor zorgt dat ik de godganse dag aan Frits aan het denken ben en aan of/hoe hij mij zal afwijzen in het contact. Zo'n leuke man vindt mij toch helemaal niets. Belachelijk, ik weet het, maar serieus, ik kan er niets aan doen. Nou ja, wel iets: mezelf onder controle houden, toespreken, kalmeren, downspelen: niks aan de hand, moederziel, gewoon je hechtingssysteem dat op tilt gaat
Ik heb zijn berichten van de afgelopen maanden (I know, is raar!) nu een keer of 20 doorgelezen en met hoe meer afstand ik ernaar kijk, en met inachtneming dus van mijn achilleshiel (angst voor afwijzing!) en met uitschakeling van die gevoelens, hoe normaler ik die berichten eigenlijk vind. Ook die waarin hij aangeeft dat ik soms wel erg push en dat hij daar slecht tegen kan, maar dat ook hij het leuk zou vinden om weer eens af te spreken. Ik lees op de een of andere manier steeds alleen maar het eerste deel van dat bericht (je pusht, kan ik slecht tegen) en niet het tweede (leuk om af te spreken). Daar is nog wel wat werk te doen :-)
Kortom: ik leer even heel veel over mezelf. Mijn angst is me helder, de kunst is nu om een ander daar niet mee te belasten. Ik heb de tips hier ter harte genomen en ben mezelf mentaal aan het pimpen (je bent wél leuk genoeg!!), Frits met rust aan het laten en afleiding aan het zoeken in andere dingen. Ook helpt het lezen me om mezelf te begrijpen en te accepteren dat dit bij me hoort. Ik zal die geruststelling van de ander altijd in bepaalde mate nodig hebben om te kalmeren.
He, wat is het toch weer fijn om hier van me af te kunnen schrijven. Ook dat helpt.
Verhuiswagen
Ja, dat is zo waar wat je schrijft! Ik voel het soms ook bijna als therapie. Daar heeft deze Frits geen weet van en dat is prima zo, maar alleen al de manier waarop ik zelf in dit contact sta, is bijna therapie voor me. Leert me heel erg veel over mezelf.
Tegelijk hoop ik oprecht dat het contact blijft. Het is nl een fijne Frits en een prettig mens. Dat weet ik van heel lang geleden en dat zie ik nog steeds. Ik heb voor deze man altijd een speciaal gevoel gehad.
Lieve Pennestreek
Ik heb lang nagedacht over je bericht hoe het nu gaat. Er klinkt positivisme uit, het gaat goed - of in elk geval veel beter dan hiervoor. Dat is hartstikke fijn en dat gun ik je van harte.
Maar... er spreek ook heel erg veel hard werken uit je post. Nog steeds moeilijk om grenzen aan te geven, nog steeds gekwetst. Kun je in de relatietherapie voldoende je ei kwijt om dat duidelijk te maken aan je man? Dat lijkt me zo cruciaal, dat je daarin wordt gezien.
Ik las in mijn vakantie (ja, ik lees wat af!) 'Als hij maar gelukkig is', een relatieboek van Robin Norwood, veel therapeuten kennen dit boek. https://www.bol.com/nl/f/als-hij-maar-gelukkig-is-pocket/30009831/
Dat gaf wel inzicht, hoor, tsjonge. Ik heb altijd zo verschrikkelijk veel gegeven. Maar dit boek heeft me laten zien dat dit een daad van zorg en liefde *lijkt*, maar uiteindelijk ook een manier kan zijn om een relatie te manipuleren omdat je niet kunt loslaten. Gevolg van die zieke dynamiek kan een liefdesverslaving zijn. Nou ja, ik schets het hier veel te kort door de bocht, maar het boek zou je kunnen helpen om sterker te staan.
Ik herkende zeker niet alles (moederzielman is geen verslaafde, niet gewelddadig etc, maar in de relatie van mijn ouders speelde dat alles overigens wel), maar het gegeven van een emotioneel niet-beschikbare partner waarmee je moet dealen en de gevolgen daarvan, vond ik heel erg veel helderheid geven. Vooral over mijzelf. Ook dit raakt weer aan de manier waarop je zelf in relaties staat, je (on)vermogen tot hechten in een liefderelatie, dat van je partner etc.
Ik wens je toe dat je niet zo hard hoeft te werken om te krijgen wat in je relatie vanzelfsprekend zou moeten zijn: onvoorwaardelijke liefde en steun.
liefs xxx
Ha moederziel
Ja, zo voel ik het ook vaak, dat ik hard moet werken. Maar dat doet man ook hoor! Gelukkig wel, want als ik het idee had gehad dat hij dat niet deed, dan had het geen zin gehad er nog energie in te steken.
Ik heb het op dit moment weer even moeilijk, maar ik weet dat dat weer over gaat, en dat ik meestal na zo'n dip weer een stap voorwaarts heb kunnen zetten. En daar speelt natuurlijk het feit dat ik nog 2 weken te gaan heb op mijn werk ook een grote rol in, dat drukt me weer even met mijn neus op het feit dat het me weer niet gelukt is, dat ik weer tegen mijn eigen grenzen aan loop. Maar gelukkig zie ik dat niet altijd zo somber .
Gisteravond een (uiteindelijk) goed gesprek gehad met man over mijn worstelingen. Hij zegt dat hij me begrijpt (of dat echt zo is is natuurlijk nog maar de vraag; hij zit zo anders in elkaar dan ik en zijn positie is zo anders dan de mijne, maar in ieder geval doet hij zijn best zich in mij te verplaatsen). En hij wil net als ik meer evenwicht in onze relatie, meer diepgang, en daar zijn we goed naar op weg. We moeten alleen geduld hebben, we weten allebei niet goed hoe we dat moeten bereiken, en daar hebben we inderdaad die therapeut voor. Maar ja, eerst wij op vakantie, nu zij, dus daar kunnen we even niet op terugvallen.
Het is gewoon voor allebei aftasten, we moeten langzaam onze weg vinden. Maar ik heb er wel weer iets meer vertrouwen in sinds gisteravond. Ik leer steeds beter aan te geven wat ik nodig heb, durf dat ook steeds meer, durf ook meer mijn gevoelens te uiten en hij luistert steeds beter. Dus we gaan nog steeds vooruit. Met kleine pasjes .
Ik ben even boeken-moe. Ik heb het geduld niet om alles te lezen wat ik zou willen lezen, ik heb ook tijd nodig om te ontspannen. En daarnaast moet ik natuurlijk werken en werk zoeken, en dan nog alle klussen die op me wachten. Ik ben kampioen uitstellen, dus dat zijn er inmiddels nogal wat. Daarnaast heb ik een hele hoop wensen om het huis aan te pakken maar weet ik nog niet goed hoe en in hoeverre ik dat samen met man wil doen... Hoe doe jij dat dan, met al jouw besognes? Tijd maken voor al die boeken, en daar ook nog wat uit oppikken en daar wat mee doen? Mij lukt het nu even niet...
zo raar
En nu, de afgelopen dagen, week, is er eindelijk rust over me gekomen. Mijn hele systeem, dat zo tergend overstuur was van wat-weleens-een-afwijzing-zou- kunnen-zijn-of-worden, is tot rust. Ik voel me kalm, zeker van mezelf en rustig. Het voelt gewoon raar!
Het is alsof er een knop is omgegaan. Niet alleen kan het me niet meer echt schelen wat leuke frits wel of niet van me zou willen/verlangen/niet willen, ook de acties van moederzielman glijden met de snelheid van het licht van me af.
Zou dit het zijn? De daadwerkelijke aanvaarding? Het daadwerkelijke besef dat ik er inmiddels alleen voor sta, en dat het me geen angst meer inboezemt?
Het is zo gek, ik voel me op een bijna vrolijke manier tevreden met mezelf
Fijn
Soms moet je even door een grotere of kleinere crisis om verder te komen. Of misschien hielp het om er hier even over te praten. In elk geval fijn om te lezen, geniet ervan. Er zullen nog wel hobbels volgen, maar deze heb je alvast overleefd. :-)
geweldig
Moederziel!
geniet ervan!
Enig idee hoe dat zo komt?