Zoveel verdriet .... Mis mijn vrouw ....

Jaap

In je eerste posting schrijf je: "Ze heeft zelfs een jaar geleden gevraagd of ik toen open stond voor relatie therapie, en helaas heb ik daar toen op een botte manier op gereageerd" en "Al deze zaken bij elkaar leidde ertoe dat ik geen lieve papa en echtgenoot meer was, (....) en deed te boos tegen mijn lieve vrouw en dochters..." en nu doe je alsof deze scheiding compleet uit de lucht komt vallen en je vrouw een vreselijke heks is die uit is op de erfenis van je moeder.
Ik geloof zonder meer dat jullie een hele zware tijd achter de rug hebben, dat je vrouw geprobeerd heeft om zo lang mogelijk door te gaan voor de kinderen alsof er niets aan de hand is, maar blijkbaar is er iets geknapt bij haar. Wees realistisch en ontken niet dat jij zelf wel degelijk ook een aandeel hebt in deze scheiding. Verder is de schuldvraag helemaal niet zo van belang, daar verander je toch niets mee. Regel de zaken zo dat je dochters er het minst last van hebben, en echt, geld is compleet onbelangrijk vergeleken bij hen.
Ik wens je veel wijsheid, en lees vooral nog een keer de postings van Tsjor, die zijn echt heel waardevol.

hoe je je voelt

Hoe je je voelt is waarschijnlijk genaaid, verloren, wanhopig, de bodem van je bestaan onder je weggetrokken, ongeloof in wat je overkomt. Boos, teleurgesteld, verbijsterd, verdrietig, verward,, in de steek gelaten, alleen en in het diepe gegooid zonder bandjes en vol paniek over de toekomst, jouw leven staat stil en de wereld draait door.
Het is zonder meer gewoon grof gezegd kl.te.

Sta jezelf toe al die gevoelens te hebben, maar verdrink er niet in.
Verdriet en alles er omheen komt niet in 1 keer en ook niet 24 uur lang. Volgens mij is het anatomisch gezien niet eens mogelijk om 24 uur te huilen.
Dat hield ik mezelf steeds voor en heb ik ook zo ervaren.
Als ik huilde in de auto op weg ergens naar toe zei ik tegen mezelf: oke, laat maar komen, laat maar gaan, maar op het moment dat je je auto parkeert is het klaar en ga je over tot wat je moet doen.
Boosheid geeft kracht, is beter te hanteren dan verdriet; is in feite verdriet omgezet in die boosheid.
Alleen met aldoor enkel boos zijn vergiftig je jezelf ook.
Dus moet je dat leren te doseren.
Dat zal gaan met vallen en opstaan, maar het zal je zeker lukken.
"We" zijn niet de eersten en niet de laatsten in deze situatie.
Achteraf denk je misschien: hoe heb ik het allemaal gered.
Daar is je lijf nou voor gemaakt, je leeft op adrenaline en kunt meer dan je denkt, je bent flexibeler dan je ooit verwacht had.
De moeheid komt pas daarna, als het klaar is, maar ook daar zul je doorheen komen.

En nee, natuurlijk had je niet zoveel geld besteed aan de erfenis als je wist dat dit ging komen.
Ik heb ook een verbouwing tegengehouden en gezegd dat we het er waarschijnlijk bij een scheiding in deze tijd niet uit zouden halen.

Mocht je niet voldoende mensen hebben om mee te praten: schroom niet om hulp te zoeken of om te gaan schrijven en je gevoelens op papier te zetten; ik denk dat je daar wel goed in bent. Alle vragen, gevoelens, gedachtes die je hebt toevertrouwen in een document dat alleen voor jouzelf bestemd is. Mij helpt het soms de dingen op een rijtje te krijgen.

Het zou mij niet verbazen, zoals ik al noemde, dat je vrouw gevoed is met de ervaring van haar gescheiden vriendin. Zij heeft het allemaal al meegemaakt en is beter geinformeerd. Ik bedoel daarmee niet meteen een samenspannen, maar als ze haar in vertrouwen heeft genomen bestaat er best een kans dat door de informatie van de vriendin de boel in stroomversnelling is gekomen.

Zorg goed voor jezelf, dan heb je des te meer energie om er voor je meisjes te zijn. In de tussentijd wens ik je een baan op normale afstand waarin je hopelijk iets met je uren kunt schuiven.
Een kennis van mij heeft bijvoorbeeld zijn werktijd verlaat naar half 9 zodat hij de kinderen naar school kan brengen. Zijn vrouw haalt ze uit school en bij haar eten ze en daarna haalt hij ze weer op om thuis te slapen. Het was maar een probeersel, maar de kinderen doen het er goed op en ja, ook met deze kinderen is iets aan de hand (autisme). De weekenden wisselen ze af en de vakanties delen ze.

Maak een to-dolijst en vink af wat klaar is, vul aan waar nodig.
Al dat soort dingen helpen je om het overzicht te bewaren. En zo'n stukje geeft weer stabiliteit en zorgt dat je de regie een beetje houdt.

ik denk niet dat je zoveel geld had uitgegeven als je wist dat ze wilde scheiden. Maar ik denk ook niet dat ze op dat moment wist dat ze zou gaan scheiden. Als ik bij mezelf na ga is het één duidelijk moment waarop wij allebei wisten: nu is het voorbij. Als je het aan mij een dag eerder had gevraagd, misschien zelfs een uur eerder, dan had ik het ontkend of hooguit iets in het midden gelaten. In tegenstelling tot jouw situatie was het wel een situatie waarbij wij allebei tegelijkertijd wisten dat het voorbij was. Dat maakt het iets gemakkelijker. Maar de scheiding daarna waren we zonder een hele goede mediator/advocaat, zonder het hoofd helder te houden, zonder emoties van zaken te scheiden niet goed doorgekomen.
Je hebt nu je nieuwe auto en je verbouwing. Als jij de erfenis mocht houden, dan wordt die nieuwe auto niet verdeeld en komt de waarde van het tuinhuisje niet bij de waarde van je huis.
Ik vind het geweldig dat je het huis kunt en wilt kopen, terwijl jouw werk zo ver weg is. Voor de kinderen is het geweldig belangrijk dat zij in hun eigen huis blijven.
Als je 4 aaneengesloten dagen werkt en 3 dagen voor je kinderen zorgt heb je toch een goede vorm van co-ouderschap en hoef je maar twee keer te reizen. Misschien kun je ook een dag minder gaan werken, of een dag thuis werken. Of vind je toch plotseling die geweldige baan in de buurt. Wie weet wat het leven nog in petto heeft voor jou.

Tsjor

Verantwoordelijk

Je maakt je bijna exvrouw verantwoordelijk voor je gevoel. Toch is het wel mogelijk om daar verschil in te maken en daar in elk geval in de omgang met elkaar rekening mee te houden.

https://marcbekker.wordpress.com/2012/12/27/de-enige-die-jou-boos-kan-maken-ben-jij-zelf/

Natuurlijk is het niet eenvoudig en kun je je emoties niet altijd makkelijk in toom houden. Maar het begint ermee je te realiseren dat jij zelf over je emoties gaat. En dat is maar goed ook.

emoties

Ik ben een gescheiden vrouw. Mijn ex zei op een dag te willen scheiden. Hij dat al jaren had voelen aankomen en het vreemd vond dat ik niets had gemerkt. NEE dat had ik dus niet! Er was voor hem ook geen opening meer. KLAAR! 0 punt... Bij hem ook een enorme gedragsverandering. In het begin dacht ik nog dat dat voor hem een soort schild was om maar niet zijn emoties te hoeven tonen. Maar het is zo gebleven. Een stuk wat ik ook nog steeds niet snap. Je zegt het zelf al mooi Jaap. Alsof je een voorbijganger in iemands leven bent geweest. We waren 27 jaar samen. Hij ging vanaf dag 1 na zijn nieuws als een olifant door een porselein kast. Naar mij, ons kind en zakelijk. Gruwelijk! Ik heb hier veel pijn en verdriet van gehad maar hoe moeilijk ook, mijn respect kunnen behouden. We zijn nu bijna 3 jaar verder. Contact wat er is is kil/zakelijk (via app) en mijn zoon heeft inmiddels gebroken na 3 jaar vechten voor een klein beetje vader in zijn leven. Er zit een grote barst in mijn hart maar ik word sterker en sterker. Ik hoop echt dat hij ooit inziet wat hij heeft aangericht...Dat zijn liefde op was o.k maar deze nasleep was zo niet nodig geweest. Ik hoop dat dat jou bespaart blijft Jaap.

Jaap-Brabant

Ja, dat is goed mogelijk. Alsof je de vrieskist in gaat. Om jezelf te beschermen. Neemt niet weg, dat het wel goed doet als je ergens in het proces, terwijl alles al ongeveer geregeld is, laat weten, dat de ander voor jou heel belangrijk zal blijven in je leven. Omdat ze toch de moeder van je kinderen is, omdat je echt van haar hebt gehouden en nog van haar houdt. Omdat je de goede jaren niet wil vergeten, maar haar ook het allerbeste gunt in de rest van haar leven, ook al vind je het jammer dat je daar geen deel meer van zult uitmaken. Dat kan in een vorm zijn die past bij jou of bij haar. Een roosje met een kaartje als de echtscheiding rond is. Of een briefje. Of een sieraadje. Iets waarmee je jouw blijk van waardering voor het goede wat je hebt gehad kunt laten zien.
Doe dat wel op het moment dat alle papieren ongeveer rond zijn, anders kan het verkeerd begrepen worden. Verwacht dan ook geen spontane reactie van haar, want dat kan ze zichzelf wellicht niet toelaten. Het is meer voor jezelf, om recht te doen aan de pijn die je voelt, omdat die pijn vooral laat zien hoe belangrijk het voor jou is wat je nu gaat verliezen.

Tsjor

Niet dubbel

waarom nu dubbel? Tsjor

onvermogen

Geen klaag draadje van mij maar wil je laten inzien dat dit kan gebeuren al hoop ik het niet voor je. Je leest het helaas vaak. Fatsoen en respect lijken luchtbellen voor ze te zijn....Probeer er niet in mee te gaan! Ik hou me steeds voor dat het zijn onvermogen is en dat maakt het iets dragelijker.

wapenen

Het brengt ze niets. Maar door deze houding kunnen ze zich wel wapenen tegen emoties die ze (misschien) niet willen voelen. Pijn, schuldgevoel, schaamte? Ze hebben de keuze gemaakt en willen nu ook door. Niet meer achterom kijken...

dat kan

Dat kan een overlevingsstrategie zijn.
Dat je moet omdat je eenmaal A gezegd hebt, dat je weet dat het niet makkelijk is, maar dat je door wilt/moet.
Dat je niet bij je gevoel wilt komen omdat je dan kwetsbaar bent en instorten is tijdens een scheiding niet zo fijn.
Dat je "gedragen" wordt door adrenaline en het vrijkomen van hormonen die bij pijn of trauma vrijkomen en je ergste verdriet of (lichamelijke)pijn (tijdelijk) wegnemen.
Een stoere houding, een duidelijke houding, haar reactie op stressvolle gebeurtenissen, een gevoel van afstand, er zijn zoveel redenen die zo'n houding kunnen verklaren dat de reden bijna niet te achterhalen is, misschien niet eens voor haarzelf.
Net zoals mensen bijvoorbeeld heel verschillend reageren op sterven, ziekte of ander trauma.
Een kennis van mij heeft bijvoorbeeld gegierd van het lachen toen haar kind aangereden werd. De tranen stroomden over haar wangen van ontzetting en verdriet, maar het enige geluid dat ze uit kon brengen was lachen.
Of mensen die een kind verloren. Hij actief in de verwerking, zij trok zich terug als een zombie.
Of waar de ene zich laat gaan bij een botbreuk en de ander nog moppen tapt.
Het kan allemaal, maar probeer dat stukje nu te laten gaan. Misschien krijg je er nog een antwoord op of stabiliseert het zich weer.

Tsja

Je moet het ermee doen. Respect en fatsoen 'eisen' zal niet lukken. Zelf respectvol en fatsoenlijk blijven kan wel.
Hopelijk ontdooit ze weer een keer. Wie weet wat erachter zit. Heb je het haar al eens gevraagd? Kan ook zijn dat ze door de familierelatietherapie allerlei zeer 'diepe' inzichten heeft gekregen over waarom zij in haar leven de keuzes gemaakt heeft zoals ze die gemaakt heeft en hoezeer dat verbonden was met haar positie binnen het gezin en hoe complex en moeilijk dat allemaal was en dat ze daarom nu 'voor zichzelf' moet kiezen. Zoiets. Kan ook depressie zijn of zelf moeilijk hebben met de keuze die je onvermijdelijk moet maken. Of misschien is ze lesbisch. Of krijgt ze adviezen van mensen die haar voorhouden dat ze vooral recht heeft op veel geld. Of...nou ja, het kan van alles zijn. Helaas moet je het er nu maar mee doen.

Tsjor

loslaten

Je moet idd het hoe en waarom loslaten want je krijgt toch geen of onduidelijke antwoorden. Dat ga je echt leren Jaap maar daar is het nu misschien nog wel te vroeg en te vers voor. Je brein draait op volle toeren om grip te krijgen en te willen snappen waar deze slechte B film over gaat.

Begrip

Jaap, ik begrijp volledig de emotionele achtbaan waar je in zit. Alles staat op de kop en dan moet je ook nog rationele beslissingen nemen en zorgen dat die meisjes van je een fijn leven houden.
Ik heb (ongeveer) hetzelfde meegemaakt toen mijn inmiddels ex mij meldde, out of the blue, verder te willen met iemand anders. Verdriet en boosheid streden het hardst en nog steeds (4 jaar later) zit er een rauw randje aan, maar echt, het wordt beter. Alle cliches zijn waar (dat is het nare aan cliches, dat ze altijd waar zijn). Ik geloofde het niet als mensen dat tegen mij zeiden, of, ook zo'n leuke, "je zal er uiteindelijk sterker uitkomen". Goedbedoeld, ik kon er toen niets mee, maar het is wel waar.
Wat ik. met de kennis van nu, je kan aanraden (en wat Tsjor ergens hierboven ook al noemde) is je te concentreren op dat wat je kan veranderen, wat je zelf in de hand hebt. En dat is NIET het gedrag van je vrouw.
Wat voor mij een eye-opener was, was dat ik meer kon bereiken als ik met de andere partij meebewoog. Dus niet de hakken in het zand. En altijd het belang van de kinderen voor ogen houden. Want wordt je vrouw je ex, ze blijft altijd de moeder van je kinderen en jullie zullen daardoor altijd met elkaar verbonden blijven. Ik zou dat ook uitspreken naar haar toe. Dat besef is voor mij ook heel belangrijk geweest. Dat we hoe dan ook verder moeten en dat ik mijn verdriet niet naar hem moest uitspreken (ook al schreeuwde er van alles in mij dat ik dit niet zo heb gewild).
Ik zou ook eens goed nadenken over ouderschapsplan: is het realistisch om een volle week voor de meisjes te zorgen als je 40 uur per week werkt en per dag 200km woon-werkverkeer hebt? Wij hebben hier ongeveer dezelfde situatie en we hebben een beetje een ad-hoc co-ouderschap ontwikkelt (ook omdat de oudste 3 van mijn 4 kinderen al volop tieners zijn, met een eigen agenda in het weekeinde.
O ja: ter afsluiting nog een fijne in het rijtje cliches: gedane zaken nemen geen keer. Geen negatieve energie aan besteden dus!
En ik wens je veel sterkte (en wijsheid). Lot

je schiet er nietts mee op

Je geeft het antwoord zelf al.
Natuurlijk heeft zij ook haar bedenkingen en ziet zij jouw verdriet, ze is niet van steen. Haar houding komt denk ik voort uit zelfbescherming (maar daar kan ik verder niets zinnigs over zeggen, ik ken haar niet).
Mijn ex had hetzelfde, hij maakte zich ook zorgen over mij en deelde soms zijn twijfel. Dat gaf kortstondig hoop, maar daarna was alles weer hetzelfde, was de situatie weer net zo rottig als voorheen.
Bijt je niet vast in dit soort strohalmen maar trek je eigen plan. Dat heeft mij ook goed geholpen, zelf de regie in handen nemen.
Als ik dit zo lees klinkt het heel wijs en weldoordacht, maar ook bij mij ging dat niet vanzelf, hoor. Ik ben door een diep donker dal gegaan. Mijn eigenwaarde was tot nul komma niks gedaald, ik durfde ook niemand te zeggen dat we uit elkaar waren, schaamde me dood. En toch, als ik nu zie waar ik sta, vijf jaar later, dan durf ik je echt te zeggen: het komt goed. Het wordt anders, het duurt even, maar het komt goed.
Tsjor heeft hiervoor al de praktiche tips gegeven, niets meer aan toe te voegen.
Neem raad waar je wat aan hebt ter harte, leg opmerkingen waar je niets mee kunt naast je neer. Nogmaals: geen negatieve energie!
Lot

Je had het kunnen zien aankomen.

Relatietherapie is een soort laatste redmiddel. Iemand die dat wil, heeft al regelmatig nagedacht over scheiden. Maar wil het nog een laatste kans geven. Het is niet van therapie gekomen. Dus de gedachten over scheiden als oplossing voor de problemen gaan verder. Ik denk niet dat je toekomstige ex je expres je spaargeld heeft laten uitgeven aan een auto en het huis heeft gerenoveerd. Een verbouwing is trouwens ook al niet goed voor een relatie maar dat terzijde. Ik vermoed dat ze jaren heen en weer is geslingerd tussen wel of niet bij elkaar willen blijven. En dan is opeens de koek op en is er geen weg terug meer. Misschien zag ze bij haar gescheiden vriendin een soort leven dat ze ook wel zag zitten, het hoeft niet zo te zijn dat die vriendin heeft zitten stoken. Je verwijt haar dat ze te veel haar mond heeft gehouden. Dat heeft ze zelf ook beseft. Als gesprekken over belangrijke zaken niet meer spontaan op gang komen, dan is therapie een uitkomst. Maar dat wilde je niet. Ik weet ook niet in hoeverre ze (al dan niet terecht) bang voor je was en daarom nooit haar scheidingswens heeft uitgesproken.

Kat in het nauw

Het zou best kunnen dat je vrouw het afgelopen jaar juist van alles geprobeerd heeft om weer gelukkig te worden in jullie huwelijk. De relatietherapie geeft aan dat ze echt iets anders wilde doen in/met jullie relatie. Dat ging niet door, dus dan de wens om te verhuizen. Ergens een nieuwe start maken? Dat geldt ook voor die grote verbouwing. Om er dan, vier weken na de verbouwing, achter te komen dat er feitelijk niets veranderd was. Dat ze nog steeds ongelukkig was. En dan komt het laatste redmiddel, de scheiding.