Hel, deel 5 - het houdt ook niet op

Is dat verandering?

Er is veel gebeurd, ja, maar is er echt veel veranderd? Je was er klaar mee en voor, schreef je een half jaar geleden. En nu zijn er nog steeds beloften en leugens. Het zijn zaken die man betreffen, niet jou. De werk-exit, de conflicten met de kinderen, de woorden met beloftes, het gaat over hem. En die scheiding is door jou nog steeds niet in gang gezet.
Ik bedoel dat niet als kritiek maar als bezorgdheid! Een cirkel zegt voor mij niet dat jullie weer samen verder gaan, maar dat jij nog steeds gevangen zit (zat?) in zijn web. Het doet er helemaal niet toe wat hij doet of laat. Voorlopige voorzieningen, nu!

Moederziel

Teuntje heeft gelijk. Echt helemaal. Er IS niets veranderd. exMM's woorden zijn al heel, heel, heel lang onbetrouwbaar en totaal niet conform zijn daden. Echt waar. Iedereen die jou gevolgd heeft, weet dat. Je hebt last (gehad) van het hardnekkige 'hoop'-virus. En weet je? Dat herken ik, in mijn geval na jaren nog steeds als het de kinderen en hem betreft. Dus ik weet ook hoe hardnekkig dat virus werkelijk is. Hierin leer ik nu nog een wijze les, die ik ook graag met je deel: wacht niet op het moment dat je de hoop niet meer zult voelen. Handel desondanks. Trek in dit geval de hele boel uit elkaar: ja, ik hoop op anders want ik begrijp het niet, en ja, ik wéét dat dat het 'hoop'-virus is en dat het nog jaren kan duren voor dat uit mijn systeem is en DUS ga ik NIET naar dat gevoel luisteren, stel ik vast dat het er is (hoe hardnekkig toch) en luister ik naar mijn ratio (en mijn omgeving?) die me vertelt: voorlopige voorzieningen! Zo snel mogelijk juridisch uit elkaar! En dan (zoals hierboven ook al wordt aangegeven): denken in oplossingen en iedereen die je hier bij kan helpen (de bank, de gemeente, mensen die je echt vertrouwt) er bij betrekken. En oplossen die handel. Hoe zwaar ook. Niet het ene gat met het andere dichten, zoals jij/jullie jaren gedaan hebben, niet weer nieuwe verplichtingen aangaan, maar (hoe moeilijk ook) tot de bodem gaan in 'schoon' worden, met een schone lei kunnen beginnen. Proberen exMM hier niet de schuld van te geven, ook niet naar je kinderen toe, maar steeds opnieuw vast te stellen (ook naar hen en met hen): het is zoals het nu is, en dit wordt onze route naar beter. Vooruit kijken. Van het moeras naar uiteindelijk weer een bloemenweide. Dat komt. Werkelijk, dat komt. Als jij je voortdurend kunt losmaken als jouw tentakels weer doen wat ze altijd deden. Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd had. Dat bedoel ik (en ik vermoed andere lezers) met 'het is nog hetzelfde'. En het is superzwaar en dat blijft het nog een poos. Dat is jouw werkelijkheid nu. Vreselijk. En waar.

sterkte

Moederziel!
Blijf in jezelf geloven!

Moederziel

Ik heb van ver je verhaal gevolgd, maar eerlijk gezegd, toen ik je laatste draad zag verschijnen, was mijn reactie "nog steeds niet gereeld"?
Alle tips zijn al gegeven, voor de zekerheid herhaal ik dat je als een speer moet zorgen voor voorlopige voorzieningen voordat je ex je meesleurt in een abyss waar je alleen met jaren schuldsanering kan hopen uit te komen.
Daarnaast, mocht je ex hebben ingestemd met ontslag, kun je een advocaat laten kijken naar verwijtbare inkomstenverlies.
Doorpakken!!! Ik hoop dat je voor jezelf en je kinderen nu eindelijk uit de afwachtende houding bent gekomen die ik eerlijk gezegd tenenkrommend vind. Sterkte,
Sini

en probeer eerlijk te zijn

zie ook jouw aandeel.
Misschien laat je deze ellende groter worden omdat je (het restje van ) de relatie niet los durft te laten.
Misschien ook wil je hem jullie meer pijn laten doen om hem te straffen. Zie de puinhoop die je aanricht.

In ieder geval is het, naar mijn idee, echt JULLIE puinhoop. Niet de zijne. Net als dat het jullie relatie was.
Een puinhoop die je dus samen op moet lossen.
Bedoel ik uiteraard niet letterlijk: als samen eruit komen niet lukt doe je uiteraard datgene dat jij kunt/moet doen.
Maar ik zou uit de strijd, uit de slachtofferrol gaan komen.

Dure tijd

'Maar toen had ik tijd nodig om de sprong te wagen (ja, ik weet het)' Ik betwijfel of je het weet. Ik betwijfel of je ook beseft dat dit bijzonder dure tijd is geweest. Bijzonder duur! Financieel, negatief voor de kinderen, negatief in de relatie naar je ex toe en voor jezelf, omdat je jezelf de tijd gegund hebt om rond te blijven dwalen in de vraag waarom het allemaal gebeurt, in plaats van te handleen vanuit het besef dat er een einde is gekomen aan je relatie.
Klaag niet over de prijs die dit gekost heeft, maar begrijp dat je met uitstel en afhouden en rond blijven dwalen meer schade hebt aangericht dan het tekenen van het convenant zou hebben aangericht.

Tsjor

"maar begrijp dat je met uitstel en afhouden en rond blijven dwalen meer schade hebt aangericht dan het tekenen van het convenant zou hebben aangericht"

Zeg je nu ... eigen schuld dikke bult?

Vanaf de zijlijn en achteraf is het altijd heel makkelijk

Tot je er middenin zit. Ik vind de reacties richting moederziel nu soms wel pittig. Hoe waar misschien ook, het is allemaal achteraf gepraat en dus schiet ze er weinig mee op.
Moederziel, alles kan altijd beter. Blijf inderdaad voor ogen houden dat jij vreselijk je best hebt gedaan. Of beter nog: sta voorlopig even niet meer stil wat is geweest en wat is gebeurd, denk ook niet na over wat er nu allemaal nog gebeurt, maar focus je op wat moet gebeuren, namelijk die voorlopige voorzieningen zsm regelen en daarna de feitelijke scheiding.

Heel veel sterkte. Je kunt het, ook dit!

Moederziel

Je man zit duidelijk in een self-destructing mode. Net zolang alles afbreken tot iedereen bij hem wegloopt en van verzuipen in zelfmedelijden. Tot die tijd stopt het niet.

Hij zou toch hulp gaan zoeken?

Overigens kun je in een echtscheiding wel gebruik maken van de 'self-destructing mode' van de partner zodat je niet alles op je nek krijgt.

Schuld

Moederziel verhaalt in al haar woorden vooral over haar eigen onschuld (en toch ook slachtofferschap): ik kon niet anders, ik had eerst tijd nodig voor mezelf, intensieve therapie etc. Met die keuze heeft ze een belangrijk moment voorbij laten gaan, namelijk het moment waarop er een convenant lag dat getekend had kunnen worden.
Die keuze heeft meer kwaad dan goed gedaan. In alle opzichten en voor alle partijen. Dat is niet op voorhand zo bedoeld (daar zou 'schuld' over gaan), maar het is wel goed om te beseffen dat haar keuze zo heeft uitgepakt. En het is wel een keuze geweest: ze heeft eerst voor haar zichzelf gekozen.
Stel dat het convenant toe wel was getekend. Het is fictief natuurlijk. Man had toen nog zijn werk, daar zouden de financiële afspraken op gebaseerd zijn. Misschien had man de ruzie op zijn werk wel bijgelegd, in het besef dat hij elke maand wel een bepaald bedrag moest binnen krijgen. Misschien had hij die exitverklaring wel ondertekend, maar dan had hij zelf naar de rechter moeten stappen om het bedrag te verlagen; en dan was de rechter gaan kijken of het ontslag buiten zijn schuld om was. die hele kwestie had dan niet meer op het bordje van moederziel gelegen, maar op het bordje van ex.
Daarna was er nog genoeg tijd en ruimte voor therapie, voor de kinderen, voor de schuldeisers, waarvan dan duidelijk was geweest wat het aandeel voor moederziel was.
Nu is er een open einde, waarin de schulden alleen maar kunnen oplopen, de psychische schade voor moederziel alleen maar groter wordt en de situatie voor de kinderen alleen maar onveiliger, omdat de scheiding een scheiding met twee advocaten dreigt te worden (wat meestal een vechtscheiding inluidt). Dat is niet op voorhand zo bedoeld door moederziel, maar het is wel een gevolg van haar keuze toen het convenant er was.

Tsjor

Dat kun je zo zeggen

Ja.
Of althans: het is niet (alleen) ex die de scheiding traineert. Moederziel doet dat ook.
De gevolgen daarvan, ook de financiële, zijn dus ook haar verantwoordelijkheid.
Ze is niet alleen maar slachtoffer.

Kom op

toe, Moederziel. Grow up!

Geen beton

'Ik doe wat ik kan, maar blijkbaar ben ik niet van het beton waar anderen uit lijken te bestaan.' een echtscheiding is overwegend een situatie waarin niemand terecht wil komen, iedereen vindt dat moeilijk. Jouw verhaal laat me alleen wel weer zien dat het belangrijk is dat je eerst de zakelijke kwesties goed moet regelen. Ook al is het op dat moment iets wat je eigenlijk niet aankunt. Je moet wel, voor je kinderen, voor jezelf en voor je ex. Voor de emotionele aspecten heb je daarna alle tijd, juist omdat die zakelijke aspecten dan geen aandacht meer behoeven. en omdat je ex en zijn welvaren dan geen aandacht meer behoeft: het maakt dan niet uit wat hij doet met zijn vriendin, zijn werk (tenzij hij naar de rechter gaat) etc. etc.
Je kunt het niet terugdraaien nu, maar ik hoop dat je beseft dat het heel belangrijk is dat je nu andere keuzes moet maken.
Inderdaad: nu eerst de voorlopige voorzieningen regelen. Verder is niets belangrijk meer op dit moment.
Daarna zou het mooi zijn als het convenant alsnog op tafel komt te liggen en alsnog snel getekend kan worden. Maar jullie hebben blijkbaar al afgesproken dat er een herberekening komt. Als dat zo is dan moet dat maar en dan kan het daarna getekend worden. Zo snel mogelijk.

Tsjor

Zakelijker

'Het enige dat ik mezelf verwijt is dat ik niet harder ben.' Het gaat niet om 'harder' Het gaat er vooral om dat je beseft dat de dingen in het leven ook zakelijk goed geregeld moeten zijn, zoals huisvesting, inkomen etc.

Tsjor

Moederziel!

Ach meid... ik schrik er eigenlijk van je vijfde draadje hier aan te treffen.

Toch wel harde woorden in deze draad. Maar ik snap dat ook wel, eerlijk gezegd. Het zag er in het voorjaar eigenlijk een stuk beter uit. Ik begrijp dat je voor je gevoel in de tussenliggende periode aan damage control deed, maar feitelijk is het er een stuk slechter op geworden, vooral financieel.

Ik snap je ook wel, ik snap dat het emotionele stuk alle fut uit je heeft gehaald, een poos lang; dat je bijna omviel en daar tijd in moest steken. Toch is dat ook zo zonde. Probeer het emotionele aspect van het zakelijke te scheiden. Jouw ex is van een ideale partner veranderd in een egocentrisch monster. Voor jou verbijsterend, op alle vlakken.

Maar zorg nu eerst juridisch en zakelijk ervoor dat jullie levens niet meer verbonden zijn... Dan kun je daarna nog altijd je blijven verwonderen en verbijsteren, maar dan wel zonder dat dat duurbetaalde tijd is die dubbel en dwars op je bordje terug komt.

Als eenmaal vaststaat wat jouw deel v/d schuld is kun jij zelf een regeling treffen wellicht. En misschien kun is het zelfs mogelijk om de schuldverdeling te laten beginnen op het moment dat exMM uit huis ging? Geen idee of zoiets mogelijk is.

Wat betreft je laatste opmerking:

"... volgens mij is de shit nu niet zozeer het gevolg van mij keuze om het traject eerder een periode on hold te zetten (er lag nog geen convenant tekenklaar, alleen een 1e concept en toen was al sprake van ruzie op werk man), maar van de keuze van man om een bom onder ons gezin te leggen en vervolgens alles af te breken wat af te breken is..."

Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Ja, hij wilde scheiden en jij niet. Maar vanaf die aankondiging van hem is het ook jouw verantwoordelijkheid om daarmee te dealen.

Je kunt een relatie niet eenzijdig aanhouden. Dat is iets van twee personen. Het feit dat een ervan niet meer wil of kan, houdt niet in dat alles wat daarna gebeurt de verantwoordelijkheid van die ander is, of het unieke gevolg van die daad. Ook daarna maak jij keuzes, reageer jij, handel jij zelf of niet. Inderdaad zou het financieel en ook voor de psychische rust beter zijn geweest als de zakelijke scheiding al in gang was gezet. Het zou je zoveel zorgen hebben gescheeld...

Moederziel: ik wens je de kracht en het doorzettingsvermogen toe om nu ff snel te doen wat er toch echt gebeuren moet. En waarschijnlijk voelt het daarna voor jou echt beter, hoe hard het ook is om exMM te moeten loslaten, zeker voor jou met jouw achtergrond. En daardoor zal het ook voor jullie kinderen beter voelen.

Ik wil je eigenlijk een dikke knuffel geven, maar kies nu even voor een schop onder je kont! Een liefdevolle, maar toch!

Mediation

Ik weet niet wat de kwaliteiten van jullie mediator zijn. Wij hadden indertijd een zeer ervaren en deskundige advocaat-mediator die ons door het hele proces heen heeft geholpen (met veel klippen!)
Eerste vraag op de eerste bijeenkomst: hoe is de scheidingsmelding gebeurt en zijn jullie je ervan bewust dat er een scheiding komt.
Dat is zo'n belangrijke vraag. als je eigenlijk de scheiding nog niet wil of nog bezig bent met de vraag hoe het mogelijk is, dan is dat het moment om het te bespreken. tot je de conclusie kunt trekken, dat een huwelijk met iemand die niet wil niet vol te houden is en een scheiding onvermijdelijk.
Vervolgens heeft hij toen al de voorlopige voorzieningen geregeld. Ik geloof niet dat daar veel woorden aan vuil zijn gemaakt.
Daarna zijn de financiële regelingen, de regelingen rond de kinderen etc. geregeld. Dat ging allemaal wat moeizamer, maar de mediator deed niet veel meer dan uitroepen: ik weet niet wat jullie nu aan het doen zijn, maar het kost jullie veel geld.
De financiële regelingen gingen volgens een boekhoudersberekening, waar we de uitslag van kregen.
Gelukkig hoefde er nog geen ouderschapsplan gemaakt te worden.
Ik ben die man nog steeds dankbaar (nou ja, hij is ook wel financieel beloond) dat hij ons zo helder door het hele proces heeft geholpen.
Een goede mediator kan veel goeds doen, juist in tijden waarin je zelf emotioneel zo instabiel bent.
Wel nog een vraag: zitten er in het eerste concept-convenant dingen waar jij het niet mee eens was en die je nu, nu de financiële paragraaf toch herberekend wordt, zou willen veranderen?

Tsjor

Al veel gezegd

Dus ik wil je eigenlijk gewoon heel veel sterkte toewensen. Hou vol meid!!

Bij een goede mediator niet

Als je een goede mediator hebt, dan is onderling vertrouwen niet de basis, maar regels en wetten die vast liggen.
In het convenant vastleggen dat er herberekeningen komen als de inkomenssituatie wijzigt is ongelooflijk vreemd: jij hebt een betere baan gekregen met meer inkomen, dan had op basis daarvan alweer een herberekening moeten komen; vervolgens wordt je ex werkloos, weer een herberekening; stel dat je meer uren kunt werken etc. etc. Het legt een basis voor voortdurende conflicten. Niet verstandig, dom van de mediator om de risico's daarvan niet te noemen.
Normaal gesproken wordt de alimentatie vastgesteld en als iemand daarna vindt dat hij/zij door veranderde omstandigheden meer of minder moet betalen of krijgen, dan wordt dat weer voorgelegd aan de rechter. De drempel om zo'n wijziging te verlangen is daarmee een stuk hoger. En er zijn grenzen vastgelegd in de wet en in jurisprudentie aan wat wel of niet een goede grond is.
Partneralimentatie is niet iets waarvan je zegt: ik hoef het niet, maar nu je zo lelijk doet wil ik het wel. Over zoiets zou gewoon geen discussie moeten zijn: een berekening maken, draagkracht berekenen, rekening houdend met verplichtingen, klaar.
Discussies over dergelijke onderwerpen zouden niet op het bordje van de echtscheidende stellen moeten liggen, maar daar zouden gewoon regels voor moeten zijn. Of die zijn er al! Mediators zouden die moeten kennen en snappen waarom die belangrijk zijn.
Het eigen rechtvaardigheidsgevoel is een slechte raadgever bij scheidingen. Bijvoorbeeld dit: 'Ik heb moeite met het gegeven dat de inkomensverdeling altijd ca. 65% (hij)-35% (ik) is geweest, maar dat de schuldenverdeling nu 50-50% is'. Ja, dat is je rechtvaardigheidsgevoel. Maar schulden worden 50/50 verdeeld. Omgekeerd: blijkbaar heb je jarenlang van zijn inkomen 'geprofiteerd' en meer uitgegeven dan je zelf verdiende.
Nogmaals: rechtvaardigheidsgevoel van twee scheidende partijen moet niet de basis zijn voor regelingen in een echtscheiding, want dan kom je er niet uit.
Ik hoop dat Rouvoet snapt, dat het rechtvaardigheidsgevoel moet komen van de regels en de wetten, waar beide partijen op gelijke wijze mee te maken krijgen, waardoor de pijn gelijk verdeeld wordt en de procedure zakelijk en helder is.
Het allerdomste vind ik de huidige tendens om mediation voorop te stellen, met als 'eis' dat beide partijen goed kunnen communiceren met elkaar en elkaar vertrouwen. Als dat zo was, dan was er geen echtscheiding meer nodig! Dat is het beeld van een ideaal huwelijk.

Ik vind het echt erg voor jou, moederziel, dat slechte procedures zo'n chaos veroorzaken. Kom er zo snel mogelijk uit. Zoek iemand die verstand van heeft van zaken.

Tsjor