U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Jong gezin in de ellende
Beste ouders,
Mijn leven staat stil. Heb geen plezier meer. Geen toekomst meer voor ogen. Ik (34) ga met het probleem naar bed en ik sta er weer mee op. De onzekerheid. Ik sleep me door de dagen heen. Werken is een noodzakelijk kwaad geworden. Als ik weg ben, ben ik rusteloos. Thuis draag ik een masker voor mijn kinderen en probeer richting mijn partner (35) zo stabiel mogelijk over te komen, maar mijn onverwachte en slecht getimede uitspattingen richting haar, verraden precies hoe onzeker, machteloos en angstig ik me eigenlijk voel.
Ik ben de afgelopen maanden zover van mezelf gaan afstaan dat ik niet meer weet wie ik was in een onbezorgde relatie. Er is van de oude ik bijna niets meer over. Van een zekere positief ingestelde jongen met toekomstvisie, ben ik in no-time veranderd in een afhankelijke doemdenker die met alle macht van de wereld probeert zijn gezin bij elkaar te houden en de partner bij zich te houden die ondanks haar gebruiksaanwijzing en rugzak uit haar verleden, zich bij mij toch altijd prettig heeft gevoeld en waar ik de afgelopen jaren zelfs dichter naartoe ben gegroeid.
Ik zou willen dat ik nog meer geduld zou hebben. Ik zou willen dat ik alles wat meer los kon laten. Mezelf meer kon neerleggen bij dit hele gebeuren. Maar het kost zoveel moeite! Ik heb begrip voor de crisis waarin mijn partner zich momenteel bevindt, maar ik bungel. De vraag is alleen hoe lang mijn lijf en mijn geest dit nog gaan volhouden, omdat ik merk dat ik dagen heb waarop ik me ellendiger voel dan ooit.
Zij heeft dit niet in de gaten. Deels door mijn masker, maar deels door haar gebrek aan empathie. Praten over de situatie of over mijn gevoel heeft geen zin. Het maakt alles nog erger. Ze kaatst de bal terug. Ze wordt defensief en doet volledige irrationele uitspraken. Dan ga ik koken van woede en ontaard alles weer in een vreselijk gespannen sfeer, wat weer enkele dagen duurt voordat het weer ‘stabiel’ is.
Ik zit in een totaalpakket van crisis. Een partner die geen gevoel meer heeft. Geen idee wanneer het precies ontstaan is, of waarom? Ik heb geen enkel aanknopingspunt. Een partner die verliefd is op een soulmate. Van plan is om deze verliefde gevoelens los te laten, maar hem wel dagelijks op de werkvloer blijft zien. Een partner die moeilijk kan praten. Niks weet, vluchtgedrag vertoont, enkel wat flarden loslaat over hoe ze zich nu echt voelt. Een partner die mij fysiek negeert.
En wat moet ik doen? Proberen alles zo stabiel mogelijk te houden. Rustig blijven. Vertrouwen teruggeven, niet paranoia zijn, niks invullen voor je partner, haar de ruimte geven, niet controleren, geen moeilijke vragen stellen…….alles wat compleet tegen je gevoel en emoties ingaat.
Ondertussen krijg ik niks terug. Geen knuffel, geen bemoedigende woorden. Gemaakte interesse in mijn werk. Pijnlijke stiltes. Onderwerpen waar je normaal over praat lijken ineens verboden. Praten over elkaar, vakanties, uitstapjes, investeringen thuis, toekomst……..het kan nu gewoon niet. Er wordt soms gelachen, ingezoomd op weekniveau, maar alles op een zeer oppervlakkig niveau. Soms raak ik haar aan. Streel haar rug, geef haar een kus, maar ook hierbij is het eenrichtingsverkeer.
Soms zou ik in de auto willen stappen en wegrijden van dit alles. Weg uit de situatie. Stik allemaal maar met je getwijfel en ontevredenheid en je soulmate. Weg van de pijn, weg van de onheilspellende signalen. Maar ik heb drie kinderen (5, 6 en 8) die ik niet in de steek kan en wil laten. Ik hou zielsveel van ze en ook hun toekomst kan straks ineens veranderen.
Soms zou ik zelf willen stoppen met de relatie, om te gaan beginnen aan een rouwproces en in te gaan zien dat het ooit zo perfecte gezin schijnbaar een tussenstation is geweest voor mijn partner. Keihard rouwen, keihard verdriet ervaren, tegen een muur oplopen, jaloezie verwerken en pijn voelen.En dan ooit de zon weer te zien schijnen. Alleen of met iemand anders.
Tegelijkertijd heb ik nu weer het gevoel dat ik nog steeds niet alles heb gegeven wat ik kan. Zeker nu mijn partner op eigen initiatief een psycholoog in de hand neemt. Wat ik deels heel erg goed vind, maar wat me ook onzekerder maakt. Haar concrete hulpvraag is mij totaal onduidelijk. Ze praat daar niet over en ik begin er ook niet over. Ze wil mij niet kwetsen en alles op een rijtje zetten. Ondertussen zit ik in de wachtkamer te hopen op een positieve uitslag, maar in mijn achterhoofd creëert zich de nog grotere hel die wellicht gaat komen. Een scheiding, de kinderen voor de helft van de tijd zien opgroeien, een blijvende confrontatie met de partner waar je oud mee wilde worden. De verschrikkelijke fantasieën over haar nieuwe leven samen met haar soulmate. Walgelijk!
Al die goedbedoelde adviezen van mensen, al die goede tips via internet. Er zijn mensen in mijn omgeving die zien dat ik er aan onderdoor ga. Die mensen zouden ondertussen willen dat ik eens voor mezelf kon gaan kiezen. Hoewel die mensen ook nog steeds hopen op vooruitgang.
Maar ik ben er nog steeds niet klaar voor. Maar de tips die ik moet volgen over het focussen op jezelf, geen verwachtingen te hebben, grenzen stellen, partner ruimte geven, zijn voor mij zo verdomde moeilijk. Ik ben doorgaans een persoon die controle wil. Een praktisch ingesteld persoon die altijd denkt in oplossingen en niet in problemen. Een prater. Een gevoelsmens en empathisch ingesteld. Wars van onrechtvaardig gedrag. Ik heb weinig geduld en ben iemand die graag plannen maakt. Al deze eigenschappen werken me nu zo ontzettend tegen. Om gek van te worden! En daar zit nu ook de kern van mijn probleem. Bestond er maar een loslaat-pil.
Ik wil mijn verhaal graag delen. Het helpt om het van mij af te schrijven.
Vechtersbaas
@Liefdier
@Liefdier
Ik ga even mijn ervaringen van de afgelopen maanden op jou toepassen. Geloof maar niet dat ik onderstaande zomaar even doe, want het vergt een hoop moeite, gedenk en je moet heel vaak tot tien tellen...
Jouw partner zit met zichzelf in de knoop. Het heeft absoluut geen zin om hem te overtuigen dat het zo fijn was. Dat weet hij ergens wel, maar kan ie helemaal niks mee. Je brengt hem daarmee niet op een andere gedachte, maar duwt hem steeds verder weg. Probeer daar afstand van te nemen. Hij zegt waarschijnlijk ook dingen om er vanaf te zijn. Wellicht lult hij soms twee kanten op en is hij zo hypocriet als maar zijn kan. Ik wil deze gesprekken eigenlijk ook niet meer.
Hoewel het mij heel veel moeite kost, lukt het mij wel steeds vaker om er niet meer over te beginnen. Daardoor pleeg ik soms roofbouw op mezelf. Als ik dan toch weer over het onderwerp begin, omdat ik zo gefrustreerd ben, voel ik me de eerste 5 minuten opgelucht, en daarna denk ik weer; 'Wat heb ik er nu weer mee bereikt?' Een verrotte sfeer en weer een dosis extra vragen waar ik toch geen antwoord op krijg.
Dan die verliefdheid. Dat is helemaal om idioot van te worden. Het maakt je als trouwe partner helemaal gek! Maar ze hebben iemand gevonden die vaak zonder te oordelen kan luisteren, en precies zegt wat ze willen horen. Ze voelen zich weer 'speciaal'. Deze persoon geeft hen kracht. Ze bouwen samen roze luchtkastelen, plannen een toekomst samen, klagen lekker over de vaste partner enz. Vervolgens trekken ze de conclusie dat zij 'toch echt wel voor elkaar bestemd moeten zijn'. Dan zijn ze vervolgens knetterverliefd en raken ze letterlijk verslaafd aan die aandacht, want ze worden telkens geïnjecteerd met een gelukshormoon. Het is echt een soort drugs. Vaak is deze verliefdheid nog sterker dan een 'legale' verliefdheid, want deze verliefdheid is eigenlijk verboden (dus spannender!) en het is een medicijn om de dagelijkse ellende in hun hoofd weer even te vergeten. Uiteindelijk willen ze een aantal keer hun zielsverwant (tegen hun zin) aan de kant schuiven, want het gezin is hun thuisbasis, met alle vertrouwde personen in een veilige omgeving. Diep van binnen willen ze dat ook niet kwijt, maar er mist toch iets. Daarna gaat het misschien een paar dagen even goed. Daarna voelen ze zich weer ellendig, maar nu nóg ellendiger, omdat ze ook nog eens liefdesverdriet hebben. Gevolg; ze geven weer toe aan de verslaving. Ze nemen weer contact op en de cirkel is weer rond.
Het komt in feite neer op pure wilskracht van je partner. Elke situatie is ook anders. Een geheime affaire kan z'n glans verliezen, of heel vermoeiend worden. Maar als de trouwe partner er weet van heeft, dan wordt de affaire verboden, en dat kan nog krachtigere verlangens teweeg brengen.......ik denk dat dit bij ons speelt/speelde.
Ik ben in ieder geval nooit akkoord gegaan met een zogenaamde time-out van een paar maanden. Een soort proeftijd om op het gemak uit te zoeken of het nieuwe leven echt iets zou kunnen worden, en als dat niet het geval is terugkeren naar de veilige haven waar de partner toch weer staat te wachten. Ik ben al gek, maar zo gek ook niet.
Het aller moeilijkste is om opnieuw te vertrouwen en niet paranoia te zijn. En als je dan ook nog eens een partner hebt die niks met overtuiging zegt, of uit eigen initiatief werkt aan een (vertrouwens)herstel, dan gaan je gedachten ook trucjes met je uithalen. Oftewel invullen, omdat je verklaringen en de waarheid wilt weten.
Is absoluut niet zweverig. Juist niet. Het was een tip die ik hier heb gekregen, en ik ben daar enorm dankbaar voor. Zonder deze therapie hadden wij het niet gered. We hadden ook wel een hele goede therapeute.
@Pennestreek
Ik zou overal voor open staan, zolang het maar helpt. Maar daar heb je inderdaad twee personen voor nodig die dit beiden willen.
Daarnaast ga ik ook hulp zoeken om de thuissituatie dragelijker te maken.
Dank
Dank voor jullie tips. Echt superlief dat jullie zo meeleven. En sorry dat ik zo weinig voor je terug kan doen Vechtersbaas. Jij staat een stapje verder dan ik denk ik.
@pennestreek, waar hebben jullie die therapie gevolg? Of is dat lastig ivm herkenbaarheid? Ik heb al een beetje gekeken op het internet maar hoe weet je nou of het een goede praktijk is? Lijkt me ook zo naar om geen klik te hebben en verder te moeten zoeken. We zijn al zo ontzetten moe en leeg.
@Liefdier
De boel van mij afschrijven werkt voor mij in ieder geval ook al goed. Ik weet niet of ik al een stapje verder ben. En dan is het ook nog de vraag in welke richting dit stapje is.
Ik heb in een paar maanden gewoon al veel meegemaakt. En telkens zoek je naar nieuwe manieren om de situatie dragelijker en overzichtelijker te maken. Hierbij hebben het internet, een therapeut en enkele mensen in mijn omgeving mij stevig geholpen.
Een partner die niet praat, niet beweegt en een affaire die constant op de loer ligt, maakt alles zo verdomd lastig. Elke dag is weer een nieuwe. Elke dag met in mijn hoofd ups en downs.
Vluchten kan altijd nog. Maar ik blijf hoop houden, dat er schot in de zaak komt. En dit kan niet binnen een paar weken.....helaas.
Het is zover
Hij is weg...kon niet langer blijven
Nou dat is duidelijk Liefdier!
Treurig maar wel duidelijk. Ik hoop zo dat je nu voor jezelf kiest want je kunt blijkbaar nog jaren regelmatig in die wachtkamer terechtkomen. En dan staat je leven zo stil. Zo jammer.
"Mijn partner is ook al vaker met deze vrouw in zee gegaan. Twee keer heeft hij het contact verbroken om voor zijn gezin te vechten. De laatste keer is hij zelfs een tijd ergens anders gaan wonen."
Het is echt geen hemel maar ik ben al lang alleen met mijn kinderen en dat is ook echt heerlijk vredig geweest al die jaren.
Je doet ook nieuwe contacten op waar je nu ruimte voor krijgt. En een partner kan maar hoeft ook niet. Het is jou leven. En uiteraard blijf je met je exman te maken hebben wat de kinderen aangaat.
Hopelijk lukt het om een scheiding verder goed, financieel, woonruimte en qua zorg voor de kinderen, goed af te wikkelen. En als het nodig is vraag daar dan hulp bij aan vrienden en familie. Vaak snappen die echt wel dat het niet meevalt alleen met je kinderen.
Ik wens je heel veel vrede en geluk. Wat je ook besluit. Zorg goed voor jezelf.
@AnneJ
Dankjewel. Lief!Hoe lang ben jij al gescheiden? Maak me zorgen over hoe de kids het op gaan vatten. Ze gaan net zo goed...Hoe ging dat bij jou?
Al lang
Hier is het nu 13 jaar geleden, de kinderen waren 6 en 8 en we hebben eerst een jaar bij mijn ouders gewoond voor ex een ander huis kreeg en we terug konden. Mijn ex is zelf psychisch niet in orde en we konden niet meer samen wonen vanwege dagelijks drama, geen anderen.
Ik heb alles geprobeerd om hulp te krijgen en had geen idee toen nog dat we met autisme te maken hadden. Ik vraag me af of het mogelijk anders gelopen was als ik dat eerder had geweten.
Ex woont vlakbij. Er zijn wat complicaties in ons verhaal omdat mijn kinderen ook een vorm van autisme hebben maar het was een zegen om dat verder alleen te kunnen doen.
En het contact met hun vader is verder goed al blijft het een moeilijke man.
Zoon vond de scheiding direct prima, hij had ook het meeste last gehad van de drama's in huis. Dochter kon het niet hanteren en had woedebuien.
Maar dat is allemaal voorbij gegaan en ik was blij dat we bij mijn ouders waren, daar heb ik veel steun aan gehad.
Gelukkig ook altijd veel steun gehad van lieve vrienden en familie ook al snapten ze het niet altijd.
En inmiddels zijn de kinderen nu jongvolwassen en krijg ik ook echt weer ruimte voor mijzelf. Ik kijk er wel tevreden en dankbaar op terug.
@Martij09
Hoe gaat het inmiddels met jou? En de kinderen?
AnneJ
Dank voor je reactie AnneJ. Heftig verhaal. Fijn dat de kinderen het enigszins goed hebben opgepakt. Ik ben er zo huiverig voor. Van de jongste weten we net dat hij add heeft en hij gaat met de medicatie juist net zo goed. (Ex)partner heeft adhd. Op de één of andere rare manier ervaar ik ook rust. Geeft toch een hoop onrust zo'n besluiteloze man om je heen. Ben ook bang voor de eenzaamheid. Hoe heb jij dat ervaren?
Tja eenzaamheid
Dat weet ik niet zo goed. Voor mijn huwelijk had ik al een aantal jaren alleen gewoond en dat was me echt wel goed bevallen.
Dan is het belangrijk om je eigen beste vriend te zijn. En dat is het eigenlijk altijd wel.
Het was mijn tweede huwelijk en ik weet nog dat een collega toen vroeg of ik dacht dan nu wel gelukkig te worden? Maar na het mislukken van mijn eerste huwelijk had ik toch al niet meer het idee dat dat af zou hangen van een huwelijk. Je kunt je ook met vrienden en familie en met je kinderen nogal samen voelen en ten diepste is ieder mens ook alleen.
Ik ben er wel tevreden mee. En of er ooit nog een relatie in die zin komt weet ik niet. Het kan maar het hoeft niet. Mijn andere relaties zijn al betekenisvol genoeg.
@AnneJ
Mooi gezegd. Hoop dat ik het ooit zo ga voelen.
He wat naar, Liefdier
Ik vind je redelijk rustig overkomen, blijkbaar geeft deze duidelijkheid je ook rust. Dat snap ik, want het leven in de wachtkamer is vreselijk zwaar. En alleen is natuurlijk ook niet altijd alles, maar je hoeft niet meer af te wachten. Je kunt nu zelf in actie komen. Actie is goed, daar krijg je energie van.
Ik raad je aan om nu ook snel door te pakken. Vertel samen met je man aan de kinderen dat jullie gaan scheiden. Het verhaal dat je vertelt hangt af van de leeftijd van je kinderen, maar belangrijk is dat jullie het samen vertellen. En dan op zoek naar een goede mediator, als je er samen uit wil zien te komen zonder advocaten. Schakel hulptroepen in om je te helpen bepalen wat jij wilt, waar jouw grenzen liggen. Dat kun je doen aan de hand van een standaard echtscheidingsconvenant, die vind je op internet.
Verdiep jezelf in jullie financiële situatie voor zover je dat nog niet had gedaan. Leg nu (NU!) die situatie vast, dus maak printjes van al jullie bankrekeningen, ook die van de kinderen, de hypotheek, jullie salarissen. Stop dat in een map, dateer ze en zet er jullie beider handtekeningen onder. En bewaar ze dan ergens op neutraal terrein. Dat is een soort 'verzekeringspolis' voor jullie beiden, dat de ander nu geen rare uitspattingen kan doen en daarmee de ander benadelen in de scheiding. Klinkt heel naar wantrouwend, maar is echt heel belangrijk.
Je schreef dat hij weg is. Bij vrienden, of heeft hij een appartementje gehuurd of zo? Of zit 'ie bij truus? Nou ja, dat doet er ook niet zo toe, wat er wel toe doet is dat als hij iets huurt, dat dus nu door jullie beiden betaald wordt. Daar zou ik niet mee akkoord gaan. Noteer dat dit in de uiteindelijke verdeling voor zijn rekening komt.
Hoe moeilijk ook, zorg dat je in de actiestand blijft staan. Uit het draadje van moederziel een tijdje terug kwam heel helder naar voren: als ju nu al de tijd neemt om te verwerken, te rouwen, vertraag je het proces en dat is uiteindelijk niet helpend. Nog afgezien van risico's als die ik al eerder noemde, dat je (ex)man schulden maakt, leuke reisjes met die ander, en dat allemaal van jullie (en dus ook jouw) geld. Zie dat te voorkomen.
Steek je energie in het goed regelen van die scheiding. Houd de tekst van het convenant zo kort mogelijk. Probeer niet allerlei situaties in dat convenant te regelen, die eigenlijk niet te regelen zijn. Zoals kennismaken met een nieuwe partner. Leg wel vast wie wanneer de kinderen heeft, en verdeel zo mogelijk ook al vakanties en feestdagen, zodat je zeker het eerste jaar gewoon volgens het convenant kunt leven en niet hoeft te overleggen en onderhandelen. Dat kan allemaal wel weer als iedereen aan het nieuwe leven gewend is, maar nu nog even niet. Hoezeer je ook van jezelf en van elkaar denkt dat je flexibel bent, meegaand, datje kunt overleggen, zo'n eerste periode ben je gewoon overgevoelig op alle vlakken. Zorg dat je niks te 'regelen' hebt, dat alles is vastgelegd, en hou je daaraan.
Succes en heel veel sterkte. Je kan het! En het komt goed. Het duurt even, maar het komt goed. Ook met je kinderen. Die zijn heel flexibel. Ook die met ADD. Het is fijn dat je de diagnose al hebt en dat de medicatie werkt. Dat zal je zoon nu helpen.
Samen
Lijkt me lastig. Man is vertrokken en dan gaat aanstaande exvrouw aan man trekken om het goed af te ronden, met zijn kinderen.
Lijkt me toch echt zijn zaak.
Ik zou uitleggen dat de kinderen hun vader verliefd is op iemand anders. Hij heeft zijn best gedaan om te blijven maar dit is de derde keer dat hij het niet red en drie keer is scheepsrecht. Moeder accepteert het wel.
Dat betekent niet dat vader niet meer van de kinderen houdt dat blijft altijd.
Inderdaad financiele geschiedenis vastleggen maar beider handtekeningen niet. Die gezamenlijkheid is er gewoon niet.
Vraag voorlopige voorzieningen aan en begin een convenant in te vullen zoals je denkt dat dit voor beiden redelijk en behapbaar is.
En inderdaad de zorg voor de kinderen niet al te detaillistisch regelen.
Pennestreek en AnneJ
Dank voor jullie berichtjes.zo rustig ben ik niet hoor. Had een dramatische dag. Elke dag voelt momenteel als een jaar van mijn leven!de dingen die jullie noemen gaan mij nog iets te snel. Al ben ik mij er wel van bewust dat als de kogel door de kerk is, hij weleens iets minder toegeeflijk kan zijn qua omgang en financieen.Misschien aankomende week naar kijken. Hij zit nu bij vrienden (als dat waar is want ik geloof niks meer zo onderhand) hij zou gaan vragen of hij daar een poosje mag blijven. vanavond mijn vriendin op bezoek gehad en ze heeft me wel dingen duidelijk kunnen maken. Nog meer dan de mensen op t internet, zij kent mij goed natuurlijk. Ze vindt dat de problemen toch vooral zijn problemen zijn en dat ik ze te veel naar mij toe trek. Ik denk dat ze gelijk heeft. Hij is degene die psychische problemen heeft en weer de brui aan geeft qua therapie. Hij vlucht en neemt zichzelf weer mee in zijn (waarschijnlijk )volgende relatie. Hij wil morgen nog een keer goed praten. Ik ben benieuwd. Mijn vriendin heeft mij wel gezegd dat ze mij kent (al zo'n 25 jaar)als een zelfstandige en zelfverzekerde vrouw. Ze kent mij niet zo, zoals ik nu ben. Ik was vanmiddag ook weer zo radeloos. In paniek gewoon. Ik wil ook graag psychologische hulp en ga daar maandag achteraan. Mijn vriendin neemt morgen ook contact met hem op. Geen idee of het zin heeft, maar zij en haar man hebben ook een moeilijke tijd gehad en ze wil graag haar bevindingen met hem delen en ook de ruimte geven om te zien of hij zijn problemen wil delen met haar. We gaan het zien. Mijn tijd is iig op. Enige optie voor mij nog is verblijven bij vrienden zonder enig contact met de één of ander.
Dat klinkt als
Of er nog een mogelijkheid is om de relatie weer te herstellen?
Wat je ook doet, ik wens je heel veel sterkte en zorg goed voor jezelf.
Morgen is de deur dicht
Ja, maar wel onder heel veel voorwaarden en morgen is Dday. Als ik hoor dat hij idd bij die vrienden zit de komende tijd en psychologische hulp wil is het een go voor mij. Al het andere een no go.
Dat snap ik, dat het zwaar is
En ik snap ook dat je denkt dat je geen energie hebt om dingen op te pakken. Maar je moet wel! Zoals ik al zei, focus op het handelen, de rest komt later.
Dat hij weg is wil naar mijn idee helemaal (nog) niet zeggen dat er geen gezamenlijkheid is. Juist nu hopelijk nog net wel. Inderdaad, als hij naar zijn vriendin toe is, wat natuurlijk best kan, is het helemaal zaak om nu zoveel mogelijk vast te leggen en te regelen.
Psychologische hulp voor jou lijkt me ook heel goed. Je hebt het zwaar, dus dan is het fijn als je iemand hebt op wie je kunt leunen en die je kan helpen dingen in perspectief te zien.
Hoop dat je lekker slaapt. Sterkte morgen.
Dank
Dank pennestreek. Dit zijn de dingen die mij door deze zware momenten sleuren
Definitief
Hij heeft zojuist uitgesproken definitief voor haar te kiezen. Hij vertrekt als de kids op bed liggen. Gaat van heel verdrietig naar heel geïrriteerd doen naar ons. Komende week gaat hij nog hier zijn op de momenten dat de kinderen er ook zijn. Verder is hij weg. Aankomend weekend vertellen wij het ze. Ik ben verdoofd...heb gelukkig fijne mensen om mij heen en het lukt mij (net) om er op de juiste momenten te zijn voor mijn kinderen. Hoop dat ik dit zo door kan trekken...ben bang voor nog oneindig veel buikpijn en hartepijn momenten. Ik wil ze niet meer. Trek het niet meer...
Doorademen
Heb je geen hobby waar je jezelf even helemaal kwijt in kunt?
Hardlopen of zoiets? Hier haalde ik mijn rust uit het instuderen van nieuwe muziek. Dat vraagt zoveel concentratie dat het alles blokt. Daarna was ik een stuk rustiger en sliep beter.
Het is bitter. Helaas is het geen incident. Je hoort nu bij de gewone mensen die ook een scheiding kunnen meemaken.
Je gaat echt wel een lastige tijd tegemoet maar er is beslist een einde aan de misere. Fijn dat je lieve mensen om je heen hebt die het wat draaglijker voor je kunnen maken.
AnneJ
Heb veel hobby's maar lukt mij nog niet om mij daar toe te zetten of er het plezier uit te halen. Hardlopen heb ik idd veel gedaan maar doe ik al ff niet meer. Wel lange wandelingen maken met de hond. Dat is eigenlijk het enige waar ik me momenteel toe kan zetten. Wat zou ik kunnen doen als de paniek en de wanhoop/ machteloosheid mij zo in zijn greep heeft? Dat is zo verlammend! Ik ga morgen wel de huisarts bellen voor psychologische hulp.
Overweeg je huisarts te vragen je door te verwijzen naar een vrijgevestigde psycholoog in een privepraktijk. Zoek vast wat adressen in je buurt.
Je huisarts zal je mogelijk eerst doorverwijzen voor een kort aantal sessies bij de POH maar je kunt ook direct doorverwijzing vragen naar de basisggz.
Controleer of iemand door je zorgverzekering wordt vergoed en anders hoe de kosten zijn.
Mogelijk ken je mijn 'hangup' met de meldcode en mijn ervaring is dat een POH of grote ggz instelling meer risico zijn op melding.
Per slot heb je kinderen.
http://www.komteenouderbijdeggz.nl/
Vrijgevestigden zullen minder geneigd zijn om naar zon congres te gaan. Per slot moeten zij het zelf betalen en die grote ggz-instellingen gebruiken daar hun 'opleidings'budget voor en hulpverleners in opleiding kunnen er accreditatiepunten voor krijgen.
En wie wat leert wil ook wel eens wat in de praktijk brengen. Wees voorzichtig. Voortaan val je in een kwetsbare groep: alleenstaande ouder in de ggz.
Blijf ademhalen
Het klinkt heel cliché, maar het werkt gewoon echt: diepe buikademhaling als de paniek je overvalt, daar word je echt rustiger van. Neem voor het slapengaan iets van Valdispert of zo, en als het echt te gortig wordt kun je de huisarts of psycholoog om antidepressiva vragen. Heb ik ook een tijd genomen om de scherpe kantjes eraf te halen. En, heel belangrijk, onthoud dat het op een dag beter wordt. Het gaat nooit weg, er blijft altijd een restje pijn en verdriet en boosheid, maar het slijt. Al gaat dat tijd kosten. Maar een mens is sterk en flexibel. Je gaat nog versteld staan van je eigen kracht, doorzettingsvermogen en veerkracht. En op een dag merk je dat je er doorheen bent.
Voor het zover is komen er nog heel veel moeilijke momenten, maar je kunt het aan. Een stap tegelijk, een dag tegelijk. Wees lief voor jezelf, leg de lat op allerlei vlakken tijdelijk wat lager, en ga het aan. Je kunt het.
Sterkte.