Hoe reageren op beschuldigingen van (autistische) man

Siens

"Was jij dat niet, die zich nogal eens uitsprak over de neiging van vrouwen hun partner autistisch te noemen bij gedrag waarmee ze niet uit de voeten kunnen?"

Inderdaad, zo komt de boel weer een beetje in balans

"Autisme is geen grapje, ik ben er niet voor om hier mensen ervan te gaan "beschuldigen". Ik vind dat niet netjes."

Bij sommige gedragingen ga je je toch afvragen waar ze vandaan komen. Dank zij dit forum ben (ook) ik tegenwoordig om ASS in overweging te nemen. Invloed van jullie

Moos - samen

"Maar in gesprek gaan over samen verandering aanbrengen........"

Logisch gedacht, zo denk ik ook.
Heb het geprobeerd, herhaalde malen.

Maar mijn man kent geen samen, moet ik nu concluderen. Heel verdrietig en pijnlijk. Als iets niet goed gaat is het mijn schuld en moet IK er iets aan doen. Ligt niet aan hem.

En even voor de duidelijkheid: hij loopt niet de hele dag bulderend door het huis, maar uiteindelijk blijkt hij zich niet in mij te kunnen verplaatsen en houdt hij dus ook geen rekening met mij.

Ik kan er een boek over schrijven, geloof me.

Overigens kan hij zich ook niet in de kinderen verplaatsen.

M. Lavell en Ad

Voorzover nodig: in mijn post #59 over het 'verdienen van een diagnose' bedoelde ik beslist niet dat ik denk dat M. Lavell autistisch is. Integendeel. Ik spotte met het gemak waarmee hier op het forum allerlei niet-gediagnosticeerde kwalen circuleren.

Vraag aan Miriam

Wat ik niet begrijp: waarom heb jij zo'n ongezouten mening over zaken waar jij dus géén verstand of ervaring mee hebt? Ik snap dat echt niet.

Wow Bieb

Dat valt me nou van jou juist op. Dan denk ik dat je nuances of context mist en toch een olifant in de kamer zet.
Je hoeft je hier nou eenmaal niet te verantwoorden waar je je mening vandaan hebt. Hooguit kun je elkaars argumenten bevragen.
En daar gaat het uiteindelijk om.
Stellig formuleren kan juist handig en duidelijk zijn.

Mis ik iets?

Waar heb ik geen verstand van bieb?
En hoe komt het dat jij verstand hebt van waar ik verstand van heb?

Kennen wij elkaar?

Even ano/ffzo

Ergens in de draad is het al gezegd, en dat vond ik idd een heel goede tip: probeer het eens via e-mail. Dat doe ik ook sinds een tijdje. Niet alles leent zich ervoor, maar wanneer het kan, kaart ik lastige dingen aan via e-mail. Dan kan het ff landen en krijg je in elk geval niet de eerste reactie over je heen.
Soms gebruik ik ook whatsapp, zeker voor kleine dingen. Denk dat zo'n voorval als jouw vuilnisbak zich daar prima voor zou lenen.
Ik heb wel eens iets degelijke bij de hand gehad (bak verwijten na futiliteit waar ik part noch deel aan had) en geloof dat ik toen iets geappt heb in de trant van "Gaat het weer? Ik voelde me nogal aangevallen". Dat werkte goed die keer.

Dagarada

Ja, jouw tip van mail is een goede.

Doe ik al jaren .

Inderdaad, dat helpt om kort en bondig te communiceren en geeft hem tijd om het te laten bezinken.

Inderdaad soms ook via whatsapp.

Soms werkt het goed. Soms reageert hij echter helemaal niet (terwijl ik wel een reactie van hem nodig heb).

Eigenlijk doe ik alles om zo min mogelijk mondeling met hem te praten. Klinkt een beetje raar, maar hij praat voor zijn werk al veel en wil thuis niet zoveel meer praten (heeft hij echt een keer expliciet gezegd). Bovendien is hij moe en wil hij thuis rust, lees: voor de tv. En dan moet ik hem vooral niet storen tijdens een uitzending, dan is hij sowieso sacherijnig.

Dus als ik al iets echt wil bespreken moet ik altijd de reclamebreak in de gaten houden.

Ik zal het in mijn achterhoofd houden als hij weer eens uitvalt, om dan achteraf er een whatappje of mailtje in jouw trant achteraan te sturen. Ik weet niet of het echt blijvend effect heeft, maar ik kan het altijd proberen. En beter zo, dan dat ik er mondeling een opmerking over maak, dat kan hij helemaal niet hebben. Vat echt, zoals ik eerder schreef, ALLES als kritiek op, dus daarom dat ik heel vaak niet meer iets zeg of vraag over een vervelende situatie, vervelende gedrag of bepaalde reactie van hem, want dan heeft hij de indruk dat ik alleen maar kritiek geef.

Even Ano

Maar het is toch van de zotte hoe jij je bijna moet gedragen als mede-autist om een dragelijk leven te hebben? Dat het communiceren via kunst- en vliegwerk, tips and tricks aan elkaar hangt om maar enigzins een woord te kunnen wisselen met je partner?
Onmacht, onkunde, inleven, meeleven, aanpassen, het is allemaal prima maar het gaat wel erg ver.
Ik heb pas weer een boek gelezen over partners van autisten en daar kwam vooral het feit naar voren dat de buitenwereld het niet ziet, het onbegrip en het daardoor alleen staan en alleen voelen.
Even hart onder de riem voor jou. Ik ben inmiddels gescheiden, ik ging er aan kapot.

Django

"Ik heb pas weer een boek gelezen over partners van autisten en daar kwam vooral het feit naar voren dat de buitenwereld het niet ziet, het onbegrip en het daardoor alleen staan en alleen voelen."

Dank je wel voor je begrip, maar goed, jij snapt het .

Je hebt gelijk, het is vreselijk vermoeiend en zwaar. Ik heb het tot nu toe ook alleen volgehouden omdat ik er echt van overtuigd was dat het beter was voor de kinderen. En omdat ik erg veel energie heb om dit op te kunnen brengen.

Ik heb veel activiteiten voor mezelf (sport, vriendinnen) die me energie opleveren en natuurlijk ook mijn kinderen.

Tja, het is kiezen uit twee kwaden: scheiden of getrouwd blijven, beiden niet ideaal.

Maar je hebt gelijk. Ik doe al jaren mezelf geweld aan. En ik merk dat ik er een beetje klaar mee ben.

Wat meespeelt is dat ik merk dat hij minder respect toont voor mij dan voorheen, dus het wordt tijd voor een goed gesprek. De kinderen zijn inmiddels ouder, en hoewel ik nog steeds hoop een scheiding te voorkomen, ben ik wel blij dat we een aantal jaren verder zijn. En we hebben wel veel leuke en mooie dingen meegemaakt hoor, het is niet een en al ellende geweest. Dat had ik niet volgehouden.

En nu hoop ik maar dat ze minder last hebben gehad van zijn sacherijnige buien en gevit op mij dan van de situatie als we eerder gescheiden waren. Ik zal het nooit weten.

Overigens heb ik een paar vriendinnen die ik de afgelopen jaren heb bijgepraat en inmiddels mij wel begrijpen (als je maar genoeg vertelt, krijgen ze wel door dat hij echt vreemd reageert en dat het dus niet alleen aan mij ligt). Zij steunen mij echt enorm.

waarom

Waarom doe je niets met de suggestie om samen laagdrempelig hulp te zoeken? Ook mijn suggestie om mindfullness te doen was serieus. Welke stap ga je nu zetten,,behalve het starten van dit topic?
En pas op met schriftelijk communiceren, ook dat komt snel anders over dan bedoeld.

Dit dus Miriam:

"Hebben die mannen polio?

Als je je gedraagt als dienstertje en voetveeg, dan word je ook zo behandeld.
Daar is niks autistisch aan"

En ik begrijp best dan mensen die niet direct met dergelijk gedrag te maken hebben, dit niet goed kunnen rijmen. Maar beperk je dan tot lezen, verwonderen, vragen stellen en suggesties geven. En hou even je boute reacties voor je. Wel zo prettig.

begrip en zo

Django, ik ben wel benieuwd naar dat boek; kan best wat begrip gebruiken ;-)
Medeleven vind ik wel bij vriendinnen, maar begrip niet echt. Dat kan waarschijnlijk ook niet. Ik merk aan alles dat veel uit mijn leven nogal oninvoelbaar is. Ik herken vrijwel alles wat jij vertelt, evenano/ff zo. En ook al hebben we daar allebei niets aan, het voelt net iets minder eenzaam.
Ook ik heb het idee dat ik langzaam opgevreten word, dat er weinig van mezelf overblijft. Toch merk ik, vooral wanneer ik alleen weg ben, met oude vrienden, dat mijn oude ik er nog is, alive and kicking. Nu de kinderen iets ouder zijn, hoop ik dat dat wat vaker kan. Complicatie is dat we twee IADH-kinderen hebben. Lang weggaan is niet echt een optie.
Hardlopen helpt, relativeren ook. Over een aantal jaren zijn de kinderen zelfstandig en de problemen ws beduidend minder groot. Of ik kan alsnog weg, als ik dat wil. Ik heb dezelfde overweging als jij. We vechten elkaar beslist de tent niet uit, en de kinderen en mijn man zijn dol op elkaar. Ik breek dat niet zo makkelijk op, maar snap de vrouwen die dat wel deden helemaal.
Wat ook helpt: een maal per jaar gaan we met vakantie, en omdat er dan geen stressvolle werksituatie is die zijn energie vreet, is dat meestal een ontspannen periode. In die tijd laad ik me altijd op, relationeel gezien, en vind ik de oude genegenheid terug.
@Pirata: inderdaad, ook schriftelijk kunnen er makkelijk misverstanden ontstaan. Ik probeer dan ook zo kort en duidelijk mogelijk te zijn. Verder zou therapie hier geen optie zijn. Man heeft een diepgeworteld wantrouwen jegens hulpverleners; hij heeft anderen die in therapie zijn meerdere malen beklaagd en verzucht hoe zinloos dat is. Bovendien is de gedachte dat hij ass zou kunnen hebben, nog pril (voor hem).
Maar wie weet is het voor Even ano een idee.

boek

Ik ben de titel kwijt, ik had het boek geleend van iemand, maar als je even via google zoekt op partners van autisten krijg je verschillende hits met vrij uitgebreide beschrijvingen van de boeken.

Mijn boek had een christelijke achtergrond, maar daar viel redelijk doorheen te lezen. Het waren fragmenten van partners van autisten waar ze tegenaan liepen. Wat mij opviel was de eenzaamheid van die partners. De buitenwereld ziet een redelijk aangepaste sociale, hulpvaardige partner die voor ie-der-een klaarstaat en zij thuis hadden niets van dat alles. Als zij erover wilden praten kregen ze onbegrip, zelf de diagnose door bekenden opgelegd, want aan die partner kon het toch niet liggen, ze werden niet gehoord, niet begrepen.

Toen ik eens heel voorzichtig iets uitte naar een kennis zei ze: dat klopt niet, jouw man is een grote schat, jij moet zélf meer aan je relatie gaan doen. Alsof ze zelf met hem samenwoonde, zo stellig was ze. Ik had haar ook nooit verteld dat het een rotzak was, dat was hij helemaal niet. Ook had ik haar niets verteld van alle pogingen, therapie van mijn kant, geen intimiteit op geen enkele wijze en het altijd in een schuld betrokken worden met of zonder verdraaide feiten. Na een aantal van dat soort ervaringen ben ik opgehouden met uitleggen of zelfs maar iets van mijn moeite te laten blijken. En zo was ik niet alleen thuis eenzaam, maar ook daarbuiten. Zijn uiteindelijke antwoord toen ik vertelde dat ik het niet meer trok: dan bel je maar een advocaat. Zomaar kon ik gaan, geen enkel woord om mij in het gezin te houden. Voor de buitenwereld ben ik de boosdoener. Hey, maar wel een vrije boosdoener.

Empathische vragen

Bieb, je zegt vast weer iets wat je niet zo bedoelt.

Ik schreef in #55 "Veel zorgelijker vind ik al die vrouwen de menen dat ze zich de klacht aan moeten trekken en daadwerkelijk en direct op moeten draven

"Volgende keer zeg je: ' o staat die bak in de weg? Irritant, ik kom eraan. '"

Hebben die mannen polio?

Als je je gedraagt als dienstertje en voetveeg, dan word je ook zo behandeld.
Daar is niks autistisch aan."

Jij reageert daarop met "En ik begrijp best dan mensen die niet direct met dergelijk gedrag te maken hebben, dit niet goed kunnen rijmen. Maar beperk je dan tot lezen, verwonderen, vragen stellen en suggesties geven. En hou even je boute reacties voor je. Wel zo prettig."

Taalkundig slaat "dergelijk gedrag" terug op dat gedrag dat eerder genoemd. Ik noemde gedrag van vrouwen die voor hun mannen direct in de houding springen.
Ik heb een flauw vermoeden dat je dat niet bedoelt.

Heb jij ook een man die je niet begrijpt?
Misschien moet je eens naar jezelf kijken. Je communicatie is nogal indirect en bovendien verwijtend. Daar komt ruzie van.

Het helpt niet om jezelf gelijk te geven en die man een diagnose. Dat zie je maar in dit draadje: Even ano klaagt, en klaagt, en klaagt. Alles wat haar wordt aangedragen heeft ze al eens geprobeerd.
Nou ja, behalve dan dat ene: ze heeft het niet besproken met haar man.

Dan wordt ie boos.

Deze man heeft geen deskundige diagnose, maar eentje van een doe-het-zelver die ook nog eens direct betrokken is. Dus bieb, kom niet aan met 'verstand hebben van' want dat speelt helemaal geen rol. Sterker nog: hulp zoeken van iemand die wel ergens verstand van heeft, wil ze niet.

Ik vind dat ernstig. De empathische kant daarvan beklijft maar moeizaam en toch is het zo simpel: Je spreekt en oordeelt niet zo achter iemands rug om. Zeker niet als het je levenspartner is.

Erg praktisch is het ook niet, zie de voortgang. Een oplossing lijkt niet in zicht.

Last but not least: er kan ook werkelijk een situatie van onderdrukking en mishandeling aan de hand zijn.
Ook dat is geprobeerd aan te snijden (niet alleen door mij), maar er wordt vakkundig omheen geklessebest.

Ook door TS.

Meelezende vriendinnen (wat gezellig al die herkenning) zouden er goed aan doen het eigen belang eens te laten varen en TS uit te vragen over wat er nu werkelijk aan de hand is.
Daarmee zeg ik niet - het staat echt nérgens - dat leven met een autistische partner makkelijk is.
Maar vraag je even empathisch af of die vaststelling op dit moment zo belangrijk is dat je een situatie van mogelijk ernstige mishandeling in het drijfzand van ongefundeerd geklessebest laat zinken.

De vraag is: gaat het hier om een autistische man of mishandelde vrouw?
We mogen de diagnose zelf stellen, kennelijk.

moeras/miriam

of allebei: autistische man en mishandelde vrouw. Het kan zomaar. Zelfs al is het uit onkunde, onmacht.

Elke vorm van miscommunicatie, langs elkaar heen praten komt voor bij stellen. Mannen en vrouwen zijn nu eenmaal niet hetzelfde. Mannelijke vrouwen zullen meer begrip tonen voor gedrag van mannen, vrouwelijke mannen kunnen zich beter inleven in vrouwen en de rest van de bevolking huppelt er tussenin.

"Sterker nog: hulp zoeken van iemand die wel ergens verstand van heeft, wil ze niet."
In post 76 staat dat ze 2 keer de hulp van een therapeut heeft ingeroepen.

Het is heel moeilijk iemand mee te krijgen voor onderzoek. Die van mij wilde ook niet en daarom ging ik zelf, voor mijzelf want het lag dan aan mij. Je gaat enorm twijfelen aan jezelf. Hij "was niet gek en dat hij niet communiceerde...daar had Hij geen last van."

Lees dat nog eens

Django, er staat: "Ik heb overigens 2x hulp van een therapeut ingeroepen, de tweede keer van iemand met veel kennis van autisme."
Hm, tja. Ik ben niet onder druk.

Man is nergens geweest, toch? Ze wil het onderwerp bij man niet aansnijden.

Als je vermoedens hebt van autisme bij je man, de gedragingen ernstig ingrijpen in je gezin en je eigen functioneren, dan moet je naar de huisarts. Die kan je helpen je eigen verwarring van die van hem te scheiden en het over die dingen te hebben die er toe doen.

Kun jij trouwens in #76 vinden welk gedrag er precies autistisch is aan dat van die man?

Ik denk dat TS al jarenlang zichzelf zand in de ogen strooit en ondertussen samenwoont met dat wat Freud ooit een narcist heeft genoemd. Die hebben namelijk wel last van ego, beledigen en beledigd voelen.

TS, ga naar je huisarts.
Die helpt je verder.

Tja Miriam

Je draait het weer alle kanten op...
En nee, er is niets uitgesloten. Niemand die dat zegt trouwens. En verder is de off diagnose autistisch, ook niet zo heel erg relevant.

Wat denk je dat een huisarts voor haar kan betekenen als de partner niet mee zou willen? Tips? Doorverwijzing naar een psycholoog? Dat heeft mijns inziens alleen zin als ze daar beiden heen zouden gaan om elkaar te leren begrijpen of als er eindelijk een diagnose (welke dan ook) zou komen. Verder kan de huisarts aanhoren en niet zo heel veel betekenen ivm beroepsgeheim tov haar partner. Als partner niets wil dan zal er niet veel veranderen vrees ik.

Pirata

"Waarom doe je niets met de suggestie om samen laagdrempelig hulp te zoeken?""
Pirata, jouw vraag komt verwijtend over. Schijnt ook in het woordje “Waarom” te zitten (is mij verteld) . Er waren nogal wat posts, kon niet op alles reageren bij gebrek aan tijd.
Maar jouw suggestie om samen naar een relatietherapeut te gaan heb ik jaren geleden al geopperd. Dat vond mijn man allemaal onzin. Flapdrollen. Hij is veel slimmer dan zij, wat kunnen ze hem nou leren? En bovendien, het ligt aan mij, al onze problemen, niet aan hem.

Ik wil het nogmaals voorstellen als ik binnenkort weer een gesprek. Hoop een therapeut te vinden die echt veel ervaring met ass heeft, want anders wordt het natuurlijk helemaal niets, want mijn man heeft een goede baan, komt charmant over (als hij zijn best doen), kan zeer overtuigend praten en mooi weer spelen naar de buitenwereld.

"Ook mijn suggestie om mindfullness te doen was serieus.”
Ja, dank je. Is een goede tip inderdaad. Ik ben al een hele tijd aan het mediteren. Helpt inderdaad voor mezelf. Maar lost mijn relatieprobleem niet direct op.

"Welke stap ga je nu zetten, behalve het starten van dit topic?"

Ik wil eerst een (relatie)therapeut vinden die veel verstand van ASS/Asperger heeft, maar bij voorkeur niet als zodanig herkenbaar is. Ga een draadje openen daarvoor. Overigens heb ik daar eerder zelf naar gezocht, maar niemand gevonden die een beetje in de buurt zit. Moeilijk hoor.

Ik wil in het nieuwe jaar een gesprek met man hebben en kijken of hij gezien mijn signaal dat ik mogelijk het ook niet veel langer meer trek, toch open staat voor (relatie)therapie. En dan wil ik iemand achter de hand hebben. Hem kennende zal hij niet alleen naar een therapeut willen en het is zeer de vraag of hij samen naar een therapeut wil zoals ik hierboven schreef.

Dingen hebben bij mij overigens tijd nodig (je klinkt wat ongeduldig, maar dat kan aan mij liggen), want ik werk veel (nu even lunchpauze), drukke feestdagen en voorbereiding en sowieso druk met allerlei andere (leuke en minder leuke) dingen die ook mijn aandacht vragen.

“ En pas op met schriftelijk communiceren, ook dat komt snel anders over dan bedoeld.”
Ja, realiseer ik me en denk daar dus meestal heel goed over na. Maar mondeling communiceren komt bij mijn man ook meestal anders over dan ik bedoel:-).

Miriam

Jouw posts heb ik deels al beantwoord in mijn reactie aan Pirata hierboven.

En overigens ben ik (natuurlijk) allang naar de huisarts geweest, maar die wist ook geen gespecialiseerder relatietherapeuten (zei volgens mij dat de therapeuten op het lijstje dat hij gaf) er (allemaal) wel vanaf wisten.

Bezoek aan huisarts in mijn eentje heeft dus geen zin.

Man moet mee willen en wil dat niet.

Misschien als ik het nog eens voorstel dat hij het dan toch wil doen. Ik vermoed van niet.

Misschien als ik dreig met (mogelijke) echtscheiding, dat hij dan alsnog meewil. Maar zelfs daar twijfel ik aan.

Op de rest van jouw posts reageer ik later, maar heb nu geen tijd.

En daarom

Daarom stelde ik dus voor om iets laagdrempeligs te doen waarbij hij leert zich te ontspannen. Want volgens mij gaat het hier om een man die verkeerd omgaat met spanningen, waardoor het alleen maar eeger wordt. Je hoeft niet te zeggen dat hij volgens jou ASS heeft. Zeg dat het niet goed gaat in de relatie en dat jullie daar samen iets aan moeten doen. Samen iets letterlijk ontspannends. Dat kan van alles zijn, uurtje yoga in de week, mindfullness, haptonomie, zelfs een vechtsport.
Er gaat niet opeens een grote omwenteling komen in dit gedrag. Misschien wel een kleine als hij zich bewust wordt van de aggressieve uitingen en beter ontspant of dingen van zich kan laten afglijden. Klagen gaat het niet oplossen, dat is zeker.

gekruist

Berichten hebben elkaar gekruist zie ik.
Mooi dat je toch al een stapje verder bent.Mijn vorige bericht blijft staan als tip, samen leren ontspannen (voor hem dus nieuw, voor jou niet, maar da's niet erg).
Wat ik me afvroeg is of hij niet teveel op zijn bordje heeft. Werken, daarna de huiselijke zaken. Dat is voor alle mensen al pittig. Misschien helpt het hem als hij bij thuiskomt een half uurtje ontspant met fijne muziek, ongestoord.

naar de huisarts ga je voor jezelf

"Wat denk je dat een huisarts voor haar kan betekenen als de partner niet mee zou willen?"

Een huisarts kan je uitleggen of het zin heeft het probleem en dus de oplossing bij een doe-het-zelf diagnose over die man ligt, of dat het misschien toch zinnig is om zelf hulp te zoeken.

Even ano "En overigens ben ik (natuurlijk) allang naar de huisarts geweest, maar die wist ook geen gespecialiseerder relatietherapeuten"

Dan ben je met de verkeerde hulpvraag gekomen.
Ga naar je huisarts en hou het bij jezelf.

Overigens vermoed ik dat de relatietherapeuten gespecialiseerd in omgaan met een man met autisme in dezelfde school te vinden zijn als die die iets te melden hebben over omgaan met mannen met kleurenblindheid. Of linkshandigheid.

Overigens

Django:"of allebei: autistische man en mishandelde vrouw. "
Niet door die man dan.

Autisme kent geen 'expres'.
Iemand die autisme gebruikt om iemand anders te kleineren, vernederen, onderdrukken, beschikt over talenten die bij autisme juist niet voorkomen.

Zie ook wat Siens daar steeds maar weer over probeert te zeggen.