Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Dankjewel moederziel

voor de boeksuggesties. Maar weet je, ik ben al in 3 zelfhulpboeken tegelijk bezig, en ik ben moe, heb de kinderen om voor te zorgen en ik heb gewoon de energie niet om er nog iets bij te pakken. Bovendien, ik kan het allemaal nog zo helder zien, het gaat niet (alleen) om mij. Hij moet willen en kunnen. Net als jouw man. Soms zie ik daar een glimp van, de wil om naar zichzelf te kijken. Hij is ook al aardig op weg als het gaat om opener en eerlijker zijn, we hebben betere gesprekken dan ooit. Maar we komen toch niet dichter bij elkaar, helaas. Ik denk dat we hulp nodig hebben, of in ieder geval heel erg veel geduld en mildheid en wijsheid. En op dit moment zijn die er allemaal even niet, wegens gebrek aan energie aan beide kanten.

Ik wou dat er iemand was die ons allebei even bij de hand nam en de weg wees. Die ons de juiste prioriteiten weet te vertellen. Aan wie we even de verantwoordelijkheid kunnen overdragen. Die ervoor zorgt dat we allebei weer op kunnen laden, bij kunnen tanken. Maar helaas, zo werkt het niet in het leven.

Die heb ik al

en dat helpt mij zeker.

Ik snap je motivatie voor het lezen en het hier schrijven. Ik deed dat ook, en dat schrijven doe ik dus nog. En ja, die conclusie 'klootzak' is vanaf de zijlijn makkelijk te trekken. Dat gebeurde in mijn draadjes ook. Inderdaad, was het maar zo simpel, dat zou een hoop gepieker en geworstel schelen. Net als wanneer de liefde 'gewoon' over zou zijn. Ik geloof best dat dat kan, en ik geloof ook dat je als stel uit elkaar kan groeien - door jonge kinderen, stressvolle banen, bagage uit je verleden - maar ik geloof niet dat je dat maar gewoon hoeft te accepteren, dat je er niets meer aan zou kunnen doen. Die TED-talk die hier een tijdje terug voorbij kwam ging daar ook deels over. Dat mensen tegenwoordig niet meer zozeer scheiden om een slecht huwelijk, maar omdat ze dénken dat het misschien nog beter kan. Dat men tegenwoordig (de facebook-generatie) vindt dat gewoon goed niet goed genoeg meer is. Het moet altijd beter, mooier, geweldiger.

Ik heb dat ook man wel eens verweten, dat hij bij anderen alleen maar de mooie buitenkant ziet, maar dat overal wel eens iets is. Dat er maar weinig gezinnen zijn waar het altijd alleen maar leuk is. Maar dat zie je niet aan de buitenkant, daar zie je alleen maar wat men je wil laten zien, en dat is over het algemeen niet de strijd, ruzie, stress, irritatie.

Maar ja, zelfs al zou hij dat van mij aannemen, en dat doet hij niet, dan nog verandert dat nu niets aan zijn gevoel. Nou ja, genoeg gesomberd, ik ga weer verder met mijn afzuigkap. Uit de categorie leuke klusjes voor het draadje Kastje-per-dag.

Pennenstreek en Moederziel

"Ik wou dat er iemand was die ons allebei even bij de hand nam en de weg wees. Die ons de juiste prioriteiten weet te vertellen. Aan wie we even de verantwoordelijkheid kunnen overdragen. Die ervoor zorgt dat we allebei weer op kunnen laden, bij kunnen tanken. Maar helaas, zo werkt het niet in het leven."

Die iemand is er!

Dat ben je zelf!

De verantwoordelijkheid kun je niet overdragen. Nooit. Maar hoe die te nemen, hoe die te dragen, daarover kun je zelf beslissingen nemen.

De juiste prioriteiten mag je stellen.

Je weer opladen kan. Als je er voor kunt zorgen dat wat je er 'in laadt', bijtankt, er niet aan de andere kant weer uit loopt. Het is mooi om te weten dat als je de verantwoordelijkheden op een voor jou juiste manier draagt en de voor jou juiste prioriteiten stelt, het opladen 'vanzelf' gaat. Niet als in 'even een saunaatje doen', maar als in 'voor altijd heel goed voor jezelf zorgen'.

Hoe?

Door grenzen te stellen!

Jullie mannen zijn geen klootzakken omdat er dieper gelegen oorzaken zijn waardoor ze zich zo gedragen als ze doen. Dat wil niet zeggen dat JULLIE dan niet je eigen ruimte 'schoon' moeten houden! Goed voor jezelf en je kinderen moeten zorgen! Het kan niet zo zijn dat alles maar gebeurt. Man die nooit van je gehouden heeft. Man die om de hoek gaat wonen en waarbij het maar afwachten is hoe hij zal omgaan met truus en de kinderen. Hé! Dat zijn geen natuurverschijnselen of zo! Dat zijn jullie mannen, van wie je veel houdt, van wie je veel begrijpt, maar die wél jullie geweld aandoen! Niet 'expres', maar door hoe het nu gaat. Doordat ze wel of geen verantwoordelijkheid nemen. Doordat ze woorden en daden door elkaar halen. Waar dan ook door. Maar wat er vervolgens bij en met jullie gebeurt? En met jullie kinderen? Daar heb je INVLOED op! Je mag stellen hoe je de dingen voor jezelf wel en niet wilt! Dat is verantwoordelijkheid nemen en prioriteiten stellen in één! En moet je kijken hoe veel energie er dan naar jezelf en de kinderen kan, in plaats van naar een onvoorspelbare, onbetrouwbare (waar dat dan ook door komt, feit ligt er!) man!

Ik denk dat veel mensen dit steeds tegen jullie zeggen. Maar jullie knokken door. IN een relatie waarin de ander uitgestapt is. De spelregels heeft veranderd. Dat is tegen de bierkaai. Dan gaat het mis met verantwoordelijkheid, prioriteiten én energie. Dat is logisch. Alsof je benzine in de ene auto gooit en dan met de andere probeert te gaan rijden. En er zit niemand meer op de bijrijdersstoel. Zelfs niet achterin. Laat het niet gebeuren. Wend je invloed aan. Dat kan liefdevol, zacht en helder, maar niet grenzeloos en wegkijkend, -denkend of -dromend.

En ja, ik weet waarover ik het heb. Ik zat heel veel maanden in die verkeerde auto. En meteen toen ik van plek wisselde voelde het zo veel beter. Nog steeds intens verdriet. Nog steeds ongeloof. Maar met zelfvertrouwen en de basisrust van het stuur in handen.

RoosjeRaas

Legt de vinger op de zere plek/blinde vlek.;
Ik denk dat veel mensen dit steeds tegen jullie zeggen. Maar jullie knokken door. IN een relatie waarin de ander uitgestapt is. De spelregels heeft veranderd. Dat is tegen de bierkaai.

Mi dus bezig zijn de ander te begrijpen en te behoeden voor ipv jezelf op de rails te krijgen.

Lezen en theoretische kennis opdoen heeft mij zeker geholpen destijds. Nu nog lees ik over diverse psychologische processen niet om de ander te begrijpen maar om mijn eigen proces beter te begrijpen. En als je dat kunt, jezelf begrijpen, dan hang je niet zo aan/in t proces van de ander. Dan begrijp je de ander zijn/haar proces ook beter. Lodmaken is inherent aan onafhankelijkheid.

Mijn vriendin zei net tegen mij... als Dat is wie hij is, dan is het moeilijk zo niet onmogelijk om dat te veranderen.
Hij is niet bezig jou buiten te sluiten, hij is bezig te zijn wie hij is

Moederziel

Snel je draadje bij gelezen. Maar geen tijd voor een echte inhoudelijke reactie.

Wat ik wel snel kwijt wil. Zoals jij het beschrijft, zoals jij erin staat, dat vind ik niet raar, escapisme-achtig of onzelfstandig of wat dan ook. Ik begrijp het juist heel goed, ook je behoefte om toch een soort inzicht te krijgen. Je wil om een harde breuk te voorkomen. Je zoeken naar redenen voor het gedrag van je man om het proberen te duiden, je weigering om hem nu meteen als een boeman te zien, terwijl je wel degelijk inziet wat hij nu veroorzaakt en dat zijn gedrag niet door de beugel kan, en ook stappen zet om niet te worden meegesleurd in zijn crisis.

Ik vind je korte beschrijving: vrouwen internaliseren en worden stil, mannen rennen weg voor hun gevoel en gaan gekke dingen doen... heel herkenbaar eigenlijk. Gelukkig niet persoonlijk, maar wel bij stellen om ons heen...

Pennestreek

Iets van het snel lezen van net is bij me blijven hangen. Ergens schrijf je dat je man iets niet (wil) inzien (of zoiets) en dat jij dat zo jammer vindt omdat al die eerdere jaren dan als het ware voor niets zijn geweest.

NIET DOEN! Niet zo denken. Het is niet zo. Toen was het waardevol, en de herinnering en de gevolgen zijn nog steeds waardevol. Dit is het leven Pennestreek. Je doet wat je doet vanuit jouw eigen beweegredenen, je stopt er het beste in van jezelf, en hoopt er het beste uit te krijgen. Maar leef ook met de dag. Toen was je gelukkig, toen voelde je je geborgen. Nu is het anders en sta je er anders in, maar dat maakt toen niet minder waardevol.

Het leven is geen investering met de hoop op later rendement. Het leven is! NU!

Dikke knuffel!

Sorry Moederziel

Was inderdaad een perssonsverwisseling met Vera uit, delen met een ander.
Een moment liepen de twee draadjes tegelijk, vergissing van mij.

Pennestreek

Ik sluit me bij Mirreke aan. "Toen was het waardevol, en de herinnering en de gevolgen zijn nog steeds waardevol"

Hoewel ik dus wel gescheiden ben kan ik samen met mijn ex bv nog met veel plezier terug kijken op onze trouwdag. Dat was gewoon een heel leuke feestelijke dag. Hetzelfde over vakanties en de geboorte van onze dochter. Ook nu na de scheiding bouwen we weer waardevolle herinneringen op, belangrijk voor onze dochter om ook dingen samen te doen met haar beide ouders tegelijk.

Het wordt niet meer zoals het was, ook dit stuk zul je mee nemen in de rest van je levensreis, met of zonder je man.

Moederziel

"Ik vecht door om zo lang mogelijk te behouden wat zo waardevol is. En dus laat ik het lijntje met man niet helemaal knappen. Maar ik ben niet meer in een liefdesrelatie met hem. Dat kan niet in je eentje. Helaas..."

Maar lieverd, zie je dan niet dat vechten om te behouden wat waardevol is, vechten om het lijntje niet te laten knappen ook niet in je eentje kan?

Hoe zou het zijn om hem liefdevol los te laten? Er op te vertrouwen dat als er een lijntje is, dat lijntje ook blijft bestaan als jij niet vecht? Hoe zou het zijn als jij gewoon net zo veel van hem mag houden als je doet, al jullie waardevols mag voelen, maar dan zonder gevecht? Jij mag dat allemaal willen en doen, jij kan alles voor elkaar krijgen wat je zelf wil. Wat je niet voor elkaar kunt krijgen, is of man ook blijft houden van jou, of man ook een lijntje ervaart, of man ook waardevols koestert. Dus het vechten van (alleen) jouw kant is zinloos. Niet het voelen, ervaren, op waarde schatten. Ik schreef dat al eerder: dat is van jou en in jou en blijft voor altijd van jou, bij jou. Jij hoeft niet je liefde, je trouw, je zijn op te zeggen. Maar leef het niet voor twee. Dat gaat niet. Ook niet als alles 'goed' is. En dat is het verre van.

eens

met roosje, maar nog een vraag, puur uit belangstelling hoe divers oplossingen zijn: wanneer is het wél genoeg voor jou? Wanneer geef je het vechten voor twee personen wél op?
Wat moet er voor jou nog meer gebeuren wil je zeggen: met hem is het klaar?
Daarmee bedoel ik niet sarcastisch: wanneer vallen de schellen van je ogen, maar echt of jij een punt voor ogen hebt wanneer het voor jou duidelijk klaar is met deze man.

Moederziel

"maar echt of jij een punt voor ogen hebt wanneer het voor jou duidelijk klaar is met deze man."

Dat is denk ik een goede vraag van Tops.

Weet je het?

Heb je wel eens een grens bedacht? En heb je die verschoven?

Ook ik vraag het niet sarcastisch maar weet uit ervaring hoe moeilijk het is besluiten te scheiden.

Tot slot, een tijd geleden hadden we het over de financiële risico's die je loopt. Toen gaf je aan dat jij een goed overzicht hebt van jullie financiën, en dat hij *dus* geen geld kan lenen en je dus geen zorgen maakt. Toen dacht ik: misschien kan hij niet lenen via de officiële kanalen, maar mogelijk wel van vrienden, collega's, of erger .. via dubieuze kanalen.

Omdat er net weer een paar postings waren over dat mannen in MLC rare dingen gaan doen (en daarbij soms dus ook veel geld gaan uitgeven), wil ik je hier toch nog op wijzen.

Ik snap dat scheiden financieel heel onhandig en onaantrekkelijk is voor jullie/jou. Maar als hij financieel "rare" dingen gaan doen, kan dat nog veel onaantrekkelijker worden.

Maar ik snap je aarzeling. Ook al is de huidige situatie verre van ideaal, het is niet makkelijk de knoop door te hakken om officieel te gaan scheiden gezien alle consequenties.

Ik snap niet zo goed hoe ik moet doen wat jullie zeggen

Ik ben blij met al jullie bijdragen, maar ik heb heel veel moeite met het concreet maken van jullie suggesties. Ik mag/moet de juiste prioriteiten stellen. Maar hoe dan? Heb momenteel nergens energie voor, ook niet om na te denken .

'Het is mooi om te weten dat als je de verantwoordelijkheden op een voor jou juiste manier draagt en de voor jou juiste prioriteiten stelt, het opladen 'vanzelf' gaat.'
Blijkbaar doe ik iets heel erg fout, want dat lukt me dus niet. Ik loop alleen maar meer leeg. Maar ik weet echt niet wat ik dan zou moeten doen om dat te veranderen. Welke grenzen moet ik stellen? Wat zijn de juiste prioriteiten? En hoe ziet dat er in de praktijk dan uit?

' Maar jullie knokken door. IN een relatie waarin de ander uitgestapt is.'
Nou, dat was misschien zo, maar nu proberen we er samen wat van te maken. En dat kost ook heel veel energie. Die ik niet heb. Waar moeten nu mijn prioriteiten liggen?

'En ja, ik weet waarover ik het heb. Ik zat heel veel maanden in die verkeerde auto. En meteen toen ik van plek wisselde voelde het zo veel beter. Nog steeds intens verdriet. Nog steeds ongeloof. Maar met zelfvertrouwen en de basisrust van het stuur in handen.'
Mooie metafoor, maar ik kan hem niet vertalen naar mijzelf. Wat deed je dan concreet, wat veranderde er dan precies? Het klinkt alsof er een moment was waarop de dingen veranderden. Maar bij mij gaan de veranderingen tergend langzaam. En nu merk ik dat ik door vermoeidheid weer terugval in oude patronen. Dus die veranderingen zijn niet eens echt goed verankerd in mijn systeem.

En Mirreke, natuurlijk, voor mij zijn alle jaren van onze relatie mooi en waardevol geweest, en de kinderen natuurlijk al helemaal. Maar daarom juist ben ik zo boos op man, omdat hij met zijn opmerking eigenlijk zegt dat het allemaal niet waar was, dat ik in een luchtkasteel heb geleefd. En dat beïnvloedt zeker mijn herinneringen. Bovendien is het gewoon niet waar. Dat hij zich niet kan herinneren dat hij van mij hield wil nog niet zeggen dat hij dat ook niet deed. Dat is voor mij een belangrijk punt. En ik denk voor hem ook. Want als hij zelf gelooft dat die liefde er überhaupt nooit was lijkt het me een stuk lastiger om dat gevoel terug te krijgen. Als hij gelooft dat die liefde wel echt was, maar dat hij om een of andere reden niet meer bij dat gevoel kan, dan kan dat een stuk makkelijker weer terugkomen lijkt mij.

Hoge eisen

Ik vind, dames, dat jullie ook best gewoon lief voor jezelf mogen zijn. Je mag pas op de plaats maken, even zorgen dat je weer bijslaapt, de recente situatie even ergens parkeren, en het later weer oppakken.

Pennestreek, dit is de weerslag van het afgelopen jaar. Net zoals mensen vaak ziek worden in het weekeinde of de vakantie. je hebt gestreden en feitelijk gekregen wat je wilde, namelijk een soort toezegging van je partner dat hij het toch wel weer met jou wil proberen.

En nu zak je in. Forceer je niet. Ik denk dat je lichaam aangeeft dat de grens is bereikt. Slaap bij. Ga anders een paar dagen ergens logeren of zo als dat zou kunnen. Of, misschien beter zelfs, laat de kinderen een paar dagen ergens logeren.

Als jij jezelf weer minder uitgeput voelt, ga je vanzelf weer anders naar de zaken kijken.

Je hoeft helemaal niet: nu knopen door te hakken, grenzen te trekken

En nog wat, Pennestreek

Jouw waarheid hoeft niet van zijn waarheid af te hangen. Jij weet hoe het was, voor jou. En zo was het dus. Dat hij het (nu) anders ziet, doet daar niets aan af.
Ja, het voelt gewoon rot en naar. Ik vind het ook niet helemaal eerlijk van je man om dat te zeggen. Maar laat het je niet neersabelen. Jij weet/voelt/herinnert hoe het was.

Pennestreek

Ik lees dit draadje steeds mee. Heb nooit gereageerd, maar je laatste berichtje #215 raakt me. Ik kan me zo goed voorstellen dat je je "leeg" voelt.

Ik heb nooit meegeschreven, omdat ik bang ben om je te kwetsen. Omdat ik denk dat heel veel goedbedoelde adviezen je sterker maken, maar omdat ik tegelijkertijd denk dat heel veel goedbedoelde adviezen je misschien wel onzeker maken. Iedere situatie is anders en ieder persoon is anders. De stappen die je neemt moeten bij je passen en volgens mij bewandel je tot nu toe -tegen wil en dank- de weg die bij je past.

Advies heb ik niet, ik wil je wel heel veel sterkte wensen. En ik wens je toe dat het je lukt om de oude patronen, waar je zo graag vanaf wil, definitief overboord te zetten. Zodat je straks echt vol zelfvertrouwen kan zeggen dat je het stuur in handen hebt.

Pennenstreek, en Mirreke

Eens met jou, Mirreke. Er hoeft niets. Het gaat niet om 'actie', scheiden of wat ook. Het gaat om een geestestoestand. Al dat geknok, geanalyseer, het plaatsvervangend leven en voelen (namelijk op de plek van man) dat jij, Pennenstreek, en ook Moederziel, doen, dát mag stoppen. Moet stoppen, in mijn ogen. Omdat dát niets oplevert én uitput.

En Pennenstreek, ik ga iets heel hards zeggen en iets vreselijks, maar zo zie ik het en ik wil het je nu toch meegeven: volgens mij is het totaal ondermijnend voor iemands bestaan als haar/zijn levenspartner zegt dat zij/hij nooit van je heeft gehouden. Ik denk dan: hoe kun jij verbaasd zijn over op zijn, leeg zijn, uitgeput zijn? Liefde ziet er anders uit dan dit. Al wat er op afgedongen wordt, doet afbreuk aan die liefde. Jouw man is dan ook nog eens geneigd jou 'de schuld te geven' van zijn niet-liefde door je te wijzen op hoe je in elkaar zit. Hoe wezenlijk word je dan afgewezen? Hoe kun je dan van jezelf verwachten dat je dat loslaat en in liefde en verbondenheid bij elkaar bent, no matter what? Het IS immers geen 'no matter what'? Als dat willen, houden van, hoe dan ook verder gaan met elkaar een vraagstuk is, waar haal jij dan de kracht vandaan 'daar boven te gaan staan'? Of daar buiten? Of wat? Sorry. Maar zo zie ik het. En ik weet inmiddels dat liefde er anders uitziet. Dit vind ik letterlijk geen doen.

eens

Zo erg eens met Roosjeroos. Ik heb het ook al eens gezegd in een post, hoe erg ik deze 'eerlijke' opmerking van je man vind. Het is totaal geen wonder dat jij je 'leeg' voelt. En ook ik vind het geen doen om met zo'n uitgangspunt te vechten voor je relatie. En dan moet jij ook nog veranderen om hem 'weer' van je te laten houden en dan weet hij heel eerlijk ook niet of hij het geduld heeft om daarop te wachten, ook al zo'n fijne eerlijke opmerking. De pot op met hem. Zeg ik dan als totale buitenstaander. En zo niet de pot op, in hemelsnaam wees dan heel lief voor jezelf, en zorg goed voor jezelf.

de pot op

Met 'de pot op met hem' bedoel ik niet doe m weg, ga scheiden of zo. Ik weet dat je heel veel van deze man houdt en je gezin wilt behouden. Ik zou je alleen gunnen om zo langzamerhand een houding te hebben en echt te voelen ook van 'take it or leave it'. Al dat gevecht, geanalyseer, en dan het (al dan niet verborgen) verbale geweld wat over je heen komt, uitputtend. Zet 'm op.

'Waarom hij niet meer bj zijn gevoel kan'

Ik heb ook een man die geregeld buitenshuis werkt en niet thuis kan slapen vanwege de afstanden. Dat betekent dat man in een hotelkamer geen rekening hoeft te houden met de activiteiten van de andere gezinsleden, zijn eigen tijd leeft en gewend kan raken aan een 'best' egocentrisch a-sociaal leefstijl waarin alles mogelijk is.
Zelfs als ik aangeef dat X weken in Y weken niet thuis,te veel van het goede is dat de opvoding/begeleiding rond huiswerk/examen twijfelachtig verloopt, mag ik een uiters egocentrisch antwoord aanhoren. Tenenkrommend, die nevensymptonen van een partner die niet dagelijks thuis slaapt maar wel gebruik maakt van het gemak dat de wederhelft klaar staat.
Op de vraag ' waarom hij niet meer bij zijn gevoel kan' zou ik het antwoord zoeken in het leven dat deze buitenhuis werkende partners leiden, een iets wat egocentrisch, op zichzelf staand leven die ze naar gelieve kunnen invullen.

Je ziet het bij de man van Pennestreek; het ligt niet aan hem. Of aan de man van Moederziel; kiest liever voor een eigen stek dan voor een afstand van het leventje dat hij leidt. M.i puur aangewend egocentrisch leefstijl.

Aan zo'n leven zit een gevaarlijk haakje; hoeveel ruimte geeft een thuisblijver aan de vanzelfsprekendheid waarmee de partner gaat en staat. Wanneer en hoe communiceer je zodat de onderlinge band gezond blijft.
Ik ben er ook nog niet helemaal uit; de woorden van Mirreke over de waarde van mooie jaren samen, zijn in ieder geval een steun in de rug.

Zorgen op je pad, vragen om een nieuw evenwicht in je leven; wat is echt belangrijk voor je en hoe belangrijk zijn reacties, acties of momenten uit egocentrisch gedrag. Nu is het hier geen truus. Maar het probleem ' niet meer bij gevoel kunnen' komt niet altijd door het bestaan van truus maar door m.i. door het werk en het daarbij behorende leventje buitenhuis en de uitwerking binnen het gezin/ relatie.

Ps. En als ik dan aan het huwelijk van mijn ouders terug denk, en hoe zijn uit meerdere dalen omhoog wisten te kriuipen, soms door een lange adem soms door een dikke eeltlaag of door wat geestelijke afstand, dat weet ik dat in de herfst de bladeren vallen maar in de lente weer groene knoppen verschijnen. Ook al is het vroeger wel eens anders geweest, toch zijn mijn ouders blij dat ze samen zijn. Een voorbeeld voor mij.

Flanagan, zo zit het niet hoor

Man heeft de opdracht in Verweggistan aangenomen juist omdat we in de relatie in zwaar weer zaten/zitten en we beiden verwachtten dat de afstand (letterlijk en figuurlijk) ons goed zou doen. En dat werkte dus ook wel. Inmiddels is hij weer thuis en pendelt hij iedere dag. Ook verre van ideaal. Gelukkig is de opdracht nog maar tot 1/1/17, dus dan is dat helemaal voorbij. En er heeft zich alweer een nieuwe klus aangediend op een half uur reisafstand, dus dan wordt alles weer zoals voorheen, wat werk/reistijd betreft.
Wat wel waar is, is dat man heel veel tijd en energie in zijn werk stopt (zelfstandig ondernemer) en ook thuis nog veel tijd daaraan kwijt is (administratie en zo). Daarnaast heeft hij een tijdrovende hobby, waarvoor hij ook vaak de deur uit is.

Wat jij schrijft, over de dalen waaruit je ouders omhoog wisten te klimmen, dat is precies wat ik eerder al schreef, en wat ook in de TED-talk aangehaald werd, denk ik. Dat mensen tegenwoordig vaak denken dat het beter, mooier, fijner KAN. Zeker op momenten dat het in je relatie wat minder lekker loopt is dat natuurlijk een verleidelijke gedachte. En in plaats van dan de problemen die er eventueel zijn aan te pakken, kiezen mensen er vaker dan vroeger voor om te scheiden. Denk ik, weet ik niet, maar zou zomaar zo kunnen zijn.

Maar nogmaals, de problemen hier werden dus zeker niet veroorzaakt doordat man ver weg werkte en doordeweeks elders verbleef. Dat is pas van recente datum, na de problemen.

Pennenstreek

Dit moet mij even van het hart.
Als je man na zo'n crisis weer thuis komt wonen. En vervolgens al zijn tijd besteedt aan zijn eigen bedrijf. En aan zijn hobby buitenshuis.
Waar vecht jij dan nog voor?

Zo was het, nu niet meer

Tenminste, hij werkt nog steeds veel en heeft dus veel reistijd. Maar zijn hobby heeft hij op een laag pitje staan. Niet omdat er gewoon weinig tijd voor is, maar vooral omdat hij de tijd die hij hier is ook echt aan de kinderen en mij wil besteden. De situatie is echt wel veranderd. Hij doet echt zijn best. En wat hij zegt, zegt hij niet om mij pijn te doen, maar omdat hij juist volkomen eerlijk en open wil zijn over zijn gevoelens. En daar ben ik op zich heel blij mee, omdat dat zo anders is dan het was. Alleen kan hij sommige dingen misschien beter anders zeggen, of gewoon toch maar niet .
We zitten allebei in een leerproces, en we doen allebei ons best. Meer zit er op dit moment ook niet in, omdat we allebei moe zijn. En overgevoelig, wat ook logisch is. Dus we gaan op deze weg door, maar we zullen geduld met elkaar moeten hebben, en met onszelf. Vooral met onszelf.