Maak ik me terecht zorgen?

Voor de kinderen is het nooit een goed moment

Vastberaden, ik herken jouw nick van een paar jaar terug. Je bent weer terug bij af. Ik sluit me helemaal aan bij Krins advies. Neem de controle over je eigen leven en hervind je eigenwaarde. Voor je kinderen is het heel erg, maar soms zijn de dingen nu eenmaal niet anders. Laat je niet meesleuren in een scenario waarin jij de lijdzaam wachtende vrouw thuis bent die genoegen mag nemen met de kruimels, terwijl hij groots en meeslepend zit te zijn bij een andere vrouw.

Heel veel sterkte.

voorbeeld

Je geeft je kinderen ook een goed voorbeeld. Iemand die niet bij mij wil zijn, daar ben ik snel klaar mee, dat is fnuikend voor je zelfvertrouwen, dat verdien je gewoon niet. Zo iemand verdient jou ook gewoon niet. Hoe graag je ook een gezin wil blijven, je eigenwaarde is toch net iets belangrijker denk ik.
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar als je dat aankunt kun je misschien een aantal jaren wachten voor jullie definitief ook niet meer een gezin vormen. In de tussentijd houdt je het zo beleefd en vriendelijk mogelijk en niet confronterend.En als je man zijn vriendin wil zien dan niet thuis.

AnneJ

Daar hebben we het ok al over gehad. Maar het duurt nog zeker een kleine 10 jaar voordat de jongste zover is..

Ik had me echt voorgenomen: als dit nog een keer gebeurt dan is het afgelopen. Die emotionele achtbaan wil ik niet meer, dat klotegevoel, ook lichamelijk.
Maar nu het zover is ben ik toch een stuk soepeler dan ik had verwacht. En denk ik zelfs dat er een modus vivendi zou moeten kunnen zijn.
En we hebben het niet vervelen samen, integendeel. Wat echt in de weg zit is zijn gevoelens voor die andere vrouw, waardoor er geen ruimte meer is in zijn hart en in zijn hoofd voor mij. En waardoor hij dus denkt dat ik niet zijn droomvrouw ben. Dat is zij namelijk. En dat vind ik verschrikkelijk.
Ik wil hem ook best de ruimte geven om zijn gevoel te onderzoeken maar aan de andere kant heb ik ook niet zo'n zin in het reservebank-gevoel. Bovendien komen ze elkaar regelmatig tegen dus er hangt voortdurend een soort zwaard van Damocles boven mijn hoofd. En omdat ik nooit weet of hij de waarheid spreekt, is de vertrouwensbasis op z'n zachtst gezegd wankel.
De onzekerheid over een - onafwendbare - ontmoeting en wat daar uit voortkomt... waar hij dan vervolgens niet eerlijk over is... Dat trek ik gewoon niet.
Ik wil een liefdevolle, onbezorgde relatie.

boos

Op dit moment ben ik vooral boos.
Hij lijkt de denken: als we er niet over praten, dan is het er niet.
Ik ben boos omdat hij het initiatief heeft genomen om telefonisch contact met haar te zoeken, nadat ze elkaar al 2 dagen hadden gezien op een werkbijeenkomst. Hij laat het gewoon gebeuren!
Hij weet niet of zij beschikbaar is om weer de draad op te pakken (ze heeft een kindje en is getrouwd). Ik heb gezegd dat zodra hij dat uitspreekt naar haar, zodra ze gaan uitvinden of die gevoelens zo diep zitten dat ze samen verder willen, zodra dat station is gepasseerd.... dat is het begin van het einde.
En ik voel aan alles dat hij er niets aan zal of wil doen om dat te voorkomen. Hij kapt het niet af, hij laat het gewoon gebeuren. En bovendien is hij er niet eerijk over tegen mij. Ja, als ik heel, heel erg aandring. Omdat hij mij niet wil kwetsen... yeah right.

Pardon?

Ik wil je niet kwetsen?
Wordt het ook tijd om een gigantische rotschop uit te delen richting de deur???
7 jaar shit en nu dit?
Met een half jaar ken je hem zoals hij is, want na die schop komt de "real Ik" in hem boven, en gaat hij dingen zeggen en doen waar je zo ontzettend kwaad om wordt, dat je denkt, heb ik ooit met DIE kunnen samenleven?

Jasam...

wat bedoel je precies met 7 haar shit?
We zijn 15 jaar samen. Of bedoel je dat niet?
Help me even... :-)

intuitie

Wat me wel verbaast is hoe goed mijn intuitie werkt. En hoe betrouwbaar die intuitie is, ook over hoe dingen zullen gaan.

Wat er nu gebeurd is heeft zich in mijn hoofd al afgespeeld. Maar meer in de zin van iets waar ik bang voor was. Ik dacht: het is een kwestie van tijd voor hij haar weer ontmoet. En vervolgens gebeurt er bijna precies wat ik denk, voel, vrees. Ook de manier waarop.
Daarom ben ik ook zo bang voor mijn intuitie nu: ik voel gewoon hoe het vervolg gaat zijn. Daarvoor hoef ik echt niet in zijn spullen te snuffelen. Ik weet het zonder dat ik het weet, zeg maar.
En het trieste is ook dat hij er niet eerlijk over is. Ook dat weet ik.

Ja maar vastberaden

Je klinkt als een lam dat zich naar de slachtbank laat leiden.

Dit wíl je toch helemaal niet? Je leeft al zeven jaar in onzekerheid over die andere vrouw en nu wordt je angst bewaarheid en jij laat je man alle ruimte 'om zijn gevoelens te onderzoeken'. Kom op zeg, geef je grenzen aan, voordat er niks meer van je over is. Dat voel je nu nog niet, maar deze 'soepelheid' van jou gaat alles wegvreten wat er nog aan zelfvertrouwen en eigenwaarde bij je over is.

Grof

Ja maar wacht eens even! Je schrijft: ...'Hij weet niet of zij beschikbaar is om weer de draad op te pakken (ze heeft een kindje en is getrouwd). Ik heb gezegd dat zodra hij dat uitspreekt naar haar, zodra ze gaan uitvinden of die gevoelens zo diep zitten dat ze samen verder willen, ...'

Begrijp ik dat goed? Zij weet nog niet van zijn opnieuw opgelaaide gevoelens. Sterker nog, ze is getrouwd en heeft een kindje??! En hij, je man, is van plan om daar in te gaan stoken, dat volledig op z'n kop te zetten met een ontboezeming over zijn liefde voor haar??!! Welke liefde? Het is grof, en respectloos. Wie denkt hij wel dat hij is?! Deze man heeft niets begrepen van liefde, van respect voor anderen en het onderhouden van relaties. Ongeluk en narigheid brengen, dat is wat hij doet! Wat een egoïst!

Veel succes, Vastberaden, en wijsheid met het nemen van besluiten, welke dat dan ook mogen zijn.

vastberaden

Je schreef: Zeven jaar geleden hebben we ook zo'n gesprek gehad. Toen bleek dat hij een ander had.

Zit het nu na te lezen, sorry, ik bedoelde "na 7 jaar weer die shit", waar bij ik denk dat het 7 jaar van wantrouwen en argwaan was. And there we go again.

(Soms knip je wat, plak je wat, wis je weer wat, en uiteindelijk gaat er toch wat mis in de typery)

boontje

Hij weet inderdaad niet hoe zij "erin" zit maar hij had de indruk dat ze niet happy is in haar relatie. Hij heeft er wel over nagedacht en zich afgevraagd of zij beschikbaar zou kunnen zijn. Het feit dat hij haar daarna heeft gebeld en dat ze hebben uitgesproken hoe leuk het was om elkaar weer te zien, etc, maakt dat ik vind dat hij de deur weer heeft geopend. De deur die eigenlijk nooit echt dicht is geweest. Misschien door mij dicht werd gedrukt.

Anyway wat ik gedaan heb is het volgende: ik heb tegen hem gezegd dat ik deze onzekerheid vreselijk vind en dat ik niet getrouwd wil zijn met iemand die eigenlijk liever met een ander is, met iemand die niet onvoorwaardelijk van mij houdt. En ik heb gezegd dat ik me heel goed kan voorstellen dat als zij destijds inderdaad zo'n heftig "ding" hadden, de impact van zo'n ontmoeting groot is. En dat hij destijds de zaken misschien niet goed heeft kunnen afsluiten omdat hij eigenlijk onder druk alles heeft afgekapt.
Door haar nu weer te bellen heeft hij wat mij betreft de deur open gezet om het contact met haar weer te vernieuwen. Dat doe je omdat je dat wilt. Hij zegt dat hij haar terug moest bellen maar dat is natuurlijk gewoon gelul.
Ik heb geen zin in stiekem gedoe en om constant in de onzekerheid te zitten over of hij met haar heeft afgesproken of niet. Dus ik heb voorgesteld dat hij haar belt en een afspraak maakt. Dan blijft de fantasie niet dooretteren. Ik vind het een vreselijke gedachte maar ik weet namelijk dat hij anders gewoon stiekem met haar afspreekt.
Misschien kan hij dan de boel afsluiten en een keuze maken. Want dat ga ik hem op een moment wel vragen. Geen keuze tussen haar of mij maar voor mij: kiest hij voor mij of niet.
Ik heb geen zin om me gek te laten maken door de onzekerheid, de angst dat hij stiekem met haar afspreekt, belt, whatever.

Misschien krijg ik hier ooit vreselijke spijt van maar ik ben hem emotioneel toch al kwijt. Dus als ik hem nu "aan de ketting leg" en constant zeg hoezeer hij geen contact moet hebben, doet hij het misschien juist.
En als hij het dan nog steeds niet weet, dan ben ik er op een gegeven moment wel helemaal klaar mee, ja.

Ik wil een liefdevolle, onbezorgde relatie

Zeg je Vastberaden. En die verdien je ook.

Maar ik denk niet dat je die met deze man gaat krijgen. Doe jezelf eens een plezier en lees je eigen stukken nog eens terug in het archief. Jouw man voldoet in mijn ogen echt aan het predikaat 'foute man'. Als dit al goed komt, denk je dan dat het daarmee klaar is? Wil jij zo je beste jaren vergooien? Je bent bijna 50 zeg je. Wil jij zo samen oud worden? Dit gaat tobben blijven....

Neemt niet weg dat ik heel erg rot voor je vindt, en ook voor je kinderen. Hier heb jij niet voor gekozen. Maar soms zijn dingen zoals ze zijn.

nee, zo wil ik inderdaad niet oud worden....

En volgens mij is het een patroon. Dat voorkomt uit hoe hij in elkaar zit. Hij heeft constant die onrust, het gevoel dat het nooit genoeg is, dat het altijd meer, grootser moet zijn. Hij moet ook bij zichzelf kijken wat dat is in hem, dat gevoel van onvrede, onrust. Hij heeft het met alles, spullen, banen, huizen. Maar ook in al zijn vorige relaties volgt hij dezelfde "tactiek": als het saai wordt gaat hij weg.
En dat blijft zich herhalen. Dis als dit voorbij is, staan we over 7 aar weer op dit punt. Dat wil ik niet meer. Wat een rotgedachte.

En begrijp me goed, ik vind ook dat ik de laatste tijd misschien een beetje op de automatische piloot heb geleefd, als vrouw, zeg maar. En ja, ons seksleven was ingekakt. En ja, misschien deden we te weinig samen. En misschien ben ik wel een beetje saai.
Maar dan kunnen we dat toch gewoon oplossen? Samen.

Hij praat nooit ergens over. Als je het er niet over hebt, dan is het er niet. En hij is gewoon niet eerlijk en open. Nu alles is besproken heeft hij het gevoel dat hij er geen controle meer over heeft, over de uitkomst.

Ik merk dat ik allerlei gevoelend doorleef: verdriet, angst, paniek en nu boosheid.
Ik weet zeker dat ik het kan, alleen met de kinderen. Maar het liefst met hem. Ook al vind ik hem nu niet zo leuk (understatement).

Love yourself

Wat zegt de "liefde" in je hart tegen jezelf? Wat ben je waard?
Wat zegt de "liefde" van je man tegen jou? Wat ben je voor je man waard?
Ben je voor hem een hulp in de huishouding, die keukenrechten heeft, en die heel handig is in het gebruik, want "het" is aanwezig, en hij hoeft niet al teveel te doen aan het huishouden en de kinderen worden wel geregeld, lekker makkelijk, en de sex haalt hij wel ergens anders, lekker voor de spanning, om maar niet in een sleur te komen.

Ben je bereid om als deurmatje te fungeren...
walk all over me... I don't care...

oef! Jasam

Dat is wel een hele "rake". Als dit over een ander zou gaan, zou ik denken: jezus wat erg dit.
Ik denk dat ik nog te bang en te verdrietig ben om toe te geven aan jouw gedachten.

Hij houdt nog wel van me. Maar ja, wat is dat waard als hij liever bij een ander is? Bij iemand die hij wel als de vrouw van zijn leven ziet?

Nee, ik ben niet bereid om als deurmat te fungeren. Maar de gedachte dat ons gezin misschien wel uit elkaar valt, vind ik zo ontzettend moeilijk te verkroppen.
Ik wil niet degene zijn die die beslissing neemt.
En ik ben bereid om daar heel ver voor te gaan.

Volgens mij

heeft hij die beslissing al genomen.

Als mijn man deze keuze maakt, staan hetzelfde uur nog, zijn koffers op de stoep.

En natuurlijk ben je verdrietig, het betreft een afscheid, maar onthoud goed, het betreft ook altijd een nieuw begin, en dat kan het begin van iets heel moois zijn.

Geen idee hoever je wilt gaan, en je jezelf wilt laten vernederen.

Ik hou ontzettend veel van mijn man, maar ik hou nog meer van mijzelf, want wie ben ik zonder mijzelf.
Ik weet wie ik ben zonder mijn man!

vastberaden

Jij wilt niet degene zijn die de beslissing neemt over jouw gezin. Maar nu laat je dat dus liever aan die andere vrouw. Als zij met je man verder wil dan doet hij dat en als zij dat niet wil, dan blijft hij bij jou.
Zou je je niet hoe dan ook veel beter voelen als het JOUW keuze wordt?

Gedachtenspelletje

Mijn eerste idee was om je aan te raden het heft in handen te nemen, maar zoals je hierboven al schreef heb je dat al gedaan. Laat hij ophouden met het stiekeme gedoe en gewoon die afspraak maken. Het is niet waar dat je de regie bij haar legt. Dit moet uit de lucht voor je een stap verder kunt.
Wat voor mij werkt is een gedachtenspelletje; er is wel wat fantasie voor nodig :-)
Stel je een vriendin of zus voor (echt of denkbeeldig) iemand van wie je heel veel houdt en voor wie je onvoorwaardelijk het beste wilt (neem er even de tijd voor om dit ook echt te voelen); hetzelfde geldt voor haar kinderen. Bedenk dan dat die vriendin in precies de situatie zit als dat jij zit. Wat zou je haar aanraden? Wat zou voor haar en haar kinderen het beste zijn voor de komende 10 jaar; voor haar kinderen als basis in het leven? Je weet zelf het allerbeste wat goed voor je is. Het is een (van de vele) truc om bij je eigen wijsheid te komen en over de emoties van het moment en de valkuilen van je gedeukte ego heen te kijken. Jouw eigenwaarde is niet van hem afhankelijk. En dat laatste heb ik jaren geleden ook al aan je geschreven geloof ik :-)
Veel sterkte!

Het tweede deel van mijn mail staat los van het eerste

Mijn vorige mail is wat snel geschreven. Het heft in eigen hand nemen en de situatie recht in het lelijke smoel kijken, herken ik van je berichten vroeger, waarin je na een heftige dip jezelf weer terug vond. Er is veel moed voor nodig en ik vind het heel sterk van je.

Het gedachtenspelletje gaat over hoe je in deze achtbaan kunt uitvinden wat je zelf wil. Dit hoeft niet afhankelijk te zijn van de uitkomst van het eerste deel. Dat gaat alleen over jou en wat jij wilt.

maar...

Een scheiding lijkt me voor de kinderen het allerergste dat ze zullen meemaken. Dat ons gezin straks niet meer bestaat. Het zal hun hele wereld op z'n kop zetten en hun beeld over relaties voor altijd veranderen. Het zijn beginnende pubers. Dat is zo'n gevoelige leeftijd.

Mijn hart breekt bij de gedachte.

Niet te dramatisch hoor

Dat kinderen een andere kijk op relaties krijgen lijkt me toch wel aan de orde. Je bent niet het enige gezin dat gaat scheiden. Bovendien zijn er allerlei kansberekeningen, maar dat wil niet zeggen dat dat de realiteit van je kinderen zal zijn. Het lijkt me sowieso goed dat kinderen snappen dat het heel fijn is om samen te zijn, maar dat het wel iets toe moet voegen. Alleen zijn, maar met vrienden en familie, is ook prima. Er zijn zoveel mensen die zo leven, en dat is ook goed.
Mijn kinderen hebben een nare scheiding meegemaakt. Maar heel paradoxaal wel allebei een hele zinvolle verkering waar ze veel van leren. Ook hebben ze genoeg andere gezinnen om zich heen waarin vader en moeder wel op een prettige manier bij elkaar zijn. Ze kunnen kiezen.
Belangrijker dan dat er gescheiden wordt is dat er op een zo min mogelijk dramatische manier zaken afgewikkeld worden. Probeer er een praktische zaak van te maken met zo min mogelijk drama. Dat is fijner voor de kinderen.

..en een verdrietige moeder

die regelmatig met rood behuilde ogen loopt, die een spanning en negatieve energie uitstraalt, denk je dat zij dat niet voelen?

Je kinderen hoeven niet te kiezen, jij houdt van ze, en je man houdt van ze. Jullie wonen alleen op een ander adres.

Jij en de kinderen vormen dan het gezin, en er ontbreekt alleen een stoorzender.

Goed idee Marieke: Hoe zou je je beste vriendin/ zus adviseren?

@ Jasam

Is dat een vraag aan mij?

ik zou hem

NU de deur uitschoppen. Ongeacht of zij wel of niet met hem door wil. Issie nou helemaal belazerd!!

Marieke

Nee, geen vraag aan jou, maar een compliment voor jou goede voorstel.