U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Jong gezin in de ellende
Beste ouders,
Mijn leven staat stil. Heb geen plezier meer. Geen toekomst meer voor ogen. Ik (34) ga met het probleem naar bed en ik sta er weer mee op. De onzekerheid. Ik sleep me door de dagen heen. Werken is een noodzakelijk kwaad geworden. Als ik weg ben, ben ik rusteloos. Thuis draag ik een masker voor mijn kinderen en probeer richting mijn partner (35) zo stabiel mogelijk over te komen, maar mijn onverwachte en slecht getimede uitspattingen richting haar, verraden precies hoe onzeker, machteloos en angstig ik me eigenlijk voel.
Ik ben de afgelopen maanden zover van mezelf gaan afstaan dat ik niet meer weet wie ik was in een onbezorgde relatie. Er is van de oude ik bijna niets meer over. Van een zekere positief ingestelde jongen met toekomstvisie, ben ik in no-time veranderd in een afhankelijke doemdenker die met alle macht van de wereld probeert zijn gezin bij elkaar te houden en de partner bij zich te houden die ondanks haar gebruiksaanwijzing en rugzak uit haar verleden, zich bij mij toch altijd prettig heeft gevoeld en waar ik de afgelopen jaren zelfs dichter naartoe ben gegroeid.
Ik zou willen dat ik nog meer geduld zou hebben. Ik zou willen dat ik alles wat meer los kon laten. Mezelf meer kon neerleggen bij dit hele gebeuren. Maar het kost zoveel moeite! Ik heb begrip voor de crisis waarin mijn partner zich momenteel bevindt, maar ik bungel. De vraag is alleen hoe lang mijn lijf en mijn geest dit nog gaan volhouden, omdat ik merk dat ik dagen heb waarop ik me ellendiger voel dan ooit.
Zij heeft dit niet in de gaten. Deels door mijn masker, maar deels door haar gebrek aan empathie. Praten over de situatie of over mijn gevoel heeft geen zin. Het maakt alles nog erger. Ze kaatst de bal terug. Ze wordt defensief en doet volledige irrationele uitspraken. Dan ga ik koken van woede en ontaard alles weer in een vreselijk gespannen sfeer, wat weer enkele dagen duurt voordat het weer ‘stabiel’ is.
Ik zit in een totaalpakket van crisis. Een partner die geen gevoel meer heeft. Geen idee wanneer het precies ontstaan is, of waarom? Ik heb geen enkel aanknopingspunt. Een partner die verliefd is op een soulmate. Van plan is om deze verliefde gevoelens los te laten, maar hem wel dagelijks op de werkvloer blijft zien. Een partner die moeilijk kan praten. Niks weet, vluchtgedrag vertoont, enkel wat flarden loslaat over hoe ze zich nu echt voelt. Een partner die mij fysiek negeert.
En wat moet ik doen? Proberen alles zo stabiel mogelijk te houden. Rustig blijven. Vertrouwen teruggeven, niet paranoia zijn, niks invullen voor je partner, haar de ruimte geven, niet controleren, geen moeilijke vragen stellen…….alles wat compleet tegen je gevoel en emoties ingaat.
Ondertussen krijg ik niks terug. Geen knuffel, geen bemoedigende woorden. Gemaakte interesse in mijn werk. Pijnlijke stiltes. Onderwerpen waar je normaal over praat lijken ineens verboden. Praten over elkaar, vakanties, uitstapjes, investeringen thuis, toekomst……..het kan nu gewoon niet. Er wordt soms gelachen, ingezoomd op weekniveau, maar alles op een zeer oppervlakkig niveau. Soms raak ik haar aan. Streel haar rug, geef haar een kus, maar ook hierbij is het eenrichtingsverkeer.
Soms zou ik in de auto willen stappen en wegrijden van dit alles. Weg uit de situatie. Stik allemaal maar met je getwijfel en ontevredenheid en je soulmate. Weg van de pijn, weg van de onheilspellende signalen. Maar ik heb drie kinderen (5, 6 en 8) die ik niet in de steek kan en wil laten. Ik hou zielsveel van ze en ook hun toekomst kan straks ineens veranderen.
Soms zou ik zelf willen stoppen met de relatie, om te gaan beginnen aan een rouwproces en in te gaan zien dat het ooit zo perfecte gezin schijnbaar een tussenstation is geweest voor mijn partner. Keihard rouwen, keihard verdriet ervaren, tegen een muur oplopen, jaloezie verwerken en pijn voelen.En dan ooit de zon weer te zien schijnen. Alleen of met iemand anders.
Tegelijkertijd heb ik nu weer het gevoel dat ik nog steeds niet alles heb gegeven wat ik kan. Zeker nu mijn partner op eigen initiatief een psycholoog in de hand neemt. Wat ik deels heel erg goed vind, maar wat me ook onzekerder maakt. Haar concrete hulpvraag is mij totaal onduidelijk. Ze praat daar niet over en ik begin er ook niet over. Ze wil mij niet kwetsen en alles op een rijtje zetten. Ondertussen zit ik in de wachtkamer te hopen op een positieve uitslag, maar in mijn achterhoofd creëert zich de nog grotere hel die wellicht gaat komen. Een scheiding, de kinderen voor de helft van de tijd zien opgroeien, een blijvende confrontatie met de partner waar je oud mee wilde worden. De verschrikkelijke fantasieën over haar nieuwe leven samen met haar soulmate. Walgelijk!
Al die goedbedoelde adviezen van mensen, al die goede tips via internet. Er zijn mensen in mijn omgeving die zien dat ik er aan onderdoor ga. Die mensen zouden ondertussen willen dat ik eens voor mezelf kon gaan kiezen. Hoewel die mensen ook nog steeds hopen op vooruitgang.
Maar ik ben er nog steeds niet klaar voor. Maar de tips die ik moet volgen over het focussen op jezelf, geen verwachtingen te hebben, grenzen stellen, partner ruimte geven, zijn voor mij zo verdomde moeilijk. Ik ben doorgaans een persoon die controle wil. Een praktisch ingesteld persoon die altijd denkt in oplossingen en niet in problemen. Een prater. Een gevoelsmens en empathisch ingesteld. Wars van onrechtvaardig gedrag. Ik heb weinig geduld en ben iemand die graag plannen maakt. Al deze eigenschappen werken me nu zo ontzettend tegen. Om gek van te worden! En daar zit nu ook de kern van mijn probleem. Bestond er maar een loslaat-pil.
Ik wil mijn verhaal graag delen. Het helpt om het van mij af te schrijven.
Vechtersbaas
AnneJ
Ik snap niet zo goed wat je bedoelt. Wij lopen al bij een ggz instelling voor de add/ adhd binnen ons "gezin". Aan het begin van systeemtherapie. Zou jij adviseren daar juist niet heen te gaan puur voor mijzelf?
Pennestreek, ik denk dat ik ook ga vragen om antidepressiva. Wil me graag een tijdje vlak voelen en gewoon handelen zonder te veel te voelen. Gewoon een poosje, samen met gesprekken bij psycholoog. Bij de praktijkondersteuner ben ik al een aantal keren geweest. Fijn mens maar ze laat me vooral praten en in contact staan met mijzelf. Ik heb wel iets meer nodig.
Al binnen
Je bent al binnen. Hopelijk gaat het wel goed. Ik vind dit soort instellingen een te groot risico. Systeemtherapie als je gaat scheiden lijkt me ook geen eerste keus. Moeilijk.
Houd in elk geval in de gaten dat je voorbereid moet zijn op mogelijke problemen.
Als je het niet eens bent met een behandeling. Als een hulpverlener een verkeerd beeld van jou en je gezin ontwikkeld, zeg maar onbegrip. Als je niet binnen de geplande zorgepisode voortuigang laat zien.
Wees in elk geval duidelijk over de dingen die wel goed gaan. Woon je in een nette buurt, laat dat duidelijk zijn. Heb je een voorbeeldige baan geef daar dan in elk geval de gegevens van door voor 'geval van nood' waar je bereikbaar bent, elke smoes is goed.
Ik kreeg een hoop meer respect toen ik, wat ik helemaal niet netjes vind en vaak ook formeel niet toegestaan is, ging emailen met het mailadres van mijn werk. En daar ook met mijn mantelpakjes heenging.
Zorg dat je altijd goed verzorgd op de consulten verschijnt, jij en je kinderen. Goed gevoed en gedronken.
Neem elke mogelijke voorzorg. En dan nog. Het kan goed gaan maar in de jeugdhulpverlening scoor je altijd wat vinkjes zodat de kans dat je een melding krijgt altijd een mogelijkheid is.
En als je het niet kunt voorkomen wees dan geduldig en lees je goed in.
@AnneJ
Tot nu toe vinden ze vooral dat we heel erg handelen in het belang van onze kinderen. Zij staan bovenaan het prioriteitenlijstje en dat wordt echt wel gezien. Ik ga vooralsnog van het positieve uit.
Zo is dat
Vertrouwen moet er ook zijn dat het goed gaat.
En je weet in elk geval dat je een risico loopt en dat dat niet aan jou ligt.
Net als scheiden overkomt dat gewone mensen die hun kinderen niet mishandelen. Dat scheelt een hoop shock mocht het je desondanks toch overkomen.
hoop?
Je gaat nu door een hel. Je bent volledig lamgeslagen en staat nu in zijn geheel in de overlevingsstand. Als je eerlijk bent naar jezelf; heb je nog hoop dat hij bijdraait?
Ik bescherm mijzelf
Hij heeft vandaag wel toegegeven dat hij het niet goed aanpakt allemaal en gevraagd of het echt te laat is allemaal. Ik kan daar nu geen zinnig antwoord op geven. Hij is zo wispelturig als de pest dus ga ik uit zelfbescherming uit van dat het klaar is.durf geen hoop meer te hebben. Het zit er, tuurlijk, maar ik heb het wel redelijk losgelaten. Klinkt vast heel tegenstrijdig.alleen heel nadrukkelijk gezegd dat hij nu zijn kinderen op nr 1 zet want dat heeft hij de afgelopen twee weken niet goed aangepakt. Dat je verliefd wordt op een ander kan. Dat het niet over gaat kan ook. Maar daarom moet je nog wel met respect met je "bijna" ex en kinderen omgaan. Dit was heel ver te zoeken en dat neem ik hem heel erg kwalijk. Hoe gaat het met jou vechtersbaas?
Hoop
Tja, hoop dat hij bijdraait. Als je kinderen hebt, heb je de plicht om te vechten voor je relatie, tot je laatste snik. Een (heftige) verliefdheid vertroebelt je blik in hoge mate, ook je verplichtingen heb je dan niet meer helder. Sterker nog, juist die verplichtingen zorgen er vaak voor dat je vlucht in een andere relatie. Ik weet niet of dat hier speelt. Dus dat hij zijn kinderen niet op 1 heeft staan is heel logisch en voorspelbaar. Wat het niet goed maakt natuurlijk, maar zo werkt een verliefdheid nou eenmaal. Hopelijk ziet hij dat zelf ook in.
Als je man zelf vraagt of het te laat is, dan denk ik dat er nog hoop is en dat je moet onderzoeken of er nog ruimte is bij jullie beiden. Ik roep het maar weer: scheiden kan altijd nog. Je hebt geen haast. De tijd nemen, alles rustig overdenken, is in dit geval juist belangrijk. Dus ik zou, hoe moeilijk de tijd in de wachtkamer ook is, tegen je man zeggen dat een scheiding voor jou op dit moment niet hoeft.
En zelfs dan: wij hebben een kant-en-klaar echtscheidingsconvenant klaar liggen. Zo ver waren wij al. Er staan alleen nog geen handtekeningen onder. Dus zelfs dan kun je nog van gedachten veranderen. Hopelijk helpt die gedachte je ook om de paniek een beetje in te perken.
Ik zou nog eens met je man om de tafel gaan. Laat hem goed doordenken wat een scheiding betekent. Het huis uit (misschien allebei), de kinderen (veel) minder zien, financieel een flinke aderlating, je familie en vrienden waar de relatie fundamenteel mee zal veranderen (vergis je niet in de impact daarvan!). Scheiden is geen pretje. Ook niet als je zelf degene bent die weg wil.
Zeker als je man zelf in de knoop zit, is dat geen moment om zulke beslissingen te nemen. De beslissing om te scheiden zou je eigenlijk pas moeten nemen als alles in je leven rustig is, en je zelf stabiel bent. Pas als je er dan van overtuigd bent dat deze relatie niet werkt, kun je weloverwogen de beslissing nemen. Natuurlijk werkt het in de praktijk nooit zo. Dat weet ik. Maar zo in de hitte van de strijd kun je niet helder nadenken. Hopelijk is hij bereid om kritisch naar zichzelf te kijken. Het kan helpen als hij een neutrale 'coach' zou kunnen vinden die hem kan helpen alles op een rijtje te zetten.
Maar áls hij er nog over wil nadenken is de absolute voorwaarde dat er geen contact is met truus. Mijn man laat hem weten dat de verliefdheid wegzakt als het contact weg is. Natuurlijk denkt hij nog wel eens aan haar, ze zijn jaren goed bevriend geweest en hebben een jaar lang een knipperlichtrelatie gehad, dat wis je niet zomaar uit. Maar het gevoel is nu, driekwart jaar later, weg. Dus dat kan echt!
Sterkte!
herkenbaar
'Hij heeft vandaag wel toegegeven dat hij het niet goed aanpakt allemaal en gevraagd of het echt te laat is allemaal. '
Herkenbaar!
Ik heb bij de doorstart na de (korte) breuk, mijn partner alleen aan het woord gelaten, en gevraagd hoe zij het voor zich ziet, omdat bij de andere keren ik degene was die de boel weer aan het oplossen was.
Een verandering van baan of locatie was een te zware eis, omdat hier heel veel vanaf hangt, zeker op financieel gebied en een eventuele klim. En ja, de logische reactie is natuurlijk 'of je gezin naar de ellende...kies maar!'. Maar zij beweert dat zij de verliefdheid kan laten slijten. En dat zij door dit proces heen moet. Ik vind het doodeng natuurlijk, maar zij is de enige die hiervoor kan zorgen.
Momenteel krijg ik geen enkele aanwijzing dat ze buiten het werk contact hebben. Via de telefoon is het natuurlijk 24/7 mogelijk. Maar daar kom ik op een normale manier niet achter, en nogmaals, ik heb geen zin om weer digitale boobytraps te plaatsen. Ik zou het ook echt vreselijk vinden als ze hem toch weer opzoekt. Dat zou voor mij echt een teken zijn dat ze toch niet zo'n zuiver geweten heeft en echt heel hard kan liegen, wat eigenlijk niks voor haar is. Maar goed, uiteindelijk ben ik akkoord gegaan met een doorstart en zal ik haar ook weer het vertrouwen moeten teruggeven, hoe vreselijk moeilijk dat soms ook is.
Op dit moment praten wij niet over de affaire, en ook niet over de relatiecrisis an sich. Wat ik al eerder zei, het haalt op dit moment ook niks uit. Zij heeft inmiddels hulp gezocht, en ik hoop dat het haar (en uiteindelijk ook mij) gaat helpen. Als ik nu telkens weer de wonden open haal, schiet zij weer op slot, en creëer ik meteen weer afstand en een onveilige sfeer.
Er wordt van mij gewoon gruwelijk veel gevraagd. Vooral geduld en vertrouwen. Dat gaat bij mij op en neer. Gisteren had ik weer een vreselijk depressieve dag, vandaag gaat het weer wat beter. Het is ook heel moeilijk om je verwachtingen uit te schakelen. Want alles wat ik verwacht, gebeurt juist niet. Op die manier creëer ik mijn eigen teleurstellingen, en die neem ik weer mee gedurende de dag.
Ik hoop dat ze fysiek wat gaat ontdooien richting mij. Ik ga er ook niet om vragen, want dan wordt een rondje verplicht.
Is ze zo'n koelkast omdat ze zich nog niet veilig voelt bij mij? Omdat ze echt geen zak meer om mij geeft? Omdat ze nog verliefd is en in het proces van loslaten zit?
Maar...pffff....wat heb ik behoefte aan aandacht en liefde zeg.
'leuk' artikel
Een interessant artikel over hoe mensen een crisis aangaan.
All of the above
Vechtersbaas, wat heb je het zwaar zeg! Ik vind dat je het goed aanpakt. Hou je op de vlakte, vraag niet teveel van haar (niks?) en geef haar de tijd die ze nodig heeft.
Ik denk inderdaad dat haar gedrag voortkomt uit al die opties die je gaf. Ze is haar gevoel voor jou kwijt, is verliefd op een ander (en het kost echt wel een paar maanden voor dat echt weer weg is) en misschien wil je bij jou ook wel geen valse verwachtingen wekken, of is ze bang voor emotionele scenes.
Hopelijk wordt ze wijzer van de hulp die ze heeft gezocht. Ik vind het wel heel goed hoor van haar, dat ze daarvoor open staat. Mijn man heeft lang gevonden en gezegd dat het allemaal aan mij lag. En hoe vaak ik ook wees op zijn aandeel, hij zag het niet of wilde het niet zien. En dan kun je niks... Dus hou je daaraan vast. En wordt verder wat zelfstandiger. Haal troost, aandacht en liefde even bij familie en vrienden (en hier). Ga vooral zelf op pad, doe leuke dingen, zoek afleiding. En heb geduld. Heel veel geduld.
Man vertelde mij gisteren (eindelijk) dat hij zich zo onzeker voelt, nu, omdat hij zich door al onze gesprekken pas goed realiseert wat hij allemaal gedaan en gezegd heeft, en hoe dat voor mij geweest moet zijn. Hij is sowieso licht egocentrisch (understatement) en tijdens die verliefdheid was zijn aandacht natuurlijk echt alleen maar op zichzelf en haar gericht. Hij schaamt zich met terugwerkende kracht kapot voor zichzelf. Dat was voor mij heel belangrijk om te horen. Maar daar heeft hij dus sinds februari over gedaan...
Relatietherapie
Dat vind ik wel een beetje typisch dat ze een ijskast is richting jou. Dat doet mijn partner, tja dat is ie nog wel, niet. Hij schiet naar uitersten en houdt mij wel vast op moeilijke momenten. Ze geeft toch wel om je lijkt mij? Ik vind dit wel heel erg voor jou, want zo kan je het toch geen doorstart noemen. Ook dat er niet over wordt gepraat. Dat is niet goed vechtersbaas. Vrees dat het, ookal is er misschien geen contact, het wel een eigen leven lijdt bij haar. Je kan je toch niet emotioneel afsluiten voor degene met wie je samenleeft? Ik zou de boel wel openbreken vechtersbaas. Dit heb jij niet verdiend. Wat zegt je omgeving hiervan, dat zij zich zo afsluit? Zij volgt therapie maar praat daar niet over? Ik gun jullie relatietherapie. Hoe staat zij hierin? Misschien heb je dat al een keer gezegd maar dan ben ik het vergeten. Even geen puf om alles terug te lezen.
Niet forceren
Tja, iedereen kijkt er natuurlijk, ook vanuit eigen ervaringen, anders naar, maar ik zou het niet forceren. Hoe 'zwak' je het misschien ook van jezelf vindt, ik zou echt afwachten en haar het tempo laten bepalen. Totdat je zelf vindt dat het genoeg is, natuurlijk. Uiteindelijk zal er wel gepraat moeten worden, maar je kunt daarmee in een te vroeg stadium ook wel dingen kapot maken, of zaken op de spits drijven.
Ik wens je sterkte en wijsheid!
@Pennenstreek
Ik snap wel wat je bedoelt hoor, ze moet dit verwerken. Gevoelens zijn niet zomaar weg. Maar je als een ijskast gedragen. Ik vind dat nogal wat...heeft ze op dit moment nog steeds geen liefde voor jou? 0? Al die maanden al niet? Ik zou dat wel willen weten. Anders wordt het toch uitzichtloos? Of jullie moeten beiden openstaan voor bij elkaar blijven voor de kinderen.
meningen
Ik begrijp de tegenstrijdige meningen! Want in mijn hoofd gebeurt er namelijk niets anders, en daarom ben ik ook zo moe.
Maar ik heb wel een partner die echt op geen enkele manier beter zal gaan functioneren, of zich beter gaat voelen door 'gepush', 'paranoia uitingen' of 'diepgaande gesprekken'. Die ervaring heb ik inmiddels, dus dat zal ik in de praktijk moeten toepassen, hoe moeilijk ook. Zij komt ook uit een gezin waar nooit over problemen mocht worden gesproken. En die waren er veel.
En natuurlijk heb ik dagelijks een moment van; 'G*dverdomme, ik ben hier het gevecht aan het voeren, terwijl JIJ degene bent die dit moet doen en mij moet laten zien dat ik er nog toe doe. Jij bent ontevreden, ik niet. Zeg me alsjeblieft wat ik beter had kunnen doen, of beter moet doen!'
Maar daar is zij niet mee bezig. Zij heeft geen idee hoe ik me echt voel. Het heeft ook geen enkele zin om dit tegen haar te vertellen, want de empathie ontbreekt. En zij vecht ook, keihard met zichzelf. Maar daar heb ik in onze relatie en met mijn belang, nu helemaal niets aan.
Ze is overigens aardig. Loopt niet te bitchen. Maar heeft wel stemmingswisselingen. Dat heeft ze altijd al wel gehad, maar nu wat extremer. Van gesloten en gespannen, naar vrolijk met zingen en fluiten. Heel bijzonder om te zien.
Intimiteit
Maar laat ze verder nooit iets van intimiteit zien? Helemaal nooit? Geen aai, geen knuffel, geen sex? Sorry voor de intieme vraag maar vraag mij af hoe lang je dat wilt. Hoe lang gaat dit nu al zo en zit er geen verbetering in?
Teruggelezen
Ik heb teruggelezen en zie dat ze geen heil ziet in relatietherapie. Jullie zijn nu zo'n 8 weken ver in de doorstart. Slapen jullie nog steeds apart? Het enige wat ze doet is dus therapie voor zichzelf. Voor de rest staat het stil tussen jullie? Ik mis wel heel erg de empathie voor jou idd. Hebben jullie een tijd afgesproken hoe lang het te proberen? Wanneer weer te praten?
@Liefdier
Voor de crisis natuurlijk wel. Aai, knuffel enz. Maar tussen de lakens stond alles op een laag pitje. Op dat gebied is het ook echt iemand met een gebruiksaanwijzing, die ik redelijk dacht te lezen en te begrijpen. Ik heb daar altijd respect voor gehad, maar met het wegebben van ook die aai, knuffel en uitgesproken liefde, zo vóór de grote vakantie, en ook de toenemende mate van kritiek en ergernis, heb ik de alarmbellen laten rinkelen dat het zo niet verder kon, omdat ik natuurlijk ook een vent ben met behoeften......en toen begon zij pas te praten over haar gevoel, de sleur enz......dat betekende het begin van de crisis.
Wij leven het leven nu gewoon door hoor. Slapen ook samen. Maar ik heb vaker de momenten dat ik me ernstig zorgen maak over het ontbrekende fysieke contact, en me ook gefrustreerd voel. Geen idee hoe lang ik het dus vol kan houden. En dan kom je dus op geduld, geduld, geduld.
Ik denk ook echt dat samen in therapie (in deze status) niks gaat opleveren. Zij moet eerst haar eigen issues uit de weg ruimen.
Maar goed, ik zit ermee hé... 
@Pennestreek
'Hij is sowieso licht egocentrisch (understatement) en tijdens die verliefdheid was zijn aandacht natuurlijk echt alleen maar op zichzelf en haar gericht. Hij schaamt zich met terugwerkende kracht kapot voor zichzelf. Dat was voor mij heel belangrijk om te horen.'
Dat ga ik dus ook zo ontzettend hopen bij mijn partner. Dat ze ooit echt uit zichzelf terugkijkt, en zich echt realiseert dat ze zulke vreemde dingen heeft gezegd en gedaan.
Maar bij dat station zijn we nog lang niet. Ik ben nog aan bijkomen van het feit dat haar schaduwkanten bijna letterlijk door mijn strot zijn geduwd. En mij dan vreemd staan aankijken.....;-)
Soms moet ik ook wel lachen hoor, want wie bedenkt zo'n slechte film. Een Oscar gaan we in ieder geval niet winnen.
Ik dek dat je het goed ziet
Dat zij eerst aan de slag moet met zichzelf. Als ik lees over haar thuissituatie, dan snap ik redelijk waarom ze nu is zoals ze is, met mijn psychologie van de kouwe grond. Als er veel problemen waren, maar er mocht niet over gesproken worden, dan heeft ze waarschijnlijk nooit de ruimte gekregen zichzelf te kunnen zijn, zichzelf echt te leren kennen, nooit helder gekregen wat zij zelf wil, waar zij gelukkig van wordt (been there...). Dat moet ze nu allemaal ontdekken. Hopelijk vindt ze een goede therapeut die haar daarmee kan helpen.
Ik denk dat je voorlopig je relatie op een heel laag pitje moet zetten. Als jij tenminste echt denkt dat je met haar verder wil. Hoe (on)voorwaardelijk is jouw liefde voor haar? Wil je haar de kans geven zelf meer in balans te komen, zichzelf te leren kennen? Dus jezelf voorlopig opzij te zetten en haar te steunen? Met een nog steeds onzekere uitkomst? Want als ze eenmaal zover is dat ze bewust kan kiezen met wie ze haar leven wil delen, wil dat nog niet zeggen dat dat met jou zal zijn. Jij was de passende partner in een andere fase van haar leven, dat wil nog niet zeggen dat je ook nog past als ze verder is gekomen.
Stel dat je dat toch wil (proberen). Dan kan het zo zijn dat je uiteindelijk meer naar elkaar toe groeit dan voor dit alles. Zo is het nu met man en mij. Niet dat we stapelverliefd op elkaar zijn geworden, in ieder geval nog niet, maar we hebben elkaar in dit half jaar beter leren kennen en begrijpen dan in de bijna 30 jaar daarvoor. Het is een heftige, maar wel heel bijzondere en boeiende reis, samen. En de uitkomst is ook bij ons nog steeds niet zeker. Maar we hebben allebei heel veel geleerd en zijn allebei betere mensen geworden. Ook in onze opstelling naar onze kinderen en in onze prioriteiten zijn we veranderd. Echt heel bijzonder.
Probeer zoveel mogelijk verwachtingen los te laten. Jij hoeft ook niet te vechten. Alleen maar vol te houden. Hou een dagboek bij waar je je vragen, gevoel en frustraties in opschrijft. Dat kan je helpen om in het nu de druk van de ketel te halen en tzt kan het je helpen om met haar het gesprek aan te gaan. Ik raad je aan voor jezelf ook hulp te zoeken trouwens. Het is niet niks... Ik heb heel veel gehad aan een coach die veel gebruik maakte van NLP-technieken. Maar dat is heel persoonlijk. Vraag er bij je huisarts en bij vrienden/bekenden naar, je zult verbaasd zijn over hoeveel mensen iets dergelijks een keer nodig hebben gehad.
Maar hou voor ogen dat je voorlopig niets van haar moet verwachten. Kun je dat? Overigens, de EFT die ik hier eerder al adviseerde hielp mijn man ook heel erg bij het zichzelf leren kennen, leren herkennen hoe hij echt wezenlijk contact uit de weg ging, emoties ontzettend effectief wegstopte tot hij zelf werkelijk ervan was overtuigd dat hij geen emoties had (!). Dus deze vorm van relatietherapie is ook heel bruikbaar voor je vrouw haar eigen ontdekkingsreis. Bespreek het eens met haar. Ze is tenslotte toch (weer) bij je terug om er samen wat van te maken. Je mag wel een beetje sturen...
Nou, breek me de bek niet open
Echt, slechtere soaps zijn er nog niet bedacht dan wat er allemaal gebeurd is in mijn leven de afgelopen 2 jaar. Ik heb hier nog maar de helft opgeschreven... Ik had onlangs wat dingen op papier gezet omdat het er in het dagelijkse leven maar niet van kwam om het gesprek aan te gaan. Man heeft met rooie wangen zitten lezen. Was veel ook al 'vergeten' (mooi werkt de menselijke geest toch) maar ik natuurlijk niet! Ik merkte eigenlijk pas toen hij aangaf zich zo te schamen hoe belangrijk dat voor mij was. Was echt een kantelpunt.
Tuurlijk ga ik ervoor
Ze zit nu bij een psycholoog waar ze volgens mij wel een klik mee heeft.
Weet je, het is mijn maatje. We zijn samen begonnen aan een missie. Zaten zo op één lijn met alles. Lieten elkaar los, maar hebben de laatste jaren te weinig in elkaar geïnvesteerd, tenminste, dat vind ik. Voor haar is het compleet niet duidelijk waar de angel zit. Alles in het teken van de thuis-fabriek. En zoals bij veel relaties ga je bouwen, bouwen, bouwen. En dan ineens.....BAM. Er sluipt iets in, en er is een crisis. En ja, ik ga deze relatie zeker proberen te redden. Mits zij mij het leven natuurlijk niet onmogelijk gaat maken. Dus op de eerste plaats geen bedrog meer. Noch fysiek, noch emotioneel. En ja, op den duur hoop ik echt dat ze wat ontdooit. Want nogmaals, ik ben dan wel een kerel, dus zal het niet heel snel zeggen, maar ook ik heb echt liefde en aandacht nodig.
Het is zwaar om verwachtingen los te laten. Maar ik zal wel moeten. Ik grijp veel te veel terug naar de oude momenten. Dus hoe ze voorheen zou reageren. Daar moet ik mee kappen, en steeds zeggen: 'Niets verwachten, gewoon ondergaan.' Laat haar maar komen.
Voorlopig ga ik niets, maar dan ook helemaal niets van hulp aanraden. Zij is aan zet. Zij mag praten wanneer ze behoefte heeft. En dan kan ik daar (rustig, probeer ik) op inhaken.
Ik heb op den duur wel hulp nodig. Maar welke vorm dat zal zijn, ben ik nog aan het bekijken. Dit van me afschrijven helpt ook enorm.
Herkenbaar
Herkenbaar vechtersbaas, bij ons is dat ook wat er is gebeurd. De thuisfabriek...heel belangrijk natuurlijk maar elkaar als partners blijven zien ipv een stuk van het meubilair is net zo belangrijk. Mijn man heeft zo vaak aangegeven dat hij dat nodig vond en ik heb het anders opgevat omdat hij het ook niet altijd even duidelijk over bracht. Hij kon niet echt zichzelf zijn bij mij omdat ik hem in een vorm kneede zoals ik het graag had. Heel erg eigenlijk.Het valt het wel allemaal op zijn plaats. Te laat? Kan. Evengoed ben ik wel heel blij dat ik eindelijk mijn eigen aandeel zie. Er is een stukje koppigheid bij mij weggevallen en dat vind ik positief. Neemt niet weg dat hij ook een enorm aandeel heeft. Het is een man met psychische problemen en haakt iedere keer af bij de hulpverlening en dan wordt het link...ik probeer heel erg bij mijzelf te blijven en dat lukt elke dag wel op en af. Geeft wel een zen gevoel. Heb net gewandeld omdat ik merkte dat ik van op de bank liggen knettergek werd. Ik kon niet meer stoppen met lopen. Voet voor voet, uit mijn hoofd en in mijn lijf.
Stap uit de 'vecht'stand
Daar sta je nu denk ik nog erg in. Als je dat los kunt laten, het voor nu gewoon laten zijn zoals het is, dan gaat je dat heel erg helpen. Ik heb alleen helaas geen flauw idee hoe dat concreet moet doen 
. Ik weet nog dat ik ook dit soort adviezen kreeg, maar het zei me niks, ik kon er niks mee, omdat het niet concreet een stappenplan was. Op de een of andere manier is het bij mij toch vanzelf gelukt.
Je vrouw zoals ze nu is, is niet meer de vrouw die ze was. En over een jaar is ze ook niet meer de vrouw die ze was. Maar dat is juist mooi. Man en ik zijn ook niet meer wie we waren, en daarom verandert vanzelf onze relatie. We houden elkaar scherp, praten meer, proberen ons meer in de ander te verplaatsen.
Je vrouw zit nu in een heel zwaar proces, voor zichzelf maar zeker ook voor jou. En dat voelt heel oneerlijk, en onrechtvaardig. Ik herken dat heel erg. Mijn man heeft er een potje van gemaakt, en ik ben voorlopig nog wel even zoet om alle brokken bij mezelf te lijmen. Als dat ooit echt lukt. Hij heeft veel kapot gemaakt waarvan ik me afvraag of ik het ooit kan repareren. Maar weet je, dat zou ook niet helen als we uit elkaar zouden gaan. En ondanks alles hou ik van hem. We horen gewoon bij elkaar. Daar zit ook een soort ongelijkheid in, vind ik, omdat ik zeker weet dat ik hem niet kwijt wil en hij heeft die overtuiging (nog) niet. Dat maakt me ook erg onzeker. Ook al zet hij zich 100 % in. Ik proef bij jou hetzelfde. Daarom denk ik dat je het kan. Verwachtingen loslaten en door blijven gaan met leven. Je open stellen voor haar, maar je niet opdringen. En misschien moet je daar heel ver in gaan. Hou alleen wel je eigen grenzen in de gaten.
Hier schrijven helpt inderdaad, weet ik uit ervaring. Daarom schrijf ik hier ook mee, om nu een ander te kunnen helpen.
rotdag
Vandaag echt weer even een enorme rotdag, waarop ik het helemaal niet meer zie zitten. Heb gisteren toch weer een soort van hoop of verwachting gehad die ik dan vervolgens niet krijg, dus een teleurstelling. En ik weet verdomde goed dat ik dit niet moet hebben, maar mijn mindset verliest het dan weer van het gevoel. Dan ga ik weer alles terughalen. Speculeren, doemdenken, invullen. Waarom negeert ze mij zo? Ik geef haar fysieke aandacht, maar krijg helemaal niets terug.
In mijn hoofd schrijf ik dan alweer de afscheidsbrief, maar dan begint meteen weer het woord 'geduld' door mijn hoofd te spoken.
Soms denk ik dat ik haar fysiek ook maar gewoon links moet laten liggen, maar dan denk ik weer dat zij vermoedt dat ik ook de handdoek in de ring gooi en dat dit voor haar een bevestiging is dat het toch niet meer gaat werken.
Zo ontzettend lastig. Als ze ook maar een heel klein beetje aandacht zou geven, kan ik wat meer ontspannen en zal ik ook meer mezelf kunnen zijn.........
Wilde dit even met jullie delen
Deze tekst van een schrijfster die zelf wat hobbels tegenkomt in haar leven sprak mij ontzettend aan. Het verwoordt heel mooi wat wij hier doen:
Als je het gevoel hebt zelf in scherven op de grond te liggen, voelt er weinig zo zalvend als op papier een stukje van jezelf weer aan elkaar te lijmen met letters die zich aaneenrijgen als een pleister op verdriet.
Woorden kunnen echt helen. Niet alleen als je ze leest.