Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

ziende blind of ogen dicht

"Hij heeft geen idee dat er te kiezen is. Hij ziet totaal geen keuze en daarmee houdt hij zichzelf ontzettend voor de gek. Daar schiet ik geen zak mee op, dat weet ik ook wel, maar ik weet ook dat je niet boos op een blinde kunt worden omdat hij niet kan zien."

Dat heeft hij wel, hij weet het wel, alleen hij verkiest ervoor een andere keuze te maken. Zou hij er helemaal niets van snappen dan had hij dat nooit gesnapt. Het is ook niet zo dat je als volwassene dingen gaat "ontsnappen" en langzaam kinds wordt, nee, je gaat het juist beter begrijpen.
Hij is ook niet dom anders had je dat al eerder gemerkt.

Je mag ook wel boos zijn, want hij is niet ziende blind, hij heeft ervoor gekozen om zijn ogen stevig dicht te knijpen.
Ik begrijp overigens wel wat je bedoelt en hoe je verkiest daarmee om te gaan. Ik denk alleen dat je in je eigen vingers gaat snijden en dat dit je niet gelukkig gaat maken.

De vrouwen die gebleven zijn, zijn dat ook niet echt, al roepen ze soms (met respect, ik ben hier niet gemeen) nog zo hard van niet.
Als je ze heel diep van binnen zou zien, dan zie je hoe ze zich werkelijk voelen. Ze zijn gebleven en het is gewoon nog steeds kapot en niks niet "beter dan ooit".(ik lees het in elke post die startte met wat een partner had misdaan en het is niet waar. )
Dat zie je nu aan Pennenstreek die daar kortgeleden heel open en eerlijk over was, gelukkig.
Ik denk dat de anderen dat ook hebben.
Ze zijn gebleven, de storm is gaan liggen, maar de zon schijnt echt niet zoals ooit in het begin. Er is stormschade en er is geen verzekering die vergoeden zal.
Alleen niet iedereen wil dat zien en probeert daar krampachtig overheen te kijken. Dat je verder kunt, dat neem ik gelijk aan. Maar ik vraag me oprecht af of het je zal brengen wat je had en of de tijd het waard is om te wachten tot hij het licht zal zien.
Of je dat jezelf (en de kinderen) moet aandoen.
Als je maar weet dat er een uitweg is

Gevoelens

Moederziel, volgens mij ben je echt een schat van een vrouw en beseft jouw man totaal niet wat hij aanricht (precies zoals mijn ex).

Gevoelens van boosheid, teleurstelling e.d. vind ik persoonlijk heel normaal wanneer je bedrogen wordt door de man waarmee je bijna 25 jaar bent getrouwd en heel veel van hebt gehouden. Bitterheid heb ik eigenlijk niet, maar zeker boosheid (nu alweer veel minder dan een half jaar geleden, maar bij tijd en wijle steekt het de kop op) en teleurstelling. En veel verdriet, it comes and goes.

Mijn ex begint nu een beetje te beseffen in welke shit hij zit. De reactie van mijn ex-zwager op de scheiding vond ik ook zo treffend, hij zei tegen mij:"Maar de hele familie ziet jou als zijn rots in de branding". Dat klopte inderdaad. Mijn reactie was dan ook dat hier nu een einde aan is gekomen. Hij zal zijn eigen rots moeten zijn en dat is ook veel beter. Of hij zoekt een nieuwe Truus die zijn rots moet spelen zodat hij zichzelf kan laten blijven leiden door de getijden. Dat is aan hem. De kinderen zijn de dupe uiteraard, want hij vindt het erg moeilijk hen aandacht te geven. Dat is dan ook het enige waar ik hem nog op aanspreek, want dat is belangrijk. Hoe hij zijn leven verder invulling gaat geven is aan hem. Momenteel is hij redelijk de weg kwijt wat dat betreft. Gelukkig nog wel zijn fulltime goedverdienende baan, dat houdt hem nog enigszins op aarde.

Ik heb hem losgelaten, ik denk nu namelijk aan wat voor mijzelf het beste is. Ik ben niet verantwoordelijk voor zijn, door hemzelf veroorzaakte, problemen en hij zal moeten uitzoeken waarom hij door het leven gaat zoals hij doet. Of hij zoekt dat niet uit. Ik moet mijn eigen leven leiden en er zijn voor de kinderen.
Wat mij enorm heeft geholpen is de website van chumplady.com. (leave a cheater, gain a life) Hier wordt alles met helderheid benaderd, alles bij de naam genoemd, gelardeerd met veel humor. In de moeilijkste dagen kon ik hardop lachen om artikelen en reacties daarop op deze website.

liedje

Ik moest er even naar zoeken, het is alweer even terug, maar ik was toendertijd erg onder de indruk van dit liedje.
Alle emoties komen voorbij van pure wanhoop, verdriet, woede, enz.
Het werd gezongen in: op zoek naar Evita. Vertolkt door Brigitte Heitzer en het heet: Het is over.

Oh ja, Tops!

Van de geweldige Annie M. G.!

Volgens mij heeft die ook het één en ander meegemaakt op dit gebied. Sommige teksten zijn zo ráák... Met name deze.

Als tegenhanger kun je ook "Ik leef niet meer voor jou" (Marco Borsato) en "Ik ben gelukkig zonder jou" (Conny van den Bosch) spelen, maar dan moet je er wel aan toe zijn. Dat is voor dit topic nu nog geen issue. Victoria heeft er meer aan ;)

moederziel

wat goed en wat fijn dat je je beter voelt en dat je de zaken steeds beter helder krijgt.
Evengoed, sterkte verder!

Moederziel

Fijn dat je meer helder hebt gekregen.

Het helpt om milder naar jezelf en naar anderen (in dit geval je man) te kijken. Dingen gaan zoals ze gaan, zoals ze gebeuren door mensen die geworden zijn zoals ze zijn door alle omstandigheden.

Net als jij denk ik dat niet alles een echt vrije keuze is. Dat meen ik tenminste in jouw posts te lezen dat jij dat zo ziet. Anders gezegd, niet elke persoon kan dezelfde keuze maken als een ander, juist omdat iedereen verschilt en dus ook verschillend reageert op bepaalde omstandigheden.

Ook jij zult de weg gaan die bij jou past. En dat is goed.

Sterkte.

Fijn, rust en positiviteit zijn je van harte gegund!

Inderdaad, dat maakt allemaal het verdriet niet minder, en wat er gebeurt niet minder erg, maar je kunt er beter mee omgaan en beter zien wat er op dit moment voor jou goed is. Heel fijn, hou dat vast!

Je vroeg hoe het met 'de rest' is. Ik neem aan dat ik daarbij hoor . Wisselend. Ik ben de afgelopen weken steeds een beetje afgegleden. Voel me somber en neerslachtig. Merk dat ik in denken, voelen en gedrag weer een beetje terug bij af ben geraakt. En daardoor gaat het tussen man en mij minder goed dan we hadden gehoopt. Hij trekt zich dat erg aan. Heeft het gevoel dat hij continu faalt, het voor mij nooit goed kan doen. En daar heeft hij wel een punt. Ik weet alles wel naar het negatieve te draaien. Ik kan dat allemaal alleen maar verklaren uit dat ik heel veel emoties heb opgekropt, toch, het afgelopen jaar, en dat nu er enige ontspanning is tussen ons dat allemaal aan de oppervlakte komt.
Ik doe mijn best om dit proces weer om te keren. Deze week heb ik vakantie, daar probeer ik echt een rustmoment van te maken. Hoewel de to-do-list weer een paar kantjes omvat laat ik dat allemaal lekker gaan. Eerst bijtanken, want dat heb ik nodig. Hopelijk lukt het me dan ook weer om al die oude patronen weer los te laten, waar je zo makkelijk naar terug grijpt als je moe en kwetsbaar bent.

En we moeten denk ik gewoon geduld hebben. We zijn al een ruim jaar onderweg, we kunnen niet verwachten dat dat binnen een paar weken allemaal glad is gestreken...

Pennestreek,

In#143 gaf je aan je ook zorgen te maken om de leerprestaties van je zoon. Dergelijke zorgen kunnen heel veel energie uit je leegzuigen. Kan je met je man afspreken dat hij de begeleiding op zich neemt zodat jij die zorg, welke normaal gesproken al zoveel van een mens vraagt, kan overdragen. Als je man die taak op zich neemt, is dat voor hem ook een gevoel van waardering en van waarde zijn, als het deel uitmaken van een gezin.
Door het werk, en de taken als centraal spil en ook nog de taak als begeleider, loop je vast. Ik schreef al eerder, verdeel wat taken. Dat is echt geen teken van zwakte maar eerder van wijsheid en scherpte.

Als je man kookt, dan is dat fijn. Maar jij wint er meer bij als hij de begeleiding op zich neemt want daar kan je pas echt moe en leeg van raken.

Flanagan

Dat doet hij al hoor. Ik heb daar sowieso niet het geduld voor . En ik heb een studente geregeld om zoon door deze eerste toetsweek heen te helpen. Hij heeft nu in VWO nauwelijks nog toetsen of SO'tjes tussendoor om zijn cijfers een beetje op te kunnen krikken, eigenlijk tellen alleen de toetsweken nog. Maakt het voor zoon extra moeilijk om de concentratie op te brengen om te kunnen leren. Hopelijk werkt het!

En verder is het lastig voor man om taken over te nemen. Hij werkt op 1,5 uur reizen afstand en maakt lange dagen, dus hij is vroeg weg en laat thuis. Trekt op hemzelf dus ook al een wissel. Niet handig op dit moment, maar ja. Het is dit of toch weer/nog die paar dagen doordeweeks blijven slapen in de plaats waar hij werkt. En dat is ook niet ideaal. Nou ja, zoals ik al zei, we zullen geduld en doorzettingsvermogen moeten hebben. Allebei.

Maar het maakt toch niet zoveel uit of je het depressie, MLC of klootzakkerigheid noemt? Het komt wel vaak voor.

Heel herkenbaar ja

Dat het vaak voorkomt weet ik inmiddels ook. En ook dat het meestal niet meer goed komt. Vreselijk. Al die gezinnen die uit elkaar vallen, al die kinderen die op moeten groeien met gescheiden ouders, al die vrouwen die min of meer hulpeloos en machteloos moeten toezien hoe hun man zoveel kapot maakt. Ik krijg het er koud van. Geen lekker begin van mijn dag...

Moederziel, je bent een stuk fanatieker in het vinden en lezen van informatie over dit fenomeen. Kom je af en toe ook wat tegen waar iets in staat over hoe je het aan moet pakken, als echtpaar? Ik blijf tegen man herhalen dat ik vind dat hij moet zien uit te vinden waarom hij 'niet meer bij zijn gevoel kan', maar hij hoort me niet.

En ja, moeilijk straks lijkt me

als hij bij je in de buurt woont en truus straks door je blikveld loopt. Loslaten loslaten loslaten. Dat het geen thuis wordt voor de kinderen: kun je niks aan veranderen, dus loslaten. Dat truus een rol in hun leven gaat spelen: kun je niet tegenhouden, dus loslaten. Anders vreet het jou van binnen op. Je móet eelt op je ziel kweken, anders ga jij eraan onderdoor.
Kom hier maar praten huilen en schreeuwen als het je hoog zit allemaal.

vesper

Ik denk wel dat het verschil maakt of het uit klootzakkerigheid voortkomt dan wel MLC of depressie. Bij die laatste twee oorzaken kan de verlaten vrouw nog het beeld enigszins heel houden van de man waarvan zij houdt, hij kan er immers 'niets' aan doen. Bovendien biedt dat nog perspectief op een eventuele terugkeer van de man in kwestie als hij weer 'zichzelf' wordt.
Klootzakkerigheid of liefde die gewoon helemaal over is dat is heel definitief en kan best moeilijk te aanvaarden zijn lijkt mij zo.

goed artikel

Over de verborgen depressie. Maar is dit voorbehouden aan mannen? Zijn vrouwen niet net zo goed in staat om te vluchten en op die manier niet toe te hoeven geven aan de neerslachtigheid?
Het deed mij trouwens ook denken aan een psychose die soms veroorzaakt wordt door een depressie. Alsof die psychose ook een soort vlucht is uit de werkelijkheid vandaan, weg naar een fantasiewereld. Waar je uiteindelijk zelf ook je greep helemaal op verliest, waardoor je eigenlijk niets meer echt helder kan zien en echt niet normaal kan functioneren. Maar ik zie er toch veel overeenkomsten in met de vlucht in een nieuwe liefde en/of de beslissing weg te gaan bij je partner zonder helder te kunnen zien dat je niet meer van de ander houdt, de zogenoemde midle life crisses zo je wilt.
Vaak wordt dat aan een bepaalde leeftijd gekoppeld, maar ik kan me zo voorstellen dat dat meer te maken heeft waarop de meeste mensen met kinderen en het gezinsleven starten, dat er dan een bepaald moment komt dat je ineens denkt 'is dit het nou'en langzamerhand depressief raakt en dan een vlucht zoekt.

Donkere wolken

Moederziel, al eerder schreef je dat die vriendin een alles of niets houding had, waardoor hun relatie even verbrak.
In je laatste post schrijf je dat je aanneemt dat die vriendin bij hem langs gaat.
Van de week hebben we een vriend helpen verhuizen, zijn nieuwe zwangere vriendin trok bij hem in omdat ze ver weg wilde van haar ex. Ik lees je post en moet hier meteen aan denken. Wilt hij daarom niet naar jou terug? Is hij allang van plan haar een veilg huis te bieden en doet hij daarom zo 'lief' tegen jou door jou in jullie huis te laten wonen ( hoe humaan).
Ik was in mijn post altijd behoudend, afwachtend; kappen kan altijd nog. Maar nu denk ik dat jij vooral moet weten hoe de agenda van je man eruit ziet om zo niet voor onaangename verrassingen te komen staan. (Want als zij daadwerkelijk komt, hadden ze beter naar een ander dorp kunnen gaan.)

Time to face

Reality/treuth staat zeker bij jou een keer op de stoep.
Staat in feite al om de hoek om intrede te doen. Zoals ik jouw laatste post begrijp.

Ik heb op een andere wijze hiermee te maken gehad omdat we volwassen kinderen hebben.
Dan spelen er andere dingen, geboorte/doop kleinkinderen, verjaardagen, buluitreiking,huwelijk - allemail gebeurtenissen die niet zo frequent voorkomen

Andere posters kunnen je concretere informatie geven maar denk hierbij aan school, ziekte, op en afhalen, verjaardagen, vakanties, ...als je jonge kinderen hebt dan ben je intensiever met elkaar betrokken.....

Hoe ga je die verandering inburgeren in jouw leven als je je nog zo verbonden voelt met man? Time will tell dat is ook zo.......t komt steeds dichterbij...wat doet t met jou?