Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Verdrietig

Ik geloof niet dat ik wat nuttigs toe kan voegen aan dit draadje. Ik herken jullie pijn- jaren geleden was ik net zo wanhopig. En zo bang om het verkeerd te doen- ik wilde tenslotte ook zo graag een goede uitkomst. Bij ons is die uitkomst positief geweest- maar het was een lange weg. (en soms nog)

Achteraf zie ik dat onze relatie pas wezenlijk veranderde toen ik niet meer zo begripvol was. Toen ik eindelijk durfde boos te zijn en eisen te stellen. Man had jarenlang maar aan geklooid(zijn allerlei redenen voor geweest- voor zijn depressie kreeg hij alle begrip.) En het hielp hem geen donder. Midlifecrisis was vast ook een reden maar mensenkinderen Mannetje wat een gezemel. Ik word echt pissig van dat onverantwoordelijke gedrag. Je hebt kinderen. Je vindt het niet (meer) bij hun moeder en nu is er een Truus. Een geweldige Truus. Nogal wiedes- geen enkele verantwoordelijkheid samen. Neem je verantwoordelijkheid als vader en ga aan het werk met hun moeder ipv maar te navelstaren.

Pas toen ik man gevoelsmatig losser kon laten - ik geloofde uiteindelijk ook dat ik een goed leven kon hebben zonder hem- koos hij voor mij en wilde hij zich inzetten. En dat laatste was hard nodig. Hij had veel kapot gemaakt (net als de mannen van Pennestreek en Moederziel), en natuurlijk verklaarbaar vanuit het verleden. Maar dat verleden ontslaat hem niet van het nemen van verantwoordelijkheid. Tegenover zijn partner en hun kinderen. Mijn geduld met midlifecrises, burn out en depressie raakte uiteindelijk op toen ik zag dat ik hem faciliteerde in zijn twijfel en lethargie. Beetje comfortabel blijven hangen en heel druk met zichzelf zijn. En ondertussen een gezin op het spel zetten. Het welzijn van kinderen op het spel zetten. Als ik nu terugkijk zie ik dat ik hem zo graag terug wilde maar ook dat hij wat dit betreft mijn respect verloor. Wat ben je voor kerel als je enkel zo druk bent met jezelf? Als ik het over mocht doen zou ik dit anders doen; minder begrip en meer aanspreken op verantwoordelijkheid. Daarmee misschien het risico lopen op een andere uitkomst. Dat had ik dan weer heel moeilijk gevonden. Uiteindelijk heeft mijn begrip tot wat moois geleid- maar het heeft ook veel van mij gevraagd. Het had misschien ook anders gekund.

Nu wilde ik enkel reageren om te zeggen dat ik het zo n groot verdriet vind en met jullie meeleef. Wordt t toch een feller verhaal dan ik wilde. IK laat t toch maar staan; misschien kan iemand er wat mee.
En zoniet; mooi laten wezen;-)

Paar puntjes

*praten met wie tegenover je zit..
Tijdens skiles gaf mijn man mij aanwijzingen. Dat vond ik heel vervelend want het ging niet goed ondanks de aanwijzingen. Het gevoel van falen komt dan dieper binnen. De intructies van een vriend hadden meer succes.
Daarmee geef ik aan dat het praten over problemen met je partner een extra dimensie heeft, te dichtbij als het ware. Te confrontrend.
En als er toch iets besproken moet worden, reasileer dat het voor de ander ook niet gemakkelijk is.

*boosheid.
Er kwam wat kritiek op de termen boosheid en wraak. Nu is wraak destructief en dus niet herstellend. Maar boosheid houdt iemand scherp. In tegenstelling tot verslagenheid en machteloosheid, zorgt boosheid voor behoud van eigenwaarde.
In eerste instantie treedt er verwijdering op. Dat is geen punt; degene was dan blijkbaar te toeschietelijk. Als de grenzen bekend zijn, leert de ander dat met jou niet te spotten valt. Daardoor bereik je in totaliteit meer dan degenen die aan zichzelf twijfelen.

*Symbiose.
Wi 30 haalde het woord symbiose al aan. Soms groeien we zo dicht naar elkaar toe dat de ander verwacht dat je hetzelfde denkt en voelt en het niet kan begrijpen dat je dat anders beleeft. Zo was hier een man die niet kon begrijpen dat ik de tactloze acties van een naaste niet kon vergeven. Het resulteerde wel in een lichte verwijdering maar dat kan geen kwaad.. We waren te lief voor elkaar. Alles ging zo vanzelfsprekend.

De retorische vraag is dan ' hoe close moet je huwelijk zijn? Wat is de definitie van een degelijk huwelijk?
Persoonlijk kan ik mij vinden in het antwoord dat niemand ertussen staat. Bestaat diegene wel, dan zal dat eerst aangepakt moeten worden. Daar zou ik best een ritje van 150 km voor over hebben.;-).

Ik krijg de indruk

dat de 'criticasters', degenen die vinden dat het_mannetje zweeft, onverantwoordelijk is (mannetje heeft trouwens vziw geen kinderen, of dat moederziel of pennestreek teveel over zich laten lopen, de man teveel ruimte geven, enz... de keuze van pennestreek en moederziel zien als je passief opstellen.

Ik zie het eerder als een actieve keuze, een actief standpunt ook al betreft het een situatie waar ze niet voor gekozen hebben en heel ongelukkig van worden.

De keuze om de partner binnen bepaalde grenzen een zekere ruimte te geven om problemen eerst maar eens te gaan inzien en vervolgens te gaan opruimen zodat ze daarna (hopelijk) met een minder negatieve blik de relatie kunnen gaan herbezien.

Ik vind dat bv. moedeloos het ongelooflijk duidelijk beschrijft, in meerdere postings. Je bent gelukkig met een heel gezin, en 1 van hen raakt de weg kwijt. Het lijkt me juist redelijk vanzelfsprekend dat je probeert die persoon de gelegenheid te geven zich weer binnen dat gezin te voegen.

Moedeloos zit in een proces, van BAM! de mededeling en vertwijfeling en de rare bokkesprongen van man te moeten aanzien, het onbegrip en verdriet van de kinderen te moeten zien op te vangen, en ondertussen proberen een eigen standpunt te gaan innemen. Wat moet ik hiermee, wat wil ik hiermee en tot hoever wil ik hierin gaan?

Inderdaad eigenlijk de situatie van Pennestreek, al werd die door haar man ook nog eens heel erg aan het twijfelen gebracht over haarzelf en haar eigen inbreng.

Er lijkt een beetje de tendens te zijn dat als je niet kwaad wordt, je een slappeling bent, over je laat lopen, geen grenzen aangeeft, niet duidelijk bent.

En dat de ander, die de problemen heeft, zodanig zelfs dat hij zich totaal anders gedraagt dan hij altijd gedaan heeft, het niet meer kán opbrengen de verantwoordelijkheid te voelen, laat staan te dragen, zich ook maar eens moet herpakken, duidlijk zijn, keuzes maken, en dat als hij dat niet kan, de partner dat dan maar moet doen.

Ik begrijp heus dat velen van jullie ervaringsdeskundigen zijn en zeker niet lichtzinnig praten, maar ik word er echt wel een beetje droevig van. Ik mis zó de compassie, het medeleven, het begrip... Mensen doen dit niet lichtvaardig, gooien geen heel gezin weg voor een gril. En als die verantwoordelijkheid nemen zo gemakkelijk was, hadden ze het al lang gedaan waarschijnlijk.

Ik vind het juist ongelooflijk prijzenswaardig van moedeloos en ook van pennestreek om de deur open te houden, om te proberen in deze chaos overeind te blijven en toch de ander niet af te branden, de ruimte te geven zelfs. Een active keuze is het wat mij betreft. Zaak is 'alleen' om daar niet zelf aan onder door te gaan, goed te blijven aftasten: wat kan ik wel nog aan en wat niet meer, wat is voor mij een brug te ver, hoe kan ik het zo draaien dat ik zelf wel verder kan leven maar me niet afsluit voor hem.

Zeker ook eens met veel opvattingen: man moet dit echt zelf doen, je kunt niet voor hem denken, zelfs niet echt tips aanreiken, omdat jij als partner nou net die persoon bent waar de betreffende persoon niet naar zal luisteren. Net zoals een puberend kind vaak juist van de ouders niets aanneemt, terwijl het later zal toegeven dat jij misschien toch wel gelijk had...

Enfin... ik vind het een mooi draadje, met vele hele bijzondere bijdragen, ondanks het schrijnende onderwerp.

Hm, pennestreek

Pennestreek, je negeert de opmerking van RoosjeRaas (of ziet hem misschien ook even over het hoofd) maar het valt mij ook op dat je zo vaak zegt dat er geen Truus is bij je man. Het is flauw en pijnlijk om te schrijven dat deze er meestal wel is - bovendien weet ik niet zeker of dat echt mééstal zo is en het is ook al niet leuk om jouw man over één kam te scheren met andere mannen die zo twijfelen en liever weg zijn.

Maar in ieder geval was hij wel degelijk verliefd (geweest, op zijn minst) en ik weet ook dat je er bang voor bent, als hij weg is, jij hem appt, en zijn telefoon heeft hij uit staan. Mijn gedachte is dat je angst heel goed terecht zou kunnen zijn. Maar natuurlijk kan het ook gewoon toch niet zo zijn en/of heb je goede redenen aan te nemen dat dat niet het geval is/ kan zijn.
Het valt me in ieder geval op dat je iedere keer weer laat weten dat er geen Truus is of was. Ik hoop het echt voor je. Het lijkt me vreselijk, jouw situatie - en ook van veel anderen hier!- zo'n niet-willende man, of zo'n man in de war, zo veel twijfel.
Heel veel sterkte allemaal!

@ Mirreke

Weet je Mirreke; ik sta achter de vrouwen. Als een vrouw niet de keuze wil/kan maken dat geef ik desnoods haar een extra zet onder de kont om goed voor zich zelf te zorgen .

Echter werkt dat niet zo. De buiten ring moet soms lijdzaam toezien dat degene die probeert het huwelijk te redden er bijna onderdoor gaat.

HeT is een gek mechanisme om te zien hoe vrouwen zich helemaal opofferen na de komst van kinderen en dat heeft toch te maken met de socialisaaie van de vrouw, uit welke milieu ze komt, wie zijn haar referentie kadees, opleiding, haar zelfbeeld, hoe ze denkt over haar eigen wensen en dromen enz.

Ik heb nu alleen moeder ziel geprobeerd te ondersteunen in t proces. Als ik aan de kinderen denk dan wil ik haast gaan schelden. Hoe haalt een man t in zijn botte hoofd om eerst vreemd te gaan en dan aan zn gezin te denken.

Het kan gebeuren. Begrijp ik ook. Maar alles moet kunnen past niet in mijn filosofie. Je bent een huwelijk aangegaan met zn 2 dus neem je dan ook die verantwoordelijkheid om te gaan praten met je partner.

Alsof vreemd gaan een ijsje gaan halen is en die daad mensen niet zal kwetsen.
Ik begrijp de man ook heel goed als hij zij in zo'n proces zit. Maar er is nog altijd de eigen verantwoordelijkheid.
De kinderen hebben niet om Deze Ellende En Afwijzing Gevraagd OOK NIET Gevraagd Om Geboren Te worden. Maar de krijgen de ellende ff kado.

Ondanks mijn begrip voor de man vind ik, dat ik eerst voor mijn kinderen zou kiezen en voor mij zelf.
Uiteindelijke heeft iemand haar in de steek gelaten.
En ipv jezelf herpakken gaan de vrouwen willen begrijpen waarom man zo iets heef kunnen doen.

Ook begrip hebben voor de ander heeft haar grenzen.

Ik ben ff uit mn flow..zit in de trein...

En natuurlijk moet je je huwelijk willen redoen maar ten koste van wat en bij welke grens overschrijding .

Mijn lat en ik hebben al tegen elkaar uitgesproken twaalf jaar geleden. Overspel is uit

Roosje en Bosbes

Nee, er is geen Truus. Die was er in zekere zin, man gaf aan verliefd te zijn. Maar er was toen ik daar achter kwam nog niets gebeurd. Zegt hij, garanties heb ik natuurlijk niet. Ik heb hem laten weten dat op het moment dat er iemand anders zou zijn, ik zelf per direct de scheiding zou aanvragen. Hij heeft toen diezelfde dag het contact met haar verbroken. Ik geloof hem. Waarom zou hij daar nu nog over liegen? Als hij liever bij iemand anders is zou hij toch niet ieder weekend hier zijn?
En ja, ik ben dus inderdaad wel jaloers en achterdochtig geworden. De kans is natuurlijk ook nog steeds levensgroot dat er wel een Truus voorbijkomt. Dan is het duidelijk wat mij betreft.

Maar eigenlijk voel ik me nu in de verdediging gedrongen hier. Uiteraard voel ik het zelf meer zoals Mirreke weer zo mooi beschrijft. En ze heeft ook gelijk als ze hem beschrijft als een puber. En ook Flanagan slaat de spijker op de kop. Júist met iemand die je zo na staat en waar je zo mee verbonden bent is het moeilijk je diepste zielenroerselen te delen. Het komt te dichtbij. Je wil niet van dat voetstuk vallen.

Ik vaar mijn eigen koers hierin. Zoals ik dat al bijna een jaar doe. Met medeneming en afweging van al die mooie posts hier. Ik heb daar heel veel aan.

Ik ben trots op mezelf. En ik hoop dat ik die compassie met man, en met mezelf, kan blijven opbrengen ook als het alsnog misloopt. Want boosheid kan je wel kracht geven, en het zorgt ervoor dat je je eigen grenzen beter voelt, maar het creëert altijd afstand en verwijdering. Ik merk dat ik mijn verdriet verberg achter woede, het uit met boosheid. En dat zorgt voor meer verwijdering. Dus ik wil die boosheid loslaten, ik wil me daar niet meer achter verbergen en mezelf en mijn echte emoties laten zien. Want door die te verbergen zoals ik deed ben ik mezelf niet en voelt alles heel gekunsteld, nog los van dat het bakken met energie kost. Benieuwd wat het weekend ons gaat brengen.

Nee mirreke

Daar gaat het niet om. Van mij uit niet in elk geval. Het gaat er bij mij om om te laten zien dat mensen zichzelf soms een rad voor ogen draaien, niet eerlijk tegenover zichzelf zijn, momenteel inzicht denken te krijgen bij iemand waarvan het van alle genoemde partijen nog helemaal niet helder is wat er speelt, maar dat zij daar nu veel info uit weghalen die niet correct hoeft te zijn en daarbij alleen nog maar daarop reageren. Bijna toestemming vragen een brief te schrijven, ruimte denken te geven maar er bovenop zitten.
Niet eerlijk als in letterlijk liegen? Nee, maar wel wegstoppen wat er was en blijven herhalen dat het er niet was.
Wat de vrouwen met hun relatie doen maakt mij niks uit. Ik hoop dat ze krijgen wat ze willen en nodig hebben, daar heeft niemand wat over te zeggen. Mijn medeleven is groot, daarom reageer ik.

Geen aanval

Het was geen aanval, het was een vraag. En waarom zet je compassie tegenover boosheid? Alsof dat de twee eenheden zijn waaruit we kunnen kiezen? Opperste verwarring, angst, afschuw, liefde, je verraden voelen, bevrijding: als een mens dat we liefhebben uit verbinding gaat met ons, zijn de emoties divers, zo heb ik dat ervaren. Ik houd geen pleidooi voor weg gaan. Val niet aan. Stel vragen bij de rekkelijkheid van jullie liefde. En wil en kan twijfel aan bij je partner van jaren willen zijn, niet gecommitteerd kunnen zijn, niet als ziekte, tijdelijke afwijking of mlc zien. Want zoals ik eerder zei: daar kun en wil je dan juist de hulp van en verbinding met die geliefde van jaren bij hebben? Ik vind dat jullie mannen uit de relatie stappen. En dat jullie voor twee proberen lief te hebben. Is je goed recht. Maar het maakt veel stuk, ook voor de kinderen.

Stip

Ik heb destijds jou draadje ook gelezen en vond bewonderenswaardig hoe jij de zaak oppakte.

Daarnaast snap ik ook je verbitterdheid. Gelukkig heb ik geen kinderen.

Je doet een aantal aannames die ik vanuit jou kant wel snap, maar niet stroken met de realiteit. Daarbij wil ik ook niet aangeven dat alles door de beugel kan. Maar van het comfortabel blijven hangen en druk met zichzelf bezig zijn is echt geen sprake in mijn geval.

Het verleden kan iemand niet ontslaan voor zijn verantwoordelijkheid. Maar zolang het niet duidelijk is hoe het verleden invloed heeft op het gedrag blijft het dweilen met de kraan open. Zeker naarmate mensen ouder worden.

Nu wil ik niet beweren dat iedere man die vreemd gaat een MLC heeft. Dat is ook weer kort door de bocht. ...

wat ik ook schrijf..

Jammer dat je je in de verdediging gedwongen voelt, maar dat kan ik mij wel voorstellen. Ik bedoel dat niet zo en twijfel zeker om zoiets te schrijven. Het heeft misschien ook helemaal geen zin om je nog achterdochtiger te maken. Het heeft vast meer zin wat jij doet: proberen je echte emoties te laten zien. Want wat moet je anders?
Ik twijfel ook wat ik wel en niet kan schrijven, maar ik vind alleen je conclusie 'waarom zou hij nu nog liegen?' niet erg logisch. Gewoon, omdat hij bijvoorbeeld contact heeft met haar (of desnoods met een ander) doordeweeks als hij niet bij jou is? Gewoon, omdat toen jij zei dat het direct over zou zijn als er een ander is, hij nog stiekemer ging doen?
En jij vraagt je ook af: waarom zou hij dan nog in weekenden terugkomen?
Nou, omdat hij het zielig vindt voor jou, omdat hij erg opziet tegen het gedoe van een scheiding, omdat hij de kinderen toch wel een beetje mist en bang is ze min of meer kwijt te raken. Het bleek toch niet zo makkelijk, zijn scenario: of jij even weg uit jullie huis zou kunnen - hij zou wel voor de kinderen zorgen en alles bleef voor het overige hetzelfde - en na een maand of 3 kwam hij toevallig iemand tegen (eigenlijk was ze er al) en kwam Miep in jouw plaats.
En misschien omdat hij snapt dat de ergste verliefdheid ook wel weer een keer over gaat en hij weet dat hij ook wel erg veel overhoop haalt. Of, nog banaler: zíj twijfelt nog.

Maar goed. Dit was misschien niet goed om te schrijven. Je bent goed bezig denk ik, je leeft gewoon en doet je best en hoopt er het allerbeste van (ik ook).
RoosjeRaas schrijft wel wat ik denk, maar wat ik niet zo mooi kan verwoorden. Jullie hebben vast meer aan mensen die mooie dingen kunnen schrijven over je verbonden voelen, over 'loslaten' of juist niet, en dat soort dingen.

Meerdere niveaus van boosheid

Er zijn meerdere niveau's van boosheid. Met de controleloze boosheid bereik je alleen nog meer spanningen en moet er nog meer obstakels verwijderd worden.
Maar het effect van een beheerste kalme enigszins onaantastbare iets wat zakelijke stem, doet een ander luisteren.
Het is een kunstje die je kan oefenen. Lees je in boeken over onderhandelen. Wil je iets bereiken, besef dat je dat alleen bereik door je niet kwetsbaar op te stellen. Decartes zei:' ik voel dus ik leef.' Zo hebben we allemaal evenveel recht om te mogen leven en is de ander niets meer van waarde dan jij. Ook jouw woorden zijn van hetzelfde gewicht ookal voelt dat niet zo.

Om het enigzins voor te stellen wat ik bedoel, kun je denken aan een onderhandelingsgesprek tijdens de aanschaf van een auto. Er wordt wat water bij de wijn gedaan, maar niet te snel anders kom je niet serieus over.

Ik vind het ook getuigen van karakter dat Pennestreek en Moedeloos het geduld hebben om af te wachten, al is het in belang van de kinderen. Waren er geen kinderen, was hun houding misschien minder volhardend geweest.
Maar die tolerante houding maakt hen m.i. in ogen van hun man minder serious. Ik wil niet te veel invullen maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.

Maarja ...

... helaas is een huwelijk redden geen auto kopen.

Onderhandelingstechnieken schuiven dan naar de achtergrond.

Ik vind ...

.. het frapant dat veel meningen hier er maar vanuit gaan dat de man lekker loopt aan te rommelen en de partner het slachtoffer is.Tuurlijk is de partner het grootste slachtoffer in deze.
Echter de man (of vrouw) heeft niet de intentie om er maar eens lekker doelbewust een zooitje van te maken (uitzonderingen daargelaten).
De man die van het ene op andere moment veranderd in een totaal ander persoon heeft daar ook een psychische reden voor.

Ik zeg al .. ik praat het gedrag en in de steek laten van partner/gezin niet goed. Maar een verhaal heeft altijd twee kanten.
En ik vind bewonderingswaardig hoe moederziel en pennestreek moeite doen om in ieder geval zicht op het verhaal van de andere kant te krijgen.

ZIJ doen alle mogelijke moeite. Om een man te begrijpen die het zelf niet meer weet. En dat luid blijft verkondigen. En iedereen, incluis zichzelf, laat bungelen. In plaats van zichzelf, met hulp, door te ontwikkelen, om uiteindelijk te weten, begrijpen, verantwoordelijkheid en beslissingen te nemen en consequenties te aanvaarden. Veel makkelijker als je vrouw die moeite doet. En van jou blijft houden ook al stap jij uit.

Ah mijn

Ah niet elk verhaal heeft 2 kanten. Dat roept dr. Phill altijd wel, maar dat gaat niet altijd op en dat laat ik me ook niet meer wijsmaken, zodat de ander de helft van de schuldlasten van zich af kan werpen. Ik vind het een zwaktebod. Mijn ex probeerde dat ook.

" Ik wil niet meer dus we delen de schuld" . Sta dan ook gewoon voor wat je doet.

Sorry Roosje

Maar dat is te kort door de bocht.
Je gaat er van uit dat het de vrije keuze is van de man hoe alles loopt. Zoals eerder aangegeven is dat niet zo.

Tip: lees de link van moederziel.

Tops

Dr Phil ken ik niet. Maar ik weet wel dat een verhaal altijd 2 kanten heeft. 2 personen 2 redenen. En tuurlijk kun je 1 van de 2 bagatelliseren of niet mee eens zijn.

Ik weet dat ik voor de verkeerde parochie preek. Bij veel forumdeelnemers merk ik verbitterdheid en terecht maar wil niet zeggen dat je dat andere kant altijd kunt negeren.

Maar we dwalen af ....

Het_mannetje

Vrije keus hoe alles loopt? Nou, misschien niet als je in de penarie komt. Maar wel hoe je er uit komt. En als inspanning gen van en verbinding met je vrouw averechts helpen, zo leek je te zeggen, aanvaard dan de consequentie en ga. Om het op te lossen of om "vrij te zijn". Blijven hangen en de ander voor twee laten werken is wat mij betreft, na verwarring, midlife, verliefdheid, tijdelijke gekte, twijfel of wat ook wel degelijk een gemaakte keuze. Een heel egocentrische. En makkelijke, als in: niet bewegen is ook een keuze.

Roosje

Dan ga je er van uit dan de andere kant (of nu man of vrouw MLCer is doet er ff niet toe) precies weet waar hij mee bezig is.

Maar dat is nu net het probleem. Dat weten ze niet. Kun je van alles over vinden. Maar dat is wel realiteit.

Mannetje

Ja dat je kinderen had ging ik vanuit- vanwege ouders on line. Maar dat was idd een aanname. Mijn excuses.
En wat mij betreft maakt dat een wereld van verschil. Als er geen kinderen zijn heb je dus enkel te dealen met jezelf en je vrouw. En met die Truus. Allemaal volwassenen. Als je aan de slag wil met de invloed uit het verleden op het heden is het misschien goed om contextuele therapie te volgen.

Ik geloof niet dat ik verbitterd ben. Soms vliegt het me wel aan. En ik was net wat scherp; wordt er ook soms echt doodziek van. In onze omgeving lopen een aantal huwelijken stuk met telkens een zelfde patroon. Man gaat vreemd, zit natuurlijk een wereld van onvrede achter. De onvrede, miscommunicatie en interne problematiek werken een Truus in de hand. Vlucht, zich van waarde voelen. spanning, met haar van alles wel kunnen/willen en dit niet met eigen vrouw kunnen opbrengen. Enorm egoïstisch gedrag.

En deze uiting van onvrede enz. werkt alleen maar meer problemen in de hand. De -al moeizame- relatie komt nog meer onder de druk te staan. Bij ons leidde het tot openheid waardoor we elkaar weer konden bereiken. Ik zie ook mijn rol in het geheel- wat er mis zat in ons huwelijk lag net zoveel aan mij. De enorm foute, pijnlijke oplossing die hij daarvoor vond schuif ik totaal op zijn bord. Hij had andere keuzes kunnen maken. Maar zoveel vaker zie ik dat het al te ver is. En dan zijn daar de kinderen. Het snijdt echt door m'n ziel; ze ervaren spanning, moeten kiezen, moeten wekelijks verkassen. Zoveel emoties waar ze mee moeten dealen , vaak in de puberteit waar hun wereld al zo ingewikkeld kan zijn.

Daarom gaat mijn compassie het meest- echt het allermeest uit naar de kinderen.
Ik geloof niet in dader-slachtoffer. Als er iets is wat ik uit onze situatie geleerd heb is dat het niet zo zwart wit ligt. Wel dat we elkaar beïnvloed hebben. Zelfde verhaal als zovaak; hij de sterke rots, ik zocht bescherming. Hij wilde niet zwak zijn, ik miste deze zwakte. En nog veel, daardoor ontstond verwijdering.
Toen deze verwijdering een feit was heeft hij vreselijk pijnlijke dingen gedaan (voor mij- maar ook destructief voor zichzelf. Zijn zelfbeeld werd er echt niet beter van. )Mijn keus om geduld te hebben, hem de ruimte te geven is zeker geen passieve keus geweest. Het was keihard werken. Aan mijzelf en aan ons.

Toch zie ik nu dat hij heel veel ruimte nam. Idioot veel ruimte. En dat dat kon omdat ik idioot veel ruimte gaf. Soms wel ten koste van mijzelf. En dat maakt dat ik nu - terugkijkend- zeg; ik zou meer grenzen gesteld hebben. Onze peut zei destijds; je hebt niet zijn probleem veroorzaakt- je houdt het wel in stand.
En dat was zo. Pas toen ik stopte met dit gedrag de ruimte geven kwam er beweging. En die beweging gun ik moederziel en pennenstreek als geen ander.

Mannetje; je schrijft dat de man er doorgaans niet bewust een zooitje van maakt. Dat durf ik te betwijfelen. In elk geval zet hij geen bewuste stappen om de zooi voor te zijn. Blijkbaar is de zooi nodig- maar wel ten koste van zichzelf en partner- en nog erger: de kinderen.

En omdat ik op t moment t verdriet weer zie dat deze gebrokenheid geeft word ik scherp. Scherper dan ik misschien wil. Maar toch zou ik al die mannen wakker willen schudden; kijk eens wat je op het spel zet voor je eigen plezier/ kop in t zand gedrag.
Ik kan er weinig waardering voor opbrengen.

Mannetje

Aan de slechte situatie in de relatie hebben inderdaad beide partners 'schuld'
Aan het vreemdgaan alleen de vreemdganger en daarvan is de partner tocht echt het "slachtoffer"
Al gebruik ik deze woorden liever niet.
Kijk je kan 100x psychische problemen hebben, vroeger niet genoeg aandacht van je moeder hebben gekregen, je partner kan allerlei rot karakter trekjes hebben... en dan kan je relatie inderdaad bemoeilijken cq onmogelijk maken.
Maar vreemdgaan, zeker als het meer is dan een one night stand, kan je geen excuses verder voor verzinnen. Die schuld ligt inderdaad gewoon bjj de vreemdganger.

Het is ook nog eens verschrikkelijk oneerlijk voor een vrouw om met een minares te moeten concurreren want natuurlijk is zij spannender, leuker, is de seks zo goed... daar kan je op de korte termijn zeker niet tegen op.

En ik snap het ergens best dat het leuk is een maitresse die je alle aandacht geeft, goed kan luisteren, ,plezier geeft in bed, ,de spanning van de affaire... maar verschuil je dan niet achter allerlei psycho gebabbel over waarom het vreemdgaan allerlei onderliggende redenen heeft en je een 'proces' doormoet en je jeugd moet verwerken of weet ik veel om van een gewone affaire iets verhevens te maken.

Zo is het

Je hebt problemen, zo moeilijk, van vroeger, niet te uiten, een mlc - hou toch op, alsof dat een erkende ziekte is, en weet je wat? Die los je op door het BUITEN je relatie te zoeken. Omdat je partner je niet begrijpt. Waarna het nog weken, maanden, jaren over jou gaat. En je partner ontdaan en ongewild, onmachtig, niet meer met jou, aan de kant staat te wachten tot ze alsjeblieft weer mee mag doen.

In de psychologie

Van vandaag nemen ze vaak in alle haast afscheid van vroeger. Je hebt nu een probleem. Waar het vandaan komt is niet zo spannend. Hoe je er in het heden mee om leert gaan wel.

Ben het niet eens met je schuldverhaal. Tenminste niet in alle gevallen, zoals het mijne, waar voor de duidelijkheid geen Truus meespeelde. Niet op deze manier, niet in deze rol En niet in een affaire of met 1 persoon. Hoe wel kan ik niet kwijt.

En beide schuld maakt de buikschuiver naar een truus niet goed, maar dat zeg je gelukkig bent ook niet.
Truus is me er eentje. Wist je dat Truzen precies weten hoe ze het spel moeten spelen?
Dat haar script vastligt?
Ze speelt de rol van dichtbij perfectie.
Het is heel makkelijk om belangrijk te worden voor een man.
Je hoeft alleen maar tijdelijk alles te zijn wat zij niet is en alles wat hij is wat te verheerlijken.
Het is een makkelijke rol en veel mannen trappen er zo in.
Die rol kan je partner nooit spelen, die staat in de realiteit. Het ware gezicht van Truus komt later pas kijken, als ze weet dat je in haar web blijft hangen. Truus is niet de realiteit en een slechte pleister voor het bloeden. Maar dat is vast duidelijk.

Wat als

In 337 derde alinea bedoelde ik Moederlief ipv Moedeloos.

Verder geeft Moederlief in 281 aan zich verllamd te voelen van angst. Het klopt dat een huwelijk geen aanschaf van een auto betreft. Maar het voorstellen hoe en waarom een zakelijke werkwijze van communiceren, je kracht kan geven, verkleint het verlammende effect van angst.
Gewoon eens doen om zodoende tijdens en daarna de adrenaline door je lijf te voelen gieren. Een beter gevoel dan het effect van angst. Het geeft je gvoel van eigenwaarde een boost.

In 295 geeft Mannetje aan moeite te hebben met het beëindigen van zijn relatie vanwege de pijn in de ogen van zijn vrouw. Zodoende was hij ook kwetsbaar en een vorm van verlamming weerhield hem voor het bespreken van de scheding. Ik ben benieuwd of Mannetje liever had gehad dat zijn vrouw minder afhankelijk van hem was, meer gelijkwaardigheid. Zodat communicatie in teken stond van gelijkheid. Hij was zoekende naar een andere gelijkwaardige gesprekspartner en vond het bij Truus. (Trouwens, m.i. niet een reden om dan ook vreemd te gaan. ) Hoe anders was het gegaan als zijn vrouw hem niet met pijn in de ogen aankeek maar hem kalm en kordaat vooorstelde samen aan het huwelijk te willen werken. Mannetje geeft aan in therapie te zijn geweest maar ik lees niet dat ze dit samen oppakten. Heeft zijn vrouw eigenlijk wel een kans gekregen om haar huwelijk te redden?..
mannetje hoeft die vraag niet te beantwoorden maar niet meer verder willen en ook nog eens vreemd gaan, verdient schonheidsprijs.

Trouwens; waar ik vrouw schrijf, kan ook man gelezen worden en visa versa. Een vrouw die vreemd gaat brengt haar gezin ook in een wervelwind.