U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Jong gezin in de ellende
Beste ouders,
Mijn leven staat stil. Heb geen plezier meer. Geen toekomst meer voor ogen. Ik (34) ga met het probleem naar bed en ik sta er weer mee op. De onzekerheid. Ik sleep me door de dagen heen. Werken is een noodzakelijk kwaad geworden. Als ik weg ben, ben ik rusteloos. Thuis draag ik een masker voor mijn kinderen en probeer richting mijn partner (35) zo stabiel mogelijk over te komen, maar mijn onverwachte en slecht getimede uitspattingen richting haar, verraden precies hoe onzeker, machteloos en angstig ik me eigenlijk voel.
Ik ben de afgelopen maanden zover van mezelf gaan afstaan dat ik niet meer weet wie ik was in een onbezorgde relatie. Er is van de oude ik bijna niets meer over. Van een zekere positief ingestelde jongen met toekomstvisie, ben ik in no-time veranderd in een afhankelijke doemdenker die met alle macht van de wereld probeert zijn gezin bij elkaar te houden en de partner bij zich te houden die ondanks haar gebruiksaanwijzing en rugzak uit haar verleden, zich bij mij toch altijd prettig heeft gevoeld en waar ik de afgelopen jaren zelfs dichter naartoe ben gegroeid.
Ik zou willen dat ik nog meer geduld zou hebben. Ik zou willen dat ik alles wat meer los kon laten. Mezelf meer kon neerleggen bij dit hele gebeuren. Maar het kost zoveel moeite! Ik heb begrip voor de crisis waarin mijn partner zich momenteel bevindt, maar ik bungel. De vraag is alleen hoe lang mijn lijf en mijn geest dit nog gaan volhouden, omdat ik merk dat ik dagen heb waarop ik me ellendiger voel dan ooit.
Zij heeft dit niet in de gaten. Deels door mijn masker, maar deels door haar gebrek aan empathie. Praten over de situatie of over mijn gevoel heeft geen zin. Het maakt alles nog erger. Ze kaatst de bal terug. Ze wordt defensief en doet volledige irrationele uitspraken. Dan ga ik koken van woede en ontaard alles weer in een vreselijk gespannen sfeer, wat weer enkele dagen duurt voordat het weer ‘stabiel’ is.
Ik zit in een totaalpakket van crisis. Een partner die geen gevoel meer heeft. Geen idee wanneer het precies ontstaan is, of waarom? Ik heb geen enkel aanknopingspunt. Een partner die verliefd is op een soulmate. Van plan is om deze verliefde gevoelens los te laten, maar hem wel dagelijks op de werkvloer blijft zien. Een partner die moeilijk kan praten. Niks weet, vluchtgedrag vertoont, enkel wat flarden loslaat over hoe ze zich nu echt voelt. Een partner die mij fysiek negeert.
En wat moet ik doen? Proberen alles zo stabiel mogelijk te houden. Rustig blijven. Vertrouwen teruggeven, niet paranoia zijn, niks invullen voor je partner, haar de ruimte geven, niet controleren, geen moeilijke vragen stellen…….alles wat compleet tegen je gevoel en emoties ingaat.
Ondertussen krijg ik niks terug. Geen knuffel, geen bemoedigende woorden. Gemaakte interesse in mijn werk. Pijnlijke stiltes. Onderwerpen waar je normaal over praat lijken ineens verboden. Praten over elkaar, vakanties, uitstapjes, investeringen thuis, toekomst……..het kan nu gewoon niet. Er wordt soms gelachen, ingezoomd op weekniveau, maar alles op een zeer oppervlakkig niveau. Soms raak ik haar aan. Streel haar rug, geef haar een kus, maar ook hierbij is het eenrichtingsverkeer.
Soms zou ik in de auto willen stappen en wegrijden van dit alles. Weg uit de situatie. Stik allemaal maar met je getwijfel en ontevredenheid en je soulmate. Weg van de pijn, weg van de onheilspellende signalen. Maar ik heb drie kinderen (5, 6 en 8) die ik niet in de steek kan en wil laten. Ik hou zielsveel van ze en ook hun toekomst kan straks ineens veranderen.
Soms zou ik zelf willen stoppen met de relatie, om te gaan beginnen aan een rouwproces en in te gaan zien dat het ooit zo perfecte gezin schijnbaar een tussenstation is geweest voor mijn partner. Keihard rouwen, keihard verdriet ervaren, tegen een muur oplopen, jaloezie verwerken en pijn voelen.En dan ooit de zon weer te zien schijnen. Alleen of met iemand anders.
Tegelijkertijd heb ik nu weer het gevoel dat ik nog steeds niet alles heb gegeven wat ik kan. Zeker nu mijn partner op eigen initiatief een psycholoog in de hand neemt. Wat ik deels heel erg goed vind, maar wat me ook onzekerder maakt. Haar concrete hulpvraag is mij totaal onduidelijk. Ze praat daar niet over en ik begin er ook niet over. Ze wil mij niet kwetsen en alles op een rijtje zetten. Ondertussen zit ik in de wachtkamer te hopen op een positieve uitslag, maar in mijn achterhoofd creëert zich de nog grotere hel die wellicht gaat komen. Een scheiding, de kinderen voor de helft van de tijd zien opgroeien, een blijvende confrontatie met de partner waar je oud mee wilde worden. De verschrikkelijke fantasieën over haar nieuwe leven samen met haar soulmate. Walgelijk!
Al die goedbedoelde adviezen van mensen, al die goede tips via internet. Er zijn mensen in mijn omgeving die zien dat ik er aan onderdoor ga. Die mensen zouden ondertussen willen dat ik eens voor mezelf kon gaan kiezen. Hoewel die mensen ook nog steeds hopen op vooruitgang.
Maar ik ben er nog steeds niet klaar voor. Maar de tips die ik moet volgen over het focussen op jezelf, geen verwachtingen te hebben, grenzen stellen, partner ruimte geven, zijn voor mij zo verdomde moeilijk. Ik ben doorgaans een persoon die controle wil. Een praktisch ingesteld persoon die altijd denkt in oplossingen en niet in problemen. Een prater. Een gevoelsmens en empathisch ingesteld. Wars van onrechtvaardig gedrag. Ik heb weinig geduld en ben iemand die graag plannen maakt. Al deze eigenschappen werken me nu zo ontzettend tegen. Om gek van te worden! En daar zit nu ook de kern van mijn probleem. Bestond er maar een loslaat-pil.
Ik wil mijn verhaal graag delen. Het helpt om het van mij af te schrijven.
Vechtersbaas
liefdier
Liefdier als je je op dit moment nog sterk voelt (of het moment zodra je je weer zo voelt); schrijf een brief aan jezelf hierover. Hoe je je voelt en wat je gaat doen etc. Komt er weer een zwak moment, dan ga je die brief naar jezelf teruglezen. Ik doe dit vaker als ik het gevoel heb te malen in problemen, en baalde soms echt als ik na een piek, wéér in een dip kwam, wilde dat gevoel vasthouden. En op deze manier werkt dat voor mij, misschien heb je er wat aan.
xxx
@Jasmijn
Exact NU moet ik me dit weer voor de geest halen want hij MOEST weer naar haar om te praten. Hij kon niet anders...heb hem gezegd als hij vanavond niet thuis komt hij weg mag blijven. Ik wil rust. Voel me niet zo sterk als gisteren maar ga mezelf zometeen even oppeppen want het zit er nog wel.
Liefdier en Vechtersbaas, hoe gaat het?
Nou ja, zie titel dus. Ben benieuwd hoe het met jullie is, of er vooruitgang in zit, of juist niet.
verwachtingen
Mwah, niet echt vooruitgang.
Ik merk dat ik voortdurend genekt wordt door valse verwachtingen. Er is nu weer een personeelsfeestje in aantocht. Ik had zo gehoopt dat ze zelf wel zou inzien dat het niet wenselijk is dat ze daar heen zou gaan. Helaas!
Na flink tegensputteren vanuit mijn kant besloot ze met tegenzin om 'dan maar niet te gaan.' Vervolgens ga ik daar weer over nadenken, en is de conclusie dat ze dan eigenlijk nooit meer iets kan ondernemen, omdat ik het daar niet mee eens ben. Dan geef ik haar weer geen ruimte, en ook geen vertrouwen. En zet ik haar dus eigenlijk in een kooi.
Vervolgens wederom uitgesproken dat ik haar vertrouwen geef en dat ze kan gaan, omdat ze immers verantwoordelijk is voor haar eigen gedrag. Dat vond ze uiteraard fijn.
Ergens knaagt dan nog steeds die verwachting. Waarom ziet ze zelf niet in dat ze mij een groot plezier doet om eens niet mee te doen? Om gewoon even pas op de plaats te maken. Dat zou ik als een echte investering zien. Op de één of andere manier zit zij zo niet in elkaar.
Nou goed, bovengenoemde kwestie heeft ons dus weer een avond en een dag veel negatieve energie gekost. Dus nu weer terug in de positieve flow komen. En zo gaat dit eigenlijk op en neer.
Er is vooral geen wederzijds begrip binnen deze crisis. Ik maak haar gek door al mijn goedbedoelde overtuigingen en mijn beroep op inlevingsvermogen vanuit haar kant, en zij maakt mij gek omdat ze nergens een antwoord op geeft, heel veel aan zichzelf denkt, en zeer onbegripvol reageert.
Hopelijk komt er een rustig weekend aan.
sjonge
Je bent ook wel erg onduidelijk naar haar om dan ineens weer te zeggen dat ze toch kan gaan.
Dat is altijd dde smoes die vreemdgangers klaar hebben: je gunt me die ruimte niet... Je laat je blijkbaar manipuleren.
wanneer word het voor jou helder dat ze het gewoon niet voor je over heeft om zich hoe dan ook te laten beknotten omdat ze lekker haar goddelijke gang wil gaan? Vind je alles goed?
Hoe zijn jullie de Kerstdagen doorgekomen?
Moest aan jullie denken. En aan alle mensen die in deze tijd van het jaar in een relatiecrisis zitten. Weet hoe het voelt, wij hadden vorig jaar vlak voor Kerst de eerste afspraak met de mediator gemaakt voor de eerste week januari... Hoe anders was het dit jaar! Maar was dus in gedachten wel bij jullie. Hoop dat jullie er goed doorheen gekomen zijn.