U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!
Pfoeh, wat een lange draadjes zijn het geworden. Maar we zijn nog niet aan het einde, vrees ik...
Mijn OP was deze:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
UPDATE
Moederziel
"Of Moederziel-man zich ook jaren anders heeft voorgedaan, weet ik niet. Dat is niet mijn indruk erbij. Ik heb hem alleen in pakweg de laatste 2 jaar zien veranderen onder invloed van ontslag, schulden, spanning, stress. Dat heeft hem zeker anders gemaakt."
Dat weet ik ook niet. Maar zoals ik eerder schreef: zolang hij de rol van vervullen van man die zorgt dat zijn gezin niks te kort schiet, is er geen vuiltje in de lucht. Op het moment van tegenslagen wordt hij zich bewust dat hij die rol niet meer kan vervullen en breekt er iets.En dat laatste kan verstrekkende gevolgen hebben en veranderen in een ander persoon.
Dit is voor een buitenstaander volledig onbegrijpbaar.
Manipuleren
Mannetje, dank voor je uitleg. Persoonlijk denk ik dat een relatie die ontstaat uit onvrede met iets anders (of dat nou de vaste relatie is, of iemands 'zelf') per definitie manipulatief is. De relatie dient immers geen zuiver doel - de pure liefde, zeg maar - maar een ander doel. Truus moet onvrede wegnemen, compenseren, ophemelen, een vluchtweg verschaffen, noem maar op. Daar zit een manipulatie van beide kanten in, bewust of onbewust. De relatie is immer instrumenteel en niet onvoorwaardelijk.
Ik denk dat je er goed aan zou doen om daarin ook je eigen aandeel te bekijken. Truus was manipulatief, maar jij net zo goed door truus te gebruiken als u-bochtconstructie om aan je huwelijk en je knellende rol als echtgenoot te ontsnappen. Jij hebt jouw truus net ze goed gebruikt als zij jou. Met de beste bedoelingen misschien, maar toch.
Dat het 'partnergevoel' bij je vrouw nog niet komt, is denk ik toe te schrijven aan de grote druk die je bij haar neerlegt. Je houdt van haar, het is vriendschappelijk. Is dat niet genoeg? Of moet ze ook jouw onvrede wegnemen, jouw kind-pijn helen en jou de rol verschaffen die je tot nu toe niet kon innemen?
Begrijp me goed: ik denk dat je bergen werk aan het verzetten bent, en ik vind dat bewonderenswaardig! Maar ergens blijf je aan de knoppen buiten jezelf draaien. Maar jij bent zelf de hoofdschakelaar. Beetje dom verwoord misschien, maar wanneer is het voor jou goed? Wanneer is het voldoende? Wanneer kun je zonder verwachtingen vrede hebben met wie je bent en wie je om je heen hebt? Wanneer ben je een tevreden mens?
Pennestreek
Je schrijft: "Ik heb zo hard mijn best gedaan, zo lang, en het heeft niet gewerkt. Ik voel me zo vreselijk afgewezen, zo in de kou gezet, zo vreselijk oneerlijk behandeld, en zo onterecht, want ik heb er toch zo mijn best voor gedaan, mezelf op plan 99 gezet, ik had meer verdiend en vooral gewenst dat het ooit zou worden als ik dat graag zag."
Oké, nu moet ik heel goed oppassen hoe ik opschrijf wat ik op wil schrijven. Want het allerlaatste dat ik wil, is jou kwetsen en je een rotgevoel aanpraten. Ik zie namelijk hoe verschrikkelijk diep je zit en ik snap helemaal waarom..
Maar je geeft in bovenstaand zinnetje iets waar ik best van schrik en dat al vaker is gezegd: dat ongelooflijke wegcijferen van jezelf.
Potverdorie, heb ik net gezegd dat jij voorlopig even helemaal niks "moet", en nou ga ik toch weer preken 
Maar dit stukje vooral, "want ik heb er toch zo mijn best voor gedaan, mezelf op plan 99 gezet, ik had meer verdiend en vooral gewenst dat het ooit zou worden als ik dat graag zag."
Dit vertelt heel veel. Ten eerste een ongelijke relatie. Want jij stond op plan 99, jij zette jezelf op die plek. Niet eens op plan 2, maar op 99 maar liefst.
Daarmee schep jij bij jezelf verwachtingen. Want als je jezelf zo wegcijfert en zo hard je best doet, hoort daar een beloning bij. En als jij keihard werkt in je relatie en je man trekt de plug er uit, dan voel je je vies besodemieterd, ook zonder Truus.
Dat stukje "jezelf op plan 99 zetten" en voor die prestatie vinden dat je iets terug verdiend in de vorm van een ideale situatie, dat klopt niet. Je legt de lat daarmee onmenselijk hoog en creeert tevens een ongelijke relatie. Daarbij: het leven zuigt soms enorm. Al cijfer je jezelf nog zo hard weg voor je idealen, het leven zegt niet altijd "dankjewel, hier is je ideale situatie."
Jezelf op gelijkwaardige wijze inzetten voor je relatie, beiden op plaats 1, met af en toe een beetje ombeurten water bij de wijn en met geven en nemen en wederzijds respect voor elkaar klinkt mij al een stuk gezonder in de oren 
Hoe vaak heeft je man zich op de 99e plaats gezet en zo intens zijn best gedaan zoals jij? En dan bedoel ik voor vorig jaar september. Voor de bom viel.
Dat bedoel ik met gelijkwaardigheid.
Maar genoeg gepreekt. Ik zie de pijn en het verdriet van het scherm spatten. En snap ik ook best waarom je uitgilt "ik had meer verdiend!" Wat moet het verschrikkelijk hard zijn om dat, waar je je hele leven op hebt ingericht, zo in scherven te zien vallen...
Want inderdaad, het moet verschrikkelijk oneerlijk aanvoelen om zo je best te doen voor een goede zaak en dan zo in de kou te staan...
Moederziel
Een katalysator relatie is in mijn ogen niet per definitie manipulatief. Niet stabiel dat zeker.
Wat me opvalt dat iedereen roept. Kijk naar je eigen aandeel. In mijn ogen, en dat gebruik ik niet als afschuiven, is het een samenloop van omstandigheden waardoor ik openstond voor een katalysator.
Ik zie het ook als noodrem die ik heb gebruik voor mezelf om aan te gegeven tot hier en niet verder. Signalen die ik de omgeving heb afgegeven en die niet zijn opgepikt, omdat ze niet zo 'ernstig' werden gezien. Zolang borden maar niet door kamer vliegen zal het wel meevallen.
Tot het moment dat de maat vol is en er hard op de noodrem wordt getrapt. Met Truus als katalysator.
Wat ik hier mee wil zeggen, er is geen 'alleen eigen aandeel'. Het is een samenloop van zaken die in een huwelijk niet goed lopen en zaken die je meesleept uit het verleden. Daarmee praat ik niks goed.
Het feit dat ik aan de knoppen blijf draaien is dat ik niet tevreden ben met de situatie waar ik in zit. Dan zijn er 2 opties. Of je accepteert het en leeft je leven zoals je had. Of je verandert en dan vallen er slachtoffers.
Het feit dat er een noodingreep is geweest geeft al aan dat ik niet tevreden met de situatie ben. Er niet geluisterd is naar mijn onvrede, en dat bedoel ik niet af afschuiven.
Als ik 80 ben en ik lig op mijn sterfbed kan ik dan tevreden terugkijken?
Antwoord is nee. Wat wil ik dan wel? Dat is de 100 punten vraag.
Ben ook naar de peut gegaan met de vraag: Ik ben niet happy met mijn leven, maar weet even niet hoe ik het wel wil hebben. Waar ben ik wel happy mee.
Dan kom je al op de vraag: Wie ben ik en wie mag ik zijn?
Ik denk dat hier (niet door alleen) wordt gekeken naar: De man heeft affaire, de man heeft probleem dus de man moet het oplossen. Echter zo simpel is het niet. Man doet domme dingen ja. Waarom doet man domme dingen? Omdat het een noodrem is. Signaal naar zichzelf en ook omgeving. Zo wil ik het niet.
Omgeving heeft 2 keuzes, vechten of weggaan. Vele gaan weg, sommige vechten en met succes.
En voor man kan ook vrouw gelezen worden. Dat even terzijde.
Sally
Dat weet ik, dat de relatie niet gelijkwaardig was. Dat zag ik toen ook al wel, maar toen was ik niet in staat dat te veranderen. Wist ook niet dat daar voor man een pijnpunt zat. Dat heeft hij nooit gezegd. En ik probeerde het beter te maken door nog meer mijn best te doen, nog meer mezelf weg te cijferen. En al doende te verpieteren en verzuren, want ik was zeker niet blij met hoe het liep. Volkomen de verkeerde route dus, maar ja, ik was zo geprogrammeerd in mijn jeugd, ik wist niet hoe het anders kon of moest. Nu ik dat wel zie, en eindelijk hard op weg ben om groot en sterk te worden, trekt hij de stekker eruit.
Net als mannetje begin ik net een beetje een antwoord te krijgen op de vraag wie ik ben, wie ik wil en mag zijn. Ik had dat zo graag met man samen ontdekt. Was zo graag eindelijk volwassen geworden bínnen ons huwelijk. Maar hij heeft geen geduld meer.
En natuurlijk heeft hij zich ook ingezet voor onze relatie. Hij heeft ook heus zijn best gedaan. Maar ook vaak niet op de voor mij goede manier. Ik heb het al vaker gezegd: ik zie echt wel wat er scheef zat en ik zie ook heel goed mijn eigen aandeel daarin, net als het zijne. Ik ben het alleen heel erg oneens met zijn oplossing van het probleem. En het is gewoon heel erg zuur als je nooit een eerlijke kans hebt gekregen, als je relatie nooit is geworden wat je zo graag had gewild. Zoals moederziel het omschrijft: man ziet mij niet, hij is teveel met zichzelf bezig. En dat is niet nieuw, anders had ik nooit op plan 99 kunnen staan natuurlijk. Ook niet voor mijn eigen gevoel.
Ik wil heel graag geloven dat ik hier doorheen kom, op een dag. Maar ik zit zo diep, het is zo alom tegenwoordig, het bepaalt 24 uur per dag (letterlijk momenteel) mijn gedachten en mijn gevoel. Ik word er gek van. En lief zijn voor mezelf, nogmaals, ik weet niet hoe dat eruit moet zien. Ik wil niks, heb nergens zin in, wil alleen maar hele dagen huilen. Zelfs werk of hond of kinderen kunnen me niet meer afleiden.
Dat klopt
De ellende is dat je geen knop om kunt zetten. Kusje erop, auw weg, over.
Lief zijn voor jezelf is misschien ook wel je vandaag terugtrekken in bed of een kamer en die tranen laten stromen. Zeg maar tegen de kinderen dat je een migraine hebt of zo en ernstig met rust gelaten wenst te worden.
Lief zijn voor jezelf is een dag mogen toegeven aan dat rotgevoel.
Je bent misschien bang dat je dan nog meer breekt. Dagen in bed blijft doorhuilen. Gek wordt. Geloof me, dat gebeurt niet. Je zult je voorlopig echt nog wel kaa met pee voelen, maar de ene dag gaat het beter dan de andere dag. De ene dag hou je het droog, de andere dag niet.
Kun je dat? Er aan toegeven en je een dagje terugtrekken?
Mannetje
Ja, dat is helemaal waar. Er is nooit alleen maar 'eigen aandeel'. Ik vind er ook geen schuldvraag achter zitten, trouwens, ik geloof niet dat jij of wie dan ook zo'n pad kiest om anderen pijn te doen. Neemt niet weg dat die 'collateral damage' er wel is.
Wat ik bedoel is ook niet dat je nóg harder naar jezelf zou moeten kijken, of jezelf zou moeten afstraffen voor wat er is gebeurd. Er was een katalysator nodig om te komen waar je nu bent. Maar hoe nu verder? Dat is de kwestie. Dat moet jij zelf in gang gaan zetten.
Ik heb het geloof ik eerder gezegd: ik kan je het boek 'I don't want to talk about it' aanraden van Terry Real. Gaat louter over mannen. Want je schrijft wel dat in jouw uitleg voor 'man' ook 'vrouw' gelezen kan worden, maar Real betoogt nou juist dat dit om allerlei redenen die hij uitlegt niet zo is.
Je schrijft dat je niet weet hoe je leven er nu uit moet gaan zien. Dat kan ik me voorstellen. Ik bedoel ook niet dat je met je vrouw weer in je oude stramien verder zou moeten gaan. Maar misschien zijn jullie samen wel in staat om de volgende stap te zetten. Naar een nieuw level waarop je dichter bij jezelf staat. Maar ik weet niet hoe diep jullie relatie nog is, en of er nog voldoende over is. Woon je nog apart?
Lieve Pennenstreek
Dit heet rouw. Je gaat je verlies onder ogen komen. Waar het tot nog toe steeds nog 'hopen op' was werk je nu toe naar een daadwerkelijke scheiding. Verliezen van je man, verliezen van een compleet gezin, verliezen van je droom, je basisveiligheid.
Niet slapen, niet eten, huilen, apathie, boosheid, enz zijn allemaal facetten van diepe rouw.
Hier komt de klap waarvan je steeds dacht dat ie zou komen- je hoopte in kleine stapjes; je gevoel en gedachten krijgen nu de grote klap. Blijkbaar laat zich dit niet regisseren. Anders had je dit moment niet gekozen (welk moment wel?). Het is niet anders lieve Pennenstreek; je kunt niet om die intense pijn heen. Hoe oneerlijk het ook is.
Een jaar nadat bij ons de bom barstte kreeg ik dit, wat jij omschrijft. Ik wist echt niet hoe ik de dag door moest komen, wilde de dag niet eens doorkomen. Ik werd compleet stilgezet. Leefde van peut bezoek naar peutbezoek. Verder automatische piloot. En verder niks. De bodem.
En toch; door dagelijkse structuur, door zorg voor de kinderen, door compleet niks doen, door lieve mensen om me heen kreeg ik na verloop van tijd weer enigszins grip op de dingen. Op mijn leven.
Leerde ik de pijn te handelen. En ik kon het. Net als dat jij dat kan.
Waak ervoor dat je in deze gemoedstoestand geen grote beslissingen neemt. Vraag iemand met je mee te denken, ter bescherming.
Lieve Pennenstreek, in gedachten ben ik bij je.
( Mobiel is stuk, vandaar )
Pennestreek
"Ik had dat zo graag met man samen ontdekt. Was zo graag eindelijk volwassen geworden bínnen ons huwelijk. Maar hij heeft geen geduld meer."
Heb je je man wel eens gevraagd wat er voor nodig is om een ietsiepietsie geduld te krijgen. Want geduld is een dogreden. Wat is nu 1/2/3? maand op een mensenleven. Of hij heeft het er voor over of niet. Maar geduld is niet het hoofdargument.
Heb je wel eens met hem om de tafel gezeten en precies uitgelegd waar jou groeipad in zit? Hoe je deze stappen gaat nemen? Dat je het liefst met hem wil doen maar hij ook zijn tijd in moet steken? Ook hij zijn verantwoordelijkheid daarin moet nemen.
En hem dan niet laten wegkomen met 'geen geduld'. Gewoon vuur aan zijn schenen leggen en doorvragen.
Moederziel
"Maar hoe nu verder? Dat is de kwestie. Dat moet jij zelf in gang gaan zetten."
Daar ben ik dus druk mee bezig. Oorzaak en gevolg.
Bij de coach/peut kijken naar de oorzaak. Als die er is dan ligt de oplossing voor de hand. Neemt niet weg dat er van de andere kant (vrouw) ook iets ligt. Feit is wel dat uit onvrede er bepaalde dingen zijn gebeurd.
Ik geloof ook, sorry Pennestreek, dat signalen wel worden afgegeven maar niet worden opgepikt omdat ze niet worden gezien of herkent. En ja dit heeft ook met duidelijkheid te maken. Soms zijn mensen niet duidelijk in het uitspreken van gevoel (geldt voor beide sexen) en worden ze niet opgepikt.
Ik woon momenteel weer thuis. Relatie is vriendschappelijk broer/zus.
Of er nog genoeg over is zal de tijd uitwijzen.
Pennenstreek
Oké, ik begrijp het. Dank je voor de uitleg.
Ik snap je ook en ik houd m'n hart vast voor je.
Durf te leven en emoties de loop te laten.
Huil maar en schreeuw maar, zwem , leef, durf en geef jezelf toestemming om te zijn wie je bent. Verander niet, maar groei voor jezelf.
Het is eng maar niet onmogelijk
Stip, weet ik
en dankjewel.
Ik heb dat gisteren al gedaan. Soort van. Enorme huilbui gehad, urenlang. Maar moest dochter nog helpen met voorbereidingen voor kerstontbijt op school. Man was avondje weg... Dus mezelf toch maar weer bij elkaar geraapt. En niet geslapen. Vandaag is dus echt een vreselijke daldag.
Voor de kinderen wil ik dit niet, deze wanhopige verdrietige moeder. Ik leun dan teveel op ze, dat vind ik niet horen. En omdat man er is voel ik me ook geremd. Ik wil mijn intense verdriet niet aan hem laten zien. Ook dat is trouwens weer dubbel: ik wil aan de andere kant juist wel heel graag door hem getroost worden. Hij is 28 jaar lang mijn steun en toeverlaat geweest. Ik heb altijd bij hem mijn hart uitgestort. Pas sinds september vorig jaar leer ik dat ook bij anderen te doen, maar ik vind het nog steeds heel moeilijk om aan anderen mijn verdriet te laten zien.
Nog een uurtje, dan kan ik naar huis, moet me alleen nog even door het avondeten heen worstelen (traditiegetrouw pannenkoeken omdat het vakantie is - voor het eerst door dochter gebakken en niet door mij). Daarna naar bed of naar mijn zus of schoonzus, dat weet ik nog niet. Ik vind al gauw dat ik teveel beslag leg op hun schaarse tijd met hun eigen gezin.
Mannetje
Het lijkt me niet verstandig om nu weer valse hoop te gaan opporren bij Pennestreek. Dit is een fase waar ze doorheen moet. Het ongeloof moet inzinken en pas als je daar doorheen bent kun je weer verder. Je hebt bodem nodig om je tegen af te zetten.
mannetje
natuurlijk heb ik dat gedaan. Zo vaak dat het hem intussen vreselijk irriteert.
Geduld is niet het goede woord (meer) trouwens. Hij houdt niet op de goede manier van me. Hij mist iets in zijn gevoel voor mij. Dat los je niet op met geduld hebben. Hij heeft duidelijk genoeg gemaakt dat hij niets ziet in relatietherapie en ieder voor zichzelf therapie. En ik kan hem niet dwingen. Hij heeft een tijdje terug voor het eerst gezegd (toegegeven, ik roep dat al heel lang) dat hij ziet dat hij ook het een en ander te verwerken heeft vanuit zijn jeugd. Maar dat gaat hij dus alleen doen. Als hij het al gaat doen.
Vesper
Gaat me niet om valse hoop.
Gaat me om het reele inzicht en proberen alles uit de kan te halen zodat ze het gevoel heeft dat ze alles geprobeerd heeft.
Het zal geen valse hoop zijn als zei duidelijk heeft dat het niet meer gaat vliegen. Alleen een mogelijke ingang.
Zou jammer zijn als ze na tijdje achter komt.... ach had ik toch maar even nog...
Vesper
Hoop heb ik niet meer - denk dat dat precies is waardoor ik nu eindelijk toch door de bodem aan het zakken ben. Al dacht ik dat ik die al had gehad. Blijkbaar toch nog lang niet. Helaas.
Tops
*smak*
ik hou wel van je hoor, al reageer ik soms wat geprikkeld op je. Dat gaat niet over jou, dat zijn mijn emoties. Ik zak iedere dag weer iets dieper, waar ik nu juist hoopte uit het dal te kunnen klimmen.
Pennestreek
Ok dan is dat duidelijk. Begreep even dat om geduld ging.
Weer jezelf wegcijferen, lieverd toch...
Want de kinderen mogen je verdriet niet zien... Oh lieve schat toch!!!
Ik hoop dat het morgen regent. Ga er dan met de hond op uit en laat je helemaal natregenen terwijl je die tranen ongegeneerd laat stromen. Eventueel je mond bedekken met een sjaal om de bibberende onderkin te bedekken.
En dan nog iets. Je kinderen weten wat er is. Ik denk dat het ook voor hen een heel goed leermoment is als je hen gewoon zegt: "Lieve schatten, jullie weten wat er aan de hand is. Mamma heeft vandaag haar dag niet en is ontzettend verdrietig. Dat is heel vervelend voor jullie, en ik wil jullie niet lastig vallen, maar het kost me vandaag heel veel moeite om flink te zijn. Jullie hoeven niets voor me te doen, ik wil ook niet dat jullie je rot voelen omdat ik me rot voel. En dit gaat wel weer over, maar vandaag ben ik even niet de moeder die ik wil zijn."
Wie weet kunnen jullie wel samen huilen.
Ja, daarvoor moet je een flinke drempel over, maar verdriet dat opgepot wordt, gaat lelijk rotten.
En geloof me, maar één van de mooiste momenten was het moment dat mijn kinderen en ik gezamenlijk konden praten, rouwen en huilen om wat er toen speelde bij hun vader (een heel ander verhaal, maar met net zo'n waanzinnig wanhopig gevoel). Op dat moment zeurde een stemmetje in mijn hoofd "dit moet je voor jezelf houden, hier moet je je kinderen niet mee lastig vallen", maar zij hadden ook enorme emoties en achteraf zeg ik: wat was het eigenlijk mooi (een akelig soort mooi vanwege de basis ervan) dat we in die dagen met ons allen mochten, konden, vooral moesten, huilen en onze emoties konden delen.
Zie je Mannetje
Dit is eigenlijk wat ik bedoel. Waarom zou Pennestreek haar man moeten uitleggen wat haar groeipad is? Ik snap wel wat je bedoelt, hoor 
Maar ze zit er doorheen, er is teveel van haar gevraagd. Ze zou nu een man moeten hebben die zegt: kom hier, leun op mij, ik ben er. Die even helemaal geen uitleg hoeft, niets vraagt maar er gewoon is. Die haar geruststelt en haar ziet zoals ze is. En voor wie dat genoeg is.
Pfoeh
Wat een pittige dag. Ik voel je verdriet Pennestreek, ik voel het met je mee. Ook ik ben weer even een stap teruggeworpen en het moeilijkste van vandaag moet nog komen. Vanavond ben ik met man bij iets rond de kinderen. Ik zie er als een berg tegenop.
Ik ga me maar eens ingraven de komende dagen, al zal ik zeker nog posten. Deze dagen zijn hels. Ik geef een lieve groet aan iedereen hier, hou je haaks allemaal. Mijn gedachten zijn bij jullie! x
Moederziel
"Ze zou nu een man moeten hebben die zegt: kom hier, leun op mij, ik ben er."
Wacht ff..... mss mis ik hier iets.
Man van Pennestreek heeft aangegeven (voor zover ik begreep) dat de manier waarop de relatie was scheef getrokken is.
Waarom verwachten vrouwen dat man de sterke schouders heeft? Man er is om de vrouw op te vangen. Man met zichzelf in de knoop zit, eigen schuld of niet.
Waarom niet samen sterke schouders? Waarom niet samen jankend aan tafel?
Het plaatje wat jij schetst snap ik, maar is in deze situatie niet echt reeel.
Man is geen ridder op witte paard. Dit flikkert er ook af en loopt mopperend weg.
Pffff
Lieve Moederziel, lieve Pennenstreek, mag ik jullie de raad van de diertjes nog een keer geven? Als die gewond zijn, krullen ze zich op op een veilige plek en likken hun wonden. Niet meer analyseren, niet meer vechten. Op de energiespaarstand. Eten, drinken, slapen en (alleen) bij mensen zijn die van je houden. Maak het klein in dat allergrootste verdriet. Dat is voor nu genoeg, in deze dagen. Ik voel me dicht bij jullie.
Mannetje
Ik bedoel dat wensbeeld natuurlijk niet steeds, voor altijd, als standaard relatie-evenwicht. Ik bedoel het voor eventjes nu: leunen op de man waar zij voor heeft gekozen, al jaren geleden. Ik snap zo goed haar diepe verdriet: waarom ben ik niet goed genoeg voor je? Waarom kun je niet gewoon van me houden?
In een gelijkwaardige relatie zijn die vragen niet relevant... In een gelijkwaardige relatie leunt dan weer de een, dan weer de ander. Of niet. Of tegelijk.
Ik heb een paar moeilijke uren achter de rug. Voor een bijeenkomst voor een van de kinderen zijn man en ik beiden opgetrommeld. Het was zo ontzettend moeilijk om met hem in één ruimte te zijn. Op het moment dat ik hem zag, voelde ik alle liefde samenballen. Ik kan er niets aan doen, ik hou gewoon nog veel te veel van man. Hij deed wat gekunsteld, vriendelijk maar kunstmatig afstandelijk. Past zo totaal niet. Hij nam letterlijk 2 meter afstand van me, zelfs tijdens het praten. Ik vind dat zo afschuwelijk. Op het moment dat we daar dan zo afgrijselijk staan met die afstand ertussen, vraag ik me af wat er toch in godsnaam mis ging. We hebben met ontzettend veel liefde 22 jaren gedeeld en 4 kinderen gemaakt. Hoe kan dit dan??
Iets later ontdooide man wat, kwam letterlijk wat dichterbij, wilde aardig zijn tegen mij, maar zat op het moment dat hij dacht dat niemand keek ook meteen op zijn mobiel. Denkend aan Mannetje ging bij mij een belletje af. Man tikte een bericht en ik durf met zekerheid te zeggen dat het truus was. Ik heb het niet gezien, maar the Under Toad, zeg maar ;-)
Het is zeker niet voor het eerst dat er iets met de kinderen of in gezinsverband is waar man bij is, en truus meldt zich per app. Man reageert dan op bevel, kan er blijkbaar geen weerstand aan bieden. De sufferd. Maar ik moest meteen denken aan de manipulatieve truzen waar Mannetje het over had. Op kinderverjaardagen stuurt man haar foto's van het omgebouwde feesthuis, als hij een belangrijk kado met oudste gaat halen, belt ze in de auto (tot ergernis van oudste). Ik vind dat opdringerig, inbreken, geweld doen aan de privacy tussen man en kinderen. De enige keren dat hij haar oproepjes negeert is als man met mij aan de keukentafel zit. De ene keer dat hij er wel aan toe gaf, deed hij dat met de smoes dat hij even de hond ging uitlaten.
Ik vidn dit bizar gedrag. Man was nooi into whatsapp en lijkt er nu zijn levenslijn van te hebben gemaakt.
Ik heb nu een kater na onze bijeenkomst-voor-kind. De afstand is zo voelbaar en doet zo godvergeten veel pijn. Waarom kan hij niet gewoon van me houden?? Ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet.
Kerstavond
En nu stil in huis. Kinderen bij man. Het besef dringt door: we vieren nooit meer kerst met zn zessen. Ik heb ontzettend veel lieve mensen om me heen, maar mijn gezin zal niet meer compleet zijn. Ik heb het er moeilijk mee.