U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hel, deel 5 - het houdt ook niet op
Ik heb lang getwijfeld of ik weer zou posten hier, maar doe het toch. Omdat ik behoefte heb om mijn hart te luchten, advies te krijgen, bijgestuurd, getroost. Alles eigenlijk.
Korte samenvatting van het voorgaande: lees 'Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit!' en Hel, deel 2, 3 en 4. Pfffff... 1,5 jaar terug spat warm gezin uit elkaar, kinderen en ik in shock, moederzielman stort zich in nieuwe relatie met affairepartner. Financiën zijn een groot probleem, en worden problematischer door het voeren van 2 huishoudens. Moederzielman spreekt zichzelf vaak tegen, lijkt danweer rustig en overwogen, danweer in paniek. Veel woede, ook naar de kinderen die in de 1,5 jaar steeds meer afstand nemen van onvoorspelbare vader. 2 kinderen volgen therapie, 1 intensief vanwege depressie afgelopen winter. Ik ben al 1,5 jaar puin aan het ruimen en proberen niet om te vallen.
Hoe is het nu? Nou, niet goed. Na een rustiger periode waarin de echtscheiding werd ingezet en ik (ondanks dat ik nog steeds geen klap begrijp van wat er gebeurt) mezelf weer een béétje terugvond, zijn we nu een nare stroomversnelling in gegaan. En wat voor een.
Ik ben erachter dat moederzielman (MM) op z'n zachtst gezegd niet helemaal de waarheid vertelt. Hij is zijn baan kwijt, maar 'vergat' tegen mij te zeggen dat hij daar zelf akkoord mee is gegaan. De schulden lopen intussen snel op, inkomsten uit klusjes meldt hij niet bij mij (heb ik door toeval ontdekt). Intussen vertraagt hij nu de aanvraag van de scheiding, wil zich niet uitschrijven op het gezamenlijke adres, schuift alle verplichtingen tav betalingen voor zich uit. Ik wil juist vaart maken. Binnenkort valt zijn inkomen weg en komen er heel snel achter dat er nog veel meer schulden bij komen. En zolang we niet zijn gescheiden, zijn die schulden ook van mij.
En er is meer. Ik weet (hoe kan ik niet hier zeggen) dat MM al vanaf het begin van zijn nieuwe relatie met truus de wereld van bdsm aan het ontdekken is. Een thema dat in ons huwelijk niet speelde, en ook nooit door hem is aangekaart. Ik ben zeer openminded, maar heb hier heel erg veel moeite mee. Enerzijds omdat we nog steeds getrouwd zijn en hij echt geen enkele aanstalten maakt om dat te veranderen (woont wel al 1 jaar elders). Anderzijds omdat we in de 1,5 jaar van deze hel steeds verder in de zeer problematische schulden zijn gekomen en MM dus doodleuk sm-workshops afstruint in plaats van zijn verantwoordelijkheid te nemen en de zaken voor 4 kinderen en mij mee te helpen regelen. Het maakt me misselijk, letterlijk.
Ik ben er inmiddels zo klaar mee. Het is te veel, te lang. Ik heb geen enkel vertrouwen meer in deze man. Niets lijkt meer echt, ook het verleden was misschien wel een grote leugen. 3 gezinsleden zijn in therapie, maar hij gaat als een olifant door de porseleinkast. Het is zo moeilijk om je daarvoor af te schermen. Ik weet het gewoon niet meer.
Blom
Ik weet niet precies waarom je zo fel bent, maar je zit niet helemaal goed. Ik heb zicht op dat waarop ik zicht kan hebben. Op leugens heb ik geen zicht, dat klopt. Dat geef ik ook aan, dat het zo ontzettend lastig is om niet te weten wanneer die knuppel weer in je nek valt. Maar don't blame the victim (figuurlijk dan): ik vraag niet om die knuppel in mijn nek.
Dat ik het hier niet te gedetailleerd over de financien wil hebben, is omdat er heel erg veel aspecten aan zitten die ik hier niet allemaal kan en wil vertellen. Vanwege herkenbaarheid, vanwege te veel details. Ik heb nooit gezegd dat het allemaal 'goed geregeld' was, alleen dat het in zicht is. En dat is het ook. Misschien helpt het als ik zeg dat ik vanaf dag 1 al verschillende mensen om me heen heb die verstand van zaken hebben en meekijken/meedenken. Maar zij kunnen geen werkloosheid wegnemen, geen onderwaarde wegtoveren en ook bestaande schulden niet deleten. Helaas konden ze ook niet verhinderen dat er een 2e huishouden naast het 1e werd opgestart. Ik wel, en heb dat ook met regelmaat gedaan - maar ook daar heb ik me aan regels te houden. Het enige dat ik kon doen is ex-MM de deur uit zetten en dat is ook gebeurd.
En nee, het is niet ONZE scheiding, hoewel ex-MM dat ook heel vaak en graag wil doen geloven (samen verantwoordelijk is immers altijd fijner dan alleen). Het is mijn scheiding en de zijne. En de belangen zijn zeker niet dezelfde.
Victoria
Knap hoe je dat hebt gedaan. Ik ben van nature niet hard, maar wel nuchter. En ik hou ook niet van zaken op z'n beloop laten.
Maar bij mij werkte het dus niet zoals bij jou. Ik had die shock van Verhuiswagen in het kwadraat en ben daarvan maanden van de wereld geweest. Pas daarna kon ik weer denken. En pas daarna weer doen.
Niet dat je denkt dat ik 1,5 jaar lang huilend onder een dekentje op de bank heb zitten wegkwijnen. Ik heb heel heel hard geknokt om te zijn waar ik nu ben.
Wat Verhuiswagen zegt is zo waar
Pas achteraf kun je beoordelen of je het goede hebt gedaan. Als ik nu terugkijk op de afgelopen periode, had ik dingen anders kunnen doen. Maar ik had ook eerst een weg te gaan.
Iedereen heeft een eigen tempo en een eigen weg. Ieders verhaal is een ander verhaal, met andere pijnpunten en een ander referentiekader.
Ik las deze week de column van Elke Geurts (lezen!) die zo mooi schrijft: 'Scheiden is een zeer gewelddadig proces. Het is ook gewoon kapotmaken wat er nog wèl is. Om het echt te kunnen doen, móét de afstand die je tot de ander voelt heel groot zijn. Anders gaat het gewoon niet.'
Dat was het voor mij precies. Eerst moest die afstand er zijn.
Geen schuldvinger of aanval
Zo lees ik de post van Blom niet en zo bedoel ik het zeker ook niet. Het is bezorgdheid. Wat de meelezers hier meekrijgen van jouw verhaal is een situatie van steeds dichter bij de (financiele) afgrond komen. En dat gunnen we je niet! Vandaar denk ik, dat de reacties al een tijdje zijn zoals ze zijn: lossssss, zo snel mogelijk, om de schade zoveel mogelijk te beperken. Want nee, je weet niet wanneer die knuppel weer in je nek valt. Je hebt geen zicht op leugens. Maar dat ze er zijn weet je al een tijdje, dus eigenlijk zit je nu te wachten op de volgende knuppel. Als je financieel ontkoppelt valt die volgende klap tenminste niet meer in jouw nek. Kon de advocaat gister snel iets gaan doen mbt de voorlopige voorzieningen?
Allereerst moet je je gevoel kunnen loskoppelen, dan die {#$@!$€☆}zaken regelen, kan ik mij zo voorstellen.
Die emotionele verbintenis lossnijden, voordat je tot de ijzige acties overgaat.
Maar oh, oh, oh wat moeilijk!
Ik heb geen ervaring met scheiden maar ik kan me voorstellen dat het zo werkt, correct me if i am wrong.
Maar de financiën hebben haast zo te begrijpen.
Super dat je hier van iedereen tips daar over krijgt, heb ik geen verstand van.
Wat een verwarring allemaal zeg!!! Alles tegelijk!
Daarbij komt natuurlijk ook die ontdekking van exMM z'n nieuwe (wellicht al langere) hobby.
Deze staat natuurlijk way-los van jou. Niet jouw cup of tea, verre van...ook gezien je verleden.
Dit kon hij niet met jou beleven.
Ik kreeg zo'n gedachtengang erover alsof hij al langere tijd op mannen valt ofzo, daar heb jij ook totaal geen vat op, of dat je daar iets aan zou kunnen veranderen.
Iets wat bij hem steeds verder naar de voorgrond is verplaatst.
Wellicht is Truus dan een gewillige partner daarin.
Tja, wat ik hiermee wil zeggen, kweenie.
Dat hij een totáál andere weg is gegaan (is wel duidelijk).
Dat je hier in niet had kunnen sturen, controleren, kunnen therapiën. Voor hem een uitgemaakte zaak.
Maar wel vet kl*te!
Ik wil je heeeel veel sterkte wensen xxx
dank dank en dank
lieve allemaal, ik voel me enorm gesteund door alle berichten hier. Pittige dagen achter de rug. Eerst de ontdekking van nieuwe verborgen zaken, de schok (toch weer), maar ook snel herstel en besef van moeten handelen.
Ik kan nu het weekeinde in met de wetenschap dat er een nieuw concept convenant in de maak is, dat het verzoekschrift hoogstwaarschijnlijk voor de 1e van de volgende maand eruit gaat en dat de vaart erin zit.
Voorlopige voorzieningen zijn nu niet nodig, aangezien exMM akkoord gaat met mijn wensen voor de korte termijn. Scheelt weer.
Het contact is minimaal, ik heb het daar moeilijk mee, maar het moet. Cold turkey afkicken.
doorpakken
Echt moederziel, kijk uit met het financiele drijfzand!
Je hebt geen convenant nodig, het is jouw feestje en de advocaat doet (tot op zekere hoogte) wat jij wil.
Die scheiding cq voorlopige voorzieningen kunnen beter vandaag dan morgen bij de rechter liggen om te voorkomen dat je kinderen alles kwijtraken
Valkuil
Je schreef: Voorlopige voorzieningen zijn nu niet nodig, aangezien exMM akkoord gaat met mijn wensen voor de korte termijn. Scheelt weer.
Als exMM toch mee gaat in al je wensen, regel dan toch zo snel mogelijk de voorlopige voorzieningen.
ExMM heeft al bewezen niet betrouwbaar te zijn, waarom vertrouw je nu dan toch weer op hem?
Je bent al in zoveel valkuilen gestapt, moet deze er nu ook nog bij?
Nee, nee
Ik hou het even kort. Gesproken met advocaat en mediator en dit is de snelste route in mijn geval. Geen valkuil.
Geen valkuil.
Nee, nee
Ik hou het even kort. Gesproken met advocaat en mediator en dit is de snelste route in mijn geval. Geen valkuil.
Fijn. Dan wens ik je veel sterkte in deze beroerde nachtmerrie die maar niet op lijkt te houden.
Misverstanden voorlopige voorziening
Ik ben geen deskundige op het gebied van rechtspraak, maar volgens mij kunnen voorlopige voorzieningen niet voorkomen dat je aanstaande ex je meesleurt de financiële afgrond in. Als er toch voorlopige voorzieningen moeten worden aangevraagd, (waar het in mijn geval na een aantal maanden naleven van de onderlinge afspraken toch naar uit begon te zien, omdat ex erop terug begon te komen) duurt het nog een aantal weken (mij werd door mijn advocaat toen gezegd 3 tot 4) eer de voorzieningenrechter een uitspraak daarin doet.
Inderdaad Ms. Simone
Dat is precies de reden.
Voorlopige voorzieningen
zijn de tijdelijke regelingen over wie lijft er in het huis wonen, waar blijven de kinderen, financiële afspraken, allemaal voorlopig. Binnen 4 weken daarna moet het verzoek tot echtscheiding worden ingediend. Het geeft dus aan de ene kant helderheid over de tussenfase en aan de andere kant maakt het ook duidelijk dat er een eindtermijn is: vier weken later moet alles klaar zijn.
Ik hoop dat dit jouw laatste maand in onzekerheid is. Daarna kun je de stukken ij elkaar gaan rapen en weer opnieuw gaan opbouwen.
Tsjor
Ah zo
Weer wat geleerd. Ik dacht dat de voorlopige voorzieningen de financiele loskoppeling betekenden, omdat iedereen zo aandrong op het aanvragen van die VV. Maar de loskoppeling en het niet meer gezamenlijk maken van schulden begint als het verzoekschrift is ingediend begrijp ik nu. Dat wordt nog even hard werken want daarbij moet dan het convenant en het ouderschapsplan toch? Fijn dat er een advocaat is die hier met jou vaart achter wil zetten, en hopelijk is volgende maand de streep getrokken en kun je gaan puinruimen en je eigen plannen maken.
Hardnekkig liegen
Zelf loop ik tegen een nieuwe situatie aan waarin iemand hardnekkig liegt. Heel vervelend want je moet daardoor iedere letter of woord wegen op juistheid. En steeds loop je tegen leugens aan.
Je zou zo graag willen dat iemand eens eerlijk was, je zou zo graag willen dat je iets kon doen waar door iemand niet automatisch in de lieg-stand schiet. Het klinkt misschien wat onvolwassen, te hopen iemand te kunnen en zien veranderen. Maar het is wel de diepste wens.
Met name geld is een materie waar zonder schaamte of geweten, hard om gelogen wordt. Net alsof de leugenaar zich. niet eens realiseert dat er gelogen wordt. De leugen wordt de waarheid.
In die gevallen, kan je de leugenaar niet eens tot 'inkeer' krijgen, hoe groot je wens ook is. Die inkeer moet bij die persoon zelf komen.
Tot die tijd heb je te maken met een leugenaar, ondanks de mooie praatjes.
----
Zodoende vraag ik mij ook af wat de kracht is van welke regeling dan ook. Als iemand alimentatie moet betalen maar het niet doet, kan je flink wortel schieten. Dat geldt ook voor andere financiële afspraken. Ze staan mooi op papier, als een leidraad. Maar de praktijk verloopt soms heel anders. Dan blijft er van welke afspraak ook geen spaander heel. En doe je niets anders dan tijd en energie steken in zinloze telefoontjes en mails.
Sommige mensen maken daarom afspraken als de alimentatie in één keer afkopen: denk aan bv ' jij het huis als ik geen alimentatie hoef te betalen'.
Misschien is dit werkbaar in de situatie van Moederziel om zo zowel fysiek als financieel, geen rekening te hoeven houden met een leugenaar.
Moederziel, hou je scherp.
Flanagan
De afspraken in het convenant zijn niet vrijblijvend. Bij onenigheid of twijfel aan waarheidsvernogen is er de mogelijkheid tot toetsen, zoals bij elke formele overeenkomst.
Terug naar de realiteit. Ik merk dat ik weer heel erg in veslagvgebinen wordt door de waarom-vraag. Dat gebeurt steeds als de zaken geregeld moeten en was een van de redenen voor de eerdere time-out. Het kan me obsederen. Ik word dan letterlijk bevangen door beelden van ons als gezin en het contrast met nu. Ik kan aanvaarden dat de situatie zo is, maar de pijn is groot hoor. Heimwee, onbegrip, frustratie, gewoon verdriet, alles. En altijd weer dat diep knagende gevoel van zinloosheid. Het slaat nergens op, dit alles, en het brengt niemand iets.
Ik ben moe
daarom
"moet" (zou je beter) nu je gevoel op nul moeten zetten en gaan gaan zwemmen ipv watertrappelen en het hoeft geen schoonzwemmen te zijn. Als je maar vooruit komt.
Geen time out, niet je kop neerleggen, want straks ligt je kop er áf.
Je bent daarmee begonnen, maar nu voor het echie en doorpakken. Je hebt echt geen keus, tenzij je een martelaar bent en doet aan zelfkastijding, maar dat geloof ik niet.
De pijn herkent een ieder met ervaring en je doet er niks aan. Je bent de eerste niet, de laatste niet en je verhaal is niet uniek.
Klinkt flauw, maar mij hielp dat zien dat zoveel mensen dit hadden doorgemaakt en nog steeds rondliepen en konden lachen.
Je moet er dwars doorheen en het leven gaat ondertussen ook door en je kinderen hebben je nodig omdat hij verstek laat gaan.
Ik ben er na rond de 5 jaar ook nog niet klaar mee, het blijft een zwakke plek, maar dat mag, het leven butst en laat littekens achter.
We zijn net een homp klei, gebobbeld, gedeukt, gescheurd.
Waar je op mag vertrouwen is dat je aan het eind nog steeds gewoon een homp klein bent: je overleeft het en het vormt je.
Ja Tops
Mooi omschreven, ik zie het voor me.
Ik ga door, ik moet en wil dat. Daarna is er tijd en rust. Er zijn nu ook gelukkige momenten, ik kan het mooie zien in kleine dingen. Het maakt me wijzer, maar ook verdrietiger, deze ervaringen. Ik toon dat weinig, mensen om me heen zullen dat niet snel merken. Alleen de enkele echte vertrouwelingen.
Dat ik niet de enige ben is ook een troost. Jullie hier laten me zien dat de veerkracht van een vrouw enorm is. Mooi en leerzaam.
Dankjulliewel daarvoor!
Regelingen
'Als iemand alimentatie moet betalen maar het niet doet, kan je flink wortel schieten.' Nee, dan kun je naar het LBIO stappen. Zoiets hoef je niet in het convenant vast te leggen, want dat bestaat al. Het LBIO is een particulier bedrijf, dat enkele wettelijke regelingen uitvoert. Zij proberen de betalingen op gang te krijgen en als dat niet lukt nemen ze het over, maar dan moet degene die betaalt opslag betalen aan het LBIO. Het LBIO is een vervelende schuldeiser in de zin van aanhoudend. Daar kom je niet zo gemakkelijk van af.
Afspraken rond omgangsregelingen zijn moeilijker afdwingbaar: iemand zou de kinderen om 17.00 uur ophalen, maar komt pas om 19.00 uur. Of komt niet. Dat is lastiger afdwingbaar.
Tsjor
Moederziel
'Ik merk dat ik weer heel erg in veslagvgebinen wordt door de waarom-vraag.' Ook op de vraag 'waarom' hij oit een relatie met je aangegaan is en kinderen heeft gekregen zul je nooit een afdoende antwoord vinden. 'Ik hou van je' is net zo vaag als 'Ik hou niet meer van je'. Je hebt het er toen mee gedaan, je zult het er nu ook mee moeten doen dat er een definitief antwoord niet mogelijk is, terwijl je er wel naar moet handelen.
Tsjor
Ik bedoekde
Ik bedoelde *in beslag genomen
De waarom van veranderde gevoelens snap ik. Of eigenlijk: ik snap dat daar niet altijd een waarom voor te geven is. Daar kan iemand oprecht in zijn. Moeilijker vind ik het plaatsen van zijn gedrag, de leugens, de destructie. Ik voel de daden als niet-oprecht, gemaakt, verwrongen, leugenachtig. Waarom iemand dat zo doet? Daar snap ik niets van en ik zal dat ook nooit snappen.
Het is moeilijk om niet te denken dat het toch iets in mij is geweest. Daar worstel ik mee, en met de ontdekking dat mijn man die mij een kwart eeuw vertrouwder was dan wie ook, nu een vreemde voor me is. En ook nog een enge vreemde.
Kijk je uit?
Moederziel, pas je op dat je die man uit jouw verklaringsnood niet helemaal stuk analyseert? Hij is de vader van je kinderen. Iets van hem zit ook in hen. Het is voor jou en voor je kinderen beter als je meer afstand neemt.
Afstand
Ja, ik werk daar hard aan. Er is weinig contact, alleen beleefde neutrale berichten over praktische zaken. Idioot contrast met het spontane, gezellige en warme contact van ooit. Het went. Ik vind het afschuwelijk maar het went.
Soms had ik gewild dat we gewoon uit elkaar waren gegroeid. Dan was dit losscheuren misschien minder heftig geweest.
Dat vond ik zo mooi in wat ik deze week las: dat in een scheiding ook kapot wordt gemaakt wat wél goed was. En dat was in mijn beleving heel veel.
Maar je blijft het vergelijken
Lees je vorige stukje nog eens na: je blijft vergelijken met wat er ooit was, je blijft daarnaar terugverlangen. Maar het verleden komt niet terug, het is voorbij. Ik wil Rouwen Heze niet nog eens aanhalen, maar op een gegeven moment is het wel zo, dat je de knop om moet zetten: wat geweest is heeft je veel goeds gebracht, maar het is voorbij. Wat de toekomst je zal brengen weet je niet, maar het zal wel anders zijn dan het verleden. Of het beter of slechter wordt.... wie weet. Veel ligt eraan wat je er zelf van gaat maken.
Draai je om: je verleden ligt achter je. Wees dankbaar voor wat het je gebracht heeft, betreur dat het voorbij is, maar er ligt een hele toekomst voor je.
Tsjor
Tsjor
Je beschrijft het helder. Dat afscheid nemen van wat was, gaat in brokjes. Dat is de rouw. Ik kan daar veel verdriet van hebben, maar met iedere keer dat daar weer tranen over vloeien, is er een stapje verder naar aanvaarding gezet.
Daar zit verdriet, maar niet de waarom-vraag 
die zit bij mij in de manier waarop. Waarom zo? Die vat ik nog steeds niet. En doordat ik letterlijk iedere dag wordt geconfronteerd met die manier waarop, is het heel erg moeilijk om het verleden af te sluiten. Er is nog geen closure.
Begrijp me goed: ik wil vooruit, zie een keven voor me waar nog veel uit te halen is, maar de verwerking wordt voor mij bemoeilijkt door wat ik hierboven schrijf. En de titel van dit draadje zegt het al: het houdt maar niet op.
Soms zou ik het liefst ver weg verhuizen, zodat ik het allemaal niet meer hoef te wetev en mee te maken.