Ben er klaar mee! Ik moet altijd alles regelen en doen in huis en met de kinderen

Jeuj

Al één stapje inzicht.
Focus je op muizen stapjes ook met name naar je man toe. Je zit zo verweven in een patroon dat gaat vanaf nu langzaam aan veranderen.

De was ligt iets minder netjes, iets meer onkruid, iets meer rommel.
Als je vanavond de kaarsjes aan steekt als jullie ( of hun) terug zijn van de playback show zie je het zand niet meer liggen en oogt die stapel knutsel spullen eigenlijk best gezellig.
Laat zien wie je bent, en idd jij hebt straks even geen tijd omdat je in bad gaat.
Daarna ben je er weer. Zet hem op! Xx

lijst met activiteiten maken

Kan je niet een lijst met wekelijkse taken ergens ophangen, op een whiteboard en dan een vakje waar je je naam in kunt vullen en een datum (net zoals je dat ziet op toiletten in openbare gelegenheden, wie wanneer heeft schoongemaakt)
Eind van de week, wis je de namen en data weer (de taken blijven staan) en er start een nieuwe week. De eerste week staat er waarschijnlijk achter iedere taak jouw naam en datum, maar als het goed is, en je bespreekt het goed, dan moet dat langzaam gaan verbeteren (door de echtgenoot die uit zichzelf niets ziet)
De kinderen kunnen de taken oppakken die ze al kunnen, dingen als vaatwasser legen, je eigen spullen opruimen of eigen slaapkamer stofzuigen.
Ik heb boven de wasmachine een fool-proof uitleg geschreven, stapsgewijs hoe de wasmachine werkt, ook hoe je was sorteert, dat er alleen volle trommels gedraaid worden enz. een 8 jarige zou dat zelfs moeten kunnen. (nu vind ik de wasmachine aanzetten niet het meeste werk natuurlijk, maar mijn zoon van 18 draait nu wel eens een wasje als er genoeg ligt.) en ik heb onlangs een robotstofzuiger gekocht (n.a.v. een draadje hier, zo geweldig handig! Die zou je jullie gezin echt cadeau moeten doen, binnenkort komen de feestdagen er weer aan, vaak weet je toch niets te vragen.)

Vragen blijft toch

Bregje reken je niet te rijk. Vragen blijft.
Wij hebben hier een white board gehad toen dit proces begon. Geheugen steuntjes.

Nu verdeel ik de taken. Omdat er gewoon minder hoeft te gebeuren dan eerst, omdat alles zo spik en span moest zijn van mij.
Nu slaan ze hun bed dicht. Laten de hond uit zich zelf uit en laden de vaatwasser in en uit.
Kopje kapot omdat zoon het deed?
Jammer dan, gaan we wel weer naar action.
Geef de kids meer verantwoordelijkheid!

Hihi en nou hou ik op !
Coach jezelf !!!! Yeah!

Jaaa

Tegelijk geantwoord jasmijn ! Precies :-)

jasmijn en miss

dat is deels ook mijn punt vragen blijft, vandaar dat een lijstje maken. Of zoals jullie zeggen een Whiteboard maken zaken inzichtelijk maakt. En als het dan een aantal malen gedaan is wordt het wellicht een nieuwe gewoonte en hoef je niet meer te vragen. Uiteraard zal er dan wel iets nieuws komen wat wel gevraagd moet,maar omdat er al veel wel automatisch gaat stoort het niet meer zo snel...

Klopt

Annemarie, helemaal waar. En het werkt echt.

En meer bij jezelf blijven. Dat wat je op dat moment belangrijk vind eerst voorop zetten, bijv een wandeling met de hond of een kwartiertje lezen etc etc. Ik heb het niet over uren luieren, een lazyday moet je inplannen of zumba. Dan kost de was of het poetswerk daarna minder energie. (tenminste bij mij helpt het)

Bregje

Ik las ook ergens "ik kan niet tegen rommel". Dat is misschien iets waar jij wat mee moet doen. De een kan prima tegen wat rommel, de ander niet. Om anderen voortdurend in beweging te zetten omdat jezelf niet tegen rommel kan is ook best lastig.
En ja, ik snap dat een puinhoop in huis niet fijn is, maar het kan wel zijn dat een paar stapels van een of ander anderen niet storen en jou wel. Je kunt twee dingen doen, of je er minder aan ergeren en de boel wat meer de boel laten of alles voortdurend opruimen maar je dan ook realiseren dat dat je vooral voor jezelf doet.
(ik spreek uit ervaring. Ik ben erg opruimerig, en de rest van mijn huisgenoten minder. Ze ruimen wel op maar meer in eigen tempo)

miss

inderdaad het help.

Mijn schoonzusje liep ook over toen zij nog een pittige studie aanging en zijn ook met weekoverzichten begonnen die geplakt worden op de koelkast. Overigens het idee kwam van mijn broer, gewoon omdat hij vaak wat 'vergeet" Mijn neefje van 6 spreekt nu rustig broer, zus en vader aan op taken die nog niet gedaan zijn, want we zouden mama toch helpen nu zij naar school gaat zodat ze slimmer kan worden en een leuker werk kan vinden.

zelf in stand houden

De grote valkuil is dat je het gedrag van je man zelf in stand houdt. Hij HOEFT geen verantwoordelijkheid te nemen, want jij vangt het altijd op. En jouw irritatiegrens (zoals huis opgeruimd en schoon) is veel sneller bereikt dan zijn irritatiegrens, dus jij rent - en blijft rennen.

Verander dus je eigen gedrag: stop met het oplossen van zijn problemen.

Ik geloof overigens niet in een takenlijst. Ik geloof meer in een duidelijke verdeling van verantwoordelijkheden. Als hij verantwoordelijk is voor het vervoer naar een bepaald clubje, dan is het aan hem om dat te organiseren. Op zijn manier. Dat betekent ook dat als hij zelf niet kan rijden, hij dus een alternatief moet organiseren. En dat als hij jou meldt dat hij er zelf niet is, dat jij dus zegt: ik ook niet. Hup, de aap weer terug op zijn schouder. Blijkbaar is er bij jullie een patroon ontstaan dat de aap altijd bij jou zit. Daar moet je mee stoppen.

En ja, dat is lastig. Vooral als je ziet dat hij steken laat vallen en een kind bijvoorbeeld te laat op sport komt. Dan wil je graag 'redden'. Maar je houdt het patroon daarmee in stand. Je maakt het hem veel te gemakkelijk om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen.

rommel

Ik kan ook niet tegen rommel, maar ik kon op een gegeven moment de troep in de slaapkamers van de kinderen wel negeren, hun slaapkamer, hun taak om het netjes te houden. Als de vloer niet leeg was werd er niet gestofzuigd.
Verder had ik ze al vanaf het begin af aan geleerd dat er GEEN eten/drinken mee naar boven mocht. (had ik al gezien van vrienden met oudere kinderen, dat daar beschimmeld eten op de slaapkamers lag, of alle glazen naar boven verdwenen) ik heb dat pas weer oogluikend toegestaan toen ze 16+ waren en het netjes hielden.
Qua drillen had ik het ook al snel voor elkaar dat de schoenen op het schoenen rekje gingen en de jassen netjes aan de kapstok. En hier in de keuken had ik een grote mooie mand met deksel, daarin deed ik dagelijks de slingerende dingen van de kinderen. Dus binnen 5 minuten was de woonkamer netjes opgeruimd, als ze eens iets lieten slingeren. Het gaf mij rust en uiteindelijk gaan ze er zelf ook aan wennen, mijn kinderen houden inmiddels ook niet van rommeligheid ;-)
Ja en wat blijft er dan over. De was (doe ik maar 1x per week, 4 volle trommels, op zondag/maandag, maandagavond vouw ik alles op, strijken doe ik niet (overhemden heb ik niet in de was) en de rest van de week doe ik dat gewoon niet. Ramen lappen doe ik 1x per jaar en wc krijgt een lapje zo nu en dan (de mannen moeten hier zittend plassen, scheelt zo ontzettend veel gespetter/stank (en ze vinden het niet erg) Dus ja, dan is het huishouden veel minder werk.
En onze verdeling was duidelijk, ik het huis en hij de tuin. Halen en brengen, afwisselend, daar zou ik wel duidelijk wekelijks een planning in maken, en mocht jouw man iets plannen wat niet uitkomt, dan zegt ie het maar af, je kan het op zijn minst voorstellen.

Off topic

Door dit topic ben ik me ineens, ook al gaat het niet altijd naar wederzijdse wens, bewust hoe vanzelfsprekend de meeste taken bij ons gaan. Ook al zeg ik regelmatig dankjewel en hij ook, ben ik vanmiddag toch het nieuwe boek van zijn favoriete schrijver gaan halen als een zomaar ik zie je e. Wat je doet cadeautje.

Persoonlijk geloof ik ook niet om lijsten, maar komt omdat het ook nooit nodig is geweest, echter ik zie bij mijn broer dat het echt helpt. Veel mensen zijn niet onwelwillend om de ander te helpen. Alleen wat jij ziet ziet een ander niet en dat stoort die persoon ook wellicht niet.

Spelling

Via mijn telefoon reageren geeft wel slechte taal en spelling zie ik. Voor mij persoonlijk geloof ik ook niet in lijsten, omdat het nooit nodig is geweest moest er staan, maar ik geloof wel degelijk dat het kan helpen en ik zie ook dat het werkt. Niks doen dat werkt even, gewoon iets proberen werkt het niet dan wat anders, wat voor jullie maar uiteindelijk werkt

lijsten

Lijsten maak ik al een tijdje, dan schrijf ik op wat ik moet doen en wat hij moet doen... De eerste week zei mijn dochter, wow mama jij doet echt veel meer dan papa. Ik schrijf nu wekelijk voor hem 10 taken en voor mij 10 taken.. hoewel er stiekem voor mij wel meer bij komt. We hadden afgesproken dat al de taken af zijn eind van de week.. en dat ik niet meer hoefde te zeuren. En anders schrijf ik er maandag gewoon weer 10 bij.. op een gegeven moment had hij wel meer dan 40 taken staan.. Dus dit werkt niet..

Hij is wel aan het slijmen vandaag, hij heeft mijn lievelingseten klaargemaakt..

Maar goed, geen oud papier weggebracht en er lag zoveel omdat mijn dochter jarig was geweest.. hij vergat bijna de auto op te halen van de garage, om 18.10 herinnerde ik hem eraan, gelukkig was er nog iemand bij de garage, anders had hij morgen moeten fietsen naar werk.. *volgende keer zeg ik niets meer..
Zo gaat het de hele dag..

Oud papier /lijsten /auto

Als je lijsten al geprobeerd heb snap ik dat je daar geen heil meer in ziet.

Oud papier, moeten jullie dat wegbrengen? Wij hebben daar een kliko voor en 't wordt opgehaald. Alleen rond einde jaar ivm alle feestdagen vaak te veel papier, maar dan zetten we er een doos naast en zodra de kliko weer geleegd is gaat dat er in.

De auto, tja in dit geval had ik hem dus rustig laten fietsen, Dan had hij er maar aan moeten denken

Die term 'helpen' snap ik niet zo

in deze context. Ik heb niet het idee dat ik mijn man aan het helpen ben als ik opruim, of schoonmaak, of iets anders doe voor ons gezin. Jullie wel? Wij doen gewoon beiden wat moet gebeuren.

Lanza

Deze keer snap ik je helemaal. Al "helpen" wij elkaar wel uit de brand als de ander aangeeft ergens geen tijd voor te hebben maar wel iets moet gedaan hebben. En dan vragen wij elkaar bijv zou jij vandaag thuis kunnen zijn want de stoffeerder wil langskomen (we zijn net 4mnd geleden verhuist) anders duurt het nog een week langer.

Klinkt als een ADD-er

Geen overzicht. Zichzelf niet aan de gang kunnen krijgen. Altijd: “Straks”. Dingen dubbel plannen. Alles vergeten. Beterschap beloven maar de motivatie verliezen en dan vervallen in je oude lamlendigheid. Het gaat zo te lezen in ieder geval niet ‘gewoon’ opgelost worden. Daar is het te hardnekkig voor

Is het mogelijk om iedere dag een half uur, bijvoorbeeld na het avondeten, met alle gezinsleden een klusrondje te doen en hier een routine van te maken. Klussen verdelen van de lijst en allemaal een half uurtje aanpakken en dan afsluiten met een gezamenlijk moment. In het weekend bijvoorbeeld twee uur voor jou en je man vast reserveren voor klussen, met halverwege een korte pauze voor een gezamenlijk kopje koffie. Als je dit zo duidelijk afspreekt voelt hij zich misschien gestimuleerd door de gezamenlijkheid. En hij kan toch moeilijk op zijn luie gat gaan zitten als jij wel je ding doet.

Als hij bezig is met zijn klussen, lukt het hem dat dan wel gemakkelijk om aan het werk te blijven? Of is hij dan heel snel de draad kwijt?

Groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

Je omschrijft mijn man wel precies. Hij is wel vaak bezig en ziet dan weer iets anders, en dan is alles half af. Ik heb thuis een dochter met ADHD.. dus voor haar is het ook wel herkenbaar.

Soms roep ik wel na het eten, even alles opruimen, jij doet dat, jij dat enzo.. maar ik had het gewoon graag gezien dat ik het niet aan moet sturen.

Annemarie: papier moet je hier naar het plein brengen, staat elke week een container..

Begrijp ik

Begrijpelijk dat je liever geen politieagent bent.

Vervelend van dat oud papier, zo blij dat dat hier anders is. Alleen glaswerk moeten we nog wegbrengen. Voorheen kon ik me daar ook elke week druk om maken en het zuchtend maar weer zelf doen. Op gegeven moment mee gestopt en wat blijkt vriend gaat zich op gegeven moment ook ergeren en brengt het dan weg. Alleen hij ergert zich pas weken later dan ik. Tegenwoordig hebben we 't on de garage staan, wat niet ziet wat niet deert. Dus ik moest ook iets losser worden.

Als jouw man dat zijn hele leven al heeft, ook voor jij in beeld was, dan wordt het lastig dat te veranderen. Wellicht heeft jo Hanna gelijk en zouden jullie dat kunnen onderzoeken, dan komt er wellicht ook meer duidelijkheid en berusting

Bregje

Zou het niet zo zijn dat het echt geen onwil van je man is maar onmacht?
Hij vergeet zelfs zijn auto op te halen, waardoor hij morgen had moeten fietsen als jij hem niet had gewaarschuwd.
Natuurlijk kun je hem op bepaalde dingen blijven wijzen, maar als je er vanuit gaat dat het onmacht is en geen onwil wordt het voor jezelf misschien makkelijker.

Gewoon niet doen

Ach merk het hier ook wel. Maar ik laat dingen nu zelf ook verslonzen en dan doet mijn man het wel. Vanavond nog, hij kon zo aanschuiven met het eten en daarna heb ik afgewassen, maar dat afdrogen heb ik niet gedaan. Dus ik sta de douche te drogen na het douchen van onze zoon hoor ik met kabaal de vaat opgeruimd worden. Mooi zo, want ik doe dat dus niet meer.

Routines ontwikkelen

Ik snap goed dat jij ervan baalt dat jij als politieagent moet optreden. Maar als er iets ADHD-achtigs aan de hand zou zijn, is de verwachting dat hij het ‘op hetzelfde niveau’ kan doen als jij niet reëel.

Ik denk dat jouw grootste frustratie zou kunnen verzachten als hij verantwoordelijkheid zou nemen voor zijn ‘falen’. Het zou goed zijn als op een nuchtere manier op tafel kwam te liggen dat hij in dit opzicht tekortschiet (waarschijnlijk weet hij dat ook wel) en dat je vervolgens kijkt hoe je op een pragmatische manier daarin samen kan werken om een leefbaar huishouden te creëren. Daarbij kan leefbaar voor jou wel een heel andere inhoud hebben dan voor jou. Als hij het alleen zou moeten doen, had hij waarschijnlijk een huishouden van Jan Steen. Je moet er dus ook een beetje over sparren waar je samen wil uitkomen. Zeker AD(H)D-ers hebben motivatie nodig om taken aan te kunnen pakken. Voor het gevoel zinloze taken zijn heel moeilijk tot een goed einde te brengen, doordat je hersenen niet goed op koers blijven. Het kost heel veel energie om steeds weer mentaal terug te komen bij waar je mee bezig was. Iemand naast je aan wie je je kan optrekken, kan wel helpend zijn. Hij mag zich ook wel eens realiseren hoe blij hij met jou mag zijn, met wat jij allemaal aanpakt! Daardoor leeft hij in een geordende, opgeruimde, rustige leefomgeving!

Heel praktisch helpt het mij om tijdens huishoudelijke klussen naar luisterboeken te luisteren. Dat is stimulerend en geeft minder ruimte voor afdwalen, terwijl de taak er wel naast kan. (App Passend Lezen, ook voor AD(H)D-ers).

Ik vrees dus dat jij toch wel het voortouw moet nemen hierbij om het niveau van orde te halen dat jij wil. Maar je man kan zich hoe dan ook niet als een klein kind gedragen en alleen wat doen als jij het zegt, en dan ook nog maar na vijf keer herhalen. Dat zal hij als jullie rustig en open met elkaar praten toch ook wel begrijpen. Samen moet je dan doelen stellen routines gaan ontwikkelen die voor jullie allebei werken.

Groet,
Jo Hanna

Halverwege de rit

'Hij gedraagt zich alsof hij de kostwinnaar is en jij als enige taak huishouden en kinderen hebt. Dit wringt.'
Nu vermoed ik dat dit zomaar het sociale contract is geweest op basis waarvan Bregje en man aan kinderen zijn begonnen: zij om te zorgen, hij omdat zij het zo graag wil en het zin geeft aan zijn werk. Zij zorgde en hij werkte en de kinderen gaven zin en betekenis aan beiden.
Bovendien is Bregje perfectionistisch, dus dan zal het al vlug zijn geweest dat hij niet gezien heeft wat zij zag, wat hij deed was niet goed en daar zal ok wel iets over gezegd zijn.
Nu is halverwege er een en ander verandert. De zorg is veranderd: nu gaat het om het rijden naar clubjes; en om de was in de wasmand gooien van kinderen die daar zelf toe in staat zouden moeten zijn; en om een vrouw die zelf is gaan werken en een opleiding wil gaan doen.
Met andere woorden: het sociale contract moet omgegooid worden.
Dat de kinderen andere behoeftes krijgen is tamelijk normaal, al kan ik me voorstellen dat je bij de geboorte niet gedacht hebt: leuk, dan kan ik straks naar de sportclub gaan rijden.
Wat voor jezelf eerst positief was wordt nu negatief: 'Heb het gevoel gewoon of ik huisslaaf ben'.
Dat gevoel van huisslaaf zijn had je waarschijnlijk niet toen je de kleintjes nog in de luiers had. Het zit dus niet in de uren zorg, maar in andere dingen. Bijvoorbeeld hierin: 'Ik sta voor iedereen klaar maar krijg gewoon niets terug.' Wat je (plotseling) terugverwacht is een teken van dankbaarheid. Voorheen volstond een stralende kinderlach al, maar nu wil je iets meer, meer bewustzijn van de anderen voor jouw werk.
Het zit bijvoorbeeld ook in de langzaam gerijpte verwachting, dat andere gezinsleden mee gaan helpen. En dat doen ze niet zomaar. Dat gaat niet alleen over je man, maar ook over je kinderen: 'Ik moet alleen maar zeuren, iedereen achter de vodden aan zitten, dat is ook niet bevordelijk voor de sfeer thuis'. Tsja, dat is een iets ander onderdeel van opvoeding dan flesjes klaarmaken. Niet het gemakkelijkste, vooral niet omdat je jezelf dan ook nog in de weg zit: je neemt namelijk nog meer taken op je. 'En tijd voor mezelf heb ik gewoon nooit.. heb zelf Zumba op moeten geven.. waar ik mij fijn bij voelde, omdat het niet ging met de ploegen van mijn man, ik miste de helft van de lessen waardoor ik de hele tijd achter de feiten aan liep.'
En dan wordt man een makkelijk mikpunt van alle ellende: hij doet nooit wat etc.

Ik denk dat het goed is om nog eens na te denken over wat ik noemde het sociale contract en de fase waar je nu in zit. Ik ga daarom maar wat vragen stellen.
Is de opleiding tijd voor jezelf of opoffering?
Is buitenshuis poetsen aantrekkelijker dan een middag thuis poetsen (dus kun je iets minder buitenshuis doen);
In hoeverre ben je bereid om te accepteren dat het andere 'eisen' zijn die aan opvoeding van aanstaande pubers en jongvolwassenen worden gesteld (je kunt niet altijd meer aardig, lief en zorgzaam zijn, jammer);
Hoe waardeer jij de inbreng van je man tot nu toe (fulltime werken in ploegendienst, minder werken kan niet, zelfs al zou hij dat willen, hij moet dus wel... loonslaaf..?)
Wil je wel echt invloed van andere gezinsleden op je huishouden, en ben je bereid om dan je perfectionistische normen daarvoor opzij te zetten? Zijn de normen van anderen ook acceptabel?

Wellicht moet je eerst even bij je zelf te rade gaan: wat is de fase waarin je nu zit, welke wensen heb je daarin, welke keuzemogelijkheden (Zumba halve lessen, of kinderen even alleen thuis; kinderen toch alleen laten gaan naar clubjes, opleiding nu of later). Elke keuze heeft gevolgen. Maar wellicht als je het voor jezelf zo helderder krijgt, dan kun je de gevolgen ook beter plaatsen en/of kun je het ook beter met je man bespreken.
Ik ga dus niet mee in het aandragen van taktieken, waarmee je andere huisgenoten kunt dwingen om dingen te doen waarvan jij ondertussen bedacht hebt dat zij die moeten doen. Neemt niet mee dat er onmiskenbaar dingen veranderd zijn en dat die veranderingen met name op jouw leven, je dagritme en je levensvervulling impact hebben.

Tsjor

Quote:

Nu vermoed ik dat dit zomaar het sociale contract is geweest op basis waarvan Bregje en man aan kinderen zijn begonnen: zij om te zorgen, hij omdat zij het zo graag wil en het zin geeft aan zijn werk.

Wat een bizarre aanname!! Want een man kan niet zelf een kinderwens hebben? Mannen gaan alleen mee in de wens van hun vrouw? Dat is toch echt meestal niet het geval hoor. Weet niet waar je dat vandaan hebt?

De aanname

dat het het sociale contract dat Bregje en haar man hebben op traditionele leest geschoeid is, lijkt mij helemaal niet zo gek. De verdeling man zorgt voor het werk en vrouw voor de kinderen is voor sommige mensen nog heel vanzelfsprekend. De aanname dat dat sociale contract aan herziening toe is, hoeft ook niet gek te zijn. Maar het kan ook dat de afspraak al is dat Bregje weer in het arbeidsproces zou gaan als kinderen meer naar school gaan.

De constatering dat dit hele sociale contract zo was omdat zij zo graag wilde zorgen en hij er daarom maar mee akkoord ging en dat het voor hem dan ook nog zin geeft, lijkt me te gemakkelijk. Ik ga er meer vanuit dat in bepaalde situaties opvattingen en rolverdeling vaak als vanzelfsprekend worden doorgegeven. Dat het niet zozeer is ‘we doen het zo omdat jij dit zo graag wilt’ maar meer omdat deze manier van taakverdeling/leven gezien wordt als meest normaal/wenselijk enz.

Daarbij denk ik in de situatie van Bregje dat er een boel samen zou kunnen hangen met niet opgevoed zijn om werk te zien liggen.