Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Welke kiezen

Er zijn drie soorten relaties.

– De Ik-relatie,
– De Ik- en Jij-relatie
– De Wij-relatie
Welke van de drie zou jij kiezen?

In mijn beleving zijn P en M zichzelf helemaal kwijt geraakt in de relatie onder het mom van de liefde , toewijding, verbinding, adoratie, een symbiose die geleidelijk aan is ontstaan.

Mensen groeien in de relatie en als de ene partner niet mee groeit dan ontstaat er een emotionele verwijdering.
Voor de ene een proces dat geleidelijk aan is ontstaan voor de ander een totale verrassing.

En dan ontstaat er paniek, overlevingsmechanismen, om de breuk te herstellen.
De "slapende" partner wordt in eens wakker en beseft dat haar wereldje is ingestort.

Ik bedoel dit niet kwetsend of belerond verwijtend of cynisch. Het is realiteit. En daarbij spelen allerlei oude patronen mee en oude trauma's.

Truus of kees is geen oplossing vind ik, maar geeft aan wat bij die partner speelt, tekort aan aandacht, spanning, genegenheid ...kees en truus is niet de oplossing maar ik begrijp dat , pas als beiden binnen de relatie van alles en nog wat hebben uitgeprobeerd om de breuk te herstellen, dan kun je zeggen de koek is op en t werkt niet meer

En de man heeft geproefd aan t worstje van een ander en ja dat smaakt ook....moeilijk voor hem om te kiezen

Tjonge

Al die analyses over 'hoe het komt dat'. Heel grof gezegd: wat boeit dat? Wat in mijn ogen belangrijk is, is of de liefde zuiver is. Of twee mensen IN de relatie willen omgaan met al wat moeilijk is in het leven (en de relatie), en dat kan veel zijn. Oorzaken zoeken, schuldigen aanwijzen, stellen welke factoren maken dat er niet genoeg van iemand gehouden kan worden: ik realiseer me dat het arrogant klinkt, maar ik ben blij dat ik me inmiddels realiseer dat ik NOOIT meer met iemand in een liefdesrelatie wil zijn die niet honderd procent aan die relatie gecommitteerd is. En ook niet mijn (ex)partner mijn gezin/kinderen pijn wil laten doen.

Ik zie aan alles dat jullie 'genoegen nemen met minder' en daar dan redenen bij zoeken (heel legitieme hoor, zoals 'het gezin mag niet stuk'), maar in feite neem je in mijn ogen dan dus echt 'genoegen met minder'. En dat mag! Daarvoor hoef je tegenover NIEMAND behalve jezelf verantwoording af te leggen. Maar dan is er geen dilemma! Dan kies voor je voor dit hele pakket, dan weet je wat je hebt en wat je krijgt. Dan leef je daar mee.

Maar als het streven is een zuivere, mooie, exclusieve liefdesrelatie, dan doet vreemdgaan en/of de oh zo eerlijke opmerking krijgen dat er nooit van je gehouden is hieraan het nodige af.

Je mag wachten tot alles weer beter wordt. Je mag ook zeggen: ik ga nu voor mezelf zorgen en dat betekent dat ik het 'uitmaak' met mijn partner. Je hoeft niet te scheiden om dat te doen. Je mag ook zeggen dat jij uit de (liefdes)relatie stapt, ook al is dat niet jouw keuze, maar de consequentie van al wat er is en wat jij niet wil dat er is.

Als je wilt gaan voor de volle, wederzijdse liefde, als je daar in gelooft, begrens je het voortdurend pijn verduren, lijkt mij. Als je met minder genoegen neemt, prima, maar dan weet je dat je moet verduren en verduren.

Heel hard gezegd: je doet het jezelf aan. Als je vaststelt dat je partner niet met jou IN de relatie is. Als hij er uit is gestapt, met of zonder een ander. Als hij niet gefocust is op jullie geluk en liefde, maar op andere zaken. Als hij jou en de kinderen niet (goed) ziet. Niet gezien worden is zo kwetsend en pijnlijk. Je bent zo alleen. Vreselijk.

Je doet het jezelf aan

Wat ik daar mee bedoel is: leef in en met je keuze.

Ik ben het volledig eens met RoosjeRaas. Punt.

Impasse

Tijd nodig om de impasse waarin je zit te doorbreken.

Andere reactie

Ik kijk er zo anders naar.
Het gaat niet snel- maar ik zie geen impasse. Man gaat binnenkort op zichzelf wonen, Moederziel krijgt begeleiding en wordt sterker. Dat dat met vallen en opstaan gebeurt vind ik niet meer dan logisch.

Dat de reden van gedrag van man niet boeit vind ik enorm kort door de bocht. Dat jij en je partner altijd 100% gecommitteerd moeten zijn- dat is nogal wat. Mag iemand geen crisis doormaken? Verward raken?Twijfelen? En wat is dan de tijd die daarvoor staat?
Ik kijk echt naar een groter geheel- In een huwelijk zijn er hele mooie, mooie en minder mooie jaren. En dus ook soms echt klotejaren. Dan kun je eruit stappen- is ieders eigen beslissing of je kunt het uitzitten, investeren en zien wat er dan gebeurt. Beide zijn moeilijke beslissingen. En beide kan jaren kosten- jaren waarin je diep ongelukkig kunt zijn; jaren waarin je veel leert.

" Ik zie aan alles dat jullie 'genoegen nemen met minder' en daar dan redenen bij zoeken (heel legitieme hoor, zoals 'het gezin mag niet stuk'), maar in feite neem je in mijn ogen dan dus echt 'genoegen met minder'. En dat mag! Daarvoor hoef je tegenover NIEMAND behalve jezelf verantwoording af te leggen. Maar dan is er geen dilemma! Dan kies voor je voor dit hele pakket, dan weet je wat je hebt en wat je krijgt. Dan leef je daar mee."

Nogmaals kort door de bocht; als je genoegen neemt met minder moet je het hele pakket nemen en anders niet zeuren. Als je genoegen neemt met minder kan dat veel verdriet doen, misschien doe je jezelf geen recht- Raak je in de knoop. Alles is menselijk. Zo ook dit. Voor je kinderen of je man waar je van houdt tijdelijk een stap terug doen is ,mijns inziens, niks mis mee. Ik geloof niet in het feit dat vooral alleen ik gelukkig moet zijn. En nogmaals- wie bepaalt de tijd die daarvoor staat?
Niemand hier- behalve degene waar 't om gaat. Alleen Moederziel (of Pennestreek) kunnen bepalen wanneer het moet stoppen. En wat is dan 1 of 2 jaar op een mensen leven?
Waarom moet er snel grote stappen gezet worden? Omdat Moederziel t niet volhoudt? Ik krijg die indruk niet- het is alleen donders pijnlijk. Dat mag toch doorleeft worden?
Ja, blijven is een keus. Een keus om de schade mogelijk te beperken. En misschien ook niet. Wie zal 't zeggen. En ja voor nu en ik ben bang nog een lange tijd zal dat betekenen dat Moederziel nog veel te verduren krijgt. Dat is een keus- ik heb respect voor deze keuze en hoop dat Moederziel real life steun krijgt in de keuzes die ze maakt. En dan niet in de vorm van : het is je keus en that's it. Ik begrijp wel dat ieders handen hier jeuken- als je denkt dat het zo duidelijk is. Als je erin zit is het niet zo duidelijk- is het complex. Maar iedereen maakt z'n eigen proces door.
Niet gezien worden is inderdaad zo pijnlijk en kwetsend.
Ik ben nu blij dat ik het doorstaan heb.

Oorzaak

Om te werken aan herstel is de oorzaak relevant, anders verval je in de oude situatie. Daarom besprak ik het voordoen van egocentrisch gedrag. In een egocentrisch gedrag, plaats diegene zichzelf op de eerste plaats.
Dat kan ontstaan bij situaties van vaak van huis maar ook lang van huiselijk leven door lange werkdagen of gewoon zo zelfverzekerd zijn dat er te weinig oog is voor hetgene je partner doet voor het gezin.
Zolang daar te weinig waardering voor is, kan dit gaan knagen aan de relatie. Knagen aan het vertrouwen in elkaar.
Als ik geen waardering voel, doet dat pijn. En dan komen er dagen dat de stekels overeind gaan staan. Stekels als die van een stekelvarken. Stekels om aan te geven dat de grenzen zijn overtreden. Dat werkt hier.
Iedereen wilt gewaardeerd worden.

Mooi Stip

Ik zie het precies zo als jij.

Moederziel: ik ben juist heel erg onder de indruk van je kracht in deze situatie. Ik vind dat je een mooie instelling hebt, je brandt je man niet af (zo gemakkelijk in zo'n situatie), en toch bewaak je je grenzen. Ik vind je heel krachtig overkomen, ondanks alle verdriet en verbijstering. Vooral je drang om te proberen te begrijpen wat er aan het gebeuren is met man, kan ik me goed voorstellen. Je kunt het wellicht niet veranderen, maar wel (beter) begrijpen, wat rust kan geven en je volgens mij ook weer sterker maakt.

Blijf je eigen koers varen (hoef ik je niet te zeggen denk ik), ik heb veel bewondering voor je.

In mijn omgeving heb ik te maken met iemand die al jaren niet leeft zoals ze werkelijk is, die voortdurend haar best doet om zichzelf te ontkennen om zo pijn uit het verleden uit de weg te gaan. Je ziet het gebeuren, maar erover praten is niet/nauwelijks mogelijk, omdat dat juist raakt aan die pijn, haar confronteert met datgene waar ze juist voor op de loop is. Je ziet het gebeuren, en toch kun je niets doen. Pas als die ander zover is, en dat gaat in hele kleine stapjes, komt het inzicht. Tegelijkertijd denk ik ook dat uiteindelijk, als je zelf niet wil, het verleden je op een bepaald moment met een grote klap inhaalt, als een dijkdoorbraak...

De situatie van jouw man lijkt herkenbaar. Als je dingen uit je verleden niet echt, goed, grondig 'aanpakt', onder ogen wil zien, dan komt het op een gegeven moment vanzelf. En als je het dan nog wilt ontkennen, ga je denk ik gekke dingen doen, om die pijn te ontlopen, laat je je meeslepen, hou je jezelf voor de gek.

Pennestreek, wat jij zegt over je man, dat hij aangeeft geen gevoelens te hebben, niet te (kunnen?) voelen, doet bij mij ook een alarmbel afgaan. Juist dat, niet kunnen voelen, is wat veel overlevers van een (jeugd)trauma aangeven. Het is zelfbescherming. Betrek het niet op jezelf, het heeft te maken met hem!

Oh, moederziel

waarmee ik niet wil zeggen dat jouw man jaren niet leefde hoe hij was, zo bedoel ik het niet. Het is eerder dat je soms, zoals jij nu bij jouw man, kunt zien dat iets niet klopt, dat het wegloop- of onderdrukkingsgedrag is. Tegelijkertijd kun je niets, want die ander moet het zelf doen en ontdekken. Frustrerend. Pijnlijk. En ook wel moedeloosmakend soms.

En, er zijn natuurlijk geen garanties voor de toekomst...

Pijn ontlopen, egocentrisch gedrag

Lieve Moederziel en Pennenstreek, ik merk dat mijn woorden gezien worden als hard. Ik merk dat gedacht wordt dat ik jullie mannen egocentrisch gedrag verwijt. En ergens ís dat ook zo, want ik zie dat gedrag ook zo. Er kunnen heel goede verklaringen zijn: pijn ontlopen, je niet kunnen uiten, dingen uit je jeugd. Nee, die zíjn er. Dus beide bestaat: verklaringen/redenen én egocentrisch gedrag.

Ik vind ook dat het heel lang de moeite meer dan waard is niet op te geven wat er is. Wat er is opgebouwd. Wat je waardevol vindt aan je huwelijk en je gezin. En ja, een van de twee (nee, eigenlijk alle gezinsleden) hebben 'recht' op moeilijke kwesties, gevoelens, verwarring, persoonlijke crises, etcetera. Het zou wat zijn als je meteen als je dat 'hebt' verlaten wordt door de ander(en)! Ik denk alleen dat op het moment dat de moeilijkheden, de verwarring búiten het gezin en de relatie geplaatst worden, als iemand zich niet wendt tot haar/zijn geliefde(n), sowieso niet meer behouden is wat waardevol is. Consequent met en bij een ander buiten die liefde en dat gezin zijn, met lijf, hart en ziel, is ondermijnend voor wat je met je levenspartner en met je gezin hebt. Zo zie ik dat. Ik wou dat ik kon zeggen dat dat niet zo is, dat het weer goed kan komen, maar ik denk dat oprecht niet.

Dat je je eigen tijd neemt en je eigen normen en waarden om met alles om te gaan, dat is logisch en nodig en kan ook eigenlijk niet anders. Dat je dat doet met de verwachting dat de ander keert, zal veranderen, weer ín de liefdesrelatie met jou stapt, haar/zijn verantwoordelijkheden voor het gezin, de kinderen, weer neemt, blijft nemen, dáár heb ik meer kritische gedachten bij. Wegloop- of onderdrukkingsgedrag is - als het niet wordt 'beetgepakt' door degene die het vertoont - naar mijn idee altijd ondermijnend voor de liefde en het gezinsleven. Je mag daar anders over denken natuurlijk. Dit is niet DE waarheid, dit is MIJN waarheid.

Wanneer het voor JOU dan anders moet dan het op dat moment gaat, bepaal je alleen zelf. Daar staat geen tijd voor. En zoals gezegd: zelfs áls je het anders wilt gaan doen (alleen wonen, niet meer rekenen op man) hoeft het 'houden van' en het 'meeleven met' niet te stoppen. Niet in jouw hart. Misschien wel in de dagelijkse praktijk, omdat in mijn ogen het nu eenmaal niet zo is dat je belangeloos in de relatie zit. Als iemand té grof omgaat met jouw grenzen, jouw zekerheden, kwetst dat nu eenmaal. Als je op een plek bent/komt waar je niet uitgeput raakt, je jezelf kunt zijn, je goed voor je kinderen kunt zorgen, is dat de goede plek. Die bedoel ik nu niet (alleen) fysiek. Als het probleem van de ander continu bepaalt hoe jij je voelt (beroerd) en hoe de kinderen functioneren, is dat in mijn ogen GEEN goede plek. Sterker nog, dan wordt zo'n plek heel snel een schadelijke plek.

Ik ben er te lang gebleven en zie nog elke dag de consequenties daar van. Nu ben ik op die andere plek, waar het me lukt goed voor de kinderen te zorgen (en dus niet (alleen) 'te kiezen voor mijn eigen geluk', zoals hierboven genoemd wordt), en waar ik en mijn kinderen zich veilig voelen. Nee, veilig weten. Zo lang daar op dit moment niet aan afgedaan wordt in jouw/jullie ogen, zít je op die goede plek. Ik wil jullie gewoon meegeven dat stilstaan bij de ellende en verwarring van jullie mannen heel mooi en liefdevol is, maar dat kijken naar hoe het met JOU gaat net zo belangrijk is. En uiteindelijk weet ik ook hoe pijnlijk het toch is dat je man iemand anders verkiest boven jou, al is het tijdelijk en 'alleen voor de seks' of om 'weg te zijn waar het moeilijk gaat'. Waar dat dan ook uit voortkomt of vandaan komt. Het is verlaten worden. En dat zei ik al eerder: dat is afschuwelijk.

En lieve Stip

Mag ik nog een keer zeggen hoe indrukwekkend ik het in jouw situatie vind dat jouw man meteen wist dat hij met en bij jou wilde zijn? Dat hij in jouw gezelschap en aanwezigheid zijn moeilijke dingen ging aanpakken? Ik weet het, het was niet 'meteen' als in "er was al heel wat tijd voorbij met geheimen, spanning en 'buiten jullie relatie om'", maar toen het uitkwam, jij letterlijk betrokken raakte, keerde hij. Keerde hij zich naar jou toe, liet jou binnen, jij liet hem binnen en alles mocht daarna bestaan. Dat is hartstikke zwaar, maar dat geeft jou, hem en jullie huwelijk (en gezin!) de liefde, ruimte en mogelijkheid om samen te bouwen. De relatie voortgezet én vernieuwd, kan ik me voorstellen!

Moederziel

Dikke knuffel voor jou. Jouw liefde ontroert mij.

Ook nog een voor jou omdat er zo veel oude pijn is, in jou (en in jouw man).

Moederziel

Allemaal herkenbaar. Ook de eigen beerput. Juist daarom wens ik je die veilige plek. En weet ik dat je die van man niet kan 'verzorgen'. En weet ik dat jij dat weet, dat is heel duidelijk leesbaar. Sterkte. En geniet van deze zonnige (zon)dag!

Behoefte aan waardering

In mijn post over oorzaak en egocentrisch gedrag was ik getriggerd door de post van Pennestreek die aangaf blijkbaar ergens iets fouts te doen. #215. Dat stak. Ze is positief over haar man want hij doet zijn best, alleen is bij hem het gevoel nog niet terug. Ergens las ik dit als; de oorzaak ligt bij zijn vrouw en niet bij hem. Dat is een vorm van ontkenning en legt het zwaktebod bij haar, onterecht m.i.
Al eerder schreef ik :' niet zij, maar hij is op de proef.' Hij zal meer waardering moeten tonen voor wie ze is. Een bevestiging zodat de wonden verzachten.

Die waardering speelt bij moederziel net zo goed. De teleurstelling en afwijzing na ontslag kan aan een man vreten. Als zijn vrouw wel 'succesvol' is in haar baan, kan hij daar waardering voor opbrengen. Hij kan ook waardering tonen voor hoe ze dat weet te combineren. Maar iemand die door afwijzing gaat leven uit eigen gevoel en niet verder, komt in een luchtbel terecht. Misschien komt het woord luchtbel wat minder scherp over dan het woord egocentrisch.

Ik zie het uiten van waardering ook als een bijdrage aan herstel van goed contact. Al dan niet tezamen. Er is vaak over grenzen aangeven geschreven. Grenzen om niet gekwetst te worden.
Terwijl waardering ontvangen of het aangeven dat zeer op prijs te stellen, helpt om het mogelijk te maken voor elkaar klaar te staan.

Dan komen we weer bij evenwicht. Hoe scherp stel je de grenzen en hoe geef je de andere partij aan dat het tijd is om blijk te geven van waardering. In een ideale situatie, hoef je er niet eens on te vragen, grr.
De post was puur om na te denken wat er nu ontbreekt, trouw of waardering. Als je partner wel bij je blijft maar het schort aan waardering, dan is het glas half leeg.

Dank voor je waarschuwing/tip

Ik ben het met je eens hoor, niet (meer) kunnen voelen klopt niet. Staat op mijn lijstje om met man te bespreken, maar wacht nog op een goed moment. Afgelopen weekend was te druk, deze week is hij weer in Verweggistan omdat het forenzen hem teveel energie kost en ons als gezin dus te weinig oplevert. Dus in goed overleg toe besloten. Maar volgend weekend moet er wel een avondje voor ons tweetjes te regelen zijn, dan gooi ik weer eens een balletje op.

Tip 2

Eens op tv. Een stel in de dip. Van de peut moetsen ze tegenover elkaar zitten en moesten/mochten elkaar vertellen waar ze waardering voor hadden in de ander. Dat benoemen werd steeds diepgaander en bracht hen steeds meer naar elkaar toe, als gevolg van de positieve insteek.