Hoe reageren op beschuldigingen van (autistische) man

wie is de autist

Ja, dat is eigenlijk wel een goeie M Lavell.
Ik dacht hier thuis altijd dat mijn partner de autist is.
De laatste tijd denk ik wel vaker dat ik net zo goed autistische trekken heb.

Als ik openingspost lees dan denk ik ook wel; goh, waarom neem je tekst van partner zo letterlijk?
Misschien is het wel niet zo letterlijk bedoeld als beschuldiging.
Misschien zit er vanalles achter, misschien wil hij gewoon even stoom afblazen, en uit hij zich alleen wat onhandig. Het is ook wel weinig flexibel gelijk in de verdediging te schieten..

Miriam

"Het verschil is dat mijn man dat zelf zou weten."
Mijn man weet dat ik aan autisme denk. Sinds mijn kinderen zijn gediagnosticeerd, denkt hij daar zelf ook aan.

"Ik zou laaiend worden als ik achter mijn rug om zo behandeld zou worden door mijn echtgenoot. Het zou een reden voor scheiden zijn wat mij betreft."
Ik vind dit een hoog stuurlui-gehalte hebben. Wat weet je ervan, hoe mijn man het vindt dat ik hier en daar, zo anoniem als het maar kan, mijn licht opsteek om het hier vol te houden? Met de intentie om een gezin bij elkaar te houden? Met de intentie om niet volledig verbitterd te raken en toch nog iets van de oude genegenheid te behouden?

"Wie is er hier autist eigenlijk?"
Wat bedoel je hier precies mee?

"...en bovendien wordt behandeld alsof ie gehandicapt is." Neem maar van mij aan dat autisme, zeker in sociaal opzicht, een behoorlijke handicap kan zijn. En dat gaat prima samen met een hoge intelligentie, een geslaagde carrière en zelfs een huwelijk met een liefhebbende partner.

Vraag aan jou. (Hoe) zou jij beschreven problematiek/zorgen wél graag aangekaart zien op een forum? Of vind je dat huwelijksproblematiek hier überhaupt niet thuishoort? Dat kan, maar dan heb je voortaan een dagtaak aan het terechtwijzen van forumers. Hier wordt menig huwelijk tot op het bot ontleed, waarbij de respectieve partners niet gespaard worden.

Jemig

Wat een herkenning hier. Dacht altijd dat ik de enige was met zo'n man. Als het regent is het nog mijn schuld! Het is ook altijd: waar heb je dit of dat gelaten? En dan zeg ik altijd dat ik het prettiger vind als hij zegt: weet jij waar dit of dat is gebleven? Over het algemeen heb ik het namelijk nergens gelaten...

Laatst heb ik hem, eigenlijk zoals M Lavell zegt, verteld dat wat hij zei voor mij erg kwetsend overkwam. Daar schrok hij van, dat was namelijk niet de bedoeling. Helaas geeft dat geen garanties voor de toekomst, want waarschijnlijk reageert hij dan weer precies hetzelfde, maar het vervolggesprek is anders, ik ga dan niet geïrriteerd lopen mopperen, maar we praten gewoon met elkaar, een verademing .

Een andere verademing is dat ik na twintig jaar samenzijn eindelijk van hem leer een beetje meer sch**t aan mijn omgeving te hebben. Ik heb me best voor zijn gedrag geschaamd, heb hem ook wel gevraagd zich in bepaalde situaties op een sociaal wenselijke situatie te gedragen. Dan zag ik dat hij ontzettend zijn best deed maar omdat het niet zo sociaal wenselijk was als men wel zou willen, werd het nog niet gewaardeerd. Ik ben gestopt me te schamen en mijn man te willen veranderen. Die mensen kennen hem ook al twintig jaar, heb hen gezegd zich ergens anders op te richten omdat ze niet hem veranderen, maar mij tussen twee vuren zetten. Het gaat nu iets beter.

Als we nieuwe mensen leren kennen, merk ik dat ze hem ook wat vreemd vinden. Hij zegt nooit gedag kreeg ik laatst te horen. Jammer dan. Waarschijnlijk ziet hij je niet eens, maar ik weet niet of je dat wil horen . Mijn man is sociaal onhandig, hij kan uitvallen om de meest vreemde dingen, noemt dingen/mensen ongepast en heeft geen idee van zijn eigen gedrag en zal altijd proberen de schuld ergens van bij een ander (mij) te leggen. Verder is hij heel intelligent, heeft een zeer goede baan en komt om in het werk waar hij heel goed in is. Hij heeft alles voor ons over (laat dat soms op een wat vreemde manier merken *grinnik*) en zal, als je een concrete vraag stelt, alles doen om je te helpen. En ja, het kan heel vermoeiend zijn om alles op een bepaalde manier te moeten formuleren en inderdaad, ik moet mijn gevoelens daarbij aangeven. En soms ben ik van mijn kruin tot in mijn tenen woest op hem, totaal gefrustreerd en tot op het bot beledigd. Meestal als ik toch al moe/ziek/zwak of misselijk ben. Daar kan hij namelijk niet tegen en dan gaat hij extra dwarsliggen. Dan vertel ik hem maar weer hoe ik me voel en dan doet hij, na wat gesputter, alles voor me. Op zijn manier .

Niet mee te praten

Dagarada "Vraag aan jou. (Hoe) zou jij beschreven problematiek/zorgen wél graag aangekaart zien op een forum? "
Als jij op deze manier je gesprekken voert met je man, dan ben jij de partij die altijd gelijk wil hebben en waarmee niet te praten is. Ik weet niet of er een ziekte past bij de tomeloze behoefte om meta discussies te voeren. Ik zou zeggen: cut the crap en lees en luister eens wat beter.

Terug naar het onderwerp: TS deelt haar vermoedens niet met haar man. Dat durft ze niet.
In plaats van haar te bevestigen in haar vermoeden en er een gezellig 'ik heb ook zo'n man' van te maken, is het verstandiger om in te gaan op de situatie van TS.

In de meest simpele versie is het wantrouwen van haar man volkomen terecht (ze doet en denkt over hem achter zijn rug) en heeft hun miscommunicatie minstens twee gelijke slecht communicerende partners.

Maar de situatie is mogelijk zorgelijk. Die situatie gaat mogelijk een stapje verder dan gewoon huwelijksproblemen. Zich verstoppen achter zelfdiagnose gaat haar en haar kinderen niet helpen.
Waarom is ze bang? Is dat haar kwaal of haalt hij uit, dreigt hij echt, zet hij zijn voortdurende stroom van kritiek kracht bij?

Zou ze dit durven #29 "Laatst heb ik hem, eigenlijk zoals M Lavell zegt, verteld dat wat hij zei voor mij erg kwetsend overkwam. Daar schrok hij van, dat was namelijk niet de bedoeling." of is er -naar haar idee- helemaal niet te praten met die man?

Heeft ze het er al eens met haar huisarts over gehad?

Miriam

Lees nou even mijn posting #24.

En geef dan eens antwoord op de vragen die ik daar stel.

Dan wil ik daarna wel reageren op jouw vragen in je laatste posting.:-)

Welke vraag is niet beantwoord?

Zie #25.

wat ik wel even kwijt wil

Autisme wordt in dit soort draadjes wel altijd enorm negatief weggezet.

En de meeste hobbels zijn gewoon wáár. Al komen ze vaak eerder voort uit een mismatch van manieren van denken en communiceren dan vanuit slechte bedoelingen.

En juist die slechte bedoelingen, die worden zo vaak gemist bij mensen met autisme.
En dat vind ik juist weer zo enorm positief.
En ik kan nog tig dingen bedenken waarom het samenleven met mensen met autisme uitdagend en vermoeiend (en soms uiteraard onmogelijk) maar net zo goed heel fijn kan zijn.

(En nee M Lavell, áls er sprake is van autisme bij partner van ts dan is de kans op agressie juist klein.

Dat dacht ik ook

"En nee M Lavell, áls er sprake is van autisme bij partner van ts dan is de kans op agressie juist klein."
Inderdaad.

Omgekeerd: Als TS uit angst haar vermoedens niet deelt, dan is er mogelijk iets anders aan de hand dan autisme.

Miriam

“Omgekeerd: Als TS uit angst haar vermoedens niet deelt, dan is er mogelijk iets anders aan de hand dan autisme.”
Dat kan, maar hoeft beslist niet. Er zijn meer zaken waarvoor je bang kunt zijn, dan pure agressie.
#23 “Wie is er hier autist eigenlijk?”
Ik vroeg je al eerder: waarom zeg je dit? Denk je werkelijk, op grond van mijn berichten, dat ik autistisch ben? Of wil je mij diskwalificeren? Gewoon schelden, eigenlijk? In beide gevallen wek je de indruk niet goed te weten wat autisme inhoudt.
#30 “Als jij op deze manier je gesprekken voert met je man, dan ben jij de partij die altijd gelijk wil hebben en waarmee niet te praten is. Ik weet niet of er een ziekte past bij de tomeloze behoefte om meta discussies te voeren.”
Je hebt in de verste verte geen idee hoe onze gesprekken verlopen. Tomeloze behoefte aan metadiscussies? Je insinuatie raakt kant noch wal.
“(…) en er een gezellig 'ik heb ook zo'n man' van te maken (…)”
Bijna knap, hoe je iemands intenties naar je eigen inktzwarte wereldbeeld kunt vertalen. Pas het alleen niet op mij toe, alsjeblieft. Ik heb niets te maken met de manier waarop je mij blijkbaar wil wegzetten.

Narcist?

Dagarada, volgens mij gaat het niet over jou.

Oké Miriam

Het is me duidelijk. Je behoudt je het recht voor mensen links en rechts te schofferen, maar weigert hen te woord te staan wanneer ze je daarop bevragen. Het had niet over mij hoeven gaan, wanneer je het niet nodig had gevonden mij te beledigen.
Ik zal je bijdragen in deze discussie verder negeren.

TJa...

Autisten kunnen ook agressief zijn. Het zijn namelijk soms net echte mensen.
En je hebt ook nog eens verschillende vormen van agressie. Denk eens aan verbale agressie. Of intimiderend schreeuwen. Zelfs dát kan bij autisten voorkomen.

Net zoals er verschillende manieren zijn waarop autisme zich kan uiten. De één slaat dicht, de ander ontploft. Ja, er zijn zelfs autisten die liegen, ook al wordt gezegd dat ze dat nooit doen. Misschien is het geen liegen en moet je het eerder zien als "de waarheid aanpassen omdat de autist dat beter kan verwerken". Maar het is voor degene die ermee te maken krijgt hetzelfde als liegen.

DE autist bestaat niet. En niet elke autist is lastig om mee om te gaan of samen te leven. Maar in bepaalde gevallen kan het echt heel lastig zijn. En de vraag is o.a.: in hoeverre ga je daarin mee, voor de lieve vrede? Waar ligt je grens?

En niet een wedstrijdje of het vermoeden (!!!!!) van autisme wel of niet klopt, waarbij mensen aan een stevig verhoor wordt onderworpen.

En verder denk ik net als Dagarada dat het het best is om bepaalde bijdragen in dit topic te negeren, omdat het niet de eerste keer is dat een topic verzandt in een oeverloze "bewijs maar eens dat ik geen gelijk heb"-discussie vol beweringen die werkelijk kant nog wal raken en bedoeld zijn om anderen onderuit te schoffelen en op hun woorden te vangen.

Hortensia

Autisten kunnen ook agressief zijn...
Tsja.

Weet je, ongenuanceerde uitspraken komen niet van mij, dat maak jij er nu van. Dat maakt een gesprek mi minder prettig.

Grappig

Nadat een man achter zijn rug voor autist wordt uitgemaakt, de werkelijke problemen van TS niet besproken worden, komen de dames tot de conclusie dat het mijn schuld is.

Natuurlijk.
Altijd tot wederdienst bereid.

meta

Je komt makkelijk in een spraakverwarring terecht omdat het enerzijds soms zo ongeloofwaardig klinkt wat je meemaakt terwijl het letterlijk zo is en anderzijds omdat je zelf soms nauwelijks tekst hebt als je nog niet zo ervaren bent met de beleving van iemand die vaak al zijn hele leven gewend is niet begrepen te worden en zelf alle moeite moet doen om een verhaal over het voetlicht te krijgen dat voor anderen begrijpelijk en acceptabel is en dat toch zorgt dat je krijgt, of kan geven, wat nodig is.
Communicatie is niet eenvoudig omdat iedereen een andere achtergrond heeft en een ander perspectief maar ook een andere manier om met informatie om te gaan.
Als dat niet lukt kan het nogal spannend worden in huis. Met slecht gedrag. Dat vaak ook gewoon aangeleerd is door anderen uit onbegrip.
Mensen met autisme, ja ik generaliseer, imiteren vaak gedrag. Als zij aangevallen worden, of zaken gevraagd die ze nog niet kunnen, kunnen ze ook aanvallend gaan reageren. Omdat het bij sommige mensen met autisme allemaal sterk binnenkomt is hun reactie voor omstanders dan ook disproportioneel.
Exman was van mening dat als je getrouwd bent dat je dan 1 mening hebt. Je denkt hetzelfde. En komt tot dezelfde besluiten.
Ik daagde die gedachte uit zodra ik dat door had. Verbaasd dat iemand met zo'n opleiding zo kon denken. Maar bij hem was het gewoon het verlangen dat je met iemand die je vertrouwd is nou eens niet altijd zo ongelooflijk veel energie kwijt bent aan communiceren, wat zo vaak zo verwarrend en soms beangstigend is, maar dat het een kalm samenzijn is waarin je aan een half woord genoeg hebt.

Dat begrijp ik nu.

We waren op vakantie en ik hoorde schoonzus nogal overredend praten met zwager. Van de bovenverdieping naar beneden waar hij met de kinderen bezig was.
Dus ik attendeerde ex dat zijn zus en haar man blijkbaar ook niet een mening waren toegedaan.
Echter, dit soort omgevingsgedoe ontging ex. Bovendien kon het wel zo zijn, maar zijn verlangen dat het anders was en dat dit een uitzondering zou kunnen zijn, was sterker.

gevoelens:jouw probleem

Als ik hier tegen vergelijkbare echtgenoot zeg dat ik me ergens door gekwetst voel, krijg ik als reactie: dat is jóuw probleem....
Dus praten over gevoelens? haha, dat werkt niet echt met iemand die niet goed kan invoelen.
Geen officiele diagnose hier, wel van adhd, maar (nog)niet van autitrekjes. Wel geopperd door de psych waar dochter heenging omdat ze steeds vastliep in haar communicatie met vader.
Heel herkenbaar, dat overal de schuld van krijgen. Heel akelig ook. De vergelijking met de kikker in warm water spreekt me erg aan.
En ook hier wordt het , nu met pubers in huis, steeds lastiger. Toen we nog met zijn tweeen waren speelde alles niet zo omdat er veel minder dingen waren om zich aan te ergeren.

wat kan helpen

Wat kan helpen, maar dat is natuurlijk afhankelijk van de medewerking, is hier dat ex lijkt weer wat medicatie tegen de angst te nemen. Dan reageert hij minder heftig en aanvallend en is handzamer in de omgang als we even geduld met hem hebben.
Bij zoon helpt uiteraard zijn inmiddels jarenlange begeleiding en opvoeding. hij voelt zelf goed aan waar hij even in moet houden en waarom en hoe het komt en weet zich dan tijdig in te houden, terug te trekken, te relativeren, of even een rondje in de buitenlucht te maken, eerst te eten, eerst een uur geen contact, afijn inmiddels een heel repertoire.
Een collega heeft veel gehad aan gesprekken met de GGZ, soort kringgesprek voor mensen met autisme, waardoor hij veel meer begrip en respect voor zijn vrouw heeft gekregen.
Naast uiteraard zelf kalm blijven, situaties aan zien komen en anticiperen, duidelijk en neutraal communiceren op een gepast moment. Niet als iedereen moe is aan het einde van de dag aan tafel.

kan jij dat AnneJ?

Ik kan niet altijd kalm en neutraal zijn hoor! Wel duidelijk over het algemeen, en anders wel luid. Soms moet het er gewoon even uit hoor, maar dat zou ook zo zijn als ik de meest sociale, invoelende man die je kunt verzinnen had!

maar wie helpt de man van de draadstarter?

Ik lees hier een hoop, maar ik heb de suggestie om gezamenlijk hulp te zoeken nog gemist. Je maakt mij niet wijs dat de partner van de draadstarter onaangenaam wìl doen. Je hoeft niet gelijk met vermoedelijke diagnoses te komen. Je kunt voorstellen om samen mindfulness te doen. Of om eens met iemand te praten om de onderlinge communicatie te verbeteren. Zoiets. Dat kan veel uitmaken.

Enige

Dat is mij al die jaren behoorlijk goed gelukt. Nou ben ik van mijzelf niet zo'n vlammer dus dat komt goed uit.
Maar omdat het zo goed gaat val ik tegenwoordig wel eens uit mijn rol. Waarna kinderen onmiddellijk vragen om het volume en de emotionele intensiteit please bij te stellen.:-)

Ah AnneJ,

da's het verschil, ik ben van het vurige type. Maar aangezien ik ook iemand ben, vergeef ik het mezelf .

Zo is het

Vergeving is hier ook de standaard.

Maar ook

Het helpt als ik zelf aangeef dat ik even niet in de stemming ben en met rust gelaten moet worden omdat ik emo reageer anders. Kan die vraag/opmerking/klus please even wachten tot na het eten.:-)
En in de ochtend weten ze allang dat ik zelf niet tot veel in staat ben. Rustig naast elkaar je ding doen, dat gaat goed. Maar geen moeilijke verzoeken of discussies.

Mindfullness

Lijkt me prima. elke oefening voor ontspanning en beheersing van de emoties, kan helpen, ook haptotherapie, yoga of tai chi.
Maar voor gespreksbegeleiding denk ik dat het absoluut een voorwaarde is dat een therapeut goede en gepaste ervaring heeft met mensen met autisme. Anders kun je in een grote spraakverwarring terecht komen.

annej

Zeker. Mindfullness heb ik zelf ook gedaan en ik heb er nog profijt van, ook op de lange termijn kan ik er op terugvallen (en zoals je wellicht weet heb ik mezelf gediagnostiseerd met ASS, dus onheus gedrag zoals in #1 beschreven kan ik wel snappen, al keur ik het niet goed).
Bij het zoeken van een therapeut kun je idd maar beter eentje zoeken met ervaring met ASS. Maar het niet zo benoemen naar hem, het is confronterend en kost een tijd voor je kunt accepteren dat je buiten de gewone boekjes valt. Dàt inzien is al een grote stap. Hoeft iemand je er ook niet bij onder de neus te wrijven dat je autistisch doet. Dat er nog buiten laten is nu een goed idee.