Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Pennestreek

Ik krijg een heel verdrietig gevoel bij jouw verhaal... Ben je echt zo bang voor alleen zijn? Ben je echt zo afhankelijk van zijn liefde?

Ja, het doet verdriet, pijn, dit wil niemand, zo was een relatie nooit bedoeld. Maar tussen de regels door lees ik een angst die jou heel sterk aan hem doet vastklampen.

Zoals moederziel telkens weer toch een vorm van hoop putte, een klein vlammetje van hoop zag als haar man aan de keukentafel zat te huilen en als een geslagen hond voor haar stond.

Lieve Pennestreek, er is een leven na de relatie. Echt waar. Jouw nu-nog-man kan daar ook een rol in blijven spelen. Maar niet meer op deze manier. Hij is duidelijk geweest: het is óp. Die diploma-uitreiking kan ook echt nog wel met hem. Die kerstdagen kom je echt wel door, met of zonder dikke zakdoek om de tranen te drogen.

Je bedondert nu jezelf, vooral ook omdat je nog fysiek met hem bent. Je blijft dat vlammetje maar voeren met valse hoop.

Je bent gegroeid, en ik heb respect voor jou, en je moet doen wat jij goed vindt, maar uit jouw laatste post zie ik deze keer juist geen sterke vrouw. Wel een heel bange, afhankelijke vrouw die zich vast blijft klampen aan iets dat voorbij is. Ik zei al dat je jezelf daarmee bedondert. Maar je bedondert je kinderen ook, blijft hen valse hoop geven dat papa en mama bij elkaar blijven.

Een scheiding is voor niemand leuk. Maar valse hoop in stand blijven houden is volgens mij nog veel schadelijker voor iedereen...

Echt. Er is leven ná de scheiding. Ik zal nooit beweren dat het een feestje is, maar het is echt niet het Eind Der Dingen.

Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid toe.

Romantisch

Ik heb het al vrij vaak gezegd, wil ook niet op een vervelende manier in herhaling vallen, maar waarom altijd die mooie woorden bij zoiets verduveld slechts.
Diep, mooi, hand in hand, mooie gesprekken, knuffelen, veilig, vertrouwd, bereiken echt bereiken. Het zijn er maar een paar, maar zo tekenend en vaak gelezen om iets reteslechts te beschrijven. Het klinkt alsof je de liefde van je leven bent tegengekomen. Terwijl de waarheid is dat hij je een tweede schop heeft gegeven.
En jij begrijpt het nog ook...
Waar probeer je die verbondenheid nog uit te knijpen, vanwaar die behoefte, vanwaar dat verstoppen, bedekken, verhullen.
Wat maakt je zo vreselijk bang om los te laten? Je bent een persoon dat heb je allang bewezen!
Elke vrouw is bang, maar praat het niet mooi.
Mijn ex kon ineens wel luisteren en daar heb ik gebruik van gemaakt, maar mooi? Nee, fu..inglelijk, want dat had hij 30 jaar geleden moeten doen.
Je hebt geromantiseerd wat was, je romantiseert wat is en alleen over de toekomst ben je eerlijk: ik ben bang.
Dat mag.
Maar je komt er wel.
Alleen zijn is niet erg. Met z'n tweetjes is leuker, maar ook niet altijd.
Niet bang zijn. Gewoon springen. Niet 2 stapjes naar voren en 3 terug anders behaal je de winst niet. Beter 2 naar voren en 1 terug.
Je houdt jezelf vreselijk voor de gek door te moeten wennen, nog hand in hand te willen. Ik vind het zo triest hoe er hier soms in relaties wordt gestaan. Alsof je geen moer voorstelt als persoon, niet compleet bent zonder die zogenaamde grote liefde die helemaal geen grote liefde bleek.
Kom, je bent iemand.
Ga ervoor.
Spring en ga voor je nieuwe leven.
Maar niet zo afhankelijk,... toe...kies voor jou en je kinderen.
Ruzie hoef je er niet door te krijgen.
Je kunt gerust elkaar tegenkomen in de toekomst.
Maar niet zoals nu, alsjeblieft, doe jezelf dat toch niet steeds aan.

Precies, Tops

Jij legt het nog beter uit.

Ik wou dat ik Pennestreek in real life bij de hand kon pakken, om die sprong te kunnen maken. Dat betekent niet dat ze man definitief uit haar leven schrapt. Maar die afhankelijkheid, die angst, ik raak er plaatsvervangend panisch van. Het leven kan zelfs als je niet meer in een relatie zit, bijzonder leuk zijn.

Zelfs leuker, als je die afhankelijkheid van je afschudt!

Een man is altijd welkom, maar het lezen over die afhankelijkheid, dat "met hem meewaaien", jezelf in de gekste hoeken buigen om in godsnaam maar in de relatie te blijven, ook al heeft hij de stekker er allang uitgetrokken, vliegt me zo ongelooflijk naar de strot...

Alsjeblieft, doe jezelf dit niet aan, ook al lijkt het nu veilig.

Net als bij Moederziel: woorden en daden

Lieve Pennestreek, hoe kun je je laten troosten, vasthouden en bij de hand nemen door je huwelijkspartner van 28 jaar die nu voor de tweede (derde, vierde) keer tegen je zegt dat hij geen liefdesrelatie (meer) met jou wil? Zo'n boodschap MOET toch consequenties hebben?

Ik vind het eerlijk gezegd 'twisted' van jouw man dat hij zich niet terugtrekt, dus geen daden verbindt aan zijn woorden naar jou, en ik vind het erg voor jou dat je denkt te moeten blijven 'hangen' in deze vage troostsituatie, terwijl de boodschap zo onnoemelijk hard is. Ik krijg het helemaal benauwd als ik aan jullie kinderen denk (dat is vergelijkbaar met hoe ik dat bij Moederziel voelde): woorden, woorden, woorden, maar de daden, het handelen, is niet overeenkomstig. Kinderen ervaren dat heel snel als een toneelspel, dat kan ik je vertellen.

Wat maakt dat je niet onder ogen kunt zien dat dit de keiharde boodschap is die het is? Waarom zou je 'samen willen scheiden'? Ik denk dat jullie er allebei van doordrongen moeten zijn dat dit nu juist niet meer samen is, om er voor te zorgen dat jullie straks een co-ouderschapsrelatie kunnen hebben, wellicht zelfs een vriendschappelijke? De liefde moet eerst doorbroken zijn, ik schreef het Moederziel ook al. Dit is een soort 'doorstart' zoals een vliegtuig die maakt als landen niet lukt. Maar die grote machine die jullie huwelijk is/was moet eerst totaal tot stilstand zijn gekomen; alle troep er uit, schoonmaken, nieuwe brandstof er in. Pas dan kun je er als twee andere reizigers weer in gaan zitten, als ouders van jullie prachtige kinderen, met een gedeelde geschiedenis.

Je hoeft het niet aan te nemen, maar je kunt hier veel last van krijgen. Zeker als blijkt (en ik spreek het maar even hardop uit, volgens mij ben ik niet de enige die dit denkt) dat 'die ander' nog steeds een belangrijke rol speelt in het leven van jouw man, en dat die rol gaat worden uitgebreid. Dit wil je niet horen.

En ook voor jouw man is het blijkbaar - net als voor de man van Moederziel - makkelijker om met zachte heelmeesters te werken. Maar geloof me, ze maken smerige wonden. Je kunt niet de hand koesteren die jou slaat. De intentie van dat slaan doet er nu niet toe. Dat je geslagen bent, is helder. Sterkte!

Roosje Raas

"Die ander..."

Ik wou het niet schrijven, maar ik zou inderdaad niet verbaasd zijn...

Pennestreek

Dikke knuffel. Wat een rotstreek eigenlijk van man.

Ik moet zeggen dat ik het niet meer goed begrijp hoor. Je kunt elkaar nu, nu pas, nu man echt zegt ik zie het niet meer zitten met jou, ik hou niet meer genoeg van jou, ik denk dat ik ergens anders iemand tref van wie ik kan houden zoals ik denk dat het kan (of die er misschien gewoon allang is, langs de zijlijn), nu pas kunnen jullie elkaar bereiken. Echt bereiken...

Ik snap geloof ik echt niet hoe mensen in elkaar steken, of mannen misschien...

Het is net alsof die mannen, of liever deze twee mannen uit de verhalen van Pennestreek en Moederziel, niet belast willen worden door een vrouw met wie ze lief en leed gedeeld hebben. Het mooie en het minder mooie, het zwoegen om een gezin op poten te zetten. Alsof dat juist een vrouw minder aantrekkelijk maakt in plaats van meer. Alsof de liefde wegslijt tijdens die drukke tijden...

Pennestreek, ik vind het echt heel rot voor je. Alsof man je een cadeautje geeft (namelijk het echte, diepe ware contact waar jij zo naar op zoek was) dat geen echt cadeautje is, maar een rotte vis verpakt in een glimmend papiertje...

Maar als ik het zo lees, doet man eigenlijk precies hetzelfde als voorheen. Hij legt weer diezelfde bom (ik hou toch niet meer van jou) en wil ook weer dat jij zelf uit huis wiebert, wat je dus echt niet moet doen.

Ik zou het hem nu echt zelf laten uitzoeken. Laat hij nu zelf die scheiding en het regelen maar op poten zetten. Echt lees terug: het is vrijwel een herhaling zo...

Oh ja, je man de scheiding laten uitzoeken is misschien ook weer niet verstandig omdat je er zelf niet bij in wil schieten. Puf... ik zou het wel zo zat zijn... Jullie zijn nu gewoon 8 maanden terug gezet, of zelfs een heel jaar... Fijn samen scheiden, ik geloof er niet zo in, niet als je er allebei zo anders instaat als jullie (de eene wil niet meer, de andere wel..)

Ik zou gaan voor 80-20, qua verdeling. Je man is in deze gehele periode zo vaak nauwelijks thuis voor zijn werk... En nou na een scheiding kan ht ineens wel, thuiszijn en zorgen???

Weet je Pennestreek, tuurlijk was dit een mogelijkheid. Want jullie waren aan het proberen om het terug te vinden. En dan kan het altijd naar de andere kant uitvallen. Maar ik zie eerlijk gezegd gewoon een herhaling van vorig jaar.

Misschien ben ik ook wel gewoon heel boos, omdat ik jou iets beters gun. Misschien (als ik heel eerlijk ben) ben ik ook wel een beetje boos op jou (niet echt hoor) omdat jij jezelf eigenlijk zolang voor de gek hebt gehouden met deze man.

Jullie zijn wel eensgezind

Waar ik bang voor ben? De toekomst, in mijn eentje. Zonder de man waar ik van hou. Met maar de helft van de tijd mijn kinderen. En straks een ex die vrolijk aan komt zetten met zijn 'echte liefde'. Ik ben bang dat ik daar alsnog kapot aan ga.
Waar ik bang voor ben is dat ik de verkeerde besluiten neem. Ik weet niet wat ik wil, ik weet niet wat ik moet doen. Ik overzie niet wat er allemaal moet gebeuren. En man biedt houvast, we komen er samen wel uit zegt hij. We hebben geen haast, we doen dit samen. Zoals we alle stormen samen hebben bedwongen.
Waar ik bang voor ben is dat ik het als moeder alleen niet goed genoeg doe voor mijn kinderen. We vullen elkaar wat dat betreft heel goed aan. Ik ben bang dat ik teveel met mezelf bezig ben om ze goed op te kunnen vangen.

De kinderen weten dat het echt over is. Maar zolang we nog geen andere oplossing hebben voor onze woonsituatie blijft hij voorlopig hier, en gedeeltelijkin zijn appartement. Maar dat is a, eindig en b, erg ver weg dus daar kan hij de kinderen niet zien. Daar moeten we een andere oplossing voor bedenken. Weg ga ik niet, dat heb ik al gezegd, zowel hier als tegen hem. Ik slaap op zolder, maar verder reikt mijn medewerking op dat vlak niet.

Ik denk dat ik voor nu even niets doe. Eten, salapen, werken, de kinderen. En verder niets. Heb ik de energie niet voor, en de focus niet. Straks met een nichtje uit eten en naar de film, morgen met een vriendin met de hond naar het strand en 's middags naar mijn zus. Dat is evenk alle actie die ik op kan brengen. Wel moet ik nog even voor Sinterklaas aan de slag. Dat gaat gewoon door, al is man er niet bij (vieren het met mijn familie). Dochter was daarover in tranen, zo hartverscheurend.

Idee

Appartement zsm opzeggen; ander appartement dicht in de buurt met ruimte voor de kinderen huren; man heen en weer rijden; jij aks de wiedeweerga van zolder af en hij jullie slaapkamer uit. Ik heb geschipperd, net zo als jij nu aan het doen bent, en dat is werkelijk het enige waarvan ik echt spijt heb.

En dochter huilt TERECHT! Zo is het nu. Laat haar haar verdriet hebben. Het is passend en oprecht. Zuiver. Daar "moet" jij ook komen. Niet in dit zogenaamde samenzijn. Waarbij man je dan ook nog weer aanraadde uit huis te gaan deels. Lees je eigen berichten door en bedenk wat je tegen je goede vriendin zou zeggen als zij met dit alles op de proppen kwam. Lieverd toch.

Sterkte.

stormen

Nee, de stormen zijn niet samen bedwongen.
Jij deed dat en hij veroorzaakt ze.

Je staat rechtop in de wind, geloof me maar.
De angsten die je hebt hebben we allemaal gehad en het komt goed.

Je adrenaline zal letterlijk zorgen dat je overeind blijft, kracht krijgt om door te gaan.
Je gaat niet breken. Breken is een groot woord en dat zal niet gebeuren.
Huilen is geen breken, het is het tonen van een normale emotie.
Je praat in zulke superlatieven dat je daarmee geloven gaat dat het allemaal niet lukt. En dat is niet zo. Je bent de eerste niet, je bent de laatste niet.
Ik, chronische depressief en dikke knallers van depressies erbij, dacht dat ik het nooit kon. Dat ik dan wel helemaaaaal depressief zou worden.
Het is niet gebeurd.
Ik ben verdrietig, boos, teleurgesteld, woedend, terneergeslagen, emotioneel, kwetsbaar geweest. Maar niet depressief en dat terwijl het in mijn genen zit.
Al die gevoelens mogen er zijn. Ze komen niet tegelijk en niet 24/7.
Je KUNT niet eens 24/7 huilen.
Dus even weg van angst en drama en geromantiek geneuzel (dat bedoel ik niet kwaad maar het klopt gewoon niet)en geniet van je komende dagen waarin je leuke dingen doet.
Maak een plan, vraag er hulp bij, zet man aan tot actie en geef voorzetjes. Maar niet dat huis uit. Dat was je gelukkig ook niet van plan.
Hou je taai.
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.

Nee hoor niet eensgezind

Als ik de laatste postings lees zie ik ervaren vrouwen die een zelfde weg gegaan zijn en van daaruit liefdevol jou en Moederziel willen behoeden voor dezelfde valkuilen. In mijn beleving zinloos- jij en Moederziel gaan jullie eigen weg en zullen in dezelfde valkuilen stappen en daar uit leren. Net als dat posters hier gedaan hebben. En juist dat- dat leren, je hoofd stoten, pijn ervaren, je vergissen, wanhopig zijn, op staan, rust ervaren, grenzen stellen enz leidt uiteindelijk tot groei. Net als dat jij en Moederziel het afgelopen jaar al zoveel geleerd hebben. Als ik dit draadje terug kijk zie ik dat er telkens dezelfde dingen gezegd worden- ook door mij. En waarom is dat nodig? Omdat je pas echt wat met tekst kan als je er klaar voor bent. Bij Moederziel zie ik dat duidelijk de laatste weken. Roosje Raas zegt niets anders dan ze al maanden zegt en pas nu kan Moederziel er wat mee. Verzet ze zich niet meer. Omdat ze groei doormaakt.

Dat gezegd hebbende kijk ik anders naar jou. Ik zie dat je ontredderd bent- volkomen terecht. Dat mag toch na 28 jaar huwelijk terwijl je het zo graag anders gezien had? Je hebt keihard gewerkt- hoeft jezelf niets te verwijten. Je kunt jezelf en jullie kinderen recht in de ogen kijken. En voor nu is er verdriet- ik snap werkelijk niet waarom iedereen hier maar roept dat je nu op moet staan, zelfstandig moet zijn, onafhankelijk.
Dat komt allemaal wel, echt. Het afgelopen jaar heb je al geleerd om deels voor de kinderen te zorgen, een nieuwe baan te krijgen, zelf vakantieplannen te maken, zelf een auto uit te zoeken, liefdevol naar je zelf te kijken, mild te zijn naar jezelf, anders met je kinderen om te gaan, voorzichtig wat grenzen stellen. Je hebt al zulke stappen gemaakt (en Moederziel net zo). En nu ben je weer even de weg kwijt- volkomen logisch lijkt me. Nu vliegt het je allemaal weer aan.

Als de eerste emotie gezakt is kun je de draad weer oppakken. Nu zeg je met een dag al: ik voel me wat rustiger. Kijk een jaar geleden; was je dagen-weken van de mik- hulpeloos.
Voor nu heb je man nog even nodig om je verdriet te kunnen handelen- ik geloof vast dat dat de komende tijd verandert. En daar zullen de omstandigheden tussen jullie invloed op hebben; rimpelloos scheiden heb ik weinig meegemaakt dus ja er zullen nog moeilijke dingen komen. Je zal soms uit 't lood zijn, boos zijn, verdrietig zijn; er zal strijd komen om misschien de kinderen, verdeling, hond, financien, nieuwe partners. En ook dat zal maken dat jij in gaat zien wat JIJ wil. Nu is het te groot- te veel in een keer. Maar straks komt het in fasen- en soms zal het door elkaar lopen.
Het afgelopen jaar is jouw rugzak gevuld; daar ga je nu profijt van hebben. En daarnaast mag je verdriet er zijn- en dat mag zo lang duren als dat jij nodig hebt. Zonder actie- juist geen stappen zetten zolang je daar niet aan toe bent.
Ik zie ook juist je kracht; je blijft in je huis. Je hebt eerder al verteld dat je op zolder beter slaapt- dus prima toch.

Je bent bang voor wat er komen gaat- je gaat 't echt kunnen. Je gaat niet kapot- je hebt het afgelopen jaar ook overleefd. Kom op lieve Pennestreek (en daarmee ook lieve Moederziel); rouw in je eigen tempo, leun op anderen als het niet wil, zie dat elke fase weer voorbij gaat en dat je er elke keer weer uit komt. en op langere termijn zelfs sterker dan hiervoor. Leer van het afgelopen jaar en zie dat je het redden gaat!!

Hele dikke knuffel

Er zijn meer mensen in de wereld die je steunen

"Straks met een nichtje uit eten en naar de film, morgen met een vriendin met de hond naar het strand en 's middags naar mijn zus. Dat is evenk alle actie die ik op kan brengen. Wel moet ik nog even voor Sinterklaas aan de slag. Dat gaat gewoon door (vieren het met mijn familie)."

Ik heb die man er even uitgehaald.:-)

Je denkt nu nog dat je man je steun en toeverlaat is of zou moeten zijn. Maar je komt heus tot een (soms bibberig) punt dat je zelf je eigen steun en toeverlaat bent en dat er een heleboel mensen om je heen zijn die je ook dat steuntje in de rug geven omdat ze het zelf soms ook nodig hebben.
Goed te zien dat je in die relaties blijft investeren.

Heerlijk vind ik dat. Avondje met vriendinnen. Omdat ik de jongste ben plagen ze me vaak of willen me aan de man helpen. Geen haar op mijn hoofd. Ik heb het veel te fijn met mijn kinderen, vrienden en familie, buren, (ex)collega's, en soms zomaar passanten.
Ik mis mijn ouders meer dan mijn exen. Maar het is nou eenmaal zo.
En ik kan heel tevreden zijn met mijn leven. En trots op mijzelf.
Ik steun mensen en ze steunen mij. En dat is goed.

We zeggen allemaal ons eigen zegje. Al maanden, al over een jaar. Daarmee is niet gezegd dat dat "moet gebeuren". Daarmee drukt een ieder uit wat ze zelf meemaakte, waar ze een ander graag voor behoedt. Misschien onmogelijke pogingen maar ik zelf weet geen andere manier van schrijven dan die vanuit eigen inzichten, gedachten en emoties. Moederziel en Pennestreek gebruiken wat bruikbaar is. En doen het hunne.

ongelooflijk Pennestreek

Lieve Pennestreek, sinds vorig jaar september heeft je man al minstens vijf keer tegen je gezegd dat hij niet meer van je houdt, dat hij weg wil. En je blijft maar hunkeren naar zijn liefde. Ik vind het geestelijke mishandeling met jou als willig slachtoffer. In je vorige draadje waren in het begin de reacties wat harder en werd je er keer op keer op gewezen dat het beter zou zijn als je voor jezelf koos en het afscheids- annex rouwproces zou ingaan. En nu heb je 15 maanden lang gehoopt op een wonder en je man gesmeekt om vooral maar van je te houden. Terwijl het in sept 2015 al duidelijk was (voor mij en vele anderen) dat het niet ging lukken. En nu eindelijk heeft je man ballen getoond en gezegd dat hij niet meer wil. Al heb je dat eerder gehoord....
Trek die pleister er nou eens in een keer van af. Ga door het dal en klim er weer uit: zonder hem. Je kunt echt zonder hem. Voordat je hem kende functioneerde je ook, dat kun je ook als hij niet meer elke dag in je leven is.
Zoals net al gezegd is, vermoed ik ook dat de andere vrouw aan hem trekt. Die zit nu tenslotte ook al 15 maanden te wachten. Ja, het klinkt hard, maar inmiddels weet je toch ook wel dat jouw man steeds minibommetjes plaatst, precies klein genoeg dat jij niet helemaal instort. Dan klim jij weer uit het dalletje dat hij gegraven heeft, en dan komt de volgende bom.
Heel veel sterkte. Lees je eerste posting van vorig jaar eens door en zie hoeveel je veranderd bent. Je kunt het echt!

Nou Stip

Dat doe jij ook, al maanden tot een jaar meepraten en hetzelfde zeggen vanuit jouw ervaring. Eens met Roosje..we hebben allemaal een ervaring en aan beide dames wat ze ermee willen. En we moeten elkaar steunen, niet afvallen.

Huh afvallen?

zeker niet zo bedoeld en ook niet zo geschreven trouwens. Bijzondere reactie Tops.
Ik bedoel dat onze woorden en ervaringen pas echt binnenkomen wanneer iemand eraan toe is. En ja, helaas schrijven veel van ons uit ervaring. En dat is waardevol.

Toegespitst op wat ik bedoel met Pennestreek is dat ze nu, vandaag gestimuleerd wordt om zelfstandig, onafhankelijk en van alles te zijn. En natuurlijk komt ze daar. Terugkijkend waren een aantal van ons dat ook niet toen ze lange tijd in een zelfde soort situatie zaten. (tenminste dat lees ik hier). En natuurlijk wil je de ander behoeden voor het verdriet wat je zelf meegemaakt hebt. (ik net zo goed) Als ik naar mijzelf kijk hielp het geen fluit dat ik gewaarschuwd en geadviseerd werd- gewoon omdat ik er nog niet aan toe was. Pas dan kon ik er wat mee en kwam de realiteit (soms keihard) binnen. Hoe komt het dat een aantal van ons niet direct aangepakt hebben maar situaties eerst lieten voortduren? Hoe kan het dat mannen zoveel ruimte kregen om een aantal van ons te beschadigen? Is het ze niet gezegd? Hebben ze het niet geweten? Nooit iets over gelezen?
Vast wel- maar je moet er aan toe zijn om het binnen te laten en stappen te zetten. Vroeg of laat.
Ik geloof dat ik het niet duidelijker kan zeggen.

Ik val daarmee niemand af, bekritiseer niemand van ons hier. Waarom zou ik? Ik kijk alleen anders naar al die stappen die vandaag- en liever nog gister gezet hadden moeten worden. Ieder doet het op z'n eigen tempo- gebruikt wat ze op dat moment gebruiken kan. Daarom is het toch zo mooi dat we zo lang met elkaar optrekken?

Ik denk dat we

als in: "we", allemaal hetzelfde bedoelen, hetzelfde zien, hetzelfde doel voor ogen hebben. Daarom vind ik "ons" eensgezind, ook al lijken "we" hier soms anders tegen dingen aankijken.

eensgezind

was reactie op de titel van pennestreek.

Hetzelfde zien?

Als ik naar de gebroken relaties om mij heen kijk, zie ik geen ruimte voor een gezamelijk avondeten of een fijn gesprek op de bank met een kopje koffie. De sfeer in huis is dan eerder om te snijden zodanig dat binnen enkele weken, één van de twee in een caravan verblijft.
Het ideale wissel van ouders tussen twee woningen is alleen maar haalbaar bij een goede verstandhouding als beiden niet meer op elkaar verliefd zijn. Was het echt zo duidelijk, alleen op basis van ontrouw en communicatie?

In totaal was het m.i. helemaal nog niet glashelder. In het begin kon het nog alle kanten op. Niet voldoende om het te ontkoppelen.

In de tijd ertussen, zijn jullie onbewust wel wat gewend geraakt aan het runnen van een gezin in je eentje en aan het niet te ver vooruit kijken waardoor er gemakkelijk te veel kan worden ingevuld.

Ik hoop dat jullie allebei spoedig zeker kunnen zijn van waar jullie wonen. Weg met die onzekerheid.
Vanuit die zekerheid , kan je weer verder.

Dikke knuffel voor jullie beiden!

Ik denk ook aan jou Pennestreek, en aan jou Moederziel...

Moederziel je geeft dezelfde waarschuwingen die ik ook wil geven ('we doen het rustig aan", jaja...) en spreekt dezelfde warme woorden. Alleen zijn ze van jou als ervaringsdeskundige zo ongelooflijk veel waard.

Meiden, dappere vrouwen, jullie staan niet alleen...

Eigenwijs

Ik weet dat jullie allemaal het allerbeste met me voorhebben. En toch, ik ben eigenwijs. Ik hoor wat jullie zeggen, en ik realiseer me ook heel goed dat jullie allemaal gelijk kunnen hebben, maar ik voel en zie het anders.

We hebben een verrassend goed weekend achter de rug. Veel met elkaar gepraat, samen gehuild, maar ook ieder voor zich leuke dingen gedaan. Goede gesprekken gehad met de kinderen. Kleine en grote knopen doorghakt. En ik zet in mijn eigen tempo kleine en grote stappen, en juist de ruimte die man me geeft door gewoon samen te zijn op dit moeilijke moment in ons leven maakt dat ik die stappen kan nemen. Zonder dat daar enorme zware en negatieve emoties bij komen kijken.

Ik heb inmiddels geaccepteerd dat het over is, en dat geeft rust. Dat neemt niet weg dat er ook heel veel verdriet is, en angst voor de toekomst, maar ook dat wordt allebei rap minder.
Gisteravond hebben we, op mijn verzoek, met wat ceremonieel (proosten met een kopje thee op ons mooie leven samen, op de vele mooie herinneringen en op onze fantastische kinderen) onze trouwringen afgedaan en in een mooi doosje gestopt om te bewaren voor onze kinderen.
We hebben afgesproken dat man deze week wat zaken uit zal gaan zoeken omtrent wat er moet gebeuren als je gaat scheiden. We maken er een gezamenlijk document voor, waar we beiden in gaan werken en waar nog te nemen acties, wensen, ideeën en tips komen te staan. Dit soort stappen kan ik nu zelf zetten, omdat ik langzaam los kan komen van man. Ik zie het als leren fietsen, nu heb ik de zijwieltjes in de vorm van man nog even nodig, straks niet meer. Maar als hij nu een duw geeft val ik om. En man geeft aan deze manier ook heel prettig te vinden. Kleine stapjes. Hij zei dat hij zelf ook heel veel moeite heeft met loskomen van mij.
Voor mij geldt dat ik een bepaalde lichtheid voel, de druk is van de ketel, ik hoef niet meer mijn best te doen om te zorgen dat het goedkomt, ik kan me nu focussen op mezelf en op het loskomen van man.

Het zal vast op een bepaald moment niet meer werken op deze manier, dat realiseren we ons. Dus ik heb net voorgesteld om samen te gaan zoeken naar een huurappartement in de buurt waar we om beurten kunnen gaan zitten (birdnesting) en zolang dat er nog niet is de regeling zoals we die nu hebben zo te houden (hij deel van de week niet hier, als hij hier wel is slaap ik op zolder). Ik heb er vertrouwen in dat we het op deze manier voorlopig nog wel kunnen volhouden.

Daarnet tijdens het eten wel nog een keer aan de kinderen gezegd dat het er misschien nog steeds niet zo uitziet, maar dat we nu echt wel definitief uit elkaar gaan. Ook even de plannen voor het birdnesting toegelicht.

Ik had het zelf afgelopen woensdag niet kunnen denken, maar deze stappen voelen nu goed om te nemen. Ik vind zelf dat ik heel erg trots op mezelf mag zijn, dat ik zo snel mijn dal alweer uit ben en constructief mee kan denken. Ik heb wel (weer) gemerkt dat ik heel snel ga in mijn ontwikkeling, en dat ik de ene dag heel anders tegen zaken aan kan kijken als de vorige. Dat zorgt ervoor dat wat ik de ene dag nog een enorm drama vindt, of onmogelijk om te bevatten, de dag erna wel kan handelen. Ik heb dit ook met man besproken. Het is voor mij en hem duidelijk dat als ik dingen in mijn eigen tempo kan verwerken, het allemaal wel goed komt. Ik leer steeds meer op mezelf te vertrouwen, en dat maakt dat ik nu een beetje eigenwijs durf te doen en al jullie goede raad en advies respectvol naast me neerleg. Ik wandel zoals Stip het omschrijft in haar post mijn eigen pad, nu nog grotendeels samen met man, maar steeds een beetje zelfstandiger. En dat voelt goed.

Ik vind het niet gek dat het goed voelt.
Jullie zijn immers niet uit elkaar, niet echt.
Rationeel weet je wel dat jullie uit elkaar gaan, maar je gevoel blijft steken. Je beleving.
Dit is gewoon een onbekend avontuur, dat jullie samen aangaan. Jij, met zoals voorheen, man aan je zijde als steun en toeverlaat. Er is niets veranderd.
Natuurlijk voelt dat goed. Dat is wat je wil.
In dat licht heb ik ook grote twijels over jullie plannen.
Birdnesting klinkt geweldig voor de kinderen.
Ik vraag me af of je het voor de kinderen doet. Of om het gezin zo intact mogelijk te houden.
Ik denk dat je op die manier niet los van hem kunt gaan komen. En dat het je een hele hoop verdriet gaat geven.
Ook als er geen ander is.
Als die ander er wel is, gaat dit echt vreselijk voor je worden. Zorg toch dat je je wapent. Zorg dat je loskomt, zo snel en zo los mogelijk.
Ook als er geen ander is (sorry twijfel ik sterk aan) is het niet oke. Die ander gaat er komen, wrs snel. Los daarvan kán man je hierin geen steun of troost bieden. Je probeert zelfs dit einde mooi en samen te doen, het werkt niet zo.

(een vriendin van me bleef ook close na scheiding, zij het niet zo extreem als jij. Dat ging precies zo lang 'goed' als de tijd dat hij alleen was. Nu is ze verbitterd en iedereen ongelukkig, niet in de laatste plaats de kinderen.

moederziel

Als ik zie hoe jij er inmiddels in staat voel ik me plaatsvervangend opgelucht. Je noemt het goed: een uitzichtloze gijzeling. Met de beste bedoelingen, maar zelden goed voor man en vrouw.