Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

En Mirreke

Vreemdgaan hoeft niet het eind van de relatie te zijn. Niet meer investeren in je relatie is dat uiteindelijk vaak wel. Als er echt niet te praten en te werken valt met ern verliefde, afwezige man, is het op een gegeven moment te moeilijk in je eentje te knokken. Bij mij duurde dit alles anderhalf jaar. Toen kon en wilde ik dat niet meer. En "dus" moest ik hem en ons systeem tot dan toe laten gaan. Door zelf te gaan. Niet " dan gaan we maar scheiden". De grootste klap en schok van mijn leven. Na zo veel voor- en tegenspoed.

Nee, zo beschrijf ik hem niet, ik leg een parallel

Dat is heel wat anders. De overeenkomsten zijn dat het gedrag niet bedoeld is om opzettelijk pijn te veroorzaken, de zoektocht, het groeien en het voortschrijdend inzicht.

Wat het mij oplevert is dat ik me realiseer dat we niet tegenover elkaar staan, maar ieder een eigen proces doorlopen. Het lijkt me alleen wel essentieel voor het redden van ons huwelijk dat we ergens onderweg elkaar weer tegenkomen en samen optrekken, anders groeien we alleen nog maar verder uit elkaar. Maar ook dat is geen bewuste keuze, ook dat is onderdeel van het proces. We lopen beiden onze eigen route, en ik althans probeer die zo te sturen dat ik niet helemaal van hem wegdrijf. Ik hoop dat hij datzelfde wil doen. Maar zo niet, dan wil ik dus proberen compassie te blijven voelen met de pijn die dit ook hem doet.

Heb ik het zo beter uitgelegd?

Dank! mannetje

:-)

Pennenstreek/mirreke

Nee, zo is het niet. Mijn worsteling en volhouden is tientallen jaren langer geweest dan de jouwe en het verraad net zo groot of mogelijk groter. Ik ben pas 2.5 jaar weg. Volop in de verwerking. Dingen tegengekomen waar ik jou voor wil beschermen.
Maar als dat keer op keer verkeerd wordt geïnterpreteerd steek ik die energie liever weer in mijzelf.

Mirreke wat mij betreft zit je volledig op het verkeerde spoor. Ik heb alleen geen zin meer om het uit te leggen. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn.

Verraad en verwerking

Tops, ik ken je verhaal niet, en natuurlijk weet jij alleen wat er is gebeurd, maar als ik woord verraad lees, dan denk ik dat het met die verwerking niet mee gaat vallen. Ook dat is voor mij een goede reden om op zoek te gaan naar die compassie en dat begrip. Als dat er is, wordt verwerken van wat dan ook maar een stuk gemakkelijker.

pennestreek

Je stukje klinkt heel liefdevol naar hem toe maar je ontneemt je man al zijn verantwoordelijkheid die een volwassen man heeft. Je behandelt hem als minder dan een man. en dat vind ik dan weer vrij verstikkend klinken. Ik weet niet natuurlijk hoe je man dat ervaart maar ik zou het persoonlijk heel vervelend vinden als mijn partner mijn gedrag dusdanig weg zou redeneren. Het klinkt uit jouw verhaal alsof hij geen idee heeft wat hij doet, waar hij mee bezig is, alsof hij een onnozel en onmondig kind is dat geen weet heeft van het kwaad dat hij aanricht. Je man is een volwassen man en hij is gewoon verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag en hij kan die verantwoordelijkheid ook gewoon aan. Daar zou ik dus wel voor waken. Alles dusdanog problematiseren en het allemaal terugvoeren op ernstige problemen en een slechte jeugd waardoor je hem ontslaat van alle verantwoordelijkheid. Maar goed dat is zoals ik het ervaar. Misschien ziet je man het heel anders.

En natuurlijk is de beslissing blijven of weggaan niet zo makkelijk te nemen. Hoewel ik er nu makkelijker in zou staan dan bij de vader van mijn oudste kinderen. Die overigens niet is vreemdgegaan (vziw) maar wel op een andere manier mij verraden en bedrogen heeft. Ik zou nu minder lang blijven hangen maar dat komt ook door die ervaring. niemand zegt verder dat iemand weg moet gaan of moet blijven. Blijven kan een net zo goede keuze zijn als weggaan. Of net zo slecht natuurlijk.

tops, ik zet er nog bij

"een beetje kort door de bocht..."

En ik val niemand aan, probeer niet op de persoon te spelen. Hoop ook dat het niet zo overkomt, want is echt niet mijn bedoeling!

mirreke

ik zeg absoluut niet dat wie dan ook weg moet gaan bij zijn of haar partner. Ik word vooral getriggered door het feit dat de (al dan niet vreemdgaande) partners gezien worden als zielige wezens die eigenlijk toch ook wel het slachtoffer zijn van hun slechte jeugd en de niet geheel perfecte vrouw (de een is weer te lief, de ander te zelfstandig, of steunt te veel op hem of weet ik veel) waardoor hun gedrag toch wel te verklaren is. Ik herken die dynamiek hier wel een beetje van mijn 1ste huwelijk. Daar was ik ook de afhankelijke partij die alle verklaringen verzon. Maar eigenlijk infantiliseerde ik daarmee hem enorm en maakte ik mezelf te afhankelijk. Die dynamiek is niet gezond naar beide kanten toe. Ik wil mijn partner zien als een volwassen zelfstandige man die gelijkwaardig is naar mij toe.

vreemgaan is niet perse meteen einde verhaal maar wel als dat zou ontaarden in een lange affaire waarbij er allemaal verklaringen worden verzonnen dat het toch eigenlijk ook deels vanwege mij en/of zijn moeder is dat hij vreemd gaat. Dan zou ik wel zeggen, wees een man, geef toe dat je een stommiteit hebt uitgehaald en neem je eigen verantwoordelijkheid daarvoor, maak het uit met je maitresse en dan praten we er nog eens over. En anders nemen we afscheid.

maar ik geef onmiddelijk toe dat dit ook deels komt door het feit dat ik al een scheiding achter de rug heb. Wat dat betreft snap ik uitstekend dat tweede huwelijken vaker mislukken dan 1ste huwelijken. je hebt gewoon minder geduld voor al die b*llsh*t en het is wat dat betreft inderdaad voorwaardelijker. heeft overigens ook wel met de leeftijd te maken. Niks voor niks waren Romeo en Julia nog maar iets van 14 jaar. Als ze 44 waren geweest dan was het een stuk minder geloofwaardig.

Ik wil mn verhaal best vertellen maar niet hier. Het woord verraad gebruik ik om aan te geven dat ik in de leugen van een ander heb geleefd zonder het te weten en ik nooit een antwoord kreeg.
De verwerking gaat goed. Door de kinderen voor ogen te houden zelfs een goed na-huwelijk. Er zijn meerdere wegen naar een goed einde, ook ik mocht gewoon boos zijn voor mezelf. De compassie lag bij mij door het voor hem doorhakken van een knoop die hij niet had mogen leggen. 30 jaar de kans gegeven, das toch lang genoeg? Toch waren er mensen die meenden te mogen zeggen dat ik (of ik als enige in de relatie stond) er niet alles aan gedaan had en dat met liefde, begrip en therapie alles wel goed zou komen. Dat heeft me bijna meer geraakt dan alles er omheen.

Helder

Helder hoor, Pennestreek. Het is gewoon hartstikke moeilijk allemaal. Werk niet te hard en kijk naar mans daden, niet naar zijn woorden. Je schreef dat jullie weer gingen praten. Praten is niets waard, behalve als je praten als brugman (jij zelf dan he) nodig hebt om grip te houden. Als je dat niet (meer) nodig hebt, wees dan stil en kijk. Ervaar. En doorvoel wat voor JOU en de kinderen goed is. Dat is per definitie ook goed voor je huwelijk als je zo veel van he man houdt als jij lijkt te doen. Ook als dat op een gegeven moment loslaten is.

begrip

Tja, het licht ging bij mij ook wel een beetje uit toen ik in een van de berichtjes van Pennestreek las dat haar man een afgesproken gesprek tussen hun tweeen afzegde omdat hij 'nog langer wilde nadenken'. Hij is al een jaar bezig, woont al maanden doordeweeks alleen, Pennestreek stelt zich in op een gesprek maar nee hij moet nog een week langer nadenken. En dus wacht Pennestreek nog een week. En vervolgens komt er de week daarna niet veel meer uit dan ' ik zie mezelf niet zo weer invoegen in het gezin'. Nou dan raakt je geduld toch wel een keer op lijkt me. Kan me voorstellen dat je dan maar een concreet voorstel doet waar hij ja of nee op kan antwoorden, en niet blijft wachten op de 'reis' die hij in z'n eentje aflegt.

Moederziel

Dit gaat misschien weer cynisch of verbitterd klinken maar het is de simpele werkelijkheid zo als ik die gepresenteerd kreeg en waar die twee kadootjes exemplarisch voor zijn: ik had wat ex betreft gewoon kunnen en ook moeten blijven. Zijn vriendin en ik: dat had niets met elkaar te maken. Toen ik niet meer wilde en niet meer kon, was hij boos dat ik wilde scheiden. Ik had toch gewoon kunnen blijven? Jij maakt het nu ook mee. Dat is dus wat ik niet meer wil begrijpen. En dan bedoel ik niet "snappen en duiden", maar "vatten". Ik vat dit niet. Wil ik ook niet. Ik kies voor exclusiviteit en trouw. Vertrouwen. Intimiteit. Dat gaat voor mij niet met een ander er bij.

Invoegen

Invoegen in het gezin. Daaruit spreekt toch dat hij dat als een eenheid buiten zichzelf ziet? Je hoeft niet in te voegen in iets waar je onderdeel van uitmaakt. Die stap is genomen al, dat vond en vind ik zo ijzingwekkend, schokkend en ja, ook onverantwoordelijk. Want je was er niet alleen onderdeel van, je hebt het mede gesticht.

Verantwoordelijkheid

Ja natuurlijk heeft hij die. En niet alleen naar de kinderen, ook naar mij vind ik. Maar dat weet hij allemaal best, daar hoef ik hem niet aan te helpen herinneren en daar hoef ik niet op te blijven hameren. Als hij die verantwoordelijkheid niet voelde was hij allang weg geweest.

En nee, ik zie hem absoluut niet als zielig of als slachtoffer van zijn jeugd of wat dan ook. Ik infantiliseer hem ook helemaal niet. Ik probeer alleen begrip op te brengen voor hem, en voor zijn gedrag. Want dat helpt mij om het niet allemaal te voelen als een aanval op mezelf. En dat helpt me weer om niet in dat kringetje rond te blijven draaien. Zijn schuld, hij moet eerst laten zien dat hij mij terug wil/spijt heeft voordat ik met hem verder kan. Nee, dat is voorwaarden stellen, en wanneer is het dan genoeg? Ik wil met hem verder, of liever, ik wil graag opnieuw beginnen, maar dat kan niet als ik boos blijf doen of zijn waar ik voornamelijk verdriet voel. Ik moet me open stellen, bereid zijn over zijn fouten heen te stappen. En ik kan je vertellen, dat kost moeite. Want daardoor stel ik me weer heel kwetsbaar op. Wat ik eigenlijk niet durf, gezien wat er gebeurd is het afgelopen jaar.

Ja, ik voel nog steeds heel veel pijn en verdriet en dat kan ik niet wegtoveren en hij ook niet. En andersom heeft hij ook pijn en verdriet en dat kan ik niet wegtoveren. Maar het is geen strijd. Zo heb ik het wel heel lang gezien en gevoeld, mij was onrecht aangedaan. Maar door er zo in te staan zorg ik zelf voor de verwijdering. Of in ieder geval maak ik die niet kleiner.

Toevoeging

Ik heb wel voor mezelf besloten dat als er dit weekend niet enig zicht komt op verbetering, het voor mij klaar is. Ik kan niet op hem blijven wachten, dat snap ik ook wel. Maar ik had deze tijd nodig om zelf te groeien en te ontdekken wat ik echt wil en nodig heb en onder welke voorwaarden.
Hij heeft dan wel al jaren hierover na kunnen denken, maar ik geloof niet dat hij dat voor zichzelf nou zoveel duidelijker had dan ik. Hij wist wel beter dat hij niet meer wilde wat er was. En dat kwam er nogal rot uit omdat het zolang heeft kunnen gisten. Denk ik.

Overigens heb ik nog steeds het gevoel dat sommigen van jullie begrip hebben voor iemand en je inleven in iemand, compassie hebben, gelijk staat aan excuses verzinnen voor iemand en ontslaan van verantwoordelijkheden. Dat zie ik toch anders. Volgens mij kan begrip voor een ander hebben veel oorlogen voorkomen.

Persoonlijk

Ik denk dat zaken soms gewoon te persoonlijk worden gemaakt terwijl er meer biologische dan wel maatschappelijke processen aan de orde zijn. Het wroeten in de ziel leidt daar dan wat mij betreft vanaf.
Maar ik herken wel wat Jaina zegt. De eerste keer heeft het bij mij ook langer geduurd voor ik de stekker eruit trok en we hadden niet eens kinderen. Dat was juist het probleem.:-)
En helaas werd dat in de relatietherapie, ook ik wilde er alles aan gedaan hebben, niet echt aan de orde gesteld. Man's depressie inderdaad en een relatie die na 10 jaar ook wel comfortabel was maar ook sleur en persoonlijke mogelijke tegenstrijdigheden en wat niet al. Man ging liever uit elkaar dan te blijven wroeten.
Uit elkaar gaan met ex, de vader van de kinderen, viel ook niet mee. Ik had nog niet door dat hier autisme speelde en had dat graag geleerd maar niemand die ik inschakelde kon mij daar destijds wijzer over maken dus de door mij gezochte mediation had ook totaal geen zin. Toen het te wanhopig werd heb ik de knoop doorgehakt.
Ik weet nog dat bij mijn tweede huwelijk een oudere collega mij vroeg of ik nu dan wel 'gelukkig' werd. Maar ik had onmiddellijk paraat dat ik dat toch niet meer van een huwelijk af laat hangen. Fijn als het goed gaat, het kan een hoop geluk geven, maar je zorgt zelf voor je geluk.

Wat ook de reden is

Wat ook de reden is voor alle verdriet/verbitterdheid/boosheid/schade uit jeugd/leed; behandel de ander zoals jezelf behandelt wilt worden

moederziel

probeer dat wel te houden, dat je ook wel de humor ervan in kunt zien, hoe bizar en dieptriest eigenlijk ook. Humor kan je redden, zorgt ervoor dat je minder in het tragische zakt, is echt een redeeming factor vind ik zelf.

En het is ook sneu. Hoe kun je het zo bedenken, twee identieke cadeautjes voor twee vrouwen...

Even op jou reagerend. Ik vind het knap hoe je erin staat. Sterk, ik zie het niet als passief afwachtend. Een kans gevend, kijkend welke richting het op gaat.

Hoe is het nou met de kinderen? Hoe oud zijn ze eigenlijk, of heb ik dat gemist? Kan ook dat je het niet wilt zeggen, snap ik hoor.

Dat vind ik heel knap moederziel

Heel soms lukt het mij ook wel hoor, erom lachen, maar meestal niet.

Ik herken nu wel de rust die je beschrijft. Nu ik zelf besloten heb dat het na dit weekend genoeg is geweest, ben ik ineens van de paniek af die ik eerder wel voelde. Ik denk dat het verschil hem zit in of je zelf de beslissing neemt of dat de ander dat voor je doet. En ieder komt op zijn/haar eigen tijd blijkbaar op dat punt.

Ik hoop dat je goed slaapt. En ikzelf zou dat ook wel weer eens lekker vinden :-)

Moederziel, wat mooi hoe je post voor Pennestreek. Wat zijn jullie lief en dapper. Het is nooit voorbij als het er weer helemaal mag zijn, jullie relaties. Maar je mag besluiten dat je "half" niet meer wilt. Niets is voor altijd als dat anders blijkt. Blijf goed kijken. Niet naar woorden maar naar daden. En ook: handel zo als je wilt. Jullie zijn volgens mij ook alle woorden voorbij. Sterkte en liefs.