Omgaan met verlatingsangst

Babylonië

Moederziel had 1 concrete vraag in dit draadje nl:

"Ik heb in het contact vooral heel erg veel last van mezelf: irreële angst, krampachtig gedrag, bang niet goed genoeg te zijn om contact mee te hebben
Mijn concrete vraag is dus hoe ik punt 4 het beste kan tackelen"

Gewoon, niets meer dan deze vraag. En dan volgen er allerlei ingewikkelde aannames en dergelijke. Kun je ook wat uithalen, maar haken niet in op de eigelijke vraag en Moederziel ging weer bijsturen, ik hielp haar een handje.

Op 1 of andere manier intstond er steeds een babylonische spraakverwarring.
Het is een beetje als dat spelletje dat je met elkaar in de kring zit en de 1 fluistert de ander wat in de oren en aan het einde van de rij is het totaal niet meer duidelijk wat er als eerste in de rondte werd ingefluisterd.

Ik haalde die essentie gewoon weer even naar voren in #45, niet om voorzittertje te spelen en "laten we het even centraal houden" te roepen. (nou ja misschien ook wel, zeg ik eerlijk )

Grappig

We zeggen veel eerder al precies hetzelfde: tijd, geef het tijd, meer dan therapie kun je niet doen.
Heeft niets met feilloos aanvoelen te maken als een ander dat herhaalt en de voorzittershamer tot zich neemt.

Ik werk blijkbaar op je allergie, ondanks mijn kwetsbaarheid dat ik voorbeelden uit m'n privéleven geef. Dan stop ik met mijn inzet. Zo houd je via je selectie de mensen over de eerdere napraten, naar van wie je het wel accepteert. Want dat doe je, mensen ( die alle delen kennen) door de mangel halen alszijnde randdebielen die nergens vanaf weten. Ik vind dat vals, echt ranzig vals.

my 2 cents...

Hoi Moederziel,

Dit is de eerste keer dat ik reageer op een forumpost.
Ik heb de afgelopen maanden je verhaal gevolgd en heb vaak met tranen in mijn ogen zitten lezen. Zo veel raakvlakken met mijn situatie...
Daar ga ik verder niet over uitweiden, want dat is niet van toepassing. Het enige wat ik wil zeggen hiermee, is dat ik snap hoe dat erin gehakt heeft bij je. Helemaal in combinatie met de gebeurtenissen in je jeugd.

Over je vraag:(en met aannames van mijn kant, misschien sla ik de plank wel volledig mis, dat kan natuurlijk)
Het maakt geen moer uit wat Frits (misschien ooit) voor plaats inneemt in je leven. Op dit moment heb je veel aan het contact met hem, op welke manier dan ook. Dat is een fijn gevoel en dat is denk ik lang geleden. Iemand die contact met je heeft om wie je bent, je interessant vindt om mee af te spreken en daar ook moeite voor wil doen. En dit is toch een andere situatie dan met een moeder op het schoolplein, of een familielid of een vriendin die je al 20 jaar hebt.En dat heeft niets met verwachtingen te maken, meer met gezien worden denk ik. Niet in de rol van andere moeder op schoolplein, familielid of vriendin. Maar gezien worden om wie je zelf bent. Misschien een beetje zweverig, maar ik weet niet zo goed hoe ik het anders kan omschrijven.
En hoe dit zich allemaal verder gaat ontwikkelen en wie wat daarmee wil, is (nu) toch niet belangrijk?

Ik begrijp helemaal dat het lastig is je enthousiasme te temperen. Contact geeft een soort van "high" denk ik.Het is een lekker gevoel wat hij je geeft.Al is het door een appje af en toe, meer niet.
Hoe je je enthousiasme (of claimerig gedrag) kunt inperken is denk ik door inderdaad grenzen te stellen aan jezelf. Hoe moeilijk dat ook zal zijn.
Niet meteen met 10 berichtjes terug reageren, het zo vrijblijvend mogelijk houden en reageer niet meteen binnen 10 seconden.
Dat is praktisch.

Hoe je dat emotioneel moet doen is een ander stukje. Dat is lastiger dan dit. Want ook al weet je dat je goed bent zoals je bent, het zo voelen is een ander verhaal. Dan is bevestiging van een "onafhankelijke derde" zoals Frits, erg fijn.
De kunst is om die bevestiging uit jezelf te halen. Dan worden die contactjes met Frits meteen een stuk minder beladen en heb je minder behoefte hieraan.En ik geloof dat je hier met therapie een heel eind mee gaat komen.

Ik vind het knap om te lezen hoe ver je al gekomen bent. Het klinkt heel cru ik weet het, maar jouw verhaal destijds liet me inzien dat ik niet de enige was die in een dergelijke situatie beland was.
Goed om te lezen dat het weer een stuk beter met je gaat, ook al zal dat met golfbewegingen gaan.

Jammer

Dat je denkt dat slechts een enkeling je snapt. Ook ik raak in paniek bij aandacht, ik weet precies waar je het over hebt, maar jij kiest zelf je mensen uit, dat deed je eerder. Jammer dat je altijd denkt uniek te zijn.Jammer dat je het omdraait en er precies het verkeerde uithaalt, zoals vaker.
Ik vertrek, maar niet omdat jij het vraagt want ik laat me niet manipuleren, maar omdat ik mijn energie dan liever in iemand anders steek.

Inderdaad

Paarlen voor de zwijnen, zo voelt het.

Miertje

Hoezo 1 concrete vraag? In de o.p. vroeg ze toch echt hoe ze dit netjes aan kon pakken zonder Frits weg te jagen.

Het antwoord daarop is; stop met alleen in je eigen straatje kijken en stel je open voor de buitenwereld, luister zelf eens naar mensen ipv dat je alleen gehoord en gezien wil worden. Zoals mensen met goede bedoelingen hier weg geschoffeerd worden, zo wordt wrs Frits ook niet gezien/ gehoord. En ja, zo jaag je hem uiteraard weg. Self fullfilling prophecy.

Punt 4

Maar ipv je onzeker afvragen of je wel genoeg voor hem bent, kan je ook stellen dat als hij het contact te veel van één kant laat komen, hij jou aandacht niet waard is. Draai het punt om, cijfer je jezelf niet weg.

Dat besef van eigenwaarde zal merkbaar zijn op het moment dat een andere meneer je pad kruist. Iemand waar je minder hard aan hoeft te trekken. Mocht de vriendschap met Frits doven, dan is er nog geen man overboord. Geen haast.

Juist omdat je Frits van vroeger kent, kan die onbevangenheid van jong mens zoals vroeger, jou ook doen dromen van een zonnige toekomst. De waarschuwende reacties in dit draadje, zijn er vooral om te voorkomen dat je niet weer je neus stoot.

Vroeger is echt vroeger

In mijn jeugd en puberteit is ook niet alles van het leie dakje gegaan. Maar toen ik 18 werd, besloot ik dat ik mij niet kon verschuilen achter de 'ergelijke' beslissingen van mijn ouders. Met 18, had ik levenservaring genoeg om verantwoording te dragen voor mijn eigen beslissingen. En als ik mijn neus stootte, was dit mijn leermoment.

Je was vroeger snel verliefd en stootte zodoende gemakkelijk je neus. Het vertrek van je man na een huwelijk van 22 jaar, is toch echt van een andere orde. Ik vind het niet terecht die stap te vergelijken met het hard weglopen van jonge mensen vroeger.

Focus op je herstel en de liefde om je heen ipv oude wonden open halen, alsof die bijgedragen hebben aan je enthousiaste contactleggingen vandaag de dag. Misschien dat een ander het anders ziet, maar ik geloof dat als je blijft terug keren naar het verleden, is het moeilijk om verder te gaan.

Dus de reacties over hip en modewoorden, begrijp ik wel. Het gespit in het verleden doet een mens namelijk niet altijd goed. Omdat het verleden niet overnieuw gedaan kan worden en accepteren iets ongrijpbaars is. Ondertussen vreet het energie en maakt het je moe. Moe en onzeker zodat je beren op de weg kan gaan zien.

Vraag jezelf maar eens af of het verwerken van het verleden ( jeugd) de methode is die jou gaat helpen. Je geeft aan dat je genoeg te geven hebt, maar dat het geen pijn meer mag doen. Die negativiteit is m.i. gevoed door je ervaring 1,5 jaar geleden. Vroeger is echt vroeger. Neem het niet mee.

En dat terwijl je zo goed bezig bent omhoog te klimmen.

Ik hoop niet te veel voor je ingevuld te hebben.

Praktisch

Heel lang verliefd gweest op iemand die dat dan wel, dan niet terug gaf.

1) gebruik je what's app - zet uit dat je kan zien wanneer berichtjes gelezen worden en mensen online zijn
2) sluit (app) gesprekjes als eerste af - het was leuk maar ik ga nu mijn haren wassen ... Vul zelf in
3) reageer uitsluitend als je écht de tijd hebt en stel het soms nog ern keer uit - echt niet tussen de bedrijven door gaan appen
4) zoek op pinterest naar leuke dingen over single zijn en verstuur naar andere singles (NIET Frits)

Dit bracht bij mij wat rust. Btw ik heb geen Facebook en keek dus ook nooit wat hij aan het doen was.

Mariel

Dit is

mijn eerste reactie aan jou, Moederziel, terwijl ik toch al heel lang meelees met jouw draadjes. Ik bewonder jouw openheid en jouw pogen om jullie leven weer op de rails te krijgen.
Misschien raar: gisteren las ik de laatste bladzijden van het boek 'Kom hier, dat ik u kus', geschreven door Griet op de Beeck. Een prachtig verhaal, ik kan het je echt aanbevelen. Hoofdpersoon Mona bevindt zich op een kruising in haar leven, en besluit haar partner (waarmee ze leeft in een afhankelijkheidsrelatie) te verlaten. Ze zegt tegen hem:"ÄLS ik onzeker zou zijn over mijn uiterlijk, zou ik bij u zijn, omdat gij de man zijt die elke dag opnieuw herhaalt dat mijn gat niet te dik is in deze rok, snapt ge? Ik wil mijn gat zelf oke leren vinden in deze rok, denk ik, en van daaruit verder. Wij zijn antwoorden op mekaars zeer, zie ik nu".
Op de laatste pagina van het boek bedenkt Mona: "Ik wil begrijpen wat de liefde is, onthouden dat dat alles is, of toch bijna. Ik wil redden wat er te redden valt, mijzelf bijvoorbeeld, ik wil weten wat ik waard ben, kiezen voor wat klopt en goed is, geloven dat dat mag. Ik denk: dat is het, ik wil durven, eindelijk. Ja."

Eigenlijk zijn bovengenoemde citaten een variatie op wat Roosje Raas en anderen jou al eerder hebben geschreven. Dat je leert, keer op keer, dat het je goed doet om eerst jezelf te omarmen ( in de woorden van Griet op de Beeck Om je eigen gat oke te vinden!), om van daaruit open te staan voor anderen. Maar volgens mij ben je daar ook al een eind mee bezig. Sterkte!

Moederziel

Ik ben met vakantie en lees sinds een paar dagen jouw nieuwe draadje, als de WIFI het toelaat. Ik denk ook al een paar dagen over jou na. Wat is er dat ik voel als ik jou lees? Waar zit iets voor mij wezenlijks waar ik jou mee zou kunnen helpen hij je vraag?

Ik zie een Moederziel die "managed". Nee, dit antwoord is geen reactie op mijn vraag. Nee, ik weet wat jij bedoelt maar geloof me, dat is het niet want dat heb ik al onderzocht en geanalyseerd.

"Managen", redden, regelen, begrijpen, vat hebben, controle hebben, je niet verliezen, oh wat werk je weer/nog hard! Al je kinderen er nog bij. En dan zo snoeihard voor jezelf. Nu heb je zo veel inzicht en nu ben je nog niet de perfecte versie van jezelf. Ja, dat kan ook niet met jouw herkomst, maar het kan en moet beslist beter dan zo. Moet je zien wat er van me overblijft als ik iemands aandacht graag wil.

Je ploetert, ploegt en rent in mijn ogen nog steeds in de rondte. Je cirkel is wat groter geworden, maar je pad van het rennen ook steeds dieper ingesleten.

Wat ontbreekt in mijn ogen in jouw leven (en deed dat ook lang en hardnekkig en heel erg van oudsher in mijn leven?) Rouw. Je hoeft maar een ding en dat is aanvaarden van en rouwen om hoe gewond je bent. Met de hechtingstheorie kun je veel duiden. Rouw maakt dat compleet. Rouw om het kind dat je nooit kon zijn. Rouw om het meisje dat altijd er bij wilde horen, no matter what. Rouw om de vrouw die je was toen je man je verliet. Rouw om het gezin dat je niet op dezelfde wijze als jaren in stand kon houden. Heb verdriet. Draai mooie muziek. Eet en drink fijne dingen. Wandel. Lees Griet, Anna Enquist, Kristien Hemmerechts, lees Tonio van Van der Heijden. Lees gedichten. Laat het gaan over het leven en verdriet en rouw om al jouw kwetsingen. Zonder te duiden. Zonder begrip. En wert dat je dan ook heelt. Rouwen is helen. Een heel mens worden. Maak het klein. Niet zo vreselijk groot. Haal het oordeel er uit. Over anderen, reacties, over jezelf. Probeer te leven zonder goed en fout. Zuiver. Rouw en heel.

Rouwen en helen

en goed voor jezelf en je kinderen zorgen zijn geen loslaten. Het is anders vastpakken, op een andere manier vat hebben. Probeer een diertje te zijn. Dat zit in ieder van ons. Alleen degenen die niet veilig gehecht zijn en niet rouwen denken dat dat hard werken is. Ga telkens bij rationele analyse lief met je handen over je armen wrijven. Poets dat fysieke, het instinctieve op. Kies voor schuilen in plaats van vechten. Een liefdevolle vorm van bevriezen. Dat is oké. Eten, drinken, slapen, schuilen en werk doen dat je hopelijk past en die de eerste vier in deze zij mogelijk maken. Zo klein. Vertel jezelf dat JIJ nu goed voor jou zorgt. Dat is meer dan genoeg, die volwassen vrouw, voor het meisje in jou en jezelf als krachtige volwassene. Trek geen conclusies, en al zeker niet over jou in jouw leven en hoe je tekortschiet. Dat doe je niet. Je gaat logischerwijs van overleven naar doorleven naar leven. Dat is hoe dan ook goed. Rustig aan. Maak het klein. Ben zo stil mogelijk. Je verzet is zwaarder dan dat niet doen. Geloof me.

Niet geleerd

Gevoeld. Zo eenzaam is een mens. Zo is het. Ik ben geliefde mensen verloren. Mijn huwelijk. Er viel niet meer te verliezen. Alleen te winnen dat ik weet wie ik ben. En mezelf probeer te accepteren. Steeds vaker kan ik in het hier en nu zonder verwachtingen genieten. Dat is geen status quo. Geen periode. Dat zijn momenten. Soms rijgen ze zich aaneen. In die eenzaamheid voel ik mijn bloed. Mijn hart. Mijn sterke lijf dat mijn kinderen gevoed heeft. Grootgebracht een voorrecht. Een pracht. Niet bang zijn. Je kunt jezelf niet verliezen. Ga op de grond liggen en voel de magneet van de aarde. Je nietigheid en grootsheid tegelijkertijd. Je liefde voor je kinderen. Je bent niet eenzaam. Hooguit alleen. En dan blijk je je eigen beste gezelschap. Wees niet bang. En wij zijn hier ook.

Niet waar

Mijn grootste angst is mijn kinderen verliezen. Maar die is zo groot dat ik juist daar kan voelen dat ik ze gevangen zet als ik gehoor geef aan die angst. En daar voor ken ik dan ook mijn eigen Vrijheid(sgevoel) te goed en koester ik dat. In dat laatste zit een weggetje om te kunnen leven in vrede, denk ik. Je kunt heel veel niet veranderen of beïnvloeden. Niet de dingen, en vooral de mensen, die er werkelijk toe doen. Kun je dat voelen?

Ben je oké, Moederziel?

Ik wil je niet overstuur maken. Integendeel.

Egeltje. Fijne zondag.