Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Reden van overspel

Redenen voor overspel
Waarom gaan we vreemd? Waarom lukt het veel mensen niet om hun partner trouw te blijven? Hoewel iedereen daar zijn of haar eigen redenen voor heeft, zien psychologen wel verschillende motieven regelmatig terugkeren.
Mensen die vreemdgaan voeren diverse redenen aan voor hun gedrag. Ze zijn op zoek naar spanning. Ze willen meer seks dan ze in hun relatie krijgen. Ze zoeken iemand bij wie zij zich geliefd voelen of ze willen weten of ze nog aantrekkelijk zijn. In de psychologie worden grofweg drie verschillende hoofdredenen aangevoerd waarom mensen vreemdgaan:

Uit onvrede met zichzelf
Uit onvrede met de partner
Omdat de mens biologisch gezien helemaal niet monogaam is.

Psychologische redenen
Volgens veel psychologen gaan mensen vreemd vanuit de drang naar de romantische allesoverheersende liefde; naar de droom van passie en genot. En die romantische liefde vinden we volgens hen in de seksuele (en emotionele) ontmoeting met het onbekende. Een nieuw lijf, met iemand die we amper kennen.

romantische liefde is in eerste instantie vaak exclusief bestemd voor de partner, maar de echte passie en de nieuwigheid verdwijnt. Rust en regelmaat domineren de relatie. En dus gaan we uiteindelijk opnieuw op zoek naar het vuur en de passie die we in onze vaste relatie niet meer vinden.

Relationele redenen
Veel mensen die vreemdgaan missen iets in hun relatie. Meestal komt dat neer op intimiteit. Dat geldt voor zowel mannen als vrouwen. Maar de weg naar intimiteit is voor mannen en vrouwen vaak verschillend. Mannen bereiken intimiteit vooral via seks. Vrouwen vinden intimiteit eerder in een diepgaand gesprek. Beide manieren zijn er vaak de oorzaak van om iets beginnen met iemand anders.

Andere redenen die je vaak hoort waarom mensen vreemdgaan zijn wraak, lust, een zoektocht naar zelfstandigheid en onafhankelijkheid, seksuele problemen binnen je relatie of de spanning van het verbodene.

Biologische redenen
Slechts drie procent van alle diersoorten op onze planeet is monogaam. Vrijwel alle biologen scharen de mens niet onder die drie procent. Darwin schreef in de negentiende eeuw al dat polygamie een belangrijke voorwaarde is voor een gunstige evolutie van de soort. Monogamie is dus niet bilogisch bepaald, maar wordt door maatschappelijke normen opgelegd.

Veel mensen worden heen en weer geslingerd tussen de maatschappelijke norm (trouw zijn aan je partner) en hun biologische oerdrang (vrijen met een ander). We willen graag geloven dat het mogelijk is om je exclusief te binden aan een ander, maar onze genen beslissen soms anders. Meer hierover lees je op de pagina over de sperma-oorlog.

Nog meer redenen

Waarom gaan mannen vreemd?

Ego boost: wanneer een man vreemd gaat probeert hij soms zijn eigen ego te strelen. Hij is zo onzeker over zichzelf dat hij voortdurend aan zichzelf moet bewijzen dat hij in staat is om meerdere ‘’mooie vrouwen’’ het bed in te krijgen.

Ruzie: als jullie constant ruzie maken is de kans groot dat jouw man afleiding zoekt bij een andere vrouw.

Wraak: ben jij al eens een keertje vreemdgegaan of ben je een grote flirt? Misschien gaat hij vreemd omdat hij wraak wilt nemen.

Spanning: is jouw man iemand die constant op zoek is naar spanning? Iemand die telkens een adrenaline rush nodig heeft? Grote kans dat hij dan is vreemdgegaan om deze reden.

Seksuele fantasieën: ervaart jou man jullie seksleven als saai? Mannen gaan snel vreemd als een vrouw niet voldoet of kan voldoen aan hun seksuele fantasieën.

Nieuwsgierigheid: ben jij zijn eerste geweest of zijn jullie al erg lang samen? Misschien wou je man weten hoe het met een andere vrouw is en is hij daarom vreemdgegaan.

Broer en zus: jullie hebben een relatie, houden veel van elkaar maar het begint langzaam te lijken op een broer en zus relatie. Er zijn veel mannen die vreemdgaan op het moment dat een relatie deze vorm aanneemt.
Hoe ver kan hij gaan: misschien ervaart hij jou als zeer makkelijk en denkt jouw man dat hij er wel mee weg komt als hij vreemd zou gaan?

Kan geen nee zeggen: hij krijgt veel aandacht van andere vrouwen en is niet in staat om die aandacht af te ketsen. Hij gaat vreemd omdat hij kickt op die aandacht en in principe geen mooie vrouw kan weerstaan.

Vrienden: hij wordt aangemoedigd door zijn vrienden om die ''knapperd daar aan de bar'' eens even te versieren om te bewijzen dat hij het nog steeds heeft.

Relatie breuk: op een normale manier een relatie beëindigen is niet aan hem besteed. Om wat voor een reden dan ook durft hij het zelf niet uit te maken en gaat hij vreemd om ervoor te zorgen dat jij het uitmaakt.

De jacht: hij houdt van de jacht en dat is de reden waarom hij regelmatig andere vrouwen versiert en vreemdgaat.
Zekerheid: hij weet gewoon dat je de relatie toch niet beëindigt als hij vreemdgaat omdat je hem te leuk vind, of vanwege andere redenen.

Liefde: helaas is hij verliefd geworden op een andere vrouw en de reden waarom hij vreemdgaat is simpelweg omdat hij gevoelens voor haar heeft.

Slecht rolmodel: zijn vader of moeder is vroeger erg vaak vreemdgegaan en heeft datzelfde gedrag onbewust overgenomen.

Drugs & alcohol: hij was onder invloed van drugs of alcohol en dat is de reden waarom hij is vreemdgegaan. Uiteraard geen excuus maar het speelt wel een rol.

Seks verslaafd: hij is seks verslaafd en vind dat hij binnen jullie relatie niet vaak genoeg seks heeft. De reden waarom hij vreemdgaat is niet vanwege jouw uiterlijk of innerlijk maar puur omdat hij zijn seksuele behoeftes moet bevredigen.

Jaloers: hij wilt je graag jaloers maken en gelooft dat vreemdgaan de beste methode is.

Monogamie: De reden waarom hij vreemdgaat is omdat hij vindt dat hij een seksuele relatie mag hebben met meerdere vrouwen. Hij gelooft niet in het hebben van slechts één partner.

DOELBEWUST en Je WEET dat

Mentaliteitskwestie
Wanneer zij aan hun partner opbiechten dat er een ander in het spel is, verschuilen veel mensen zich er achter dat ze het niet wilden, maar dat het ze overkwam. Veel relatie-pychologen vinden dat onzin: overspel is een mentaliteitskwestie, stellen zij. Je gaat doelbewust een grens over waarvan je weet dat die gevolgen heeft voor je relatie.

Tips na overspel

Tips na overspel
Een relatie die te maken krijgt met overspel, is een relatie in crisis. Wanneer een van de twee partners heimelijk seks en avontuur zoekt buiten de relatie, dan is er sowieso iets mis. Of het overspel nu gemeld of ontdekt wordt of wanneer het in het verborgen blijft. De basis van vertrouwen is aangetast.

Herstel is niet eenvoudig
Hoewel veel relaties sneuvelen nadat een van de partners is vreemdgegaan betekent overspel gelukkig niet altijd het einde van de relatie. Toch is het niet eenvoudig. Het herstel in vertrouwen vraagt tijd en de beschadiging, die je relatie heeft opgelopen, geneest ook niet in een paar dagen.

Anders verder
Samen verder gaan na overspel betekent dat je op een andere basis verder gaat. Het blinde vertrouwen dat er ooit was, komt nooit meer terug. Iets dat eigenlijk had moeten stoppen, krijgt een nieuwe kans. De prijs en inspanning die dat kost aan beide partijen is echter niet gering. Beide partijen dienen concessies te doen om tot een herstelde evenwichtige relatie te komen. Hieronder vind je tips om je relatie te redden.

1. Wees eerlijk
Wanneer je na overspel samen verder wil dient op de eerste plaats alles eerlijk opgebiecht te worden. Je hoeft niet tot in detail te vertellen wat je hebt uitgespookt en hoe geweldig dat was. Maar zeggen dat je een condoom gebruikt hebt terwijl je dat in werkelijkheid niet gedaan hebt, is onverstandig.

2. Sta open
Voor de bedrogen partner geldt: wanneer je je partner een kans wil geven om het weer goed te maken, moet je daar wel voor open staan. Hoe moeilijk dat misschien ook is. Vergeef je partner. Wanneer je je openstelt en bereid bent om er samen sterker uit te komen, kan dat er zelfs toe leiden dat je dichter bij elkaar komt te staan dan je stond. Er kan dan een liefdesrelatie ontstaan die gelouterd en volwassen geworden is. Omdat de zelfkennis is toegenomen, maar ook omdat je elkaar door de pijn en verdriet beter heeft leren kennen.

3. Samen delen
Samen delen hangt natuurlijk samen met eerlijkheid en voor elkaar openstaan. Makkelijk is dat niet. De angst dat de relatie helemaal stuk gaat is groot, en jullie zitten allebei met schuldgevoel. Uit angst het wankel evenwicht en broos vertrouwen te verstoren, ga je omzichtig met elkaar om. Met die omzichtigheid leg je een tijdbom onder je relatie. Alle ongeuite gevoelens en vragen willen er vroeg of laat toch uit.

De trouwe partner heeft er recht op om alle angsten en boosheid te uiten. Voor de ontrouwe partner geldt: het is moleilijk om keer op keer met vragen en met boosheid van je partner geconfronteerd te worden. Maar je partner heeft er recht op. Je moet deze prijs betalen als je je relatie weer wilt herstellen, zonder dat er verborgen argwaan en wrok blijven liggen.

Maar ook de ontrouwe partner moet zijn gevoelens kunnen uiten. De angst, de twijfel, de spijt, het schuldgevoel. Soms is het goed om afspraken te maken om om de beurt je gevoelens te uiten zonder dat de ander je onderbreekt. Door deze uitwisseling van gevoelens kan een nieuwe en hechte intimiteit ontstaan. Je deelt dingen waar je het waarschijnlijk nooit met elkaar over gehad hebt.

4. Geef tijd en aandacht
Koester de relatie die jullie samen hebben en maak meer tijd voor elkaar vrij. Bekijk wat jullie leuk vinden om samen te doen en plan daar ook tijd voor in. Wees er als 'bedrieger' regelmatiger voor de 'bedrogene' als je partner daar behoefte aan heeft. Durf als bedrogene te vragen wat je nodig hebt. Evalueer je relatie ook op het vlak van de gewone dagelijkse taakverdeling. Nu is het moment om ingeslepen gewoontes grondig door elkaar te schudden.

5. Communiceer open
Wees eerlijker tegenover elkaar. Zeg het sneller als je iets stoort of dwars zit. Probeer samen te ontdekken wat je niet hebt gezien in je relatie. Wat is een beetje onder het tapijt geschoven en hoe kunnen jullie vermijden dat jullie terug op het punt komen waarop de kans bestaat dat het mis gaat? Durf open over je seksuele angsten en wensen te spreken. Wat vind je fijn en hoe zie je intimiteit?

Tot slot
Binnen de liefde zijn er geen garanties. Bovenstaande tips kunnen je relatie helpen, maar ze bieden geen garantie dat het altijd goed zal blijven gaan. Wat voor bedrogen partners in ieder geval niet helpt is wraaknemen. Wat ook niet helpt is om het overspel keer op keer voor de voeten van je partner te gooien in een discussie. Voor bedriegende partners geldt dat het niet helpt om voortaan stiekemer te doen. leer van je fouten en wordt een beter mens.

Meer informatie over vreemdgaan vind je op onze website: Vreemdgaan-overspel.nl.

Flanagan et al.

Even over de vraag over de afhankelijkheid van mijn partner. Zeker die afhankelijkheid voel ik in alles. Soms uit gemakzucht maar soms uit gewoonte. In het begin had ik daar moeite mee, mede uit schuldgevoel over wat ik aanricht.
In de loop der tijd is ze sterker en zelfstandiger geworden zoals net vele hier.

Voor wat de therapie betreft heb ik eerst zelf met een therapeut gesproken, daarna met zijn 2. Voor mij werkt dit niet, iemand die op zijn klokje kijkt hoe laat het is en aan einde vraagt hoe ik betalen wil. Dit schept voor mij geen vertrouwensband om open te gaan.
Persoonlijk heb ik geen hoge pet op van therapeuten en psychologen, de goede daargelaten. Hun rol wordt onderschat. Uiteindelijk roepen ze allemaal toch.. je moet het zelf doen. Het inzicht wat ze verschaffen of het andere licht wat ze erop laten schijnen is zeer betrekkelijk en biedt, in mijn geval, geen nieuwe inzichten.
Een goede therapeut is voor mij een spiegel die zelf ook diep gegaan is en weet waarover hij praat. Een therapeut die alleen de situatie uit zijn studie onderzoek kent heb ik even niets aan. Daarom bezoek ook dit soort forums omdat ik hier ook een spiegel krijg voorgeschoteld en ook het gevoel van de partner lees. Dat komt anders over dan dat je partner het vertelt.
(Tot zover ff de frustraties over therapeuten)

In een ander draadje over het 'loslaten' schreef iemand dat bij loslaten of doorgaan met een relatie iemand altijd pijn gedaan wordt. Daar zit bij mij een ander probleem. Iemand pijn doen kan ik niet.
Nu klinkt dat lekker hypocriet omdat ik door met Truus iets te beginnen mijn partner sowieso pijn doe.

Mijn partner is van alles op de hoogte. Na een aantal gesprekken houdt ze haar mond en vraagt ook niet verder. Ik weet dat ze diep van binnen lijdt en bang is hoe dit gaat aflopen. Ze voelt ook wel aan dat dit niet meer gaat goedkomen.

Kwa karakter ben ik niet veranderd. In mijn doen en laten wel. Dingen die ik jaren lang deed omdat ik ze voor mijn gevoel moest doen laat ik nu voor wat ze zijn. Dit betekent ook dat de relatie anders gaat worden.
Daarnaast is mijn gevoel en intimiteit al jaren weg. Komt ook niet meer terug. Heeft niks met lichamelijke ongemakken te maken.

Dit draadje is voor mij ook redelijk confronterend. Ik word terecht gewezen op mijn, foute, gedrag. Daarnaast zet het mij tot nadenken over waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe/deed en kom je soms tot pijnlijke conclusies.

Sportmasseur versus therapeut

Vroeger ging mijn moeder wegens vertrouwensbreuk in huwelijk naar een psychiater. Het was een tijdverspilling want mijn vader bleef erbuiten dus was dit alleen een tijd van rekeningen en potten AD. Degene waar ze wel wat aan had, was ik. Dus het gevoel van tijdverspilling herken ik. Ik heb toen mij ook afgevraagd wat, als ze een goede psychiater had gehad, dan had ik niet zoveel boontjes hoeven pellen.

Een tijdje geleden kreeg ik wat narigheid en ben naar een sportmasseur gegaan. De spieren waren zo verhard dat ik mij lichamelijk niet sterk genoeg voelde om de psychische druk de baas te zijn. Het los masseren verbetert het vermogen tot nadenken en relativeren zodat je uiteindelijk het zelf kan aanpakken. Precies wat een therapeut wilt.
Voordeel van een sportmasseur is ook dat er niets opgeschreven wordt. .

De sportmasseur behandelde de lichamelijke klachten en de stress pakte ik aan door het lezen van draadjes op OO! Een soort therapeut aan huis. Zo haal je eruit wat bij je past.

Die jeugd toch ....

.... ze zouden het moeten overslaan.

Gelijk als volwassen geboren worden. Jeugd laat teveel narigheid achter.

(ik bedoel dit cynisch, dit even ter verduidelijking ...)

Jeugd

Hoe je jeugd is, kun je als kind niet bepalen. Hoe je je jeugd jouw volwassenheid laat bepalen, kun je wél bepalen. Soms met hulp, soms door simpelweg vergeven en het besef hebben dat heel weinig mensen in totale veiligheid en zonder trauma's groot worden. Neem je verhaal met alle pijn en ellende met je mee en kies voor zuiver leven in je volwassenheid. Huil, lik je wonden, heel, maak het jezelf zo comfortabel nodig en heb je lieven lief. En hak knopen door, rond af wat niet goed meer voor je is. Van wie je niet genoeg houdt. Geef jezelf en de ander die vrijheid en dat respect. Maak er geen puinhoop van.

Simpel

Nou zo simpel als jij stelt werkt het niet altijd ....

Vaak leiden gebeurtenissen in je jeugd tot een bepaald gedrag, soms ter zelfbescherming of soms uit twijfel. Soort van overlevingsreactie.
Als klein kind merk je dan dat soort dat gedrag aan te wenden je leven een stuk aangenamer wordt.
Dit gedrag/gewoonte blijf je dan als aangeleerd gedrag tot in einde der dagen gebruiken. Want ja... wie corrigeert je daarop.

Tot het moment dat je je ergens realiseert dat dat aangeleerde gedrag je ergens bracht waar je eigenlijk niet wil zijn. Het wordt als ware tegennatuurlijk. Je moet gaan ingrijpen.
Hoe ouder je wordt hoe meer dat gedrag als een molensteen om je nek hangt.

Pas als je geconfronteerd wordt met je gedrag of patroon of hoe je het ook noemen wil, en je weet waarom je dat gedrag nu zo ten toon spreidt kun je patronen herkennen in verandering in aan brengen.

Sommige mensen blijven lang in het patroon hangen en hebben een katalysator nodig (Truus) om ze uit dat oude patroon te halen.

En dan kom ik op het punt waarin ik je wel gelijk moet geven. Dan is het zaak om het verleden op te ruimen en verder te gaan.
Dat verder zuiver leven in volwassenheid kan dus tot gevolg hebben dat je als ander persoonlijkheid verder gaat. Je oude ik heb je van je afgeschud.

En hoe dat dan uitpakt voor je huwelijk .....

Eindigt dan. Omdat jij het werk hebt gedaan. Jij verantwoordelijkheid nam en fatsoenlijk afscheid. Zodat er zuiver verdriet kan zijn. Waarna iedereen de kans heeft het leven te bouwen zoals gewenst. Want dat weet ik uit ervaring. Pas als je de werkelijkheid kent en fatsoenlijk losgelaten wordt, kun je weer zijn wie je bent. Niet in de wachtstand. Niet met kruimeltjes. Maar vanuit je eigen zuivere kracht. En dat is fijn hoor. Ondanks verdriet om liefde en gezin. Je hoeft niet meer te knokken in je eentje.

De jeugd

http://mens-en-samenleving.infonu.nl/levensvisie/24166-monogamie-is-de-mens-monogaam.html
Ik vraag me af of dat wel zo werkt. Door bepaalde ervaringen in je jeugd kun je je niet aan de zelfgekozen afspraak houden om samen te blijven met je partner.
Ik denk dat het praktischer is. De een is monogamer dan de ander. De een heeft meer behoefte aan gemeenschappelijkheid of sexuele intimiteit dan de ander. Het kan gaan wrikken als de sleur er in komt en mensen geneigd zijn de schuld daarvoor bij de ander te zoeken. Naast psychische problemen of druk op de relatie door ziekte en ongeluk, daar kan ook niet iedereen goed mee samen omgaan.
Ook als je alleen bent komt er sleur in het gezin, ziekte en ongeluk, alleen kun je daar dan niemand de schuld van geven en je er aan onttrekken is er al helemaal niet bij.:-)

AnneJ

En dat laatste bedoel ik met "zuiver". Niet meer met de bullshitsmoesjes en schuldgeverij van de ander hoeven dealen en jezelf recht aan kunnen kijken. ALLES kan voorkomen, er gebeuren mensen de vreselijkste dingen. En toch vind ik dat je je eigen verantwoordelijkheid hebt. Blijven hangen "om de pijn in de ogen van je vrouw" is haar nog meer pijn doen. Je weet het prima als je niet voor de volle honderd procent bij iemand wil zijn. Als je dan blijft hangen doe je jezelf tekort en de ander de hel aan. Dan is de pleister er in een keer af minder tergend, beschadigend en minderwaardig. En als het dan weer goed komt, je weer met volle overtuiging ja tegen elkaar kunt zeggen, kan dat. Maar dan heb je daar vóór niet de ander gevangen gehouden. Terwijl jij ontsnapt, uit je huwelijk stapt, met een Truus. Onder het mom van moeilijke jeugd, mlc, oprechte twijfel. Houd toch op. Het is ontrouw en vaak leugens en bedrog. Als iemand dat eerst zichzelf ook wijsmaakt - ik weet het niet, Truus is het ook niet, ik jan toch niet zo maar alles opbreken na zo veel jaar - is het nog makkelijker dat verhaal als langspeelplaat aan je vrouw of man te vertellen. Dan komt alles in de halt. Want de ander wil de beslissing niet nemen. Wil niet opgeven. Wil het gezin niet kapotmaken. Tot het besef er is dat dat allemaal al gebeurd is, maar dan met steeds heel kleine stukjes, die pleister. Dan gast de ander zich schamen dat zij/hij zichzelf dit aandoet. Dit slappe aftreksel van liefde aanvaarden. En dan is de schaamte naar de kinderen nog groter. Want zij blijken te lijden. Omdat kinderen feilloos voelen, weten, dat de liefdevolle eenheid stuk is. Je voelt dan: ik geef ze dit als voorbeeld. Eerst dacht ik te laten zien wat geduld, liefde en trouw is. Inmiddels zie ik dat ik ze laat zien wat het betekent als iemand die je liefhebt zo maar bij jou weg mag gaan. Het aanvankelijke knokken wordt dan angst voor verandering, angst voor grenzen, angst voor "dat jij het straks gedaan hebt, je huwelijk eindigen". En daarna doe je dat toch. Omdat je pijn, onmacht en minderwaardige gevoel niet meer opwegen tegen "koste wat kost". Omdat he weet en voelt (gelukkig): zo had ik me trouw en liefde niet voorgesteld. Ik leef niet langer naar mijn eigen waarden. En ga dat wel weer doen. Liefst van al met did geliefde. In dat gezin. Maar als dat niet meer kan omdat die ander vertrokken is, dan dicht bij mezelf. Met mijn kinderen in mijn armen en hart.

Monogamie

veel mensen zijn niet 100% monogaam van zichzelf. Monogamie is een keuze die je maakt. Natuurlijk kan je tijdens een relatie iemand tegen komen die je heel leuk vind. Dat kan niemand voorkomen. Maar hoe je daarmee omgaat is toch echt een keuze. Je kan er ook voor kiezen om afstand te nemen van die persoon en daar niet verder mee door te gaan. En het vlees is zwak dus ik kan me best voorstellen dat er iets kan gebeuren. Bij een langdurige affaire kies je echter elke keer opnieuw voor vreemdgaan en dus je partner kwetsen. het is geen zwak moment meer maar een een bewuste keuze die je elke keer opnieuw maakt. Het ligt wat dat betreft echt binnen je eigen vermogen om wel of niet vreemd te gaan. en daar kun je verder niemand de schuld van geven, niet je partner, niet je ouders, niet de minaar/minares...het is je eigen keuze en dus ook je eigen verantwoordelijkheid. Die schuld kan je verder op niemand afschuiven.

Bezinning

Ik praat ook helemaal niet goed dat iemand vreemd gaat. Dat heb ik in eerder postings ook al aangegeven.
Enige wat mijn doel is om ook inzicht te geven in wat de andere kant ervaart en waarom dit wordt gedaan. Want zo makkelijk en zorgeloos als hier soms wordt voorgesteld is het niet.

En inderdaad als iemand tot bezinning komt en ziet waar hij mee bezig is dan, hoe vreemd het ook klinkt, vraagt hij zich ook af wat hem nu bezielt heeft.
En idd de schuld valt op niemand af te schuiven, als dat zo over komt dan heb ik daar een steekje laten vallen.
De keuze om vreemd te gaan is altijd een keuze van de man (of vrouw) zelf. Iedere keer weer. Ik heb alleen proberen aan te geven wat de aanleiding is om dit te doen. En daar mag je van alles van denken.

Maar dit forum helpt mij verder in mijn ontwikkeling en de keuzes die ik nu ga maken. En dat is voor mij ook waardevol. Hoeveel blauwe ogen ik ook oploop hier

Tja.

Blauwe ogen. Ik denk niet graag meer in termen van schuld en fout en zo. En daarmee valt het perse allemaal willen begrijpen en het beluisteren van het waarom, de achtergrond van/bij bedrog voor mij ook weg. Toen ik stopte met willen begrijpen water bij mij maar niet in ging (hoe kan hij zo'n mooi gezin zo'n geweld aan doen) ging het beter met me. Waarom moet ik iets begrijpen dat voorbij mijn waarden ligt? Ik hoef dat niet meer van mezelf. Een zeer persoonlijke keuze. Nooit mijn advies aan wie dan ook. Ieder mens moet doen wat haar/hem past.

Glijdende schaal

Het valt me op dat de dames die het hele proces van uit elkaar groeien, al of niet vreemdgaan, en tenslotte uit elkaar gaan al helemaal achter de rug hebben, daar nu op terug lijken te kijken alsof dat iets was dat pats boem klaar was. Alsof het ze direct helemaal duidelijk was hoe te handelen. Alsof er niet een tijdenlange worsteling is geweest zowel bij hun partner als bij henzelf.

Ja, vreemdgaan, en dan zeker als het een relatie is (dus geen slippertje), is een keuze. En een beroerde bovendien. Maar de weg ernaar toe, het uit elkaar groeien, last krijgen van je eigen en partners coping strategies (waar moederziel en mannetje het ook over hebben), dat is een proces van jaren. Het sluipt erin. En op dag realiseert een van de twee zich dat het een puinhoop is geworden. Net als de beroemde kikker die in elk draadje over dit onderwerp wel weer voorbij springt. En diegene trapt dan op de rem of geeft juist gas op die trein, het is maar hoe je het ziet. En de ander vliegt uit de bocht of zit noodgedwongen op het boemeltje. Maar niets in dit alles is volgens mij een bewuste keuze. En hoe beide partijen reageren en met de situatie omgaan is heel persoonlijk.

Ik probeer wat mijn man deed en doet te zien als onvermogen. Ik vond de analogie van Flanagan met de puber daarom heel mooi. Vroeger vonden we ook dat die sloddervossen en dwarsliggers gewoon hard aangepakt moesten worden. Tegenwoordig weten we gelukkig dat hun hersens gewoon nog niet rijp zijn. Dat ze het niet kunnen helpen, en dat straffen daarom niet werkt. Dat neemt niet weg dat veel puberaal gedrag rete-irritant is, om het mild te zeggen. Maar ze kunnen het dus niet helpen. Zo kan volgens mij (en ik spreek nu alleen voor mijn man en mijzelf) niemand helemaal helpen hoe hij is en hoe hij reageert. Je bent het product van je jeugd, je opvoeding, je genen en je ervaringen. En omdat je zo gewend bent aan jezelf, zo vergroeid met je coping mechanismes die op latere leeftijd vaak juist contraproductief werken, kun je dat zelf niet zien. Dat gebeurt pas op het moment dat die crisis zich aandient. Of je nu zelf de vreemdganger bent of de partner van maakt hierin volgens mij niet uit.

Dus ja, ik heb veel geduld gehad. Maar als ik het echt van buitenaf bekijk (en dat kan ik nog steeds niet zelf, ik zit er teveel middenin) dan zie ik pas dat man ook heel veel geduld met mij heeft en heeft gehad. En dat ik zijn signalen niet goed heb opgepikt. Ja, hij had daar dus anders mee om kunnen gaan. Maar omdat ook hij is zoals hij is heeft hij dat niet gedaan.

Ik hoop dat we allebei nog veel meer geduld met elkaar kunnen hebben. We leren iedere dag bij, alleen doen wij dat tot nu ieder apart. Ik hoop dat we ooit samen kunnen leren. Ik weet wel dat mijn grens bijna bereikt is, zelfs ik heb geen oneindig geduld . Op dit moment ligt mijn focus op het loslaten van een heleboel dingen, waaronder mijn verborgen eisen aan man. Want mijn liefde was eigenlijk helemaal niet zo onvoorwaardelijk realiseer ik me nu. Ik wil focussen op compassie, met man én met mezelf. Want we hebben elkaar heel veel pijn gedaan, ook al wilden we dat niet. Het is gebeurd, maar er was geen opzet in het spel. En ook als ik binnenkort de knoop moet doorhakken, omdat ik voor mezelf moet kiezen en verder moet, hoop ik dat die compassie de boventoon kan blijven voeren. Dit hebben we geen van beiden gewild, maar we hebben allebei op onze manier gedaan wat we konden en dit is waar we nu staan. Niemands schuld, ook niet de mijne. Wel veel pijn en verdriet, bij iedereen.

Schuld en accepteren

Ik denk dat goed en fout schuldig of niet schuldig los staat van het begrijpen. Voor mij, en ik denk voor meer van de mannen, is het accepteren van iets eenvoudiger als je het waarom weet. Mannen hebben meer aan iets wat ze kunnen begrijpen en daarmee rationaliseren. Vrouwen (althans dat is mijn ervaring) die gaan meer af op het gevoel.

Persoonlijk wil ik wel iets begrijpen, ondanks of het voorbij mijn waarden ligt. Het begrijpen van iets kan dan toch leiden tot het bijstellen van eigen waarden.
Nu wil ik dat niet betrekken op dit onderwerp. Ik zie het maar zo... door iets te begrijpen leer je iets, en door iets te leren kun je er ook iets mee en eventueel je eigen normen en waarden paaltjes verzetten als dat nodig mocht zijn.

Snap ik dan weer niet

Als je houdt van iemand, begaan bent met iemand, maatje bent met iemand, dan gaat toch juist ook diens ontwikkeling je aan het hart? Ben je toch juist ook geïnteresseerd in diens proces, in de problemen en twijfels? Ook als dat zijn weerslag heeft op jou?

Of is het nou echt alleen een soort afspraak met verantwoordelijkheden. Koel, koud, zakelijk? Jij houdt je er niet aan, neemt je verantwoordelijkheden niet, dus einde oefening voor mij? Hoe zat dat vroeger nou toch: in goede en slechte tijden, bij voorspoed en in tegenslag, in ziekte en in gezondheid (o.i.d). Geldt dat niet meer, of niet in deze omstandigheden?

Ik denk dat het vooral belangrijk is om wat er ook speelt, je eigen grenzen ten eerste voor jezelf duidelijk te krijgen, ze ook duidelijk aan te geven, en ze daarna ook te proberen te handhaven. En natuurlijk kan het ook nog zo zijn dat grenzen oprekken, veranderen, meegroeien of juist krimpen.

NOgmaals, ik krijg sterk de indruk dat sommigen van jullie denken dat Pennestreek en Moederziel slappelingen zijn omdat ze de man leidend zouden laten, hoezeer hij ook op het gezin trapt. Dat zie ik echt heel anders. Ik zie sterke vrouwen die bewuste keuzes maken, zichzelf proberen te duiden, en ook aan zichzelf willen sleutelen.

Voor mij b.v zou vreemdgaan niet een reden zijn om uit elkaar te gaan. Ik ben het hierin erg eens met Moederziel. Vreemdgaan is een symptoom. Het werkelijke probleem is dat de ander een ander ik wil zijn.

Komt dat door sleur? Vast speelt dat mede een rol, allicht bij sommigen. Maar ik denk ook dat het komt door je besef, ineens, plotsklaps, dat je leven al voor een groot stuk voorbij is; en je kijkt ernaar en bent misschien teleurgesteld. Je had het anders gewild, of je had jezelf (als mens) op en andere plek gezien, hebt spijt van de jaren die kabbelend voorbij zijn gegleden terwijl je niet groots en meeslepend hebt geleefd...

En dan komt er ineens heel veel meer boven, zoals verledens en zo. Waar je volgens mij juist wel veel rekening mee moet houden. Het is de enige ervaring die je hebt...

Over therapie: binnen de ggz was het modern om te denken dat het graven in het verleden geen zin had, dat mensen snel ook geestelijk moesten worden opgelapt, zodat ze snel weer aan het (arbeids)proces konden meedoen. Vooral ingegeven door een financiële prikkel, ziek thuis uitgevallen kost geld. Niet zeuren en weer door iedereen.

Maar dat pakt verkeerd uit. Een beetje pleisters plakken op gewonde zielen werkt natuurlijk niet. Steeds meer komt men erop terug.

Ik denk eerder dat de huidige maatschappij: snel, snel overal resultaat van willen zien, vooral instant gratification, geen geduld meer hebben, mede oorzaak is van het gemak waarmee mensen lijken te scheiden... Relatie bevalt niet, gaat vreemd, wordt een sleur... vul maar in? Nou, dan gaan we toch scheiden...

Beetje kort door de bocht gesteld natuurlijk, anders worden de epistels zo lang...

Korte vraag

Ik kan de link van moederziel niet vinden. Heb al heel wat gebladerd, maar volgens mij geeft mijn computer links in een tekstvak niet duidelijk aan.

Weet iemand welke bijdrage/numer het was, of kan iemand de link opnieuw posten? Naar MC of MLC? Ik wil er graag eens een kijkje nemen.

Alvast dank!

Pennestreek

Nee, zeker geen patsboemklaar. Jaren. Net als bij jou. Ik geloof in compassie. Niet in onvoorwaardelijkheid als het een huwelijksrelaties of vriendschap betreft. Alleen van mijn kinderen houd ik onvoorwaardelijk. Mag ik zeggen dat ik het feit dat je je man zo'n beetje als puber en "onbekwaam" beschrijft bij mij de vraag oproept hoe je dat dan kunt doen als je met compassie kijkt? Het lijkt meelijwekkend en dat vind ik iets heel anders dan met compassie over iemand denken en praten. Voor hem voelen. Wat zou je man er van vinden als hij dat las? Weet hij dat je er zo over denkt? Alsof je hem bijna ontoerekeningsvatbaar verklaart (overdreven gezegd)?

Link

http://www.get-real.info