Hoe reageren op beschuldigingen van (autistische) man

expres

dat iets niet expres gaat maar wel hetzelfde resultaat heeft maakt het niet minder pijnlijk of minder moeilijk te verdragen of mee om te gaan.
Ik wil niet zoveel details kwijt omdat het niet per se over mijzelf gaat, maar ik ben een groot deel van mijn huwelijk doodgezwegen als in: er werden niet meer dan 4 woorden per 24 uur spontaan tegen mij gesproken als ik geluk had ("ik ga naar bed"), afspraken niet doorgegeven, een kletspraatje of belangstelling kon er blijkbaar niet af. Tegen anderen wel. Of dat nu per ongeluk door een autist, of manipulatief van een narcist komt (in feite ook een stoornis dus niet expres als je het zo bekijkt) maakt me daarbij niets uit, het resultaat is hetzelfde.

Ach nee Miriam

Ook autisten zijn net mensen. Het is op voorhand nooit goed te bepalen wat iemand nu precies drijft.
En etiketje is ook maar een hulpmiddel. Hoe je ermee omgaat, dat is bepalend.

De kern

"Of dat nu per ongeluk door een autist, of manipulatief van een narcist komt (in feite ook een stoornis dus niet expres als je het zo bekijkt) maakt me daarbij niets uit, "
Ach jawel. Je kunt besluiten met de een te leven.
Van de ander moet je weg wezen.
Die wil van kwaad tot erger en is nooit genoeg.

"Ook autisten zijn net mensen. Het is op voorhand nooit goed te bepalen wat iemand nu precies drijft."
Van mensen met autisme kun je weten dat ze geen sociaal strategische drijfveren hebben.

Dat is nu juist de kern.

ik zei

Dat het me niets uitmaakt door wat het komt, het resultaat is hetzelfde. Dan kun jij zeggen: jawel, maar ik zeg nee en dat blijft nee.

Ik leefde er met eentje. Je kunt zoveel besluiten in je leven, zelfs dat je bij een mishandelaar blijft; je keuze is altijd de jouwe. Ik heb ervoor gekozen om weg te gaan en de mijne was geen narcist, maar een autist. Ik denk dat je zelf moet ervaren hoe het is om in zo'n situatie te zitten en om echt te begrijpen hoe je je dan kunt voelen.

ja natuurlijk

kun je ervoor kiezen om een leven met een persoon met autisme niet voort te zetten. Dat is gewoon een keuze. Ik snap heel goed dat het zwaar kan zijn.

Het is wel nogal gemeen en de plank behoorlijk misslaand om acties van een persoon met autisme als 'mishandelend' te kwalificeren.
Bij mishandelen hoort een bepaalde intentie. Die mishandelende intentie ontbreekt normaal gesproken volledig bij een persoon met autisme. Zélfs als er sprake is van lichamelijk geweld. (Maar oke, ik snap wel weer dat het dan als mishandeling wordt gezien hoor)

Mijn zoon had een keer een kinderfeestje, waar een aantal moeilijke kinderen bij waren. Er waren wat strubbelingen en de een na de ander kwam bij me klagen over mn handtastelijkheden van mn twee jongens. Één daarvan was een jongen met (gediagnosticeerd) autisme en één jongen zonder diagnose.( ik als leek vreesde voor beginnende persoonlijkheidsproblematiek)

Uiteraard heb ik beide jongens aangesproken op hun gedrag. Bij de jongen met autisme hoefde ik alleen maar heel duidelijk te maken dat bepaalde acties (slaan etc) niet toegestaan waren. Dat was voldoende, verliep verder prima. De andere jongen heb ik meerdere malen aangesproken en toch verbeterde zijn gedrag niet. (Het was vooral joviaal jongens gedrag dat steeds weer uit de hand liep. Ik zag toen eigen zoon, die super vredelievend is en nooit een vlieg kwaad doet, op een bepaald moment zich heel duidelijk en krachtig fysiek verweren naar die vriend toe, dat maakte wel indruk! Ik heb daar, voor de vorm, zoon op aangesproken maar inwendig was ik er blij om..mn omdat ik zag dat zoon zich wel verweerde als het echt nodig was.)

Ik snap de dilemma's wel hoor.
Heb zelf ook de neiging mezelf vaak als slachtoffer te zien.
Mijn partner krijgt het klaar om een hele autoreis lang naar bijv zuid Frankrijk zijn mond te houden.
Maar toch, het voelt niet oke. Partner doet hierin niets moedwillig. Hoe ellendig het ook voor mij is. Hij wil niets liever, dan mij gelukkig zien. Maar bijv zo'n auto reis, dat is voor hem zoveel stress..voor mij onbegrijpelijk maar voor hem is het groter dan hemzelf.
Dat maakt het voor mij iei niet minder ellendig, zeker niet. Maar toch is het anders, dan wanneer iemand het doet om mij een rot gevoel te bezorgen. Het is een probleem, dat je samen kunt delen, (nou ja delen;))

Het gaat niet over jou

Django in #92 schreef je Hij "was niet gek en dat hij niet communiceerde...daar had Hij geen last van."

Nu #105 schrijf je op een tikje driftige toon "ik zei Dat het me niets uitmaakt door wat het komt"
Ik vind het opvallend dat je hier precies doet wat je je ex verwijt.
Zodra je de term autisme gebruikt ga je er niet meer zelf over.
Je 'moet ik toch weten' antwoord is ongepast.

Met de term heb je het niet alleen over de persoon die jij bedoelt (en geheel willekeurig, wat maakt het uit, van een diagnose voorziet). Je hebt het over iedereen met autisme.
Alle kwalificatie die jij aan die persoon die van jou het stempel autisme heeft gekregen toedicht, betekent iets voor hoe meelezers of jouw toehoorders over autisme denken. Ik sluit niet uit dat je zelf via slordige verhalen op het willekeurige gebruik van de term bent gekomen.

Ik ben blij dat het je niet uitmaakt. Dan kun je stoppen met het gebruik van die term.

Ik begrijp uit je verhaal dat je een vervelend huwelijk had.
De klachten die je uit zijn een karikatuur van het zogenaamde man/vrouw probleem.
Er zijn boeken van vol geschreven en theaterstukken van gemaakt.

Met autisme of mishandeling heeft het niks te maken.
Hou je een beetje in alsjeblieft.

Het is overigens wel opvallend hoe dit draadje met het langer worden alleen maar verder van de kwaal verwijderd raakt.

man/vrouw probleem

Als je je man niet meekrijgt is het handiger om jezelf er in te verdiepen hoe jij zelf je houding kunt bijstellen. Daardoor kan het gedrag van je partner soms ook niet alleen begrijpelijker worden maar je kunt beter confrontaties voorkomen en een nieuwe modus van echte communicatie vinden. Maar dat het moeilijk over het voetlicht te krijgen is herken ik maar al te goed. dat
Wordt ook weleens het Cassandra complex genoemd. Je zegt het maar je wordt niet geloofd.
Autisme wordt ook weleens een extreem mannelijk brein genoemd. Hoewel het allemaal heel paradoxaal is. Mensen met autisme hebben soms beslist ook iets heel feminiens omdat ze mijnder gevoelig zijn voor culturele context beinvloeding en meer vanuit henzelf optreden. En in werkelijkheid zijn mensen niet zo heel stereotyp mannelijk en vrouwelijk.

toch niet

Ik begrijp autisme redelijk goed, heb er veel over gelezen, gezien, over gesproken, adviezen gevraag. Mijn man had de diagnose, zo ook zijn familieleden, al hadden die niet allemaal een officiele diagnose. Ook mijn kinderen hebben wat meer aanwezigheid van die kenmerken dan de gemiddelde mens.
Wat ik bedoel is dat het kwetsende, van wát het ook komt (hiermee beschuldig ik dus geen mensen met hun stoornis, slechts het effect van bepaald gedrag), kwetsend blijft, of er nu wel iets of niets aan de hand is.
Als mijn man had meegewerkt aan communicatieverbetering, had het allemaal al veel milder geweest en had ik daar veel meer mee gekund. Want ik heb me aangepast en wilde dat nog meer doen, maar doordat dat van 1 kant kwam, verloor ik mijzelf.
Het driftige wat je las was geen drift maar frustratie en het onbegrip dat je zo vaak van de buitenwereld krijgt. Omdat ik zo graag in mijn huwelijk had gebleven, maar er ook andere dingen aan de hand waren. En ik zet die dingen zeker niet zomaar in het hoekje van autisme. Wel dat hij er zo laat mee kwam, met de oorzaak van het stranden van het huwelijk en dat stukje kan weer deels te maken hebben met zijn manier of juist geen manier van communiceren, wat weer te maken kan hebben met het autisme.

Heel eerlijk gezegd

Begrijp ik het niet, in sommige beschrijvingen. Ik geloof het wel maar snappen.... Als ik sommige verhalen zo lees dan denk ik: maar jullie hebben (bv) drie kinderen samen. En nu ben je behoorlijk pittig over zijn gedrag waarvan je aangeeft dat het er altijd al was. Erger werd met de komst van kinderen. Maar dan toch: man is moeilijke man.... maar je blijft bij hem.... er komt een kind.... man wordt moeilijker....maar je blijft bij hem... en dan komen er nog twee... En als ik dan nu lees is zo'n kerel echt een hork van de bovenste plank, blaft iedereen af en zwijgt iedereen dood, is onvoorspelbaar en onpeilbaar, niet sensitief, niet gezellig, niet lief. Dan denk ik: huh? Hij is toch niet ineens zo geworden? Of ben jij anders? Of druppelt zo'n emmer ongemerkt vol en zie je niet dat ie half vol is of driekwart en opeens stroomt ie over?

En als ik dan toch eerlijk ben over wat ik niet snap: waarom krijgt autisme nou zo vaak 'de schuld'? Alsof je met een man getrouwd ben en plop, opeens was dat autisme er en verziekte de boel? Zo'n diagnose -zeker een officieuze- is toch vooral nuttig om handvatten te krijgen voor aanvliegroutes in de omgang?

Nou ja, ik zal wel teveel alle verhalen op één hoop vegen en het daarom het allemaal niet snappen op deze fijne kerstavond :)

Moos

Ik snap je vraagtekens. Zeker. Maar in de praktijk gast dat vaak anders.je bent verliefd. Allebei. Dat is een roze wolk. En j je ontdekt in deloop van de tijd wat minder fijne trekjes. Maar er valt mee te leven. Je bent met zn tweeen, en overall genomen is het prima. En vooral: alle perikelen van een gezin (kinderen) spelen niet. Een totaal ander leven. Dan wil je kinderen. De basis is hoed genoeg. Maar dan ( en dat geldt in principe voor iedereen) krijg je een totaal ander leven. En in dat andere leven gebeurt er van alles. Her is niet te vergelijken.

Ja dat is het volgens mij

Dat zo'n emmer langzaam voldruppelt. En dat de sleet in de relatie komt.

Nou is mijn man geen grote hork. En ook geen echte auti. Gewoon een man van weinig woorden. En met een vol leven, veel verantwoordelijkheden en weinig echte eigen vrije tijd. Dan kan het emmertje wel eens vol zijn en is gezellig zijn soms net teveel gevraagd. Tel daarbij op dat het nieuwe er na ruim 25 jaar eigenlijk wel vanaf is en dat ik na een dag werken, zorgen en ploeteren ook niet altijd het zonnetje in huis ben. Dan kan het zijn dat je na een tijdje merkt: goh het is eigenlijk helemaal niet leuk meer hier.

Het zijn gewoon tropenjaren.

Moos

Vaak hoor je (en dat is bij ons ook geval) dat de periode voordat er kinderen komen, nog relatief makkelijk verloopt. Het is een bijzondere man, sommige aparte trekjes zijn misschien juist leuk, of neem je voor lief omdat je het samen verder goed hebt. Zelf heb je natuurlijk ook je eigenaardigheden.
Als er kinderen komen, wordt er opeens veel meer van je gevergd. Flexibiliteit, doorgaan terwijl je moe bent, enfin, ik hoef dat stuk niet uit te leggen denk ik. De combinatie werken en thuis inmiddels onvoldoende regelmaat, voorspelbaarheid et cetera hebben, zet iemand dan onder druk. En, zeker als de baby-jaren niet al te zwaar zijn, dan pas je je gewoon een beetje aan als partner. Man wilde opeens geen zorgdagen meer, hebben we indertijd een mouw aan gepast. Maar als ze groter worden, en zeker als het IADH-kinderen blijken, wordt het moeilijker en moeilijker. En zo kan het gebeuren dat je in een moeilijk huwelijk zit, met een goedwillende man die bijzonder in elkaar zit. Op wie de kinderen gek zijn en vv. Die niet mishandelt. Maar met wie samenleven toch heel moeilijk is geworden.
En waarom autisme? Dat komt niet uit de lucht vallen. Dit is een proces van jaren en jaren. Eerst probeer je het eindeloos zelf op te lossen. Door zaken te bespreken (lukt niet, man loopt weg), ruzie te maken (idem), grenzen aangeven, you name it. Dan zijn sommige gedragingen/situaties zo opvallend dat je gaat zoeken, googelen, lezen. Als dan twee van je kinderen ass blijken te hebben, en de behandelaars ogv hetero-anamnese het zeer plausibel vinden dat man dat ook heeft, heb je in elk geval een werkbaar model om je huwelijk te duiden. Om het vol te houden. Inderdaad zoals je zegt: handig om handvatten te krijgen.

Moos

In aanvulling op de reactie van Dagarada nog aanvullende reactie van mij.

"Als ik sommige verhalen zo lees dan denk ik: maar jullie hebben (bv) drie kinderen samen. En nu ben je behoorlijk pittig over zijn gedrag waarvan je aangeeft dat het er altijd al was. Erger werd met de komst van kinderen. Maar dan toch: man is moeilijke man.... maar je blijft bij hem.... er komt een kind.... man wordt moeilijker....maar je blijft bij hem... en dan komen er nog twee... "

Wij hebben 2 kinderen.
Na de geboorte van de eerst merkte ik misschien wel dat hij zich wel wat onttrok, maar het was nog niet overduidelijk, bovendien kon ik het in mijn eentje nog wel opvangen - met 1 kind lukt dat nog wel.
Na de geboorte van de tweede werd het in mijn beleving veel drukker. Ik heb altijd het gevoel gehad dat van 1 naar 2 kinderen veel zwaarder was dan van 0 naar 1. Waarom? (achteraf redenerend)Omdat het toen nog drukker en onvoorspelbaarder voor hem werd en hij zich dus nog meer aan allerlei taken ging onttrekken. Dus werd het niet alleen drukker met 2 kinderen i.p.v. 1 kind, maar ook nog eens veel drukker voor mij met zorg-, regel- en huishoudelijke taken.
Een derde kind heb ik dus ook nooit gewild.

Moos, het is een proces van jaren en je gaat je geleidelijk afvragen of het wel normaal is wat er gebeurt.
Ik ben van mezelf conflictvermijdend en wil graag helpen. Heb bovendien bovengemiddeld veel energie. Die combinatie maakt, dat ik jarenlang alle problemen (dingen die moesten gebeuren) veel zelf heb opgelost. Ook omdat als ik er wel over sprak hij boos en afwijzend kon reageren en dat dus niets oploste. En ik het voor de kinderen niet goed vond teveel ruzie te hebben (die bovendien later niet werd goedgemaakt). En gezien de goede kanten van hem een echtscheiding echt niet aan de orde was voor mij.

Er zijn veel mensen zoals jij die het niet begrijpen, vooral omdat die mensen met asperger zo mooi weer naar de buitenwereld spelen, maar thuis een heel ander gezicht tonen (wat buitenstaanders zoals jij dus niet zien). Heel erg moeten bijkomen van mooi weer spelen naar de buitenwereld en thuis zich laten gaan.

Ik heb jarenlang helemaal niet mijn man "beschuldigd" van autisme, omdat ik daar niets vanaf wist en al helemaal niet aan autisme dacht bij mijn man! Ik had gewoon een moeilijke man om mee samen te leven en probeerde daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Omdat iemand mij een paar jaar geleden tipte over autisme (wat ik overigens toen meteen van de hand wees, kon niet waar zijn, hij had een goede baan etc. etc.) ben ik me daar meer in gaan verdiepen en herkende opeens heel veel dingen.

En weet je, misschien heeft mijn man geen autisme, we zullen het nooit weten (ik vermoed dat hij zich nooit zal laten diagnosticeren en dat hoeft van mij ook helemaal niet). Hij heeft echter wel gedrag dat zeer veel overeenkomsten vertoont met autisme en het helpt mij om hem en zijn reacties beter te begrijpen en dus ook hoe ik met hem om moet gaan. Dus precies zoals jij schrijft: ik geef zijn autisme niet de schuld, het geeft mij handvatten.

En daarnaast kijk ik al jaren naar mijn eigen rol, ik ben niet perfect (allesbehalve), alleen is het natuurlijk ook niet zo dat als het niet lekker loopt in onze relatie het alleen door mij komt, zoals hij keer op keer heeft beweerd. Dat is denk ik het grootste probleem: hij wijst alleen naar mij (aldoor kritiek). Ik zie problematiek bij hem en bij mij en probeer er samen met hem over te praten, maar dat lukt gewoon echt niet (zegt niets, loopt weg en/of wijst weer naar mij). Omdat ik niet wilde scheiden, heb ik vervolgens gekeken hoe ik zo goed mogelijk met hem om kan gaan.

Het is echt zwaar en ik denk onvoorstelbaar als je het niet zelf meemaakt.

Wat ik me daarbij afvraag

Zou ook niet gewoon het ouder worden meespelen? Als je ouder wordt gaat de rek er een beetje uit. Je wordt minder flexibel (van beide kanten). En kunt minder compenseren. Dit maakt dat de één typischer wordt in zijn gedrag en de ander minder kan of wil schuiven.

Herkennen jullie dit? Ik merk in ieder geval dat mijn energieniveau een stuk lager ligt dan een jaar of 10 jaar gekken.

Ginny

Natuurlijk, er spelen veel factoren mee. Bij mij zijn die alleen niet een reden van scheiden geweest, want dat gebeurt wederzijds. De ene krijgt een midlife crisis, de ander een zware overgang en dan sta je toch enigszins gelijk. De ene is onhebbelijk in de ochtend, de ander enz. Je wordt milder in je denken, maar minder flexibel in wat je wilt. Dat merkte ik ook bij mijn ouders, dat begon rond de 50, dat ze ineens "geen zin" meer hadden in bepaalde dingen doen of aanleren. Zelf ervaar ik dat ook wel.
Dat is ook helemaal niet erg, tenzij je er op vastloopt natuurlijk.

een beetje autistisch

is natuurlijk helemaal niet erg, vaak positief juist.
En dat 'beetje autistisch', dat is wat je in den beginne ziet.
Het wordt pas moeilijk als dat beetje uitgroeit tot iets groots. De mismatch groeit evenredig vaak.

Of dat beetje autisme uitgroeit tot 'te', of klein blijft of zelfs vermindert, dat weet je niet. Dat weet je nooit, we hebben allemaal zo onze autistische dingetjes.

langzaam

Ik denk dat dit gedrag inderdaad langzaam ontstaat in de loop van een relatie. Dus als het opknapt, zal dat ook langzaam gaan. Daarom, kleine stapjes om te verbeteren. Misschien kan Man aangeven op welke momenten het hem teveel wordt. En dan heb je al een ingangetje. Voor beide partners.
Ik wens jullie een fijne kerst.

Even ano #114

Jouw verhaal zou het mijne kunnen zijn, behalve op details. Aantal kinderen verschilt en zo...

Maar je basale verhaal is identiek! Bijna eng. Je verwoordt ook precies hoe het heeft kunnen ontstaan, hoe een soort scheefgroei is gekomen die steeds erger wordt.

Tropenjaren, inderdaad. Ik ben me inmiddels dringend aan het afvragen of ik dit nog wil voor de toekomst. Ik zie me zo niet oud worden...

Mirreke

Ik merk ook dat ik met bepaalde vrouwen/verhalen zeer veel herkenninf zie. Ik vind dat wel troostrijk.

Heeft jouw man autisme? Of vermoed je dat?

En hoe oud zijn je kinderen?

Ik twijfel ook al een tijd of ik dit nog lang volhoudt. Er is nu recenter wel wat verandert in onze relatie, waardoor ik meer ben gaan twijfelen over zijn commitment naar mij toe (ik vind het moeilijk om over liefde naar mij toe te spreken) en daardoor ben ik nog meer gaan twijfelen.

Ik wil over een paar weken een serieus gesprek met hem. Kijken hoe hij daarop reageert en of het dan beter wordt.

hier na

hier na de scheiding ineens een milder, vriendelijker man richting mij en dat maakt ons "na-huwelijk" goed/neutraal. (goed in die zin: beter dan in het huwelijk)
In het begin dacht ik: waarom nu een (relatief kleine) verandering?
Nu is het kwartje gevallen: ik ben niet meer de persoon met wie hij een dichtbij-relatie heeft. Hij hoeft thuis geen beter gezicht op te zetten, geen partner meer te zijn, er wordt op relationeel gebied niets meer van hem verwacht; de druk is er af).

Even ano

Ik vind het ook troostrijk, zeker! En meestal word ik er ook sterker door. Maar momenteel vind ik het heel erg zwaar. Kan niet goed de vinger leggen op de oorzaak. Ik vermoed dat het te maken heeft met het feit dat ik minder ombuig, negeer, of vermijd. Onder andere vanwege de kinderen. Waarop hij mij verwijt dat ik ben veranderd (klopt) of dat ik dement wordt of adhd heb. Gesprekken hierover gaan uiterst moeizaam of niet. Over abstracte of externe dingen kunnen we prima praten, maar zodra iets dichtbij komt, over hem gaat, lukt het totaal niet. Wat ik zeer herken is dat het gesprek bestaat uit terugverwijten, terwijl jij (ik dus ook) probeer naar de problematie van ons samen en dus ook naar een oplossing van en door ons samen te kijken. Om de een of andere reden kan ik dit zo gewoon niet meer opbrengen.

Met elkaar hebben we 4 kids plus nog stiefkind. Twee van hen hebben asperger. Jongste kind (geen diagnose) is 11.

Partner heeft geen diagnose, maar voor mij is het erg duidelijk. Sinds diagnose v onze zoon heb ik ontzetten veel over autisme geleerd. Veel gelezen, ervaren, geobserveerd.

Ik ben zeker niet aan het zoeken naar een stok om hem mee te slaan. Ik ben aan het zoeken naar een verklaring voor wat er aan het gebeuren is. Een verklaring die past, waarin puzzelstukjes op zn plek komen.

Django

Jouw verklaring klopt als een bus!

Mirreke, Dagarada e.a.

Voor degenen met ook een (vermoedelijk) autistische man even een vraag: doen jullie mannen ook zo weinig in het huishouden, tuin, sociale afspraken, opvoeding?

Mijn man doet (erg) weinig. Dus los van zijn nukkige gedrag en veel te veel verwijten en kritiek, doet hij ook nog eens heel weinig.

Ja, hij heeft een goede baan en verdient veel geld, en doet af en toe dingen (nieuwe tv of laptop kopen, problemen met wifi oplossen), kookt af en toe en is actief bij het sporten van de kinderen (is gewoon sportfanaat, dus echt niet alleen voor de kinderen), maar dat is het wel zo'n beetje.

Ik vermoed dat hij door zijn autisme wel erg moe is en veel rust nodig heeft, maar vind het wel extreem. Omdat hij nauwelijks iets uit zichzelf doet, moet ik ook aldoor dingen vragen als ik wil dat hij dan iets doet. Maar vervolgens zegt hij aldoor nee. Net ook weer. "Zou je de wijnglazen af willen wassen"? "Nee". Nu ik dit type, bedenk ik opeens: nee, natuurlijk wil hij het niet! . Verkeerde vraag dus. Tjonge, dat ik daar nu pas achter kom .

Ik heb gezegd dat ik het ook niet wil, en dat het toch fijn is als hij het doet, ook al wil hij het niet. Wuifde me toen weg, wil er niet over praten.

Ik vrees dus, gezien mijn jarenlange ervaring, dat hij het echt niet gaat doen. Doodmoe word ik er van.

Vraag me af of jullie dit ook nog herkennen? Dat maakt het nl. extra zwaar, het gevoel dat ik het hele huishouden, tuin, onderhoud en de opvoeding helemaal alleen moet doen.

Mirreke - wil ik het nog wel?

"Maar je basale verhaal is identiek! Bijna eng. Je verwoordt ook precies hoe het heeft kunnen ontstaan, hoe een soort scheefgroei is gekomen die steeds erger wordt.

Tropenjaren, inderdaad. Ik ben me inmiddels dringend aan het afvragen of ik dit nog wil voor de toekomst. Ik zie me zo niet oud worden..."

Ja, bij mij wordt het ook erger, hoewel langzaamaan.

Ook ik vraag me af of ik dit nog wil.

Wat ik denk dat het enerzijds ermee te maken heeft dat ik ouder wordt en het fysiek niet meer kan opbrengen om alles te doen, wat hij laat liggen (zie mijn vorige posting), anderzijds ben ik er ook wel een beetje klaar mee, om de hele tijd kritiek te krijgen en geen complimenten/waardering te zien (en m.n. dit gebrek aan waardering is bij mij het laatste halve jaar veel erger geworden). Dus bijna alleen nog maar negativiteit en weinig positiviteit.

In een ander draadje zag ik dat jouw kinderen nog iets ouder zijn dan die van mij. Dat is een geluk voor jou. Jij kan het misschien nog een paar jaar volhouden tot ze uit huis zijn, als je denkt dat dat beter is voor de kinderen. Die van mij zijn wel pubers, maar nog jonger, en ik vraag me de laatste tijd af of ik het nog zo lang kan volhouden.

Ook twijfel ik steeds meer of onze relatie en zijn gedrag een goed voorbeeld zijn voor de kinderen.

Dus ook bij mij, veel twijfel over onze relatie momenteel.

mijn

Mijn ex-man deed niets aan de opvoeding, dat trok hij niet. Wel bv stofzuigen, maar dan wilde hij ook dat ik op datzelfde moment iets deed anders was ik lui en hij altijd bezig (niet mijn woorden). Hij deed vooral veel buitenshuis voor anderen en ook veel voor zichzelf. Hij was dus veel weg en werkte ook veel. Wel bracht hij de kinderen veel weg, dat kon hij wel aan en dat was zijn deel vwb zorgen voor. Mijn kinderen waren al volwassen toen ik vertrok, ik heb het net niet helemaal volgehouden tot ze uit huis waren. Dat voelde als falen, maar ik was toen diep ongelukkig en had geen energie meer.