Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

maar de situatie verandert niet echt

Ondertussen zit hij nog huilend aan je keukentafel. Om daarna weer uitgehuild terug naar Truus te gaan. Jij houdt dat ook in stand, maar ik geloof dat je je dat steeds meer aan het realiseren bent.

Verschil tussen zeggen en doen

Tuurlijk doet hij niet zo. Net zoals jij het moeilijk vindt om echt los te laten en om van elkaar los te komen, zo vindt hij dat ook. Dus hij doet nee (komt gezellig langs, drinkt wijntjes), en zegt daarna weer ja (laat me los). Jij noemt het gaslighting, maar je zou het ook kunnen interpreteren als een behoefte van hem die hij aangeeft. Zo van: hij moet zijn eigen weg gaan, en daarom wil hij dat jij hem loslaat. Jij vindt, ja maar hij is toch degene die telkens weer komt? Ja, dat is ook zo, omdat jij hem telkens laat. Het is net als een jong dat bij zijn moeder wil drinken, en de moeder wil dat niet meer. Eerst gaat ze een stukje weg, dan nog een stukje verder, maar het jong probeert het toch. Totdat ze duidelijk is, een trap geeft of zoiets. Zolang ze niet duidelijk is, zal het jong het blijven proberen, omdat het fijn, en vertrouwd is, omdat de grote wereld angstaanjagend is, noem maar op. Totdat de moeder het jong met geweld van zich afschud, en het jong daarna ontdekt dat het zich wel staande kan houden.

Beetje rare vergelijking misschien, want hij is je kind natuurlijk niet, maar uit jouw verhalen komt bij mij een beeld op waarin jij de sterke bent...

Inderdaad lijkt het erop dat hij nu van twee walletjes eet. Ik denk niet omdat hij zo'n slecht mens is, niet om jou in verwarring te brengen, maar omdat het nog kan... (ik ben ahw hardop aan het denken hier...)

Ik denk het dus wel, ik denk dat hij dat toch aangeeft.

Ik denk dat je ook best kunt aangeven dat het voor jou ook moeilijk is. Ik denk echt dat je niet als vijanden uit elkaar hoeft te gaan. Jij kunt toch ook aangeven: ik ga iets proberen. Ik vind het heel moeilijk, maar ik ga voorlopig niet reageren en ik vind ook dat we deze weliswaar fijne gesprekken misschien niet meer moeten doen. Want ik vind het op het moment zelf heel fijn, maar een paar dagen loop ik er stuk op. Ik kan het niet rijmen met de situatie zoals die nu is.

(dat heb je vast al wel gedaan... maar toch)

Ergens ben jij de sterke, maar jij laat je wel leiden door zijn appjes, althans zo lijkt het uit je bijdragen hier...

tja, uiteindelijk kun je alleen maar voor jezelf denken en doen. Misschien probeer je ook wel jezelf teveel in zijn situatie in te denken. Ik weet het niet, niet met truus, maar wel in zijn ontwikkeling...

Hier de eerste!

Goed gedaan Moederziel!!

En nu vandaag je niet in de watten laten leggen door man. Ook dat kun jij zelf handelen. Hij zorgt voor de kinderen en verder heb je hem niet nodig. Dat wordt een moeilijke vandaag- uitdaging. Zet 'm op.

En ik hoop van harte dat je gezondheid nu niet serieus op gaat spelen.

Maar...

sorry hoor... toch even een vraagje. Allereerst, goed dat je een grens hebt aangegeven, maar maken jullie dan geen afspraken hierover? (snap ik ook wel weer hoor, eerste keer en zo...)
Bespreek je dan niet als hij de kinderen meeneemt of je ze daar brengt, hoe laat hij ze dan weer terugbrengt?

En nu zegt hij dat hij komt bijspringen, ik neem aan omdat je nu zo'n pijn hebt, maar komt hij dat dan weer bij jou thuis doen?

Balen trouwens, dat van die pijn!

Dat is wat lijkt mij toch moet gaan gebeuren. Duidelijke afspraken over hoe jullie nu een en ander gaan invullen, eventueel met inspraak van de oudste puber(s).

Dus niet ad hoc elke keer, maar regelmaat. Dat is voor iedereen heel heilzaam.

Goed dat je grenzen stelt, maar nu stel je ze eigenlijk binnen de context van het intacte gezin.
En een intacte relatie.
Heel begrijpelijk dat je dat nu in een noodsituatie doet maar je hebt een wel een plan nodig om dit tegen te gaan in toekomst.

Ja, goed zo!

En dan niet meer 'maakte een kop koffie voor zichzelf' (mijn hemel) en ook niet meer 'chocoladeletter als goedmakertje'. Eigenlijk gewoon even niet meer binnen komen lijkt mij, want zodra hij er is, vervagen alle grenzen. Hij heeft nu twee huizen. Oh nee, drie, vrees ik. Ga zo door, Moederziel!

Goed bezig

Lieve moederziel

Even een arm om je schouders en een stevige squeeze. Heel goed dat je zo in je kracht staat. Laat het maar bij hem binnenkomen. Nu zal hij voelen wat zijn keuzes met hem doen. Dan kan het nog alle kanten op, maar niet meer onvoorwaardelijk. Dan komt er een nieuwe balans.

Nu volhouden...

Florida

hee wat erg

Het is ook wel een lamzak nu he...
Misschien wel beter? Maakt het loslaten misschien wat makkelijker?
Alles voor zijn gemak, zorg dat het hem duidelijk wordt dat gezin/kinderen en alles nu een gezamelijke verantwoordelijkheid wordt.
(ook daarom mijn advies eens een week weg te gaan. Laat hem eens voelen wat het is als hij plots in zijn eentje voor alles mag zorgen...zoals jij dat mocht.

hij blijft het opzoeken

Maar jij ook. Zijn ontzettend pijnlijke gedrag.
Waarom blijf je jezelf zo kwellen, waarom zet je jezelf midden in zijn verliefde gedrag?
Ik ken het gevoel, ben ook ooit aan de kant gezet voor een ander. Maar wilde daarna echt nergens mee geconfronteerd worden.

Hoe jammer

dat het succes van gisteravond zo in het niet valt. Je hebt het goed geregeld: 2kids bij pa logeren en de ruimte voor een feestje van de andere + eten en drinken en een gezellige sfeer. Genoeg reden om je goed te voelen. En zo jammer dat de acties van je man zoveel invloed heeft op jou.
Ik snap wel als vermoeidheid en pijn in het lijf daar ook debet aan is maar de keus om toe te geven aan de boosheid terwijl er zoiets leuks tegenover staat, is wel aan jou. Je reacties vanmiddag gaan alleen maar over de negatieve dingen.

In het algemeen voelen kinderen dit naadloos aan. Ze voelen de spanning in hun moeder terwijl diezelfde moeder gisteren zo lekker in haar vel zat. Focus je op de goede momenten en laat je man of eigenlijk zijn opmerkingen of acties je koud. Koud, omdat je wel belangrijkere zaken hebt te doen dan boos worden.

Eerder gereageerd maar weet niet meer

Onder welke nick dus maar even zo.

Vooropgesteld: moederziel, ik vind het mega knap hoe je het allemaal doet en hier blijft schrijven en meeneemt wat iedereen aan input geeft.
Ik heb nooit in jouw schoenen gestaan, wel het flink voor mijn kiezen gehad in het leven maar deze is gelukkig (nog) aan me voorbij gegaan. Ik zeg dit omdat ik denk dat de ervaringsdeskundigen waarschijnlijk gaan zeggen dat dit erbij hoort en/of logisch is maar ik wil het toch met je delen.

Zoals ik het lees schrijf je geregeld op een soort triomfantelijke manier over 'wat er nog is' dus je man en jou. Ik bedoel het stukje waarin je beschrijft dat jongelui die over de vloer komen niet geloven dat jullie uit elkaar zijn, dat je man jullie huis als enige thuis noemt, dat je hem 'je man' blijft noemen.

Terwijl ik-als buitenstaander- denk: maar dat jij nog steeds zo met je man kan omgaan zou mijn mond doen openvallen omdat ik verbaast ben over je zelfverloochening en grenzeloze tolerantie naar je man toe, niet vanwege het feit dat jullie het 'goed' doen door zo te blijven borrelen. Het lijkt mij ook mega verwarrend voor de kinderen, op dat moment misschien fijn op een kop-in-t-zand manier maar super verwarrend in zijn algemeenheid. En ik denk dat het gros van de kinderen niet bij machte is om zoiets onder woorden te brengen en dan ook nog uit te spreken tegen zijn worstelende ouders.

Dan het thuis noemen. Ik zou me toch afvragen of dit 100% klopt en-veel belangrijker- welke betekenis je het kan geven. Misschien noemt hij Truus zijn rustpunt of iets anders moois.

En het niet benoemen dat hij je ex is. Wie help je daarmee? Of anders gezegd: wat zeg je ermee?

Het komt op mij over alsof je continu bewijslast zoekt dat jij zijn basis bent, waar hij naar terug zal keren, vanuit lalaland, waar hij nu is. Alsof hij in een baan om de aarde aan t maken is en weer bij jou zal landen alleen weet je niet wanneer. Ik begrijp het natuurlijk wel maar ik ben zo bang dat je hierin nog meer gekwetst gaat worden.

Misschien heb ik het niet goed onthouden maar ik dacht dat je ergens schreef dat de pijn die hij je nu doet toch niet erger kan worden, klopt dat of heb ik het mis?

Nu goed contact

Druk weekend gehad, dus nu pas antwoord.

Je vroeg: Hoe is het contact nu, Hanna?
Want ik lees tussen de regels dat jij afstand wilde van je man, waar ik hem juist niet wil verliezen.

Allereerst, het is al 50 keer gezegd en ik ga het nog eens herhalen: je bent hem al kwijt. Maar volgens mij hanteren wij verschillende definities van kwijt zijn.
Ik wilde emotionele afstand om zijn uitzuigerij niet meer te hoeven ondergaan. Tegelijkertijd bleef hij in de buurt wonen, spraken we elkaar 2 keer per week bij de overdracht van de kinderen en bleven we over een weer appen. In die zin was ik hem niet kwijt. Er waren (en zijn) kinderen en er waren veel praktische zaken om te bespreken. Hij is dus nooit weg geweest uit mijn leven. Ik weigerde alleen te praten over emotionele dingen. Zijn rotzooi mocht hij zelf opruimen. Ik wilde niet horen hoe moeilijk hij het had, niet over zijn relatieproblemen met zijn nieuwe vriendin. Ik dacht er het mijne van (rot een eind op, jouw probleem!) maar ik zei niets. Helemaal niets. Ik probeerde mijn schouders op te halen wanneer hij dergelijke dingen zei als we elkaar spraken. Maar na de eerste periode zijn zijn pogingen zeldzaam geworden, hoor.
Mijn therapeut vergeleek het met een gokverslaafde: die blijft maar geld in een machine gooien omdat er na 50 keer een klein prijsje uit komt en na 1000 keer een grote prijs. Dus zal hij het zeker zo'n 100 keer blijven proberen. Geef je hem af en toe een klein prijsje (dus dat ik wel zou ingaan op zijn emotionele beroep op mij), dan blijft hij het 1000 keer proberen. Pas als hij voelt dat er geen prijs meer te winnen valt, stopt hij. Begrijp je de vergelijking? Ik vond hem heel nuttig. Gelukkig begreep die van mij het redelijk snel.

Vrinden zeggen dat wij een ideaal nahuwelijk hebben. We komen bij elkaar over de vloer, we kunnen praten over dingen. Maar dus niet over emotionele dingen van hem of van mij. Maar dat hoeft ook niet, want die bespreek ik met mijn vrienden en mijn partner en hij met de zijne.

Je laatste opmerking baart mij ernstige zorgen: De pijn wordt niet minder, maar het went vreemd genoeg. Hij kan me nog 100x kwetsen, ik ben een open zenuw in zijn aanwezigheid, maar ik laat het. Hij doet maar.

Lieve Moederziel, laat je niet zo kwetsen! Je gaat er langzaam maar zeker aan kapot. Stop er nou eens mee! Geef hem die macht over jou niet. Wees verstandig, bespreek dit met je therapeut.

Knuffel.

5 jaar geleden

De scheiding is nu ruim 5 jaar geleden, pas sinds een jaar of 2 komen we weer bij elkaar over de vloer. De overdracht van de kinderen gebeurde tot die tijd tijdens een sportles van een van de kinderen in de kantine. Kopje koffie en de week doornemen. Ik kon rustig weglopen en bij de sportles gaan kijken als hij weer aan mij begon te trekken. Er waren daar genoeg omstanders om scenes te voorkomen.

Dat bedoelde ik toen ik zei dat de emotionele banden eerst doorgesneden moesten zijn en de pijn verwerkt, voordat je weer veilig bij elkaar over de vloer kunt komen.

Ik hoop echt dat je nu voor jezelf gaat zorgen en mijn adviezen ter harte neemt. Ik hoop het zo...

Boos is prima en terecht

Wow, dat is een heel andere Moederziel die ik hier hoor! Maar dat is goed, laat de boosheid er maar eens uit. Die is terecht en begrijpelijk, er is jou zoveel onrecht en pijn aangedaan.

Man is niet zelfstandig maar hij heeft er wel voor gekozen zich buiten het gezin te plaatsen. Dus moet hij het voortaan alleen doen. Eigen keuze. Hij kan goedkeuring en hulp vragen aan Truus, vrienden, familie, een therapeut, maar NIET aan jou!

Misschien is het tijd voor een lijst met mantra's. Al is het maar om jezelf een mentaal steuntje in de rug te geven: Ik ben goed zoals ik ben. De kinderen verdienen rust en duidelijkheid. Ik bied mijzelf en de kinderen een warm thuis. Man lost zijn eigen problemen op. Duidelijkheid helpt man. etc. etc.

Nee, je raakt hem nooit meer kwijt, hij blijft de vader van de kinderen, maar de emotionele lading gaat er als het goed is wel af. Uiteindelijk. Dat gaat nog wat tijd en werk kosten.
Weet je, ik zie mijn ex nu als een kennis. Geen vriend, maar een kennis. Ik ken hem, ik groet hem en ik weet wel iets over hem, maar niet het naadje van de kous. Dat vind ik fijn zo.

Kijk of je de overdracht van de kinderen voorlopig neutraal kunt regelen: na school bijvoorbeeld, zodat je hem niet hoeft te zien als je dat niet wilt. De overdrachtopmerkingen (let op verjaardagsfeestje, schoolreisje, toets, pijntje x of y) kunnen schriftelijk. Voorlopig hoéven jullie elkaar niet de hand te schudden en over de kinderen te praten bij de overdracht (mag wel natuurlijk).

toch wel

Je raakt hem wel kwijt. Wat al is gezegd: je bent hem al kwijt. Nu emotioneel nog. Je kunt misschien best met hem door 1 deur, zoals ik hier kan, maar die emotionele binding is er dan niet meer.
Je raakt hem niet letterlijk kwijt, maar wel als partner. Niet als vader van je kinderen, niet als belangrijk-mens-geweest in je leven. Iemand die je kent blijf je kennen, zelfs al is die persoon niet meer in beeld. Dat geeft ook niet.
Hij zal een kwetsbare herinnering worden in je toekomst, misschien een zwakke plek in die zin dat je bij tijd en wijle nog emotioneel in alle vormen kan worden, maar dat diepe raken is er dan niet meer bij.
Ik denk ook niet dat het verzoenpogingen zijn van je man alszijnde toenadering zoekend.
Jawel, maar niet op de manier die je denkt/dacht.
Niet omdat hij jou terugwil.
Hij "slijmt" bij de baas om een vorm van goedkeuring en berusting te kunnen krijgen. Om je te paaien dit zonder al teveel drama te laten gebeuren, zodat het een win-winsituatie lijkt.
Lijkt.
Bij mij zou de deur dichtgaan. Geen gesprekken meer behalve over de kinderen. Niet, niet, niet meer bij je in huis halen zolang je niet officieel uit elkaar bent. Als hij zo nodig moet overleggen dan aan de deur, via de email/telefoon of op neutrale plek en dan zonder drankje erbij.
Het moet namelijk niet alleen voor hem duidelijk worden, maar ook voor jou. Hij moet verantwoording leren nemen en dragen, gevolgen leren accepteren, duidelijk zijn naar zichzelf en naar zijn oude gezin.
En Truus, die is de wind van je adem niet waard.

lieve Moederziel

Wat een roller coaster is het toch. Ik zie je heen en weer geslingerd worden.
Je schrijft; "Dat trekken aan mij zal niet gaan stoppen. Man zoekt goedkeuring voor zijn gedrag en denkt dat bij mij te moeten vinden." en "Hij is totaal niet zelfstandig, heeft mij voor heel veel nodig, ook praktisch.".

Ik geloof direct dat man niet zelfstandig is. Hoefde waarschijnlijk ook nooit- jij regelde zijn zaakjes. Je denkt dat hij nooit stoppen zal met aan je trekken- dat is een aanname. Je bent altijd nog beschikbaar voor hem gebleven- je weet niet wat er gebeurt als jij echt stopt met beschikbaar zijn voor hem. Hij heeft je vaker verrast met zijn gedrag-

Ik wil onze situaties niet vergelijken (ander tijdsbestek) en misschien val ik in herhaling- dan hoor ik dat graag van je.
Op het moment dat ik zo tabak had van man en niet meer beschikbaar was : belde mij midden in de nacht om z'n spijt te betonen, belde mij na z'n therapeutische sessies, belde mij na familieperikelen- toen ik zei dat ik hier geen trek in had en hij het zelf maar uit moest zoeken werd hij op zichzelf teruggeworpen. Hier misschien nog eens extra omdat onze nabije vrienden en zijn ouders ook zo reageerden. Ze lieten hem niet vallen in contact maar hielden hem wel op afstand omdat ze er even flink klaar mee waren. Zo had hij gedacht bij z'n beste vriend en later bij z'n ouders te kunnen slapen. Beiden zeiden onafhankelijk van elkaar; een kop koffie en je hart luchten is ok maar ga maar in een hotel overnachten- wij willen je niet continu om ons heen. Spijkerhard vond ik dat. En man was eerst echt boos. Later vertelde hij dat pas toen tot hem doordrong wat een zooitje hij ervan gemaakt had. Dat hij continu voor zichzelf verzachtende excuses zocht en vond. Dat hij dacht enkel mij onheus te behandelen- hij leek geen idee te hebben van de impact wat zijn gedrag op mij, de kinderen en z'n omgeving had. (snap ik nog steeds niks van).

Peut zei tegen mij: Je hebt z'n depressie niet veroorzaakt maar je houdt het wel in stand. Furieus was ik- kreeg ik dat ook nog op m'n dak. Maar ik zag al snel dat hij gelijk had- ik ontnam man z'n verantwoordelijkheid met al mijn geregel. Ik ontnam man emotioneel zelfstandig te worden omdat hij altijd op mij terug kon vallen. Ik maakte mezelf onaantrekkelijk door op de tweede plek te willen staan- voor zijn welzijn. (hoe ver kun je gaan???).

Pas toen dit stopte zag man het licht. In ons geval heel snel. Hij vertelde later dat hij totale eenzaamheid ervoer. Maar dat er ook een kracht vrij kwam; ik heb er een zooitje van gemaakt maar ik ga het rechttrekken. Liefst met en anders zonder Stip. Hij wilde niet meer in deze leugens van jaren leven. Jaren (20-25 jaar?) loog hij bij tijd en wijle, kon hij niet zichzelf zijn, kampte hij met schaamte en schuldgevoel. Pas toen hij op de bodem zat; totaal ontredderd en alleen koos hij ervoor zijn pijn onder ogen te komen.

Ik vertel dit niet omdat ik je hoop wil geven op een zelfde afloop als bij ons (je weet niet hoe de toekomst verloopt). Wel om je te laten zien dat emotioneel afstand nemen gevolgen kan hebben die je nu niet verwacht. Je moet het doen ter bescherming van jezelf. En in mijn ogen help je hem hiermee.

Je gaat nog een slaapplaats bij man regelen voor kinderen. Ik kan me voorstellen dat je op deze manier voor je kinderen zorgt. Het is wel een valkuil; weer organiseer jij het, neem je man wat uit handen terwijl dat zijn verantwoording is. Hij doet het niet zul je zeggen. Nee, hij laat t zijn vrouw doen. En als er geen goede slaapplaatsen zijn heeft dat consequenties. Natuurlijk voor jullie kinderen- dat is verdrietig maar onontkoombaar. Gevolg zou kunnen zijn dat kinderen afhaken naar hun vader. Zo ervaart hij de consequenties van zijn gedrag- want hij komt ook niet meer bij jou gezellig koken en vluchtig contact leggen met de kinderen.
Laat het nu. Ga geen slaapplek regelen. Je kunt aan de gang blijven; straks is er een slaapplek maar geen beschikbare vader. Zo kun je aan het oplossen blijven.

Ik begrijp de spagaat waar je in zit tussen man en kinderen. Het is ontzettend verdrietig dat hun vader het af laat weten. Maar wel hun realiteit. Daar helpt geen leuk behangetje aan.

voorbeeld van wat ik bedoel met verzoenen

"Hij "slijmt" bij de baas om een vorm van goedkeuring en berusting te kunnen krijgen. Om je te paaien "

Ik moest ineens denken aan een jonge hond die een andere hond steeds aan de bek likt. Kom, toe, vind me lief, vergeef me, neem het me niet kwalijk, vind me leuk, kijk ik ben lief, grappig!

En dan kan de volwassen hond het hoofd over het jong wegdraaien, maar hij blijft maar likken, totdat hij een grauw krijgt.
Het is klaar, het is goed, en nu wegwezen. Dan druipt de jonge hond af en leert voor de volgende keer.
Dat doet hij pas na volledige duidelijkheid van de volwassen hond.

Dat is het beeld dat ik steeds in mijn hoofd krijg als ik je over zijn gedrag hoor. Hij gedraagt zich niet als volwassen hond, maar heeft pupgedrag. (bedoel ik niet om te beledigen)