Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

Nu niet meer toch?

Jullie zijn nu uit elkaar dus hij hoeft geen rekening met je te houden, afgezien van zijn afspraken na te komen over financiën en de zorg voor de kinderen. Andersom geldt dat natuurlijk ook. Jij kunt doen wat je wilt, met wie je wilt, en hoeft hem daarover niet te informeren. Op een gegeven moment kom je ook in het stadium dat je al helemaal niets meer wilt delen omdat dat een inbreuk op je privacy is. En dan wordt hij 'gewoon je ex, met wie je kinderen hebt'.
Het is allemaal vreselijk naar zoals het gegaan is, en het was beter geweest als hij eerst had gezegd dat hij het elders zou zoeken voor hij het deed. Maar dat zou aan de situatie zelf niets veranderen. Hij wilde van alles spannends en jij niet, en dat is nu net een onderwerp waar je niet zo makkelijk een compromis in vindt.

Moederziel

Je wordt zo heen en weer geslingerd;

"Impliciet ook of er een ranzig dubbelleven aan de gang is/was... dat laatste denk ik niet."
Gister dacht je daar wel aan. Zo ga je van hot naar her. Het is zo moeilijk om bij de feiten te blijven. Ik hoop van harte dat je langzaamaan bij hem gaat laten wat van hem is. Dat je je weer meer kunt focussen op jezelf en jullie kinderen. Hij maakt er een bende van en hoe groot die bende is weet je niet. Als hij zelf zegt dat hij vergiftigde grond is en donkere kanten heeft kunnen er meer verrassingen komen. Maar ze horen bij hem- gevolg van zijn keuzes.

Ik kan me voorstellen dat dit gedoe met die test je uit 't lood geslagen heeft. Nu weer verder waar je gebleven was! Vallen en opstaan. Noodzakelijk en uiteindelijk de moeite waard.

Moederziel

zo waar, je post hierboven. Ook al ontbreekt bij ons dat dubbelleven voor zover ik weet, de rest gaat ook hier helemaal op. Zo zinloos. Wat levert het hem op, dit afbreken van alles waar we samen voor geleefd en gewerkt en gezorgd hebben. Ik kan er zo niet bij dat hij ons gezin niet de moeite waard vindt om voor te vechten...

en meer dan je best kun je niet doen.
Het doet verrotte pijn.
Je schrijft; alles waar ik trots op was en wat met liefde opgebouwd is breekt af. Dat raakt me; zo herkenbaar- ik ben me zelfs af gaan vragen of het wel met liefde opgebouwd was. Nog steeds vind ik dat ongelooflijk moeilijk; wat er was is aangetast.
Ik kan me een posting destijds van Anoniempje2 ( mijn rots in de branding destijds) herinneren waarin ze heel helder uitlegde hoe zij dat gedaan had. Ze kon zien dat het haar herinneringen en belevenissen waren; zij stond er destijds zuiver en liefdevol in. Dat hij dat bezoedelde lag bij hem. Maar de zuivere en liefdevolle herinneringen waren van haar. Dat hielp mij om te scheiden wat van hem was en van mij. Om toch vanuit mezelf naar het verleden te kijken en niet met de wetenschap dat hij ook toen al anders deed dan ik dacht. Poeh; ik merk dat dit pijnlijk blijft- ook na 4 jaar.

Zijn vrijheid is jouw onvrijheid. Zo heb ik dat ook ervaren. Hier niet alleen emotioneel maar ook fysiek. (voelde me 'onveilig' zodra ik buitenkwam omdat ik zomaar weer iemand tegen kon komen die meespeelde in dit drama). En toch denk ik; is dat zo? Is zijn vrijheid jouw onvrijheid? Ik denk nu hardop- hij beperkt jouw vrijheid- in wie je bent en wie je liefhebt. Die macht mag hij niet hebben. Dat ligt bij jou. Met enorm verdriet- jij geeft hem niet de macht om jouw vrijheid te beperken; je 'zijn' behoud je. Komt misschien wel beter uit de verf nu en in de toekomst. Neemt nioet weg dat hij het pad afsnijdt wat je graag bewandelen wil. Hij maakt veel stuk- maar niet jouw 'wezen'. Daar vecht je nu voor. En dat doe je goed- waardig. Daar heb ik enorm bewondering voor-( net als voor Pennestreek. )

En die afschuwlijke pijn is er. Moet je doorheen. Met dit schrijven ben ik er misselijk van- het is zo ..vernederend, verwondend. Ik kan het niet goed omschrijven.
4 jaar terug zat ik ook zo op de bodem. En nu ligt het meeste achter mij. Ik ben enorm gegroeid, heb vertrouwen in de toekomst doordat ik weet dat ik heel moeilijke omstandigheden handelen kan. (en misschien denk je; makkelijk praten- de uitkomst is goed). Het proces heeft mij veel geleerd over mijzelf en over de wereld waarin ik leef. Dat heeft mij rijk gemaakt. Ook al had ik het liever op een andere manier geleerd.

Lieve Moederziel; dat 'knagen' wordt vanzelf minder. In die zin is de tijd je vriend. In veel van mijn postings destijds blijkt mijn ongeduld- ik kon de tijd wel vooruit kijken. Werd er gek van- zo zwaar. Onvermijdelijk en het doorstaan. Net als veel vrouwen hier- je gaat een zelfde weg en je gaat het kunnen. Je raakt verwond- ook onvermijdelijk maar je gaat helen. Met littekens- wat er ook gebeurt.

Bij mij hielp het dat ik in die tijd vaak dacht; als ik 80 ben denk ik vast; Ik heb een mooi leven gehad- liefde gekend en rond m'n 45ste een diep zwart dal van jaren. Maar wat zijn die jaren op m'n hele leven? Ik heb er van geleerd en het leven weer opgepakt. En hoewel het anders was was het ook daarna weer 'goed'.
Of het echt zo zal gaan weet ik natuurlijk niet';-). Het hielp mij de uren, dagen, weken door.
Verwacht dat ik paar dagen off line ben- denk aan je. Als gezin steken we regelmatig een kaars aan waarbij we stil staan bij mensen die steun nodig hebben. Weet dat je genoemd wordt- net als Pennestreek. (zonder tekst en uitleg)

En wat ik ook zo erg vind

is dat dat hele vertrouwde, dat je hebt met iemand met wie je al je leven lang samen bent (ik was 17 toen we verkering kregen), dat je dat kwijtraakt. Aan een half woord genoeg hebben, elkaars zinnen afmaken, van elkaar weten wat je lekker vindt en wat niet, ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit met iemand anders weer zo kan hebben. We zijn zo letterlijk vergroeid met elkaar, hoe krijg je ooit niet alleen de takken, maar ook de wortels uit elkaar? Ik zie dat gewoonweg niet voor me.

Gezin

Ook al ervaar je het niet zo, toch zou je dat los van elkaar moeten zien.
Hij wil los van zijn partner, daarmee niet per definitie van zijn gezin/kinderen.
Dit is tussen jou en hem, al zijn de gevolgen er voor allemaal.

Ik ben ook weggegaan.
Van hem, niet van mijn kinderen, al gingen ze niet mee.
Mijn gevoel/beeld over het verleden is anders.
Van een blok gezin naar een cirkel met de kinderen in het midden en wij er omheen.
Mijn verleden blijft altijd mijn kerngezin, maar niet meer in de samenstelling die ik voor ogen had en zo graag had willen houden.

Andersom

Kun je je andersom niet inleven? Hij heeft misschien al jarenlang niet het leven geleefd dat hij wilde leven. Dat breekt je op een gegeven moment op. Toevallig maak ik het momenteel van dichtbij mee bij een vriendin. Zij is degene die meerdere malen heeft geprobeerd het weer leuk te gaan vinden met haar man, maar als het gevoel weg is krijg je dat zomaar niet terug. Natuurlijk neem je die stap niet licht, maar als ze was door gegaan was ze er zelf misschien aan onderdoor gegaan. Ik begrijp haar helemaal. Het is vreselijk zuur voor haar man, maar het was niet zoals hij wilde dat het was, of misschien wel ervoer. Misschien wel vrouw-eigen is zij wel in rap tempo alle stappen gaan zetten kort na 'de mededeling', nog maanden zo doorsukkelen in een huis is voor niemand goed.

En dit

alles is zo zinloos, destructief. Blijkbaar onvermijdelijk. Ik zie het net als ernstige ziekte; het komt op je pad en je moet ermee dealen. Dat is pijnlijk om onder ogen te zien; je hebt geen invloed op het gegeven. Enkel op de consequenties.

Even

"Hij is vooral opgehouden met geloven in het leven dat wij hebben opgebouwd."

En dat moederziel heb ik in een eerdere posting aangegeven met 'Het leven in een schijnwereld'.
Jouw man heeft een deel van zijn leven geleefd in een wereld waarin hij probeerde de trauma's uit de jeugd te bedekken met een gezin, vrouw en andere zaken. Uiteindelijk komt dit als een boomerang weer terug.

Ik denk dat hij nu in een situatie zit waarin hij beseft dat zijn leven met moederziel een dekmantel is geweest voor de trauma's uit verleden. Dat hij zo nederig doet in de appjes, contact zoekt is een vorm van schuldgevoel.
Moet en kan jij daar iets mee? Nee. Het is zijn pad die hij moet bewandelen.

Snap ook dat je walgt van de man zoals die nu is. En terecht. Daarnaast vind ik wel dat je jezelf niet gek moet maken met wilde scenarios die wel of niet mogelijk plaats hebben gevonden. Ik denk nog steeds dat jou man niet de 'fierefluiter' is die schuinmacheerders zijn.
Hij heeft een zeer onbeholpen manier gekozen om uit een mentale kooi te komen waarin hij vast zat en daarmee vele levens in meesleept.

Maargoed dat is even mijn gezichtspunt vanaf een andere zijde. Volg je eigen mening en gevoel daarin. Maar blijf scherp op wat anderen je aanreiken en laat je daar niet in meesleuren.

* Deze posting zal me niet veel 'likes' opleveren vermoed ik
(dames, deze opmerking is cynisch bedoeld)

Andersom

Natuurlijk, dat geeft hij duidelijk aan, hij twijfelt al heel lang. Ik snap dat hij dat niet volhoudt. Maar als hij daar eerder wat mee had gedaan, had het niet op deze manier af hoeven lopen. Dat is wat ik er zo zinloos aan vind. En ik neem hem dat heel erg kwalijk, hoe goed ik ook begrijp waarom hij het (niet) heeft aangepakt zoals hij heeft gedaan.

Hij heeft een verantwoordelijkheid, zeker naar onze kinderen, maar ook naar mij, die hij niet nam en niet neemt. Namelijk zorgen voor een stabiel en liefdevol gezin. Niet als een stabiele en liefdevolle cirkel (sorry, kan me bij Tops voorstelling echt geen beeld vormen). Hij is een verplichting aangegaan op het moment dat hij met mij trouwde, en nog twee keer toen er twee kinderen kwamen. En die verplichting komt hij niet na. Eenzijdig. Heel erg eenzijdig. Als het om andere contracten gaat is dat strafbaar. Nu zijn de kinderen en ik het die de straf krijgen. Zonder mogelijkheid ergens tegen in beroep te gaan, genoegdoening te krijgen. En dat voelt echt heel erg niet goed.

Pennestreek

"Hij heeft een verantwoordelijkheid, zeker naar onze kinderen, maar ook naar mij, die hij niet nam en niet neemt. Namelijk zorgen voor een stabiel en liefdevol gezin."

Helemaal gelijk. Vraag daarbij is wel hoe iemand die al dan niet 'labiel' uit zijn jeugd gekomen is (en dat chargeer ik een beetje) een stabiele omgeving creeeren?
Iemand, die op wat voor manier ook beschadiging heeft opgelopen, gaat er op zijn eigen manier meer om. Sommige doen dat goed omdat ze de juiste personen naast hun hebben staan, andere staan daar alleen in en nemen de verkeerde afslag.

Ik kan me niet voorstellen dat een(je) man (even de fierefluiters nagelaten) bewust een huwelijk zijn ingestapt om Pennestreek en kinderen het leven eens flink te vergallen. Ze gaan er met volle overgave in, echter ergens op het traject vindt er een ontsporing plaats. Dit met soms rampzalige gevolgen.

Dat hij zijn verplichtingen niet na komt en het gehele gezin laat vallen komt, althans zoals ik het zie, door de labiele toestand waar hij zich in bevindt.
Een kant probeert hij nog te lijmen wat er is (althans voor zijn gevoel dan) aan de andere kant lijmt hij iets waarvan hij eigenlijk geen gevoel meer bij heeft. Dat maakt hem in mijn ogen labiel en niet meer vatbaar voor realiteit.

Dat eenzijdige van hem is een overlevingsstrategie die hij heeft aangemeten. Hij wendt alle energie aan om zelf maar overeind te blijven. Een van de basis instincten van een mens: Overleven. Voor vrouwen (correct me if I am wrong) geldt als er kinderen zijn, deze voor gaan voor eigen behoud.
Wat wil ik hier mee zeggen? Dat zijn manier van handelen haaks op de logica van vrouwen staat. Praat ik het hiermee goed? Nee. Het alleen een andere invalshoek.

Maar dat is mijn mening.

je weerwoord

Je hebt steeds een weerwoord,(niet mee eens, toch anders enz) waarom toch. Waarom kun je je mijn situatie niet voorstellen?
Hoe wij, elk apart en toch samen onze kinderen blijven omringen met liefde? Waarom is er maar 1 vorm goed? Jouw vorm was ook niet goed, van het begin af aan niet en je hebt daarin ook een eigen vorm gevonden.
Genoeg mensen die toch bij elkaar bleven zijn ook nog steeds niet goed als je diep in hun hart zou kijken.
Ik begrijp niet goed dat je je niets kunt voorstellen bij een kring, het is maar beeldspraak, maar toch.

Wij hebben gezocht naar een vorm die na de scheiding het beste zou zijn voor ons allemaal. Ik vind het bijna een "belediging" dat je je daar niets bij kunt voorstellen. Alsof bij elkaar blijven in al die omstandigheden het enige juiste is en vooral dat ik het alsnog verkeerd heb gedaan. Dat jij iets niet wilt, betekent niet dat een ander het niet goed kan vinden.
Die nieuwe vorm beschrijf ik en die is voor ons in onze omstandigheden goed. Geen vechtscheiding, hulp voor elkaar, beter scheiden kan bijna niet.
Bij elkaar blijven? Dat is juist wat ik gedaan heb en waaraan ik kapot ging. Net als jij.

Moederziel

Ik lees aandachtig mee. Soms met kromme tenen.

Voor wat mezelf betreft, zit in EMDR traject en heb diverse gesprekken met coach/peut gehad en komen er nog meer.
Invloed van dingen uit jeugd strekken verder dan ik nog voor mogelijk heb gehouden. Daarbij kom ik wel tot inzicht in mijn doen en laten en kan ik mijn omgeving ook in perspectief plaatsen.
Truus is al tijdje exit. Zie nu ook haar zwarte kanten. Doet mijn denken aan opmerkingen van Tops of Tjor. What's in the name, nou 1 letter.
Of mijn huwelijk het gaat redden dat weet ik niet. Ik merk wel dat ik een ander persoon ben dat ik me jaren lang heb voorgedaan. Tijd zal het leren.

Scenarios

Wat wellicht helpt is om tegenover elk zwart scenario een wat neutralere te zetten.

Ipv het zwartste scenario te veronderstellen, veronderstel je eens het volgende:
What if, je man in verweggistan een bloedtransfusie heeft gehad en jou dat niet wil vertellen (om welke reden ook). Truus heeft aangegeven, zou je je niet even laten testen want je weet maar nooit in die verweggistan landen.
Kan me namelijk niet voorstellen dat een man die van vrouw naar vrouw hopt (vermijd het woord wipt even) opeens bij een laatste zich helemaal laat controleren op ziektes. Ligt niet voor de hand lijkt mij. Als hij toch alles verzwijgt ligt het meer voor de hand om dat hoppen ook te verzwijgen. Lijkt mij dan.

En wat betreft je 'in beroep gaan':
Je bent je eigen 'Prosecutor, judge and executioner. Daarmee heb je alles in je eigen hand.

Sorry Tops

Ik bedoel het helemaal niet als een aanval op jou, sorry als het zo overkomt.
Ik beschrijf alleen dat ik me er letterlijk helemaal niets bij voor kan stellen. Dat doet teveel pijn. Het is zo wat ik niet wil, wat ik me heb voorgenomen nooit te laten gebeuren, maar waar ik denk ik wel altijd bang voor ben geweest. Ik heb zo hard mijn best gedaan, zo lang, en het heeft niet gewerkt. Ik voel me zo vreselijk afgewezen, zo in de kou gezet, zo vreselijk oneerlijk behandeld, en zo onterecht, want ik heb er toch zo mijn best voor gedaan, mezelf op plan 99 gezet, ik had meer verdiend en vooral gewenst dat het ooit zou worden als ik dat graag zag. En dat gaat nooit meer gebeuren. Het zal vast dat het een schijnzekerheid was, in ieder geval van zijn kant de laatste jaren, maar voor mij was het alles. Mijn leven. En ik kan nog helemaal niet denken aan hoe het straks moet. Hoe wij een andere vorm van 'gezin zijn' moeten gaan vinden. Ik wil de huidige vorm helemaal niet kwijt. Ook al rammelt die misschien aan alle kanten.
Mijn lijf komt letterlijk in opstand bij alle gedachten aan wat er nog gaat komen. Ik vind het verschrikkelijk, en kan nog echt niet handelen dat we moeten gaan praten over 'de verdeling van de kinderen'.

Moederziel

Inzichten betroffen de relatie vrouw/moeder. Het wantrouwen, voorwaardelijke liefde, steun dat ik miste in mijn jeugd, probeerde ik in mijn huwelijk te verdienen en geven.
Mijn gevoel daarin was als ik mijn vrouw maar zoveel mogelijk geef en zorg dat ze niks te kort komt, dan is ze trots op me en dan voel ik me ook goed. Dat ging heel lang goed. Tot ik bij mezelf ontdekte dat liefde heel anders kan voelen en heel anders voelt. Ik ook zag hoe de verhouding tussen vrouw en mij ligt. Haar steun en liefde naar mij toe en mijn 'zorgtaak' naar haar toe. Met zorgtaak bedoel ik dan het er voor zorgen dat ze niks te kort kwam en zij een zorgeloos leven had. Want daar had ze recht op.
Alle discussies en boosheid uitte ik niet onder het mom van bescherming en het is mijn boosheid en emoties. Want ja zo moest je het vroeger ook doen en dan waren je ouders tevreden.

De opmerking van Tops/Tsjor die in mijn achterhoofd is blijven hangen is het manipulatieve karakter van sommige Truzen. Op den duur gaan ze trekken en komt hun ware aard naar boven.

Ik ben, en ik zie dat niet als excuus, anderhalf jaar subtiel gemanipuleerd. Zaken die achter gehouden werden, anders werden voorgedaan dan dat ze waren, ingespeeld op mijn gevoel.
Uiteindelijk begon ik aan mijn eigen waarnemingen te twijfelen. Zie ik het verkeerd? Of word ik hier gemanipuleerd. Uiteindelijk dacht ik, ik zal wel verkeerd zien, want ja (onbewust) denk je dan, ik zie te zwartgallig en vroeger had ik ook nooit gelijk.

Uiteindelijk heeft mijn onderbuikgevoel mij gered. Als iets er uit ziet als sh*t, ruikt als sh*t, proeft als sh*t, moet het haast wel sh*t zijn.
Uiteindelijk bij coach/peut kom je tot de conclusie dat je gemanipuleerd bent.

Ik kijk nu ook wel anders tegen mijn vrouw aan. Het is vriendschappelijk gaat goed, alleen een partnergevoel zie ik nog niet komen.
Ook het delen van gevoelens gaat me nog niet goed af. Dit heeft ook te maken met de rol die ik haar aangemeten had. Richting mijn ouders praat ik ook nooit over gevoel of emoties.

Dus ja nog lange weg te gaan.