Registratie orgaandonatie

eigenaar

Je lichaam is van de wereld. En dat orgaan dat je doneert gaat uiteindelijk toch dezelfde kant op als de rest van dat overleden donorlichaam. Naar god of naar de hel of naar de wormen. En voor de gelovigen: je god wacht wel even op dat ene onderdeeltje. Als gelovige heb je denk ik de plicht om medemensen te helpen. Of noteer je zelf dan gelijk ergens als iemand die ook nooit een orgaan wil ontvangen.

zak met organen

Analfabeten, verstandelijk gehandicapten, mensen met een psychiatrische ziekte, die komen nu ook in de positie dat als ze niet reageren hun organen weg kunnen worden genomen. Dat is niet bepaald vrijwillig. Dat vind ik hier minder prettig aan.
Ook blijven getransplanteerde organen niet eeuwig goed en is iemand er heel lang mee gered, maar iemand kan wel vaak weer een jaar of 5 (geen garantie) verder leven in vaak betere gezondheid.
Verder heeft Vesper wel een punt. Als nabestaande of als bijna dode is het fijn om de hand van je dierbare tot de laatste adem vast te kunnen houden. Dat gaat met een transplantatie toch wat anders, het afscheid gaat anders, je moet een hele tijd wachten voordat je de overledene weer 'terug' krijgt. Het gaat niet om een zak met organen, maar om een mens en met emoties van achterblijvers. Ik heb wel gehoord dat het heel gek is, zo'n afscheid maar op zich wel een fijn idee.
Ik ben er nog niet uit. Ik zou niet weten of ik zelf een nieuw orgaan zou willen hebben, ik denk niet dat je dat kan voorstellen hoe dat is, het ligt er ook aan hoe oud je bent. Vroeger heb ik wel met een donorcodicil rondgelopen maar ik denk dat ik nu liever wens dat mijn familie dit beslist, zij moeten afscheid nemen.

Zeggenschap en flauwekul

Ik vind overigens wel dat er altijd respectvol met een lichaam omgesprongen moet worden. Ik vind dus duidelijk niet dat een dood lichaam voor oud vuil ergens neergegooid mag worden, zoals terroristische bewegingen, foute overheden e.d. nog wel eens willen doen. Respectvol omgaan met het dode lichaam van iemand laat zien als je hem de laatste eer bewijst en dus in zijn kist naar de plek gebracht wordt zoals de dode dat heeft gewild. In mijn ogen bewijs je iemand die eer om wie hij als levend persoon geweest is. Een nier uit een lichaam halen zie ik niet als respectloze handeling. De persoon kan nog steeds eervol begraven worden, maar mist wat organen, die zonder die ingreep vergaan of in as veranderen.

Laat ik er nog een vraag bijknallen: Vind je dat je gered mag worden dmv een orgaan van iemand anders, ondanks dat je datzelfde niet voor een ander zou doen?

Ooh maar Kaaskopje

dan heb je een beperkte kijk op redenen waarom mensen niet doneren. De meeste geloven staan doneren niet in de weg, ook de Islam niet terwijl dat heel vaak wordt gezegd.

Maar het punt is dat mensen niet mag worden opgedrongen sociaal te zijn met hun lichaam als het hun grondrecht is dat een ander niet (in de zin van: normaal gesproken nooit) over hun lichaam mag beschikken.

En ja, grondrechten kunnen veranderen, de discussie over het inperken ervan wordt op dit moment op veel plekken in de maatschappij gevoerd, teveel om er hier bij te halen.

Maar juist de waarden autonomie en de integriteit zijn als grondrecht een vaste basis van onze gezondheidszorg. Het voorkomt bv dat we behandelingen moeten ondergaan die we niet willen.
Ik kan me niet voorstellen dat we de handen op elkaar krijgen om bv mensen tot chemo te dwingen als ze daar om hun moverende redenen van af willen zien, of die operatie te ondergaan, of ...., vul maar in.
En waarom zou zo'n grondrecht vervallen als iemand dood is? Een dood lichaam mag ook niet geschonden worden. Waarom dan wel in geval van donatie? Omdat dat een goed en sociaal doel is? Maar dan zijn er veel meer goede en sociale dingen te bedenken.

Aagje

Voor de duidelijkheid

Voor mij staat donatie niet gelijk aan schenden van een lichaam. In mijn post zou ik zonder dat ik dat wil die indruk kunnen wekken. Schending is voor mij in dit verband het opgedrongen doneren, zonder dat een donor daar duidelijk 'ja' op heeft gezegd.

Nogmaals, ik ben niet tegen transplantatie of donatie. Ik zou zelf donor willen zijn.

Aagje

Vesper

Als jij morgen een orgaan nodig hebt: vinden jouw dochters dan ook dat jouw tijd dan maar gewoon gekomen is en dat je binnen een paar weken dood moet gaan?

Je bent niet alleen egoïstisch naar mensen die een orgaan nodig hebben maar ook en bovenal naar je kinderen (en wie weet kleinkinderen).

egoistisch??

Ik zit echt vol verbazing sommige reacties te lezen. het is egoistisch als je je organen niet wil afstaan. Het is maar een lege huls?

Het gaat om een mens die meestal totaal onverwacht is komen te overlijden. Mijn tante heeft het meegemaakt. Mijn neef heeft een auto ongeluk gekregen en kwam in het ziekenhuis terecht. Als vrij snel bleek hij hersendood te zijn. Vrijwel direct na aankomst in het ziekenhuis kreeg mijn tante al de vraag of ze zijn organen mochten hebben. Mijn tante had haar zoon nauwelijks nog gezien. Er werd haar dezelfde vraag herhaaldelijk gesteld. Ze had zelf het idee dat ze vreselijk onder druk werd gezet. Ze heeft uiteindelijk ja gezegd maar realiseerde zich toen niet dat haar zoon gelijk weg zou worden gereden. Dat zijn hart en andere organen zonder narcose verwijderd zouden worden. En dat zij haar nog ademende zoon dood terug zou krijgen.

Ze heeft er spijt van. Ze had het sterven van haar zoon achteraf anders willen mee maken. Ze vindt dat ze niet goed afscheid heeft kunnen nemen. En ze vindt dat ze niet goed op de hoogte is gebracht door het transplantatieteam. Het ging om zijn organen. Niet om hem en om haar. Ze zal nooit meer toestemming geven.

Ik denk dat er meer bereikt kan worden door het beter opleiden van transplantatieteam over hoe je communiceert met nabestaanden. Het is juist geen lege huls met daarin organen maar iemands zoon/dochter/vader/moeder die onverwacht gaat overlijden.

Donor krijgt 10% korting op de ziektekostenverzekering :-)

Dit stond vanmorgen in een ingezonden brief in de krant. Dat zou dè manier zijn om mensen vrijwillig donor te laten worden.
Ik vond het een verfrissende motivatie voor het donorschap.

Er wordt nergens

beweert dat je de rechten moet opgeven. Zeker mensen die zelf niet beslissingsbekwaam zijn. Deze mensen hebben mensen die de zaken voor hen regelen, zo ook met het wellicht 'nee' zeggen op donatie.

Daarbij hebben je naasten nog altijd de doorslaggevende stem op het moment dat jij het zelf niet duidelijk hebt aangegeven.

Waarom zou je als naasten trouwens wel het recht hebben om beslissingen te nemen over het lichaam? Van wie is het lichaam van en een overleden persoon eigenlijk?

Mieke (en algemeen)

Het is duidelijk dat de begeleiding daar echt heel verkeerd ging. Ik begrijp ook niet waarom ze niet eerst de eigen arts van haar zoon heeft gesproken over zijn toestand? Hoe lang was dit geleden?

Het zou goed zijn als iedereen zich meer verdiept in hoe het gaat zodat het niet zo rauw op je dak komt maar dat is voor veel mensen al te ver van hun bed. Wel worden er nu allemaal praatjes de wereld in geworpen die niet waar zijn. Ik las bijv al dat mensen als Friso ook weer bij kunnen komen maar hups de organen worden er al uitgehaald. Men snapt niet het verschil tussen hersendood en coma bijv.

Ja ik vind het vooral egoïstisch naar je kinderen (en kleinkinderen) toe als je nu al bij voorbaat ergens in de 40 zegt dat je geen orgaan wil hebben. Die beslissing kun je altijd veranderen als je morgen een ongeluk krijgt waarbij je WEL dat orgaan nodig hebt. Als je morgen een ongeluk krijgt waarbij ze je organen kunnen gebruiken kun je niet meer van mening veranderen. Lekker makkelijk want de kans dat die eerste situatie zich voordoet is vele malen groter dan die tweede (dus dus kans dat je een orgaan nodig hebt is veel groter dan dat je kunt doneren).

Ik vind deze nieuwe donorwet weinig toevoegen, als je niets zegt mogen je nabestaanden beslissen, daar kan dan druk op worden uitgeoefend maar het is dus echt niet zo dat als je niets zegt of niets kunt zeggen (waarom kan een analfabeet wel hulp vragen bij zijn belastingpapieren maar niet bij het invullen van een donorformulier?) je lichaam automatisch wordt ontdaan van organen.

Ik wil in ieder geval dat als je als NEE staat geregistreerd je ook niet in aanmerking komt voor organen, niet op de wachtlijst dus.

Glijdende schaal

Helemaal eens met Aagje en AnneJ. Deze wet schendt bepaalde grondrechten. En het is eng, want duidt op een glijdende schaal. Die al duidelijk bezig is overigens, want ook de privacy van je medische gegevens is al opgegeven...

Eigenlijk is je lichaam gereduceerd tot staatseigendom, tenzij je protesteert. Voor de protesterenden hebben ze wat escape hatches ingebouwd.

Eng ook is het stellen dat mensen die tegen de wet zijn asociaal zijn. Sterker nog: je mag niet eens vinden dat je eigen tijd gekomen is, want dan word je emotioneel gechanteerd met het feit dat je het je kinderen aandoet dat je je erbij neerlegt dat je moet gaan sterven... Je bent dan egoïstisch... Tjonge...

Ook eng en oneerlijk is het te stellen dat als je geen orgaandonor wilt zijn, je egoïstisch zou zijn. Er zijn heel wat mogelijkheden om te doneren. Ik zelf heb bijvoorbeeld jaren en jaren bloed gegeven, en daarna heel lang aan plasmaferese gedaan, en aan tromboferese. Heel specifiek was dat laatste voor mensen die aan kanker behandeld werden bijvoorbeeld. Dat vind ik allemaal prima. Ik heb me zelfs willen opgeven als donor voor beenmerg of stamcellen, maar daarvoor bleek ik te oud.

Maar ik wil inderdaad niet dat rond het sterfbed, het doodgaande lichaam wordt ingegrepen. Ik heb drie sterfbedden meegemaakt, en dat is dermate emotioneel en bijzonder, daarvoor moet je je eigen tijd kunnen nemen, en je eigen ding kunnen doen. Straks worden we allemaal gedwongen in een ziekenhuis te sterven bijvoorbeeld, omdat je organen geoogst moeten kunnen worden. Of mag je niet meer in een ziekenhuis sterven als je geen orgaandonor bent. Dat is echt niet meer zo'n ver van m'n bed show (ahum) als we zouden denken. Alle enge ontwikkelingen waarvan altijd werd gezegd dat dat nooit zou (kunnen) gebeuren, zijn uitgekomen.

Het zou mij inderdaad niets verbazen dat donoren worden gekocht door verlaging van de premie of iets dergelijks. Of dat je later een soort verhoogde eigen bijdrage krijgt als boete op het verpesten van organen die inmiddels (ook al leef jij zelf nog) als maatschappelijk eigendom worden gezien..., als je rookt, drinkt of anderszins ongezond bezig bent, volgens de ziektekostenverzekeraars. Weg met de zelfbeschikking over het eigen lichaam, dat is waar het volgens mij uiteindelijk met deze wet op neer komt...

Triva

Het gaat om mijn lichaam en mijn leven en ik vind dat alleen ik daar iets over te zeggen heb. Mocht de situatie zich voordoen dat iemand van mijn geliefden bij leven een orgaan van mij nodig heeft, dan denk ik dat ik die wel zou schenken. Liefst had ik dat beslissingsrecht ook voor de situatie na mijn overlijden, maar dat is nooit mogelijk.
Jij mag dat egoïstisch vinden, maar daar lig ik niet wakker van.

Helemaal eens met Mirreke, posting 41.
Verder zou ik, als ik dan toch gezien wordt als organenverstrekker, willen bepalen naar wie mijn organen in ieder geval niet gaan. Mijn lever niet naar een alcoholist (ik heb gezien wat alcoholisme kapot kan maken), mijn longen niet naar een roker (ben fel anti-roken). Dat in ieder geval. En niet dat mijn organen commercieel gebruikt gaan worden en geexporteerd worden naar andere landen of dat mensen tegen een hogere betaling meer recht op mijn hart hebben. Kan dat ook vastgelegd worden?

Zolang

je leeft is het jouw lichaam. Maar van wie is het lichaam zodra jij dood bent?

Over het vragen om te doneren

Nadat mijn vader vrij onverwachts in het ziekenhuis was gekomen, werden wij korte tijd later opgeroepen met de mededeling dat het ineens slechter was gegaan, dat hij zou gaan sterven en dat we moesten komen.

Nadat wij aankwamen en mijn vader, die inmiddels in coma lag, heel even hadden gezien, werden wij naar een apart kamertje geroepen voor het slecht nieuwsgesprek. Dan wordt er gemeld dat hij niet meer beter zal worden, sterker nog, dat hij snel gaat sterven. Een van de eerste vragen daarna ging al over donatie. Je bent overdonderd, moet het verwerken, maar die vraag komt als je er nog helemaal niet aan toe bent...

Toevallig wist ik van mijn vader hoe hij erover dacht (geen donatie) en ook waarom (hij geloofde dat lichaam en geest heel erg met elkaar in verbinding staan en dat ook een ziel eraan moet wennen dat een lichaam sterft of net is doodgegaan. Dat je een ziel enorm beschadigd door het lichaam niet zelf te laten doodgaan.

Daarom kon ik meteen, als in een reflex, nee antwoorden op die vraag. Ik wist het gelukkig. Maar nog steeds, en mijn vader is al ruim 20 jaar dood) herinner mij ik de verbluftheid. Je bent overdonderd, probeert te bevatten wat er aan het gebeuren is (want het was absoluut niet voorzien dat hij zou gaan sterven, dat het slechter met hem zou gaan), en dan ineens moet je ook nog over doneren nadenken. Terwijl je net aan het bed hebt gezeten van dat dierbare lichaam..

Stel dat het mijn kind zou zijn, ik zie dat hierboven staande verhaal van Mieke al voor me. En veel mensen realiseren zich niet dat je het moment van echt sterven, van het lichaam dat uit zichzelf stopt, niet meemaakt. En juist dat vond ik zo bijzonder om mee te maken. Om het moment dat de dood echt intreedt te doorvoelen. Dat maakt acceptatie ook makkelijker.

Want inderdaad: het lichaam is niet echt dood voordat er wordt getransplanteerd. Het hart klopt nog... bij mijn vader functioneerde de ademhaling nog gewoon. Ik zou het niet hebben kunnen verwerken als ik mijn vader in levende toestand zou hebben zien weggaan, en in dode toestand terug zou krijgen.

Ik vind dat mijn opvatting hetzelfde respect verdiend als de opvatting dat je wel wilt doneren. Om deze weg te zetten als egoïstisch, dat vind ik pas eng...

Maar dat kan toch

Er worden veel redenen gegeven waarom iemand 'nee' zegt tegen doneren. Die mogelijkheid blijft bestaan.

paddington

Zolang je leeft is het jouw lichaam. Maar van wie is het lichaam zodra jij dood bent?

Dan kan je ook de discussie gaan voeren wanneer iemand dood is. Is hersendood dood genoeg? Of moet je hart gestopt zijn met slaan en je gestopt zijn met ademen.

Ik heb nu aangegeven dat mijn familie beslist. Als zij niet mogen beslissen dan wordt mijn registratie een nee. Mijn familie moet altijd de kans krijgen om afscheid te nemen net zolang als zij dat zelf willen. En als mijn kinderen iets zou overkomen dan wil ik dat ook. Ik beslis wanneer ik er klaar voor ben. En als dat moment niet komt dan hebben ze dat maar te respecteren.

Zoiets als bij mijn tante en mijn neef gaat ons nooit meer overkomen. En dat is echt geen uitzondering. Afgelopen zaterdag stond er een artikel in de krant waarin meer mensen aangeven dat de informatie over het doneren en het omgaan met de nabestaanden niet altijd even goed is.

Coma

Mijn moeder heeft 18 jaar geleden een aantal weken in coma gelegen. Het was toen onduidelijk of ze daar uit zou komen maar ondanks de hersenbeschadiging was ze zeker niet hersendood. Er is toen wel gesproken over op termijn staken van de behandeling en beademing, maar niet over orgaandonatie. Lijkt me ook vreemd, want dan is iemand niet hersendood, maar wel dermate beschadigd dat bewust leven niet meer mogelijk is.
Mijn opa is overleden doordat hij van de beademing ging. Ook daar hebben we de vraag over zijn organen niet gehad. Willen ze geen 80+ organen?

donoren kopen met premieverlaging

Dat is fijn, dan kunnen de armen mooi doneren terwijl de rijken dat niet hoeven. En mocht de regel er komen dat alleen mensen die zelf donor zijn een orgaan mogen ontvangen, ach, dan is er altijd nog wel een arme drommel in India die tegen betaling best met 1 nier verder kan.

Dit soort dingen zie ik straks ook wel gebeuren.

Zelf sta ik nu geregistreerd als "nabestaanden beslissen". En dat is niet hetzelfde als "geen bezwaar", maar dat betekent precies wat er staat. Ik weet namelijk dat het voor man heel anders zou liggen dan voor de kinderen, dus het is maar net wie er het eerste gaat en dus met mijn dood zal moeten dealen. En dan wil ik geen druk, zo van "ja maar ze had zelf geen bezwaar hoor!".

Overigens ken ik wel iemand die geen orgaan wilde ontvangen. En die was niet oud. Hij wist wat de consequenties van het ontvangen van een orgaan waren en dat zijn levensverwachting er niet zo heel veel langer van zou worden, als de transplantatie al slaagde, dus wilde hij het liever zo lang mogelijk uithouden zonder zware operatie. Zo fantastisch is het allemaal ook weer niet, zo'n transplantatie. Je sterft uiteindelijk aan je ziekte en niet aan het niet ontvangen van een orgaan. Net als wij allemaal.