Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Moederziel

Ik haak niet af hoor.

Mannetje

Ik denk zeker niet dat jij het tij kunt keren. Ten eerste ben jij haar man niet en ten tweede is er niet iets wat Moederziel zou kunnen 'leren' van jou wat haar man terug zou brengen. Het ligt namelijk niet in haar handen. Ik zeg daarmee niet dat je bijdragen, vanuit JOU, niet waardevol zijn, maar dat ik denk dat Moederziel er de valse hoop uit haalt, dat als ze jou maar snapt (alsof jij antwoorden hebt die ze van haar man zo graag wil), ze weer enige controle op de situatie kan uitoefenen. En dat is denk ik niet zo.

Florida

Ik snap werkelijk niet waar je vandaan haalt dat ik Moederziel iets zou kunnen leren? Ik leren haar man terugbrengen, sja ...

Ik vertel haar mijn ervaringen, geef aan wat ik bij haar man zie en hoe dat bij mij heeft gewerkt. Mag moederziel mee doen wat ze wil.
Of moederziel daar wel of geen hoop uit haalt is aan haar. Ze is nog scherp genoeg om tussen alle adviezen de voor haar relevante stappen te halen.

Ieder heeft zijn eigen ervaringen en eigen inzichten. Moederziel kan en mag daar mee doen wat zij denkt wat nodig is. En zolang zij aangeeft interesse te hebben in de mogelijke beweegredenen van haar man dan is dat haar keuze.

Niemand heeft alle wijsheid in pacht. Het is geen strijd om wie de beste adviezen kan geven of welk advies gevolgd moet worden.

En dat is het laatste wat ik hier over zeg.

Het gaat me niet om jou Mannetje

Moederziel geeft aan dat ze je bijdrages waardevol vindt. Ze vraagt er soms zelfs expliciet naar. Je moet vooral schrijven wat je wil. Het gaat in dit draadje m.i. om Moederziel. En met haar (en niet jou) in m'n achterhoofd, schrijf ik over de valse hoop die ze (proef ik) uit jouw berichten haalt. Alsof ze jou met haar man personifieert. En in die valse hoop probeert ze onbewust (nogmaals, denk ik) uit jouw reacties antwoorden te halen waar ze iets 'mee kan'. Vandaar het woord leren, snap je. Ik zeg dus niet dat het jou intentie is haar iets te leren (daar ben ik helemaal niet mee bezig), maar hoe ik denk (vanuit ervaring) dat ze met jouw antwoorden om gaat.

Valse hoop?

Het is een t-splitsing waar MoederIel voor staat. Gaat ze links of rechtsaf?
Een afweging waarbij inzichten van mensen je eigen inzichten kunnen bevestigen of doen inzien het nog niet van die kant te hebben bekeken.
Bepaald geen overhaaste beslissing. Helemaal als er kinderen bij betrokken zijn.

ik snap de

t-splitsing (die Mannetje ook steeds suggereert) niet goed.
Dat impliceert dat Moederziel een keuze heeft in het al dan niet continueren van de relatie.
Ik lees die keuze nergens, ook geen enkel teken dat erop wijst.
Noem dat maar geen valse hoop.

"De beste manier om mijn kinderen te beschermen is om ze in een liefdevolle omgeving te houden. Zonder haat en rancune. Dat lukt vooralsnog. Alleen, maar ook als man er is"

Toe nou. Dat is toch niet te rijmen met borden die door de keuken vliegen?

Ik vind het naar dat jij over je grenzen gaat, maar ik vind ook dat jullie allebei ver over de grenzen van de kinderen gaan. Splits het nou voorlopig eens helemaal op. Maak een omgangsregeling, beperk het contact tot zakelijke dingen (en dan uitsluitend via de mail), niet bij elkaar over de vloer, niet bellen, niet app-en. En dat dan voor minstens een half jaar zo vastleggen.

Krijgt iedereen de rust die hij nodig heeft en de ruimte om eens echt te bedenken wat men nou echt wil. Nu houden jullie elkaar in gijzeling met de kinderen als grootste slachtoffer, en komt niemand een steek verder.

glimlach

Ik moet glimlachen om je laatste post - is vast t laatste wat je bewerkstelligen wil, maar goed.
Hier geef je heel helder je grens aan. Goed zo. Je kunt 't.

En nu je eigenlijke probleem; je bent beschadigd waardoor grenzen aangeven moeilijk is. Wat dat betreft zijn man en jij op het moment een onmogelijke combinatie; jij stelt moeilijk grenzen en man zoekt juist de grens op verschillende vlakken. Misschien beiden vanuit je verleden; jullie versterken elkaar juist in elkaars zwakte.

"Volg ik mijn verstand, of volg ik mijn gevoel? Mijn verstand zegt dat ik die man uit m'n leven moet schoppen en grenzen moet stellen, mijn gevoel zegt me dat het verhaal niet klopt, dat er méér aan de hand is. Soms wint het gevoel, soms wint het verstand. Maar ik kom er niet uit welke het écht moet worden."

Dit schreef je vannacht. Ik geloof niet dat je je man uit je leven moet schoppen- kan niet eens, al zou je willen. Ik geloof wel dat jij in jullie beider belang voor jezelf (en jullie kinderen) de grens moet aangeven. En natuurlijk is zijn/jullie verhaal veel groter. Uit een van je laatste postings blijkt dat man misschien een heel klein beetje dit ook gaat zien. Maar nogmaals ; het is van hem. Het is zijn proces en daar kun jij niks mee. Moet je zelfs ver vandaan blijven- ongetwijfeld veroorzaakt door zijn verleden maar ook tussen jullie zal er in jullie dynamiek van alles gegroeid zijn wat niet helpend is voor hem. En ook niet voor jou.
Juist vanuit je gevoel voor hem zul je hem los moeten laten. Op zichzelf laten terug vallen. Zelf z'n bodem laten ervaren.

En dat is misschien wel de moeilijkste stap die je zetten moet. Juist omdat je van hem houdt en koestert wat er geweest is. En de angst voor wat komen gaat- de uitkomst voor hem persoonlijk , voor jou en voor jullie is onzeker.
En dat jij hoop blijft houden op een goede afloop voor jullie samen begrijp ik heel goed. En zou ik niet weg willen nemen. Ik geloof dat je altijd (bijna altijd) samen verder kunt. Nu staan jullie daar nog ver vanaf. En daar gaat het nu niet om.

Man moet - hoe dan ook- zelf z'n leven vorm gaan geven. En hopelijk met hulp om tot inzicht te komen zodat hij helen en groeien kan. En voor jou geldt hetzelfde; 0ok jij gaat je eigen weg. En daarin past het nu om op eigen benen te gaan staan. Grenzen aangeven zodat man niet op jou leunen kan, en jij emotioneel zelfstandig kan worden.

Ik wil het niet voor je invullen maar het is misschien goed te onderzoeken hoe jij dat leren kan; je veilig voelen bij jezelf, bij je eigen zelfstandigheid.
Je liefde voor man is groot- dat is mooi. Kan jullie nog veel brengen. Maar het kan ook een schuilplaats voor je zijn- een belemmering om zelfstandig te worden. Een excuus zelfs.

Je bent in een situatie terecht gekomen die je nooit gewild hebt. Waar je , denk ik, zelfs enorm je best voor gedaan hebt door de jaren heen om het te voorkomen. Ik denk ook te lezen dat jij in jullie relatie behoorlijk de regie had. En nu ben je de regie deels kwijt- dat geeft onzekerheid. En voor jou vanuit je verleden is het misschien wel enorm bedreigend.
Je zult moeten lieve Moederziel- juist om te redden wat er nog te redden is. Je eigen zelfstandigheid en veiligheid. Maar ook man de ruimte geven op z'n bek te gaan- om de diepe pijn te voelen die hij bij zich draagt.
En pas dan ga je zien wat er gebeurt, zonder je regie. Pas dan kunnen jullie beiden vooruit en herstellen.

Ik leef met je mee. Zie dat je het zwaar hebt- de zwaarste stap komt nog. Loop er niet voor weg, het rekt jullie beider pijn.

Twee armen om je heen. Kom op lieve Moederziel, verschuil je niet.

Moederziel

Niemand zegt dat je niet als een tijgerin staat voor je kinderen. Wel zeggen we dat de situatie waarin zij zitten, en ook jij, in onze ogen schadelijk is voor jullie. Je hebt gelijk als je stelt dat een breuk als deze altijd schade zal aanbrengen. Een relatie die zo veel jaar bestaat, een gezin dat zo veel jaar bestaat: dat kan niet pijnloos naar een andere staat van zijn overgaan. Was het maar zo.

Wat je misschien kunt gaan zien, is dat je herhaaldelijk dezelfde klappen krijgt, en jullie kinderen ook, die jij niet allemaal kunt voorkomen, maar sommige wel. Het is denk ik al vier keer zo geweest dat jij dacht dat je schadeloos een fijne avond met man zou kunnen hebben, dat het jullie goed doet, terwijl je alle vier de keren of bij jezelf en/of bij de kinderen ontdekte dat het toch ook gewoon heel pijnlijk en ingewikkeld is. Dat is de onduidelijkheid die zich dan tegen jou en tegen de kinderen keert. Dat doet niets af aan de liefde die er bestaat, nee, die wordt soms zelfs als groter gevoeld/ervaren, maar dat is 'ongezond'. Iemand die je (gewild of ongewild) geweld aan doet, van diegene kun je je nóg afhankelijker gaan voelen. Dat voelt als nóg meer liefde. Dat is wat grenzeloosheid met je doet, vrees ik.

Ik zie in jou zo ontzettend mijzelf. Ik zei destijds huilend tegen mijn (heel goede) therapeut: maar ik héb geen grenzen. Ik voel ze niet. Ik kan ze niet trekken. Zij 'pikte' dat niet. Ze zei: je hebt wel degelijk grenzen. Je zorgt honderd procent voor je kinderen. Je gaat naar je werk omdat je weet dat het belangrijk is te doen wat bij jou hoort. Je bent intens in vriendschappen omdat je weet dat het goed voor je is om met mensen te zijn die van jou houden en met je in verbinding te staan, wat er ook gebeurt. En ook: je bent boos. Je voelt je machteloos. En je bent regelmatig misselijk. Dat is het ultieme sein van je lijf dat er een grens bereikt is. En wat doe jij (zo zei zij tegen mij)? Je negeert die grenzen. Omdat je bang bent dat als je ze voelt, je ze ook moet communiceren (met je (ex)man). En dat roept zo'n angst op om verlaten te worden, dat je doorgaat zoals je ging. Maar je bent al verlaten. Je negeert je grenzen omdat je bang bent ze te stellen naar (ex)man. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat je wordt verlaten. Dat is al gebeurd. Jij en je kinderen leven nu in een twighlight zone, en dat is de slechtste plek om te leven. Je eet telkens weer een beschimmeld bord spaghetti op. Dat zou je in de werkelijkheid, als het om voedsel ging, nooit doen.

Ook zei ze: je hoeft niet zo veel. Regel de dingen zodat er helderheid is (Jippox schreef het hierboven heel praktisch op). Je hoeft geen scheiding aan te vragen. Je hoeft niet te stoppen met houden van. Waar je wel mee moet stoppen is het eten van beschimmelde waar. Maak jezelf 'schoon'. Koester jouw liefde, jouw waarden, jouw trouw. Zorg voor jezelf en voor je kinderen. Kijk goed welke mensen om je heen echt het goede met je voor hebben. Ga met dit seizoen mee. Wees een egeltje. Eet, drink en slaap. Stop met vechten.

Ik hoop zo dat je ziet dat dit is wat we bedoelen hier. Het gaat niet om 'tweede kans', 'huwelijk redden', 'begrip hebben voor man'. Niet dat dat alles niet bestaat. Maar het bracht je tot nu toe nergens. Kijk wat je kunt doen als het gaat om wat Jippox schreef. Wees niet bang om dat duidelijk te stellen. Man is nu niet bij je. Hij zal niet verder weg zijn als jij duidelijkheid schept. Geloof me. En als hij dat wel is, is hij dat nu ook al. En als hij dat niet is, komt hij bij je. Er zijn geen grijstinten in deze, geen nuances, niets hybride aan. Het is wat het is: je bent in liefde bij elkaar of je bent het niet. En voor je kinderen is duidelijkheid een opluchting. En dan - nogmaals - bedoel ik niet een strijd, advocaten, een officiële scheiding. Dat hoeft niet als je dat niet wilt. Maar ook niet dit 'binnenwandelen' in jouw en hun leven en niets regelen. Wie heeft in concept klaar hoe het gaat worden? Jij? Leg maar weg dat papier. Laat ze bij jou zijn totdat man of je kinderen aangeven iets graag anders te zien. Gun ze de rust van daar niet voor hoeven werken. Of te moeten zien hoe hard jij daar voor werkt. Laat het van hun vader uitkomen. Van hun vader naar hen. Heb vertrouwen. Waarom? Omdat jij niet een relatie voor anderen kunt 'regelen'. Zo is het nooit. En zeker niet tussen een ouder en zijn/haar kinderen.

Nog een mooie zin vanuit de therapeutische context: wees zorgvuldig maar niet voorzichtig. Voorzichtigheid geeft onduidelijkheid en daarmee ontstaat er ruimte waarin dingen (verder) kapot kunnen gaan. Zorgvuldigheid maakt dat je het goede doet. Voor dat moment. Geen besluiten voor de eeuwigheid, maar voor nu duidelijkheid en 'zuiverheid'.

En weet je wat het jou zelf gaat bieden? Rust na angst. Grenzen voelen doe je al lang. Grenzen stellen gaat je opleveren dat je het durft (en durven is iets toch doen, ook al ben je bang, dat is dapperheid!) en merkt dat je niet sterft. Dat je in essentie niet verlaten kunt worden door de belangrijkste persoon in je leven, jijzelf. Hoe mooi zou het zijn om dat heel kwetsbaar te doen? En geloof me: jij bent niet zo maar 'niet meer beschikbaar' voor man. Dat blijf jij voorlopig nog wel. Daar heeft dit eigenlijk niets mee te maken. Ik hoop dat je me begrijpt. Sterkte.

En nu tranen in mijn ogen

Door jouw tekst, Stip. Zo liefdevol.

Wakker schudden

Soms vind een uitbarsting plaats wanneer de druk te hoog is geworden. Kleine dingetjes die opstapelen, zodat juist op momenten dan je het gevoel heb er alleen voor te staan, je baalt dat een ander het niet ziet, wegkijkt.
Dan doet het er niet meer toe dat je je grens overschreidt, dan wil je dat een ander je komt helpen. Zonder het te hoeven vragen. Uit gevoel van invoelen omdat je al 22 jaar een team vormt en zodoende aan een half woord of een blik genoeg zou moeten zijn om overeind te springen.
Het irritante is eigenlijk dat het een uitbarting was om niets want kinderen die niet helpen opruimen of pubers die ruzieën, is echt iets dat wel vaker in een gezin voorkomt. Maar het was niet fijn dat je man daar getuige van was en zelf niet ingreep. Je had hem ( zo afwachtend) op dat moment waarschijnlijk liever niet in je huis gehad willen hebben.

Maar zo'n actie kan iemand ook wakker schudden. Hij kan in Verweggistan zich afvragen of zijn vrouw het wel alllemaal onder controle heeft, zoals hij dat van haar verwacht had. Hij kan zich realiseren dat hij nodig is en nuttig en gewaardeerd. Niet dat zijn vrouw dat niet zegt of laat merken. Maar nu ziet hij het met zijn eigen ogen.
De gebeurtenis kan hem aan het denken zetten. Dat is toch een uitbarsting niet voor niets geweest.

Uitleg: in de familie was een vrouw best vaak depri. Maar als haar man of kinderen ziek waren, was ze prompt sterk genoeg om voor de zieke te zorgen. Als de zieke beter was, sloop de depri er weer langzaam in.
Het gevoel van nuttig zijn doet veel met een mens. En het tegenovergestelde is ook waar. Een gevoel niet nuttig te zijn, er niet toe te doen (ongeacht wat een ander zegt), verlamt en maakt je passief. Je moet met je eigen ogen zien dat wat je doet, zinvol is. ( net als die ene keer op het verjaardagsfeest).
Het lijkt mij heel moeilijk om iemand te doen inzien dat hij wel van waarde is, helemaal in deze fase.
-----
Grenzen van kinderen: als vroeger mijn vader een lege soepkom tegen de grond kwakte omdat broer nog niet thuis was, wist ik dat er meer achter zat: knutselen aan brommer, geen huiswerk doen dus lage slagingskans voor examen. Ik puber, was al blij dat vader een soepkom vernielde ipv broer later een oorvijg geven. Door de soepkom was de spanning er af.
Ik vind Moederziel altijd zo beheersd en fatsoenlijk, best ingetogen zodat een ander kan denken dat ze alles onder controle heeft. Alsof haar grenzen veel verder liggen.
-----
Ps mijn komplimenten voor je vermogen in dit draadje fatsoenlijk te blijven reageren op reacties die je van binnen pijn doen. Je schiet niet uit je slof, maar geeft een beleefd en duidelijk antwoord.. Misschien is dat ook je valkuil. Te fatsoenlijk waardoor de grenzen uit het zicht zijn.

Appjes

Simpel.... negeren...

Dat komt hardste binnen. Geloof me.

Flanagan

Ik vind dat je veel invult voor man van Moederziel.
Het tegendeel kan ook heel goed waarheid zijn.
Dat man juist bang is dat Moederziel het niet trekt, dat hij zich juist zo nodig, onmisbaar voelt en dat hij niet weet hoe dit los te koppelen zonder nog meer schade aan te richten.
En misschien neemt hij daarom zoveel afstand vd kinderen: omdat hij bang is dat stuk óók nog af te nemen van Moederziel. Angst verlamt.

Out of business

Ik heb geen whatsapp of facebook, geen pings of blings of emoticons, heerlijk rustig.

Als ze mij nodig hebben, sturen ze maar een sms.
En in geval van spoed, bellen ze maar.

Voor een controle-mens is negeren best moeilijk.
Maak je gewoon wat minder bereikbaar.

Ja, we zijn er voor je

Zet maar dappere stappen. En geloof me, jouw overlevingsinstinct is enorm. Dat is dan weet het voordeel van 'beschadigd zijn' als meisje. Laat het voor je werken. Stop met actief werken en vechten, en ga 'bestaan'. Dat heb je volop in je. Vanuit dat 'bestaan' komt dan vanzelf naar voren wat je wilt, voor jezelf, voor de anderen. Dat hoef je nu nog allemaal niet te weten. Rustig aan. Na dat grenzen stellen mag je je moeheid tot in je botten voelen, kun je uitrusten, gaan helen, en dan ontstaat er ruimte en kracht voor wat je zelf echt wil. Stapje voor stapje. Rustig aan. Het komt. Je doet het waanzinnig goed. Kruip helemaal in je eigen huid, je bent zo ontzettend de moeite waard. Het komt. En komt goed. Hoe dan ook.

Lachen

Haha. Vanmorgen moest Stip glimlachen om je post, nu moet ik lachen om jouw vraag.

Wát is mij gelukt? Waar vraag jij dan naar?

Ik ga reageren hoor, maar gewoon eerst even die wedervraag nu. En ik heb pas straks weer tijd om achter mijn computer te gaan.

Schijnt de zon ook bij jou? Mooi hè?

{{{{moederziel}}}}

Zo mooi weer, wat er hier allemaal gebeurt. Ben er stil van...

moederziel, ik doe met je mee voor wat betreft dat grenzen stellen. Zo ongelooflijk moeilijk. Ik neem heeeele kleine stapjes, zo klein dat ik me er zelf vaak nauwelijks van bewust ben. Mijn coach helpt me ook die kleine stapjes te voelen en te zien, en daar dan trots op te zijn. En het verder uit te bouwen. Jij doet dat zelf ook al. Je realiseert je dat je dat niet goed kan, grenzen voelen, en al helemaal niet die grenzen aangeven. Dat je je daarvan bewust bent is stap 1. Die heb je al gezet. Nu rustig aan verder uitbouwen.

Ik denk dat wat hierboven al meermalen geschreven is, in jouw geval heel waar is. Beperk het contact met man tot alleen (!) het zakelijke. En laat het initiatief bij hem. Verschrikkelijk moeilijk, ik weet er alles van . Maar noodzakelijk. Want iedere keer als hij appt of langskomt ben jij van slag. En weer terug bij af voor wat betreft die grenzen. Ik herken dat wel. Hier is het iedere week 2 keer heftig schakelen voor mij: als man naar zijn appartement vertrekt en als hij weer terugkomt. Dat haalt mijn emoties helemaal overhoop en kost bakken energie. Gelukkig is het eind daarvan in zicht. Maar voor jou niet. Tenminste, niet als jij nu die grens duidelijk stelt. Geen contact, alleen zakelijk. Laat man en kinderen zelf contact opnemen als ze elkaar willen zien. En als dat in jouw huis is, ben jij er dus niet. Maak afspraken over de financiën. Trek het uit elkaar: jij hebt je eigen inkomsten & uitgaven, hij de zijne. En kijk in hoeverre hij bij moet dragen zodat jij met de kinderen ervan kunt leven. That's it.

Meissie, je hebt nog hele zware tijden voor de boeg. Eerder stelde iemand voor om even alleen (of met vriendin of zo) weg te gaan. Ik snap dat je daar nog niet aan toe bent, maar ik weet dat het je goed zal doen. Houd het in je achterhoofd. Wat ik heb gedaan en wat mij ook heel veel goed deed is logeren bij zus en broer. Me daar lekker laten verzorgen. We wonen allemaal redelijk bij elkaar in de buurt, dus ik ging gewoon werken, maar het was zo lekker om gewoon aan te kunnen schuiven voor het eten, aan niks en niemand dan mezelf te hoeven denken. Er was altijd iemand als ik wilde praten of uithuilen, maar gewoon vroeg naar bed of met een wijntje bij de TV kon ook. Beiden hebben ook een bad, en ik thuis niet, dat vond ik toen ook heerlijk. Lekker in dat warme water, boek en kop thee erbij... Zoiets wens ik jou ook toe. Even verzorgd worden ipv verzorgen deed mij heel veel goed.
Zorg goed voor jezelf.

Appjes negeren

Dat is helemaal niet simpel, Mannetje, om appjes en knipoogjes te negeren, het is ontzettend moeilijk. Maar het moet wel. Alleen als ze over zakelijke regeldingen gaan, kun je ervoor kiezen om te reageren. Anders moet je echt proberen er niet op in te gaan. Dit is exact hoe hij over jouw grenzen heen gaat. Pijn laat voelen. Ja, er zit oude (!!) liefde achter die je dan eventjes meevoelt, maar die is voorbij en uiteindelijk doen de berichtjes je pijn. Hij heeft het recht niet om je zo te blijven pijnigen.

Toen ik in jouw situatie zat, heb ik een lijstje gemaakt met allerlei mantra's waarom ik niet moest/mocht reageren. Ik heb avondenlang aan die mantra's gewerkt: ik ben sterk, ik laat me niet meer door hem kwetsen, hij heeft zijn eigen problemen, daar kan ik niets aan doen, de kinderen verdienen rust, enz enz. Ik had er uiteindelijk wel een stuk of 30. Pas als ik al die mantra's 3x voor mezelf hardop had uitgesproken en dan nog steeds wilde reageren, dan mocht ik van mezelf over 24 uur reageren. Dat hielp mij echt. Ik heb niet meer gereageerd. Hij probeerde het altijd weer in de nasleep van een zakelijk gesprek, maar ik reageerde dan niet meer. Ook niet op de vraag waarom het gesprek was geeïndigd (ik het het 1x droog gezegd: ik ga niet meer reageren op persoonelijk of emotionele berichten, daarna niet meer). Het duurde een tijdje, maar hij kreeg het door.

Knuffel van mij.