Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Moederziel

Ach lieve schat, wat erg. En wat "goed" dat je het je realiseert.

Man de maat der dingen. Dit is wat ik bedoelde een paar posts terug. En je rol zien. Dat doe je nu. Dat is nodig. Dan zie je hoe je faciliteert en vooral hoe je tekort kwam/komt. Twee kanten van dezelfde medaille.

Woede geeft energie. Om goed voor jezelf en je kinderen te zorgen. Laat gebeuren wat nu gebeurt. Regel niet meer voor man. Al is het maar omdat kinderen toch feilloos zien wie er eigenlijk voor ze zorgt en met ze begaan is. Ook al draag jij man dat op; ze weten dat jij dat bent. Laat het maar duidelijk, open en eerlijk zijn, dat is uiteindelijk minder pijnlijk voor ze dan een vader die geforceerd wordt door hun moeder. Laat hem maar draaikonten; hij is echt niet zielig of wat ook. Hij is een volwassen man.

Ik wou weer graag een kopje thee met je drinken. Ben eerlijk gezegd een soort van trots op je. Maak de decembermaand er een van bescheiden samenzijn. Niet groots. Lichtjes aan, soepje, rustig aan. Alles krijgt geleidelijk een nieuwe vorm en zoals je weet: bij mij een zo veel oprechtere en eigenlijk ook simpelere. Een andere maat. Mijn eigen namelijk.

moederziel

Wow! Dat is geen muntje dat viel, maar een complete jackpot! Ik kijk vol bewondering toe hoe je opeens een reuzenmijl verder bent gekomen.

Ja, het doet verrotte pijn, en ik begrijp je woede ook. Woede is een onderdeel van rouwen, wist je dat?

De volgende stap zou kunnen zijn: die vlammende woede omzetten in energie. Ik begrijp dat je wegens de financiën nog niet zoveel stappen kunt zetten en ik zal je daarover dan ook niet verder onder druk zetten, jij kunt dat het best oordelen. Maar die energie kun je ook aanwenden voor andere dingen. Loslaten bijvoorbeeld, nog verder loslaten. Grenzen duidelijk stellen.

De url die je hebt gevonden is herkenbaar! In mijn geval ging het overigens niet om midlifecrisis maar om een aangeboren karaktertrek. En wij maar fixen, he, want wat voelden we ons verantwoordelijk voor man, kinderen, de wereld en de rest

Dat bange onzekere vlammetje tussen hoop en vrees kan plaats maken voor een overtuigend levensvuur waarin JIJ het centrum bent. Want pas als je goed voor jezelf kunt zorgen, zonder je zorgen te maken en je energie te verspillen aan een man die aan de keukentafel zit te janken om vervolgens weer ontdaan van alle ballast naar Truus te stappen, pas dan ben je in staat om op een gezonde!!! manier er voor een ander te zijn. Je kinderen bijvoorbeeld. Die erg gebaat zijn bij een zelfstandige moeder die weigert aan iemands elastiekje te hangen.

Maar dat proces is superpijnlijk, heel moeilijk, vol twijfels en boosheid. De eerste stappen heb je in ieder geval overtuigend gezet.

moederziel

Gelijk heb je! Ik zie je glimmen! En ben er blij om dat je kunt glimmen!

Glimglim

Mooi hoor.

totale verwijdering

"En gek genoeg zit ik steeds maar te wachten op de totale verwijdering, het echte afstand nemen, maar dat komt dan weer niet"

Ik zat er ook op te wachten. Die ene knallende ruzie. Het nooit meer tegen elkaar praten, die ene extra rotopmerking, de zoveelste verbroken belofte. Dán was het goed om te zeggen: STOP!, dan was het veroorloofd de scheiding aan te vragen.

Maar het kwam niet. Het kwam nooit.
Dat kwam omdat het er al was toen ik er nog middenin zat maar zo hard probeerde de lijm tussen alles en iedereen te zijn.

Laat maar vallen die kwartjes. Je kunt ze hebben, je lust ze rauw. Het zal je laten vliegen zonder tussenstop naar volgende emoties en zal je genoeg draagkracht geven om te doorstaan waar je in zit.

Even een berichtje van mij

moederziel, ik pak je hand, pak jij de mijne?
Ik herken zoveel van wat je schrijft. Man heeft nu definitief de knoop doorgehakt. En dat in een gesprek, zo mooi, waarin hij eindelijk zichzelf liet zien. Zo zuur, eindelijk zag ik, kreeg ik, had ik, wat ik al 28 jaar van hem nodig had. Maar hij wil niet met mij aan zijn zijde uitzoeken wat hij uit te zoeken heeft. Hij voelt geen liefde meer voor mij. Een mooie, lieve, liefhebbende vrouw en twee prachtige kinderen zijn niet genoeg. Zijn het vechten niet (meer) waard. Hij kiest voor zichzelf, eindelijk zegt hij. Hij kiest voor rust.
Waar heb ik dit alles eerder gehoord?
Hij voelt zich schuldig, breekt als hij ziet hoe moeilijk ik het heb, als ik hem laat zien wat hij mij aandoet. Hij wil mij geen pijn doen. Maar ondertussen doet hij wel, doet hij de kinderen zoveel pijn. Doet hij precies dat wat hij nooit heeft gewild, waar hij zo hard voor heeft gevochten om dat niet te laten gebeuren. Waar ik zo hard voor heb gevochten om dat niet te laten gebeuren.

Ik begrijp het niet, en ik weet net als jij zo zeker dat het anders had gekund. Hij gooit het kind met het badwater weg. Als we maar eerder hadden ingegrepen, als we maar eerder allebei hadden gezien dat het anders moest. Maar het heeft niet zo mogen zijn. Ik ben intens, bodemloos, verdrietig. Dit is zo niet wat ik wil. En ik ben nog steeds niet zover als jij in het hem loslaten. Ik raak de liefde van mijn leven kwijt, en voor zolang als ze nog thuis zijn ook de helft van de tijd mijn kinderen. Als ik daaraan denk stort ik in, dus ik duw het weg. Ik weet echt totaal niet hoe ik het komende jaar (of zolang als het gaat duren, zo'n scheiding) door moet komen. Weet niet waar ik de kracht moet vinden. Maar ik weet dat die kracht er is. Ergens. Voel me alweer veel beter dan gisteren, toen heb ik de hele dag alleen maar kunnen huilen.

Ik ga nu even de laatste berichten bijlezen, want ik had gisteren en eergisteren even wat anders aan mijn hoofd, maar ik geloof in de gauwigheid gezien te hebben dat jij weer mooie stappen hebt gemaakt!

Oh Pennestreek...

Wat verdrietig... Wat heb je je best gedaan en gevochten, maar je hebt nu duidelijkheid en hangt niet meer aan een elastiekje.

Dat verdriet, die rauwe rouw... Het mag er zijn. Je gaat de komende tijd door komen. En als het even niet lukt, zijn wij er voor je. Voor een knuffel en een woord waarvoor je zelf mag bepalen wat je er mee doet.

Twee kringen. Eén voor moederziel en één voor jou. Omdat jullie hier niet alleen doorheen hoeven.

Ja,

je post #651, die is letterlijk ook van mij. Ik zoveel gegeven, zo ontzettend veel. Altijd geprobeerd te denken vanuit man. Nooit doorgehad dat dat niet was wat hij wilde, maar steeds opnieuw weer geprobeerd, nog harder gewerkt. En omdat het niet lukte hem te bereiken steeds een beetje meer in mezelf gekeerd, steeds een beetje cynischer geworden. En boos, in mijn reacties, omdat dat mijn verdedigingstactiek was als ik pijn had of verdrietig was. En wat ben ik veel verdrietig geweest om wat er niet was. Waarvan ik hoopte dat het er was (en wat ik nu dus wel een beetje heb geproefd). Wat heb ik me vaak eenzaam gevoeld. En wat heb ik mijn best gedaan om dat 'weg te denken', en wat ben ik daar vaak goed in geslaagd. Voor de buitenwereld waren we het perfecte stel. Nog altijd verliefd op elkaar, na zoveel jaar.
Man bleek al heel lang toneel te spelen, en ik denk dat ik vooral verliefd was op en hield van het droomplaatje. En dat dat er al heel lang niet echt meer was. Dat is een heel, heel, heel pijnlijke constatering. En veel mensen om me heen vinden dat ik veel minder lief en begrijpend moet zijn naar man toe, dat ik boos moet worden/zijn op hem om wat hij mij en de kinderen aan doet. Maar ik zie heel goed ook mijn eigen aandeel hierin. Het is gewoon ontzettend triest dat nu hij en ik eindelijk echt zien waar het mis is gegaan, en wat we moeten doen om het recht te breien, hij dat niet meer ziet zitten. In plaats van onze energie te steken in samen groeien, en ieder voor zich groeien, moet ik nu mijn energie verdelen over zelf verder groeien en mijn droom van een mooi huwelijk eigenhandig helpen afbreken.

Ik kan alleen maar hopen dat er ooit iemand zal zijn die van me houdt om wie ik ben. Want hoe mooi ook dat dit afgelopen jaar eindelijk heb geleerd van mezelf te houden, het kleine meisje in mij heeft zo onuitsprekelijk veel behoefte aan iemand anders die ook van haar houdt. Die haar troost. Die er voor haar is. Er echt voor haar is. Intussen moet ik eerst maar even deze dag door zien te komen. Eten. Werken. Voor de kinderen zorgen. Slapen.

Man is nu nog thuis. Hij voelt zich enorm schuldig over dat hij het afgelopen jaar de grootste helft van de week in Verweggistan zat en mij met de zorg voor kinderen/huis/hond moest laten zitten. Hij wil nu dus graag dat ik voor de helft van de week dat hij thuis is zelf een ander plekje zoek, zodat ik tot rust kan komen. Heb hem verteld dat ik dat niet ga doen. Ik wil dit niet, en ik wil niet uit mijn huis weg. Hij zoekt het maar uit.

Wat ik nu heel moeilijk vind is: hoe regel ik de praktische zaken nu, voor de korte termijn. Ik weet niet wat ik wil, kan niet goed denken. Samen blijven totdat we een meer permanente oplossing hebben kan, maar is denk ik niet goed, niet duidelijk. Hij wil, en daar hebben zowel hij als de kinderen recht op, tijd met de kinderen doorbrengen. Maar ik wil niet uit huis. Ik wil het niet. En ik wil ook (nog) niet dat hij gaat. Ik wil nog steeds door hem getroost worden. Weet nog niet hoe ik dat uit moet zetten. Maar ik hoop dat dat vanzelf komt.

moederziel, wat heb je een mooie stap gemaakt. Mooi voor jezelf. Het verdriet wordt niet minder, maar jij wel sterker. Ik gun het je zo.

Pennestreek

Wat een enorm zware dobber! Maar ergens ben ik blij voor je dat je niet meer hoeft te worstelen tussen hoop en vrees, zo enorm je best hoeft te doen voor zijn erkenning, dat je duidelijkheid hebt en nu kunt werken aan je eigen toekomst los van hem.

Pennestreek

Zo hard, deze boodschap. Jou 'gelukkig' wel oprecht verteld nu. Zo'n boodschap is belangrijk om expliciet te krijgen. Zodat je weet waar je aan toe bent. Als jij nu kan zeggen dat je meer van jezelf bent gaan houden in de afgelopen tijd vind ik dat de mooiste gevolgtrekking uit dit verder vreselijke gebeuren in jouw leven. Het komt goed. Het duurt en er is eerst een hoop verdriet, maar het zal als een bevrijding gaat voelen dat je niet meer hoeft te leven en te knokken voor zijn goedkeuring, instemming, voor zijn liefhebben, zo voorwaardelijk, zo 'op de persoon' geweest steeds. Dat duurt nog even, maar dat komt. Als jullie echte stappen gaan zetten, mag je trouwens prima kiezen voor geen co-ouderschap. In jullie huidige verdeling is die er ook niet. Geldt ook voor Moederziel trouwens. Met wat grotere kinderen wordt het ook niet altijd aangeraden, evenals met de heel kleintjes niet. Je kunt prima kiezen voor iets van 70/30 of 80/20. Een advies van mij: leg het de kinderen niet voor. Die keuzes maken vinden ze hels. Ze willen niet kiezen. Sterkte lieverd. Leef maar even van dag tot dag. Het komt goed.

Pennestreek, grote knuffel voor jou. Wat een verdriet, maar eindelijk duidelijkheid. Nog een knuffel.

Kinderen en keuze

Roosje, dat wordt een lastige. Man wil 50/50, ik niet. Hij neemt me al teveel af. Heb het er wel al met de kinderen over gehad, dat wij bekijken wat we willen, maar dat zij uiteindelijk daar wel ja of nee op kunnen zeggen. En dat wat we ook afspreken en vastleggen, ze altijd als ze de behoefte hebben naar de andere ouder mogen. Alleen niet als het een gevalletje ruzie of kamer niet willen opruimen betreft . Dat vonden ze allebei heel logisch.
Ik probeer niet op de zaken vooruit te lopen, maar ik denk dat we hier wel een potentieel ruziepunt hebben. Verder voorzie ik geen problemen.

En nog een nabrander voor RoosjeRaas

'Het duurt en er is eerst een hoop verdriet, maar het zal als een bevrijding gaat voelen dat je niet meer hoeft te leven en te knokken voor zijn goedkeuring, instemming, voor zijn liefhebben, zo voorwaardelijk, zo 'op de persoon' geweest steeds.'
Ik denk dat dat niet waar is. Het is wel wat ik altijd heb gevoeld, maar dat kwam (weet ik nu) doordat ik de liefde van mijn moeder altijd als voorwaardelijk heb gevoeld. Tot op de dag van vandaag heeft ze nog nooit tegen me gezegd dat ze van me houdt.
Ik weet nu dat in de begintijd, de eerste jaren, die voorwaardelijkheid er van de kant van man er zeker niet was. Zoals hij me woensdagavond vertelde, hij was idolaat van me. Hij kon weer bij dat gevoel komen toen hij muziek uit die tijd draaide, onze muziek. Ik was zo blij dat hij dat gevoel weer terug kon halen! Voor hem, omdat hij het zo vreselijk vond dat hij zich van vroeger weinig tot niets meer kan herinneren, ook geen gevoel. En voor mezelf, omdat ik nu weet dat het niet altijd niet echt is geweest.
Aan de andere kant, als dat gevoel er ooit wel was moet het toch terug te halen zijn?
Ik ben nog lang niet zover dat ik dit kan accepteren. We waren pas 3 maanden 'onderweg' om te zien of het weer goed kan komen. Ik zat zo vol hoop op een goede afloop, ik wist zo zeker dat we er samen beter uit zouden komen. Ik heb nog een hoop werk te verzetten. En ik hoop zo dat we het in goede harmonie kunnen regelen...

Pennestreek

Maar ik bedoel naar jou toe ook niet dat het niet "echt" was! Ik bedoel dat hij zo op de man kritiek op je had en uitte. Ik vind jouw situatie anders dan die van Moederziel.

Dat is waar, maar

hij had toch moeilijk alleen maar kunnen zeggen dat het 'op' was. Ik had zelf ook even wat meer uitleg nodig. En het heeft me wel geholpen, in die zin dat ik zelf helder kreeg waar ik aan moest werken, en waar ik zelf ook aan wilde werken. En dat is allemaal gelukt. En dan is/was er natuurlijk een heel stuk waar ik niets aan kan veranderen, al had ik het gewild.

Laat gaan, laat gaan

Geen knip voor de neus waard. Dit zijn wel boekjes open, danes. Laat gaan. Ik herken alles, en weet hoe mooi het nog wordt voor jullie. Ha!

Dames

Dus.

Hier is het toch anders moederziel

Niet dat ik hem echt begrijp, want er is nog zoveel dat wel mooi en goed is. Maar hij houdt al heel lang niet meer van mij zoals hij zou willen van iemand te houden. En ik begrijp dat hij dat wil. Ik heb dat al die jaren wel gehad. Hij verwijt mij niks, hij verwijt zichzelf een heleboel. De zaken die hij noemde in/aan mij waar hij moeite mee had, waren precies de uitingen van mijn eigen onvrede met ons huwelijk, alleen hadden we dat geen van beiden door. Dat zien we nu, allebei. We zien allebei dat we ieder op onze eigen manier ons uiterste best hebbben gedaan. En het is heel zuur dat we er te laat achter zijn gekomen. Het enige dat ik hem echt kwalijk kan nemen (en dat doe ik ook, mawr hijzelf nog veel meer) is dat hij niet eerder aan de bel heeft getrokken. Hij wist al jaren geleden dat het echt niet goed zat aan zijn kant, en ik heb dat geprobeerd op te lossen door nog meer voor hem te doen, nog minder voor mezelf te zorgen, me nog meer naar hem te voegen. En dat was juist NIET wat hij wilde. En dat heeft hij regelmatig gezegd hoor, dat hij wilde dat ik meer voor mezelf ging doen, me verder zou ontwikkelen, alleen ik heb het niet gekund, toen niet. Masr verwijten zoals de man van moederziel, nee, dat herken ik helemaal niet. Wel voel ik heel veel respect, waardering, vriendschap van hem. Gelukkig.

Nu ik eindelijk écht begin te accepteren dat het over is, word ik iets rustiger van binnen. Gisteren was een fijne dag, met veel warmte van mijn collega's op het werk en ook heel fijn thuis met man. We kunnen nu zulke mooie gesprekken voeren, elkaar bereiken, echt bereiken. En dat voelt goed. We zijn nog steeds maatjes. En nu moeten we ons uiterste best gaan doen om dat niet kwijt te raken. Hij heeft beloofd dat we het nog steeds op mijn tempo kunnen doen, dat hij geen haast heeft. Kleine stapjes. En dat is fijn. Rationeel weet ik best dat het verstandig is om nu direct fysieke afstand te creëeren, maar zover ben ik nog niet. Een deel van de week is hij deze maand nog op zijj andere adres, dat blijft dus nog even. Maar ik vind het nog steeds fijn als hij thuis is. De kinderen nemen we hierin mee. Ik heb ze uitgelegd dat ik tijd nodig heb om aan het idee te wennen, en dat we tijd nodig hebben om de dingen goed te regelen. En dat we nog altijd van elkawr houden op een bepaalde manier. Dat snappen ze, we zijn tenslotte al 28 jaar samen en er is geen ruzie, gelukkig. En ze zijn het gewend om ons nog regelmatig te zien knuffelen, we zijn allebei erg fysiek ingesteld wat dat betreft en het voelt nog steeds heel veilig en vertrouwd. Niet echt gezond meer, dat weten we allebei, maar we doen het rustig aan, laten elkaar stapje voor stapje meer los. Zolang dat gaat natuurlijk, ik ben echt wel realistisch genoeg om te zien dat dit heel tijdelijk is en moet zijn.

Maar alles bij elkaar gaat het wel goed met me. Ik word steeds rustiger. Het dal heb ik alweer gehad. Mooi om van mezelf te zien hoe ver ik het afgelopen jaar gekomen ben. Hoe sterk ik geworden ben. Er komen nog hele moeilijke tijden aan, dat weet ik, en ik zie daar als een berg tergenop, en ik breek bij elk liefdesliedje dat ik hoor en als ik denk aan Kerst straks en hoe het later moet als er diploma uitreikingen zijn en kleinkinderen komen. Dawr krijg ik het Spaans benauwd van. En ik wil heel graag de zekerheid dat ik op dsg de man tegenkome die wel helemaal goed is voor mij. Het beeld van alleen blijven is echt een inktzwarte nachtmerrie. Maar ik weet dat ik dit kan. Stapje voor stapje, en voorlopig nog even hand in hand met man.

oef Pennestreek

Ik krijg buikpijn bij je posts !
Een heel onbehaaglijk gevoel.
Uitstel van executie, maar ook lijken die nog moeten komen?
Ik krijg een beeld van een pleister die niet langsaam losgetrokken wordt, maar steeds opnieuw dichtgeplakt wordt. De lijm vd pleister plakt allang niet meer, maar er wordt andere lijm tussen gesmeerd. Alles om de wond te bedekken. Die ondertussen groeit en infecteert.