U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Maak ik me terecht zorgen?
Ik maak me de laatste tijd zorgen over mijn relatie.
Mijn man is een aantal maanden geleden begonnen in een baan die veel van hem vraagt, meer dan hij tot nu toe gewend is. De grootste verandering is dat hij dagelijks met veel mensen contact heeft en er de hele dag veel van/aan hem wordt gevraagd.
Voorheen was een nieuwe of drukke baan nooit een reden voor afstand maar nu hebben we echt nauwelijks nog contact met elkaar. En dan bedoel ik niet bellen ofzo maar echt contact, verbinding, verbondenheid. Hij is afstandelijk, geirriteerd, onaardig (ook tegen de kinderen), ik kan niets goed doen. Eigenlijk lijkt het alsof ik hem totaal niet meer interesseer en of hij zich vooral ergert.
Onlangs heb ik dit met hem besproken en toen voelde hij zich nogal aangevallen.
Nu heb ik eigenlijk twee scenario's in mijn hoofd: of hij heeft het echt gewoon druk waardoor hij weinig energie meer over heeft voor "thuis" of hij gaat vreemd. Beetje kort door de bocht misschien, maar goed.
Ik heb mijn zorg en mijn gedachten ook met hem besproken.
Hij bezweert me dat hij geen gevoelens heeft voor iemand anders en dat hij gewoon druk is en s avonds helemaal stuk is. Hij doet alleen verder niet zo veel met mijn gevoelens van onrust omdat hij, zoals hij dat zelf zegt, "gewoon niet zo goed is in die gevoelsdingen" (dat klopt trouwens; hij is superslim maar z'n EQ is niet hoog). Hij vindt het moeilijk om erover te praten en hij kan er niets mee "want alles wat ik zeg is toch verkeerd".
Ik ben echt boos op hem geworden omdat ik vind dat hij op deze manier mijn gevoelens bagetelliseert/negeert en zichzelf in de slachtofferrol plaatst. Ik baal ervan dat hij zich ogenschijnlijk gewoon niet interesseert voor mijn onrust, laat staan dat hij er iets aan wil doen.
Inmiddels doet hij wel zijn best om zich wat meer open te stellen maar toch blijft er iets knagen.
Op zich kan ik me wel voorstellen dat een nieuwe baan veel energie vreet, vooral als je niet zo'n sociaal dier bent. Maar ik maak me echt zorgen en eerlijk gezegd gaan er ook wel wat alarmbellen rinkelen.
Wat denken jullie? Ben ik een neuroot en moet ik hem gewoon met rust laten en het de tijd geven? Of is er echt iets aan de hand, maw: gaat hij vreemd (of iets in die richting)?
Ik heb trouwens geen zin om in zijn spullen (mail, telefoon etc) te snuffelen.
het komt goed...
Dat is wat ik van iedereen hoor, ervaringsdeskundigen en niet-ervaringsdeskundigen. Dus ik hou hoop.
En ik zie het verdriet van mijn kinderen en dat snijdt door mijn ziel.
En ik heb er zo'n moeite mee dat mij man zo makkelijk de overstapt naar zijn nieuwe leven en de kinderen en mij achterlaat met de puinhopen. Hij gaat straks gezellig zijn nieuwe liefdesnestje opbouwen (met een ander kind nota bene) en ziet niet dagelijks kun verdriet en de boosheid.
Ik weet dat ik het ga redden en dat ik in staat ben om ze een liefdevol nest te geven.
Maar ik kan nog steeds niet geloven dat hij dit zomaar doet. Natuurijk snap ik wel dat hij al aan het einde van een jarenlang proces zit en wij pas aan het begin. Maar het voelt zo oneerlijk.
hij zit ook aan het begin van een proces
maar hij ziet het niet.
hij zal misschien spijt krijgen als hij de ontwikkeling van zijn kinderen niet meer echt meemaakt, maar bij hem zal dit pas later als kwartje vallen. Volgens mij moet je dus ook niet in de valkuil stappen dat je voor hem gaat invullen hoe hij die rol moet invullen en evt gaat compenseren naar je kinderen. niet dat je dat gaat doen ;-), maar het lijkt me een risico... jij bent volgens mij beter voorbereid op de nieuwe situatie dan hij . . .
Angela
Angela heeft gelijk
Ook ik denk dat jij veel beter bent voorbereid dan je ex en dat jij veel beter in de gaten hebt wat er op dit moment gebeurd en wat er nodig is.
En jij bent de laatste die zijn situatie moet romantiseren. Na 10 jaar dromen komen zij straks met een harde klap in de realiteit en dan is het nog maar afwachten hoe warm dat liefdesnestje nog is. Jij staat nu met twee benen in de harde realiteit, maar jij ziet je situatie onder ogen en handelt er naar. Jij gaat er wel komen en straks lacht het leven jou weer toe.
beter voorbereid? ik weet het niet...
Op dit moment overheerst een gevoel van twijfel, verdriet, onzekerheid, angst.
Ik weet dat ik het kan, samen met mijn kinderen. Maar ik zie er zo tegenop om straks alleen die verantwoordelijkheid te dragen. Ik vind het doodeng om straks (vanaf dit weekend) een alleenstaande moeder te zijn. Dat heb ik nooit gewild.
Overigens heb ik een afspraak gemaakt met een psycholoog om mezelf een beetje bij zinnen te houden. Om de boel wat beter te kunnen relativeren. Mijn grootste angst is dat ik een cynische vrouw word. Verbitterd en rancuneus past totaal niet bij me maar ik wil mijn boosheid en mijn gevoel van gekrenkte trots in goede banen leiden, zodat ik mijn kinderen hier doorheen kan loodsen.
Mijn man en ik hebben nu hele open gesprekken, meer dan we ooit hebben gehad. Over zijn angst, zijn onzekerheid, zijn gevoel van zwakte. Hij is enorm onzeker over zijn nabije toekomst, zijn leven met zijn geliefde, haar kind, haar ex-man. Ze kennen elkaar alleen maar vanuit een overspelsituatie en straks komen ineens de banaliteiten van alledag om de hoek kijken. Op die manier kennen ze elkaar niet dus dat zal nog een hele klus worden, ook met alle bagage die zij meeneemt (gewelddadige ex). Maar goed, dat is mijn probleem verder niet, ook al waardeer ik enorm zijn openheid.
Terwijl ik het opschrijf denk ik dat ik straks in mijn leven een stuk meer ruimte heb voor positieve energie.
Ik weet ook dat het uiteindelijk wel weer goed komt en dat de zon ooit weer zal schijnen. Maar nu voel ik me enorm verloren en alleen.
Ik begrijp waar je bent....maar ook dat het een begin is...
Ik ben twee keer gescheiden, één latrelatie zien mislukken en nu voor de derde keer, sinds 1,5 jaar, op 52 jarige leeftijd, getrouwd met een ontzettend lieve zorgzame man, attent en eentje die helemaal voor mij gaat.
Samen hebben we 8 kinderen uit eerdere relaties.
gesprekken
Ik zou er wel voor waken een soort van klankbord voor je ex te worden. Gaat het over de kinderen? Prima, maar gaat het over hem en zijn angsten/onzekerheid/enz. dan zou ik dat echt afkappen. Ook al voelt het wellicht als prettig om nu met hem te kunnen praten, in feite gebruikt hij jou alleen maar (weer!). Ik zou hem zeggen: "Sorry, maar daar ga ik niet meer over, en het interesseert mij ook niet meer, vertel dat maar aan je nieuwe vrouw"
Eens met Jippox
Maak ruimte voor positiviteit en groei. Hij mag ergens anders schoon schip maken, niet bij jou. Mijn ex kwam na onze scheiding op de proppen met NOG een dame met wie hij een paar keer de koffer in was gedoken (ze waren al niet meer op 1 hand te tellen). Dat was dan mooi van zijn hart, hij zei dat zelfs zelf, maar ik zat weer met boosheid.
Laat zoiets jou niet gebeuren. Stel grenzen. Zijn problemen zijn nu zijn problemen, niet meer de jouwe. Jij kunt niet meer zijn klankbord zijn.
Verder wil ik herhalen wat ik al eerder zei: bouw een steunnetwerk op van een paar familieleden en/of vrienden die je in vertrouwen neemt. Waar je terechtkunt als je je een avond eenzaam voelt. Waar je je verhaal steeds weer kunt vertellen. En plan leuke dingen. Waar genoot je voorheen van? Ga dat (weer) doen. Positiviteit, dat heb je nu nodig.
Ach, het is nu wel duidelijk
Voor jou, voor hem, voor haar, voor haar man, voor vrienden en familie. Hij heeft gekozen voor een nieuwe relatie.
Zorg nu goed voor jezelf, neem afstand van hem, probeer niet teveel tegelijk te doen en wees lief voor jezelf.
Je bent nu niet meer zijn vrouw, je bent nu gescheiden, dus verantwoordelijk voor jezelf en de kinderen maar niet voor hem.
Als je het nog niet geregeld hebt, probeer er toch nog een leuke sinterklaas van te maken. Je hebt nu gezelligheid nodig, en nieuwe tradities, en oude tradities die anders worden.
Wat je niet moet doen is nu nog voor hem zorgen. Hij is een volwassen vent, hij heeft gekozen. Dat hij tegen de gevolgen van die keuze opziet is logisch, maar het is een gevolg van zijn handelen en dat moet hij met zijn nieuwe vrouw oplossen. Jij hebt weinig met zijn problemen te maken.
Hij is de vader van je kinderen en je ex-man, niet meer je man/vriend/maatje, zijn keuze, de gevolgen zijn voor hem.
Sterkte, en een grote knuffel.
Jaaa!
Lieve Vastberaden,
Misschien is mijn reactie wat ongepast, maar ik zeg het toch: jippie!! Wat ben ik blij voor je dat de kogel door de kerk is. Ik volg je al zo lang je hier schrijft en ik weet dat dit een positieve wending aan je leven gaat geven waarvan je de vruchten nog heel lang zult kunnen plukken. Natuurlijk is het verdrietig, ook voor je kinderen, zeker voor jou en ook voor je man. Maar er komt nu weer ruimte voor jou. En daar ben ik heel blij om.
Sterkte! Als je je alleen voelt weet dan dat er mensen aan je denken. En als dat niet genoeg is schrijf het dan hier van je af. je vindt altijd een luisterend oor.
klankbord
Daar hebben jullie wel een punt: ik heb de neiging om zijn gesprekspartner te willen zijn over zijn nieuwe relatie en alle angsten en onzekerheden die hij daarbij heeft. Maar inderdaad, die rol heb ik nu niet meer.
En wat dat zorgen betreft: misschien geef ik nu wel meer dan menigeen zou doen. Maar ik doe nu de dingen omdat ik het wil. NIet omdat ik hoop op zijn dankbaarheid maar gewoon omdat het voor mij de meest hanteerbare vorm is om naar het afscheid toe te leven. En waarschijnlijk denk ik over een half jaar: ik leek wel gek! Maar nu helpt het me om het zo te doen, om mijn gevoel te volgen, om het te doen zoals het bij me past.
Ik vind het zo vreselijk moeilijk en ik kan het gewoon nog steeds niet geloven dat hij dit echt gaat doen. Maar het is over. Hij is mijn man niet meer en ik ben zijn vrouw niet meer.
Hopelijk komt daar een andere relatie voor in de plaats: als ouders. Ik denk dat we dat wel kunnen.
lieve groet
stiekem...
Stiekem leef ik ook toe naar de dag nadat hij hier niet meer woont (paar dagen) , hoe verdrietig ik het ook vind.
Ik verheug me op de vrijheid van een leven zonder alle negatieve energie, zonder de achterdocht, zonder het besef dat ik leef met een man die van een ander houdt, die sms't zodra hij naar de wc gaat en weet ik wat nog meer. Een leven met ruimte voor nieuwe dingen, Inderdaad: positieve energie, liefdevolheid, empathie, warmte. Dat heb ik zo vreselijk gemist de laatste tijd.
En over stiekem gesproken: zij trekt dit weekend bij hem in maar haar bijna ex-man weet dat nog niet. Hij weet uberhaupt niet dat ze een relatie hebben. Dus dat wordt nog 'interessant', aangezien hij haar nu al telefonisch stalkt en bedreigt. Daar maak ik me flink zorgen over, vooral over de impact die dat op onze kinderen zal hebben als ze daar over een tijdje ook gedeeltelijk zulken wonen.
Wat een soap...
bewondering
Ik kan alleen maar zeggen dat ik heel veel bewondering en respect heb voor de manier waarop je met alle ellende (en af en toe de mooie dingen) omgaat en daarbij ook nog eens een veilige basis biedt voor je kinderen. Je komt op mij, en de andere forumleden, over als een zeer verstandig en mooi mens. Ik vertrouw erop dat de keuzes die je nu maakt, zoals het in gesprek blijven met je bijna ex-man, voor jou nu een goede keuze zijn. Hoe dat later voor jou zal voelen blijkt dan wel weer. Ik heb in ieder geval niet de indruk dat jij nu ver over je eigen grenzen heen gaat. Ik hoop alleen wel dat je man ook voor jou bij momenten een klankbord kan zijn zoals jij dat nu voor hem bent. Met andere woorden: ik hoop dat hij zo groot is om jouw verdriet, boosheid, teleurstelling en verwarring aan te horen, te erkennen én daarvoor ook de verantwoordelijkheid op zich te nemen.
Ik zou wensen dat dit een heel slechte B-film is, waaruit je kan weglopen. Ik zou wensen dat dit een afschuwelijke droom is waaruit je dadelijk opgelucht wakker wordt. Maar het is niet zo en zo wordt het ook niet. Daarom wens ik jou en je kinderen heel veel schouders om op uit te huilen toe, ik wens jullie rust toe, en alle tijd die je nodig hebt om hier bovenop te komen. Ik wens jullie een begripvolle en liefdevolle omgeving toe die, ook als je al honderd keer je ongeloof en verdriet hebt geuit, nog steeds met aandacht naar jullie luistert. Ik wens jullie een warm en veilig nest toe, een vangnet, waarin jullie je ondanks alle ellende gekoesterd en getroost zullen voelen. Ik wens jullie toe dat jullie op een dag kunnen zeggen: het was zwaar, het was verschrikkelijk, maar we hebben het toch maar mooi gered, ook als we dachten dat we het niet zouden redden.
Veel liefs.
Nou,...
Daar lig ik dan. Alleen in "ons" bed. En ik voel me verlaten in de meest brede zin van het woord. Mijn eerste avond en nacht als alleenstaande moeder valt me zwaar. De gedachte dat hij in zijn nieuwe huis in bed ligt met zijn nieuwe geliefde, terwijl hij vanochtend hier uit bed stapte, is bijna ondragelijk. Ik voel me zo in de steek gelaten, zo gekrenkt.
Nog steeds kan ik niet geloven dat hij dit gewoon doet. Alsof "wij" er nooit zijn geweest.
Rationeel weet ik dat het goed komt maar nu voelt dat helemaal niet zo.
schouder
ik denk aan je, was there...once
knuffel
Even een virtuele knuffel om je sterkte te wensen. Het is ook onvoorstelbaar dat iemand zo uit het ene leven in het andere stapt, zonder rekening te houden met jou en jullie kinderen. Waarom niet even een tussen-periode ingelast? Om iedereen de kans te geven wat te wennen aan de situatie. Zelfs dat had hij niet voor jullie over...
Maar, vanaf nu is je huis van jou en is je leven ook weer van jou. Bewaak je grenzen goed, letterlijk en figuurlijk. Jij bent geen vluchthaven voor als hij het moeilijk heeft, je huis is dat ook niet. Als hij nog een sleutel heeft zou ik de sloten veranderen. Het is JOUW plek, waar hij alleen met jou uitdrukkelijke toestemming nog welkom is. Net zoals jouw aandacht er uitsluitend is als jij dat wilt en als jou dat uitkomt (en als het jou wat oplevert!).
Tweede nacht
Ik hoop dat je gisteren door bent gekomen. Vandaag is het zondag en heb je de tweede nacht overleefd, ga lekker iets leuks doen met de kinderen en maak er voor jezelf ook een gezellige dag van.
Morgen is er weer school en dat soort verplichtingen maakt een dag veel overzichtelijker (en drukker).
wow rode krullenbol!
Wow, wat heb je er weer een prachtig nummer bij gevonden! Dank je, ook al is het voor Vastberaden, ik geniet erg van deze muziek.
dank voor alle steun! (en een korte update)
Voor de korte update wil ik iedereen die me hier altijd virtueel heeft bijgestaan bedanken voor het geduld, de eerlijkheid en de wijsheid.
Inmiddels zijn we twee weken verder. Het valt me niet mee om alleenstaande moeder te zijn. Niet omdat ik het niet red maar omdat ik me soms gewoon alleen voel. Gelukkig is het contact met mijn man goed. Beter eigenlijk dan toen wij nog een stel waren. Het doet me wel zeer om steeds te beseffen dat hij bij "haar" hoort en nu dus ook alle intimiteit deelt met haar. Dat is soms nog wel heel erg pijnlijk.
Eigenlijk zit ik op twee sporen: het rouwproces over mijn gestrande huwelijk maar wat me het meeste in de weg zit is het gevoel dat ik ben ingeruild voor een jonger en mooier exemplaar. Uiteraard is dat een ego-ding en dat zal slijten, maar toch.
Ik weet inmiddels wat meer over haar en ik merk dat ik mezelf constant afvraag of ik niet wat meer aandacht aan mezelf had moeten besteden en aan de dingen die zij kennelijk belangrijk vindt (meer make-up, meer (sexy) kleding, meer gezellige spulletjes in huis).
Mijn man en ik hadden juist een weg gekozen weg van het materiele, omdat we vonden dat daar het geluk niet in zat. En nu is hij met een vrouw met een enorme (als in: honderdtallen) hoeveelheid (dure/merk) kleding, schoenen, tassen, make-up, woonspullen etc. Dingen die ik wel leuk vind maar die voor mij geen hoge prioriteit hebben (nooit gehad). Hij vind het wel leuk, ook al verbaast het hem. Het voelt daardoor ook bijna als een soort ontrouw in waarden, in hoe je in het leven staat. Maar ik heb daardoor ook ene beetje het gevoel dat ik op die punten heb gefaald. Dat ik "er" gewoon meer werk van had moeten maken, van mezelf, mijn kleiding, ons huis. En dat ik wat extraverter had moeten zijn, uitbundiger, meer bezig met uiterlijkheden.
Kortom: de onzekerheid slaat in alle hevigheid toe. En ik weet dan mijn man een man is voor wie het nooit goed genoeg is dus dat was een oneindig verhaal geworden.
En diep van binnen weet ik dat het beter is zo. Maar toch voel ik me, ook achteraf, enorm tekort schieten.
Overigens zijn er wel troubles in paradise omdat zij niet los lijkt te kunnen komen van haar bijna exman.
Mijn man heeft daar heel veel moeite mee en neemt ook af en toe, licht geirriteerd, afstand. Hij is nog wel verliefd en hij wil zeker met haar verder maar de realiteit is toch wel minder roze. (volgens hemzelf)
Het gaat hem allemaal niet snle genoeg en ook te weinig volgens zijn scenario.
Dat herken ik helemaal van toen wij elkaar net leerden kennen.....
Nou, dat was dus even een korte update. Misschien verhuis is binnenkort wel naar de rubriek "echtscheiding en erna"... :-(