Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Het is een proces waar je samen door heen gaat. En waarin je je eigen keuzes maakt. Niemand kan jou leven overzien. Onze situatie was anders. Ik ben uit huis gegaan omdat de situatie thuis onleefbaar werd. Iedere situatie is anders. Kinderen zijn ook heel gevoelig voor jou stemming. Het is belangrijk om zelf stevig te staan en een toekomstperspectief te bieden waar mogelijk. En vooral aan te geven dat het niet de verantwoordelijkheid van de kinderen is maar ze kunnen wel meewerken om het allemaal zo leefbaar mogelijk te maken. Er kunnen moeilijke zaken zijn in het leven maar je kunt er altijd zelf ook iets mee, je bent nooit machteloos al ga je niet over een ander, je gaat over je eigen leven. Er is altijd licht aan het einde van de tunnel. Er komen altijd weer mooie dagen en hun vader verdwijnt niet uit hun leven hoe gebrekkig hij zich nu ook verhoudt tot de kinderen.
Zelf ben ik er ook veel bij geweest, met name toen de kinderen voor het eerst een weekend naar hun vader moesten vanwege de omgangsregeling. Ik bleef een sturende rol in het gezin houden. En die heb ik nog steeds.

Moederziel

Ik heb er nog eens over nagedacht, over wat je vertelde over je kinderen, dat ze onderling ruzie maken enz. uit verdriet en woede over de in een klap afwezige (fysiek en emotioneel) vader.

Wat ik zei, denk ik nog steeds: voor je man is het veilig om alles bij jullie bij het oude te laten, veel minder confronterend voor hem. Voor jullie des te verwarrender, omdat wat was niet meer zo is, terwijl het soms wel nog zo lijkt. En wat mannetje zegt, om te kunnen bijtanken binnen zijn huidige verwarrende leven.

Maar aan de andere kant: ook verdriet hoort bij het leven. Je kinderen reageren zich af op elkaar, net zoals kinderen zich ook wel op hun ouders af reageren. Het hoort erbij. Daar leer je van. Ook tijdens een scheidingsproces.

Ik vind het ook knap en prijzenswaardig dat jij de nuance probeert aan te geven. In alle verwarring kun en moet je toch respect voor de ander als persoon (niet persé voor zijn gedrag) blijven opbrengen. Ik vind dat mooi, prijzenswaardig en ook heel belangrijk. Ik denk dat het een heel mooi voorbeeld is voor je kinderen. Ja, nu is het verwarrend, maar dat zou het toch wel zijn, een vader die van het ene moment op het andere een totaal ander persoon is.

Ik ben zelf stiefmoeder, en mijn stiefdochter is kind van ouders die in eerste instantie een vechtscheiding hadden, met het kind als inzet. Gelukkig is dat met veel geduld en normaal gedrag van onze kant afgezwakt en kunnen we nu normaal met elkaar omgaan.
Als je bedenkt dat wij echt van heel ver zijn gekomen, is dat een klein wonder. Het zou mij inderdaad heel wat waard zijn om tijdens een scheiding niet af te glijden naar een vechtscheiding. Dat is zo enorm destructief...

Toch ook: je zegt dat zijn gedrag zo zinloos is. Maar blijkbaar niet, anders deed hij niet zo. Voor hem is het blijkbaar nodig, en om dit te kunnen, om zichzelf te onthechten (want dat zit er natuurlijk ook) moet hij misschien wel af en toe bij jullie kunnen zien dat het allemaal voor jullie wel meevalt. Zodat het schuldgevoel wat minder is.

Lieve Moederziel: deze ene week voordat hij zijn sleutel heeft, die week redden jullie ook nog wel. Ik hoop voor jullie allemaal dat er dan iets meer rust in de tent komt, qua emotionele pieken en dalen...

Zinnigs

Tja ....

Als ik kijk hoe het bij mij ging. Ook ik had de periode bij Truus waarbij ik me goed / beter voelde en thuis meer afstand had.
Voor mij had het ook te maken met schuldgevoel en (misplaatst) gevoel van waardering.
Bij Truus kreeg ik waardering en dat gaf een (tijdelijke) boost aan je zelfvertrouwen. Weet niet hoe met zelfvertrouwen van man van moederziel is, maar die van mij was/is laag. Dus zoek je de waardering ergens anders.
Als je dan weer thuis komt in een andere wereld dan voelt het ook als een andere wereld, je gevoel schakelt om, je ziet wat je achterlaat, je merkt ook dat je dat ook mist. Dat geeft afstand.

Andersom zal man dat ook ervaren. De eerste stappen bij Truus binnen zullen ook enigszins afhankelijk voelen.
Bij mij was het duidelijk het leven in twee werelden wat de afstand creerde.

2 werelden

komen ook niet in overeenstemming met elkaar.

Mijn ervaring is dat ik tot inzicht ben gekomen dat het 'positieve' uit de Truus wereld maar zeer tijdelijk is en ook niet datgene brengt (waardering) waar naar gezocht wordt. Met andere woorden ... het wordt weer net zoals het was.

Dat is het punt waarop ik tot inzicht kwam dat ik met mezelf aan de slag moet en een nieuwe wereld geen oplossing was voor mijn probleem.
Pas daarna ga je inzien waar je gevoel echt ligt. Thuis of ergens anders. Echter zo ver ben ik nog niet.

Ik denk dat ook jou man steeds bezig is met pappen en nathouden van zijn deprimerende gevoel. Tot de tijd dat het pappen en nathouden ook niet meer werkt zal hij wakker schrikken (of niet). Op dat moment is het de vraag wie dan naast hem staat om hem op te vangen, of niet.

Moederziel

Achteraf heb ik dubbele gevoelens over het vreemdgaan. Ten eerste heeft het een hoop pijn en verdriet bij mijn vrouw teweeg gebracht. Schaduwzijde daarvan is dat het haar wel sterker en zelfstandiger gemaakt heeft.
Aan de andere kant was het vreemdgaan voor mij een wakeup call om mijn uit mijn bestaande leven te trekken waarin ik al jaren niet fijn voelde. Mede door jeugd heb ik me in een rol gedrukt waarin ik altijd de sterke schouders had en ik mezelf en mijn emoties wegcijferde. Het vreemdgaan heeft mij een andere kant van mezelf laten zien die ik in mijn jeugd heb weg moeten stoppen.
Pas toen ik me realiseerde (mede door jou postings en die van anderen) dat ik het probleem was en ik dus mijzelf moest veranderen om eruit te komen. Daarbij hoorde dus ook de acceptatie dat ik in een huwelijk zit waar ik mezelf niet kon zijn. Achteraf hadden dingen anders gemoeten door praten etc. Maar heb het weggestopt omdat ik emotioneel ook niet open genoeg of volwassen genoeg was/ben.

Voor mij was het nooit een echte knop die om ging.
Tijdens de aanwezigheid bij Truus voelde ik mezelf aan de ene kant schuldig omdat het niet kon wat ik deed. Aan de andere kant kwam de eerder geschetste andere kant van mij naar boven die een goed gevoel gaf. Het schuldgevoel nam af als ik weer naar huis ging. Vermoed net zoals jou man weer naar huis komt om weer in 'gezinsverband' iets te doen.
Truus heeft bij jou man ook iets wakker gemaakt wat hij wil/gaat ontdekken. Iets wat hij thuis niet heeft gekund of waarvan hij het gevoel heeft dat niet te kunnen.
Je kunt jezel ook niet meer goed in de spiegel kijken. Ik merk nu dat door het liegen en ontwijken je een zware aanslag pleegt op je gestel. Je krijgt lichamelijke klachen en heel langzaam ebt alle energie uit je weg.
Een dagje Truus levert steeds minder energie op.

Het gevolg van dit alles is wel dat omdat ik van mezelf een heel andere kant heb ontdekt, ik niet meer in mijn oude gedrag wil vervallen. Kan dat ook niet meer. Dus daar moet ik ook nog iets mee.
Of uiteindelijk mijn huwelijk op de rit blijft zal de toekomst uitwijzen.

We zijn er voorlopig nog niet.

Wat doe je, Moederziel?

Wat doe je meid? Wat ben je aan het checken bij Mannetje? Hoe kan het dat je zout in je wonden wilt strooien? Wat wil je horen? Weet je dan niet dat 1) de seks heel goed is, 2) er geen verantwoordelijkheden zijn, 3) er nog geen 'dagelijks' leven is, dus alles simpel is en 4) truus misschien wel een vrouw is die beter bij man past, misschien wel zeker? Je wilt het van mij niet horen, want ik ben geen man en dus kan ik jouw man niet representeren, maar zo zit het. Niet anders. Natuurlijk zijn er nog de persoonlijkheidsproblemen. De trauma's van vroeger. De hele geschiedenis van jullie relatie en van jullie gezin. En dit is er hoogstwaarschijnlijk ook. Zie je niet wat mannetje doet als hij je antwoord geeft? Hij houdt zich in. Gelukkig maar. Dat doet hij ook omdat ook hij dat dubbelleven leidt/leidde. Een dubbelleven geef je niet 'prijs'. Dat is voor iedereen beter. En jij? Jij strooit zout in je eigen wonden. Laat er in peuren. Denk er eens over na. Man die weer komt koken. Mannetje die aangeeft over zijn eigen huwelijk: we zijn er nog lang niet. En sta stil bij wat jij zelf wilt, nodig hebt. Dan kom IK (maar wie ben ik) nogmaals op de zin terecht: ik wil alleen maar zijn met iemand die ook alleen maar met en bij mij wil zijn. Geen nuances meer. Nogmaals: je hoeft niets af te doen aan je liefde en begrip. Je hoeft niet officieel te scheiden. Je hoeft zelfs niet te aanvaarden dat kinderen in mijn ogen heel veel last hebben van verwarring als iets lijkt wat het is maar het niet is. Je hoeft niets. Maar ik begrijp jouw hang naar begrip vanuit bijvoorbeeld iemand als Mannetje niet. Je ziet toch wat het is? Hoe het er uit ziet, in jouw situatie? Hoe helder wil je het hebben? Hoe veel pijn doe je jezelf nog aan?

Toch

steek je je kopje in het zand. Begrijpelijk, maar niet handig.
Mannetje komt op en je wilt zijn antwoorden, zijn denkwijzes, terwijl je bij anderen vaak zegt dat "we" het niet goed zien, of dat verhalen verschillen. Vorige keer reageerde je ook zo op hem. Hij is niet hetzelfde en hij is heel voorzichtig idd met zijn antwoorden, spreekt niet vanuit zijn hart/emotie.
Dit niet ten nadele van hem, maar van jouw reactie op alles wat uit zijn pen komt.
De overige verhalen verschillen in detail misschien, maar de uitkomst is hetzelfde.
En als iemand als (met respect) Mirreke je nu ook, maar met een omweg, eigenlijk hetzelfde zegt als anderen al maanden zeggen, dan ben je daar blij mee.
"We" begrijpen je."We" zien van een afstand als buitenstaanders en deels als ervaringsdeskundigen, sommigen, waaronder ook ik deels beroepsmatig en uit ervaring, waar je doorheen gaat, hoe je het bekijkt, wat je doet, hoe je er mee omgaat, wat je nodig hebt, waar je behoefte aan hebt enz.
Buitenstaanders geven je soms misschien net dat kleine rotschopje dat je nodig hebt om overeind te blijven. Maar naast dat jij rationeel de boel best heel erg op orde hebt, waarvoor mijn complimenten, is er een deel van jou dat met de vingers in de oren lalalala zingt en hoop houdt tegen beter weten in. Want je weet het wel, maar je wilt het (nog) niet.
Omdat het zo is wat je niet wilt, wat je je kinderen en jezelf en zelfs je man wilt besparen.
Maar die macht heb je niet.
In je eentje vechten is onbegonnen werk. Ik heb het bijna 30 jaar gedaan en dat wil ik jou besparen. That's all

Contact

Nee er is geen contact meer met Truus.

Even dit

Hier nog zo'n stille meelezer die dan opeens wat wil zeggen. Ik leef erg met je mee en mijn hart gaat uit naar je kinderen. Ik vind het mega knap hoe je je opstelt hier en naar je man toe. Maar....

Ik denk (ook) dat het beter is als je besluit om (voorlopig) niet meer 'gezinnetje te spelen' met je man. Ik begrijp heel goed dat het voelt als een onmenselijke opgave dus wellicht moet je jezelf het gunnen om bv te zeggen dat dat iig voor een maand oid is.

Waarom ik dit zeg is wellicht een rare kronkel en ik probeer het uit te leggen, hopelijk lukt dat.
Ik ben stiefmoeder, mijn stiefkind was één toen ik in zijn leven kwam en zijn ouders niet samen. Inmiddels is stief een heerlijke puber en we hebben het goed met elkaar, 50/50 regeling, vlak bij elkaar wonen, goede onderlinge verstandhouding, mijn rol gaat prima, kortom fijn.
Moeder is op een gegeven moment getrouwd, nog een kind gekregen, wij twee kinderen erbij, ook dat ging goed. Op een dag bleek huwelijk van moeder niet te werken en een paar maanden daarna was er iets op school waar vader en moeder samen naartoe kwamen. Mijn stief zag toen ze samen aankomen lopen. Wonderlijk genoeg was dat voor het eerst dat hij dat zo zag. En daarna is hij echt van slag geweest. Opeens deed hij raar tegen mij, zoekend, moeilijk, bozig om alles, ook tegen zijn vader en moeder. Het duurde even voordat we doorhadden hoe het zat maar achteraf heeft hij toen hij zijn ouders zo samen op school zag hij opeens dát zag, zijn ouders,samen. Hij was toen veertien dus ga maar na.
Wat ik wil zeggen: ik denk dat je als kind -ook als puber- echt stevig in de war kan raken als de hoop dat je ouders weer bij elkaar zouden kunnen komen ontvlamt. Dat ontregelt gewoon. Ook als het verstand beter weet.

Ik denk dat je-tegen de wens van je kinderen in- moet weggaan als je man 'gewoon komt doen', dat is even klote maar op termijn geeft het de kinderen wat ze nodig hebben. Ook al ben je er op zo'n avond niet bij, je kunt nog steeds uitstralen dat jullie samen klaar staan voor de kinderen. Ik weet zeker dat mijn stief zich gedragen voelt door zijn ouders (ook door mij trouwens) en voelt dat zijn ouders een team zijn, ze overleggen ook veel en er is een duidelijke 'wij, je ouders'. Dat is voor jullie ook haalbaar, ook als je nu niet meer die knusse avondjes doet.

Ik zeg niet dat kinderen van gescheiden ouders hun ouders nooit samen moeten zien, echt niet. Ik denk wel dat het in bepaalde situaties ontregelend kan werken en dat ik denk dat dat bij jullie zo is.

dat konden wij ook

Wij vieren nog steeds alle verjaardagen samen, de feestdagen, bijzondere gelegenheden en we bellen elkaar als dat nodig is.
Niet meer voor man/vrouw gerelateerde dingen, maar gewoon, als het moet of zo uitkomt.

Maar dat was wel pas nadat duidelijk werd dat het huwelijk er niet meer was. Dat we het besluit hadden genomen. Het was voor de kinderen ook meteen duidelijk: huwelijk over, maar als vader en moeder staan we er voor elkaar. Als mens, niet meer als het oude gezin. En ik heb nog een half jaar thuis gewoond eer ik een huis had en dat ging alsof het beter was dan ooit. Je zou er van schrik op de beslissing terugkomen. Maar de angel was er uit, het hoefde niet meer als man en vrouw en daardoor was de druk er af en kwam er ruimte voor het andere.

Je hoeft hem er niet woedend uit te schoppen. Er zijn zoveel oplossingen mogelijk die duidelijk en toch zacht zijn. Die geen vechtscheiding hoeven te veroorzaken. Wel duidelijkheid, zonder hoop of verwachtingen, zonder interpretaties van gestolen blikken en momentjes vertrouwdheid.
Natuurlijk is dat vertrouwen daar. Jullie hebben een leven samen achter de rug en zijn samen met elkaar ontwikkeld naar wat je vandaag bent.

Ik wens je sterkte komende week als hij zijn eigen plek kan betrekken. Als hij dat ook echt gaat doen en niet gaat dwalen tussen huizen. Dat zal de tijd je duidelijk maken. Hou vol en blijf gebruik maken van je netwerk, ook hier. Door het ontbreken daarvan bij mijn scheiding weet ik extra hoe belangrijk mensen om je heen zijn.

Wat verdrietig toch allemaal.
Ik blijf er (ook) bij dat je afstand moet gaan nemen.
Voor jezelf, want jij hebt dat nodig.
Misschien heeft je ex het niet nodig. Afstand van jou krijgt hij toch wel, bij haar.
Sluit ook niet uit dat hij wel degelijk iets op aan het bouwen is met haar. Ik vind dat hun relatie nu al best lang duurt, termijn voor bevlieging lijkt me iig om.
Maakt ook niet uit, hij moet dat zelf maar uitzoeken
Nu verzacht je denk ik zijn pijn, zijn schuldgevoel.
Jij hebt het iig nodig, die afstand. Niet alleen fysiek, ik denk dat je ook echt moet stoppen met bezig zijn met hem, in je hoofd. Hem willen begrijpen is begrijpelijk maar komt mi veel te vroeg. Nu moet je gaan verwerken, je op jezelf richten. Geen wonder dat je een hoop emoties niet voelt, daar kom je helemaal niet aan toe. Volgens mij laat je de scheiding tussen jullie nog helemaal niet toe.
Snap ik wel, naar voor je kinderen moet je verder.

hmmm, kinderen hopen altijd

dat hun ouders weer bij elkaar komen.
Ook mijn stiefdochter was 1 toen haar ouders uit elkaar gingen. Ook zij heeft altijd de stiekeme wens gehad dat haar ouders weer bij elkaar kwamen, ook al wist ze rationeel dat dit nooit zou gebeuren. Het is een oerdrang. Ik heb bij gesprekken van mijn kinderen en hun vrienden gezeten waarin dat naar voren kwam.
Ik herinner me nog levendig een gesprek waarin het ging over wat je het liefste had. Eigenlijk ging het over Sinterklaas en sinterklaaswensen. En de vriendin van mijn dochter (ook 1 toen haar ouders gingen scheiden en 12 bij dit voorval) zei: ja, dat is toch logisch, dat je ouders weer bij elkaar komen. Er zaten nog meer vriendjes bij, toevallig allemaal van gescheiden ouders. En iedereen beaamde dit, tot tranens toe, sommigen. Voor zover ik dit al niet wist van mijn stiefdochter was dit voor mij een eye-opener... Heel ontroerend ook.

De ouders van mijn partner zijn op latere leeftijd gescheiden en zijn zus was er stuk van, een volwassen vrouw die zelf altijd nota bene tegen haar eigen moeder zei dat ze moest scheiden.

Moederziel, waar ik ook achter ben gekomen in dit leven (en hee, ik ben niet bejaard of zo, mijn jongste is 12... is dat je de dingen moet doen vanuit jouw eigen overtuiging. Je kunt niet iets doen op een manier zoals een ander het zou doen, je kunt niet iets doen op beredeneerde manier als het niet vanuit je tenen komt. Tuurlijk kan je mening en je aanpak gaan wijzigen, het zijn allemaal processen die je doormaakt. Maar jij bent je eigen mens, met je eigen positie en opvattingen in het leven, met jouw manier hoe je naar mensen kijkt, met jouw eigen ideeën over opvoeding, wat je je kinderen wilt meegeven, met je eigen geschiedenis die jou gevormd heeft.

Vervolgens lees en hoor je veel, praat je veel en op basis daarvan kan je insteek veranderen. Maar vertrouw ook op jezelf, op je eigen instinct, op jouw eigen gevoelens. Jij kent jouw kinderen, jij hebt die hele geschiedenis met je man, vertrouw erop dat jij het juiste doet voor jezelf en voor hen. Je hebt al zo'n ontwikkeling doorgemaakt, vanaf het begin dat je hierover begon te schrijven. Als jij nu vindt dat het patsboem afsnijden niet mogelijk is, dan is dat zo. Mocht dat gaan veranderen, dan voel je dat vanzelf en dan kun je het ook, als dat nodig is.

Ik denk dat het veel rust kan geven als je probeert jezelf te troosten met dit vertrouwen in jezelf. Jij kan aan wat op je pad komt, ook al kun je nu nog niet overzien waarheen dat pad zal leiden...! En als het nodig is kan jij ook doen wat voor jullie nodig is.

Lieve Moederziel

"Man heeft geen plan. Is ook niets aan het opbouwen. Probeert het totaalplaatje te veranderen. Maar dat zal niet gaan..."

Hoe luister jij naar je man? Hoe neem jij de dingen die hij zegt? Hoe kun je in tijden van zo veel bedrog en geheimhouding weten dat wat hij zegt dan zuiver is? En begrijp je dat zijn woorden anders kunnen zijn dan zijn daden? Nee, dat zijn woorden anders ZIJN dan zijn daden? En dat alleen de daden tellen? Wat is dat, hybride? Hybride als in 'de woorden zijn anders dan zijn handelen'? Hij is niet bij jou. Hij staat buiten zijn gezin. Hij is regelmatig bij Truus. Dat is nu al bijna een jaar zo. Hoe denk je dan dat hij bedoelt: 'geen plan'? Hoe bedoelt hij 'niets opbouwen'? Dat is misschien in zijn hoofd en woorden zo, maar de werkelijkheid dan? Die is toch totaal anders?

Het is voor hem veiliger, vertrouwder en minder 'explosief' als jij en hij af en toe in woorden 'levelen'. Maar wat betekent dat? Voor jou lijkt het houvast te zijn. Om dan weer rond te zweven in de ruimte. Omdat jij denk ik ook voelt: woorden en daden staan niet in verband met elkaar. Je bent een analytisch iemand. Dus jouw hoofd gaat met de woorden aan de slag. En met de diepere betekenis van wat man doet en niet doet. En dan komt de verwarring. Want dan zie je: het matcht niet. Geloof me: je herkent het als hij werkelijk weer aanwezig is. Als hij werkelijk weet wat hij wil, wat dat dan ook is. En tot die tijd is er verwarring, intimiteit die steeds ruw doorbroken wordt, kinderen die niet weten waar ze aan toe zijn (kinderen zijn heel goed in waarnemen op het handelen) en jij die steeds eenzamer wordt van hoe de situatie is. Dat stralen jouw laatste postings uit: eenzaamheid. Omdat je ook steeds een beetje jezelf verliest. Niet gek, zoals het nu gaat, maar wel erg vind ik dat.

zwart wit

Maar ook een *klootzak* die *slechts* naar een andere vrouw hopt, zal dat niet lachend en huppelend doen als hij een gebroken gezin achterlaat. Extreme uitzonderingen daar gelaten

Wat zijn motieven ook zijn, zonder pijn en twijfels zal het zelden lopen.