Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Ervaring

Mijn ervaring is dat het negeren toch iets los maakt. Zeker als je man emotioneel al iets begint te wankelen.
Zolang er een gesprek/app loopt heeft hij een aanknopingspunt om weer even op te laden.

Die rol in elkaars leven is niet zomaar weg door het niet reageren op appjes. Denk ook niet dat het zo gezien moet worden. Het is meer een gevoel van afwijzing wat de man ervaart en de laatste strohalm die wegglipt.

Uiteraard moet er wel zakelijk contact blijven.

Valkuil

Oh, hoe herkenbaar weer. Actie moet er komen! Nu al plannen maken voor de momenten dat de kinderen er niet zijn. Ik had ze ook! En misschien helpt het je dan inderdaad om die moeilijke eerste keren door te komen. Maar ik verwacht dat je die tijd nodig gaat hebben om op te laden, bij te tanken. Want je geeft zelf al een paar keer aan dat je 'op' bent. Logisch! Ik ben ook nog lang niet op mijn oude niveau qua energie. Hou jezelf dan dus voor ogen dat het ook goed is om tijd voor jezelf te nemen. Dat je mag 'luieren' en doen waar je zin in hebt. Ik schat in dat jij daar ook niet zo heel goed in bent, net als ik. Ik MOET vooral heel veel van mezelf. Het is zelfs zo erg, dat ik mezelf er regelmatig op betrap dat ik leuke dingen op mijn vrije dag op mijn to-do-list zet. Met als gevolg dat het geen leuke dingen meer zijn, maar moetjes. En als ik er dan niet aan toe kom (want er is altijd wel iets dat moet gebeuren - in mijn optiek en volgens mijn maatstaven dan), voel ik me daar ook nog eens schuldig over. Ik weet het, ik zit raar in elkaar, maar daar word ik voor behandeld .

Ik herhaal (ook tegen mezelf!) maar weer een keer: wees lief voor jezelf. En leg de lat een tikkie lager. Word je geen slecht mens, slechte moeder of slechte huisvrouw door.

Ik hoop dat Hanna's methode ook voor jou werkt. Want appjes negeren zoals mannetje suggereert is natuurlijk zo ongeveer onmogelijk. Daar moet je wel heel sterk voor in je schoenen staan.

Onze paden lopen trouwens intussen wel heel anders. Ik moet juist aan de slag met opbouwen van contact tussen man en mij. Is ook verdomde moeilijk. Zeker omdat ik tegelijkertijd mijn grenzen duidelijker moet gaan voelen en aangeven. Ik ben er/wij zijn er voorlopig nog niet. Maar ik heb goede hoop dat we dit weekend weer een stapje kunnen zetten. We hebben ook weer een gezamenlijk doel: zoon helpen. Ik hoop dat we daar weer echt samen in kunnen optrekken. En ik hoop dat we zoon weer 'vlot kunnen trekken'. Hij heeft het zo moeilijk... Gelukkig is dochter juist weer wat beter te pruimen de laatste tijd. Dat scheelt .

Sterkte weer!

Contact werd respectvol

Nadat ik mijn grenzen had aangegeven (dus: alleen nog zakelijke, praktische berichten) ging hij eerst een tandje harder aan mij trekken. Hij ging zielig doen en voelde zich afgewezen. Tot een huilende man aan de telefoon aan toe. En ja, dan moet je dus echt van je hart een steen maken en zeggen: ik vind het heel vevelend voor je dat je je zo voelt, maar ik ben niet meer de persoon die jou hierbij kan helpen. Dit is het moment om naar Truus of naar je therapeut te gaan. En dan ophangen. Als je dat moeilijk vindt, bedenk je dan dat HIJ uit het gezin is gestapt en dat dit de gevolgen zijn, dat wat hij jou de afgelopen tijd heeft aangedaan is vele, vele malen erger is. Dat zeg je hem niet, want dat geef je een opening tot discussie. Geen discussie, gesprek verbreken. Hier is mijn grens.

Omdat ik daar niet op inging op zijn pogingen, werd het al vrij snel beter. Hij begreep dat mijn aangegeven grens mijn grens was, dat ik het meende, echt meende, ja écht meende, en toen ging er bij hem een knop om. Hij respecteerde mijn grens! En inderdaad, zoals de anderen ook al schreven, dat gaf iedereen een heleboel duidelijkheid en dus rust. Pas toen konden we emotioneel wat afstand nemen van de situatie en dingen gaan regelen en oplossen. Dat emotioneel afstand nemen is heel hard nodig voor de "peace of mind" van jou en je kinderen. Niet elke keer weer over de rooie zijn als er contact is geweest. Geen ruzies. Geen moeder die het duidelijk moeilijk heeft maar die het niet wil laten merken. Want dat is slecht voor je hart en voor je ziel. Heel slecht.

Spotlight op jou en je kinderen, Moederziel!

lieve moederziel

Het wel of niet verliezen van je man zal niet afhangen van of jij wel of niet je grenzen aangeeft. Het aangeven van je grenzen zal (los van dat het absoluut noodzakelijk voor het welzijn van jouzelf en je kinderen is) alleen maar sneller duidelijk maken hoe het ervoor staat.
Of je man komt erachter dat dit niet is wat hij wil en kan zich gaan bezinnen en hopelijk aan de slag met zichzelf. Hij zal daarna vanzelf bij jou terug komen.
Of je man is opgelucht dat hij eindelijk de ruimte krijgt die hij nodig heeft en die ruimte gebruiken om verder zijn eigen weg te vervolgen. Mogelijk met Truus.

De uitkomst hangt dus absoluut NIET af van hoe jij je opstelt. Sterker nog: jij hebt geen enkele invloed op de uitkomst. Het enige wat jij kunt doen is het proces bespoedigen en jezelf en je kinderen zo goed mogelijk beschutten gedurende dit hele proces. Voor beide is het nemen van afstand noodzakelijk.

Moederziel

Ja. Wat schrijf je dat mooi op, Hanna.

Wat mij hielp bij berichtjes die niet 'zakelijk' waren (en aan het begin kreeg ik heel lange schrijfsel, met dreiging, sussen, sentiment en wat ook) was de tip van een heel goede vriendin: kijk of er vragen staan in het schrijven, beantwoord die neutraal en als je ze niet (meteen) kunt of wilt beantwoorden, geef dan aan dat je er over na gaat denken.

Ik heb me toen ook voorgenomen om zodra de kinderen die leeftijd hadden niet meer met hem óver de kinderen te praten, maar de kinderen met hem laten praten, en hij met de kinderen. Dus vragen als 'hoe gaat het met Jantje?' beantwoordde en beantwoord ik niet (meer). Ik ga er vanuit dat hij de weg naar Jantje weet te vinden. Dat kun je trouwens ook één keer duidelijk zeggen: met vragen over regeldingen kun je bij mij terecht, met vragen over de emoties en belevenissen van je kinderen lijkt me de route rechtstreeks naar hem de goede weg!

Zie je trouwens hoe niet nijdig en liefdevol dit alles kan? Dat is niet meteen haat en nijd, dat is wel grenzen stellen. Ik zie dat dat bij jou één en hetzelfde lijkt te zijn: als jij grenzen stelt, wordt iemand boos (jij en/of de ander). En boos wil je niet. Toen ik een paar posts geleden zei dat ik me kwaad aan het maken was, zei je meteen: niet boos worden hoor! Waarom niet dan? Het IS toch een teringzooi? Ik maak me kwaad om wat jou gebeurt, wat mij gebeurde. Dat is prima hoor. Daaronder zit dan verdriet. Ook prima. Niet bang zijn voor emoties (van jezelf en de ander): ze laten behoeften zien. Mag ik je een boek aanraden? En dan ook echt aanraden? Zodat je jezelf hierin beter gaat begrijpen? Het heet "Dit ben ik", van L. Koopmans. Echt. De inhoud is herkenbaar, zeer verontrustend en zeer troostend tegelijk.

Dan jouw prachtige vraag of het me gelukt is . Ik dacht meteen toen ik 'm las: dat zou ik toen ook zo opgeschreven hebben. En waarom nu niet meer? Omdat ik zo veel minder denk in termen van wel/niet gelukt, goed/fout, noem maar op. Omdat ik probeer dat controledriftige meisje dat nog steeds in mijn zit (geloof me!) te aanschouwen en haar te vertellen dat het leven zijn beloop heeft. Dat ze niet zo hoeft te regelen, vechten, knokken, controleren, checken. Dat ze vanuit haar hart en de liefde die ze voelt mag leven, nu, als volwassen vrouw. Dat dat eigenlijk ook al had 'moeten mogen' toen ze nog klein was, maar toen was dat niet gewenst door de volwassenen om haar heen. Wat een rust. Ik kan dat stuk van mezelf dankbaar zijn, maar ik kan er nu ook voor kiezen me er niet (altijd maar) door te laten leiden.

Dat maakt dat ik nu de capaciteit aan het ontwikkelen ben dat ik mensen voor mij kan laten zorgen. Dat ik mag leunen. Dat ik mag geloven dat 'gewoon er zijn' goed genoeg is. Dat ik niet hard hoef te werken voor de liefde. Ik ben er heel erg dankbaar voor dat ik een man heb ontmoet voor wie dit volkomen logisch is. Het is nu geven en nemen. Aannemen en uitreiken. Ontvangen en delen. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor, wist niet dat dit kon. En realiseer me: als hij weg zou gaan of zou sterven, ben ik hier dankbaar voor, ook omdat ik een deel van mezelf heb kunnen ontwikkelen dat nooit mocht bestaan. En wat ik nooit, nooit meer ga doen, is schipperen in de liefde. We zijn bij elkaar en in contact en in liefde, of we zijn het niet. Ik ga niet meer doen alsof daar nuances in kunnen zitten. Niks niet hybride. Voor mij niet. Ik weet wat ik nodig heb en belangrijk vind en ik mag daar naar leven. Ik mag trouw zijn aan mijn eigen trouw, mijn eigen wens hierin. En dat is een geschenk. Ik hoop trouwens dat we nog heel lang bij elkaar mogen zijn hoor, dat je dat weet!

Dus dan jouw uitleg bij je vraag: "Ik vraag me af of het je gelukt is je eigen weg te vinden, zonder jezelf te verloochenen, zonder te verliezen wat je lief is. Zonder te verliezen. En ik vind je zo wijs, ik wil graag van je leren. Weten hoe het voor jou werkt(e)."

Het is me gelukt mijn eigen weg te vinden. Deels door me te ontwikkelen, grotendeels door trouw te zijn aan mezelf en meer inzicht te krijgen in waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe. Door die achtergrond te kennen, leer ik voor in de toekomst. Ik verloochende mezelf vaak, niet alleen in de liefde. Nu voel ik wat er niet 'deugt' en luister ik daar naar. Het er naar handelen, en me dan niet schuldig voelen, is nog steeds niet eenvoudig. Ik heb dan ook weer opnieuw een plek gevonden waar mensen me kennis en ervaringen aanreiken die van groot nut zijn. Niet altijd aangenaam, kan ik je vertellen, want de essentie, de basis van alles, ligt in mij en die kom ik dan best af en toe hard tegen. Maar ook dan kan ik milder zijn naar mezelf, en vaststellen dat ik het zo gek nog niet doe. Dat het oké is, met alles er op en er aan.

Ik ben wél verloren wat me lief was, namelijk mijn 'oergezin'. Ik doe niet aan flauwekul als stiefmoeders, stiefvaders, stiefbroers en zo, ja, die zijn er wel, maar ik ben me er heel erg van bewust dat dat nooit 'de kern' was, is en zal zijn. Ik ben daar ook altijd heel open in geweest naar mijn kinderen toe. Ja, dat 'oergezin' ben ik verloren. En daarvan zal ik altijd pijn hebben. Want dat is niet wat je wenst als je trouwt en je kinderen geboren worden. Het is mooier als het mooi kan blijven. Maar dat was het niet meer. En tot mijn schrik ontdekte ik dat het al langer niet zo mooi was (volgens mij heb jij dat gevoel ook al eens omschreven hier, dat je al een poosje niet krijgt wat je nodig hebt (mooi trouwens dat je weet wat je nodig hebt!)).

Wat ik nu 'heb' (zo denk ik al helemaal nooit meer, in termen van 'hebben') is mijn grote geluk. Een prachtige liefdesrelatie met een eerlijke, nuchtere, gevoelige, duidelijke, niet angstige man en mijn prachtkinderen dicht bij me, wel 'parttime' en ook dat is en blijft pijnlijk, dat went nooit, en dat vind ik een van de moeilijkste verliezen. Maar als ik zeg dicht bij me bedoel ik in contact. Fysiek is dat niet meer honderd procent, emotioneel en in verbinding meer dan. Mijn oudste zei het een jaar terug ongeveer: ik had jou nooit zo goed leren kennen, we hadden nooit zo veel gedeeld, als jij en papa nog bij elkaar waren geweest. Geen zin die het verlies kan compenseren, begrijp me niet verkeerd. Sowieso is het verdriet van mijn kinderen om alles het allerergst nu, en zal ik nooit kunnen zeggen: ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Want dan zou ik aan dat verdriet voorbijgaan, en dat gaat helemaal niet. Maar nu zij met mij hun weg vinden richting volwassenheid en ik zie dat ze eigen keuzes maken, opgroeien tot mooie mensen, een beetje wijs voor hun leeftijd omdat ze zo veel mee- en doorgemaakt hebben, denk ik steeds vaker: ik wil wél zeggen en uitstralen dat het 'nieuwe leven' heel, heel mooi is, en dat we het verdriet en verlies in een soort van knapzakje met ons meedragen. Samen op weg. Dat is goed. Het hoeft niet weg. Verlies mag mee in dit verhaal, in mijn verhaal, in ons verhaal. En daarnaast, daarbij, daarna kwam en is er voor mij dus veel liefdesgeluk.

Zo is het nu.

Moederziel

"Er komen hier met regelmaat vrienden van de kinderen. Mee-eten etc. Die geloven niet dat wij uit elkaar zijn. Hoe kan dat nou, jullie zitten gewoon nog gezellig met elkaar te eten?! Hun mond valt open als man later op de avond vertrekt. Waar gaat die heen?"

Lees dit eens een paar keer goed. Jouw eigen woorden. Ik vind het eerlijk gezegd horror dat jij, je kinderen en hun vrienden dit 'gewoon moeten meemaken' elke keer.

Zijn er ook grote-mensen-vrienden die met jullie eten en dan met hetzelfde tafereel? Waar zit hún verbazing dan?

P.S.

Mijn ex en ik hadden ook nooit ruzie. Niet zoals het bedoeld wordt als nietsvermoedende volwassenen tegen kinderen zeggen: het is toch ook wel fijn dat er nu geen ruzie meer is? Dat maakt dat mijn kinderen lang in ongeloof waren. En de periode van zo'n anderhalf jaar in de twighlight zone (ja ja, je zit nog niet aan mijn termijn ) bleef dat ongeloof bestaan. Pas toen we op twee plekken woonden, was het ongeloof weg. En kwam er een ongelooflijke berg verdriet uit. Maanden van elke avond huilen. Heel zwaar, voor iedereen. Maar volkomen gepast. Volkomen terecht. Een donderslag bij heldere hemel, heel lang heel veel onduidelijkheid en nu toch uit elkaar: dat IS ook vreselijk. Daar MAG je boos om zijn en om huilen. Jouw kinderen zitten nog in dat niemandsland. De woorden 'wij zijn uit elkaar' betekenen niets voor kinderen. Juist als je nooit ruzie had. Harde woorden van mij hier, maar echt.

Lees wat Jippox schrijft. Doe dit een aantal maanden, grenzen stellen en je er aan houden. "Zakelijk" zijn. Zet een groot teken in je agenda op (als je vandaag hier mee begint) 25 maart. Neem jezelf voor om tot die tijd consequent te zijn. Leer (net als ik dat moest leren) dat het niet altijd zo is (en oh, wat zijn wij, regelende, rationele meisjes dat gewend) dat je eerst de dingen moet begrijpen, dan de dingen gaat voelen en dan pas gaat aanvaarden. Nee. Wat je gaat ontdekken als je dit enge 'experiment' (want nieuw voor jou) aangaat is: je kunt ook eerst HANDELEN, consequent je eigen plannetje vasthouden, dán gaan voelen, en misschien pas dán gaan begrijpen! Of dan voelen dat begrijpen niet meer hoeft.

P.S.P.S.

Wat mooi eigenlijk dat dit in de winterperiode valt. Dat vertelde ik je al, dat mijn therapeut zei: beweeg maar mee met de seizoenen. Nu je naar binnen keren, afbakenen, je kinderen en jezelf liefhebben, daarna bouwen aan wat daarna nodig is. Als ik jou hoor praten over je man, kan er gebeuren wat Jippox schreef: hij blijft weg of hij is weer bij jou. Je hebt er geen invloed op. Als ik jou hoor praten over je man, kan na zo'n 'afgebakende', begrensde periode volgens mij een mooie ouderschapsrelatie ontstaan. Misschien zelfs vriendschappelijk. Maar dat kan niet zo maar nu, als een soort 'doorstart'. Daarvoor moet het vliegtuig eerst helemaal stilgestaan hebben, uitgepakt, schoongemaakt, opnieuw brandstof er in, en dan... Dán ben jij één van de co-piloten die mee vorm kan geven. En heb je nog steeds die andere daar bij nodig. Durf het.

Hoop en angst

Ik heb hetzelfde meegemaakt en jouw draden zijn erg herkenbaar. Je blijft maar zoeken naar een reden, een uitleg. Die is er niet. Mensen doen hele egoïstische, idiote dingen. Mensen veranderen in iemand die je niet herkent en die je ook nooit zou willen kennen.
Mijn ex-man ziet er nog steeds hetzelfde uit maar is van binnen zo veranderd dat ik het nog altijd niet kan geloven. Ik worstel daar nog steeds mee. Hoe kan een liefhebbende vader, een man die van me hield en alles voor me deed veranderen in een leugenachtige egoïstische bedrieger die zijn gezin in de steek laat? Zijn vriendin heeft daar een enorme invloed op gehad maar uiteindelijk heeft hij die beslissingen genomen. Dat zou de man die ik getrouwd heb nooit gedaan hebben.
Ook mijn ex probeerde en probeert alle schuld bij mij te leggen. Daar heb ik tegenwoordig een antwoord op: ik heb hem niet gedwongen om bij die truus in bed te kruipen, ik heb hem niet gedwongen om mij jarenlang te bedriegen, ik heb er niet voor gezorgd dat hij voor haar koos. Dat heeft hij allemaal zelf gedaan. Er is niets wat ik gedaan heb wat die beslissingen rechtvaardigt.
Dat heeft me wel 2 jaar gekost.
Ik ben boos geworden. Heb hem de huid zo vol gescholden dat hij nooit meer in mijn buurt durft te komen. En met reden want ik ben zo ontzettend boos dat ik niet voor mezelf in sta.
Ik ben in therapie, al een tijd, en ik weet dat de boosheid een functie heeft. Als ik boos ben voel ik het verdriet niet. Verdriet maakt zwak, boosheid geeft kracht en dat heb ik blijkbaar nog nodig. De boosheid heeft me ook geholpen om van hem los te komen. Zelfs toen hij al met haar samenwoonde fantaseerde ik dat we weer bij elkaar zouden komen. Totaal niet reëel en ook niet iets wat gezond voor mij zou zijn maar onbedwingbaar. Door de woede heb ik dat idee los kunnen laten. Dat is een stapje naar de verwerking.
Wat mij ook geholpen heeft en vanzelf ging toen ik zo boos werd, was alle contact verbreken. Elk apje werd tig keer gelezen, elk gesprek eindeloos in mijn hoofd herhaald. Op zoek naar de zin, de reden, hoop. Het sloopte me. Deze stilte geeft rust.
Met de kennis van nu zou ik zeggen dat voor jou rust en afstand gezonder is. Geen apjes, geen gesprekken, rust in je hoofd. Afstand nemen en tot jezelf komen. Je denkt dat je rustig bent en goed met de situatie om gaat maar dat weet je pas achteraf. Ik heb zo veel meegebogen en toegelaten dat ik mezelf er behoorlijk mee kwijt geraakt ben. En uiteindelijk heeft het helemaal niets opgeleverd want hij koos toch voor de truus. Dat is iets waar ik nog extra door gekwetst ben. Ik heb zoveel gedaan, zoveel toegelaten, zoveel verdragen, mezelf zo vernederd en het was allemaal voor niets. Maar goed, dat is een van de vele dingen waar ik mee moet leren leven.
Jij moet je eigen weg gaan. Anderen kunnen alleen hun ervaringen en inzichten delen. Ik wens je heel heel veel moed en wijsheid op je pad

maar

je hebt hem natuurlijk wel ook veel ruimte gegeven dit allemaal op een wel heel comfortabele manier te doen. Wel de lusten vh gezin zonder verantwoordelijkheden of stress, jij hebt alles overgenomen.
Zo kon hij zich ook wel lekker rustig richten op zijn eigen leven, zijn nieuwe liefde.
Ik zou toch zo snel mogelijk uit die rol willen en oppassen dat je niet achter hem aan moet lopen om hem bij zn haren bij het gezin, verantwoordelijkheden te slepen.

loslaten

Hij voelt zich waarschijnlijk ook nog vastgehouden door jou. Hij heeft jou allang losgelaten. Nu jij nog.
Sommige mensen willen niet gered worden. Dan komt hun eigen verantwoording om de hoek kijken en moet je loslaten, laten gaan.
Iemand die echt dood wil, zal een manier vinden om dat voor elkaar te krijgen, achterblijvers of niet. Een zware vergelijking, ik bedoel ermee te zeggen: als hij niet wil zal het niet gebeuren, sommige mensen willen niet gered worden en dan ook in het bijzonder niet van wat ze zelf al hebben losgelaten.

Laat hem gaan.
Houd van hem.
Mis hem.
Verwerk hem.
Houd nog steeds van hem.
Alles is goed, maar voor nu is laten gaan beter.
Maar dan ook echt laten gaan.
Geen wijntjes ,geen "gezelligheid", geen fake oplaadmomenten die je eigenlijk leegzuigen maar hem gemoedsrust geven.
Alleen zakelijk, neutraal. Zonder hoop en verwachting.
Voor je deur gaan staan, je armen breed en geen centimeter meer wijken.

ontneem

Ontneem hem de rol die hij denkt te "moeten" vervullen.
Hij denkt met zijn sporadische bezoekjes alles heel prima voor elkaar te sluizen, zonder alteveel heisa toch krijgen wat je hebben wilt.
Die ruimte en rol mag je hem ontnemen.
Wil hij met haar verder?
Dan een scheiding en zijn rol als deeltijd vader op zich nemen en alles wat bij gescheiden ouders hoort.
Hij heeft nu nog het beste van 2 werelden, al zou jij dat als achterblijvende partner/ouder niet zeggen: hij kan ondanks zijn fouten nog veel voor elkaar krijgen, constant rekenen op jullie goodwill en kapotte liefde. Voor hem genoeg om zijn gang te blijven gaan zonder alteveel consequenties.

De kinderen

De vraag is dus nu hoe je hem gaat dwingen om wel de lasten van het gezin op zich te nemen. Dat vind ik een lastige want daarmee zet je ook de kinderen in het midden van de strijd.
Dat zou mijn gevoel ook aantasten. Het is zeker eerlijker wat betreft taakverdelin maar dan zou ik liever zelf de zorg bij mij houden.
Hoe zie je dat voor je?
Omdebeurt een week in huis voor de kinderen of zo? Heb je mogelijk een ander concreet voorstel waardoor je man kan bijdragen?

jojo

Je man heeft verwerpelijk jojogedrag. Woensdag schreef je nog: "Ik heb mededogen maar voel me ook gebruikt. Zaterdag zat man huilend aan de keukentafel. Ik kan me er niet tegen verweren, hij blijft een emotioneel appèl op me doen."

Toen ik dat las kreeg ik de kriebels. Maar ik bleef op mijn handen zitten. Sorry, ik kan het niet meer. Wat een emotionele uitzuiger!!!

Zo, dat is eruit.

Jankend aan de keukentafel. En eerder schreef je al dat je man zei dat hij elke dag huilde.

En dan zie ik hem in gedachten weer opgelucht naar Truus gaan die hem blijkbaar meer kan geven dan jij (nee, voel je niet schuldig, sommige mensen zijn nou eenmaal rupsje nooitgenoeg en willen the best of both worlds).

Het ene moment beveelt hij jou om los te laten, zegt hij dat hij iets mist, het volgende moment zit hij te janken aan jouw keukentafel en legt hij zijn makke op jouw bordje. Had hij daar geen Truus voor, die hem meer zou geven dan jij hem kon geven?

Hij gebruikt jou als een jojo. Omhoog trekken, wegstoten, omhoog trekken, wegstoten. Om vervolgens weer naar Truus te gaan.

Dit stopt pas als één partij zegt "tot hier en niet verder".

Hoe lang laat jij je nog manipuleren tussen hoop en vrees?

Wat jullie ooit hadden is weg en komt nooit meer terug. Niet omdat jij hem niet genoeg kon geven, maar om zijn eigen gedrag. Als hij tekort kwam op wat voor gebied dan ook, had hij dat moeten zeggen en niet naar een Truus moeten rennen, om jou vervolgens als een jojo aan een draadje te gebruiken: op, neer, op, neer.

De illusie in stand houden. Dat doen jullie helaas allebei zolang er geen knopen worden doorgehakt. Ben jij degene die de impassie breekt? Zodat de kinderen ook weten waar ze aan toe zijn?

denk dat de kunst is

om dat zonder al teveel verwachtingen te doen. Je kunt hem niet letterlijk dwingen, wel je verwachtingen duidelijk, zonder emotie uitspreken. Oke, zus en zo is de situatie, dan verwacht ik vanaf nu van jou dat je: vul maar in.
Doet hij dat niet, dan is hij degene die dat ooit mag uitleggen aan de kinderen als die daarom vragen.

Toch, net als met kinderen

die vaak heel duidelijk aangeven wat ze willen en bedoelen (als wij maar eens goed zouden luisteren), zou ik je ook willen aanraden gewoon echt eens goed te lezen en te horen wat je man zegt:

Hij zegt: laat (me) los, doe pas op plaats, neem rust.

Volgens mij zegt hij eigenlijk: laat me gaan.

Vrouwen gaan er dan altijd iets achter zoeken. Ja maar, eigenlijk wil hij het niet, eigenlijk ken ik hem het beste, eigenlijk gaat hij nu een heilloze weg... Vooral dat laatste zeg jij de hele tijd. Je ziet hoe zoekende hij is, en je geeft aan dat hij het eigenlijk allemaal al heeft, en wel thuis. Dat is misschien wel zo, maar niet voor hem kennelijk.

Dat kan allemaal wel, maar net als een kind uiteindelijk z'n eigen weg moet zoeken, ook al valt het in alle valkuilen die jij van tevoren ziet aankomen en zou je hem/haar daar zo graag bij helpen, net zo moet je man het uiteindelijk ook zelf uitzoeken. In liefde loslaten, zoiets...

Dan nog denk ik dat jij dat (loslaten) pas kan als je er echt, écht, zelf aan toe bent. Maar tegelijk denk ik ook dat je jezelf kunt blijven vastklampen aan een gedachte, een wensdroom, waarmee jezelf tegenhoudt.

Ik respecteer je drang om goed met je man om te gaan, om hem te respecteren in zijn ontwikkeling, dat weet je. Maar verlies jezelf daarbij niet.

Net zoals je goed moet luisteren naar wat je man zegt (en doet, trouwens) moet je denk ik ook luisteren naar jezelf. Als jij er niet meer tegen kunt...

En waar ik ook wel benieuwd naar ben: je schrijft dat vrienden van je kinderen paf staan, als ze horen dat jullie uit elkaar zijn. Maar wat vinden je eigen kinderen hier nou van? Je zegt, wij laden allemaal op. Maar is dat wat jij ziet of aan je kinderen denkt te zien, of is dat wat jouw kinderen echt zelf zeggen? Ik ben gewoon benieuwd hoor, het is niet als kritiek bedoeld.