Maak ik me terecht zorgen?

Poeh meid

Zijn EQ is wel heel erg onderontwikkeld.
Ik weet wel dat bij de meeste mannen het hebben van sex los staat van een emotionele band. En zodra Mr.Geil omhoog schiet.....
Maar een beeeetje inlevingsvermogen verwacht je toch wel als vrouw zijnde.

inlevingsvermogen...

Ja, dat zou je inderdaad verwachten.
Hij voelt zich schuldig, dat wel. Maar hij wordt ook boos omdat hij vindt dat ik hem zijn verliefdheid kwalijk neem ofzo. "Het enige dat ik heb gedaan is je verteld dat ik gevoelens heb voor een ander. En nou heb jij het ineens over uit elkaar gaan."

En natuurijk mag hij verliefd zijn, natuurlijk kan zoiets je overkomen. En ik snap dat je die gevoelens niet zomaar kunt wegstoppen of uitzetten. Hij vindt dit ook moeilijk, dat begrijp ik best.
Maar doe dan iets. Laat zien dat je er alles aan wilt doen.

Kennelijk zijn WIJ dus niet belangrijk genoeg. Anders trekt hij ons huwelijk niet in twijfel.
Dit is een soort voortsluimerend iets. Dat zwaard van Damocles-gevoel. Dat wil ik dus echt niet.

Oh ja, over dat slapen op de bank. Hij vroeg me: waar wil je dan dat ik ga slapen?
Bij alles laat hij mij de keuze maken. Zo ergerlijk vind ik dat.

krin

Advocaat van de duivel: men zegt wel eens dat vrouwen seks als logisch gevolg van intimiteit zien, terwijl voor mannen seks als middel tot intimiteit geldt. Dat zou zijn behoefte van gisteravond kunnen verklaren. (Dat jij er niet op lag te wachten kan ik me prima voorstellen.)

Alleen maar die verliefdheid?

Wat ik me afvraag, is het nou alleen maar die verliefdheid wat niet lekker zit? Stel dat dat weer voorbij gaat, of dat die vrouw hem niet meer wil, modderen jullie dan weer gemoedelijk voort tot de volgende crisis?
Volgens mij is het best uit te zitten hoor, zo'n huwelijk, in ieder geval totdat de kinderen het huis uit zijn. Als hij verder geen geweld (meer) gebruikt naar jou en de kinderen, je respectvol behandelt, misschien zelfs wel eens waardering uit voor wat jij doet voor het gezin.
Misschien verwacht jij wel teveel? Hij kan toch moeilijk jou (of de kinderen) op nummer 1 zetten als hij er zelf ook nog is.

je huwelijksbootje

Sinds je vorige draadje van een paar jaar terug is er niet veel veranderd. Jullie zijn er niet sterker uitgekomen. Hij is nog steeds kapitein op het wankele scheepje van jullie huwelijk en dankzij jouw hooswerkzaamheden zinken jullie niet. Je bent een dappere matroos en het is goed dat je gisteren je grens hebt aangegeven maar ook dat hebben we in het vorige draadje meegemaakt. Uiteindelijk leidt het nergens toe. Jouw kapitein zal overstappen naar een ander bootje of hij zal er altijd mee blijven dreigen en jij zal blijven hozen opdat je niet zult verzuipen. Leer toch zwemmen en zwem weg van dit spookschip.

meer van hetzelfde

Wat idioot dat ik dat gewoon niet inzie maar pas na het lezen van jullie reacties.

Het is gewoon meer van hetzelfde. Het hele verhaal van toen speelt zich weer opnieuw af.

Het heeft gewoon niet zo mogen zijn.
Wat een droefenis. Waar ben ik in vredesnaam eigenlijk mee bezig?!

Op jezelf focussen...

Vastberaden, ik ken je van een ander draadje en lees nu dit draadje.

Het is inderdaad een ontzettende moeilijke situatie waarin je zit, maar het zou ook goed zijn om je meer te focussen op wat jij wilt, wat goed voor jou voelt.
Ik probeer dit zelf ook te doen en het lukt me ook steeds beter. Ik zelf ga af en toe naar een haptonome, die mij helpt om mij weer terug te brengen naar mijn gevoel - dat klinkt wat zweverig misschien - maar dat is wel nodig als je maar in cirkeltjes blijft ronddraaien in je hoofd, het geeft meer rust.

Je stapt dan ook meer uit de "afwachtende rol", bent minder "machteloos" (al is het alleen maar aan de buitenkant) en als je dit patroon doorbreekt verandert er misschien ook iets in de hele situatie.
Jouw man denkt nu inderdaad dat jij wel blijft zitten waar je zit. Misschien kun je wat meer uitstralen dat het niet zo vanzelfsprekend meer is.

Ik heb ook de verhalen op Chumplady gelezen. Iedere situatie is weer anders, en ik heb er zelf voor gekozen om niet meteen te gaan scheiden, maar er zit volgens mij nog wel iets tussen wel scheiden en niet scheiden.
Je zou ook kunnen voorstellen aan je man om, zolang hij er niet uit is, hij maar tijdelijk ergens anders gaat wonen totdat hij er wel uit is.

Ja, makkelijk gezegd allemaal, dat weet ik.

Getver

Vastberaden, wat verdrietig voor jou. Getver, die mensen die verliefd zijn en denken dat de ander "de ware" is, terwijl elk weldenkend mens weet, dat verliefdheid over gaat en dat het na een aantal jaren ook niet meer zo spannend is."

Maar lekker voor je eigen plezier kiezen, hoor. Vooral doen. En daarvoor je partner en kinderen zoveel verdriet doen.

Getver, al die egoistische mensen. Dan moet je niet aan kinderen beginnen.

Het komt te vaak voor, helaas ook bij een vriendin van mij. En vervolgens bagetelliseert hij ook nog het verdriet van de kinderen. Ach, valt best mee... Duh, terwijl zij elke keer haar huilende kinderen mag troosten.

Vastberaden, heel veel sterkte. Gezien de ervaring bij mijn vriendin kan je inderdaad overwegen hem de keuze te laten maken. Dan krijgt hij het een stuk moeilijker bij vrienden en familie..... Die hebben dan snel door dat het zijn egoistische keuze is.
Als je dat natuurlijk aankunt.

voorts

Vastberaden:
En begrijp me goed, ik vind ook dat ik de laatste tijd misschien een beetje op de automatische piloot heb geleefd, als vrouw, zeg maar. En ja, ons seksleven was ingekakt. En ja, misschien deden we te weinig samen. En misschien ben ik wel een beetje saai.
Allemaal geen reden om te doen wat deze man doet.

VB: Maar dan kunnen we dat toch gewoon oplossen? Samen.
Precies. Jij wel. Hij niet. Dus niet met hem.

Een scheiding is niet het allerergste. Niet zo zeer scheiden an sich. Wel wat er gebeurt zoals wat er nu gebeurt. Die onzekerheid, een zenuwachtige moeder een botte vader met zijn hoofd elders.

VB: Dat ons gezin straks niet meer bestaat. Het zal hun hele wereld op z'n kop zetten en hun beeld over relaties voor altijd veranderen. Het zijn beginnende pubers. Dat is zo'n gevoelige leeftijd.
Het is een rouwproces. Dat is al begonnen. Aanvaard dat het begonnen is.
Niet jij hebt de knoop doorgehakt maar hij. Zorg goed voor jezelf, wees lief voor jezelf.

Wat nu, als deze dame niet ingaat op zijn voorstel. Heb je dan wel een huwelijk?
Wat zou er gebeuren als jij hem de deur uitzet en de man van deze vrouw belt?
De spanning van het stiekeme zou mij te hoog zijn. Wel zo eerlijk als iedereen weet wat er speelt, toch? Er is meteen duidelijkheid en ik zou als ik jou was, mijn kaarten op tafel leggen en de sloten op de deuren veranderen. Mocht hij jullie een kans willen geven, dan moet het maar groeien vanuit een andere plek. Ik geef je op een briefje dat het een hele opluchting voor je zal zijn. Niet wat je wilt, maar in je eentje heb je niets te willen in een relatie als de ander niet luistert.

tijd

Dit weekend is veel gebeurd.
Het lijkt wel of ik het gewoon niet kan: hem wegsturen of zelf weg gaan. Ik wil zo graag dat het werkt.

Ik heb er heel goed over nagedacht en besloten om hem de tijd te geven die hij nodig heeft om "erover na te denken": drie weken (na enig aandringen van mijn kan kwam dat eruit). Dan wil ik weten wat hij wil.
Ik heb hem gevraagd om in de komende periode eerlijk tegen me te zijn, geen gelul over dat hij mij niet wil kwetsen want dat heeft hij al gedaan. En flink ook.

En ik heb de komende drie weken ook nodig om na te denken.
Ik wil met hem verder maar hoe gaat het hierna? Kunnen we nog wel verder? is er niet al te veel gebeurd, te veel stuk gemaakt, te weinig vertrouwen? Wat hebben we eigenlijk nog samen? Is er nog wel een "samen"?

Hij en de andere vrouw hebben af en toe (zakelijk) mailcontact. In de toekomst zullen ze elkaar tegenkomen, op bijeenkomsten, congressen en god mag weten waar. Dat vind ik heel erg moeilijk, vooral omdat hij (in mijn ogen, nu) niet te vertrouwen is. Ze zien elkaar niet dagelijks maar ze zien elkaar wel. En als hij dan elke keer twijfelt aan ons huwelijk omdat zij zo leuk is en zijn verliefde gevoel weer oplaait. Ik bedoel: contact is er toch al. En hoe ver dat gaat op een gegeven moment? Daar heb ik dus niet zo'n goed gevoel over.
Dus hoe ga ik daar mee om? Zeker met zijn natuurlijke neiging om alles te verzwijgen of te ontkennen?

Het zal dus een hele moeilijke weg worden om het vertrouwen weer te herstellen. Als dat al lukt.
Ach verdomme, het is gewoon een herhaling van toen. Alleen zijn de omstandigheden iets veranderd.
Ik wil niet een verzuurde vrouw worden die altijd een soort onderhuidse boosheid uitstraalt.
De komende weken ga ik ook heel goed nadenken. Misschien wel wennen aan het idee dat een scheiding de beste keuze is.

Fool me once, shame on you. Fool me twice, shame on me.

Wat een puinhoop.

wat ik me realiseer

is dat velen van jullie (inclusief mezelf) zullen denken: jezus mens, wanneer open je je ogen nou eens!?! Wat heb je nodig om die vent de deur uit te schoppen?

Er zijn dit weekend meerdere momenten geweest waarop ik de boel kon laten escaleren, zodat alles uit elkaar klapte.
Maar ik kan het gewoon niet. Ik wil het niet.

Ik wil en kan (en durf) het gewoon niet loslaten. Als ik dat doe, is alles weg.

'als je dat doet is alles weg' ? O.k., maar . . .

. ... er zal ook heel veel voor terugkomen! dus ik hoop voor je dat je daar ook over na zult denken deze drie weken. Waar zitten de voordelen van uit elkaar gaan? Neem die vooral mee!
sterkte,
Angela

Foolish you

Komt wel

Ik heb het al eerder gezegd, de tijd komt wel dat je er klaar voor bent om alleen verder te gaan. Het voelt heel rot om te zeggen, maar ik weet gewoon dat het niet gaat veranderen. En als jullie dan doormodderen, kun je er vanuit gaan dat over een paar jaar weer zoiets gebeurt. Het ligt echt niet aan of bij die vrouw. Ook zonder haar in zijn hoofd is je man niet de man die je zou willen dat hij was.
Waarom denk je dat je het alleen niet redt?

Katniss

De man die ik zou willen dat hij was is een man die voor 100% voor mij kiest. Die ondanks zijn onrust en zijn behoefte aan meer/beter/groter onvoorwaardelijk voor mij kiest. En zeker nu, we hebben verdomme een gezin!

Ik weet dat ik het alleen ga redden. Maar ik wil het niet.
Ik wil niet de helft zijn van een gebroken gezin! Ik wil geen alleenstaande moeder zijn! Ik wil niet gefaald hebben om mijn huwelijk in stand te houden.
Ik wil niet dat mijn kinderen zo moeten opgroeien. Als kinderen van gescheiden ouders.
Ik vind het vreselijk.

En dat weet je man ook. En dus neemt hij die ruimte die jij hem zo biedt...

Dus dan

Dan kom ik weer terug op wat ik eerder schreef, over uitzitten tot het bittere eind. Dat kan ook. En jij kunt zelf het beste inschatten of je kinderen schade oplopen door jullie relatie zoals die was.

de geschiedenis zal zich herhalen

Voor je kinderen zal het later heel gewoon zijn om een partner te zijn van iemand die hem of haar gebruikt. Of een van je kinderen zal een partner hebben om te gebruiken, gewoon voor het huishouden en voor de neuk. Gewoon omdat het kan en omdat ze dat van huis uit hebben meegekregen. Er zullen altijd wel mensen zijn die zich er voor lenen. Mij lijkt het niks maar er zijn vast hele volksstammen die zo leven. Het is gewoon je lot dat je in deze relatie zit, daar valt niets meer aan te doen.

Been there...

Anderen vroegen me ook mijn ogen te openen. En ik bleef toch hopen op dat ene moment dat hij zou inzien wat hij weg zou gooien, een vrouw die 100% ervoor wilde gaan, de liefste kinderen van de wereld, een gezin, alles wat daarbij hoort, want we hadden het zo goed.

Zoals je misschien kunt raden is dat moment niet gekomen, ook niet toen ik met de kinderen er een weekje tussenuit ging om hem rust te gunnen (ik zal maar niet vertellen wat hij met die tijd deed, het was in elk geval niet werken aan ónze relatie). Terugkijkend zie ik wat al die mensen om me heen zagen, maar ik niet, omdat ik zo verteerd werd door verlies, emotie, vechtlust ook.

Achteraf denk ik natuurlijk wel eens: waarom heb ik die maanden aan nutteloos vechten besteed? Maar ik had het niet anders kunnen of willen doen, want nu weet ik dat ik het alles - meer dan alles - heb gegeven. Aan mij en mijn inzet lag het niet en dat is me ook wat waard.

Ik kon ook niet wakker geschud worden, ik denk niet dat mijn proces veel sneller had kunnen gaan. Wel besefte ik dat scheiden ook energie en vastberadenheid zou vergen. Dat niemand er wat aan had als ik er helemaal aan onderdoor zou gaan.

Na een paar ultimatums en pogingen om hem wakker te schudden werd ik zelf langzaam wakker. Scheiden is verschrikkelijk en nog rouw ik diep om ons gezin dat niet meer is, ik wilde natuurlijk ook niet falen en verder gaan als alleenstaande moeder. Ik wilde mijn kinderen dit koste wat kost besparen. Maar nu besef ik ook dat het niet mijn falen is, dat ik alleen controle heb over mijn eigen acties en niet in mijn eentje een huwelijk kon redden. Het mijne was reddeloos verloren en als jouw man niet héél snel wakker wordt... dan vrees ik ook voor het jouwe. Eigenlijk denk ik al dat het te laat is, doordat hij niet gelijk volledig schuld bekende en 100% voor jou/gezin koos. Sorry, ik hoop dat ik het fout heb.

dat gaat dieper lieve Vastberaden

Dat je man niet: 'een man die voor 100% voor mij kiest. Die ondanks zijn onrust en zijn behoefte aan meer/beter/groter onvoorwaardelijk voor mij kiest' is, is maar een van de randverschijnselen.  Ik heb sterk het idee dat daar nog een diepere laag onder zit. Ik krijg echt het idee dat er structureel iets fout zit in jullie relatie. Een relatie kun je niet in je eentje doen, hoe hard je daar ook voor vecht!

Gescheiden

Ik ben in de vijftig en gelukkig gescheiden. Natuurlijk was het vreselijk om mijn huwelijk op te breken. Bij ons was er ook nog wel wat anders aan de hand. Maar je hoort gewoon bij de gewone mensen, een deel daarvan gaat scheiden, het is niet anders. Het alternatief is ongelukkig zijn in je huwelijk. Een verstandshuwelijk misschien waar je allebei je eigen gang gaat. In elk geval is gescheiden zijn niet het einde van de wereld. Ik heb het fijn met mezelf en met mijn kinderen. Momenteel wel weer een van de fijnste tijden in mijn leven. Soms ben ik ook wel wat jaloers op het goede huwelijk dat mijn ouders hadden, maar ja, mijn moeder was al met mijn vader getrouwd dus die was niet meer vrij.:-)
Een huwelijk of een relatie kan geweldig zijn maar het moet wel wat toevoegen en niet ten koste van je zelfrespect en je geluk gaan. Dat is het niet waard.

Als het gras aan de andere kant groener is

moet hij dat maar gaan maaien...

Je hoeft niet bij hem weg

Lieve vastberaden, ik volg je ook al sinds de vorige keer.

Je hoeft niet bij hem weg. Maar kies dan voor een nieuwe grondhouding tov hem. Accepteer hém zoals hij is, inclusief zijn weigering of onmacht 100% voor jou te kiezen.

Koppel je gevoel en zelfvertrouwen en eigenwaarde volledig los van hem en leef je eigen leven, naast dat van hem. Alsof hij een collega is, of een buurman. Dat kan en je zult niet de enige vrouw zijn die zo in een huwelijk zit.

Erg? Leeg? Ligt er maar aan hoe je het bekijkt. je kunt volledig je eigen leven leiden en je gezin blijft bestaan. Als je hier echt voor kiest, zul je geen slachtoffer meer zijn van de situatie (het is me aangedaan) maar je zult je sterk voelen (dit is waar ik zelf voor gekozen heb)

Je bent een sterke vrouw, vastberaden.

heilige graal van oplossingen?

Prakje, ik ben heel benieuwd: hoe krijg je het advies voor elkaar?
Het klinkt alsof je zegt, ach het enige probleem hieraan is dat jij het erg vindt. Als je dat nu bijstelt (en nog wat opdrachten erbij) is alles opgelost.

Anni

Als Vastberaden geen echtscheiding wil, haar man niet verandert en ze hier toch mee wil proberen om te gaan, is het advies van Prakje juist een heel goede. Bij elkaar blijven voor de kinderen, met ieder een eigen leven. Niet ideaal, ik geef het meteen toe, alleen in ideale wereld bestaan ideale oplossingen....