Hoe reageren op beschuldigingen van (autistische) man

Niet op reageren

Even reactie op eerste vraag; ik zou de hoorn erop leggen als mijn man mij over zoiets zou bellen. Wat een gezeur. Niet aan meedoen. Weet niet of het helpt, maar erop ingaan help ieg niet.

Is dit dezelfde ff zo

Die eerder in een draadje aangaf dat ze zelf gediagnostiseerd is met ADHD? Lijkt mij namelijk extra lastig of heb ik het mis?

Verder lijkt het me juist energie besparen om jezelf te leren om in de meeste gevallen een interne vertaler te hebben. In het geval van de kliko moet je gewoon horen: 'ik had geen fijne dag en de kliko staat in de weg'. Kleine moeite om dat ding weg te halen toch? Of woon je te groot?
Ik heb geleerd in te gaan op de boodschap zelf en de manier waarop vaak te negeren. Man kan behoorlijk bot zijn. Geen diagnose en geen agressie trouwens. Maar wel zeer ongepolijste communicatie. Ik zie het niet als onwil maar als onmacht. Scheelt een hoop.
Wat kan jou het schelen dat je altijd 'de schuld' van hem krijgt? Als je weet dat het een patroon is kun je toch eruit stappen en de strijd niet meer aangaan? Zo'n strijd is alleen maar een botsing van ego's. Let it go.
Volgende keer zeg je: ' o staat die bak in de weg? Irritant, ik kom eraan. '

Interessant

Interessant topic.

Helaas nu even geen tijd om alles te lezen maar wilde je toch even mijn twee tips geven.

Inderdaad niet in discussie (daarmee laait het vuur op). Wat een keer hielp was op een rustig moment stellend zeggen dat terecht of onterecht, zoveel kritiek te veel was. Twee per dag was voldoende, eigen keuze. Of het moet zo urgent zijn dat de veiligheid in geding was. Dat hielp, moet ik wel steeds helpen herinneren. Inkaderen dus. Je kan de uitleg erbij geven dat je helaas niet perfect bent, dat is helaas een gegeven, waar ook jij mee moet leven. En die terechte of onterechte kritiek de sfeer naar beneden haalt. En ja, soms zei ik ok of dat ik hem had gehoord, hing op of liep weg.

En mocht je toch in gesprek raken, soms kan het niet anders, en je krijgt op een gegeven moment een bak persoonlijke rotzooi over je heen terwijl het over de kliko ging dan zei ik vriendelijk en afstandelijk dat ik heel goed begreep wat hij wilde zeggen maar dat het nu even over de kliko ging en dat als hij over mij wilde praten, dit prima was.. maak dan wel even een afspraak met mij, dan nemen we daar goed de tijd voor. Nou, zo slecht in plannen, dat gebeurde nooit. Nouja, dat is 1 keer gebeurd in al die jaren. Dat zat ik uit en aan het einde zei ik dank je en liep weg.

Als het al gezegd is, sorry!

At your service

Bijzonder hoor. Al die autistische mannen (niet gediagnostiseerd, maar dat komt omdat hij niet wil) met vrouwen die dat onderwerp liever maar niet aansnijden.

Veel zorgelijker vind ik al die vrouwen de menen dat ze zich de klacht aan moeten trekken en daadwerkelijk en direct op moeten draven

"Volgende keer zeg je: ' o staat die bak in de weg? Irritant, ik kom eraan. '"

Hebben die mannen polio?

Als je je gedraagt als dienstertje en voetveeg, dan word je ook zo behandeld.
Daar is niks autistisch aan.

volgende keer zeg je

Volgende keer zeg je :"Staat die bak in de weg? Wat naar. Kun je hem het zelf oplossen of zullen we het samen doen?".
Ik neem aan dat er met "Ik kom eraan" gehoopt wordt dat hij het dan snapt, hoe onzinnig het is? Maar dat weet je niet. Ik dacht trouwens dat hij er al langs was gereden, dus zó dringend was het niet. Gaat hier dus puur om afreageren van de frustratie op iemand. Misschien nog beter om te benoemen dat het naar is dat hij zoveel last heeft van die situatie. Dan komt het besef pas dat er manieren te leren zijn om hiermee om te gaan. Dus:"Wat naar dat die bak daar stond en dat het jou zo stoorde. Haal even diep adem en zet een muziekje op, dan voel je je wat prettiger. Vanavond zoeken we een oplossing voor die bak. Doei schat".

Miriam, ik zie je door dit topic struis heen en weer lopen, tikken en one liners uitdelen. Vervolgens ga je op je troon zitten. Zo ongepast vind ik dat. Kennelijk denk je eea van autisme af te weten maar hoe kan het dan dat je zo de plank misslaat?

*Bijzonder hoor. Al die autistische mannen (niet gediagnostiseerd, maar dat komt omdat hij niet wil) met vrouwen die dat onderwerp liever maar niet aansnijden.*

Dat is toch allang een bekend verschijnsel bij mannen met autisme? Het is een blinde vlek en als je die aanwijst (en daarmee zegt dat hij dus niet het goddelijk gelijk aan zijn zijde heeft) komt er een overlevingsdrang omhoog, dat kan heel eng zijn. Het aansnijden van het onderwerp kan een enorme lading agressie opleveren. Niet bij alle mensen met autisme (in de familie hebben we toevallig ook een zeer timide persoon die niet zovaak boos is maar wel om de kleinste dingen boos kan worden). Uit eigenbelang hou je daar dan je mond over.

*Veel zorgelijker vind ik al die vrouwen de menen dat ze zich de klacht aan moeten trekken en daadwerkelijk en direct op moeten draven*

Dat is Pavlov, daar gaat een jarenlange training aan vooraf. Kom je niet opdraven heb je zoveel gezeur, boosheid, gedoe (wat na een maand, jaar of jaren nog omhoog kan komen) dat je het uit je hoofd laat niet op te draven. Dat is natuurlijk wel verslijtend.

*"Volgende keer zeg je: ' o staat die bak in de weg? Irritant, ik kom eraan. '"*

Nou, nee. Dat zeg je dus niet. En hiermee spreek jij jezelf tegen. Kans dat ik hiermee een reactie over mijzelf uitroep, zoals ik wel vaker van jouw hand op OOL heb gezien. Ik zal het over mij heen laten komen.

Hebben die mannen polio?

Als je je gedraagt als dienstertje en voetveeg, dan word je ook zo behandeld.
Daar is niks autistisch aan.

Nog een stukje

*Hebben die mannen polio?*

Ja, precies! Polio in hun hoofd, op een bepaalde manier.

*Als je je gedraagt als dienstertje en voetveeg, dan word je ook zo behandeld.
Daar is niks autistisch aan.*
Dat is niet waar. Wat een onzin. Je weet werkelijk niet waar je het over hebt. Maar dat is jammer genoeg wel de beeldvorming waar vrouwen van, mee te maken hebben. Het is zeer ongepast. Met andere woorden, de omgeving ziet het net zo autistisch als de (in dit voorbeeld dan).

Iemand die jou als een voetveeg behandeld, hoe je je ook gedraagt heeft geen innerlijke beschaving. Mensen met autisme slaan vaak de plank volledig mis.

Je valt mij heel erg tegen. Gelukkig heb je meer ervaring met regels etc op onderwijsvlak want de juiste inleving ontbreekt bij jou ten enenmale, lijkt wel. Ik zou je bijna tegen jezelf willen beschermen. Maar dat zal eerder agressie opleveren (al dan niet passief).

Het is bijna zover

dat M. Lavell 'de diagnose' verdient! Immers, juiste inleving ontbreekt, wel slim, verstand van andere zaken, het is nodig haar tegen zichzelf te beschermen én ze heeft de neiging tot agressie.

Als je bent getrouwd dat ben je gelijkwaardige partners. Waar je, in alle omstandigheden voor zou moeten waken is dat dit onevenwichtig wordt. En, bij een langere relatie gebeurt dit altijd, bij iedereen. Zoals wordt gezegd in #57 daar gaat jarenlang training aan vooraf. Maar ja, op een gegeven moment bevalt het eigenlijk niet meer, dat patroon waar je jezelf in hebt getraind en zou je, als je eerlijk bent het liever anders zien. Dat is hartstikke moeilijk. Het meest voor de hand ligt dan om te gaan wijzen wat de ander allemaal doet en gedaan heeft waardoor je niet anders kunt. En als het dan niet lukt om de ander te veranderen dan hebben we gelukkig een al dan niet gediagnosticeerde stoornis gevonden waardoor we er eigenlijk niets aan kunnen doen. Dat de relatie niet meer gelijkwaardig is. In beide gevallen, wel of geen stoornis, wel of niet gediagnosticeerd moet je ervoor zorgen dat je een gelijkwaardige relatie houdt. De een is niet de moeder van de ander, de een is niet de therapeut van de ander en de een moet ook geen medelijden hebben met de ander. Dan heb je namelijk geen gelijkwaardige relatie meer. En als jij daar zelf voor kiest (ik begin er maar niet meer over, anders wordt hij boos want hij heeft een stoornis) dan moet je je op zijn minst afvragen wat je partner daarvan vindt. Om zo (denigrerend) behandeld te worden.

Annoanna

Wat bedoel je nu, je bent het niet met Miriam eens maar ik zie dat je veel dingen hetzelfde zegt: innerlijke beschaving die ontbreekt, wel dat vindt Miriam toch ook? En over die Pavlovreactie, zal best een soort ingesleten reactie zijn op een moeilijke partner, maar is dat dan de goede manier? Tuurlijk niet.
Verder generaliseer je het nogal, mogelijk autistische mannen worden dus aggressief als je ze vertelt dat ze autistisch kunnen zijn? Ik ken overigens weinig mensen (m/v) die enthousiast zullen reageren op die suggestie.

misvatting

Ik heb gezegd wat ik van de mening van ML vind en dat jij daarvan iets anders maakt, is voor jouw rekening.

*Als je bent getrouwd dat ben je gelijkwaardige partners.*
Dat willen we allemaal graag (geloven) maar feitelijk is dat zwanger van vanalles en zo leeg als het zijn kan. Moreel, fysiek, voor de wet? We zijn niet gelijk want we zijn allemaal anders. Ik geloof dat het meerendeel van de mensen een complementaire partner zoeken, dus per definitie aanvullend, niet gelijk. In de maatschappij worden vaardigheden niet allemaal even goed beloond (vergoeding bij een baan), en dat kan ook weer een weerslag hebben En als er autisme in een gezin speelt, is er al helemaal geen sprake van een gelijkwaardige situatie. Ik denk dat je beter kan zeggen dat we naar enige vorm van gelijkwaardigheid streven. Iemand met autisme zal moeite hebben met dit te begrijpen. Die zal het misschien leuk vinden klinken en knikt volop ja.

*Waar je, in alle omstandigheden voor zou moeten waken is dat dit onevenwichtig wordt. En, bij een langere relatie gebeurt dit altijd, bij iedereen.*
Bij mensen met autisme, in welke relatie ook, blijft dat scheef. Je probeert het eerst zo, dan zo, je wil praten en dat levert boosheid op (wat je niet begrijpt), dan probeer je het maar anders en het lukt maar niet. Zo blijf je lang in rondjes draaien voor je uiteindelijk beseft dat je alles hebt geprobeerd en dat het aan iets anders moet liggen. Dat doe je omdat je je niet kan voorstellen dat het wegzetten van de kliko zoveel problemen oplevert. Dat moet toch makkelijk op te lossen zijn, met wat begrip. En dat begrip blijkt dus heel een dimensionaal te zijn en eng dun. En zodra je daar doorheen bent, komt de agressie. Dan zie je een baas of collega met je man worstelen, familie, je ziet 'm in het verkeer of bij de AH aan de balie (zijn gelijk halen). Dan zie je opeens de grote lijnen. Dan weet je nog niet hoe je dat moet benoemen. En dat is inherent aan autisme, dat er geen gelijkwaardigheid is. Dat kan ook niet want autisme is een sociaal-emotionele aandoening die niet verder ontwikkelt dan, zeg, tot een kind van 3. Wenig moraal, weinig geweten. Met dit gebrek is niet zoveel mee te beginnen, op relatie-vlak.

Je kan de inherente regels voor een relatie tussen twee mensen zonder autisme niet schuiven over een relatie waarbij 1 van de 2 autisme heeft.

reactie

Pirata, mijn reactie op ML gaat in het kort hierover:

Als je je gedraagt als dienstertje en voetveeg, dan word je ook zo behandeld.
Daar is niks autistisch aan.*

Al zou je je zo opstellen, verdien je nog niet om zo behandeld te worden.
Al zou je zo behandeld worden, wil dat niet zeggen dat je je zo opgesteld hebt.
Als je zo behandeld wordt, komt mij dat niet voor, dat je er om gevraagd hebt (en al was dat zo, is dat niet omdat je het verdiend hebt).

Het lijkt op dezelfde retoriek bij mensen die roken en die longkanker hebben: die hebben daar zeker weten om gevraagd (wat natuurlijk onzin is want niemand vraagt om kanker en als je zou vragen (als dat kon), wil het het niet zeggen dat je het ook krijgt). Alsof je gezondheid (de wereld, je relatie(s) maakbaar zijn, dat is maar zeer ten dele waar).

jezus annoanna

Wat kraam jij hier een hoop onzin uit. Je eerste regel is al onvriendelijk. Ik vroeg je om een uitleg, want ik begreep je bericht niet. Fijn dat "het voor mijn rekening" is dat ik je niet snap.
Dus ik ben sociaal-emotioneel niet verder ontwikkeld dan een kind van 3, boeiende constatering.
Je generaliseert en roept maar wat. Maar dat ik dat vind komt ongetwijfeld doordat ik een autist ben, want ik ben niet in staat anderen te begrijpen (ik begrijp jou inderdaad van geen kanten). Mijn relatie is ook ongelijkwaardig, zeker, ik zal het mijn man straks vertellen (ben ik al 15 jaar mee samen, ik begrijp van jou dat hij ongelukkig is met me omdat ik van alles niet begrijp).
Klets niet!

Nouja, Pirata

Je betrekt het helemaal op jezelf, terwijl die zin richting Els bedoeld was.

En mbt de sociaal-emotionele ontwikkeling ging over autisme in het algemeen (kennis en ervaring opgedaan met een ouder met asperger). Dat gaat niet om jou.
Dat je je aangesproken voelt, sorry, daar kan ik even niets mee. Niet voor mijn rekening.

Dat je het niet begrijpt, toch interpreteert en boos wordt. Dat herken ik uit mijn jeugd maar al te goed. Ik denk dat je conteksttrein wat vroeg vertrokken is. Of je man ongelukkig is, zou een goede vraag zijn die je hem moet stellen, niet mij.

haha

Volgens mij ben jij juist degene die het niet snapt. Ook fijn dat je je ouder zo wegzet (ervaringen met jouw ouder zijn overigens niet bepaald representatief voor "de autist". Want die bestaat niet).
Nee, niks is voor jouw rekening, dat had ik al gezien. Blaat maar door, niet voor jouw rekening!!

Pirata

*Wat kraam jij hier een hoop onzin uit. Je eerste regel is al onvriendelijk. Ik vroeg je om een uitleg, want ik begreep je bericht niet. Fijn dat "het voor mijn rekening" is dat ik je niet snap.*
Dit heb ik in een van de berichten hiervoor recht gezet.

*Dus ik ben sociaal-emotioneel niet verder ontwikkeld dan een kind van 3, boeiende constatering.
Je generaliseert en roept maar wat. Maar dat ik dat vind komt ongetwijfeld doordat ik een autist ben .*
Ik wist niet, tot nu net, dat jij (misschien?) autistisch bent. Alles wat daar over gezegd is, berust op een misverstand. Misschien heb je dat eerder gemeld op het forum, ik zou het niet weten. Het is mij ontgaan. Mijn bericht ging dan ook niet over jou en was ook geen reactie op jou mbt een mogelijke vorm van autisme.

En hierbij wil ik het graag laten, ivm enige specifieke vorm van autisme van een bepaald persoon op dit forum. Ik put uit mijn ervaring(en) en ik zal dan ook in dit topic blijven reageren. Mocht jij je daarin al dan niet herkennen, dan berust dat op een toevalligheid die niet voorzien is en niet bedoeld is.

Dat er zo over gevallen wordt... Dat je bereid bent de kliko aan de kant te zetten als je partner uit zijn werk komt en er niet door kan... Hier is t gewoon hoe wij met elkaar omgaan. Ik zie daar niks voetvegerigs aan. Als ik thuiskom en een zware tas bij me heb komt man ook naar de deur om die aan te pakken. Dat soort dingen. Dat geven we de kinderen ook mee. Elkaar op die manier een beetje helpen maakt het toch veel gezelliger? En natuurlijk zijn er momenten dat het niet uitkomt en dan doe je t ook niet maar vaak zat ook wel....

Maar in de tussentijd ben ik nog steeds benieuwd naar ff zo, ben je nou dezelfde?

Wat een discussies.

Even voor de duidelijkheid. Ja ik ben ook Ff zo, foutje.

Ik kan niet op alles en iedereen reageren, nu zeker niet.

Nog even mijn 1e posting:

Gisterochtend weer. Hij reed weg naar zijn werk. Belt uit de auto: ""Waarom zet jij de grijze bak half op de oprijlaan?!"
Die stond kennelijk een beetje ervoor waardoor hij er niet goed langs kon.

Dus voor iedereen die dacht dat hij thuis kwam. Nee, hij ging net weg. En hij belde nadat hij al weggereden was (maar dat had ik niet duidelijk geschreven), dus de kliko hoefde ik niet anders te zetten. Hij belde enkel om mij dat te verwijten. En inderdaad, zoals sommigen goed veronderstelden, het was puur om zijn frustratie van die kliko die in de weg stond, op mij af te reageren.

Ik weet dat het zijn onmacht is, maar blijf het vervelend vinden dat hij mij dit soort dingen verwijt op zo'n toon (het ging ook echt niet op een vriendelijke toon). Rationeel weet ik het wel dat ik het me niet persoonlijk moet aantrekken, maar toch hou ik er moeite mee. Daarvoor wilde ik tips krijgen hoe ik daar mee om moet gaan. Bedankt voor alle reacties die op dit punt ingingen. Ik ga kijken of ik er op alle - steeds weer onverwachte - momenten dat hij zo beschuldigend reageert aan kan denken. Op de een of andere manier lukt me dat vaak niet.

De verwijten/ het moeilijke gedrag worden niet zozeer erger, wat iemand ook dacht (kikker in kokend water), het zijn meer golfbewegingen. Soms meer stress (vermoed ik, zegt hij niets over) en dus meer moeilijk gedrag en andere momenten is hij relaxter en vallen de vervelende gedragingen wel mee. Wel blijft hij onvoorspelbaar en is relatief makkelijk te verstoren en daarmee sacherijnig te krijgen.

Door deze discussie (die ik wel vluchtig gelezen heb, ga het nog goed nalezen), realiseer ik me wel dat dit aspect al erg genoeg is, maar dat het uiteindelijk gaat om meer gaat dan dit gedrag. En dat is dat is dat je van je man op andere momenten in elk geval respect en waardering krijgt.

Aangezien het daar momenteel aan lijkt te schorten ga ik daar maar eens op een rustig moment proberen een gesprek met hem over te voeren. Ik schrijf "proberen", want mijn ervaring is dat het zeer moeilijk is een gesprek met hem over zoiets te voeren.

probeer schrijven eens

Als hij een gesprek te confronterend vindt, probeer eens een brief te schrijven. Je kan er zelfs voor zorgen dat je niet in de buurt is als hij die leest. Hou het kort en simpel, korte zinnen, duidelijke indeling en heldere uiteenzetting. Vertel er ook bij wat je hoopt te bereiken en stel voor om dat samen te doen.

Mijn tip

Is waarschijnlijk niet de tip waar je op zit te wachten: ik lees in je post dat je wil aankaarten bij je man dat hij meer respect en waardering moet tonen. Maar ik lees niet wat jij doet of verandert? En of jij bij jezelf te rade gaat hoe(veel) respect en waardering jij je man geeft. Een gelijkwaardige relatie gaat om wederkerigheid toch? En als jij ADHD hebt en autisme bij je man hebt vastgesteld dan vermoed ik dat jullie in sommige gedragen behoorlijk verschillend zijn. En natuurlijk geloof ik grif dat je man bijzonder oncharmant kan doen- niet alleen naar jou toe. Maar in gesprek gaan over samen verandering aanbrengen en daar zelf ook wat voor willen doen of laten vind ik beter passen in een relatie waarin respect en waardering hoog in het vaandel staan dan alleen vragen of hij jou respect en waardering wil geven.

Ik las laatst ergens een quote:
Iedereen wil verandering maar niemand wil veranderd worden.

Gelijkwaardig

Met gelijkwaardig bedoel ik helemaal niet gelijk (#61), in mijn definitie is de betekenis ook verschillend. Ik bedoel dat er geen ongelijkheid is. De een is niet 'beter' dan de ander, de een is niet de moeder en de ander het kind, de een is niet de therapeut en de ander de patiënt. Dat heeft niets te maken met complementair zijn aan elkaar.

autistisch

Annoanna, jij bent eng.
Je schrijft zo'n rare dingen dat ik je weinig serieus kan nemen.

Volgens mij is ergernis over 'daden' vd ander en daarover willen 'aanvallen' gewoon menselijk. (Ik kom het tenminste irritant vaak tegen. Ik werk bijv in een team en je wilt niet weten hoe ontzettend vaak er geklaagd wordt over de acties of het nalaten van acties van en door collega's.)

Autistisch is denk ik meer de eerlijkheid waarmee frustraties geventileerd worden. Het niet eerst even stilstaan bij de gevolgen sociaal gezien van het uiten van je ongenoegens en vooral de manier waarop. Het niet mooi willen verpakken van boodschappen of draaien in een sociaal spel opdat je boodschap ook tot een gewenst resultaat kan leiden.

Een niet-autist vindt dit vaak ook moeilijk, beseft al te goed dat zeuren over zo'n kleinigheid hem niet populair zal maken en gaat vervolgens 'slechts' zeuren bij een andere collega (waarbij hij soms vergeet dat hem dat ook niet populair zal maken, maar er zijn natuurlijk meerdere lagen nog in die communicatie)
Een autist overziet vaak ook wel dit patroon maar het kan hem minder schelen. Je spreekt dan niet over 'geen moraal' maar over een andere moraal.

Bericht van het Forumbeheer

Geachte Forumbezoekers,

een stevige discussie is prima maar we gaan niet op de man spelen. Of op de vrouw. Geen personen aanvallen, beschuldigen of wat dan ook graag.

Met vriendelijke groet,
Heidi Sour
Forumbeheerder Ouders Online
www.ouders.nl
[email protected]

Ad haha

Was jij dat niet, die zich nogal eens uitsprak over de neiging van vrouwen hun partner autistisch te noemen bij gedrag waarmee ze niet uit de voeten kunnen?

Als M Lavell de diagnose verdient omdat ze op een directe manier communiceert ipv met mensen over mensen heeft ze 'm wat mij betreft harstikke verdient, proficiat!

hou eens op

Autisme is geen grapje, ik ben er niet voor om hier mensen ervan te gaan "beschuldigen". Ik vind dat niet netjes.
Doe het dan lekker naar mij, ik zeg tenminste zelf dat ik het heb, maar ga dat niet doen bij anderen.

Moos - zelf veranderen

"Maar ik lees niet wat jij doet of verandert? En of jij bij jezelf te rade gaat hoe(veel) respect en waardering jij je man geeft. Een gelijkwaardige relatie gaat om wederkerigheid toch"

Het klopt dat jij niet leest wat ik doe (gedaan heb) of verander en of ik bij mezelf te rade ben gegaan hoe(veel) respect en waardering ik mijn man geef. Had ik nl. nog niet over geschreven.

Maar om je vragen te beantwoorden:

Ik leef al heel lang met mijn man samen en heb al vele jaren (sinds de geboorte van de kinderen) behoorlijke problemen.

In die jaren heb ik juist mijn gedrag veranderd omdat ik merkte dat mijn man op mijn "normale" gedrag niet goed reageerde. Bovendien kreeg ik dan zoveel over me heen dat ik daar ook ongelukkig van werd (niet goed voor mijn zelfvertrouwen). En ik wilde een zo min mogelijk gestresste man, zo min mogelijk ruzies en slechte sfeer in het belang van de kinderen. Die aanpassingen deed ik eerst zonder het besef dat autisme speelde, later met dat besef.

Daarnaast ben ik juist vaak bezig geweest om hem wel waardering te geven. Doe zoveel mogelijk positief en geef juist niet te vaak kritiek, omdat ik weet dat dat zo belangrijk is voor een relatie. En dat terwijl hij (bijna) nooit positief richting mij is en aldoor kritiek geeft. Ik noem hem naar vriendinnen soms "[voornaam] zoek de fout [achternaam]." Zo werkt het helaas bij hem.

Let op: rustig een vraag stellen (wat de reden was dat hij iets wel/niet deed of een vraag of hij iets wil doen) vat hij al op als kritiek, dus dat maakt het extra moeilijk.

En ik heb hem herhaaldelijk gevraagd wat hij wil dat ik WEL doe, waar zijn behoefte ligt, maar daar komt geen antwoord op. Hij vertelt alleen wat er niet goed is. Of dat ik dat zelf moet bedenken.

Dus: maak je geen zorgen dat ik niet wil veranderen of niet mijn gedrag aangepast heb. De vraag is niet OF ik wel me heb aangepast, maar eerder of ik me niet teveel heb aangepast. Ik heb overigens 2x hulp van een therapeut ingeroepen, de tweede keer van iemand met veel kennis van autisme.

En inmiddels heb ik dat jaren gedaan (dat aanpassen, begrip voor hem opbrengen) omdat ik geloofde dat een scheiding voor de kinderen erger was dan bij elkaar blijven (en ik toch van hem houdt en hoopte dat het door rekening met hem te houden beter zou worden).

Maar dit vraagt heel veel van mij. En inmiddels kom ik op een punt dat ik denk: wil ik dit wel en is dit wel goed voor de kinderen? Hoe waardeloos een scheiding ook voor hen zal zijn.