Jong gezin in de ellende

Vechtersbaas

Ik denk dat het zou kunnen helpen als je inderdaad ook fysiek afstand neemt. Links laten liggen is alleen een veel te negatieve insteek. Nee, je geeft haar de ruimte die zij blijkbaar nodig geeft. Ik zou dat ook zo benoemen, niet met jouw angst erbij, want zoals je schreef heeft ze de ruimte niet om daar wat mee te kunnen, maar gewoon, benoem het dat je dat zo gaat doen. En probeer het dan los te laten.
Het is heel moeilijk, weet ik, om daar dan geen deadline aan te hangen, maar ik heb echt geleerd dat deadlines of streefdata niet werken, hoogstens contraproductief.

Ik weet het, er wordt heel veel van je gevraagd. Jij alleen kunt aangeven of het té veel is. Ik hield mezelf altijd voor dat ik al zo lang geduld had gehad, zoveel had geïnvesteerd, dat het zonde was om alsnog op te geven. Maar ook dat hou je natuurlijk niet voor eeuwig vol. En ik kan je niet garanderen dat het goed komt. Maar je liefde voor je vrouw spat uit je stukjes. En jullie hebben samen een gezin. Dat maakt het de moeite waard om vol te houden. Ook om als het toch fout mocht lopen jezelf recht aan te kunnen blijven kijken. Jij hebt er dan alles aan gedaan...

Moeilijk

Moeilijk voor je vechtersbaas. Probeer de focus te leggen op loslaten. Geen verwachtingen. Praat evt. Met een psycholoog. Vandaag lukt het mij zowaar om me op mijn oude vertrouwde zelf te focussen zonder ook nog maar enige verwachting van hem te hebben. Ik voel me niet goed ofzo, maar dat hele hyper en angstige gevoel is daardoor even weg. Even geen ruimte voor verdriet. Hoop dat je wat hebt aan mijn tip, al ga ik ervan uit dat je dit ook wel toepast. Soms is het ook gewoon k*t. Probeer iets actiefs te doen. Lichaamswerk noemen ze dat ook wel eens. Haalt je uit je hoofd.

Lichaamswerk zoals Liefdier zegt

kan heel helpend zijn. Ik ben een keer gaan boksen. Had nooit gedacht dat ik dat leuk zou vinden, maar ik vond het heerlijk. Ik werd uitgenodigd door iemand die ik via via kende, en dat bleek ook nog eens een ontzettend leuke persoon te zijn.
En ik doe wekelijks een redelijk explosieve sport, het helpt echt om je even lekker in het zweet te werken. Daarnaast loop ik hard, en ik ben veel met de hond op pad. Het helpt allemaal om je hoofd leeg te maken, en de rust en het geduld terug te vinden.
Maar je bent natuurlijk ook gewoon een mens, met ups en downs. De kunst is om die downs even niet thuis te hebben/laten merken. Zoek daarvoor afleiding in bewegen, of ga praten met vrienden/familie. Je vrouw kan er niks mee nu, het helpt jullie dus niet.

En ik weet, ik weet, ik weet, het is vreselijk zwaar en moeilijk. En je zou het zo graag anders zien. Het is onrechtvaardig en noem maar op. Maar het is even niet anders. Misschien helpt het jou om te bedenken dat er veel ergere situaties denkbaar zijn? Soms gaf dat mij wel wat lucht, als ik me realiseerde dat ik ook nog heel veel had om wel blij mee te zijn. Ik heb dat ook een hele tijd opgeschreven in mijn dagboek. Ik eindigde ieder stuk met een opsomming van tenminste 3 dingen waar ik blij mee was of trots op was. Omdat je de neiging hebt om alleen nog maar op het negatieve te focussen.

Zet 'm op!

Haha

Ja, dat is andere draadjes ook wel eens geopperd. Maar we hebben alles hier al met elkaar gedeeld, dus of er ook nog behoefte is aan een meeting in real life, met alleen maar bedrogen partners... Er zijn wel meetings georganiseerd hoor, voor en door forummers. En ik heb een contact overgehouden aan mijn schrijfsels ooit. Dus het kan wel.

Liefdier

Kan hem wel steeds moeilijker om mij heen verdragen. Geeft zoveel spanning. Hij is een vreemde voor mij aan het worden. Kan maar moeilijk mijzelf zijn. Voelt ook alsof er door deze patstelling dingen te erg beschadigd raken.

Dat hoort zo

Vechtersbaas, ups en downs. Hier ook nog steeds. Maar zo is het hele leven, altijd, toch? Alleen ben je je er nu heel erg van bewust en hang je er meteen een soort van 'oordeel' aan. Laat (ook) dat los. Neem het zoals het komt, vecht er niet tegen.
Ik bedoel niet dat je je emoties op slechte dagen weg moet stoppen, maar accepteer dat ze er zijn, en doe er niets mee richting je vrouw. Je mag het best laten zien, maar probeer niet erover te praten. Juist niet, als je zelf geen goede dag hebt.

Ik ben ook benieuwd hoe het met jou is, Liefdier?
Onthoud, je hebt geen haast. Neem je tijd. Denk goed na. Voel. Wat is haalbaar? Voor jou, maar ook voor hem? Wat hebben jullie nodig om verder te kunnen, samen?

Voor Liefdier

https://www.happinez.nl/groei/als-verdriet-je-overweldigt-kan-dit-je-troost-bieden/

Ik las dit artikel en moest aan je denken. Misschien heb je er wat aan.
Weet in ieder geval dat heel veel mensen weten hoe jij je nu voelt, daar ook zijn geweest, en er doorheen zijn gegaan. En het overleefd hebben.

Hee allemaal

Ben wat duidelijker mijn grenzen aan het aangeven, meer van mijzelf aan het laten zien in wat mijn aandeel is. Niet vanwege schuld of geen schuld, meer omdat ik dichter bij mijzelf kom. Hij staat niet zo open voor relatietherapie. Dat is wel mijn voorwaarde. Als ik haar toch niet kan vergeten heeft dat toch geen zin zegt hij. Hij wil t weekend ws weer naar haar. Voor mij is dat de grens. De dingen die ik hem zeg over mijzelf brengen hem in verwarring.

Mooi artikel van de happinez, pennestreek.komt wel dichtbij hoe ik het aanpak.

Hoe gaat het met jou Vechtersbaas?

@Vechtersbaas

Wat komt onze situatie onwaarschijnlijk overeen. Jouw vrouw die ook geen relatietherapie wil. Jij en ik die terugtrekken, los proberen te laten en ruimte proberen te geven. Met het verschil dat mijn partner en ik wel communiceren over wat er speelt. Wil niet zeggen dat de uitkomst daardoor anders zal zijn...ik vind veel steun door hier te lezen en te schrijven. Hoop dat dat ook voor jou geldt en dat we, welke kant het ook op gaat, dit kunnen blijven doen. Lotgenoten begrijpen elkaar toch beter dan familie en vrienden die zelf niet in zo'n situatie zitten/ zaten. Heel cliché maar waar.

Liefdier, ik zou hem wel even willen spreken, die man van jou

Kon dat maar he?! Of mijn man met hem laten bellen...

Wat een herkenning ook hier. Met als verschil dat ik niet wist van die ander, maar man schoot ook van haar naar mij en weer terug. Wist het zelf ook niet. Zo lang als hij het niet weet, zou ik die scheiding parkeren. Hij moet eerst echt zeker weten wat hij wil. En het is vreselijk frustrerend dat je daar zo weinig invloed op hebt. Mijn ervaring was, dat hoe meer druk er van buitenaf (door mij of door de therapeut die we toen hadden) man meer naar haar trok. Maar dat zegt natuurlijk niks over jullie.

Weet je man dat hij dit weekend dan bewust kiest voor haar of voor jou? Heb je hem duidelijk gemaakt, echt duidelijk gemaakt, dat voor jou daar de grens ligt? Ik vind dat hij het niet kan maken om nu naar die ander te gaan, als hij bij jou de deur open wil laten. Ik vind, omdat er kinderen in het spel zijn, dat hij eerst moet onderzoeken of er nog een kans is dat het goed komt tussen jullie. En dat kan alleen maar als hij voorlopig, en dan heb ik het over minstens een jaar, 100% voor jullie gaat. Alles uit de kast trekt om jullie huwelijk te redden. En zeg hem maar dat ik gezegd heb dat dat sowieso niet, nooit, lukt zonder therapie. Dat zijn weigering waarschijnlijk gewoon angst is voor wat hij bij zichzelf gaat vinden. Maar hij neemt zichzelf gewoon mee, hij wordt niet ineens een ander als hij met een ander een relatie heeft. En die relatie is natuurlijk een 'schijnrelatie' nu. Ze zien elkaar alleen stiekem, zonder kinderen, zonder huishoudelijke beslommeringen, zonder problemen. Natuurlijk is dat leuker, spannender, prettiger, dan hoe het (nu zeker) thuis is. Maar zo wordt het straks met haar ook. Met het gedoe van co-ouderschap, verhuizingen, geregel met feestdagen en vakanties... Nee, ik kan oprecht niet snappen dat iemand daarvoor kiest als er nog een kans is dat het huwelijk te repareren is. En mijn man snapt dat achteraf van zichzelf ook niet.

En hij kan je man dus uit ervaring vertellen dat die verliefdheid echt, echt, echt vanzelf verdwijnt. Uit het oog is uit het hart, als je het thuis weer goed hebt en als je eerlijk bent naar jezelf.

Sterkte meis.

@Pennenstreek

Pennestreek, ik heb je bericht naar hem gestuurd;)

Haha, wil je hem ook mijn telefoonnummer geven?

Of beter nog, ik kom wel even langs, dan vertel ik hem wel even wat ik ervan vind!!

Nee, zonder gekheid, je man denkt waarschijnlijk dat hij de enige op de hele wereld is, dat zijn geval uniek is. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. En het kan hem helpen om een beetje helderder te krijgen hoe hij verder moet, als hij met 'lotgenoten' kan praten. Hij gooit zoveel weg, zonder ervoor gevochten te hebben.

Natuurlijk, hij is verliefd, en dat soort gevoelens zijn ontzettend heftig. Maar hij is, naast verliefd, ook vader van een paar kinderen. En hij heeft gewoon verantwoordelijkheden. Die niet weg gaan door een relatie met een ander te beginnen. Dat is gewoon vluchtgedrag. Een echte, volwassen, vent gaat het gevecht aan, die gaat zijn verantwoordelijkheden niet uit de weg. Die wil zichzelf en zijn kinderen (en ook de moeder van die kinderen) recht in de ogen kunnen blijven kijken. Neem ik aan. En daarvoor is het nodig dat hij eerst het contact met truus verbreekt en er alles aan doet om jullie huwelijk in stand te houden.

Maar ja, vertel dat maar eens aan een verliefde man...

Ik duim in ieder geval voor je/jullie!

Impulsiviteit

Bij ADHD kan een vorm van impulsiviteit horen die je man mogelijk het gevoel geeft niet te kunnen beheersen.

AnneJ

Klopt, heeft hij ook vaker toegegeven maar volgens hem is dat nu absoluut niet aan de hand. Uiteraard. Ondertussen geen behandeling en geen medicatie. Hij geeft aan het liefst heen en weer te blijven pendelen totdat het duidelijk wordt. Gekkenhuis. Wat denkt ie nou? Wat een slappe hap. Hij leeft totaal buiten de realiteit.

Het zou kunnen

dat hij met een klap weer terug komt in die realiteit als jij hem zegt dat het klaar is. Maar voor hetzelfde geld vindt hij het wel lekker dat jij dan de knoop hebt doorgehakt. Hier was ook een andere crisis (die van zoon) nodig om man te doen inzien waar hij mee bezig was en waar zijn prioriteiten (moeten) liggen.

Als ik het zo lees denk ik echt, heb nog geduld. Hoe moeilijk ook. Het inzicht komt vast wel. Maar ja, wanneer? Vergelijk het met roken. Je kunt pas stoppen als je er zelf van overtuigd bent dat het beter is. Niet omdat anderen vinden dat je moet stoppen.

Een dreigbrief in de bus van truus, is dat wat? Als ik het destijds had geweten, weet ik niet wat ik zou hebben gedaan... Misschien maar goed dat dat later pas boven water kwam...

Hij kiest

Hij staat op het punt voor haar te kiezen. Wil geen relatietherapie. Ik heb ook echt geen respect meer voor deze man. Wie is die vreemdeling. Hoop zo dat ik mijn kinderen goed kan steunen.

Sterkte dan maar meis

Ik zou willen dat ik je even een knuffel kon geven. Wat onwerkelijk he?! Valt zo je hele leven in duigen, omdat een ander een keuze maakt waar jij niet in past. Vreselijk onrechtvaardig en verlammend.

Maar... je komt er weer doorheen, op een dag. Met vallen en opstaan, met zware zwarte dagen en soms ineens een lichtere. Blijf hier schrijven als je dat nodig hebt.

@Pennenstreek

Ja ik blijf hier zeker schrijven voorlopig. Zal dat ook echt nodig hebben.

Focus

Vind t ook erg dat ik mijn focus helemaal heb verlegd naar hem. Mijn kinderen moeten op nr.1 staan.

Lief zijn voor jezelf

Je kinderen zijn ook zeer gebaat bij een stabiel gezin, dus even de focus op jezelf en je man om de relatie te behouden is niet iets om erg te vinden. Echt niet.

En als het echt op een scheiding uitdraait, vergeet ook niet de focus op jezelf te leggen. Als jij het niet volhoudt hebben de kinderen daar ook niets aan...

Hij is naar haar en wil morgen praten over hoe het zaterdag verteld gaat worden. Het erge is dat hij hier de feestdagen wil zijn voor de kinderen. Is voorlopig toch alleen maar verwarrend? Klinkt leuk en aardig maar dat is toch veel te snel??

Ach meis

Wat vreselijk! Dikke knuffel!

Doe vooral rustig aan, je hoeft nu niks te beslissen, dat moet je zelfs vooral niet doen onder zoveel stress.
Zeg niks toe, reageer met "Ik zal erover nadenken, ik kom erop terug." Doe dat bij alles wat hij voorstelt.

Ik snap hem ook wel, hij wil zijn kinderen 'normale' feestdagen geven. Misschien kan dat, waarschijnlijk niet. Het gekke is, vorig jaar zat ik in dezelfde situatie, en wilde ik alles zo graag zo 'normaal' mogelijk houden. En dus hebben we de feestdagen nog gewoon samen doorgebracht. Op 5 januari zaten we bij de mediator. Zo bizar!
Ik weet oprecht niet waar je goed aan doet. Het was emotioneel heel heftig, en toch ook mooi om nog samen te zijn. Dus mijn advies is: gewoon 1 dag tegelijk, niet zover vooruit denken, morgen is al heftig genoeg om door te komen.

Vraagje: is hij nou van plan vanuit jouw bed haar bed in te schuiven? En hij denkt echt dat dat gaat werken? En zij ook? Hoe naïef kun je zijn. Heeft hij er al eens de statistieken op nageslagen, hoeveel kans van slagen dat soort relaties heeft? En hoeveel mensen er niet gelukkiger op worden als ze scheiden? En wat voor invloed een scheiding op kinderen heeft? Nou ja, dat zul je hem allemaal al wel voor de voeten hebben gegooid...

Sterkte, alweer, nog.